Tanuki-Anime

zgadzam się :) miłe anime, na poprawę humoru

Podpisuję się pod tym wszystkimi czterema łapkami.
Dawno się nie spotkałam z tak niedocenioną serią. Wielka szkoda, że ostatnimi czasy okruchy życia nie są przyjmowane ze zbyt wielkim entuzjazmem. A raczej – nie są jako takie odbierane, tylko próbuje się w nich na siłę doszukać czegoś więcej. Tak mi się przynajmniej wydaje…

Seria niesamowicie sympatyczna, po prostu do pooglądania. Nie do jakiś podniet, nie wiadomo jakich wrażeń, fanserwisu, czy Bóg wie czego jeszcze.
Po prostu do pooglądania i czerpania z tego przyjemności.

AniDB, wybaczcie pomyłkę.

Ostatnia scena po endingu w ostatnim odcinku dała mi nadzieję na to, że Ohanę przejedzie już nawet nie shinkansen, a zwykły osobowy pociąg. Niestety, zawiodłam się. I to nie tylko w tej scenie. Zawiodłam się na całej serii.

Zacznę od plusów, a właściwie jednego plusa. Całkiem sporego, dzięki któremu oglądanie Hanasaku Iroha nie było aż tak straszne, mianowicie chodzi mi o grafikę. Animacja animacją, wyróżniała się, ale nie straszyła. Jednak grafika była na prawdę elegancka, anime zachowane w pięknych, ciepłych i przede wszystkim dobrze dobranych barwach, ładnie zamykały urok miejsca i ślicznie podkreślały wszechobecną naturę. Udana gra światła i cienia, dobrze wykonana zabawa z porami dnia i roku. Kreska nie w moim stylu, ale bez większych zgrzytów zachowywała w miarę równy poziom przez całe anime. Miło również, że postaci zmieniały ubrania. Szkoda jednak, że oprawa wizualna to jedyny plus tej serii.

Wibrujące ubersoprany wokalistek z openingów i endingów byłyby w stanie rozbijać kamienie nerkowe. Wesołe melodyjki w serii nie raziły, jednak chóry kościelne z przedostatniego odcinka pozostawię bez komentarza. Utwory muzyczne mają prawo się podobać, jednak moje, bądź co bądź, delikatne narządy słuchu nie były w stanie wytrzymać solówek towarzyszących tej serii. Seiyuu spisali się nieźle, Kanae Itou mimo denerwującej roli potrafiła przystopować Ohanę jednocześnie podkreślając jej kreację bez przesadyzmu a Haruka Tomatsu zrobiła mi niezłego psikusa, gdy dowiedziałam się, że Yuina ma głos Nagi z Kannagi, Hitei z Katanagatari czy Sakany ze Star Driver: Sparklujący Takuto. Reszta aktorów bez wyróżnienia, ale również bez nagany.

Ohana jest u mnie piękną parabolą. Przez początkowe minuty widziałam w niej zbawienie w postaci normalnej bohaterki bez zbędnych traum, super mocy i innych udziwnień. Do okolic 16 odcinka każda sekunda w jej towarzystwie była dla mnie istną katorgą. Pytanie przy każdym epizodzie brzmiało: „czy to już w tym odcinku porzucę tę serię?”, zawsze jednak 25 minut trwających całą wieczność jakoś udawało mi się przeżyć. A potem, gdy odkryłam prawdziwe przesłanie* tej serii uznałam, że Ohana i tak nie jest najgorszym wybrykiem w tej produkcji i w sumie może dałoby się ją polubić. Głupia, nadpobudliwa, w gorącej wodzie kąpana nastolatka z afro z kwiatkami na głowie – zawsze mogło być przecież gorzej..

