x
Tanuki.pl korzysta z plików cookie w celach prowadzenia
reklamy, statystyk i dla dostosowania wortalu do
indywidualnych potrzeb użytkowników, mogą też z nich korzystać współpracujący z nami reklamodawcy.
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Szczegóły dotyczące stosowania przez wortal Tanuki.pl
plików cookie znajdziesz w polityce prywatności.
Nigdy wcześniej nie widziałem równie pięknego anime.
I jestem pewien, że już nigdy więcej nie zobaczę równie pięknego – bo takich serii po prostu nie ma więcej ani jednej sztuki (nawet The Thief and the Cobbler, chociaż stricte animacją stoi znacznie lepiej, nie uważam go za równie „piękne” dzieło). I pod tym względem to anime osiągnęło chyba jeszcze więcej, niż pierwotnie ktokolwiek by pomyślał – swoim pięknem i jednoczesną unikatowością w skali świata, fabułą i tym, że się już zestarzało – stało się dokładnie tym samym, o czym traktuje.
10/10, klejnot nad klejnoty. Zmienił mój sposób patrzenia na świat i zostawił w sercu pustkę do wypełnienia czymś pięknym.
Te anime to dla mnie kolejny dowód na to, że nie należy ignorować starszych serii. Szukałam czegoś spokojnego, jak na zawołanie nawinęła mi się ta seria. Mimo niewielkich wad, wynikających ze zbytniego przynudzania, seria jest warta polecenia, szczególnie dla miłośników okruchów życia.
Zupełnie nie trafiły do mnie te zachwyty cyborga nad światełkami, kawą i robieniem zdjęć. I nie rozumiem, czemu bohaterką ma być właśnie cyborg. Po to, by usprawiedliwić, uwiarygodnić ten zachwyt na światem? A to zwykła dziewczyna by nie mogła być? Na poziomie postępu widocznego w tym anime obecność cyborgów w życiu ludzi jakoś mi nie pasuje, świat wydaje się bardzo prosty, bez technicznych nowinek, a tu nagle coś tak innowacyjnego. I nie do końca jestem przekonany, czy ktoś miał w ogóle pomysł na to anime… Bo wyszło to bardzo nijako.
Nie nastawiałem się na żadną akcję, lubię okruchy życia, ale w tym wydaniu odbiłem się od nich jak od ściany. Zachwytów nie podzielam.
zachwyty cyborga nad światełkami, kawą i robieniem zdjęć
zabrzmiało co najmniej jakby laska strzelała foty instagramem swojemu latte i wrzucała je na fb :>
Subaru napisał(a):
czemu bohaterką ma być właśnie cyborg
moja pierwsza reakcja była taka: „hmm, równie dobrze można by zapytać, dlaczego major Motoko jest cyborgiem”. ale potem pomyślałam, że o ile major Motoko zadawała sobie i nam pytanie, czy cyborgi mają duszę i co z tego może wynikać, o tyle w „Yokohama Kaidashi Kikou” nikt już nie wydaje się wątpić, że mają. wyobrażam sobie, że przedstawiony tutaj świat tak odbiegł w przyszłość od czasów GitSa, że cyborg może żyć jak zwykła dziewczyna i nikogo to już nie dziwi, bo roboty od dawna są częścią rzeczywistości. w tym sensie wybór cyborga jako bohaterki jest celowy: żeby pokazać jak mógłby wyglądać świat, w którym człowiek przekroczył „dolinę niesamowitości”.
Subaru napisał(a):
Na poziomie postępu widocznego w tym anime obecność cyborgów w życiu ludzi jakoś mi nie pasuje, świat wydaje się bardzo prosty, bez technicznych nowinek, a tu nagle coś tak innowacyjnego.
pewne przesłanki (zalane wodą budynki, mała gęstość zaludnienia) przemawiają za tym, że jest to świat postapokaliptyczny, a powrót do prostego życia po katastrofie jest znanym motywem w sf. w tym ujęciu cyborgi byłyby więc pozostałościami mocno technologicznych czasów sprzed kataklizmu – jak również aparat, którego wygląd i sposób zintegrowania z robotem wskazuje moim zdaniem na dość zaawansowaną technologię. przy czym jest to, by tak rzec, przejaw ambient technology – nie kolejna krzykliwa wersja wypasionego smartfona, którą „każdy musi mieć”, lecz przedmiot, który tak dobrze spełnia swoje zadanie niczego przy tym nie reklamując, że niemal zintegrował się z otoczeniem. jak dla mnie to najlepsze z możliwych podejście do technologii :)
Tak, to dobra interpretacja, zapewne masz rację. Mimo to w tej wersji jakoś to do mnie nie trafiło, a usypiało :)
A
nekobasu
19.03.2012 22:10 I think I will continue... watching this twilight world... as long as time flows
wizualne haiku, łagodnie ukazujące piękno świata, który odchodzi. pozbawione choćby jednej niepotrzebnej sceny. nawiązując do komentarza Anandy do Mushishi: rzecz dla „ludzi o starych duszach”.
