Tanuki-Anime

Na koniec dodam jeszcze, że nie życzę mu, by był z Chihayą. Widząc, co dziewczyna odstawia, aż szkoda mi chłopaka. Zatracił się kompletnie w miłość, która go tylko rani i aż żal patrzeć, jak musi cierpieć, widząc, jak jego 'muza' wodzi maślanym wzrokiem za wszystkim, co zwycięża, niezależnie od płci, wieku, koloru skóry i statusu społecznego. Znacznie lepiej byłoby mu z kimś, kto doceni wszystkie jego starania. Dziewczyna mogłaby nawet nie być szkolną gwiazdą, być tak piękna jak Chihaya, ale spojrzałaby na niego, jak na mężczyznę, a nie kastrata.

Kiedyś go nie lubiłam, ale z biegiem czasu zaczęłam powoli zmieniać o nim zdanie. Nie zmienia to jednak mojej opinii, że przez grę w karutę dla Chihayi, zatracił swoją osobowość i byłoby dla niego lepiej, gdyby choć trochę się od tego zdystansował. Nie mam jednak co liczyć na tak radykalny zwrot, jeżeli całe anime od A do Z kręci się wokół karuty, więc wszyscy musza w nią grać, nawet jeżeli dostają odruchu wymiotnego na widok kart.

Arata nie jest wspaniały „bo tak”, tylko po prostu bardziej odpowiada mi, jako postać i facet. Z resztą, na mojej liście zaraz po nim plasują się wszyscy główni i epizodyczni, ale za to bardzo charakterystyczni męscy bohaterowie, jak choćby sadysta Sudou i sympatyczny Ławeczek. Nie wyróżniam tylko i wyłącznie Araty, bo jest cudowny, boski, wspaniały, plepleple. Po prostu jest wielu dużo fajniejszych bohaterów od Taichi'ego, którym poświęca się tak mało czasu antenowego na rzecz marmoladowego chłopca, że aż zaczyna mnie to irytować.

Co świadczy o tym, że uważam, iż Taichi jest ciepłą kluchę? Choćby to, że ludzie mają naprawdę poważne problemy, z którymi muszą się zmagać, a on po każdej porażce w meczu czy na stopie prywatnej, zmienia się w chodzącą depresję. Zupełnie, jakby bogatemu, pięknemu, rożowowłosemu, kandy boyowi należało się wszystko na świecie, a gdy ktoś inny spija śmietankę, większość widzów, a także jego własnego otoczenia widzi tylko jego problemy i robi z niego ofiarę losu, podczas gdy powinien być facetem, który ma jaja, zamiast wydmuszek. Czy ktoś przystanął nad Nishidą, Kaną czy Tsutomu, gdy przegrywali swoje mecze? Ktoś powiedział 'biedny/a Prosiak/ławek/Kana, znów miał/a pecha', etc? Nie, bo autorka mangi wykreowała sobie biednego handsome boya do przytulania, który ma wiecznie problem ze zdobywaniem tego, czego chce. Przykro mi, ale życie jest brutalne, nie można mieć wszystkiego, co się chce, a Taichi właśnie zaczyna budzić się z letargu, w którym tkwił głównie dzięki zaborczej mamuśce z przerostem ambicji i skłonnościami sadystycznymi.

Co do zerwania przez telefon. Wybacz, ale kiedyś, jak chciało się zakończyć znajomość, spotykało się z obecnym partnerem i powiadamiało się go osobiście, patrząc mu prosto w oczy. Teraz wystarczy pyknąć smsa „wybacz, ale znudziłaś mi się, nie ma sensu ciągnąć tego dalej, żegnaj” i po sprawie. Nie obchodzi mnie, że ma 16 lat i siano w różowowłosym czerepie. Chłopak z zasadami nie poniewierałby w ten sposób kimś, z kim niewiele go łączy, tylko po pierwsze – nie wchodziłby w ogóle z związek, który nie jest oparty na miłości, robiąc niepotrzebnie nadzieję drugiej osobie, po drugie – nawet gdyby wszedł i nie widział sensu w dalszym ciągnięciu tego związku, spotkałby się z dziewczyną i porozmawiał z nią. Oczywiście, pisząc to, ryzykuję znów nazwanie mnie staroświecką, ale przy najmniej nie parzę się co 5 min., wchodząc w związki z facetami, którzy mieliby mnie za nic. Szkoda byłoby mi Chihayi, którą bardzo lubię, gdyby związała się z kimś, dla kogo wejście w związek z przypadkową dziewczyną i późniejsze zerwanie z nią, jest jak splunąć.

Cały czas mam wrażenie, że to właśnie dla niego jest potencjalną zdobyczą, której trzeba pilnować i odganiać adoratorów, kręcąc się wokół jej nóg, jak pies

Czy to na prawdę takie dziwne, że chce być blisko osoby, którą kocha i że jest zazdrosny? To chyba ludzkie.

