Tanuki-Anime

To anime to mój rekord, 4 podejścia i jeszcze nie ukończone. W dodatku chcę je obejrzeć do końca, ale jakoś średnio to idzie ;)

Pod komentarzem poniżej podpisuję się rękami i nogami.
Sam temat przewodni wydawał się ciekawy i mógł być z tego dobry dramat, ale niestety. Ja tej historii nie kupuję. Ani razu też się nie wzruszyłam, bo przedstawiona została nierealistycznie i nie mogłam się w nią wczuć.

Totalnie naciągane jest dla mnie to, że bohaterowie po tylu latach czują „coś” do małej, irytującej dziewczynki i nie mogą sobie z tym poradzić. Zresztą komentarz niżej jest w punkt, więc nie będę się nad tym rozwodzić. No może dodam, że rozumiem jeszcze, że Poppo mógł tyle przeżywać traumę z racji tego, że  kliknij: ukryte  był naocznym świadkiem wypadku i obraz ten pewnie zostanie z nim na zawsze.

W sumie zauważyłam teraz coś śmiesznego – obejrzałam to może tydzień temu, a już nawet nie pamiętałam dobrze, co było tym ostatecznym życzeniem Menmy. Wydawało mi się, że było to  kliknij: ukryte  zobaczenie sztucznych ogni, ale zobaczyłam ten komentarz i faktycznie. Tak bardzo było to nieprzekonujące, że nawet nie zapadło w pamięć.

Grafika nie była zła, ale bardzo denerwował mnie wygląd Menmy (wielgachne, naiwne oczy i ta przykrótka grzyweczka). Reszta bohaterów spoko.

Z postaci to jedynie o Anaru powiedziałabym, że mnie zainteresowała i dla niej można było oglądać. Na początku polubiłam też Yukiatsu, wydawał mi się ciekawy, ale niestety tylko do momentu, kiedy  kliknij: ukryte  wyszły na jaw jego przebieranki. Nie wierzę, że taki (nie jest w końcu nieudacznikiem życiowym) chłopak w takim wieku mógłby w ten sposób przeżywać traumę spowodowaną zauroczeniem z dzieciństwa.

Za Anaru i za to, że w sumie też jakoś nie męczyłam się z oglądaniem i byłam w sumie ciekawa, jak to się będzie rozwijać – daję 5.

Kompletnie nie rozumiem czemu to anime ma tak dobre oceny. Ja… nawet nie bardzo wiem od czego zacząć komentarz do tego anime ale spróbuję coś skleić.

Zacznijmy może od czegoś prostego – muzyka: Nie była jakaś najgorsza ale też nie najlepsza, przewijałam i opening i ending. Grafika: No tu akurat jest dobrze, właściwie to mi się podobała, była całkiem ładna.

Skoro już te kwestie mamy wyjaśnione, to przejdźmy do czegoś bardziej wymagającego w opisie. Może weźmy teraz na tapet postacie: Jak dla mnie zdecydowanie za mało czasu poświęcono na przedstawienie bohaterów gdy byli młodsi. Dałoby to pełniejszy obraz ich relacji i wspólnego życia przed śmiercią Menmy. Niby ktoś od dziecka jest „zakochany” (nie sądzę by małe dzieci wiedziały dokładnie czym jest miłość partnerska) w kimś innym, ale jak dla mnie samo anime słabo nam to pokazuje, czy to w okresie dzieciństwa, czy to w teraźniejszości.

Po śmierci Menmy, postacie niby odsuwają się od siebie na kilka lat. Niby, ponieważ Yukiatsu dalej utrzymuje bliski kontakt z Tsurumi, a Jintan dalej widuje Anaru. Jedyną postacią, która naprawdę znika jest Poppo (który potem wraca sobie z wycieczki akurat gdy głównego bohatera nawiedza duch). Rozczarowujące dla mnie było to z jaką łatwością postacie odnowiły ze sobą kontakt, i to dlatego, że główny bohater widzi ducha ich zmarłej przyjaciółki. Dość szybko mu w to też uwierzyli, czego osobiście nie potrafię pojąć. Okazuje się, że po latach bohaterowie dalej przeżywają śmierć Menmy, co mnie trochę dziwi (potrafię to zrozumieć tylko w przypadku jej matki). Co dziwniejsze i dla mnie śmieszniejsze obwiniają się za jej śmierć gdy to nie była w żadnym wypadku ich wina. Ponadto dwie postacie dalej darzą ją silnym uczuciem, mimo iż minęło tyle lat i gdy ją poznali to była ona tylko małą dziewczynką.

Postacie naprawdę wiele, wiele razy zachowują się dla mnie nielogicznie i myślę, że kompletnie nie potrafię ich zrozumieć, a co za tym idzie, polubić ich i zżyć się z nimi. Ich problemy wydają mi się w większości albo nudne, albo błahe, albo dziwaczne.

Została nam fabuła: Pod względem pomysłu fabuła brzmi nie najgorzej, czasami za sam pomysł na fabułę punkty albo podnoszę, albo obniżam. Jednak realizacja nie przypadła mi do gustu, i to tak bardzo lekko mówiąc. Życzenie Menmy wydało mi się być najzwyczajniej w świecie głupie, to prawdziwe jak i te, które bohaterowie przewidywali za to prawdziwe (w ogóle to czemu uznali, że TO akurat będzie to prawdziwe życzenie?). Już bym wolała by było to jakieś ckliwe „Chcę byśmy na zawsze byli razem” czy coś podobnego. A nie,  kliknij: ukryte  „Chcę by Jintan się rozpłakał” (zresztą Jintan w tym anime płakał wielokrotnie, więc nie rozumiem czemu Menma wcześniej nie zniknęła) czy  kliknij: ukryte  „Chcę zobaczyć sztuczne ognie”, no kurde, to jakby powiedzieć „Chcę zjeść kanapkę z serem” i o to cała afera. Zresztą dziwnym przypadkiem dla mnie było, że ojciec Menmy akurat odpowiada za  kliknij: ukryte  te sztuczne ognie i nie chce im ich dać. Poza tym czy oni naprawdę nie mogli poprosić kogoś dorosłego by za ich pieniądze kupił te sztuczne ognie i pomógł im je wystrzelić? Wielu, wielu rzeczy nie potrafiłam w tym anime zrozumieć, jak chociażby dlaczego Menma, pomimo iż zmarła w dzieciństwie, to jest teraz w wieku bohaterów (już nie wspominając, że dalej zachowuje się jak dziecko…)? Albo skoro Menma nie żyje, to czemu Jintan tak boi się, że coś sobie zrobi, przez co próbuje ją łapać gdy spada i upomina żeby nie biegała? Albo czemu Menma WCZEŚNIEJ nie daje przyjaciołom oznak swojej obecności? Ogólnie to mogę chyba w nieskończoność podawać przykłady braku logiki w tej serii.

Podsumowując: Anime mi się nie podobało praktycznie w ogóle (nigdy nie byłam tak rozwścieczona po obejrzeniu jakiegokolwiek anime). Nie płakałam na nim ani razu, a nawet śmiałam się, rozstawiałam ręce na boki czy chwytałam za głowę, próbując zrozumieć co tu się do diaska dzieje. Tak więc, nie polecam tej serii.

P.S. Pozdrawiam tych, którym chciało się to wszystko czytać.

Seria bardzo mocno emocjonalna – i jeśli trafi akurat na wrażliwego widza, to może złapać za serce i nie puścić. Mnie złapała – do dzisiaj uważam, że to jest jedno z najepszych anime, jakie w życiu widziałem. Pewnie ma ileś tam wad, ale po prostu emocje, które wywołuje, sprawiają, że się tych wad nie dostrzega. Piękna historia i bardzo przemawiając do widza bohaterowie. Obejrzałem ze dwa razy i za każdym razem serducho waliło mocno.

Jedno z tych anime, które bardzo mocno dzieli widzów. Jedni odnoszą wrażenie, że jest to dzieło wybitne inni wręcz przeciwnie. Mnie chociaż do łez nie doprowadziło, uważam je za godne uwagi.

Rada na tę i każdą inną serię. Kierujcie się oceną oraz zdaniem użytkowników. Recenzenci to nie wyrocznie więc nie raz zdarzy się jeden z dziesięciu, którzy naklei łatkę „nie fajne”. To, że ktoś recenzuje dany tytuł nie czyni go ani ekspertem, ani osobą kompetentną do tego żeby przyznać co wam się będzie podobało, a co nie. Jeżeli jakiś tytuł ma słabą ocenę redakcji i recenzenta zaś użytkownicy oceniają go wysoko, znaczy, że coś jest na rzeczy. Nie jednokrotnie przekonałem się o tym, że pomimo słabej recenzji, seria jaką oglądałem była dla mnie w jakiś sposób wybitna. Powody są obszerne. Każdy z nas przeżył w życiu różne momenty, a te mogą się przewrotnie pokryć z wydarzeniami w danej serii. A może jakiś konkretny bohater? Jakaś myśl przewodnia? To co dociera do jednej osoby, nie musi docierać do drugiej.

Kierujcie się wpierw zdaniem użytkowników, potem redakcji a na końcu recenzenta. To najlepsza selekcja tytułów do oglądnięcia.

Pozdrawiam cieplutko :)

Anohana to piękna historia o przyjaźni z dzieciństwa. Mimo swojej prostoty jest bardzo wartościową serią „z przekazem”. Potrafi wzruszyć, a nawet skłonić do refleksji. Bohaterów łatwo polubić; każdy jest inny, nieschematyczny.
Ogólnie serię gorąco polecam, mimo że nie ma w niej nagłych zwrotów akcji, wybuchów, czy wielkich „wydarzeń”. Jest dobrym przerywnikiem pomiędzy „dynamicznymi” anime akcji :)

Widzę, że tanuki kontynuuje swoją hejterską tradycję i rozkłada nawet 11­‑odcinkową sezonówkę na czynniki pierwsze. Na tę 'recenzję' nawet nie ma co patrzeć; to smutne, że na 12 osób tylko 3 dały coś więcej niż 7 (po jednej osobie na 8,9 i 10).
Nie wiem jak wy, społeczności tanuki, ale ja na ostatnim odcinku ryczałem jak bóbr, na przedostatnim w sumie też. Tak bardzo, że mnie cały dzień potem głowa bolała :/
No i jeszcze ten ending… i niech mi ktoś teraz powie, że nie istnieją dobre endingi.

Ale widzę niektórzy hmm obejrzeli dramat spodziewając się „zwrotów akcji, jak chociażby w Angel Beats lub TasogarexOtome Amnestia.” No tak, za mało wybuchów i pościgów było.
Od początku było wiadome, że ta seria to po prostu wyciskacz łez. Czy tani? Tanie to byłoby, gdyby postaci nie obchodziły widza. Chyba nigdy nie ryczałem na anime, a tu mi się zdarzyło- bo przez 11 odcinków zżyłem się z postaciami, nawet jeśli nie były aż tak wyraziste… no ale to sezonówka, nie oczekujcie cudów.

Nie wiem czy kiedykolwiek na jakiejkolwiek serii tyle płakałam, nie no co ja mówię…Wyłam Jak Bóbr!! (co odcinek coś!!).
Drażniła mnie trochę, ale tylko troszkę, postać Menmy (jej zachowanie, głos i wygląd także), jednak bez niej całej tej serii by nie było, to jest właściwie jedyny minus (jednak na tyle istotny, że nie mogę dać 10ki).

P.S. Przepadam za Anaru, ending był cudowny, i ta melancholia, tęsknota i to, że jest to takie strasznie sentymentalne. Uwielbiam!!

Podobało mi się. Seans upłynął mi bardzo przyjemnie. Lubię gdy jest dużo przeżywania, uwielbiam te wszystkie traumy i poczucia winy. Na początku jednak ostatniego odcinka (scena pod świątynią) cały ten ból zaczął mi się wydawać nieco groteskowy.

Ano­‑Hana­‑czyli w skrócie sztuczny dramat. Ktoś na siłę chciał wcisnąć jak najwięcej dramatyzmu i tragedii w te 11 odcinków.Efekt był odwrotny, widząc jak każdy się emuje na swój sposób z powodu pewnego zdarzenia, miałem banana na twarzy. W kółko jedno i to samo i ta sama sekwencja scen.
Dwa razy można przypomnieć widzowi co się wydarzyło, ale nie kilkanaście razy! Postacie bez charakteru, nijakie. Bez woli, tylko Menma tamto, Menma sramto. W ogóle skupienie się tylko na jednym wątku, spowodowało seans nudnym, bo domyślałem się, co wydarzy się w następnym epie. Tj. „Co będą robili z Menmą?” Animacja i muzyka średniawe, nic coby zapadło w pamięć. Brak zwrotów akcji, jak chociażby w Angel Beats lub TasogarexOtome Amnestia. Brak stosownego humoru w takich produkcjach, żeby widz mógł trochę odetchnąć. Dużo wad, mało zalet. Ocena 4/10. I nie polecam, lepiej obejrzeć ww produkcje, jeśli ktoś szuka dramatu/tragedii.
Pozdrawiam

Polecam nie kierować się opinią recenzentki i spróbować dać szansę temu anime.

Wysoki ranking na animelist (38) dowodzi, że seria zdecydowanie w sobie „coś” posiada i osobiście się nie zawiodłem. Jedyną rzeczą, w której zgadzam się z autorką recenzji jest fakt, że Menma była wstanie wpływać na obiekty i mogli tym samym błyskawicznie udowodnić fakt, że istnieje, a to by zdecydowanie wiele zmieniło w początkowej fazie anime.


W każdym razie był to dobry seans, a głos Menmy był przeuroczy. ;p

Co jak co ale opening jest genialny ;d

Podchodziłam dwa razy do tego anime. Mój pierwszy raz skończyłam na 2 odcinku. Po jakimś czasie postanowiłam dać mu drugą szansę. Niestety, zawiodłam się. Cała seria jest poprawna, ale brak w niej logiki. Było dużo niedociągnięć w tym temacie, np. Menma śpi przykryta kocem, wchodzi ojciec do pokoju i co? Nie zwraca uwagi, że koc nienaturalnie wisi w powietrzu. Można by jeszcze wymieniać, ale nie ma chyba większej potrzeby tego robić. I jeszcze ten wielokąt miłosny…Nie lepiej było skupić się na głównym wątku, pomyśle, koncepcji? I tak każdy olewał każdego, dlatego poniekąd uważam to anime za niewypał. Tylko postacie w jakiś sposób mnie zaintrygowały. Reszta jest bardzo przeciętna. Jedynym określeniem jakie pasowałoby do tego anime to: „Tani wyciskacz łez bez logiki, zrobiony z myślą o ludziach (odbiorcach) z małymi oczekiwaniami wobec serii z dobrą koncepcją”. Osobiście nawet łezka mi nie poleciała przy ostatnich odcinkach, i nie dlatego, że mam serce z kamienia. Płacz może się u mnie objawić nawet przy dobrym anime z jedną smutną sceną, która tych łez nie powinna powodować. A ta cała seria była tworzona z myślą o rozczuleniu, i wzięciu na litość jak największej liczby odbiorców. W moim przypadku się nie udało. Może miałam zbyt duże wymagania co do tej produkcji, chociaż wątpię…Naprawdę jestem zła na twórców, że tak tanim kosztem zepsuli całą serię. A mogło być tak pięknie.