A
wa-totem
3.01.2006 16:48 samotność w erze zmierzchu
Wyjątkowo piękne anime, istny klejnot, jeśli ktoś potrafi oglądać coś refleksyjnego – spokojną opowieść bez wartkiej akcji…
Spokojna, codzienna rutyna Alfy w krajobrazie opuszczonej krainy… Osobiście sądzę że całość ogromnie przypomina wizje niektórych japończyków, którzy już teraz narzekają że młodzi uciekają do wielkich metropolii, a mniejsze miejscowości i prowincja pustoszeje. Tu jednak nie ma nawet tej metropolii, a cicha prowincja Alfy mogłaby równie dobrze być wszystkim co zostało… jest oczywiste, że tak nie jest – samo jej istnienie, czy przesłany aparat. Ale niepewność jest…
I jestem pewien, że już nigdy więcej nie zobaczę równie pięknego – bo takich serii po prostu nie ma więcej ani jednej sztuki (nawet The Thief and the Cobbler, chociaż stricte animacją stoi znacznie lepiej, nie uważam go za równie „piękne” dzieło). I pod tym względem to anime osiągnęło chyba jeszcze więcej, niż pierwotnie ktokolwiek by pomyślał – swoim pięknem i jednoczesną unikatowością w skali świata, fabułą i tym, że się już zestarzało – stało się dokładnie tym samym, o czym traktuje.
10/10, klejnot nad klejnoty. Zmienił mój sposób patrzenia na świat i zostawił w sercu pustkę do wypełnienia czymś pięknym.
Miło spędzony czas
Dwa odcinki nudy.
Zupełnie nie trafiły do mnie te zachwyty cyborga nad światełkami, kawą i robieniem zdjęć. I nie rozumiem, czemu bohaterką ma być właśnie cyborg. Po to, by usprawiedliwić, uwiarygodnić ten zachwyt na światem? A to zwykła dziewczyna by nie mogła być? Na poziomie postępu widocznego w tym anime obecność cyborgów w życiu ludzi jakoś mi nie pasuje, świat wydaje się bardzo prosty, bez technicznych nowinek, a tu nagle coś tak innowacyjnego. I nie do końca jestem przekonany, czy ktoś miał w ogóle pomysł na to anime… Bo wyszło to bardzo nijako.
Nie nastawiałem się na żadną akcję, lubię okruchy życia, ale w tym wydaniu odbiłem się od nich jak od ściany. Zachwytów nie podzielam.
zabrzmiało co najmniej jakby laska strzelała foty instagramem swojemu latte i wrzucała je na fb :>
moja pierwsza reakcja była taka: „hmm, równie dobrze można by zapytać, dlaczego major Motoko jest cyborgiem”. ale potem pomyślałam, że o ile major Motoko zadawała sobie i nam pytanie, czy cyborgi mają duszę i co z tego może wynikać, o tyle w „Yokohama Kaidashi Kikou” nikt już nie wydaje się wątpić, że mają. wyobrażam sobie, że przedstawiony tutaj świat tak odbiegł w przyszłość od czasów GitSa, że cyborg może żyć jak zwykła dziewczyna i nikogo to już nie dziwi, bo roboty od dawna są częścią rzeczywistości. w tym sensie wybór cyborga jako bohaterki jest celowy: żeby pokazać jak mógłby wyglądać świat, w którym człowiek przekroczył „dolinę niesamowitości”.
pewne przesłanki (zalane wodą budynki, mała gęstość zaludnienia) przemawiają za tym, że jest to świat postapokaliptyczny, a powrót do prostego życia po katastrofie jest znanym motywem w sf. w tym ujęciu cyborgi byłyby więc pozostałościami mocno technologicznych czasów sprzed kataklizmu – jak również aparat, którego wygląd i sposób zintegrowania z robotem wskazuje moim zdaniem na dość zaawansowaną technologię. przy czym jest to, by tak rzec, przejaw ambient technology – nie kolejna krzykliwa wersja wypasionego smartfona, którą „każdy musi mieć”, lecz przedmiot, który tak dobrze spełnia swoje zadanie niczego przy tym nie reklamując, że niemal zintegrował się z otoczeniem. jak dla mnie to najlepsze z możliwych podejście do technologii :)
I think I will continue... watching this twilight world... as long as time flows
samotność w erze zmierzchu
Spokojna, codzienna rutyna Alfy w krajobrazie opuszczonej krainy… Osobiście sądzę że całość ogromnie przypomina wizje niektórych japończyków, którzy już teraz narzekają że młodzi uciekają do wielkich metropolii, a mniejsze miejscowości i prowincja pustoszeje. Tu jednak nie ma nawet tej metropolii, a cicha prowincja Alfy mogłaby równie dobrze być wszystkim co zostało… jest oczywiste, że tak nie jest – samo jej istnienie, czy przesłany aparat. Ale niepewność jest…