Tanuki-Anime

Kurcze, do dzisiaj nie wiedziałem, że to Japończycy stworzyli. Zawsze byłem przekonany, że to europejska produkcja. Na tym się właściwie wychowałem…wielka szkoda, że dzisiaj już tego nie puszczają w TV.

Co tu robią Muminki :O?

Moja ulubiona dobranocka z dzieciństwa ^^ Kreska nie rzuca się w oczy, nie najlepsza ale ujdzie…Bardzo lubiłam Buke :D chociaż trochę się jej bałam XD

W serii pojawiają się różne wątki, niektóre z nich są dość ciekawe psychologicznie. Wyjątkowo interesującą postacią jest Alicja – dziewczynka, która stała się niewidzialna w wyniku niekorzystnych zdarzen. Pomimo, że nie pozwolono jej bawić się z Muminkami, ponieważ mogłoby to zakłócić twardy i wymagające studia przywrócić ją do prawidłowego stanu mogły dopiero Muminki, dzięki temu, że były dla niej miłe i grzeczne, co pozwoliło wzbogacić jej osobowość o ludzkie reakcje…

Wyjątkowa adaptacja europejskiej literatury. Przyznam, że jedynie dwie z występujących tam postaci wywołały u mnie coś w rodzaju zrozumienia i specyficznej więzi. Pierwszą z nich jest mała Mi.
Jej specyficzna osobowość ma w sobie coś dziwnie znajomego i potrafię najczęściej przewidzieć jak się w danej sytuacji zachowa.
Druga z nich to… „The Groke” i zapewne wszyscy wiedzą jak brzmi nasze tłumaczenie. Jest to postać zawsze pokazywana „od zewnątrz”.
Każde jej nadejście jest czymś niezwykłym, co wprowadza wysoki poziom napięcia emocjonalnego w rodzinie muminków. Jednak postać ta jest spokojna i pomimo, że raczej nie wyraża żadnej ekspresji potrafię wczuć się w jej osobowość „od wewnątrz”. Postać poszukująca ciepła wyraźnie czuje coś interesującego w grupie postaci darzących się pozytywnymi uczuciami, poszukuje zrozumienia, jednak budzi w nich grozę i niechęć. Symbolizm tej postaci jest czymś, co dodaje wartości tej animacji.

Nigdy nie bałam się buki, nawet jej trochę współczułam tego, że jest taka samotna. I jeszcze hatifnaty były świetne.

Ja daję 10/10 bo seria jest niezapomniana. Jedna z najlepszych bajek z dzieciństwa, klimat niezapomniany.

zapewne wypowiem tu ciężką herezję i wielu będzie być może ciskać gromy na mą głowę, ale Muminki były dla mnie najnudniejszą bajką dzieciństwa, z tego co pamiętam leciały prawie zawsze w środę więc był to dla mnie wieczór stracony, w tej bajce nie dzieje się nic ciekawego, no wiem Buka i tak dalej, ale poza tym… lepsza była „Brygada RR” w niedzielę o tak!

Z tego co widzę większość osób najlepiej zapamiętała Buke. Buka to niemal taka ikona Muminków, pojawiała się rzadko, a i tak każdy chyba najlepiej zapamiętał właśnie tę postać.

Sam mam chyba dwie płytki DVD z bodajże 7­‑8 odcinkami muminków. Po prostu nie mogłem powstrzymać się przed kupnem jak na to natrafiłem ^^

Lubiłam tę dobranockę, była jedną z najlepszych. Bukę pamiętam do dziś -aczkolwiek wcale prawie się jej nie bałam.

Na początku powiem, że nie wiedziałem nawet, że to jest anime. Oglądałem to bardzo dawno temu. Według mnie jako seria dla dzieci sprawdza się świetnie. Sto razy lepsze niż te całe Bakugany, czy Pokemony.10/10 .