A czy to nie dziwne, że jednocześnie robi sobie z niej niewybredne żarty, albo ironizuje, że powinna umówić się z absztyfikantem, żeby nabierać doświadczenia? Wielu ludziom wydaje się, że kogoś kochają, ale jak widzą, że druga osoba nie odwzajemnia uczuć, to dlaczego ją naciskają, zamiast zostawić w spokoju i pozwolić jej dokonywać samodzielnych wyborów? Chyba tylko po to, by ją do siebie zniechęcić. Zawsze, gdy Chihaya wspomina przed meczami Aratę, Taichi sprowadza ją na ziemię pod pretekstem skupienia na rozgrywce, ale widać,że wyprowadza ją z równowagi zbyt wiele rzeczy, a jednak w innych sytuacjach zostawia ją z rozbieganymi myślami i skupia się na swojej grze, a w przypadku wyżej wspomnianego, sam dostaje nerwicy na myśl o konkurencie i to właśnie on zazwyczaj wali wtedy mecze grupowe. Wie dokładnie, że Chihaya mobilizuje się zawsze na myśl o okularniku, ale chce ją od niego zdystansować, bo sam ma kompleks na jego tle. Póki co, nie musi jeszcze być jej przyłbicą i tarczą, bo zwyczajnie z nią nie jest. Gdyby z nią był, takie zachowanie byłoby bardziej uzasadnione.

Tak na marginesie, gdybym miała określać 'pozycję w stadzie', tj. szkolnym klubie karuty, to prezesurę dałabym Prosiakowi, jako osobie grającej najdłużej ze wszystkich, posiadającej najwięcej doświadczenia i zdrowego rozsądku (chociaż często nie mógł wygrać, ale obecny prezio też zalicza wiele wpadek, a mimo to, chyba jeszcze nikt, oprócz mnie nie zakwestionował jego pozycji, więc dlaczego trzeba by było odmawiać pozycji Prosiakowi?). Na awans zespołowy zasługuje przede wszystkim analityczny mózg Ławka, którego strategie zazwyczaj się sprawdzają. Dziwi mnie, dlaczego na pozycji kapitana dalej tkwi Chihaya jako osoba niepewna pod względem emocjonalnym i taki z niej lider, jak z koziego tyłka trąbka. To, że ma talent do gry w karutę, nie znaczy, że równie dobrze potrafi kierować grupą, a poczciwy Tsutomu pasuje do tej roli idealnie.

Ja z kolei wybitnie nie trawię Taichi'ego. Cały urok traci, gdy zwiesza smętnie głowę po kolejnej porażce na tle karuty i sfery uczuciowej, czego nie można powiedzieć o większości innych bohaterów, zwłaszcza męskich. W dodatku drażni mnie podejście otoczenia do tego marmoladowego chłopca, najwidoczniej będącego jedynym człowiekiem w świecie Chihayafuru, który ma pecha i nie zawsze jest w stanie osiągnąć wszystko, czego pragnie. Bardzo dobrze, bo byłoby to wielce niesprawiedliwe, gdyby posiadał nie tylko urodę, słodki głosik, pozycję, popularność, talenty, pieniądze i inteligencję, a na dodatek z łatwością prześlizgiwałby się przez wszystko, co zwykłym ludziom sprawia niebywałe kłopoty. Trzeba było stworzyć jakiś kontrast dla w/w walorów, by nie kreować postaci absolutnie doskonałej. Szkoda, że twórcy mangi&anime poświęcają mu tyle uwagi, ale może jest to właśnie zabieg celowy, żeby przyciągnąć przed ekran grono damskiej widowni, która uwielbia jarać się wyjątkowo doskonałą powierzchownością, a jego niedoskonałość wewnętrzna daje pole do popisu wrażliwej i opiekuńczej stronie kobiecej natury. Można zwymiotować tęczą…

Pomijam już moją ogromną sympatię do Araty, który jest moim ulubionym męskim bohaterem, na więcej uwagi zasługuje Ławek, pełniący dotychczas rolę klasowego kozła ofiarnego, przy czym ewoluuje najbardziej ze wszystkich głównych bohaterów, zyskując mnóstwo pewności siebie. W końcu może również w praktyczny sposób wykorzystać swoją inteligencję, służąc ogromnym wsparciem merytorycznym dla całej drużyny. Przede wszystkim, niesprawiedliwe jest wobec niego umieszczenie Taichi'ego na stanowisku przewodniczącego (znów podkreślenie pozycji golden boya na tle pozostałych członków grupy) lub mianowanie Chihayi, jako totalnego roztrzepańca, na pozycji kapitana. Analityczny umysł Tsutomu aż prosi się o awans grupowy, więc nie rozumiem, dlaczego do tej pory nie zmieniono jeszcze lidera klubu. Oczywiście nie spodziewam się, że w którymkolwiek odcinku uwaga twórców skupi się głównie na nim, bo kto chciałby oglądać przez 20 min. chudziutkiego karzełka, wyglądającego jak półtora nieszczęścia, a któremu nie można nawet zajrzeć w oczy, bo gunią się gdzieś za grubymi szkłami. Nie zmienia to jednak mojej opinii, że jest o niebo lepszą postacią od Mashimy i należałaby mu się choć 1/4 czasu antenowego, jaki poświęcony jest różowowłosemu.