Fajne anime. Dobre na smutki, chociaż ani szczególnie ambitne ani zaskakujące, ale ma parę dobrych momentów i pokazuje jak to jest z tymi przyjaźniami z dzieciństwa. Zaczęłam je oglądać w dzień gdy zmarła moja przyjaciółka i muszę powiedzieć, że bardzo pomogło.

Bardzo ciepłe anime z dość prostą, jednak ciekawą historią o relacjach przyjaciół, spodziewałem się szczerze mówiąc troszkę więcej po pierwszych dwóch odcinkach ale nie jestem zawiedziony, dzięki tego typu serii mam jeszcze nadzieję dla dobrych serii, które mogą się jeszcze pojawić w przyszłości.

Ciekawie przedstawiono relacje przyjaciół i jak powierzchowne były niektóre zachowania utrzymywane nawet przez lata – brakowało mi natomiast troszkę większego rozeznania w okresie ich późniejszego dorastania, bo w obecnej formie był tylko niewyraźny obraz dzieciństwa i później okres wieku „liceum”, praktycznie nic pomiędzy.

Postacie przypadły mi do gustu mimo, że raczej można by było przypasować charakterystyki do pewnych schematów, to mimo wszystko bohaterowie byli „wyraźni”, ciężko tutaj mówić o utożsamianiu się ale i tak było dobrze. Menma była momentami trochę irytująca ale pozostała na szczęście na poziomie akceptowalnym(bynajmniej dla mnie), kliknij: ukryte  również nie rozczulała się nad sobą i była świadoma swego stanu i jego następstw, co było dość imponujące, jak na taką nierozgarniętą postać.

Co mi przeszkadza po raz kolejny(i chyba nie tylko mi) –  kliknij: ukryte  wątki miłosne, postacie są zakochane w taki sposób, że praktycznie nie ma możliwości normalnych relacji, trochę wychodzi przez to naciągana drama i uważam, że dałoby się to zrobić też inaczej, nie jest to coś specjalnie przeszkadzającego ale zbyt często się to widuje w romansach, czy nawet obyczajówkach z wątkiem miłosnym. Poza tym trochę ciężko mi uwierzyć, że bohaterowie się tak mocno w sobie zakochali już w tak młodym wieku(mowa o wczesnym dzieciństwie) – zauroczenie, być może ale prawdziwa miłość to trochę za dużo.

Można by powiedzieć nieco więcej ale zapewne powieliłbym komentarze innych :)

Pomijając kilka błędów i historię, która mogła być opowiedziana trochę lepiej, to jestem i tak zachwycony i szczerze mogę polecić – ode mnie mocne 8/10

Powielę opinie, które już się wyżej pojawiły. Anime, które uważam miało szansę na wybitność. Mogło stać się naprawdę niezwykłą historią o dojrzewaniu, utracie dzieciństwa i przyjaźni, życiu w cieniu dramatu, który wydarzył się w przeszłości. Mogło, ale się nie stało. Zamiast tego ostatecznie otrzymaliśmy festiwal gremialnych beków oraz dziwaczne, nieprawdopodobne konfiguracje miłosne, tym bardziej dziwaczne, że nawiązane w okresie głębokiego dzieciństwa.

Brakowało mi rozbudowanej fabuły dotyczącej tego, co według mnie byłoby tu najważniejsze – pokazania tego, co działo się przez te lata z bohaterami w sensie „psychologicznym”, jak to sie podziało, że po wiadomym zdarzeniu oddalili od siebie i ogólnie zgubili drogę. A tu mamy efekt, a nie ma procesu, który byłby w tym najciekawszy. Zamiast tego dostaliśmy fajerwerki wyglądające jak… nawet nie wiem jak to opisać :) A także tanie chwyty miłosne, oczywiście traumy, sztuczne egzaltowane dramaty, a nawet jakieś elementy zaburzen psychicznych to znaczy kliknij: ukryte  pewien osobnik w sukience i peruce biegający po lesie

Pomimo tego powyżej – anime serdecznie polecam. Ogląda się ze wzruszeniem i przejęciem mimo wszystko. Anime ma siłę, więc tym bardziej szkoda, że nie zostało to lepiej zrobione, bo aż sobie wyobrażam, czym mogłoby być, gdyby tę historię nieco inaczej poprowadzić.

P.S. Duży plus za postac Anaru – moja wielka sympatia (Menma również może być, rozczulała mnie, zamiast irytować, pomimo tej ociekającej słodyczy). I plus za openig, podoba mi się.

Nie było odealnie, w niektórych momentach się nudziłam, ale polubiłam bohaterów, są naprawdę pełni ciepła, mimo iż mają swoje wady. Podoba mi się, że każdy z nich jest na swój sposób egoistyczny. Anime dostaje ode mnie 8/10, bo na samym końcu płakałam jak dziecko.

Wspaniałe anime, na paru odcinkach tylko się wzruszyłam, ale na tych ostatnich to ryczałam masakrycznie :'( Nie mogłam się opanować w ostatnim odcinku… Ostatnio tak mocno ryczałam na Angel Beats!

Jednakże tak jak wpomniał/a 'Natsu' (poniżej) też irytowało mnie to że  kliknij: ukryte  długo nie wierzyli Jintcie, właściwie to uwierzyli dopiero w ósmym odcinku.

Bardzo polubiłam Anaru i Poppo :> To tyle
+ te fajerwerki były okropne… gorszych już po prostu nie dałoby się zrobić xD
Polecam każdemu kto lubi dramat i okruchy życia, iż dla niektórych to anime może być nudne jeśli nie lubią tych gatunków.

Mieszane odczucia. Przez większość czasu mnie irytowało, ale ostatecznie polubiłam i na koniec pojawiły się łzy

Pierwsza sprawa, która mnie irytowała to  kliknij: ukryte  to, że przez dłuższy czas nikt nie wierzył Jintanowi, że widzi Menme. A dało się to przecież tak łatwo udowodnić. Choćby krzesło podnieść. Cokolwiek. To już bym wolała, żeby Menma była kompletnie niematerialna, tzn. by przenikała przez rzeczy. Wtedy miałoby to jakiś większy sens, a na pewno mniej mnie irytowało.

Anaru dopiero z czasem zyskała w moich oczach, Yukiatsu niestety już nie polubię, nawet  kliknij: ukryte  ostatnia, wzruszająca (co przyznaję) scena nie sprawiła, bym zaczęła rozumieć i tolerować tę postać.
No i te fajerweki. Nie mogę o nich nie wspomnieć xD a właściwie to  kliknij: ukryte  nie fajerwerki, a jakaś farba wylana na niebie xD strasznie to byłoxD
No i wracając do postaci, to za straaaasznie naciągane uważam  kliknij: ukryte  ten wielokąt miłosny. No po prostu nie.

To było smęcenie. Bo ogółem anime mi się podobało.  kliknij: ukryte  Zwłaszcza ta ich przyjaźń. To, że na pierwszy rzut oka się zmienili, ale tak naprawdę, w środku to wciąż pozostali tamtymi dziećmi. I to było piękne.
Ogółem anime bym poleciła. Mimo, że tak na nie najeżdżam xD bo po prostu ma w sobie coś takiego, że nie zauważa się tych wad aż tak:) no po prostu wzrusza:)

Anime jest przyjemne, zabawne, lekkie w odbiorze. W ostatnich minutach zwyczajnie ryczałam jak bóbr, ale wcale się tego nie wstydzę. Ano hi Mita jest wzruszające, pozwala zastanowić się nad wartością szczerej przyjaźni i kruchością życia. Szkoda, że w rzeczywistości nie zawsze znajdujemy tak wspaniałych przyjaciół, jacy bywają ci z anime. T_T

Chyba nienawidzę tego anime. Dlaczego 'chyba'? Może dlatego, że się przez nie popłakałam, a płakać nienawidzę. Jestem dumną zatwardziałą idiotką, która lubi shouneny… A dzisiaj darłam się, jak idiotka do ekranu mojego laptopa, a z oczu leciały mi łzy. Nie wiem, ile anime jeszcze wzruszy mnie do tego stopnia. Wiem, że kocham nienawidząc Anohanę. Moja opinia nie jest złożona, ani konstruktywna – moja opinia powinna być jedynie szczera.
Bo tego anime, przynajmniej moim zdaniem… nie da się podsumować bez choćby dwóch, czy trzech łezek… W moim przypadku trzech… Cholerne oczy.

Spooooooileeeer!:  kliknij: ukryte 

która pragnie ponownego zjednoczenia dawnych przyjaciół

 – czy to przypadkiem nie główny watek tego anime? Mimo to został ukazany w recenzji.. Małe niedopatrzenie, a tak ważne dla czytającego.

Przepraszam, ale dopiero co wyszedłem z kąta w którym to sobie cichutko szlochałem. Teraz mogę skupić się na odczuciach związanych z Ano Hi Mita (nie będę używał pełnej nazwy, bo choćbym uczył się jej przez lata i tak bym nie zapamiętał).
Zacznę od wielkiego "-". Nie znoszę, gdy główny bohater do przesady kocha dziewczynę, z którą nie może być. Po prostu robi mi się wtedy słabo, spada mi ciśnienie, ledwo ruszam palcami po klawiaturze. W takich momentach widzę swoje życie, w których niestety sfera miłości jest masakrowana przez rzeczywistość, bo moje durne serce lokuje swoje „chcice” w niewłaściwych obiektach.
Jak mam grupkę bohaterów to chcę żeby na koniec potworzyły się jakieś fajne pary. No co? Lubię happy end'y i nikt mi nie zabroni.
Widzę tu trochę „Clannad”. Główny bohater zmienia pozytywnie swoje życie dla ukochanej. I jest również rywalka do jego serca, którą on ma gdzieś.
I tu na scenę wkracza Anaru (a skoro Japończycy zamiast „l” mówią „r” i na koniec lubią sobie dodać „u” to można by było napisać Anal (Anaru)?
Ona jest po prostu słodziutka. Te sceny, w których tak słodko się czerwieni zostaną ze mną na dłużej.  kliknij: ukryte  Wyznaje miłość Jintanowi, a ten pozostaje niewzruszony. A potem faceci mają zszarganą opinię.
Jintan mnie po prostu wkurzył. Nie lubię go.
Anaru… wyjdziesz za mnie? :)
Poppo- dobry towar ziom.
I pozostała nieciekawa trójka. Tak, tak. Menma też mi nie przypadła do gustu.  kliknij: ukryte  Nawet duch nie może być tak głupi żeby nie wiedzieć, że skoro pojawił się wśród żywych to ktoś musi cierpieć. To musi kogoś boleć. Wszystkich albo tylko jedną osobę, ale musi. Ktoś będzie radosny, że ma szansę się pożegnać, a ktoś inny smutny, że znów musi przez to przechodzić.
Jeśli chodzi o akcję to niestety jest zbyt wiele niedoróbek. Ale ocenić trzeba…
Postaci – 9 (zawyżam dla Anaru)
Fabuła – 8
Grafika – 10
Muzyka – 8
Ocena końcowa – 9.

Całkiem przyjemnie się to oglądało, były momenty ładne, były momenty wzruszające, ale ogólnie poziom mnie trochę rozczarował. Spodziewałam się czegoś bardziej realistycznego emocjonalnie. Tymczasem rozmiar traumy, tak w przypadku poszczególnych postaci, jak w ujęciu grupowym, był tak niedorzecznie ogromny, że zaprzepaścił szansę na realizm. Cześć problemów tych dzieciaków była dla mnie po prostu mocno przedramatyzowana – tak już na siłę, byle tylko zmusić widza do płaczu.  kliknij: ukryte  Sam pomysł, że 6­‑letnie dzieci pozakochiwały się w sobie w takich kombinacjach (w taki niewielkiej grupie!) i z taką intensywnością, że mimo rozłąki uczucia przetrwały w stanie niezmienionym (wręcz zaostrzonym!) przez kolejne 10 lat, odbiera postaciom realizmu psychologicznego.

Nie powiem, bywały momenty wzruszające – sama końcówka ostatniego odcinka zrobiona została naprawdę ładnie –  kliknij: ukryte  choć poprzedzająca ją scena, w której 5 bohaterów gromadzi się przed świątynią i zaczynają maraton wyznań i histerycznego płaczu, przyprawiła mnie raczej o zniesmaczenie, aniżeli wzruszenie. Ale całościowo miałam poczucie, że ktoś tutaj próbuje mnie dość prymitywnie podejść, żebym jak najszybciej i jak najwięcej płakała :P

Na pewno dużą zaletą była postać Menmy – urocze stworzenie,  kliknij: ukryte  warto zauważyć, że choć cały dramat kręcił się wokół jej osoby, to była ona jedyną z grona przyjaciół, która nie miała mrocznych i traumatycznych przemyśleń, każących stale się jej nad sobą rozczulać. Zaskarbiła sobie tym moją sympatię, czego nie bardzo dokonać mogli pozostali bohaterowie.

Także seans poszedł mi szybko i dość przyjemnie, ale nie nazwałabym tego anime jakimś wybitnym i poruszającym do głębi dramatem. Ot, ładna i trochę naiwna historia.

Pierwszy odcinek mnie jakoś nie porwał.  kliknij: ukryte  Ot jakiś facet widzi ducha swojej nieżyjącej przyjaciółki z dzieciństwa. co w tym oryginalnego?. Ale jakoś tak od drugiego odcinka zaczęłam się wciągać w tą serię i jakoś tak wyszło, że skończyłam tego samego dnia. Świetnie się przy niej bawiłam, a na koniec ryczałam jak opętana ( w sumie to jak sobie przypomnę to  kliknij: ukryte  Menma o mitsuketa to mam łzy w oczach.

