Tanuki-Anime

Pierwsze odcinki były najlepsze. Tak właściwie, to do końca dobrnęłam tylko dzięki bohaterom, szczególnie dzięki tajemniczemu Jackowi i Gilbertowi, który podobał mi się zarówno w swojej młodszej, beksowatej formie, jak i pod postacią ponurego, wiecznie zmartwionego nałogowca. Jest w nim coś urzekającego.
Gdzieś w połowie serii przestraszyłam się, że coś mi umyka, bo nie mogłam zauważyć żadnego głównego wątku. Bohaterowie czegoś chcieli, nie do końca wiedzieli czego, nie do końca wiedzieli jak to dostać. Najwyraźniej taki urok serii.
Oglądając ostatni odcinek, gdzieś w połowie złapałam się za głowę, bo przecież zostało tak mało czasu, żeby wyjaśnić tyle spraw… Ale pomyślałam, że twórcy anime mnie nie zawiodą i nie zakończą serii bez zaspokojenia mojej ciekawości. Myliłam się. Na pewno zabiorę się za mangę.


Muzyka była świetna.

Pierwszy odcinek musiałam przewinąć… Jakoś specjalnie mnie nie zachęcił, ale oglądałam dalej. I nie żałuję.
Masa dobrych pomysłów, niebanalna fabuła i ciekawi bohaterowie (w tym boski Gilbert *__*).

Daje 10/10.
Mi się bardzo spodobało.

Szkoda, że nie pokusili się bardziej oddać klimatu mangi… Mogłaby z tego wyjść bardzo obiecująca seria.
Dla mnie anime było silnym bodźcem, dzięki któremu sięgnęłam po mange… i nie żałuję! Polecam każdemu, kogo gusta wpisują się w klimaty: fantasty, przygodowe, demony, inne światy itp. :D
martac1 : Seria kończy się pozostawiając wiele pytań i niedomówień, co więcej kończy się mniej więcej na początku mangi. Możliwe, że jest to zabieg mający na celu wprowadzenie do drugiej serii :)

Wiecie może, czy będzie jakaś kontynuacja tego anime?

Jestem przy tym odcinku w którym  kliknij: ukryte  Oz dowiaduje się, że Raven to Gilbert i że minęło 10 lat od kiedy został uwięziony w Otchłani. I za nic nie mogę zrozumieć reakcji Oza. Pierwsze co bym zrobiła to zapytała dlaczego Sharon się nie zestarzała. Zaraz potem chciałabym wiedzieć, co stało się z jego bliskimi. Co robi jego siostra? Co stało się z wujem? Nie rozumiem, dlaczego on o to nie zapytał.To wydaje mi się nielogiczne. Nawet jeśli te kwestie zostaną wyjaśnione w dalszej części filmu, to on i tak powinien o nie zapytać. Każdy bohater powienien mieć w sobie minimum zdrowego rozsądku, bo inaczej nie jest wiarygodny
Tak to mną wstrząsnęło, że musiałam o tym napisać ;)

Niestety anime nie oddaje niesamowitego , mrocznego , surrealistycznego klimatu mangi…
jest takies takie… udziecinnione…
Ze względu na mangę nie wysatwię oceny.

Jak dla mnie seria była bardzo słaba,dałabym 3/10,bo kreska mi się podobała,nic więcej.Postaci nieskomplikowane,co niezbyt pasuje do tego typu serii,soundtrack zdawał się mówić „Ej!Mamy jedną udaną piosenkę,puszczajmy ją kiedy się da!”.Stratą czasu było oglądanie pierwszych 20­‑stu odcinków,bo akcja zaczyna się po 21…Twórcy na siłę dokładają coraz więcej 'zagadek' i motywów do­‑wyjaśnienia­‑później,w którymś momencie czuć,że kończą im się pomysły,a w 25 odcinkach się z tym nie zmieścili.Skutkiem tego staje się nieskończony wątek fabularny,coraz więcej wydarzeń z rzyci wziętych,zawód i poczucie straconego czasu.
Sceny walki były tragiczne,nie nazwałabym nawet tego walką,bo mamy tu do czynienia z tym,co nie powinno wychodzić poza shouneny­‑tasiemce,a mianowicie to,że  kliknij: ukryte  nie ważne jak słaby jest bohater,i tak pokona silniejszych od siebie jednym uderzeniem/krzykiem.
Szkoda,że olali wychodzącą jeszcze wtedy mangę.Gdyby zrobili historię na jej podstawie,seria mogłaby być bardzo dobra.