Dużo większą sympatią darzę również czołowego sadystę – Sudou, który nie jest do końca ani czarny ani biały i stanowi kontrast dla tej bardziej sympatycznej strony bohaterów. Owszem, posiada skłonności sadystyczne, co często można zauważyć w jego relacjach z drużyną Hokuo oraz w pojedynkach (i zakładach) z Chihayą, ale nie da się przy tym go nie lubić :). Czemu się dziwić, że wykorzystuje rożne sztuczki, jeżeli doskonale rozumie, że powodzenie meczu zależy od stanu emocjonalnego przeciwnika i, żeby zwiększyć swoje szanse na wygraną, należy podłamać ducha walki stronie przeciwnej. Sudou znęca się nad swoimi ofiarami w tak wdzięczny sposób, ukazujący jego diabelską naturę w bardzo pocieszny sposób. Uwielbiam go za diabliki w oczach i fakt, że nie oszczędza nawet swojej własnej drużyny. Bardzo miło słuchało mi się jego płynnego, śpiewnego głosu w odcinku, w którym był lektorem i, aż chcę więcej takich scen. Można powiedzieć, że kunsztem i talentem lektorskim przebił wieloletnich zawodowych lektorów. Chylę czoła ;).

Więcej Ławka, Kany, Sudou, Araty, aniżeli Chihayi i Taichi'ego. Mogliby zostać czasem odsunięci w cień, żeby skupić się na pobocznych postaciach, które nie są tylko tłem całej historii, biorąc czynny udział w każdym epizodzie. Araty jest stanowczo za mało i za każdym razem czuję niedosyt, gdy pojawia się gdzieś na końcu odcinka, by zniknąć na kolejne kilka. Jego miła aparycja, klasyczna uroda, a także siła wewnętrzna, spokój i powaga uzmysławiają mi, że jest facetem, z którym chciałabym mieć do czynienia w świecie realnym, mając wokół siebie prawie samych wariatów, którzy nie mają nic pod czaszką, oprócz siana. Facet z fantazją jest dobry na chwilę, ale facet z ugruntowanym charakterem, zasadami moralnymi, a także potrafiący zachować się bardzo honorowo to czarna perła, zagubiona gdzieś w błocie. Przy kimś takim nie trzeba bać się, że odwali jakiś brudny numer czy po prostu rzuci kobietę, z którą był, jak zużyty przedmiot. Szkoda tylko, że w serii patrzy się na niego przede wszystkim przez pryzmat dziadka, zacierając jego indywidualność. Dziadek był jego mentorem, mistrzem, inspiracją do rozwoju pasji, ale już go nie ma, a każdy chce widzieć w Aracie poprzedniego Meijina. Drażnią mnie takie porównania, bo jeżeli człowiek wypada odrobinę słabiej na tle chodzącej doskonałości, od razu wychodzi na to, że nie rokuje większych nadziei. Ten zabieg nie tyle trochę, co bardzo mu szkodzi, bo widz nie patrzy na chłopaka, tylko na jego podobieństwo do dziadka. Ja jednak staram się odsunąć poczciwego dziadziunia na bok i spojrzeć w indywidualną naturę Araty.

No cóż, seria ukazuje dwoje rywali, z których wobec jednego wszyscy się litują i choćby sam chciał cokolwiek zrobić, to otoczenie podaje mu pomocną dłoń, czyniąc z niego bezradne dziecko. Drugi jest chłopakiem, w którym wszyscy pokładają nadzieje na pójście w ślady dziadka, nie pozwalając mu na bycie sobą i obawiam się, że w jego przypadku może być podobnie, jak z kilkuletnią Ririką, którą kreowano na przyszłą Wakamiyę Shinobu, po czym od razu skreślono po przegranym meczu z Chihayą. Tak się nie robi, bo człowiek jest tylko człowiekiem, ma swoje wady, zalety, słabostki, a wystarczy kilka głupich i nieprzemyślanych słów, by doszczętnie kogoś zniszczyć, zwłaszcza nieukształtowane jeszcze emocjonalnie dziecko.