Tanuki-Anime

Na wstępie pragnę powiedzieć, że recenzja ta powstała z pogwałceniem pewnych zasad, które przyjęliśmy na tej stronie. Mianowicie nie oglądałem całej serii z powodów, o których później… Dane mi było zapoznać się jedynie z pierwszymi sześcioma odcinkami. Akcja ich rozpoczyna się w momencie, w którym kończy się pierwsza część OAV (czyli około połowy tego, co mieliśmy okazję podziwiać na kanałach Canal + i Hyper), a zaczyna druga. Wojska wyspy Marmo zostały więc odparte, siły Dobra wygrały wojnę, zły król nie żyje. Jednak jego wierny poddany, Ashram, wraz z grupą oddanych popleczników knuje plugawy plan. Pragnie zdobyć artefakt pradawnej magicznej cywilizacji, strzeżony przez gigantycznego smoka. Żeby jego zadanie nie było zbyt proste, okazuje się szybko, że na świecie istnieje kilka wielgachnych i potężnych gadzin, z których wszystkie wywodzą się od wiadomego zaginionego ludu i nikt nie wie na pewno, która jest tą właściwą. Jednocześnie o jego niecnym planie tępienia zagrożonego gatunku dowiaduje się dzielna drużyna poszukiwaczy przygód, która postanawia mu przeszkodzić z czystej złośliwości… Znaczy, może nie tyle złośliwości, tylko dlatego, że oni są dobrzy, a Ashram zły.

Fabuła serii zdaje się (piszę „zdaje się”, gdyż, jak już mówiłem, nie oglądałem do końca) kopiować to, co widzieliśmy w drugiej OAV, z tym, że część wątków rozciągnięto i dodano nowe, nieeksploatowane wcześniej. Dla wszystkich znanych nam już postaci znaleziono miejsce (prócz krasnoluda, który, jak wiadomo, zginął), choć niestety nie zrobiły się one ciekawsze. Ba, mógłbym nawet przysiąc, że Parn jest bardziej sierotowaty niż wcześniej, a charakter Deedlit bardziej płaski. Dodano także kilka nowych twarzy: poznajemy więc dość dokładnie wojowników Ashrama oraz otrzymujemy nowych bohaterów pozytywnych: coś z rasy Grass Runnerów (krewnych elfów, przypominających znanych z cyklu Dragonlance kenderów) i wyjątkowo nieciekawego maga. Wszystkie postacie idealnie wpisują się w stereotypy fantasy zachodniego. Z jakichś przyczyn (zapewne by zapchać czas antenowy) twórcy po każdym odcinku postanowili uraczyć nas króciutką historyjką super­‑deformed, która z założenia miała być śmieszna, ale wyszła raczej żałośnie.

Animacja niewiele zmieniła się w stosunku do poprzedniej części, nadal jest pozbawiona wyrazu i mało dynamiczna. Zwłaszcza sceny walk są strasznie schematyczne: ktoś apatycznie macha mieczem, względnie stoi i recytuje długaśne zaklęcia, na co wrogowie patrzą znudzonym wzrokiem, by po chwili paść martwi na ziemię. Nawet fakt, że seria ma już swoje lata, nie jest dlań żadnym usprawiedliwieniem, gdyż już wtedy potrafiono kręcić bardziej widowiskowe anime. Za to muzyka zasługuje na uwagę, zwłaszcza piosenka z openingu zapadła mi w pamięć.

Tytuł ten nie przypadł mi do gustu – pierwsze sześć odcinków jest na tyle pozbawionych wyrazu, że nie miałem ochoty oglądać następnych. Nie zachęca ani kreską, ani ciekawą fabułą, ani scenami walki, a charaktery postaci da się opisać znanym z gry fabularnej Dungeons & Dragons lub komputerowej Baldurs Gate schematem „praworządny dobry / chaotyczny zły”. Nie polecam, marnowanie czasu, który można spędzić, oglądając lepsze pozycje. Ta jest absolutnie nijaka.