Tanuki-Anime

Luksusowa dzielnica Ginza, snobistyczny drink­‑bar, barman psychoanalityk – klimat dość ciężki, ale do zniesienia, gdyby nie irytujący narrator tłumaczący każdą scenę i sytuację. Narracja często przechodzi na klientów baru, co dodatkowo odrealnia fabułę poszczególnych odcinków. Ileż zyskałby ten serial, gdyby narratora zastąpić ciszą i dialogami!
Negatywny przekaz podprogowy – klient drink­‑baru = przegryw.
Fatalna grafika i animacja.
Mam tylko nadzieję, że remake okaże się dużo lepszy:
[link] :)

Dla alkoholowego analfabety bardzo przyjemna rzecz. Nie lubię ani słodkich rzeczy, ani wymyślnych mieszanek trudno dostępnych rzeczy. A w barach bywam w zasadzie nigdy. Domówka, plener czy czasem bar sportowy to są zdecydowanie moje sposoby na %%%. Anime często zbyt nadęte i podkreślające jacy to barmani są doskonali, wyedukowani, czy pomocni, ale ogólnie solidna produkcja dzięki oryginalnym pomniejszym historiom klientów. Na plus też grafika (widać markowe alkohole) i nieco abstrakcyjny sposób narracji.  kliknij: ukryte  Postacie poznane na ekranie z czasem biorą udział w opowiadaniu kolejnych historii – nie jest to ciągle ten sam lektor i może z 2­‑3 „ekspertów”. Zarys historyczny dla niektórych alkoholi/drinków też bardzo spoko. Natural High nagrało zarówno OP („Bartender”) jak i ED („Hajimari no Hito”). Opening zdecydowanie bardziej mi się spodobał: jazzowy, żywy. Ending zbyt smętny, ale zawsze live action barman przygotowuje w kilku krótkich ujęciach „drinka przewodniego” z odcinka. Fajna rzecz. Osobiście jako fan uzo sprawdzę tylko Pastis 51 z alkoholi przewijających się na ekranie. 8/10 dać nie mogę przez nadęcie i kult barmana, ale przymykając na to oko człowiek się trochę dowiedział i jednocześnie odprężył oglądając kilka solidnych pomniejszych okruszków życia.

Nastrojowe klimatyczne okruszki życia różnych ludzi, czyli zaciszny bar, i barman który zagląda w głąb serca.

Dla mnie obejrzenie „Bartendera” był swoistym odejściem od innych anime. Odstoją od ciągłej akcji i miłosnych wątków. Tutaj nie liczyło się poznanie charakteru głównej postaci, jej problemów. Tu liczyły się tylko dwa słowa: Bar i Alkohol. Pokazanie tych dwóch wyrazów w nowym świetle, niewyobrażalnie subtelnym i artystycznym, wywarło wrażenie nawet na kimś takim jak ja, co na wzmiankę o jakimkolwiek napoju procentowym zrzędnie mina.

Oczywiście anime nie jest dla każdego. Niektórych może nudzić, ba – może nawet odrzucać. Ale wydaje mi się, że znalazłam w nim trochę piękna. I mimo, że fabuła w niektórych momentach zbytnio nie porywała (co prawda to prawda), a grafika pozostawiała wiele do życzenia to jednak był wart obejrzenia. Przynajmniej w moim przypadku.

We mnie „Bartender” budzi bardzo mieszane uczucia. Lubię serie typu „okruchy życia”, które dodatkowo w ujmujący sposób przedstawiają jak magiczne w swej prostocie potrafi być życie. Ale ten tytuł to dla mnie zdecydowanie za wiele. Niby jest jak lubię – zwykli ludzie, ich historie, jakieś tam dramaty, ale dla mnie to wszystko jest zwyczajnie nudne. Atmosfera anime wręcz działała na mnie usypiająco. Za dużo w tym wszystkim takiej górnolotnej refkleksji, wręcz mądrość goni mądrość – a ja nie cierpie takiego jawnego moralizowania, zwłaszcza przez większość czasu trawnia odcinka.

Co tu wiele mówić, nie podziałał dla mnie urok barmana. I nawet całkiem ciekawe wskazówki czy rady a pro'po drinków czy alkoholu nie uratowały w moich oczach tego tytułu. Bo żeby tych wskazówek posłuchać, trzeba najpierw przeżyć to niemiłosierne gadanie o tym jaki dany alkohol jest przewyjątkowy, lub praca barmana itp. itd. Jest tu zdecydowanie czegoś za dużo, a za mało np. fabuły, czy bohaterów, których można by polubić. No przynajmniej tak było do 4 odcinka, więcej nie dałam rady już psychicznie wytrzymać. Wolę anime po prostu oglądać, a nie przy nich zasypiać.