Muzyka świetnie dobrana ( mnie ten sposób przedstawienia  kliknij: ukryte  ostatnich chwil Menmy, kiedy ją zobaczyli, czyli że  kliknij: ukryte  smutne zakończenie + w sumie wesoła piosenka bardzo z Toradorą się skojarzyło ).

Bohaterowie świetni. Oby takich było więcej. Bardzo prawdziwie zostali przedstawieni.

Anime polecam. Jest to naprawdę wspaniała historia z przesłaniem. Takie anime rzadko się widuje.

Po pierwszym odcinku miałam mieszane uczucia. O co w tym wszystkim chodzi? Jednakże zabrałam się do oglądania. I co?
Po drugim odcinku się zakochałam w tej serii. Urzekły mnie próby nawiązania ze sobą kontaktu, uczucie rodzące się między Jintanem i Menma.
Spodobał mi się optymizm Poppo, skrywane uczucia Anaru i Tsuruko. Nawet pedantyczny i zimny Yukiatsu nie zepsuł mi wrażenia o tej serii.
Grafika nie była piękna, była po prostu ładna. Bez żadnych uniesień. Muzyka to natomiast inna poprzeczka. Szukam ciągle strony z której ściągnę bezproblemowo opening i ending.
Często spotykałam się z twierdzeniem, że ta seria ma za dużo dramatyzmu, że studio A­‑1 Pictures Inc. robiło wszystko byleby widz się rozpłakał. Bzdura- przynajmniej moim zdaniem.
Tylko ostatni odcinek sprawił, że płakałam jak bóbr. I myślę, że żaden odcinek nie był zmarnowany. Dlatego nie zgadzam się z autorem tej recenzji. Daje 8\10. :)

wzruszył mnie koniec, łzy same leciały. ciekawe czy przy tym da się w ogóle nie płakać?

Jestem na prawdę pod wrażeniem, może wstyd się przyznać ale ryczałem prawie co odcinek a nie jestem już taki młody żeby się wzruszać oglądając anime, film czy cokolwiek innego. Nie jestem jakimś super znawcą anime chociaż obejrzałem już dość dużo serii, gdy coś oglądam interesują mnie tylko moje odczucia, nigdy nie staram się jakąś dogłębnie wszystkiego analizować, nie szukam dziur w fabule, niekonsekwencji a do recenzji nawet nie zaglądam bo niby dlaczego miałbym się sugerować zdaniem kogoś innego. Oglądając „Ano Hi Mita Hana no Namae o Bokutachi wa Mada Shiranai” naprawdę przeżywałem to co się działo razem z bohaterami. Nie żałuje że sięgnąłem po to anime. Polecam wszystkim i życzę wam takich odczuć jak ja miałem podczas oglądania tego anime.

Anime całkiem urocze, bardzo podobał mi się klimat w miarę utrzymywany na tym samym poziomie przez całą serię i ogólny zarys fabuły.
Tylko był jeden, dość poważny problem. Moja głęboko zakorzeniona nienawiść do Menmy. Czyli wszystkie sentymentalne bzdety, miłości i tak dalej – to wszystko było dla mnie irytujące. Właśnie przez Menmę i fakt, że wokół niej się wszystko kręciło.

Wystawiam ocenę 6/10. Nie płakałam, nie przeniosłam się mentalnie do czasów dzieciństwa, nie było mi nawet smutno na ostatnim odcinku. Może nie mam serca.

Zawsze zadawalem sobie pytanie jak mozna plakac na Titaniku? Ostani raz lezka mi sie zakrecila jak dotychczas na filmie „Grobowiec świetlików”.
Ten film powala na kolana. Jedni twierdza ze jest to tani wyciskacz lez, drudzy ze nie ma w nim logiki, z tym ze niektorzy zapominja ze to jest bajka o duchu – wiec gdzie jest tu miejsce na logike? nie mowiac juz o innych elementach zawartych w filmie?Nie nalezy brac wszystkiego doslownie co jest pokazane w tej kreskowce, a raczej skupic sie na istocie filmu z elementami metafizycznymi, ktore nie mozna w sposob naukowy wytlumaczyc :).
Jest to przepiękna opowieść o przyjazni i miłosci grupki przyjaciol, których drogi sie rozstaja na wskutek tragicznego wypadku jednej z bohaterek filmu­‑dziewczynki Menmy.
Duch tej dziewczynki powraca zza swiatow do jednego z przyjaciol aby ten spelnil jej ostatnie zyczenie, aby ona mogla w spokoju odejść do nieba. Prośba ta wymaga jednak uczestnictwa pozostalej czworki bohaterow, co nie jest latwe, gdzyz od dawna nie utrzymuja ze soba bliskiego kontaktu. Kazdy z bohaterow ma inna osobowosc, co sprawia ze mozna utozsamiac sie z jednym z bohaterow lub z pewnymi cechami osobowosciowymi jednej z nich.
Opennig filmu moim zdanie jest taki sobie mily dla oka i ucha,ale ending -majac na mysli muzyke i tresc piosenki w polaczeniu z fabula kreskowki, powala na kolana, trudno szukac czegos podobnego w innym filmie.

Moja ocena tego filmu to 6/6 lub 10/10 jak kto woli :). Na portalu kreskowka.pl sredia ocena tego filmu to 6/6 i jak to napisal jeden z uzytkownikow na tym forum poswieconym filmowi – „Trzeba być naprawdę zatwrdziałym chu…m, żeby łezka nie zakrecila sie w oku”
Polecam, przeniescie sie w sentymentalna podroz w czasy dziecinstwa :)

„śpiewane przez pana ukrytego po pseudonimem Galileo Galilei”

Po -> pod

„Każde z bohaterów”

Bohater -> rodzaj męski -> każdy.

„zwanego Jin‑tan”

Po słowie „zwany” należy wstawić formę odmienioną przez odpowiedni przypadek (podpowiem nawet, że chodzi o ablativus).

No i anime się nie kręci… Choć co do tego ostatniego nie mam pewności.

Dla mnie ogromny plus za piosenki z openingu i endingu. Przegenialne.

Ano Hana prezentuje, wbrew pozorom, bardzo zdrowe podejście do skrajnych emocji, jakie budzi w ludziach śmierć osoby, którą się kochało. Na ten temat się milczy, a przecież powinno się krzyczeć, prawda?
Jednak parę rzeczy mnie skonfundowało. Po pierwsze – Yukiatsu i jego… hm, fetysz?; po drugie – wyjście na jaw uczuć, którymi darzyli się ‘Super Kolesie Niosący Pokój’. Zdarza się, wiem. Ale ta kumulacja (zwłaszcza w ostatnim odcinku) trochę mnie przygniotła.
Co nie zmienia faktu, że anime pokochałam. I trudno napisać mi coś jeszcze, bo muszę się… pozbierać O,o.

Po pierwszym odcinku miałem nadzieję, że będzie to przede wszystkim seria o grupie przyjaciół. Gdzie główny bohater będzie (za namową przyjaciółki – ducha) po kolei odzyskiwał dawnych przyjaciół, w trakcie czego będziemy przy okazji będziemy poznawali ich historie. Jak się poznali, dołączyli do grupy i jak wyglądało to, że się rozeszli. Jak kroś grał w Little Busters to miałem nadzieję na coś takiego, jak tam w Refrenie.

Niestety dość szybko okazało się, że zamiast opowieści o grupie przyjaciół mamy kliknij: ukryte  jeden wielki sześciokąt romantyczny. O ile oczywiście ktoś widzi coś romantycznego w tych wydumanych miłostkach sprzed 10 lat… Gdyby się to jeszcze jakoś rozwijało to pół biedy, ale tutaj bohaterowie nie tyle się rozwijają, co coraz bardziej uzewnętrzniają swoje traumy i nieszczęście.

Mimo to gdy przymknie się oko (no, często nawet oba) na szmirowatość fabuły i brak logiki to ogląda się to nawet przyjemnie. Choć jestem po seansie zawiedziony, to nie uważam, bym jakoś zmarnował czas, ani nie czuję się odmóżdżony. Po prostu taki tani wyciskacz łez – jak ktoś takie rzeczy to może spróbować – może akurat jest bardziej odporny na  kliknij: ukryte  szmirowate miłosne traumy z dzieciństwa.

6/10

No może jeszcze coś – mianowicie scena z 'fajerwerkiem'.  kliknij: ukryte  Od wielu odcinków fabuła kręciła się przede wszystkim koło tego, jak oni chcą zrobić i odpalić tą rakietę. No i w końcu po wielu odcinkach, po wielu trudach, po zdobyciu 200000 jenów na zrobienie jej epicko ją odpalają, epicko leci w powietrze i… plup…

...

Co to miało niby być? Nie mogli zapłacić trochę więcej rysownikom tak by ta scena zapierała dech w piersiach, a nie była jedynie wielką porażką? Normalnie gdybym siedział podczas oglądania tego na krześle to bym z niego spadł, a gdybym coś jadł to szczęka opadłaby mi tak, że przebiła by podłogę i wylądowała u sąsiada na stole. Po prostu żenada >.<

Łooo ten tytuł od razu mi się spodobał. Łyknęłam ją tak szybko że nawet nie zauważyłam a tu już koniec. A koniec…. po prostu mnie zabił. Ryczałam cały 11 odcinek. T_T

Do Ano Hi Mita zabierałam się z pewnym dystansem, który niestety się potwierdził i utrzymał do samego końca oglądania. Hmmm… Zacznę od tego że większość bohaterów nieziemsko mnie denerwowała. Oprócz Menmy, zapowiadali się nawet interesująco, a postać Anaru wydała mi się całkiem prawdopodobna, jeśli chodzi o psychikę. Im jednak dalej, tym gorzej. Anime to oglądało się lekko i przyjemnie, ale nic poza tym. Żadnych większych (przynajmniej tych, co twórcy prawdopodobnie próbowali w widzu wzbudzić) emocji jakoś nie doświadczyłam. Ale nie byłoby źle, można powiedzieć że nawet mogłoby być dość dobrze, gdyby nie to że  kliknij: ukryte  wszyscy oczywiście musieli mieć traumy związane z Menmą. Już od pierwszych chwil oglądania wiedziałam że Menma będzie mnie irytować. Klei się do każdego, oczywiście ma czyściutkie i dobre serduszko, a jej otwarte wyrażanie emocji ogranicza się do wesołego latania w koło i ewentualnego płaczu. Temu typowi mówię nie. Nie czytałam zbyt uważnie recenzji, ale zdaje się że recenzentka mówi o braku realizmu w serii. Ja nie potrzebuję super realistycznej serii, mogę oglądać lukrowany świat, o ile jest on odpowiednio ładnie przedstawiony. Mogę wybaczyć pewne nieścisłości, ale  kliknij: ukryte  błagam, mamy grupkę dzieci, które po zakochiwały się w sobie nawzajem. To po pierwsze – jakby dzieci miały na tyle rozwiniętą psychikę aby naprawdę kochać. Ale trudno – rozumiem, mogą odczuwać silne przywiązanie, nazywać to miłością itd. Ale nikt mi nie wmówi że ten stan rzeczy zostanie niezmienny przez wiele lat. No dobra. Tu też możemy przyjąć że uczucia powoli ewoluowały i się utrzymały. W tym wypadku dziewczynom potrafię wybaczyć, ale co innego gdy przyjaciółkę z dzieciństwa kocha się przez taki szmat czasu nie mając z nią kontaktu. No błagam, miłość ot tak się nie utrzymuje (zwłaszcza gdy nigdy jej nie było) bez jej pielęgnacji. No i już nie wyskoczę z ciekawymi rzeczami biologiczno­‑chemicznymi jakich się niedawno o miłości dowiedziałam, które absolutnie przekreślają choć częściowo te dramaty miłosne, bo ekspertem nie jestem i nie chcę się kompromitować. Tsurumi, o ile na początku zbytnio nie lubiłam, z czasem wydała mi się chyba tą najsensowniejszą postacią (no dobra, jeszcze Poppo był w porządku), ale oczywiście potem musieli to zmienić,  kliknij: ukryte  przez oczywiście ten bezsensowny wielokąt romantyczny. Nie mam nic przeciwko żeby była zakochana w Yukiatsu, ale kiedy zaczęła to okazywać, straciła moją sympatię. Wspomniałam że Poppo był w porządku. No właśnie. I tu też jest problem, bo jako jedyny wyluzowany bohater  kliknij: ukryte  również musiał mieć jakąś traumę związaną z Menmą. A jakże. W pewnym momencie spodziewałam się już najgorszego w postaci „A ja kocham Jintana!”, żeby tylko włączyć go jeszcze do całej miłosnej tragedii. Aż szkoda że moje podejrzenia się nie sprawdziły. xD Właściwie to odniosłam wrażenie że wiele elementów jest idealnie na swoim miejscu i próbuje przekonać widza że ogląda wyśmienite anime, omamić na tyle by  kliknij: ukryte  popłakał się na koniec i stwierdził że nic piękniejszego w życiu nie widział. Bo całość oglądało się naprawdę dobrze, można powiedzieć że ta seria całkiem się „kleiła” i ładnie wciągała by zobaczyć ją do końca. Jednak jakoś nie udało jej się mnie omamić. Nie ścisnęło mnie nawet za serce przy ostatnim odcinku, a łatwiutko się wzruszam na wszelkiego rodzaju produkcjach, nawet tych, które z pozoru do płaczu się wcale nie nadają. Nie żałuję oglądania Ano Hi Mita Hany, ale jest to seria, którą równie szybko obejrzałam, jak i równie szybko zapomnę.
Aż wstyd, bo w najmniej odpowiednich, „wzruszających” momentach, ot tak wybuchałam śmiechem, bo sceny te były tak dla mnie nieporuszające, że ratowałam je skojarzeniami i nagle wyskakującymi pomysłami „jak mogą urozmaicić fabułę”...

Nie było takie złe.Początek mi sie podobał.Potem troche już mniej.Ostatni odcinek mnie zniechęcił(nie lubie takich bomb emocjonalnych).Irytował mnie Yukiatsu(transwestyta a i może nekrofil w planach)a także Yadomi czyli„kocham ducha” -_-.Zresztą jak każdy po trochu.Ogólnie można powiedzieć że jest to anime o użalaniu się nad sobą i patrzeniu w przeszłość(czy świat jest mały??).Ale nie było takie złe xD – 7.Potrafi na swój sposób zaciekawić.

