Tanuki-Anime

Jestem świeżo po seansie. Chcę coś napisać sensownego, ale nie mogę przestać rozmyślać o tym, co zobaczyłam. Myślę, że to najlepiej pokazuje, że film nie należy do byle jakich produkcji. Nawet nie do przyzwoitych. Jest co najmniej świetny. Zaczęłam go oglądać, sądząc, że rozłożę go sobie na dwa dni, a ostatecznie obejrzałam na raz i to było jedno z szybciej minionych 100 minut w moim życiu. Niesamowicie trzyma w napięciu i szokuje, a przy tym – mówiąc ogólnie, bo nie chcę zaczynać jakichś wywodów o przesłaniu – ma w sobie coś więcej. Najbardziej zachwyciła mnie scena,  kliknij: ukryte  gdy Kuroda rozmawiał z tamtym tajemniczym dzieciakiem przez telefon już po śmierci swojej rodziny.
Jakiekolwiek wady filmu – złe aktorstwo, zdjęcia itp. – mi w ogóle nie przeszkadzały. Nie dostrzegam też kiczu czy tandety, znaczy ani na moment przez myśl mi nie przyszło, że coś było kiczowate.

Filmu nie oglądałam, nawet nie skończyłam lektury tej oto recenzji, ale zdziwiła mnie jedna rzecz. Ocena za bohaterów: 4. Za fabułę – 3. Za muzykę – 10. Za całokształt: 9. Defuq? Postaci i akcja be, ale muzyka ratuje wszystko?

x = („w Japonii nie ma brzydkich dziewczyn” + ambitny oneliner w postaci pytania o połączenie z samym sobą + pomysł z rolką skóry) / (KICZ^2 + dłużyzny + chaos + żenująca logika bohaterów*2 + jpop)

wyszło mi, że x = 4 w skali Tanuki ;)

Zmeczylem ten film, bo bylem ciekaw jaki bedzie mial przekaz(a jest on calkiem nieglupi), ale piosenki, pomidorowa krew itd. wcale mi w tym nie pomagaly ;)

Film mi się podobał niesamowicie, wywoływał u mnie chyba wszystkie możliwe emocje, a także zaczął do mnie przemawiać, kiedy wyraźnie zauważyłam, że to już nie żaden horror, ale… coś innego. Myślę, że właśnie określenie „metaforyczna opowieść o współczesnym człowieku”, zawarte w recenzji, najbardziej pasuje do określenia tego, co się tu działo.
Swoją drogą, nie wiedziałam, co myśleć o scenie  kliknij: ukryte  z krojeniem palców. Niby wszystko zaczynało się normalnie –  kliknij: ukryte  córeczka przychodzi do mamy, pyta o czekoladę, a mama jak gdyby nigdy nic kroi… jakieś warzywo, lub coś innego, do końca nie umiałam określić, co. Matka mówiła do córeczki sympatycznym głosem, miała uśmiech na twarzy. Przez sekundę myślałam, że kiedy naciskała nożem na palec, była to chwila nieuwagi. Myślałam „zaraz się przez przypadek zatnie”. Zacięła się, owszem, ale tutaj odpadają wszelkie przypadki, zaczynając od palca wskazującego, zaczęła odkrajać sobie całą rękę(!). Ta scena wzbudziła we mnie nieokreślone emocje… w sumie nie bałam się, nie śmiałam, ale zaintrygowało mnie to. Ciężko ująć to innymi słowami. Oprócz tego  kliknij: ukryte  zdziwiło mnie jeszcze bardziej zachowanie córeczki – no bo matka, jak matka – film psychodeliczny lekko, więc mogła zrobić coś takiego, to nawet było do przewidzenia (chociaż ja oczywiście nie zdążyłam tego przewidzieć, to już zapewne jedynie moja wina). Ale za to córka, widząc wyraźnie lejącą się krew (czy tam jakikolwiek sok pomidorowy), spojrzała tylko na nią i po prostu wyszła z kuchni, krzycząc tylko „Tato!”, na końcu dodając jeszcze zdanie „Mama jest śmieszna”. Wstrząsnęło to mną. Rozumiem, dzieci jak dzieci, ale taka reakcja aż mnie zmusiła do przemyślenia, czy to było zamierzone, czy coś się nie udało. Doszłam do wniosku, że jednak autor zamierzał stworzyć coś tak… poruszającego emocje, w ten nadzwyczajny sposób. Właśnie dlatego ten film tak mnie zaintrygował. Brawa.

Nie chciałbym martwić, ale klasyfikator „Pierwowzór: Manga” jest z Księżyca wzięty i wprowadza czytelników w błąd, bowiem to Jisatsu sākuru było pierwowzorem dla mangi. Komiks pojawił się na rynku w okolicy wydania filmu na DVD i miał pierwotnie być przerysowanym scenariuszem, ale Sono namówił Furuyę, aby napisał własną historię.

„Ciała nastolatek są miażdżone i ćwiartowane, podczas gdy na przerażonych podróżnych, w chyba najmniej prawdopodobny sposób, pada fala czerwieni (trzeba by było przymknąć oboje oczu, żeby uznać tę ciecz za krew). Całości dopełnia wesoła muzyka, jakby z wesołego miasteczka lub cyrku (intrygujący natomiast jest jej kontrast z poważną, refleksyjną i niepokojącą
muzyką z czołówki). No, kicz jakich mało.”

Dziwne, ma recenzent pojęcie o kiczu. Już każda scena, która ma widza zaszokować zostanie niedługo nazwana kiczem. Albo autor recenzji lubi tylko horrory najgorszego rodzaju czyli bez elementów nadprzyrodzonych albo bardzo mało wie o japońskich filmach czy nawet grach – horrorach bo tam często takie przeciwstawne rzeczy łączą.
Ogólnie z oceną recenzji się zgadzam choć niektóre rzeczy mnie w niej rozśmieszyły.