To rodzaj anime „na chwilę”. Oglądamy, fajne fajne, a jak się skończy, to się o nim zapomina i przygoda z tym tytułem zakończona…

Zaczęłam oglądać..ale tak mnie znudziło,że porzuciłam gdzieś przy 8 odcinku…

Nie dla mnie takie produkcje.
Być może kiedyś wrócę,ale chwilowo mam co oglądać…

Pozostawiam bez oceny..

Mój komentarz dotyczy serii Pandora Hearts, a nie tylko anime. Obejrzałam jednak najpierw anime i zachęciło mnie ono do mangi, chociaż jest od niej dużo gorsze. Gdy zaczęłam je oglądać myślałam , że będzie to typowa historyjka, typu Nruto, jednak zaintrygowała mnie scena straszenia Gilberta kotem bo była nietypowa. Poza tym przeszkadzały mi nawiązania do Alicji w krainie czarów w wersji Japońskiej i stroje. Potem jednak akcja wykonała kilka zwrotów i stwierdziłam, że na pewno nie jest to typowe anime dla swojego gatunku i naprawdę warto je obejrzeć. Obejmuje jednak tylko około 30 rozdziałów mangi i nie wyjaśnia wielu już rozwiązanych w mandze tajemnic. Dziwne jest tylko to, że manga ma tak płytkie opisy i nierozbudowana stronę bo bardzo lubię tą serie.
Zgadzam się z poprzednia opinią, manga jest naprawdę rewelacyjna. Ma tyle płaszczyzn. Problem odrzucenia, niechciane dzieci lub osoby odrzucane społecznie z powodu zabobonów, uprzedzeń. Problem utraty wspomnień, wspomnień niepełnych, zdeformowanych – przecież wpływają one na to kim jesteśmy. Problem jak wiele bohaterowie są wstanie poświęcić dla kochanej osoby i jak to czasami jest samolubne. Poza tym to świetny kryminał jest wiele zagadek do rozwikłania a wskazówki porozrzucane są po różnych rozdziałach mangi. Nawet okładki, tytuły rozdziałów mogą być wskazówkami, oprócz tego symbole kwiaty, pióra itd. No i humor, przepadam za makabreskami a ta manga jest makabryczno – zabawna, z odcieniem groteski ( ale w ogólnym rozrachunku bardzo smutna ). Nie wiem jak można pisać, że postacie są typowe. Są naprawdę dopracowane psychologicznie nawet lepiej niż w Elfen Lied. Vincent z syndromem poczucia winy, nienawiścią do siebie, zaburzeniami emocjonalnymi (nożyczki), skłonnościami sadystycznymi, nierozróżnianiem dobra i zła czasami, jest na pewno lepszy niż typowy zły charakter np. z rozdwojeniem osobowości ( trochę mi się przejadły takie postacie). Ciekawe jest też to, że przy tak dobrym wyglądzie ta postać potrafi budzić odrazę. Dla mnie Alicja oprócz żarłoczności i silnego charakteru ma pewne zachowania jak przestraszone zwierzątko i nieznajomość podstawowych zachowań w społeczeństwie, ponieważ była dzieckiem zamykanym, trzymanym w izolacji. Natomiast Oz jest bierny albo nadmiernie agresywny i niepewny siebie. Gilbert, znerwicowany, zamartwiający się fobie (koty), nałogi (pali) nadmiernie odpowiedzialny, musi czuć się potrzebny. Dorosły, który wyrósł z dziecka w zasadzie przytłoczonego odpowiedzialnością za młodszego brata, którego ludzie prześladowali i którego porzucili wszyscy oprócz niego. Oprócz tego tajemnica tragedii Sablier sprzed stu lat, relacje i motywy postaci z tego okresu i powtórzenie ich lub zmiana w teraźniejszości. Przeskoki czasowe bohaterów i problem z odnalezieniem się w nowych realiach. Organizacja Pandora, która ma własne niezbyt dobre cele, 4 diukostwa ze swoimi problemami, Break i jego misja. Świat tej mangi jest bardzo złożony. Rysunki robią naprawdę wrażenie.