No i obejrzałam ten (potencjalny) wyciskacz łez. Czy był nim w rzeczywistości? To zależy od indywidualnego podejścia, ja mogę pisać jedynie za siebie :)
Zaczynając od początku muszę wspomnieć, że najpierw przeczytałam recenzję i co tu będę ukrywać, nie zachęciła mnie zbytnio do seansu. Dość chłodna ocena może dawać mylne zdanie o anime, bo choć w połowie popieram zdanie recenzentki to jednak nie do końca. Pewnie gdybym nie przeglądała listy najpopularniejszych tytułów na MAL­‑u to AnoHana przepadłaby gdzieś w gąszczu innych propozycji. Zaskoczona (i zaciekawiona) tak rozbieżnym podejściem w ocenie (i nie będę ukrywać, również w komentarzach) postanowiłam jednak dać szansę ten animowanej wersji Uwierz w ducha :)

Na początek minusy. Do odcinka 8 historia była dla mnie najzwyczajniej nudna. Naprawdę nie wiem czemu nie urzekła mnie ta cała oprawa (prócz odcinka pierwszego – on był bardzo dobry). Byłam zdziwiona, ponieważ jestem fanką dramatów i płaczę na nich obficie, a tu taki zawód. Nie umiałam się odnaleźć w tej całej stylistyce, nie utożsamiałam się z bohaterami (prócz Anaru) i coraz częściej myślałam, że tym razem nie będę podzielać zachwytów większości widzów. Nudziłam się coraz bardziej i tylko mój wrodzony upór i fetysz oglądania każdego anime do końca nie pozwolił mi wyłączyć przed finałem. Cały czas zastanawiałam się, gdzie tu niby mam znaleźć zaczepienie do wzruszenia, co ma mnie chwytać za serce, powodować nadmierną wilgotność oczu… I gdy już straciłam nadzieję, nadszedł 9 odcinek :) Ale jeszcze o minusach… Tak więc seans AnoHany był dla mnie niejaką męczarnią przez postać naszego kochanego duszka – Menmy. Wiem, że jasnowłose dziewczę ma wielu fanów ale ja przez większość odcinków życzyłam jej jak najszybszej wycieczki do upragnionego Nieba. Drażniła mnie niesamowicie tym dziecinnym zachowaniem (niby argumentem obronnym może być zgon w młodym wieku, ale też nie przesadzajmy. Wyglądało to tak, jakby twórcy postarali się nadać jej nastoletni wygląd zapominając o sferze emocjonalnej), ciągłym czepianiem się szyi Jinty i powtarzaniem jego imienia. Naprawdę, przy czwartym odcinku miałam już tego dość. Ja po prostu nie lubię takich przesłodkich, kochanych, oddanych wszystkim bohaterek. Nigdy nie byłam fanką postawy a la Matka Teresa z Kalkuty. Nie odbieram tego jako wady, po prostu to nie mój target, ja zawszę utożsamiam się z bardziej wyrazistymi postaciami. Menma mnie po prostu nudziła, bardziej skupiałam się na relacjach wewnątrz grupy niż na pomocy jej.
No więc oglądając tak AnoHanę i nie mogąc znieść Menmy coraz bardziej skłaniałam się ku zdaniu Enevi, że coś z tym anime jest nie tak. Aż nadszedł wspomniany 9 odcinek i nagle karta się odwróciła…

Coś, co początkowo mnie nudziło stało się ciekawą opowieścią o żalu, tęsknocie i niemożności powiedzenia ostatecznego „żegnaj”. Akcja zaczęła być ciekawa, a ja włączałam kolejne odcinki nie z potrzeby dociągnięcia kolejnego tytułu do końca, lecz z czystej ciekawości i chęci zobaczenia jak to się skończy. I choć na mojej twarzy, aż do finałowego odcinka, nie pojawiła się ani jedna łza anime zaczęło zbierać swoje punkty. Bohaterowie nabrali głębi, zaczęło mi na nich zależeć i co najważniejsze, również na główną bohaterkę zaczęłam spoglądać życzliwiej. Już nie irytowała, zaczęłam dostrzegać jej punkt widzenia, to wszystko co ukształtowało jej charakter, a gdy dowiedziałam się jakie faktycznie było jej marzenie… no cóż – Ci, co widzieli wiedzą, że po tym Menma zyskuje w oczach i to dużo :) Aż w końcu nadszedł finał, (i choć pierwsza połowa trochę przypominała mi przesadzony melodramat), a szczególnie jego druga część całkowicie stopił moje serce. Od akcji w lesie non stop płakałam. Nie mogłam się powstrzymać, choć naprawdę się starałam, to twórcy z premedytacją atakowali mnie kolejną rozczulającą sceną. I wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę to przyjaźń była najważniejsza, nie ważne co było i będzie później – w tamtym momencie tylko ona się liczyła. Te wszystkie miłosne perypetie, złamane serca i małe dramaciki przegrały z siłą prawdziwej i nierozerwalnej więzi między bohaterami. Można utyskiwać, że postacie były czasem płaskie jak kartki papieru, miały trociny zamiast mózgu ale pod koniec nabrały takiej wyrazistości, że aż miło było patrzeć. Byli bardziej ludzcy od niektórych żywych postaci. Finał był idealnie skrojony pod tych, którzy są wrażliwi na takie chwyty – na te wszystkie czułe słówka i łzy bohaterów, ale wiecie co, mi osobiście to nie przeszkadza. Nie czuję się źle z tym, że po raz kolejny płakałam na anime. Co więcej życzyłabym sobie więcej takich opowieści. Bo choć całościowo AnoHana nie zasługuje (według mnie) na najwyższe oceny, to pięknie pokazuje siłę przyjaźni, a na mnie to zawsze działa. A do końcowych dziesięciu minut jeszcze nie raz powrócę, bo niewiele tytułów potrafiło tak bardzo mnie wzruszyć finałową zagrywką. Także popieram (w pewnych aspektach) zdanie recenzentki. Może do połowy to i tani melodramat, ale ostatnie odcinki kupiły mnie w całości i naprawdę podziwiam tych wszystkich, którzy wytrzymali do końca bez uronienia łez. Dodatkowe brawa należą się twórcom ścieżki dźwiękowej – dla mnie cudo. Bez wątpienia jedna z najsilniejszych stron anime, a ending to mistrzostwo i magia w jednym. To samo odnosi się do grafiki – Anaru w rozpuszczonych włosach wyglądała prześlicznie. Co zaś tyczy się bohaterów nie miałam większych problemów z obdarzeniem ich sympatią i prócz Menmy nikt mi nie przeszkadzał. Szkoda jedynie, że rodziny naszego duszka było tak mało na ekranie.

Podsumowując – gdybym oglądanie AnoHany zarzuciła po początkowych odcinkach przegapiłabym jeden z najbardziej wzruszających finałów w anime (ostatnimi latami twórcy nie rozpieszczają nas dobrymi dramatami). Nie przekonałabym się również, że bohaterowie mogą tak ładnie ewoluować – z obojętnych mi postaci zmienili się w bohaterów, z którymi żegnałam się ze łzami w oczach. Twórcom trzeba oddać jeszcze jedno – dzięki ich opowieści sama poczułam tęsknotę za moją paczką z dzieciństwa i zapragnęłam, by te beztroskie letnie dni wróciły jeszcze raz… By choć przez moment nie być dorosłą lecz znów bawić się w chowanego na ulubionej polanie :) Ocena ogólna – 8/10 – początkowo chciałam dać 6 ale odcinek 11 podwyższył ocenę o dwa oczka. Nieczęsto zdarza się, że infantylna i nudna historia zamienia się pod koniec w jeden z najbardziej poruszających dramatów.

Trudno mi powiedzieć czy jest to oryginalny dramat, czy też tani wyciskacz łez, jednakże oglądało mi się świetnie i uważam, że przedstawiona historia jest naprawdę wzruszająca i piękna. Już po pierwszym odcinku wiedziałam, że to będzie jeden z lepszych tytułów jakie ostatnio oglądałam. Wszyscy bohaterowie dają się lubić, podobało mi się jak każdy na swój własny sposób przeżywał stratę przyjaciółki. Nawet Menma ani trochę nie działała mi na nerwy, uważam wręcz, że jest bardzo sympatyczną i uroczą postacią. Świetnie spełnia się jako powód do odnowienia starych więzi z przyjaciółmi, które zakończyły się właśnie przez jej śmierć, albo raczej niemożność poradzenia sobie z nią przez bohaterów.
Seria posiada też dość ładną kreskę i bardzo przyjemny opening. Świeżo po obejrzeniu miałam wystawić 10, teraz jednak, gdy emocje już opadły wystawiam od siebie w pełni zasłużone 9/10.

długo czekałem, żeby dac jakiemuś anime ocenę 10, podczas oceniania innych pozycji nawet przez chwile nie przeszło mi przez myśl, żeby wystawi maxa, ale po obejrzeniu Ano Hi Mita nie miałem wyjścia. Rzadko mi się zdarza płakac, ba! generalnie to prawie nigdy nie płakałem, gdyż wyznawałem zasadę „chłopaki nie płaczą” no ale jak to zwykle bywa od każdej reguły są wyjątki, historia przedstawiona w Ano Hi Mita jest niesamowicie piękna, wzruszająca, no po prostu od pierwszego odcinka chwyta za serce i nie chce puścic, co prawda czasami uścisk słabnie, ale chyba tylko po to by zaskoczyc widza i ścisnąc pikawe jeszcze mocniej. Fakt twórcy kilka razy się potknęli, ale można im to wybaczyc, bo specjalnie się w oczy nie rzucają.
Postacie wykreowane moim zdaniem świetnie, każda ma jakąś swoją unikalną cechę, każdy ma swoją historie, swój sekret, swoje skryte pragnienia, oraz potężny bagaż emocjonalny. Ich perypetie nie są w żaden sposób naciągane, wręcz przeciwnie, bo dramaty przeżywane przez bohaterów są jak najbardziej realne, oczywiście jedyną nierealną rzeczą jest duszek Menma, ale to też zależy od tego w co kto wierzy.
Do grafiki nie mam żadnych zastrzeżeń, co prawda nie powala, ale zła też nie jest.
Muzyka dobrana jest świetnie, a wręcz doskonale.
Jeśli mam byc szczery, to fakt, że Ano Hi Mita nie będzie miało kontynuacji napawa mnie smutkiem, ale z drugiej strony historia jest zakończona w sposób idealny, no ale zawsze zostaje jednak ten niedosyt. Cholera zacząłem się roztkliwiać zbytnio… starczy.
dodam tylko, że Ano Hi Mitę mogę polecic każdemu.
Sam nie przepadam za tym gatunkiem, ale kumpela mnie namówiła na obejrzenie i nie żałuje, wręcz przeciwnie, w końcu po latach wypociły mi się oczy .

Chciałam dać 6, ale ostatni odcinek tak do mnie trafił, że daje 8 :)) Piękna historia.

Może i momentami jest zrobione na siłe żeby wzruszyć widza, ale to zadanie spełniło wyśmienicie. :) Nie rozumiem jak można ryczeć na każdym odcinku, bo mnie pod tym względem jakoś specjalnie nie ruszały (co nie znaczy że nie byly fajne), ale podczas ostatniego odcinku ryczałam jak debilka.
Sam pomysł fajny, najlepsi przyjaciele z przeszłości teraz kompletnie inni. Menma jest takim środkiem łączącym ich wsztstkich, i chociaż dużo osób mówi, że było wkurzająca ja sie nie zgadzam. Była tak fajnie dziecinna, ale to pewnie dlatego ze umarła jako dziecko. Inni bohaterowie też psychicznie dopracowani, ciekawa była postać Yukiatsu.
Kreska nie była jakaś super, ale fajnie wpasowywała się w klimat. Animacje i tła były za to bardzo miłe dla oka.
Muzyczka piękna. Ani razu nie przewinęłam openingu.
Ogólnie 9/10 :)

Interesujące anime, obejrzałem w tym roku z 25 anime i uważam że będzie w 5 najciekawszych które udało mi się obejrzeć.

Na początek: Uwielbiam wzruszające historie.

Teraz przejdźmy do Ano hi Mita…

Postacie – Wiecie… oni nie muszą być wcale inteligentni, wspaniali i zimni niczym lód żeby można było ich polubić. I bohaterowie tego anime to właśnie tacy normalni ludzie. Którzy niekiedy mają głupie problemy, użalają się nad sobą. Nie są superinteligentni niczym Lelouch czy Light. Bo nie o to tu chodzi.
Podobało mi się to, że  kliknij: ukryte  zgrana paczka po śmierci Menmy rozbiła się. I podobało mi się to jak z powrotem się połączyli. Brakowało mi tu tylko więcej wspomnień z dzieciństwa. Wiecie, jakieś przygody, wspólne wyścigi itp. Trochę tego tu jest, ale jednak więcej wspominek by nie zaszkodziło.
Tak więc postacie polubiłem, byli naprawdę świetni.

Fabuła jest prosta, ale piękna. Tyle o niej napiszę.

Kreska jest naprawdę prześliczna. Muzyka też nie przeszkadza, ale i nie wpada w ucho, bo już jej nie pamiętam. Ale, ale! Panowie! Opening i ending. Boskie! Piękne! Jeej. Naprawdę.

Prosta historia pięknej przyjaźni ubrana w piękne szaty.
Tak właśnie można podsumować to anime.
Wystawiłbym 8­‑9, ale końcówka tak mnie zmiażdżyła, wzruszyła i rozciapciała, że dycha musi być! Pewnie jest to ocena zawyżona, bo oceniam zakończenie, a nie całą serię, ale co mnie to obchodzi. Tak mi wskazuje mój Żałościomierz, a tego zignorować nie mogę. Polecam i pozdrawiam.
To anime o przyjaźni. I to jest w nim świetne.

Powtórzę raz jeszcze: Ja naprawdę uwielbiam wzruszające historie.

Takie jest moje zdanie, i mimo absurdalności oraz wciskania niekiedy scen oblanych solidną dawką plastiku wystawiam mocne 8.5 Za tła i za wzruszającą historię. Nie muszę chyba dodawać, że praktycznie po każdym odcinku musiałam godzić się ze spuchniętą od łez twarzą. Nie spodobał mi się za to projekt Menmy – naprawdę przesłodzony, choć dopasowany do charakteru postaci. Szczególnie złe wrażenie wywarł na mnie Yukiatsu. Gdy tylko był na ekranie, miałam ochotę wywalić monitor przez okno. Choć muszę przyznać – sama w jego sytuacji zachowałabym się podobnie. Zaś do samego końca reszta postaci była naprawdę przekonująca i mile oglądało się ich perypetie. Najbardziej do gustu przypadła mi Tsuruko, urocza postać, o mocnym charakterze. koniec był dość przewidywalny (rozważałam podobną opcję), ale pozostawił za sobą miłe wrażenie.

