Tanuki-Anime

Firma Avex, zajmująca się szeroko pojętą rozrywką, 20 grudnia 2006 oddała w ręce fanów owoc „strategicznego sojuszu” i współpracy ze znanym producentem eksperymentalnych „krótkich form”, Studiem 4C – nową kolekcję czterech krótkometrażówek. Studio to wydawało podobne kolekcje już dawniej (na przykład zbiór sześciu filmików z 2002 roku, wydany pod tytułem Digital Juice), jednak tym razem całkowicie zmieniono podejście do projektu. Zgodnie ze słowami Eiko Tanaki, współzałożyciela Studio 4C, przyjęto założenie, że każdy z planowanych klipów ma być jednocześnie teledyskiem, częścią kolekcji krótkometrażówek przeznaczonej do wydania na DVD oraz pilotem bądź demonstracją koncepcji dłuższej produkcji anime – filmu, albo serii telewizyjnej. Cztery produkcje prezentują bardzo zróżnicowany poziom i różne techniki, zaś jako ilustracji muzycznej użyto piosenek wykonawców, z którymi kontrakty ma podpisane firma Avex.

Glass Eye to druga z czterech eksperymentalnych krótkometrażówek, wchodzących w skład antologii. Reżyserem jest Takashi Yamashita, dla którego był to pierwszy samodzielnie kierowany projekt animowany. Bohater tej historyjki ma wizje (pojawiają się sugestywne obrazy środków farmakologicznych), w których występuje tajemnicza dziewczyna, wydająca się balansować na granicy między życiem a śmiercią. Sceny z jego życia w gwarnej metropolii przeplatają się z obrazami tych samych miejsc po jakiejś apokaliptycznej katastrofie, rozmowy z dziewczyną o będącym przedmiotem sieciowych plotek projekcie badań nad cząstkami elementarnymi o kryptonimie „God Child” – z wizjami tajemniczej nieznajomej i dziwnych miejsc.

W przypadku tej miniopowieści najtrudniej uchwycić fabułę, zaś projekt niezbyt przypomina animację – w rzeczywistości jest to zwykłe wideo, przepuszczone przez filtry deformujące i uzupełnione niezbyt zaawansowanymi technicznie wstawkami 3D. Ilustrację muzyczną stanowi Smile Again, utwór znanego twórcy muzyki elektronicznej RAM RIDER, słynnego dzięki swym eksperymentom z ośmiobitowym dźwiękiem. Muzyka jest równie tandetna i nijaka jak animacja. Ta produkcja stanowi klasyczny przykład tzw. „guembi”, pretensjonalnego kiczu, garażowej partyzantki aspirującej do miana „sztuki”. Tyle, że w sieci można znaleźć sporo AMV autorstwa niezależnych twórców, które reprezentują wyższy poziom artystyczny niż omawiana produkcja. Mimo że jest to pozycja krótka, nie uważam, by warto było zawracać nią sobie głowę.