Powiem szczerze, że choć jestem ogólnie fanką tej mangi nie mogę się nie zgodzić z rozczarowaniem większości. Jednak przykro mi się robi gdy ludzie nie są w stanie zatrzymać się trochę dłużej przy mandze. Jeszcze bardziej mi przykro gdy widzę, że na tak dużej stronie z recenzjami ta manga została prawe całkowicie pominięta. Recenzja mangi przyprawiła mnie o łzy.
Anime Pandora Hearts na pewno urzeka muzyką! Jest to jeden z największych plusów tego anime. I nie wiem czy większość zauważyła, ale jest to ta sama wykonawczyni co w Tsubasie – Yuki Kajiura. Niestety na jakości anime odbija się słaby budżet co wydać po kresce. Nie jest nawet tak w połowie piękna jak w mandze. Zawsze odstraszają mnie mangi gdzie bohaterowie wyglądają jak z shojo wzięci. Ale to na pewno nie jest shojo. Tajemnice, zagadki, niewyjaśniona tragedia oraz pytanie, które pewnie niektóry pominęli: Czy Oz Vessalius jest tak naprawdę Oz'em? Widzę, że wiele jest zawiedzionych klimatem… To zabierzcie się za mangę! Jestem wszystko czego w anime nie było… Moimi ulubionymi postaciami są Oz i Break. Lubie jeszcze Liam'a. Postaci są bardzo dopracowane i ciekawe. Każdy reprezentuje się inaczej. Można też natrafić na takich których się nie lubi. Na mojej czarnej liście, pierwsze miejsce ma bezsprzecznie Vincent Nightray. Chociaż muszę przyznać, że i on jest kontrowersyjną i ciekawą postacią. Niestety autorzy anime wzięli mangę i strasznie brutalnie ją pociachali. Wycięto większość ważniejszych informacji (jak choćby życie Kevina – opisane pokrótce) a zamiast tego umieszczono kompletnie nie potrzebne humorystyczne wstawki. Irytuje mnie z pewnością wielka zażyłość Gilberta z Oz'em. Dlatego jest to jeden z najpopularniejszych paringów. Ich tak na prawdę nic większego nie łącz (nie będę robić spoilerów ^^). Tak samo jak Alicja biegająca wszędzie z mięsem – boże, jest żarłokiem ale bez przesady! Przy postaci Alicji można zatrzymać się na dłużej. Jest jedną z niewielu postaci dziewczęcych które naprawdę da się lubić. I owszem bardzo lubię Alicje. Wszystkie postaci są bardzo tajemnicze. Oprócz tego że dopiera w 50 rozdziałach mangi niektóre rzeczy dopiero zaczynają być klarowne. Prawie każda kłamie. Fabuła tez jest bardzo dopracowana (ale w mandze ;P). Szkoda, że akurat w momencie zakończenia anime zaczyna się dziać najciekawiej. Jednak muszę zasmucić tych, którzy lubią komedie. Jeżeli zabieracie się za mangę zapomnijcie o humorze. Fabuła robi się ponura i napiera klimatu mystery. Jeszcze jedną ciekawą postacią jest postać Jack'a. Do tej pory są zaciekłe spekulacje czy aby na pewno jest on dobrym bohaterem xD. Bardzo nie lubię gdy ktoś porównuje PH z Kuroshitsuji. Te anime nic nie łączy. Może tylko trochę ciuszki ale to koniec podobieństw. Co do nawiązania do Alicji z Krainy Czarów ^^... to wcale nie jest taka słodka królicza norka. B­‑Rabbit rządzi! Zauważyłam, że niektórzy nie znaleźli odpowiedzi na podstawowe pytanie. Niech obejrzą jeszcze raz. Zakończenie było porażką… Niezwiązane z mangą z żadnym stopniu. Chyba z 5 ostatnich odcinków jest takich, (skąd oni wytrzasnęli tego smoka! A to że B­‑rabbit zabił Gryfona jest śmieszne)a jeżeli chcieli by zrobić cd. to musieli by zacząć od nowa, bo trochę namieszali. Albo zrobią taką sieczkę jak z Kuroshitsuji 2. Nie mniej ni więcej polecam na 100%!! Jeżeli po paru docinkach się wam spodoba polecam sięgnąć po mangę i potem z powrotem obejrzeć anime ;). Jednak ostrzegam. Jeżeli lubujecie się w mangach, które wszystko pokazują czytelnikowi czarno na białym, jeżeli zbyt zawiłe tajemnice was męczą to nie jest to anime dla was. Trzeba się naprawdę skupić czytając mangę. Czasami też ciężko jest rozróżnić wspomnienia od flashback’ów lub po prostu teraźniejszość zlewa się z przeszłością. Aktualnie jestem na 60 rozdziale mangi i mam sieczkę w mózgu xD Co chwila skacze przed komputerem z wrażenia xD
Boże O__o ale się rozpisałam… -__-". Cóż się dziwić widać, że kocham tą serię (mówię serię, bo wolę mangę). Jeszcze raz zachęcam z całego serca. Naprawdę warto!!! Break <3