Anime oglądałam dość dawno, więc nie mogę się rozpisać, żeby czegoś nie poprzekręcać. Ale bez wahania powiem, że z recenzją się nie zgadzam. Zachowanie Menmy było jakie było, bo w końcu zmarła kiedy była mała. My przecież nie wiemy czy ona przez cały czas od śmierci przebywała w naszym świecie, czy może dopiero po tylu latach uświadomiła sobie,  kliknij: ukryte  że w końcu da radę sprawić, by Yadomi się popłakał i dopiero wtedy wróciła. Tak przynajmniej ja myślę, nikt się ze mną zgadzać nie musi. Ta seria jest wzruszającą opowieścią o miłości i przyjaźni – nie żałuję, że poświęciłam jej czas, co więcej cieszę się.

... i w głowie mi się nie mieści jak łatwo was wszystkich zadowolić O_o
To anime to szmira!!! Przereklamowany i nadmuchany dramacik z kompletnie idiotycznymi postaciami. OK, teraz na pewno wzbudziłem waszą ciekawość i agresję wobec mojej osoby :P Zapewne chcecie bym poparł swój osąd jakimiś przykładami? No pewnie że to zrobię, bo uwielbiam się nad wami pastwić ^_^

No to lecimy z tym koksem:
Yadomi - główny idiota, ulubieniec emo, wygrał nominację na najbardziej upośledzoną postać w tym anime. How stupid can he be?! Dosłownie przez cały seans użalał się nad sobą i swoim losem. Człowieku, chwyć swoje życie w obie ręce i zacznij coś z nim robić albo z nim skończ i przestań dręczyć swoich „przyjaciół” i widzów przed ekranami.
Menma - irytujący duch dziecka, które samo do końca nie wie czego chce. Jej umysł umarł wraz z jej ciałem, lata pobytu na ziemi w postaci ducha nie pomogły jej zrozumieć otaczającego ją świata. Skubana jest wyjątkowo odporna na naukę skoro przez tyle lat bycia duchem, nie mając nic lepszego do roboty, nie mogła po prostu uczyć się świata. Duchy przeważnie są mądre. Ten nie jest.
Anjou - żałosna dziewczyna. Ładna i nawet trochę mądra, mimo to wciąż żyje przeszłością i dziecięcym zauroczeniem (bo miłością bym tego szczeniackiego uczucia nie nazwał). Tu zacytuję siebie – „Kocham go… jak byliśmy dziećmi to był fajny i grał ze mną w Tamagotchi… a i poczęstował mnie paczką chipsów… kocham go! – Jezu dziewczyno obudź się i popatrz na niego teraz! To emo oferma, jak można kochać takiego niedorajdę?!”. W dodatku, dziewczyna jest nierealna… takie laski nie są aż tak niewinne (Wciąż dziewica? Are You Cut Kidding Me?!). Ona jest po prostu za ładna by taką być. Znam z autopsji, wiem co piszę :P Nie próbujcie mi wmówić, że jest inaczej, za dużo już widziałem w swoim życiu by wierzyć w garbate aniołki ;]
Hisakawa - za dzieciaka był głupkowaty jak to zwykle bywa w przypadku zapatrzenia w ulubionego kolegę z podwórka. Teraz… prawie się nie zmienił, poza nabraniem „paru” kilogramów jego rozum nadal nie przytył od nadmiaru inteligencji. Chłopak nadal z przesadnym optymizmem (co jest bardzo niezdrowe) brnie przez życie. A wiemy, że życie nas nie rozpieszcza. Najwyraźniej jego poziom optymizmu zasłania mu rzeczywistość. Nawet pod koniec serii jego wybuch emocji był… zbyt banalny.
Matsuyuki - „przyczajony twardziel, ukryty Cut". Bo jak inaczej można nazwać gościa skrycie kochającego się w duchu i przebierającego się w damskie łaszki, „za dnia” zaś udającego człowieka o wielkim ego, twardo stąpającego po ziemi, człowieka wybuchowego, gotowego do bójki z byle błahostki, odważnego i w ogóle och ach? A nie czekaj… już wiem jak jeszcze można określić takiego typka… Cut!
Tsurumi - typowe… nosze okulary więc jestem mądra, mądrzejsza od was. Wiesz dziewczyno, ja też nosze okulary ale nie noszę z tego powodu Cut wyżej niż głowy. Co ciekawe, babka ma pociąg do odmieńców (Matsuyuki)... taki fetysz xD Ludzie „światli” mają zwykle spaczone hobby :P Jest też wredna, pamiętliwa i mściwa… jak każda niekochana/odrzucona kobieta xD

No dobra, wystarczy że skupiłem się na idiotyzmach głównych bohaterów anime, nie będę was dobijał zachowaniami ich rodziców i rodzeństwa bo jeszcze przypadkiem przyznacie mi rację a tego byśmy nie chcieli, prawda?

Do rzeczy. Anime jest tragiczne… i nie chodzi tu o tragedię jaka się wydarzyła w serialu. Jedyne plusy jakie wywindowały temu tytułowi ocenę 6/10 to kreska/animacja oraz muzyka. Reszta jest do dCut. I dlatego nadziwić się nie mogę, jak łatwo daliście się omamić tej „Modzie na sukces”.


Usunięto wulgaryzmy. I tak, maskowanie ich nic nie daje.
Moderacja

Jest wiele aspektów, nad którymi mogłabym polemizować, jeśli chodzi o recenzje – ale zdanie autorki tego tekstu nie jest zależne ode mnie, więc niby po co miałabym je kwestionować? Według mnie ocena jest dość surowa, ale z drugiej strony Ano Hana nie zasługuje na najwyższe noty.
Historia jest sama w sobie perłą, jeśli doszukujesz się wartości przyjaźni i momentami przesadnego dramatyzmu. Sama koncepcja stworzenia uciążliwego problemu z wyzbyciem się poczucia winy związanej z przeszłością jest niezwykle ciekawa i trafna. Podobało mi się, że sprawa  kliknij: ukryte  śmierci Menmy tyczyła się każdej odrębnej postaci oraz wiązała się z nią emocjonalnie, tak, że nawet element fantastyczny nadaje tej wykreowane rzeczywistości realizmu – a przynajmniej ja tak to odczułam.
Co jeszcze działa na plus serii? Postacie. Nieważne kto i nieważne jak bardzo działał mi na nerwach albo wręcz odwrotnie – każdy był inny i budził różne emocje. Szczerze, to nie lubię jednolitych bohaterów, którzy oscylują w granicach absurdalnego ideału. A tutaj mamy po prostu nastolatków, którzy próbują uporać się z tym ciężarem w samotności – niestety, bez skutku. Bez skutku, dopóki nie zaczynają współpracować.
Kolejny plusik – grafika. Wszystko płynnie i na swoim miejscu, choć z początku irytowało mnie to niesamowite podobieństwo do HOTD. Nawet, jeśli łzy zalewały mi obraz nie tyle co na ekranie komputera, ale i w moich oczach, to jednak było w tym coś wiarygodnego. Jednakże trzeba przyznać, że „scena wyznaniowa”, jeszcze bez Meiko, była trochę patetyczna. Przy końcówce to już się nawet nie myślało – tylko wodospad.
W sumie fabuła wcale nie wygląda najgorzej, choć to oczywiste, że brakuje pewnych elementów, które mogłyby jeszcze ją ubarwić.  kliknij: ukryte  W gruncie rzeczy spełnianie życzeń Menmy na początku wydawało się zabawne i niedorzeczne, ale miłym zaskoczeniem okazało się jej prawdziwe pragnienie. Gdyby odstawić na bok wszelkie emocje, to – niestety – wyłączylibyśmy serię po jednym, co najwyżej dwóch odcinkach. To przykre, co cała historia, bądź co bądź, mogła zachować się w niesamowitych ryzach, gdyby dodać coś porywającego i nie przekoloryzowanego. Choć akurat tej serii bez Menmy sobie nie wyobrażam – była urocza, sympatyczna i przede wszystkim taka, jaką ją zapamiętali.
Cena ostateczna? 7/10. Bo wypłakałam cały stres z tego tygodnia i utożsamiałam się z bohaterami, a także w jakiś sposób wzruszyła mnie historia szóstki przyjaciół. Dopóki nie doszłam do końca, czułam się przygnębiona przez oglądanie tej serii. Ale ostatnie minuty sprawiły, że zmieniłam zdanie na bardziej pozytywne. To chyba dobrze, prawda?

Bardzo mi sie podobało, zgadzam się w pełni z recenzentetem, że jest to wyciskacz łez, aczkolwiek zdecydowanie nietani. Anime wzbudziło we mnie podobne emocje jak Clannad ale wydaje mi się, że jest znacznie lepiej dopracowane. Miło jest obejrzeć produkcję, która przypomina mi o tym, że anime to coś wiecej niż bijatyki i szkolne komedie :)

Ogólnie bardzo mi się podobało ładna grafika, muzyka ciekawa fabuła i postacie. Dla mnie największy minus to multum wylanych łez przez głównych bohaterów takiej powodzi to chyba jeszcze nigdy nie widziałem, naprawdę przesadzili. Zdradzać fabuły nie ma co, samemu trzeba zobaczyć by docenić w pełni i analizować nie ma po co po prostu bardzo ciekawa historia z ledwie kilkoma minusami. Oglądać bo warto.

Recenzje tego anime czytałam już wcześniej i pomimo niezbyt przychylnej oceny,postanowiłam je obejrzeć.Absolutnie się nie zawiodłam i absolutnie nie zgadzam się z recenzantką.Wystawiłam temu anime maksymalną ocenę i już wyjaśniam dlaczego.
Ano Hana ma coś,czego nie zawsze możemy dojrzeć w produkcjach anime,a mianowicie – oryginalną fabułę. kliknij: ukryte  Nie często duch zmarłej wraca na „Ziemię” aby wywołać płacz u swojego ukochanego (bo przecież to okazało się być celem Manmy),a zwłaszcza w produkcjach anime
To jak zastały przedstawione relacje nastoletnich bohaterów nasuwa pewną rozterkę: „Że co!? Że niby oni mieli być kiedyś paczką najlepszych przyjaciół? To jakiś nonsens!” Ale właśnie dzięki temu nonsensowi to anime u mnie zapunktowało.Anime wyraźnie pokazało jak często ludzkie tragedie,zamiast zbliżać,oddalają.Piątka głównych bohaterów,to na pierwszy rzut oka zwyczajna młodzież (aczkolwiek skrywająca elementy pewnej traumy).Mają różne charaktery i co najważniejsze – nie są to standardowe osobowości,kreowane u bohaterów niezliczonej ilości anime.Mam tu na myśli typową nieśmiałą,jąkającą się dziewuszkę czy pana o lodowatym sercu  kliknij: ukryte  choć tu leci oczko w stronę Yukiatsu,aczkolwiek jego dystans jak najbardziej usprawiedliwiony.Kreska również mi się podoba.Kolory są przyjemne,a cała oprawa graficzna jest po prostu ładna.Dotyczy to również postaci  kliknij: ukryte  chociaż Tsuruko z krótkimi włosami wygląda okropnie,a Manma dzięki swojej fryzurze ma twarz pociągłą jak u konia.Opening i ending to bez wątpienia najładniejsze piosenki jakie do tej pory słyszałam.Dotyczy to szczególnie endingu właśnie (polecam przesłuchać pełna wersję).Jednak oczywiście są też wady (aczkolwiek to tylko pojedyncze przypadki).Był taki jeden moment,że pomyślałam sobie: „Jeny,jakie to żałosne”.Ci którzy oglądali,z pewnością będą wiedzieli,że chodzi o scenę,w której  kliknij: ukryte  nastąpiło grupowe wyznanie żalów przyprawione obfitym potokiem łez.To naprawdę (nawet dla mnie mnie,fanki Angel Beats) było wyjątkowo śmieszne.Dodam również,że postać Menmy rzeczywiście trochę irytowała,ale pod koniec okazała się przesympatyczną dziewczynką  kliknij: ukryte  zginęła gdy miała zaledwie 7 czy 8 lat,jak nie mniej,więc to jakoby tłumaczy jej rozwydrzone zachowanie..Nie podobał mi się również fakt,iż  kliknij: ukryte  Manma wróciła w doroślejszej postaci.Czy duchy rosną? Chociaż gdyby wróciła jako 7­‑8 letnie dziecko,nie zrobiłoby to takiego efektu i oczywiście Jinatn nie mógłby się w niej ponownie zakochać.
W recenzji padło zdanie,które okropnie mnie zirytowało

Jeśli jednak ktokolwiek liczył na udany dramat psychologiczny,poruszający istotne problemy,to srodze się zawiedzie.Produkcji tej znacznie bliżej do melodramatycznego Uwierz w ducha niż faktycznego studium psychologicznego postaci w obliczu śmierci wspólnej przyjaciółki.

Uważam,że właśnie w Ano Hana pokazano i to bardzo wyraźnie jaki stosunek to tego mają bohaterowie. kliknij: ukryte  Yukiatsu nigdy się z tym nie pogodził,niby dlaczego tak reagował na Jintana? Bo wiedział,że to jego kochała Menma,a wkurzał się jeszcze bardziej gdy to właśnie Jinatn mógł ją zobaczyć i dotknąć.A Anri?Przecież sama powiedziała,że gdy Menma umarła cieszyła się z tego powodu,bo wierzyła,że Jintan wreszcie ją zauważy.Jintan również ukazał swój stosunek do tego.Po śmierci Menmy,stał się outsiderem;na początku nic nie obchodziło go,co się stanie z Menmą,jednak później nie chciał by odchodziła i tu właśnie jest pokazane jak bardzo Jintan przeżywał i przeżywa śmierć Meiko.Ludzie on wiedział,że Menma jest duchem,wiedział,że w każdej chwili może zniknąć,wiedział,że razem nie mają żadnej przyszłości,ale pomimo tego nie chciał jej stracić,on nawet nie próbował oszukać własnej świadomości,że Meiko tak naprawdę nie ma.To świadczy o tym jak bardzo był zdesperowany.
Ano Hana jest naprawdę wyjątkowe.Wzruszyć naprawdę potrafi i to już po 1 odcinku.Zakończenie było jasne i piękne.Po seansie naszła mnie jednak dziwna,smutna myśl  kliknij: ukryte  pomimo obietnicy,że będą przyjaciółmi na zawsze zrozumiałam,że jest to jednak niemożliwe.Meiko umarła.Nigdy już nie wróci,a każdy z Sekretnej Bazy z czasem zapomni.Na pewno nie za rok,nie za dwa,ale kiedyś na pewno.Każdy z nich musipogodzić się z odejściem Menmy i zaakceptować,że jej już nie będzie,a to jest bardziej bolesne niż sama kwestia śmierci.