Nako z kolei lubiłam do momentu, gdy zaczęła starać się być „fajną”. Bowiem „fajność” w jej mniemaniu kończyła się u mnie przysłanianiem oczu dłonią. Odcinek „Stanik z muszelek” był potężnym ciosem, nie sądziłam, że będę w stanie tak szybko i gwałtownie znienawidzić jakiegoś bohatera serii obyczajowej. Nako to uczyniła w sposób rewelacyjny. Z roli słodkiej i cichej dziewuszki zamieniła się w denerwującego robota zalewającego nas słodyczą i głupotą z każdej strony.

Minchi nie tylko jest odwrotnością Ohany pod względem zachowania. Choć na początku mogła się starać o posadę najbardziej niezrozumiałej i denerwującej postaci sezonu ( „umrzyj!”, „balut!”, „Tohru­‑san~” – nieco ograniczone słownictwo jak na licealistkę.. ), o dziwo polubiłam ją gdzieś w połowie serii i już do końca to się nie zmieniło. Yuinę również lubiłam, dopóki nie odkryłam owego przesłania tej serii*. Optymistyczna, nie tak głupia, na jaką wyglądała i mimo pewnych podobieństw do Ohany, dało się ją zdzierżyć. Matka Ohany to kolejne ciekawe zjawisko – pod koniec okazała się jedną z lepszych bohaterek mimo trudnego startu z miejsca opatrzonego napisem „co to w ogóle jest!?”.

Podobnie z resztą jest i z jej matką, Sui, która choć na początku włączała u mnie czerwoną lampkę, pod koniec serii dała się polubić. Pierwsze, najważniejsze wrażenie w jej wypadku – patologia. Moja babcia też nie jest typową babinką do przytulania, ale przy właścicielce Kissuiso jest potulnym barankiem. W czasie rozwoju akcji okazało się jednak, że najstarsza Shijima jest chyba najlepszą postacią spośród swojej rodziny.

Ko był spoko, lubiłam go, podobnie jak Tohru ( choć na początku krzywo na niego patrzyłam ). Pozytywnie oceniam też najstarszą spośród kelnerek, Tomoe. Główny kucharz potrafił wywołać lekki uśmiech, Dziadek­‑Fasola na szczęście nie miał dużej roli, przez co nie dało się go nie polubić.

Z Enishim i Tarou miałam pewien problem, bowiem przez pierwsze 7 odcinków strasznie ciężko było mi ich odróżnić. Potem się okazało, że syn Sui to ten irytujący fajtłapa a pisarz to ten fajtłapa z fetyszami. I choć Enishi na początku bardziej do mnie przemawiał, pod koniec serii to Tarou był tym, którego widok był do zniesienia. Takako, choć do 2o odcinka prosiła się o przewijanie, ostatecznie okazała się jedną z poważniejszych postaci ( i poza Yuiną chyba jedyną, którą dało się znieść i którą całkiem mocno polubiłam ).

W skrócie– mój borze tucholski. To chyba pierwsza seria, w której zdecydowana większość bohaterów była dziwna a przy tym mój stosunek do nich zmieniał się tak szybko i tak radykalnie. Lubię, gdy coś takiego ma miejsce z jedną, ewentualnie dwoma postaciami, ale nie wszystkimi! Nie wiadomo było, czego spodziewać się w następnym odcinku, co znowu zostanie skopane, co skrzywione, a co odgięte – ten sposób prowadzenia bohaterów absolutnie do mnie nie przemówił.

Czas na najgorsze, czyli fabułę. Leży zawiązana i zakneblowana w piwnicy. Nikt ze scenarzystów nie był w stanie jej pomóc. A może nie chciał? Gdybym opisywała Hanasaku Iroha pod względem fabularnym, słowa „bezsens”, „nicość” i „głupota” pasowałyby najlepiej.

