Tanuki-Anime

Minami­‑ke jest luźną opowiastką o codziennym życiu trójki sióstr Minami. Historia zaczyna się w normalny dzień, gdzieś w trakcie roku szkolnego, czas nie odgrywa w serii znaczącej roli. Jeśli ubarwioną komediowo codzienność można nazwać fabułą, to tak właśnie przedstawia się ona w tej serii. Autorzy co prawda pokusili się o jako taki ciąg przyczynowo­‑skutkowy i kilka wątków (choć to może za duże słowo) z postaciami dalszego planu, ale w dalszym ciągu nie ma tu niczego, czego nie doświadcza każda uczennica. Nie wliczam do tego oczywiście mnóstwa zabawnych sytuacji, komicznych/głupich zachowań i wszelkiego tego typu elementów komediowych. Seria w całości utrzymana jest właśnie w klimacie komediowym, bez krzty dramatu czy romansu – te dwa gatunki co najwyżej są czasami parodiowane. Wszelkie humorystyczne gagi uznaję za jak najbardziej udane, choć spadanie z krzesła raczej w trakcie seansu nam nie grozi. Takie scenki sprawiają także wrażenie nowatorskich skeczy. Jedynym mankamentem w tym zakresie wydały mi się zbyt długie przerwy pomiędzy kolejnymi zabawnymi momentami.

Wśród postaci dominują oczywiście dziewczęta. Znajdujący się w mniejszości chłopcy umiejętnie zostali wkomponowani w to barwne towarzystwo. Chyba każdy, kto ma na swoim koncie choćby kilka animowych komedii, dostrzeże w trójce głównych bohaterek dobrze znane z takowych pozycji cechy charakteru. Nie uznaję tego za wadę, bo jednak są to typy postaci, które dobrze pokazane, zawsze będą spełniać swoją komediową funkcję. Tak też jest i tutaj. Najstarsza, Haruka, jest lekko roztrzepaną „głową rodziny”, uśmiechnięta, często z przymrużonymi oczyma. Kana spełnia tu funkcję postaci „głupkowatej”, myślącej „na opak” nastolatki, natomiast najmłodsza Chiaki jest bardziej rezolutna od Kany, choć jednocześnie z racji wieku nie ma pojęcia o pewnych bardziej dorosłych sprawach. Razem tworzą to, czego oczekuje widz, czyli trio zdolne do dostarczenia sporej dawki rozrywki, chociaż na majstersztyk pokroju Melancholii Haruhi Suzumiyi nie należy się nastawiać.

Szata graficzna, ze szczegółową kreską i „miłą” kolorystyką, jak na pozycję komediową przedstawia się bardzo dobrze. Postacie narysowano w sposób sympatyczny, ale zarazem naturalny. Twarze nabierają wyraźniejszych kształtów oraz swoistej filuterii podczas zbliżeń. W pierwszym odcinku zaserwowano nam fantastyczną animację, której nie powstydziłby się niejeden film akcji – z detalami typu fruwające kosmyki włosów. Niestety później już nic tego typu się nie pokazało, chociaż mimo wszystko walory wizualne są tu wysokie. Systematycznie można dostrzec tu też leciutkie akcenty ecchi. Również oprawa muzyczna stoi na dobrym poziomie, a oprócz tego wydała mi się dosyć oryginalna, bo na pewno „standardowe” melodyjki to nie są.

Nie zaprzeczę, serię oglądało mi się bardzo dobrze i zaliczam ją do komedii udanych. Bez obaw mogę ją polecić każdemu miłośnikowi tego rodzaju pozycji. Nie wiem natomiast, czy i kiedy sięgnę po kontynuację. Pomimo mile spędzonego czasu preferuję raczej tytuły bardziej fabularyzowane.