Świetne przygodowe anime, do którego nie miałabym żadnych zastrzeżeń, gdyby nie te wszystkie niewyjaśnione wątki. Pozostał ogromny niedosyt. Gdyby nie to, gotowa bym była wystawić temu tytułowi 10/10 za świetnych bohaterów, ciekawą fabułę i cudowną muzykę. Niestety przez ten niedosyt mogę dać tylko 8/10 i ubolewać nad niewykorzystanym do końca potencjałem…

7/10 po prostu. Nie wciągnęło, po prostu zwykła rozrywka. Pod koniec już oglądałam tylko dlatego, że muszę, bo nie chcę mieć kolejnego anime niedokończonego. Postać Alice i Break'a – miodzio. Oz i Gil – o matko, nie, dziękuję. Po prostu jak to też pisze przy ocenie – dobra seria, posiadająca wciąż swoje wady, ale potrafiąca zaskoczyć / zainteresować. Gdyby nie niektóre dobre postacie oraz muzyka było by 6/10, jeśli nie mniej.
Postać Alicji – interesująca, nawet, nawet, ale później już zbyt przewidywalna. Mięsko <3

Miało być mrocznie, miało być gothycko, miało być zagadkowo i miało być ciekawie, a wyszło kolejne anime dla ludzi o niewysokich wymaganiach. Nasłuchałam się wielu opinii, że anime oryginalne, że hit ostatnich kilku lat, że zaspokoi każdego fana mroczniejszej wersji Lewisa Carolla i po obejrzeniu paru odcinków stwierdzam, że ploty wyprzedziły prawdę o milenia świetlne. Postacie są wszystkie sztampowe i przereklamowane do bólu – nie ma w tym nic czego ie było do tej pory w innych seriach. Rozpieszczony chłopczyk, który zamienia się w dziecko z traumą, oddany wierny sługus który służy za podstawę slashu dla wszystkich domagających się shonen aiowych podtekstów, tsundere, która traktuje z buta własnego pana i mordobicie z demonami, tym razem w drużynie naszych – czarny królik. Niby zaczęło się ciekawie, niby miało parę zagadek, ale entuzjazm szybko mi przeszedł po trzech odcinkach – poziom bardzo szybko słabnie. Animacja jest równiez z gatunku tych gorszych – porównywalna z pierwszą serią 'Slayersów' (chociaż wtedy to było inne dziesięciolecie animacji, ale mniej więcej tak samo niestaranne jeśli chodzi o przejścia, wykończenia, szczegóły, itp.). Zmarnowałam na to jakieś dwie i pół godziny i postanowiłam do tego więcej nie wracać – można by to porównać do rozczarowania, jakie zafundował Tim Burton roztrąbionej na cały świat swojej własnej wersji 'Alicji' – miało być cudownie a wyszło badziewnie. Tyle z mojej strony.