Na czym polega owo prawdziwe przesłanie serii? Gdybym była podatnym na tę propagandę grubym japońskim otaku, po ostatnim odcinku zaraz po odkurzeniu moich modelów gundamów i figurek bohaterek z K­‑Onu leciałabym z mopem do łazienki. A potem schody i wyniesienie śmieci. I znalezienie pracy. Najlepiej takiej wyzyskującej o niskiej płacy. Bowiem sama praca jest satysfakcją, czyż nie? Jeżeli ktoś nie zauważył, że ta seria indoktrynuje i wmawia ludziom, że praca to świętość nad świętości, to po prostu zazdroszczę. Pewnie bez tej wiedzy wystawiłabym 7 albo 8. Ale żem uta­‑leń 1ooo%, takie środki na mnie nie działały. Co najwyżej sprawiły, że z dobrze zapowiadającej się serii zrobił się gniot robiący ludziom wodę z mózgu. Ja nie twierdzę, że praca jest zła, ale czemu w tej formie, w taki bezczelny sposób? Jakaś kampania prospołeczna lokalnych władz „5% społeczeństwa nie ma pracy?! My to zwalczymy!”? Pomysł przedni, ale mogli na początku o tym powiedzieć, a nie puszczać anime poza krajem i pokazywać je osobom niezainteresowanym, robić im „smaka” a potem zawodzić na pełnej linii.

Przez owe japońskie pojęcie „ciężka praca” znielubiłam bohaterów:
- Nako, cyborg dorabiający wszędzie, gdzie się da, w domu, w Kissuiso, w szkole, na pływalni, pełna energii, dająca z siebie wszystko, była tak idealnym pracownikiem, że aż denerwującym!
- Ohana – moeksiężniczka ciężkiej pracy, królowa czystej podłogi i Mesjasz­‑Robotnik.
I najgorsze, Yuina, która na początku zdawała mi się być jedyną osobą, której praca nie obchodzi. Ale jednak, trzeba było pokazać, jak schodzi ze złej ścieżki nieróbstwa pod wpływem Ohany i narzeczonego wyglądającego jak zbieracz pokemonów albo inny bohater serii shounen długo po studiach. Może ten.. ten ktoś niewarty zapamiętania imienia nie wyglądał jak ojciec Yuiny, ale na pewno było mu o jakieś 7 lat do niej za dużo.

Oprócz subtelnego, aczkolwiek niezwykle denerwującego atakowania widza­‑lenia i zachęcania go do pracy było jeszcze parę innych powodów, dla których ta seria mi absolutnie nie podeszła.

O dziwo – brak ambicji. Ja rozumiem, że można się w jakimś miejscu zakochać i chcieć zostać tam na zawsze, ale bez przesady. Osoba, która haruje w dzień i w nocy, nie mając czasu na rodzinę, przyjaciół czy puszkę piwa chyba powinna mieć jakieś wyższe ambicje niż praca w niewielkim pensjonacie na krańcu świata. To trochę paradoksalne, że chcąc być najlepszym nie celuje się wysoko, tylko tam, gdzie się ma szansę. Pójście na łatwiznę? Oj, oj, zgrzyt jakich mało..

Fetysze..
Więcej fetyszy..
Więcej, niż w niejednej serii ecchi, w dodatku bezczelnie eksponowanych na ekranie.
Strój kąpielowy Minchi może i był ładny, ale wyglądał jak piżama panny młodej w podróży poślubnej – koronki, tiule i inne duperele na stroju do opalania to niemała przesada. Tohru w okolicy nie było, więc nie wiem, co ona robiła w tym stroju. W dodatku, obowiązkowo, odcinek plażowy i zbliżenia na piersi bohaterek – nie te nachalne wjazdy kamery między melony, ale jednak. Żeby nie było, że seria jest innowacyjna, obowiązkowe sceny w gorących źródłach. Wiązanie Ohany sznurem z seks shopu najpierw mnie rozbawiło ( właściwie to wybuchnęłam śmiechem ze względu na „pomysłowość” twórców) , ale potem coś mnie w tym poważnie zaniepokoiło. Podobnie jak podglądanie przez dorosłego faceta nieletnich podczas kąpieli. Patologiczne starcia, efektowne policzkowania i pyskówki Minchi i Ohany, Sui z obsesją prowadzenia przedsiębiorstwa, nawet wizja Ohany z Ko była dla mnie chora ( w tej scenie wyglądał o wiele bardziej kobieco niż jakakolwiek z bohaterek przez całą serię ). Matka wymuszająca na córce chałupniczą robotę. Reżyser­‑kradziej. Psychodeliczna bitwa japońskich licealistek o omlet ( pękłam ze śmiechu, jak poleciał tekst w stylu „ale omlet musi być, bo kocham xyz, a xyz uwielbia omlety i pewnie chciałby zjeść takiego zrobionego przeze mnie~!” połączony z histerycznym piskiem i obrażalskim tupnięciem stopą ). Świetne materiały dla modnych ostatnimi czasy seriali typu „Trudne Sprawy” czy „Dlaczego ja?”.

