Tanuki-Anime

Piosenka jest w pytę, a śmiech to zdrowie. Przezabawna i charakterna seryjka. Dla mnie co najmniej 7.
Już widzę tych malkontentów, jak – dostawszy kija i trochę ziemi – rysują lepsze, śmieszniejsze i ładniejsze anime (o tym, że już mają wymyślone co trzeba, nawet nie śmiem wątpić) – a wszystko (paradoksalnie) z właściwą osobnikom dorosłym, śmiertelną powagą.
Osobiście nie odczuwam potrzeby dystansowania się do tej serii (obecny dystans mam za wystarczający), ani tłumaczenia z tego, że ją oglądałem.
Oprócz Yattamana, oraz wspomnianych już filmów Monty Pythona i Barei, przyczepić możnaby się równie dobrze do komiksu „Wilq” za to, że „dowcipy są w nim głupie, a rysunki brzydkie”.

Widzę, że recenzentka ze śmiertelną powagą potraktowała temat. W ten sposób można by zarzucić filmowi „Miś” Stanisława Barei, że rozmija się z prawdą historyczną, ponieważ w barach PRL­‑u nie było przykręcanych do stołu misek i łyżek na łańcuchach. I że w ogóle to bez sensu przecież, tak przykręcać…
Jak dla mnie bojowy robot – bernardyn, to mistrzostwo świata. Ode mnie dyszka.

Pamiętam, tak pamiętam – właśnie wtey gdy nadawali Yattamana chodziłem do przedskola/1 klasy podstwówki i też dałem się omamić. Ale nie żałuję. To było tak idiotyczne i beznadziejne, że wspominenia jakie mi po tym pozostały są bezcenne. I potem ludzie się dziwią dlaczego to pokolenie ma tak zrytą psychikę ;P

Moje pierwsze anime… taaak… Pamiętam jak krzyczałam na mamę i się spóźniałam do przedszkola, zeby to obejrzeć… i to był główny argument żeby mnie obudzić „Wstawaj, NEK, bo Yattamana nie zobaczysz!”

Tak, to było piękne. Po raz pierwszy (ale nie ostatni) czułam bliższą więź z „tymi złymi” a nie „tymi dobrymi” (bo tak to się oglądało przecież Zółwie Ninja, Czarodziejki z Ksieżyca i kilka innych głupot, których już nie pamiętam…

Ojeju­‑jeju… Do dzisiaj z Yattamana pamietałam tylko losowanie jednego z trzech robotów, no i tego, ze wszystko kończył zawsze kiś wybuch XD

NIe zapominajcie że zawsze było tak ze najpierw Banda Drombo wygrywała i w ostatnim momencie szala zwycięstwa przechylała się na druga strone. Też to oglądałem tak samo jak tsubase. Ale jak czytam recenzję to tez mam myśli „Boże jak ja to mogłem oglądać??” :P

To bylo moje pierwsze anime…ile razy sie nie drzalo czekajac na kolejny odcinek ...ech stare dzieje tej serii nie mozna zbluzgac tylko z sentymentu..

Dla mnie to cudowna kreskówka. Jedna z ulubionych z dzieciństwa.

...gdy jeszcze chodziłam do liceum, mój nauczyciel kazał nam wyciągnąć karteczki, podyktował pytanka, a potem dał ostatnie „kto odpowie na to, choćby inne spaprał, piątkę dostanie”. Pytanie brzmiało: Wymień wszystkich z bandy Drombo… I nie żartował.

I KTOŚ MA WĄTY, ŻE TO JEDEN Z NAJLEPSZYCH TYTUŁÓW NA ŚWIECIE?!?

