Tanuki-Anime

Naoki Irie ma wszystko – jest nieziemsko przystojny, pochodzi z dobrego i bogatego domu, ma najlepsze wyniki w nauce, a świat stoi przed nim otworem. Może też mieć każdą kobietę, o której sobie zamarzy – bogate, wykształcone i piękne dziewczyny tylko czekają na znak z jego strony. Los jednak płata mu figla – do jego domu wprowadza się ucieleśnienie jego najmroczniejszych koszmarów, ktoś, do kogo czuje niemalże fizyczną odrazę – Kotoko Aihara. Chodzą do jednej szkoły, w rankingach ocen oboje są na pierwszych miejscach – tyle że ona od końca. Mimo że dzieli ich wszystko, a nie łączy nic, dziewczyna zbiera się na odwagę i wręcza mu – a w zasadzie chce wręczyć – list miłosny. Zostaje w brutalny sposób pozbawiona złudzeń, a obiekt westchnień informuje ją, że nie cierpi głupich dziewczyn. Oczywiście na tym sprawa w realnym życiu by się zakończyła, ale od czego mamy pomysłowość twórców komedii romantycznych? Okazuje się, że nowy dom Kotoko rozpada się w drzazgi z powodu rażącej oszczędności na materiałach budowlanych, a z pomocą rodzinie w składzie dziewczyna i jej ojciec przychodzi dawny przyjaciel tegoż – ojciec Naokiego. To zrządzenie losu sprawia, że Kotoko i Naoki będą od tej pory mieszkali razem.

Przystępując do oglądania tej serii należy przyjąć do wiadomości, że miłość potrafi być ślepa, nieuleczalna i to, co dla kogoś jest sufitem, dla kogoś innego może być podłogą, oraz że o gustach się nie dyskutuje. Po prostu w życiu zdarzają się sytuacje, gdy ktoś zakochuje się do szaleństwa w drugiej osobie, chociaż dla obserwatora patrzącego z boku może być całkowicie irracjonalne, nielogiczne i niezrozumiałe, jak można darzyć tak głębokim uczuciem kogoś, kto na to kompletnie nie zasługuje. Po prostu trzeba to założenie fabularne przyjąć do wiadomości i nie zastanawiać się, dlaczego Kotoko zakochała się w Naokim. Są oni parą typu „serce i rozum” – Aihara nie ma głowy do nauki, jest koszmarnie niezdarna, nie ma praktycznie żadnych umiejętności ani też celu w życiu – nie można natomiast powiedzieć, że jest pozbawiona zalet. Na pewno jedną z nich okazuje się determinacja. Ma cel, jakim jest zdobycie serca ukochanego, i dąży do niego z niesamowitym zaangażowaniem, chociaż z pozoru nie ma najmniejszych szans w rywalizacji z innymi dziewczętami otaczającymi jej wybranka, ani też na przebicie muru niechęci, który zbudował sam wyżej wymieniony. Listę jej zalet zamykają dobre serce, opiekuńczość i niesamowite pokłady optymizmu oraz czasami niczym nieuzasadnionej pogody ducha.

Naoki to ciekawy przypadek – chłopak jest totalnie wyprany z uczuć. Kieruje się tylko i wyłącznie chłodną kalkulacją i logiką. Problem polega na tym, że jego postać może odrzucać widzów bardziej wyczulonych na taki sposób odnoszenia się do innych – zdarza się bowiem, że sposób, w jaki się do bohaterki zwraca, jest zwyczajnie chamski – było mi chwilami naprawdę żal tej dziewczyny za to, w jaki sposób odnosi się do niej obiekt jej uczuć. Jego kreacja to właśnie najbardziej kontrowersyjny i budzący skrajne emocje element tego anime. Naoki potrafi publicznie zmieszać dziewczynę z błotem, aby w innym momencie zachować się niezwykle szarmancko. Może i racja, że z perspektywy widza jego reakcje są niezrozumiałe, a zmiany nastroju nie mają logicznego uzasadnienia, ale trzeba wziąć pod uwagę, że rozmawiamy o bardzo młodym facecie, któremu do tej pory obce były na przykład takie uczucia, jak zazdrość. Na dodatek jego analityczne podejście nie pomaga w zrozumieniu praw, jakimi rządzą się tego typu emocje. Na początku trudno było mi przyjąć do wiadomości, że ten mający tak wielką wiedzę człowiek może nie rozumieć z pozoru prostych i codziennych uczuć. Kolejne odcinki pokazują, jak bardzo Naoki nie radzi sobie z niektórymi sytuacjami oraz jak bardzo trudne mogą być dla niego niektóre wybory – jak na przykład sprecyzowanie swojej przyszłości. Niewątpliwym minusem serii jest jednak to, że ewolucja bohaterów w trakcie całego anime jest bardzo niewielka pomimo tego, że w życiu bohaterów upływa naprawdę sporo czasu, a reakcje chłopaka potrafią zburzyć całą misternie budowaną sympatię dla tej postaci.