Jednak czarę goryczy przelała scena lizania truskawki przez Ohanę. Była na prawdę obrzydliwsza od niejednego ostrego hentai ( ekspertem w tej dziedzinie nazwać siebie absolutnie nie mogę, ale myślę, że jak na niedocelowego odbiorcę gatunku widziałam całkiem sporo ) i muszę przyznać, że po tym odcinku truskawki kojarzą mi się właśnie tylko z tym. A to nie jest przyjemne. Sam szok wywołany obecnością takiej sceny w takiej serii był zbyt duży.

Ostatni wymieniony przeze powód, dla którego Hanasaku Iroha ma ode mnie taki a nie inny numerek brzmi: NUDA. Można by było usunąć połowę odcinków i nic ani nikt by na tym nie ucierpiał. Ostatni odcinek przywitałam z otwartymi ramionami, w dodatku był sporo lepszy od poprzednich epizodów, przez co jeszcze przyjemniej mi się go oglądało. Dobre podsumowanie bardzo średniej serii. Bardzo lubię anime obyczajowe, gdzie rozwój fabuły jest naturalny, nie ma miejsca na dynamiczne przemiany bohaterów i wielkie zwroty akcji, ale ta seria mnie po prostu nudziła. Nie odradzam, ale też nie polecam – z tego gatunku jest ogrom serii o wiele lepszych.

Muszę się zgodzić. Pierwsze odcinki oglądałem z wypiekami i bananem na twarzy, mniej więcej od połowy zaczęło się robić jakoś tak mdło i zwyczajnie. Teraz już nie oczekuję na kolejne odcinki, tylko je po prostu oglądam jak mam chwilę na nadrobienie odcinka. Anime faktycznie straciło urok, kilka odcinków wcześniej byłem gotów dać 9 a nawet 10 na 10, teraz zastanawiam się czy 8 to nie za dużo. Ostatecznie zdecyduję po skończeniu serii. „A miało być tak pięknie”.

Graficznie perełka, tła często w 3d renderowane, ale są tak profesjonalne że nie odcinają się od postaci tylko doskonałe łączą się z nimi w bardzo przyjemną dla oka całość. Fabuła w której pozornie się nie wiele dzieje wciąga , a bohaterowie(a raczej bohaterki) budzą sympatię. Ogólnie „to je ono” jak mawiają nasi sąsiedzi z południa. Czekam na kolejne epizody jak było w zeszłym roku przy oglądaniu Kuragehime ;)

Zgadzam się z tą opinią. Po dwóch odcinkach myślałem, że to będzie najlepsze anime tego sezonu. Ale później fabuła jakoś stanęła w miejscu. Do tego wystartowała opóźniona trzęsieniem ziemi AnoHana i również – moim zdaniem – wywołała małe trzęsienie ziemi… Ale na szczęście ostatni odcinek był wcale niezły.

Proggie, mogę się tylko pod tym podpisać. Nawet nie chce mi się komentować tej serii i coraz częściej zdarza mi się mieć zaległości. W dodatku ma to mieć ponad 20 odcinków… jak nic się nie poprawi, to nie wiem, czy dotrwam do końca. A taka dobra seria, jak mój futonik, skończy się już za 2 tygodnie ;-(