Zazwyczaj produkcje i sceny nastawione na maksymalne wzruszenie widza wywołują we mnie efekt odwrotny do zamierzonego, podczas  kliknij: ukryte  śmierci Euphemii z „Code Geass” krzyknąłem z radości, a gdy tonął „Tytanic”, wydarłem się na całe kino „Jeszcze jeden!”. Zatem trudno mnie za target „AnoHany” uznać. Przypadek też zrządził, że sięgnąłem po to anime.
I, choroba jasna, uczciwie muszę to powiedzieć – trafiłem na jedną z lepszych produkcji ostatnich lat. „AnoHana” łapie za gardło, trzyma i nie puszcza aż do samego końca, ściskając tak mocno, że aż boli. Nie brak tu scen, które w innym wydaniu wywołały by u mnie zapewne dziki śmiech, ale w tej, szczególnej konwencji, waliły w serce jak seria z chainguna. Udało się to twórcom, nie powiem. Nawet obecność najbardziej moe ducha w dziejach anime nie raziła, a nie jest tajemnicą, że za moeblobami nie przepadam.
Różne są rodzaje wrażliwości, jednego bierze na płacz, gdy w ecchi haremówce cycata idiotka wyznaje miłość gapowatemu kretynowi (który w międzyczasie zdążył obskoczyć jej koleżanki), inni chlipią na „Totoro” (serio, widziałem!), a są i tacy, których do żywego cięła śmierć  kliknij: ukryte  Aeris w „Final Fantasy VII”. Nie mnie to oceniać. Jednak właśnie „AnoHanie” udała się rzadka sztuka nie pozostawienia mnie obojętnym na to, co oglądam. Dycha w pełni zasłużona, a anime ląduje na półce z tymi kilkoma ponadczasowymi produkcjami (jak „Utena”, „Yamato”, „Belladona of Sadness” itd.), do których zapewne nie raz będę wracał.

Anime krótkie,ale ma w sobie wiele zalet i przesłań.Malutka perełka dla każdego.Obejrzałam do końca,a mimo to,że czytałam wiele opinii gdzie pisali o łzach przy wielu odcinkach,mi nie uroniła się ani jedna.Przyznaję,że Menma mnie trochę denerwowała,ale tylko momentami.Kreska bardzo przyjemna dla oka,postacie też w porządku,fabuła,no fabuła…przeciętna,ale trzyma poziom.Anime jedno z tych lepszych stworzonych w 2011 roku.Polecam. :)

Bardzo dobre anime oczywiście popłakałam się przy ostatnim odcinku.Mimo wszystko skończyło się dobrze. Grafika i muzyka jak najbardziej pasująca.W grafice też było sporo szczegółów jak pędzące za siatką samochody,każdy inny.POlecam

Kurcze naprawdę świetna seria anime, aż łzy mi ciekły jak z kranu, nie wiedziałem, ze jestem taki wrażliwy, ale mam nadzieje, ze to pozytywna, a nie negatywna cecha hehe. Drugi raz nie dałbym rady obejrzeć, załamałbym się psychicznie… :D innymi słowy 100/10 :D

Choć przepadam za anime z gatunku dramat i okruchy życia, to tym razem nie byłem w stanie obejrzeć serii do końca. Gdzieś tak w połowie trzeciego odcinka zacząłem przewijać obraz do przodu i ani się obejrzałem, jak przewinąłem dwa następne odcinki. Trzeciego już nie przewijałem, ponieważ doszedłem do wniosku, że nie ma to najmniejszego sensu. Skoro do tej nie udało się twórcom zainteresować mnie swoim dziełem, to z kolejnymi odcinkami nie będzie lepiej. Klasyfikuję anime jako porzucone, choć robię to z żalem, przyznaję, bo wizualnie przypadło mi do gustu.

Jak sądzę, problem polega głównie na tym, w jaki sposób historia została opowiedziana. Początek pokazano tak, jakby film był kontynuacją pierwszej serii (a przecież takowej nie było), ja zaś powinienem świetnie znać bohaterów i wydarzenia, wokół których kręci się opowieść. Żadnego wprowadzenia, wstępu, nic z tych rzeczy. To sprawiło, że od razu czułem się zagubiony i poirytowany, co mnie bardzo do filmu zraziło. I do tego jeszcze postać Menmy, tak irytująca dziecinnym (choć w tym przypadku zrozumiałym i umocowanym w fabule) zachowaniem. Miałem wrażenie, że pochodzi z anime przeznaczonego dla o wiele młodszej grupy wiekowej. Do reszty bohaterów pasowała jak pięść do nosa. Plus, pojawiające się co i rusz retrospekcje zakłócały narrację, a w konsekwencji odbiór całości. Wszystko to razem nie pozwalało mi, niestety, cieszyć się filmem.

Wydaje mi się, że anime powinno wrócić na stół montażysty i zostać zmontowane od nowa. W jego obecnym kształcie, przynajmniej dla mnie, stanowi kąsek trudny do przełknięcia.

Wpadłem tutaj, żeby zobaczyć, czy może ktoś napisał recenzję i przyjrzeć się ocenom innych osób. Wniosek, jaki mi się nasunął jest taki, że nie czasami opinia krytyków nijak ma się do odbioru szerokiej publiczności ;) Ale w tym wypadku tym lepiej to dla publiczności! Ja też staję po jej stronie :) To niedoceniona świetna seria!

Nie lubię takich anime ale to .... mnie poruszyło. Bardzo przyjemne sympatyczne ale także jednocześnie dramatyczne. Kreska jest jak najbardziej dopasowana do tego anime. Na końcu się popłakałam. Bardzo ciepła historia i ma tak niewiele odcinków,że w 1 dzień się zobaczy. Nie głupia i nie przesadzona z dramatyzmem . Tylko główny bohater przypomina mi inna postać z anime :P

Absolutnie nie zgadzam się z recenzją. Dla mnie anime było piękne, nie przepadam za patetycznym dramatyzmem, ale tutaj był jak najbardziej na miejscu, nie potrafiłam go nie polubić.  kliknij: ukryte  Okej, fragment, w którym wszyscy płaczą i histeryzują był może przesadzony, ale do przełknięcia. Bywają gorsze anime z postaciami o problemach tak bezsensownych, że tutaj śmierć koleżanki i niewyjaśnione kwestie przyjaźni stanowią powód do smutku i pewnego rodzaju załamania.Końcówka- u mnie pełna łez, a już samo ostatnie zdanie o  kliknij: ukryte  nazwie kwiatu, zwyczajnie poruszające.
Zdecydowanie polecam.

Moim zdaniem piękne anime przy którym się mocno wzruszyłem i nie ma czego sie wstydzic bo porusza do głebi

Przeczytawszy recenzję, mocno się zawiodłam. Zawiodłam się, bo miałam nadzieję, że jednak recenzję napisze ktoś wrażliwy, kogo ta seria poruszyła – nie stało się tak jednak. Zamiast tego dostajemy pełen rozczarowania i zawodu, a nawet irytacji tekścik jakiejś, niespełnionej chyba, pani psycholog.
Po dramatach nie należy się spodziewać logiki ani głębi. Dramaty mają wzruszać i to jest ich jedyne zadanie. A z tego Ano Hana wywiązuje się znakomicie. Poleganie jedynie na uczuciach okazało się w moim przypadku zgubne, gdyż nie należę do osób, które łatwo wzruszyć, a wysłużone schematy i skrajne emocje niezwykle łatwo doprowadzić do absurdu bądź spłycić – a przez to pozornie dramatyczne wątki mogą co najwyżej nudzić i irytować. Może to kwestia moich wygórowanych wymagań, ale mam wrażenie, że twórcom plany się odrobinę posypały bądź nie mieli dostatecznie konkretnej wizji tego, o czym chcą nakręcić anime. Myślę, że to kwestia Twoich wygórowanych oczekiwań.
Yumi221, to doprawdy śmieszne, że uważasz się za osobę wrażliwą. Osoby wrażliwe płakały(-by) na każdym niemal odcinku i w żadnych wypadku nie miały(-by) okazji ani chęci, ani nawet czasu (w końcu osoby wrażliwe fabuła i ukazane emocje wciągają), by zastanawiać się nad brakiem logiki tego małego arcydziełka. Osoby wrażliwe po prostu by oglądały i płakały, i współczuły bohaterom, a nie „wyłączały się”, by pozastanawiać się, dlaczego ktoś postąpił tak, a nie inaczej.
Być może recenzentka miała rację – może użyto prostych, tanich chwytów. Nie wiem tego, ponieważ tak naprawdę po raz pierwszy oglądałam dramat. I nie żałuję, że moim pierwszym była Ano Hana. Stawiam 10/10, a wśród dramatów wędruje ona u mnie na 1 miejsce. NIEODWOŁALNIE.
Jeśli jesteś osobą naprawdę wrażliwą, myślącą sercem, a nie – jak recenzentka – rozumiem, ZGRZESZYSZ, jeśli nie obejrzysz tego anime!

W zasadzie zgadzam się z komentarzem Alarta. Seria zapowiadała się naprawdę dobrze i uważam, że zmarnowała całkiem spory potencjał.

Należę do osób wrażliwych, ale to, co przedstawiono tutaj mnie nie poruszyło. Pierwsze odcinki wprawiły mnie w melancholijny nastrój, bo założenia serii – to jest cała historia szóstki przyjaciół z przeszłości i ta część o prawdziwym życzeniu Memny naprawdę mi się podobała. Tak samo jak sytuacja rodziny Meiko, ich udział (chociaż jest zbyt mały). A cała reszta była na minus.
Niby poszczególne wątki są całkowicie zrozumiałe, tak samo jak motywy i uczucia wszystkich bohaterów. Teoretycznie wszystko okej, ale coś było jednak nie tak. Nie poruszyło mnie po prostu. Nie mam pojęcia dlaczego. Może winę ponosi sposób ukazania zdarzeń? Patrzyłam na te szczególnie dramatyczne momenty, kiedy bohaterowie wyznawali sobie różne rzeczy albo płakali, a w mojej głowie pojawiała się myśl „To już? To jest ten moment, w którym powinnam wzruszyć się do łez i rzewnie płakać wraz z nimi?”.
Skoro to seria, która gra na emocjach, to co pozostaje temu, kogo nie poruszyła? Prawda jest taka, że w tym momencie nie ma na dla niej ratunku. Gdy spojrzeć na całość trzeźwym okiem, nie przez pryzmat emocji, pozostaje bardzo niewiele. Wymienione już w recenzji i niektórych komentarzach dziury fabularne. I głupi, naprawdę głupi bohaterowie, udające dorosłych dzieciaki. Albo gorzej – dzieciaki, które manifestują swoją bezradność, napawają się nią, taplają się w niej i nie chcą wyjść. Ale domyślam się, że to akurat było zamierzone i nie mam pretensji – taka konwencja, która ukazana w ten sposób mi się zwyczajnie nie podoba. Mimo wszystko nie potrafię powstrzymać przychodzącego mi wciąż na myśl słowa „melodramat”. To nie jest nawet obelga, to zwyczajne stwierdzenie faktu.

Lepsza byłaby ta historia bez Menmy. Wcale nie dlatego, że jej nie lubię – przeciwnie, sympatyczna z niej była bohaterka. Po prostu opowieść o przyjaciołach, którzy usiłują odnowić stare więzi i poradzić sobie z przeszłością byłaby bardziej przekonująca i zapewne nie tak rzewna. Jeżeli mam płakać przy danej historii, musi być ona realistyczna – Meiko ten realizm odbiera i może właśnie z jej powodu odbieram całość w ten sposób. Jej pojawienie się było rozdrapaniem ran na nowo. Zbędnym, bo ze wszystkim mogli się bohaterowie uporać całkiem inaczej.

Moja ocena oscyluje między 6 a 7 i na razie nie potrafię raz na zawsze zadecydować, więc na moim profilu widnieje to drugie. Ale może ulec zmianie…

Uff… seria budzi na prawdę skrajne emocje. Mnóstwo komentarzy z cyklu 10/10, a po opublikowaniu nieprzychylnej recenzji – obrońców, może nie fanatycznych, ale zatwardziałych. Ja uplasowałem się gdzieś po środku tego całego zamieszania.
Uważam, że ocena z recenzji jest zbyt surowa, ale Ano hi Mita nie zasługuje na najwyższe noty.
Nie rozpisując się, dwie największe wady to przedramatyzowana jak dla mnie końcówka oraz fabuła grubymi nićmi szyta,  kliknij: ukryte  bo poszukiwania życzenia Menmy jest dla mnie trochę absurdalne ze względu na to, że przecież Jinta nie spróbował jej nawet o to zapytać a rozmawiali praktycznie o wszystkim. Poza tym duch, który wcina ramen i bierze prysznic jest trochę przesadzone. Ale na te tematy można mieć rózne opinie.
Moja ocena: 7/10 – świetny pomysł i zawiązanie akcji oraz wspaniali bohaterowie (poza Menmą, trochę mnie denerwowała, choć nie przez cały czas), ale też fabularne niedoróbki i trochę absurdalne lamenty/emocje postaci w ostatnim odcinku, które urosły do groteskowych rozmiarów.
p.s. opening jest cudny, jeden z moich ulubionych.