Plusem serii jest wątek komediowy, zazwyczaj skutecznie rozładowujący czy to złość oglądającego na niezbyt subtelny komentarz Naokiego względem Kotoko, czy to ciężar poważniejszych scen. Duży wkład w sceny humorystyczne wnoszą bohaterowie drugoplanowi – którzy może nie są przesadnie oryginalni, ale jednak w większości zabawni, a momentami mają autentyczny wpływ na rozwój fabuły. Prym wśród nich wiedzie Kinnosuke – bez pamięci zakochany w Kotoko kolega z klasy – początkowo jego niespodziewane wejścia i krzykliwo­‑chaotyczne zachowanie mnie irytowały, ale po pojawieniu się Chris i historii z nią związanej zyskał ostatecznie (choć dość późno) moją sympatię. Dodatkowym atutem fabuły jest fakt, że anime nie ogranicza się do etapu szkolnego – śledzimy około dziesięciu lat z życia bohaterów. Jest to niewątpliwie miła odmiana od tego, do czego przyzwyczajają nas inne serie, a także szansa na urozmaicenie wydarzeń i uniknięcie rutyny. Dzięki temu humor nie traci na świeżości, zmieniający się bohaterowie drugoplanowi wnoszą ciągle coś nowego, a ich pojawianie się jest dobrze uzasadnione fabularnie. Interesującym tematem jest rodzina głównego bohatera – ojciec to dyrektor w firmie – opanowany, rzeczowy, ale też sympatyczny i dający się lubić. Matka to chodzący wulkan energii pełen uwielbienia dla Kotoko – energiczna, zwariowana i mająca dość niesztampowe zainteresowania. Nic jednak nie uzasadnia, dlaczego potomek tych dwóch osób ma aż takie problemy zarówno z przyswajaniem, jak i z okazywaniem uczuć. Niestety nie znalazłem żadnego uzasadnienia dla takiego stanu rzeczy.

Na początku tego teksu napisałem, że Naoki jest przystojny – trzeba uwierzyć na słowo, bo graficznie musiałem dać serii spory kredyt zaufania. Na przykład w Lovely Complex trzeba było się przyzwyczaić do częstych scen w stylu super­‑deformed, ale całość ratowały ładne projekty postaci. W przypadku Itazura na Kiss do rysunku trzeba się przyzwyczaić i niektóre rzeczy traktować bardzo umownie. Najlepszym przykładem jest tutaj właśnie niezwykła uroda głównego bohatera. Przez większość serii musiałem po prostu wierzyć twórcom na słowo, że Naoki jest przystojnym mężczyzną. Nieco lepiej sprawa wygląda w przypadku Kotoko, ale ogólnie rysunek postaci jest specyficzny i do niektórych projektów należy się przyzwyczaić, a inne po prostu nie będą się podobały. Minusem jest też zmieniający się wygląd postaci pomiędzy kolejnymi scenami czy odcinkami – zdarzało się, że Irie był narysowany naprawdę dobrze, a były sceny, kiedy nie można było na niego patrzeć. Podobnie jest z tłami, czasami nawet ładnymi ale na ogół mało starannymi i nierobiącymi najlepszego wrażenia – najczęściej drugi plan jest mocno rozmazany i ma minimalną niezbędną ilość detali. Kolorystyka jest pastelowa i pasuje do całości, ale za całokształt grafika dostaje ode mnie niską ocenę. Trudno mi coś konkretnego powiedzieć o muzyce – opening i ending były przeciętne, muzyki w trakcie seansu nie zauważyłem, ale jestem mało wyczulony na ten aspekt. Mam jednak niewielkie zastrzeżenia do doboru niektórych seyiuu – drażniły mnie głosy Kinnosukego, Chris i jednej z przyjaciółek Kotoko z klasy – Jinko.

Całość chyba lepiej sprawdza się jako komedia niż jako romans – mamy tu niby zakochaną parę, ale sposób prowadzenia tego wątku, a w szczególności postać Naokiego, może irytować poprzez jego zmiany nastroju i zachowania, a także momentami zwyczajnie chamskie zachowanie względem Kotoko. Nie jest to po prostu typowa komedia romantyczna i na pewne rzeczy trzeba przymknąć oko, jeśli chce się dobrze podczas seansu bawić, a i tak osoby bardziej wyczulone na sposób pokazania relacji damsko­‑męskich mogą poczuć się w pewnych momentach zszokowane relacjami i dialogami pary głównych bohaterów. Zawsze jednak powtarzam, że o każdej serii należy wyrobić sobie własne zdanie, oglądając kilka odcinków, bo każda recenzja pisana jest przez pryzmat postrzegania świata jej autora i zdarza się, że ten obraz może nie pokrywać się z tym, co sami zobaczymy. Do niewątpliwych atutów należą natomiast humor oraz akcja obejmująca dłuższy okres życia bohaterów niż tylko szkolne lata, dzięki czemu z ekranu nie wieje nudą, a fabuła ustrzegła się większej ilości zapychaczy. Dodatkowo seria w trochę przerysowany sposób pokazuje, że nie ma rzeczy niemożliwych, jeśli tylko ma się odpowiedni zapał, chęci, samozaparcie i motywację.