Tanuki-Anime

Ross Syllibus i Naomi Armitage zmienili tożsamość i żyją spokojnie na Marsie, wychowując małą córeczkę imieniem Yoko. Jednakże ich sielanka nie trwa długo. Podczas urodzin Yoko Armitage dostaje niepokojący przekaz o ataku na ziemską fabrykę robotów, w której nielegalnie produkowano maszyny tej samej generacji, co ona. Nie zastanawiając się długo, postanawia wyruszyć na Ziemię.

Tymczasem podczas szczytu w Chicago ma nastąpić głosowanie w sprawie równouprawnienia robotów. Deputowani z Marsa są za, z Ziemi – przeciw. Syllibus, którego walka z terrorystami została nagłośniona w mediach, wyrusza na szczyt w zastępstwie jednego z notabli. Niestety, ktoś wpływowy ewidentnie nie chce, żeby ustawa przeszła…

Dual Matrix jest sequelem poprzednich produkcji, a jak wszyscy wiemy, odgrzewany kotlet smakuje gorzej. Na szczęście – niewiele gorzej. Poważniejsze zmiany w stosunku do poprzedniczek zaszły jedynie w klimacie – jest zauważalnie lżejszy.

Fabuła jest trochę gorsza niż w filmie i OAV, ale i tak trzyma przyzwoity poziom. Postawiono na akcję – scen strzelanin i pościgów jest tutaj bez liku. Czy to dobrze, czy źle – pozostawiam osąd widzowi, aczkolwiek osoby, które widziały poprzednie produkcje spod znaku Armitage, mogą być rozczarowane. Brakuje też cechującej poprzedniczki wielowątkowej akcji. Szczyt to jedynie epizod – resztę pozostawiono w domyśle. Nie ustrzeżono się paru niekonsekwencji (np. walka Armitage z pająkopodobnym robotem) oraz popchnięcia fabuły nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności – ale to niewielkie uchybienia.

Najmocniejszą stroną Armitage III byli bohaterowie. Tak jest i w Dual Matrix, co nie powinno dziwić, biorąc pod uwagę, że nadal są nimi Syllibus i Armitage. Jako ciekawostkę podam, że Naomi zmieniła ubiór na bardziej… przyzwoity. Trzecią główną bohaterką jest ich córeczka Yoko, całkiem udana jak na postać dziecięcą.

Rozczarowuje niestety bohater negatywny, znacznie mniej ciekawy od znanego z poprzednich części Rene D'anclaude'a. To po prostu szablonowy matacz­‑megaloman, pragnący władzy nad światem. Lepsze rozwiązania widziałem w Armitage III: Polymatrix czy Ghost in the Shell.

Dual Matrix powstał w roku 2001, zatem powinniśmy mieć do czynienia z lepszą kreską i animacją. Tak jest w istocie – już pierwsza część Armitage III prezentowała wysoki poziom, zaś tutaj oprawa graficzna rzuca na kolana. Strzelaniny i sceny walki są zrobione świetnie, trochę gorzej z pościgami. Mamy też do czynienia z grafiką komputerową, co może odstraszyć niektórych konserwatywnych widzów. Na szczęście i to zrobione jest całkiem dobrze. Muzyka natomiast pasuje do klimatu filmu.

Pomimo kilku uchybień, Armitage III: Dual Matrix jest pozycją godną polecenia. Nie jest znacząco gorsza od części poprzednich. Ci, którzy oglądali serię OAV i/lub Polymatrix, powinni obejrzeć i sequel – raczej nie będą zawiedzeni. Pozostali według uznania, aczkolwiek ze względu na przemoc (mniej niż w poprzednich częściach, ale zawsze) odradziłbym seans osobom poniżej piętnastu lat. Siedem minus.