Pojawiła się możliwość, to obejrzałem to anime. I muszę przyznać, że całkowicie zgodzę się z recenzją. Jako, że większość komentarzy stoi w opozycji do recenzji to uzasadnię.
Pierwszy i drugi odcinek: zawiązanie się fabuły i przedstawienie sytuacji i pomysłu- oceniłbym wtedy serię bardzo wysoko. Lecz później stopniowo traciła walory. Miejsce delikatnej historii o przyjaciołach z dzieciństwa zajęły dwie beznadziejnie zakochane, rozczarowane dziewczyny. Zamiast jasnej, kolorowej i pogodnej kreski pod koniec poruszamy się nocami w ciemnym lesie i zdaje się, że jest coraz gorzej kliknij: ukryte  , a świr ogarnia ekipę coraz bardziej.
Nie wybaczam też zmarnowanych, a atrakcyjnych wątków- tutaj motyw Anaru i koleżanek.  kliknij: ukryte  Sorry, dziewczyna jest uznana za dupodajkę, zajmuje to łącznie około odcinka, a następnie zupełnie naturalnie przechodzi się nad tym do porządku dziennego i głównego wątku, jakby tematu nigdy nie było. Strata jednego odcinka na niepotrzebny wątek w 11 odcinkowej serii to dużo.  kliknij: ukryte  Zamiast failowego odcinka z Anaru z chęcią zobaczyłbym proces szukania i odkrywania życzenia Menmy, który dominuje na początku- to jest naprawdę niezłe. Spokojnie dałbym już wtedy co najmniej 8.
Mógłbym kilka rzeczy jeszcze napisać, ale pomińmy i jeszcze jedno: kliknij: ukryte  wątki miłosne- na początku delikatne i przyjemnie naszkicowane pod koniec przyjmują postać dwóch rozhisteryzowanych, wrzeszczących na swoich wybranków i sarkających na ducha nastolatek. Nie, sorry, głębi tu nie ma. To jest śmieszne.
Przyznam, końcówka wzruszająca. Ostatecznie u mnie 5/10. Na + oryginalność, a na – zmarnowanie pomysłu i przerost emocji nad treścią. Nie byłbym taki surowy, ale się po prostu bardzo zawiodłem.

Powtarzać po większości nie będę, ale anime warte jest obejrzenia. Czy ma zaskakującą głębię? Szczerze powiedziawszy to wydaje mi się, że nie, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Przyjemnie się oglądało, kiedy trzeba wzruszało.
Jeżeli ktoś ma problem z „tanimi chwytami” to ciekawe, czy to samo mówił np. o pierwszym albo drugim sezonie „Clannad”, gdzie oklepanych motywów było od groma i tylko kilka świeżych.. I też mi to nie przeszkadzało.:)
Warto zobaczyć i przekonać się samemu.

Ja nie wiem co miał w głowie recenzent, gdy pisał tę recenzję. Moim zdaniem pojechał je po całości,

„Brzmi oryginalnie? Owszem, seria miała szansę stać się ciekawym i niecodziennym dramatem obyczajowym.”

człowieku to jest oryginalna seria do bólu, jeżeli mało ci w tym oryginalności, to pochwal się czymś co miało w sobie to coś co ma Ano Hi Mita Hana no Namae o Bokutachi wa Mada Shiranai.

„Jeżeli ktoś zarzuci mi, że ocena jest „nie fair”, to będzie miał całkowitą rację.”

jak najbardziej jest „nie fair” i nie pisz że ocena jest oparta na indywidualizmie widza, bo wiele osób ma podobne zdanie jak ja, więc to chyba nie my oceniamy to dzieło „nie fair”. Poza wszystkim co to za ocena 6/10 człowieku tu się należy co najmniej 9/10 za fabułę i postaci o muzyce nie wspominając bo to ona jest brakującą „jedynką” do pełnej oceny 10/10. Cholera żaden film który oglądałem nie potrafił mnie poruszyć, wzruszyć, ale z anime jest jakoś inaczej, konkretami waląc z TYM anime jest inaczej.  kliknij: ukryte  Ostatni odcinek był niezłym ciosem w moje lodowe serce i zdołał ten lód rozpuścić z łatwością.

Z całego serca polecam tym którzy mają problem ze zbyt suchymi oczami, piękna historia przyjaźni, miłości, naprawdę polecam.

Z poważaniem wasz Barmii.

Anime obejrzałam w 2 dni. Podobało mi się strasznie. Nie jestem osobą, która łatwo daje ponieść się emocjom, tym bardziej złapać na dramatyczne sztuczki i płaczliwe sceny. Co śmieszne – nie dałam się do końca odblokowac również temu tytułowi. Jednak „Ano Hi Mita Hana..” ma coś takiego w sobie, że ogląda się to niesamowicie dobrze, że ma się tak wielką ochotę zobaczyć kolejny odcinek. Bo mimo tego, że nie uroniłam żadnej łzy, to relacje między bohaterami, więzi, problemy były tak zwyczajnie ludzkie i normalne, że pochłonęło mnie to bez reszty. Już w pierwszym odcinku miałam taką nostalgiczną myśl do sytuacji głównego bohatera „eh narzekasz chłopaku, a nie jeden by chciał móc się pożegnać z umarłą, lubianą osobą”. Spodobali mi się również bohaterowie, tacy różni od siebie, ale każdy zadziwiająco dał się lubić. Całkiem normalne również było, że  kliknij: ukryte  na swój sposób każdy z nich obwiniał się o śmierć Menmo, bo w takich sytuacjach każdy z nas czuje – zupełnie bezpodstawnie, jak w tym anime – że miał niekorzystny wpływ na śmierć danej osoby.

Osoby lubiące dramat myślę, że pokochają ten tytuł. Ja zakochałam się w naturalności „Ano Hi Mita Hana..”, bohaterach, ich fajnych relacjach, w pokazaniu złożoności problemów w nastoletnim wieku, muzyce w openingu i endingowi, i przede wszystkim – tytuł pobudził mnie do myślenia, do wczucia się w sytuację bohaterów (na swój własny sposób), takiej lekkiej nostalgi. Dawno nie miałam takiego odczucia, i dawno tak nie pochłaniałam odcinków jak przy tym anime. Tutaj nie ma co szukać dziur w logice, tylko oddać się klimatowi.

Dawno sie tak nie poryczalem ogladajac anime, po przejrzeniu obecnego sezonu poza Usagi Drop nie widze rywala dla Aoi Hana w kategorii Anime 2011

Mnie anime się podobało…nawet bardzo. Nie uważam to za najlepszy tytuł roku, bowiem ten się jeszcze nie skończył. Natomiast za najlepszy tytuł sezonu wiosennego już tak (niestety, albo stety, jak kto woli). Otrzymaliśmy w sumie prostą, ale przede wszystkim zakończoną, historię o dorastaniu grupki przyjaciół, niestety nie tak różowym jak być powinno. Owszem seria w miarę upływu odcinków coraz bardziej przestawała mi się podobać, ale skończyło się na tym, że zamiast spodziewanej 10 dostała ode mnie 8.
Co do recenzji to- owszem- uważam ją za krzywdzącą, chociażby przy zestawieniu z innymi tytułami z metką „okruchy życia” (przykładowo, taki Clannad, który przez większą część jest po prostu zwykłą haremówką i również na siłę wzrusza, by dopiero pod sam koniec wyciągnąć coś więcej, dostał aż dwa oczka wyżej; Mahou Tsukai ni Taisetsu na Koto również, chociaż tam normalnych uczuć bohaterów i jakiejkolwiek fabuły to ze świecą szukać). Przeciętny widz, który postanowiłby sobie coś takiego obejrzeć, sugerując się ocenami, najprawdopodobniej nie dojdzie do tego tytułu, uznając go już za zbyt beznadziejny, bądź co najwyżej przeciętny. Owszem, recenzent ma prawo wystawić taką ocenę, jaką chce, i o ile ją dobrze umotywuje to recenzja będzie na poziomie. Szkoda tylko, że przez to ciężej będzie o w miarę obiektywny przegląd danych tytułów z jednego gatunku. W takim razie recenzje będą mijać się z celem, bo nikt nie będzie się nimi sugerował…

Pisałem już wcześniej, ale wypowiem się raz jeszcze mając obejrzane dawno temu wszystkie odcinki. Seria była ok do momentu jak Menma  kliknij: ukryte  dała o sobie dobitnie znać innym, wtedy cały klimat się jakoś posypał.

Mam po dziury w nosie tych monotematycznych wypocin, które obrzydzają w zasadzie każde uznane przeze mnie anime. „To jest bee i zaraz wam udowodnię” – zdaje się myśleć recenzent. Sprawia to wam tak więlką frajdę? W jakiś sposób dowartościowuje? Zjechać – na dzień dzisiejszy – najlepsze anime roku z którym o tytuł powalczyć może co najwyżej Usagi Drop jeśli poziom serii się utrzyma, by potem wychwalać kolejne power girls albo starcia mechów. Ludzie! Jak Ano hi mita ma 6/10 to ja się pytam gdzie jest te 500­‑800 serii które oceniono wyżej? Czy japończycy zapewnili nam bezpieczną ilość udanych anime, byśmy mogli wybrzydzać? Za kilka sezonów może się okazać że 100% wydanych tytułów będą stanowić wcześniej wspomniane power girls, mechy oraz coraz popularniejsze serie, którym głównym „argumentem” są skąpo ubrane lolitki, a Ano Hi Mita było jednym z najbardziej wartościowych dzieł które było dane nam zaznać.

Nie mówię że seria jest idealna, ale porównując do tego co do tej pory wyszło musimy wykazać się większą wyrozumiałością, zaakceptować wady i doceniać to co mamy.

Anime nie podobało mi się choć na początku miałem pewne nadzieje. Jednak czym dalej tym gorzej.

Osobiście bardzo mi się podobała ta seria i jak parę osób tu pisało czekałem z niecierpliwością na kolejne odcinki. A na koniec spłakałem się jak bóbr:)
Także trochę mnie rozczarowała niska ocena w recenzji, która może odstraszyć nowych widzów od zobaczenia tego anime, wiec pozwolę sobie na wyrażenie swojej opinii.

Ograne chwyty i brak logiki to główne zarzuty pani recenzentki w stosunku do tej serii. To może zacznę od ogranych chwytów…
Jakim to sposobem chciała by autorka doczekać się z każdą serią nowych zagrywek emocjonalnych tym bardziej że ludzie jako tacy wzruszają się , śmieją czy złoszczą zazwyczaj w podobnych sytuacjach ? Nie mówimy tu o socjopatach u których błogo rozanielony uśmiech może wywołać np scena ćwiartowania ofiary na żywo. To całkiem naturalne że pisarze czy scenarzyści używają podobnych schematów -są sprawdzone i prawdziwe a co najważniejsze działają na odbiorcę…
Więc pretensje że twórcy serii użyli „oklepanych” i płytkich chwytów to trochę takie żalenie się że koło nie jest wynajdywane ciągle od nowa. Oczekiwanie że w każdym dialogu i działaniu bohaterów zawrą się fundamentalne i na dodatek nowe prawdy o życiu , śmierci, miłości, przyjaźni, nienawiści i powstaniu wszechświata to trochę za duże wymagania moim skromnym zdaniem…Tak samo jak narzekanie na zbyt płytkie ukazanie motywów działań bohaterów. W serii składającej się z jedenastu odcinków trudno się wgłębiać we wszystkie meandry młodych, a już skołatanych traumą sprzed lat dziesięciu serduszek. Pewne sprawy należałoby sobie dopowiedzieć samemu, no chyba że ktoś jest tak rozleniwiony że liczy że wszystkie odpowiedzi będzie miał podane na tacy.

Drugim zarzutem jest brak logiki działań u bohaterów. Większość z tych bohaterów,co trzeba podkreślić, to nastolatki. A także duch dziewczynki która zginęła w wieku lat pięciu i na takim poziomie w zasadzie jej logika powinna funkcjonować, choć na szczęście nie jest chyba aż tak źle. Ale wracając do żywych nastolatków to burze emocjonalne wywołane buzowaniem hormonów tzw wieku dojrzewania są bardziej prawdopodobne niż spójne logicznie, pozbawione irracjonalnych motywów działania. Trzeba też powiedzieć że moim zdaniem w tej serii nie logika jest najważniejsza tylko uczucia. I to nimi się postacie kierują , jako że nie zajmują się rozwiązywaniem paradoksu dziadka tylko swoimi problemami wywołanymi śmiercią Menmy i tym jak jej śmierć zmieniła ich relacje z reszta członków gangu i rzeczywistością…
Poza tym trochę dziwne są pretensje o brak logiki w stosunku do serii której fabuła jest zbudowana wokół pojawienia się ducha (duchy i logika…?).
Ogólnie to czytając tą recenzje miałem wrażenie że pani Enevi szuka dziury w całym i stara się dorobić teorię do prostego faktu że anime nie trafiło w jej gust.
A o gustach się nie dyskutuje, więc na tym zakończę ;)

Zgadzam się i z przedmówcą i samą recenzją. Anime zaczęło się kapitalnie, ale im dalej w las, tym gorzej. Niedomówienia, nachalność w próbie wzruszenia widza, głupota postaci (Za wyjątkiem Anaru)... Ode mnie również 6/10, są lepsze serie na których można się wzruszyć.

Przejmująca historia. Najbardziej smuci mnie to, że Menma której z biegiem odcinków nie da się nie pokochać jest tak naprawdę jedynym spoiwem pomiędzy bohaterami. To dzięki temu, że dziewczyna jest taka pogodna, troszczy się o każdego z przyjaciół i to właśnie jej najbardziej na wszystkim zależy, ta grupka jest w stanie ze sobą obcować. Wystarczyłoby, gdyby np. Menma zmieniła zamieszkanie, a wówczas cała paczka by się nawzajem zagryzła. Była dawką altruzimu, odtrudką na nieznośne charakterki pozostałych postaci. Zastanawiające jest to, czy bohaterowie rzeczywiście kochają Meiko, czy też bóstwią samych siebie, jakimi się przy też świętej dziewczynie stają.

 kliknij: ukryte  Sam pilot z dodatkiem kilku bonusowych scen mógbły stanowić jeden z najlepszych dramatów. Następne epizody czerpią więcej ze zjawisk paranormalnych, pojawia się też intensywna dawka cierpienia, płaczu, lecz co najbardziej istotne anime traci na mistyczności [w sensie tajemniczości] i na 3­‑5 epków przed końcem mamy wszystko na tacy z wyjątkiem szczegółów sceny finałowej. Oraz oczywiście „fajnaru” jako całość może pozostawić niesmak, przecież mając doczynienia z ideałem oczekujemy stosownego pożegnania z ukochaną serią, zwłaszcza, że możliwość wydania nowego sezonu nie istnieje. Po przeszło 24h jestem w stanie stopniowo akceptować to co ujrzałem na ekranie i z minuty na minutę oceniam to optymistyczniej.