Muszę przyznać że bardzo mi się to podobało (choć nie pamiętam jakim cudem oglądałem to wtedy) , ale najważniejsze jest to że dzięki znajomości Yattamana mam teraz w tokio sponsora na piwo ;P

Coz czytajac te recenzje mam jakies przeblyski pamieci, dane momenty serialu z lezka w oku sie kreca, te drogi schadzace sie gdzie tam i jeszcze przypomnialo mi sie ze Jane (Yatta2) miala taka batute czy tam inny patykowaty kijek, ktory regularnie, niemal co odcinek porazal pradem meskiego Yattamana, wpatrujacego sie z byskami w oczach w pozbawiana gornej czesci odziezy miss Dronio, no i jeszcze ta Miss D, ktorej zdarzylo sie o ile pamietem pare razy patrzec z rozmarzeniem na zwycieskiego Yatta1, ktoremu wiatr rozwiewa wlosy, a zeby lsnia w sloncu, chyba nawet sie rumienila wtedy.Wiec glupiutkie anime z elementami raczej dla doroslych, zazdrosc i te sprawy… heh..to byly czasy

eh kto nie pamienta poloni 1 i tych genialnych anime ktore tam puszczano generał dajmos cubasa yattaman dzidzi (przepraszam ale nie wiem jak to sie pisze:)i wiele innych anime ktorych tytuły sie po zapominalo a sie je pamienta

pamientam ze po jednej anime w ktorej grali w siadkowke jak sie wyszlo na podwurko a tam wszysty z pilkami i graja w siadkowke

za mojego dziecinstwa poza dobranocka i bajkami na 2 w weekendy rano to tylko na poloni lecialy bajki (przepraszam za uzycie slowa bajki ale wtedy wyszysty tak uwarzali)

Moim skromnym, orkowym zdaniem wielkoś tego anime polega właśnie na tym, że dzieciaki będą się tym zachwyca „tak po prostu” a starsi odbiorcy z miejsca wyczują liczne parodystyczne odniesienia.

Przyznaję, że ta bajka do najmądrzejszych i najbardziej ambitnych nie należy, ale oglądałam ją kiedyś i chętnie obejrzałabym znowu. Mam do niej po prostu wielki sentyment…

Jeśli można porównać ten serial z jakimś innym serialem, to tylko z jednym „Power Rangers”. Ten sam żenujący poziom. Pełna schematyczność i ta sama grupa odbiorców, 5 – 7 latki.

Co wy gadacie? przeciez yattaman to klasyk :) jak bylem maly to sie to u babci katowalo cala ekipa… :D to anime rzadzi!! :)

Ja na tej bajce sie wychowalem i wcale nie jest taka glupia nawet teraz po jakis 7czy8 latach pamietam ze ogladalem ta bajke zeby zobaczyc walki robotow a nie jak bomba rozszarpuje ubranie tej panienki od drombo…Teraz jestem jednym z lepszych uczniow w liceum do ktorego chodz i chce isc na studia a kiedys ogladalem takie,,glupie,,bajki:P Yattaman i Tsubasa sa cOOl i chetnie gdy bym tylko mial okazje obejzalbym odcinki tych bajek:P :D

Szczerze to „yattaman” w porównaniu do obecnych anime to pikuś, ale jak byłam mała to zawsze to oglądałam i teraz mam do tego duży sentyment XD Co prawda jak zobaczyłam jeszcze raz screeny to pierwsza myśl była taka „Bosh! Ja to oglądałam??O_O” ale teraz sie tylko z tego smieję i słucham muzyczki z tego XD
Może i jest to denne, ale zawsze zostaję to w dziecinnych wspomnieniach. Do tego można jeszcze zaliczyć np. „Czarodziejkę z księżyca” czy „zorro”, które tez na polonii1 był niegdyś emitowane.

Widzę, ze recenzentka ma dokładnie takie samo nastawienie do tego anime jak ja. Darzę ten tytuł ogromnym sentymentem (tak jak Dżidżiego i Sailor Moon^^) i co z tgeo, ze było tak absurdalnie głupkowate? wszak to element mojego dzieciństwa, jak mogę o tym zapomnieć? (i tu drodzy państwo rozwiązana została zagadka, dlaczego ta dzisiejsza młodzież jest taka a nie inna. Skoro wyrosła na „takich” bajkach…;)). Chcę serdecznie podziękować recenzentce za przywołane wspomnienia i pogratulować wykonania^^. Pękałam ze śmiechu w trakcie czytania (to sprawka zarówno podejscia do tematu, jak i samego tematu).
Warto jeszcze dorzucić, ze małe i liczne robociki zawsze wychodziły z dużego robota, który oczywiscie jak „broń ostateczna” musiał być pozostawiony na sam koniec. Ot tak, żeby bylo dramatyczniej:]