Tanuki-Anime

Przyznaję bez bicia, że to jedno z najpiękniejszych i najlepszych anime jakie widziałem w życiu. A ten monolog…mistrzostwo!

Nastrojowa historia o samotności i codziennym życiu. Kreska i głos narratora wprowadzają wspaniały melancholijny nastrój, który skłania do przemyśleń.

Graficznie tytuł bardzo mi się spodobał – pomimo tego, iż ma już dziesięć lat wygląda świeżo i równie dobrze mógłby być nakręcony wczoraj.
Nie potrafiłem się jednak wczuć w nastrój. Starałem się, ale ten narrator zrobił wszystko, by do tego nie dopuścić. Co gorsza, dopiął swego. Może mam inne spojrzenie niż reżyser, ale uważam, że same napisy, z wyłącznie muzyką w tle, dużo lepiej przelałyby nastrój tytułu w widza – tzn. przynajmniej takiego jak ja.
A właśnie największym atutem tej miniaturki jest jej nastrojowość i gdy jej zabraknie pomimo starań widza, obraz całościowo traci.

drażni z lekka głos kota­‑narratora, ale ta animacja jest i tak czymś, na co warto zwrócić uwagę. Delikatna, poruszająca, ulotna, z miłym zakończeniem.

Jestem zachwycona tym tytułem. Warto poświęcić mu te cztery minuty… a nawet więcej. Właściwie nigdy się nie nudzi. Oglądam to za każdym razem, kiedy rano ciężko mi jest się podnieść w łóżka, a przez firanki nie przebija słońce. I od razu czuję się lepiej. Idealnie wyważone, koncentruje się w okół drobnych spraw, pór roku, śniegu za oknem i urywanych monologów, co daje fascynujący efekt. Punkt kulminacyjny, lekki kryzys znany każdemu, parę cichych słów – a tyle mówi o życiu. I piękne podsumowanie, które można powtarzać w nieskończoność, kwintesencja naszej codzienności i istnienia. Polecam każdemu.

Podobało mi się! Trochę jak reklama życia – nie taka jak w telezakupach mango ani przerywnikach filmowych, ale bardziej wysublimowana, nie wciskająca żadnych racji, nienachalna…
Bardzo spokojne, choć komentarz jest bardzo obfity…
Co by nie było uspakaja i ma pozytywne zakończenie.
Jest SUPER! ;]

Jakoś mną nie wstrząsnęło. Całkiem ciekawe i godne uwagi, ale nie wzbudziło to we mnie nawału jakikolwiek emocji czy uniesień. Bardzo lubię krótkometrażówki. Jedne mi się podobają inne nie, a ta jest po prostu neutralna. 7/10.

już dawno nie oglądałam takiej wspaniałej historii
może i na swój sposób smutna i szara, ale takie właśnie jest życie
podoba mi się to, co mówi ten kot

Opowieść o samotności i schemacie życia, treść przekazywana nie dosłownie. Genial 10/10

Te pięć minut nie przekazuje właściwie nic bezpośrednio, jednak czytając między wierszami odnosi się wrażenie, że tutaj jest więcej treści, niż w niejednej, trwającej ponad 25 odcinków serii. Zdecydowanie poruszający filmik, daje do myślenia. Co do kreski zaś, aż trudno uwierzyć, że to dzieło jednego człowieka.

Głos przedstawia się tutaj niesamowicie wręcz, to właśnie ten, niewinny i melancholijny jednocześnie ton nadaje tym pięciu minutom odczucie wieczności.

nie rozumiem tych zachwytów, film przereklamowany tylko dlatego bo zrobił go Makoto Shinkai. Inne jego filmy podobały mi się ale w tym nie dzieje się dosłownie NIC. Zaraz ktoś powie że nie zrozumiałem albo jestem wyprany z uczuć ale wiele innych filmów mnie poruszyło a ten nudził niesamowicie, niby 8 minut a ciągnęło się w nieskończoność. Porażka

czas zdecydowanie niezmarnowany. krótka pięciominutowa historyjka obnażyła talent Makoto Shinkai'a . Proste sprawy. Życie. Codzienność. Znajomość i więź łącząca Kobietę i Kota opowiadana z punktu widzenia tego miłego zwierzęcia. Nic dodać nic ująć. Perełka.

Nic dodać, nic ująć. Prosta i bardzo ludzka historia. Polecam.

Może to się wyda dziwne, ale czuję niedosyt po obejrzeniu tego. Moim zdaniem 5 minut to zdecydowanie za mało. Chcę więcej! :)

Po prostu ona i jej kot. Ich życie, codzienność… Ukazuje to co najbardziej cenię w anime- szklaną szybę zza której wyłania się prawdzia historia. Urzecze, zasmuci, rozśmieszy. Każdy powinien znać. To aż 5 minut…

Anime może proste bo morał jest prosty ale co z tego? To rzadki pomysł na zrobienie tego typu filmik :). Szczerze polecam do poznania uczuć Kota i jego Pani. Nigogo nie zbawią 4 minuty i 44 sekundy, zwłaszca że to nie byle jakie dzieło!