Też nie mogę dać niżej niz 8, człowiek wychował się na Muminkach. A z Buką łączy się tyle nieprzespanych nocy, nic mnie w życiu już potem tak przerażało jak ona. Zachartowała mnie…

przypomina mi się jak byłem jeszcze małym dzieckiem i to oglądałem warto postawić dobrą ocenę

Jak by nie było…To jest coś na czym się połowa dzieciaków w moim wieku wychowała (mam 18 lat). Mimo, że kreska kulawa, fabuła również, a bohaterowie na mus liniowi to ja nie mam serca tutaj oceniać tego poniżej 8/10. To jest po prostu sentyment…

To, moi drodzy, jest bajka, na której należy wychowywać dzieci. Postaci nie są płaskie, mają dobre i złe strony (chociażby Tatuś Muminka ma diabła za skórą ...i to chyba samego Lucyfera), świat jest pełen niebezpieczeństw i tajemnic, a klimat po prostu opętuje. Wychowałem się na tym i gdybym gdzieś to znalazł, obejrzałbym jeszcze raz w całości.

Wychowałem się na Muminkach, wtedy to nawet człowiek nie wiedział że to anime. Coś pięknego i kształtującego.
Cały świat jest unikalny i niepowtarzalny, klimatyczny, i „żywy”. Nic tylko polecić…Buka RULEZ!!! Chociaż wszyscy się jej bali ^_^

Takiego klasyku z dziecięcych lat się nie zapomina.Akcja,kreska,a i sama dolina Muminków jest dla widza ciekawa.
Relacje jakie zachodzą między bohaterami są pozytywne i raczej nie obniżają poziomu jaki reprezentują ze sobą.
Jak był się mały to się z zamiłowaniem oglądało nie wiedząc ,że to jest anime.I na pewno tak było z większością :P.
Za cytuje kolegę:

„Muminki” posiadają niesamowity klimat, z niepowtarzalnym bajkowym światem, będącym czymś na
granicy utopii.

To prawda.I może właśnie to sprawia,ze czuje się czuje wewnętrzną radość z samego oglądania.Zawsze takie miałem pozytywne odczucia.
Słynne „mamo Muminka” lub „tato Muminka” są na prawdę mile w odbiorze.Może z racji na „dziecinność” odbioru ze strony widza.
Najlepsza i nie oceniona dla młodszego widza od tych shunenów w których nawzajem się biją i mordują jest właśnie „Muminki”.Choć to pisze fan gatunku shunen ale lepsze to niż patrzenie na naparzających się małolatow po obejrzeniu kturegoś odcinka Naruto,Pokemon lub Dragon Ball.Polecam!!!

Nic dodać nic ująć. Seria wybitna i zapewne większości z nas przywołuje piękne wspomnienia.

Nie waham się przed użyciem tego słowa w stosunku do „Muminków”, bo to tytuł wyjątkowy. Minęło kilkanaście lat, zmienił się mój punkt widzenia i kryteria oceny, a nawet dziś jestem w stanie czerpać przyjemność z oglądania tego anime. I nie jestem wyjątkiem – znam wielu ludzi – że tak powiem – zachwycających się nim.

„Muminki” posiadają niesamowity klimat, z niepowtarzalnym bajkowym światem, będącym czymś na granicy utopii. Miejscami to był nawet horror – taka Buka albo hatifnatowie budziły grozę w dziecku (jedna z osób, która nie lubi „Muminków” stwierdziła, że za młodu się bał i stąd ta niechęć). We mnie szczególnie ci drudzy, bo Buka jaka by nie była, miała w sobie pierwiastek „człowieczeństwa” i „ludzkiej racjonalności”, a hatafinatowie byli jak obcy, inni.
Na pewno spory wpływ na klimat miała oprawa muzyczna, świetnie podkreślająca atmosferę scen (np. akcji czy sielanki). Najbardziej upodobałem sobie „solówki” Włóczykija na harmonijce.

Osobna sprawa to bohaterowie, czyli proste konstrukcje, obok których jednak nie sposób przejść obojętnie, które jeszcze dodatkowo wzbogacały całość. Także swym zachowaniem, bo np. takie zwracanie się do Mamy Muminka przez Tatę Muminka „Mamo Muminka” samo w sobie jest fenomenem. (W ogóle dialogi to kolejny plus tytułu – przy niektórych nic tylko zrywać boki).

„Muminki” to zdecydowanie moja ulubiona wieczorynka, na dodatek bijąca na głowę wiele nowych tytułów, które poza „opakowaniem” (i tak najczęściej już zużytym) nie mają wiele do zaoferowania. Śmiem przypuszczać, że za dziesięć lat z tą samą przyjemnością będę oglądał przygody tych trolli.