Nie wiem jak wy, ale Pierce nie ogląda dramarów żeby sobie trochę popłakać. Po seansie każdej serii pokroju „Ano hi mita…” staję się odorobinę innym człowiekiem. Jeśli widzę sposobność by nawiązać bliski kontakt z serią, utożsamić się z bohaterami oraz tym co dzieje się na ekranie, to za każdym razem bardzo przeżywam owe anime, nawet jeszcze kilka, kilkanaście dni po jego zakończeniu. Ano hi mita działa na mnie depresyjnie. Ta niezniszczalna paczka przyjaciół to w większości zbiorowisko do bólu egoistycznych zwierząt. Życiowe spostrzeżenie. Ludzie widzą jak Jin­‑tan opiekuje się swoim gankiem. W scenie gdy tłumaczy Anaru by zaprzestała opuszczać zajęcia w szkole wygląda to realistycznie. Problem w tym, że są to jedynie momenty fałszujące rzeczywisty obraz. Bohater główny ma w pupie uczucia Anaru, nie jest w stanie wykonać drobnego gestu by jej nie ranić – nie mówię przecież że ma udawać miłość lub na siłę się w niej zakochywać, niemniej szacunek, delikatność w działaniach wydaje się być obowiązkowa. On tego nie czyni. Ma swoją Menmę, którą gdyby mógł ukryłby przed swoimi przyjaciółmi i przetrzymywał tylko dla siebie, z czysto egoistycznych powodów.

Mam kilka pytań do pozostałych fanów anime. Czy dobrze wywnioskowałem, że Menma zginęła spadając z krawędzi mostu? Zdaje się, iż okoliczności śmierci nie zostały jednoznacznie przedstawione, brakuje szczegółów. Jeszcze jedna istotna rzecz to moja teoria. Menma składa mamie Jin­‑tan'a obietnicę, że sprawi by chłopak doznał różnych udczuć, w tym dowiedział się jak smakuje pradziwy płacz. Kobieta opowiada Meiko o reinkarnacji, wydaje się że dziewczynka -zważając na to że jest troszeczkę głupiutka- bierze tą historię na serio. Czy jest to waszym zdaniem możliwe by Menma celowo zabiła się aby spełnić ostatnie życzenie umarłej kobiety? To jedynie moje przemyślenia, niemniej nie mogę powiedzieć bym znalazł argumenty pozwalające obalić tą teorię, jednocześnie fakty które zostały przedstawione pozostawiają furtkę na podobne domysły.

Ocena to musi być 10/10. Jeśli Ano Hi Mita nie zasługuje na całą pulę, to żadne inno anime nie powinno przypisywać sobie tej notki.

O ile za pierwszym razem przeszłam koło tej serii obojętnie, to po drugim stwierdzam, że było całkiem dobre. Jednakże nie podzielam tych wszystkich zachwytów, nie wzruszyło mnie jakoś specjalnie, może jedynie w ostatnim odcinku. Ta białowłosa raczej denerwowała, ale w sumie wszystkie postacie były sympatyczne. 7/10

Jak dla mnie, troszeczke przedramatyzowali koncowke, mimo wszystko anime mi sie bardzo podobalo. Dawno nie odczuwalem takich emocji.

Od pierwszego odcinka wiedziałem że seria będzie perełką sezonu i się nie zawiodłem minusem jest zbyt mało odcinków,nie wierzę że nie zobaczę już ich przygód i Menmy a szkoda,szkoda że seria nie liczy 24 odcinków.Mogło by się bardziej rozbudować wszystko,seria byłby wtedy wyśmienita.Opening i Ending dodają klimatu tej serii zwłaszcza przy ostatnim i dziesiątym odcinku.Przy ostatnim odcinku trochę wylałem łez,ostatnio mi się tak bardzo przy drugiej serii Clannad.Animacja,kreska,postacie wszystko na plus, co w nich nie lubić hee ???
Ocena 10-/10

W pierwszym odcinku, to coś białe i piszczące, co się nazywa Menma, strasznie wkurza, ale wystarczy, że poczeka się do końca, kiedy to wiele się wyjaśnia, a Menma przestaje denerwować i nawet… budzi współczucie. Dlatego radzę nie zrażać się i nie wyłączać po pierwszych 5 minutach (zwłaszcza, że kreska jest po prostu prześliczna). ;)

Pięknie, wzruszające anime. Ja, oglądając je, płakałam na KAŻDYM odcinku, a ostatni przepłakałam niemal w 80%, aż migreny dostała. Ale polecam, w moim prywatnym rankingu najlepszych anime powędrowało na 1 miejsce i pewnie już z niego nie zejdzie!

Polecam anime jest jednym z najlepszych

Przepiękne anime, które naprawdę warto zobaczyć. W zalewie generic shounenów, ecchi itd. Anohana wyróżnia się pod każdym względem poczynając od pięknej animacji i grafiki a kończąc na bardzo dobrej fabule. Do tego dochodzą bardzo piękne opening i ending, które z każdym odcinkiem niosą ze sobą coraz większy ładunek emocjonalny. Ogromną zaletą jest to, że Menma nie jest jedną z irytujących kawaii dziewuszek, których jedynym celem jest lądować na najbliższym osobniku płci męskiej przy każdej okazji, lecz w pełni ukształtowaną postacią, którą można polubić. Polecam szczególnie fanom Noein.

Chyba nie mam tutaj zbyt wiele do dodania, bo to co chciałam napisać, można przeczytać w komentarzach pod spodem. Po co więc się powtarzać? (: Z mojej strony powiem tylko tyle, że jest to mała perełka której szukałam już od bardzo dawna. Spokojna, piękna i dająca do myślenia. Pozycja której głównym tematem jest dawna przyjaźń nastolatków, a nie miłość która po latach rozkwita [ kliknij: ukryte  chociaż i jej nie brakuje]. Opening i Ending to coś co chciało by się słuchać w nieskończoność. Bohaterowie sa bardzo sympatyczni i jeśli się ich nie polubi, to stają się jedynie obojętni. Odcinki wciągają i aż do samego końca nie jest się pewnym jak to się wszystko zakończy. Cudowna historia! Prawdziwa i realna, przez co niektórym łezka może sie w oku zakręcić oglądając to anime oraz wspominając swoje dawne, utracone przyjaźnie. No ale co tu się z drugiej strony dziwić? W końcu za tą produkcję byli odpowiedzialni twórcy Toradory! Oby więcej takich perełek, bo dzięki takim serią jest się po prostu dumnym, że ogląda się anime.
[ajć… jednak się powtórzyłam ;]

Anime to jest magiczne, niby nic się nie dzieję, jednak człowiek po 1 odcinku nie może doczekać się kolejnego. Historia grupy przyjaciół, która poróżniła się w przeszłości z powodu śmierci bliskiej im osoby, spotyka się ponownie, aby pomóc przyjaciółce. Wyciska łzy na potęgę, ale właśnie o to chodzi. Właśnie na takie anime czekałem. Jak dla mnie, jedeno z faworytów 2011 roku i najlepsze tej wiosny. Muzyka na wysokim poziomie, to samo z grafiką (trafia się kilka małych błędów np: oczy Tsuruku przenikają przez oprawki, kiedy ta stoi bokiem), postacie i fabuła. Nic tylko oglądać :)

Nigdy nie pomyślałabym, że oglądanie anime o duchach sprawi mi tyle zabawy. A tu… niespodzianka! Mało tego! Chodź to bardzo rzadkie w moim przypadku to łapałam się na tym, że przy seansie było mi naprawdę smutno!

Nie mogę powiedzieć żeby był to ideał, ale seria miała w sobie coś niezwykłego. Już po pierwszym odcinku dało się wyczuć spokojny, odrobinę nostalgiczny klimat. Na szczęście twórcy nie stworzyli w tym wypadku jakiegoś dramatu (i chwała im za to), tylko ciepłą historię o przyjaźni, dorastaniu i radzeniu sobie ze stratą bliskiej osoby.

Niesamowite było dla mnie to, że niewyrośnięte, białowłose dziewcze może być aż tak mało irytujące. Na początku były takie chwile, w których chciałam Menmę po prostu ‘przewinąć’, ale pod koniec serii zostały one zapomniana, a sama główna bohaterka uzyskała moje rozgrzeszenie i przychylność. Na odwrót byłą z Jintą, ale na szczęście pod koniec doszedł do tego, że coś jest jednak nie tak z jego myśleniem.
Najważniejsza dla mnie była jednak Tsuruko. W każdym odcinku ze zniecierpliwieniem oczekiwałam jej pojawienia się. Każdy jej krok był dla mnie logiczny i z każdym odcinkiem odkrywałam coraz więcej jej pozytywnych jak i negatywnych cech, dzięki którym zdobywała moją coraz większą sympatię.

Warto jeszcze wspomnieć o przeuroczym endingu i wcale nie gorszym openingu. To niesamowite, ale ich nie przewijałam. Było wręcz przeciwnie! Łapałam się na tym, że były dla mnie za krótkie i spokojnie mogłyby lecieć dalej.

Wracając co komentarzy o ‘najlepszości’ Ano Hany w roku 2011 mogę powiedzieć tylko, że według mnie seria ta uratowała tegoroczny sezon wiosenny ;)

Dziwna sprawa – z początku myślałam, że Ano Hana będzie czymś nieco innym, niż to, co zaserwowali nam twórcy. Właściwie nie za bardzo potrafię powiedzieć, czego oczekiwałam. Chyba liczyłam na trochę więcej optymizmu i inaczej przebiegającą naprawę relacji, a to, co otrzymałam trochę się z tym rozminęło, ale czy było źle? Na pewno nie. Na każdy odcinek wyczekiwałam z niecierpliwością, każda końcówka zaskakiwała mnie mniej lub bardziej, ale zawsze pozostawiała po sobie jakieś emocje ( kliknij: ukryte  nie zapomnę tego, kiedy na jaw wyszło, że Yukiatsu przebierał się za Menmę!). Paczka przyjaciół to cudowna gama postaci. Dawno nie spotkałam się z anime, w którym polubiłabym tylu bohaterów i którzy, jak na standardy anime, są realistyczni. Moją faworytką bezapelacyjnie jest Anaru, zaś funkcja irytującej przypadła Menmie (Juntan czasami też mnie wpieniał, ale było to tylko kilka momentów). Co się tyczy muzyki – rzadko się zdarza, żebym odpalając nowy odcinek, nie przewijała obydwu albo chociaż jednego. Tutaj natomiast nie ma bata, słuchanie tych piosenek i oglądanie towarzyszącej im animacji było samą przyjemnością, której nie mogłam sobie odmówić. Graficznie też bez zarzutu, podobał mi się ruch włosów Menmy i Anaru oraz buźki bohaterów.
Ano Hana zostawiło po sobie miłe wrażenie i, przynajmniej dla mnie, jest jednym z lepszych anime, o ile nie najlepszym, tego sezonu.

2 minuty temu obejrzałam ostatni odcinek i wyobraźcie sobie jak musze teraz wyglądać xd. Anime bardzo wzruszające o pięknej historii . Szkoda mi było Anaru, i miałam nadzieje że pod koniec odcinka bedzie pokazane czy byla z Jintanem czy nie no ale niestety. Bez zastanowienia daje 10/10 za muzyke, kreske, postaci i całokształt.

Mocno mieszane uczucia. Do 7 odcinka bodajże byłem szczerze zachwycony, zawalona końcówka psuje jednak cały obraz. Słusznie obawiałem się, że wszystko skończy się w przedramatyzowanych i przepłakanych okolicznościach. Wielka szkoda, że zabrakło sensownego pomysłu na zakończenie i cały urok serii czmychnął gdzieś w okolicach akcji rodem z Uwierz w ducha.

właśnie skończyłem oglądać. Wiedziałem że się rozkleję, i sie rozkleiłem. Jak dotąd dokonał tego jedynie Clannad i Kanon. 10/10

Może nie jest to anime ROKU 2011, ale WIOSNY 2011 na pewno. Seria pokazała że nie potrzeba jakiś wielkich, wstrząsających zwrotów akcji w stylu Madoki by podbić serca widzów  kliknij: ukryte  (chociaż wątek transa Yukiatsu był niezłym szokiem :D). Historia jest prosta, obserwujemy życie codzienne grupki nastolatków – dawnych przyjaciół, których drogi w pewnym momencie się rozeszły i nagle muszą spełnić życzenie zmarłej koleżanki. Wszystko to rozwija się w dosyć wolnym tempie, ale na pewno nie powooooooolnyyyym niczym w opiewanym „Hana­‑Saku Iroha”, gdzie podczas seansu wskaźnik mego hormonu szczęścia i adrenaliny zatrzymuje się na skali minusowej. Wielkim plusem serii są przekonywujący, sympatyczni bohaterowie, zwłaszcza główna postać – NIEIRYTUJĄCA Menma. Tak, to jest bardzo ważne bo zazwyczaj protagonista jest solą w oku widza. W AnoHanie (na szczęście) nie znajdziemy magii, co sprawia że anime wydaje się bardziej realistyczne. Animacja jak na obyczajówkę jest niezwykle porządna, a opening i ending są tak ładne, że aż się nie chce ich przewijać ;D Na ocenę jedynie może znacząco wpłynąć końcówka – dla jednych przedramatyzowana, rodem z kiepskich romansideł  kliknij: ukryte  (lol, ten zsynchronizowany płacz i stężona dawka dramatyzmu~!), dla innych po prostu piękna i wzruszająca.

Ocena – 8/10 z gwiazdką <3

Kolejne TOP1 do kolekcji. Anime roku 2011! Totalna miazga, wyciskacz łez do ostatniej kropli wody w organizmie. Bardzo poruszająca historia

Anime roku 2011:)

Naprawde świetna historia. Od pierwszego odcinka bez opamiętania się wciągnąłem. Anime bardzo podoba mi się od strony technicznej, uwielbiam tą kreskę i płynność animacji. Postacie są do polubienia od pierwszej chwili.
Historia jest moim zdaniem bardzo smutna, ale coś w tym smutku jest że jednak nadal chce go odczuwać z każdym kolejnym odcinkiem, żeby tylko doczekać ostatniego odcinka, gdzie ten smutek przeobrazi sie w niewyobrażalne szczęście :) Polecam, naprawdę.

Rzeczywiście bardzo ładna seria jak na razie (dobra oprawa i animacja, ładny OP i ED, ciekawe postacie).

Taka słodko gorzka komedia ukazująca dorastanie (niegdysiejsi przyjaciele z dzieciństwa stają się dla siebie po latach prawie obcy). Animowane „Uwierz w ducha”, którego każdy odcinek ogląda się z przyjemnością. Zwykle mam gdzieś takie serie, ale ta jest do tej pory naprawdę dobra.

To anime jest przepiękne! :) Obejrzałam dopiero 3 odcinki, ale już czuję, że przy ostatnim odcinku będę uśmiechała się przez łzy. Jak ja uwielbiam coś tak prawdziwego i szczerego! :) Bohaterowie są wspaniali.