Pamiętam, jak dziś, kiedy zobaczyłam trailer do tego anime powiedziałam sobie, że muszę je obejrzeć i z niecierpliwością zacierałam ręce aż do premiery. Nakręciłam się do tego stopnia, że jeszcze tego samego dnia pochłonęłam wszystkie chaptery mangi, jakie znalazłam.
I tu powiem, pierwsze odcinki nie zawodziły mnie w ogóle. Fabuła toczyła się, tak jak było przedstawione w mandze. Z jednej strony niezmiernie cieszyłam się z tego powodu, lecz z drugiej już brakowało tego efektu zaskoczenia. No,ale miałam to na własne życzenie, więc nie marudziłam. Z przyjemnością przyglądałam się animowanym, pełnym kolorów postaciom, ale im bliżej końca tym czułam się bardziej rozczarowana. Największe żal odczuwam wobec jednej rzeczy, a mianowicie  kliknij: ukryte  nie pokazania całkowitej postaci Glena Baskerville (nie mam tutaj na myśli samego wyglądu), który jakby nie patrzeć odgrywał kluczową rolę w całym anime. Mam wrażenie, jakby ten fakt został zrzucony na inny tor, a fabuła zmierzyła w zupełnie innym kierunku. Mimo wszystko mogę powiedzieć, że pod względem fabuły jest ok. Jest pewna ciągłość, a z odcinka na odcinek robi się coraz bardziej interesująco, zaś wraz z tym można w pewien sposób zaprzyjaźnić się z bohaterami.
Przechodząc od strony technicznej, to zacznę od muzyki. Jednym słowem – genialna! Dodaje niesamowitego klimatu i soundtracku można słuchać nawet po obejrzeniu serii. Kajiura Yuki według mnie spisała się tutaj na medal. Kreska natomiast jest dobra. Nie zła ani wspaniała tylko po prostu dobra. Nie przeszkadza w oglądaniu, zaś kolorystyka jest dobrze oddaje atmosferę. Domyślam się, iż dokładne przeniesienie kreski z mangi do anime, wymagałoby większych kosztów i pracy, tak więc ta zaprezentowana w PH jest zadowalająca.
Ostatecznie jednak nie wróciłabym do tego anime. Jest ono według mnie na tzw. raz. Ci, którzy nie czytali mangi, mogą swobodnie zabrać się za tą serię, bo jest ona naprawdę przyjemna, a zakończenia mogą odszukać w mandze Jun Mochizuki (oczywiście niedosłownego zakończenia, jedynie przyjemność dalszego śledzenia pierwowzoru fabuły oraz samych postaci).
Moja ocena to 8/10.

Do serii namówił mnie już niestety mój były znajomy. Kiedyś i widziałam ze 2 odcinki ,ale odrzuciłam. No i w tamtym 2010 roku , postanowiłam sobie ściągnąć to anime , ot tak by coś było na dysku. I jak włączyłam to się wkręciłam. Po pierwsze urzekła mnie ... muzyka. Tak tak właśnie ona , jest niesamowicie dopasowana do anime , momentami piękna , samo słuchanie muzyki w tle to wielka przyjemność.
Kreska ; tu sprawa ma się gorzej , ale nie najgorzej. W mandze postacie są ciutek bardziej dopracowane , niż w anime. W anime jak by mniej szczegółów ale i tak uważam ,że kreska jest dobra.
Fabuła : spodobała mi się. Wszystkie historie zawarte w anime , powoli łączą się w całość ,akcja wrze naprzód . Czasami sama się domyśliłam co będzie,ale ogólnie nie jest źle :) Szkoda tylko,że to tzw urwane anime :( Końcówka po raz pierwszy w anime, a nawet anime bez happy endu lubię, bardzo mnie zawiodła. Skończyło się i co ? Aż się prosi o następną serię,która pewnie nigdy nie powstanie jak mi mówił znajomy, a na prawdę wielka szkoda. Bo postacie są sympatyczne !I ciekawie narysowane ,czasami takie psychiczne :) Anime oglądałam przez kilka dni i nie żałuję. Żałuję tego,że seria 2 może nigdy nie powstać :( Szkoda, bo akurat ja zaliczam się do małego grona fanów. Jestem ciekawa co będzie dalej , a więc będę musiała sięgnąć i po mangę :)
Ocena moja 10/10 plus zaliczone do moich ulubionych anime. Cały soundtrack mam u siebie na iphonie i momentami słucham go ,powracam do momentów z anime. Opening i ending też bardzo mi sie podobały. Uważam moja ocenę za dobrą , choć pewnie są i minusy ale dla mnie są niewidoczne :) Ot , moje zdanie i tylko moje , każdy ma prawo do własnego :)

Dobre, nawet bardzo dobre anime, ALE…
No właśnie… po pierwszych trzech odcinkach spodziewałam się czegoś więcej. Z góry wiadomym było, że wszystko nie zostanie wyjaśnione ale jednak, pozostaje lekki niedosyt. Z drugiej strony natomiast, seria oczywiście bardzo mi się podobała. Pomijając kilka niedomówień i pewne luczki w fabule (z wiadomego powodu), bardzo przyjemnie było śledzić losy bohaterów i wraz z nimi odkrywać kolejne fragmenty układanki, przy akompaniamencie świetnej muzyki. Nie pozostaje więc nic innego jak zabrać się za mangę i ułożyć puzzle do końca ;)

