Tanuki-Anime

Połączenie baseballu z nauką zarządzania. Niestety nie wyszło.

Nie trawię tego sportu, ale zabrałem się za tę serię, mając nadzieję na fajną fuzję z tym zarządzaniem, że będzie ciekawie. Niestety, rozczarowałem się, bo choć potencjał ten tytuł ma dobry, to strasznie zmarnowany.

Praktycznie przez cały seans się nudziłem, rozwleczone, przegadane sceny, nudne mecze. Straszna nuda.

Zarządzanie i owszem, ale o wiele go tu za mało, zbyt płytko potraktowane, by ktoś, kto się tym interesuje, był zadowolony. Z kolei fanom baseballu może być za mało… baseballu.

Sam temat zarządzania potraktowano tak ogólnikowo, że nie trzeba czytać specjalistycznych książek, by takie ogólne prawdy głosić. Z pewnością są one tu przedstawione bardzo skrótowo i nie niosą takiego przekazu, jaki mają w tej dziedzinie nauki. Jeśli miało to być atutem tej serii, to należało go odpowiednio przedstawić, wzbogacić fabułę.

Bohaterowie jacyś nijacy, bez charakterów, nie zapadają w pamięć.

Straszna nuda. 4/10.

...choć w porównaniu z innymi, bardziej energicznymi seriami może wypaść dość nudno. Osobiście spodziewałam się raczej emocjonującej walki na boisku, wrażeń itp. No, ale nie jest źle :)

po oglądnięciu majora, seria nie zachwyciła, brakuje mi tych ostrych rzutów, i tej walki na boisku ;) chociaż na duży plus oceniam seiyuu którzy zostali dobrani. szczególnie Yuki ;>

Trudno mi wskazać grupę docelową Moshidory. Być może są nią studenci i miłośnicy ekonomii, którzy znają dzieła Druckera z autopsji.

Pudło. Należę do tej grupy, ale seria była dla mnie rozczarowująca. Spodziewałem się raczej ciekawego ujęcia tematyki zarządzania w oparciu o teorię Druckera a nie skrawków wyrwanych z kontekstu, które były jedynie pretekstem do stworzenia kolejnego, bardzo przeciętnego melodramatu.

Początek był w miarę ciekawy, w połowie niestety było już nudno a naciągany dramatyzm pod koniec wydusił ze mnie jęk zażenowania i irytacji. Okazało się, że jedyny związek z teorią zarządzania to, często przypadkowo, wplatane cytaty z książki Druckera i fakt, że główna bohaterka czymś kierowała. Po raz kolejny miało być ciekawie a wyszło jak zwykle. Aczkolwiek sądząc po recenzji oraz moich odczuciach, twórcom udało się jedno: wyprodukować serię, która zawodzi niezależnie od oczekiwań.

Moshidora to szybki przewodnik po tezach zawartych w jednej z jego publikacji, podany w atrakcyjny i przystępny sposób, ale niestety zbyt „dosłowny”.

„Zarządzanie” Petera Druckera nie jest po prostu jedną z jego publikacji, jest to jego najbardziej znana książka, podstawowa pozycja, jeżeli chodzi o zarządzanie. Nie zgodzę się, że płynące z niej nauki zostały podane w atrakcyjny i przystępny sposób, jeżeli ktoś nie ma zielonego pojęcia o zarządzaniu, to ciężko mu będzie zrozumieć chociaż podstawowe znaczenie tych treści.

Każda scena czy wydarzenie zostały zaplanowane tak, aby służyć jako ilustracja wybranego zagadnienia.

Tu także się nie zgodzę, wybranych zagadnień było tylko kilka (chyba mniej nawet niż ilość odcinków) i były pokazane bardzo skrótowo.

W efekcie ucierpiała na tym nie tylko historia drużyny i jej zmagań, ale także sami bohaterowie. Początek anime jest interesujący, lecz nie sposób pozbyć się wrażenia, że wszystko zostało pozbawione emocji. Zamiast sympatycznych okruchów życia w nieco innym ujęciu, których się spodziewałam, otrzymałam uniwersytecki wykład z nietypowymi przykładami. Nie powiem, bawiłam się nieźle, ale mogło być znacznie lepiej, o czym świadczą ostatnie trzy odcinki. Chociaż spodziewałam się takiej końcówki i „nagła” zmiana okoliczności zupełnie mnie nie zaskoczyła, to przynajmniej wreszcie bohaterom i ich przeżyciom udało się przebić spod kartek podręcznika.

Moim zdaniem właśnie za dużo było pokazanych emocji bohaterów, bezsensownie wpleciony motyw chorej koleżanki.

Najwyraźniej spodziewałem się po tym anime czegoś zupełnie innego, niż autorka recenzji, ale jak dla mnie nie ma sensu mieszać w anime zarządzania z ckliwą opowieścią o damskiej przyjaźni.
W rezultacie powstał taki­‑nijaki misz­‑masz, który nikogo nie zachwyci.
Ok, oglądało się przyjemnie, ale jest to co najwyżej średniak, połączenie słabej fabuły o zarządzaniu ze słabą fabułą dramatu.

Jeżeli chodzi o zarządzanie w sporcie, to „Giant Killing” nadal pozostaje dla mnie wzorem :)