Nic w tym dobrego nie widziałam, nie widzę i widzieć nie zamierzam. Do oglądnięcia tej serii, przymuszała mnie moja koleżanka. Powiedziała, że klimaty żywcem wyciągnięte z Kuroshitsuji, że śmieszne, że przyciąga. I co?… Że tak to powiem, żeby nie przekląć… nic. Flaki z olejem… powiedziałabym nawet, że bez oleju. Osoby tworzące to anime mieli nadzieję na baśniowe klimaty żywcem wyciągnięte z Alicji? Ja tu Alicji nie widzę. Widzę tylko wielkie stwory i dziewczynę zamieniającą się w wielkiego, czarnego królika. Jedyną pozytywną postacią jest niestety Break. Którego i tak pewna osoba mi już obrzydziła. Miały być śmiesznie i klimatycznie jak w pierwszej serii Kuro! Gdzie tu klimat? Gilbert jeszcze jakoś nadrabia swoim zachowaniem. Prawda, jest się z czego pośmiać czasem dzięki niemu. Ale… może to ja nie umiem wczuć się w tego typu anime, a może i to wina samego anime, które poza niewykorzystanym potencjałem ma jeszcze sporo do nadrobienia w irtyujących postaciach. Spójrzmy chociaż na Oza. Główny bohater, a ja po pierwszym epie chciałam wyciągnąć zawleczkę z granatu, walnąć go nim w łeb i zrobić chwyt kamikadze patelnią, byleby chłopak przestał mówić o tym jaki to on biedny i że musi uratować świat. Bardzo mi przykro, jeśli moim komentarzem kogoś urażam, jednakowoż nie umiem znaleźć w tej serii wiele pozytywnych cech.

nooo, wreszcie coś, co wciągnęło mnie na tyle, żeby bez bólu i zmuszania się dooglądac do końca. Jest fabuła, są bohaterowie, a do tego genialna muzyka… Czegóż chcieć więcej?
Jedyny minus: ciąąąągłe flashbacki. Może nie były tak hardkorowe jak te w hana yori dango, ale mimo wszystko. Normalni ludzie (a podejrzewam, że dla takich przeznaczone jest to anime) nie mają chyba aż takich problemów z pamięcią krótkotrwałą, żeby nie pamiętali co działo się odcinek, albo zaledwie chwilę wcześniej!

Co jak co, ale muzyka jest na 11/10. Cudo, tak jak samo anime.

Zakochałam się. To anime mnie uwiodło~ świetnie mi się oglądało. chyba jedyna tego wada to brak normalnego zakończenia… to takie urwane. dlatego czekam i modlę się o kolejny sezon. muzyka była super, zwłaszcza ten drugi ending, cały czas chodzi mi po głowie i nie wiedzieć czemu wyciska ze mnie łzy. strasznie mi się spodobał. co do postaci, to najbardziej spodobali mi się Alice (mięsożerna bezlitosna dla wszystkich łącznie ze swym sługusem) i Break (cukierkoholik który chowa się po szafkach). podoba mi się cała fabuła. dużo się działo. najgorszy jest chyba vincent. to idiota co zabił kota. ale will of abyss też nie wybaczam tego, co zrobiła w 21 odcinku. wrrr. cały klimat tego anime mi się okropnie podoba. podsumowując: nic ująć, nic dodać. chociaż może dodać zakończenie. ale i tak 10/10. ~~~

Alicja w Krainie Czarów w mroczniejszym wydaniu, choć jednak też myślałam że będzie bardziej z nią powiązana, ale i tak bardzo mi się podobało. Świetna muzyka, kreska, postacie. Break i Kot z Cheshire ;] ich najbardziej polubiłam. Chociaż bardzo podobał mi się pomysł na te wszystkie złe króliki, pluszaki, jakieś niedźwiedzie­‑mazgroły( nie pamiętam dokładnie czy to był niedźwiedź ), Vincenta jako złego chłopca z tym psychopatycznym (u)śmiechem i wzrokiem, drugą Alicję, Eliota, Jacka, melodię i pozytywkę, no i mogłabym tak wymieniać. Zawsze lubiłam czarne charaktery, i tak też tutaj zaintrygował mnie Vincent rozpruwający pluszowe króliczki, który zawsze robił co chce, i którego się wszyscy bali. Dość dawno oglądałam, i już dość sporo rzeczy nie pamiętam, ale ogólnie podobało mi się bardzo.

A więc muszę wam się szczerze przyznać, że od początku nie podchodziłam do tego anime ani trochę sceptycznie. Spotkałam się z różnymi opiniami na jego temat i dość szybko wywnioskowałam, że jest to raczej „baśń” dla osób bardziej skłaniających się ku takiej tematyce. Pierwszy odcinek – mnóstwo zagadek, zero zrozumienia, ale dzięki temu idealny wstęp do wciągającej i pełnej wrażeń historii. Szczerze się przyznam, że z początku Alice uważałam za postać, która raczej negatywnie wpłynie na głównego bohatera, ale  kliknij: ukryte  wraz z biegiem zdarzeń wyszła na jaw prawda o jej drugim „ja” – szczególnie spodobało mi się to, że ciemna Alice okazuje raczej tendencje do czynienia dobra, z kolei jej biała wersja wlicza się w szeregi psycholi (?). A może po prostu zaraźliwa, dziecinna i urokliwa beztroska Oz'a zaczęła tak na B­‑Rabbita wpływać? Ano właśnie – co do Oz'a to wcale się nie nim nie zawiodłam.  kliknij: ukryte  Na przełomie całej serii ewidentnie widać jego duchową przemianę. Od nieco rozkapryszonego dzieciaczka, który myślał, że życie jest jak zabawa w chowanego, do twardo stąpającego po ziemi nastolatka, choć, tak po prawdzie, nie minęło aż tyle czasu. Podobało mi się to, dlatego zyskał on moją sympatię. Skoro już jesteśmy przy nim, to warto też wspomnieć o Gilbercie, którego po prostu nie da się nie lubić. Paradoks jego postaci polega na tym, że jedynie skrywa zadatki na potencjalnego tchórza, a w istocie potrafi się jedynie zamartwiać i robić dobrą minę do złej gry. Uważam, że choć w początkowych odcinkach jest wysuwany na pierwszy plan, to jednak niewiele się o nim dowiadujemy. Gdyby ewentualnie ukazano dalszy ciąg, to jestem przekonana, że postać Gila z długotrwałą amnezją odnośnie tragedii w Sabrie odegrałaby kluczową rolę. Jest niesamowicie ciekawy, zwłaszcza, że z jakiś powodów rzeczywiście brał udział w tych zdarzeniach.
Ale to nie jedyna postać, która budzi ciekawość. Choć dane nam jest zetknąć się z nim w zaledwie jednym czy też dwóch odcinkach, to intryguje i odkrywa nowe tajemnice –  kliknij: ukryte  Eliot Nightray. Postać, która rzekomo uważa się za twórcę „Lacie”, choć wcześniej ewidentnie było podkreślone, że to Glen skomponował melodię. W ewentualnej kontynuacji z pewnością też odegra swoje 5 minut. Co jeszcze bardziej irytuje, to podobieństwo Gilberta do wspominanego Glena. Nawet z charakteru. Czy istnieje jakaś możliwość, że są spokrewnieni? Ale dość już o tych postaciach. Tylko mogę jeszcze wspomnieć, że Break – niezależnie od tego, ile już fanów zdobył – plasuje się na podium mojej listy ulubieńców. Wspaniale wykreowany, choć dość „odkryty” jak na pierwszą serię.
Co do fabuły – oryginalna, wciągająca i niebanalna. Niby motywy z „Alicji w Krainie Czarów” zostały zaczerpnięte, ale tutaj zostały ukazane znacznie bardziej ekstrawagancko, a sama tytułowa Alice została zepchnięta z pierwszego planu. Momentami mogło się trochę nudzić, ale ja osobiście nie narzekam. Kreska jak najbardziej zachęca, a melodia  kliknij: ukryte  „Lacie”, o której wspomniałam powyżej, przyprawia mnie o dreszcze.
Co do ostatniego odcinka – odchodzimy z pustymi rękami i jeszcze większym mętlikiem w głowie. NIC nie zostało wyjaśnione poza  kliknij: ukryte  mocami, jakie skrywa w sobie Oz. Ale może o to chodzi? Może to jedna z tych powieści, do której sami mamy dopisać zakończenie?

Werdykt – 9/10
Jedno z lepszych anime. Grzechem byłoby nie obejrzeć! Tak samo grzechem jest niedokończenie tak świetnej akcji.