Tanuki-Anime

Piosenka towarzysząca napisom końcowym wydała mi się infantylna i kiepsko zaśpiewana, ale zapewne wynika to z mojej alergii na słodkie piskliwe głosiki.

Zupełnie nie rozumiem tego zarzutu z recenzji. Trudno żeby wokal brzmiał „słodko” i „piskliwie”, kiedy należy do Yuko Hary, która obecnie ma 62 lata. Autentycznie nie potrafię ogarnąć jak dla kogoś mogło to brzmieć w ten sposób.

„List do Momo” jest filmem do którego mam dość ambiwalentne podejście.

Poza oceną zachowania Momo przez recenzenta  kliknij: ukryte  (wydaje mi się niesprawiedliwe i zbyt surowe, naburmuszenie Momo jest i tak bardzo stonowane i zrozumiałe. Wiele nastolatków tak radzi sobie ze stratą i zmianami w życiu. Plus z literackiego punktu widzenia byłoby to wyjątkowo kiepskie i nierealistyczne rozwiązanie gdyby jej to przeszło w 5 minut) kompletnie się zgadzam. Jest to film pięknie wykonany, ma kilka ciekawych momentów…ale wydaje się pusty. Poprawny. Wykalkulowany, jak to zostało świetnie ujęte.

Wydaje mi się że problem leży w tym, że historii brakuje czegoś głębszego i bardziej wartościowego (pomijając wątek poczucia winy Momo, który też nie jest jakoś specjalnie skomplikowany). Wszystko jest bardzo powierzchowne, albo bardzo cyniczne. Przykładowo – postacie youkai… W innych produkcjach tego typu nawet jeżeli są to leniuchy, tchórze i obżarciuchy, zawsze są jednak momenty, gdzie pokazują swoje drugie, bardziej inspirujące oblicze. A to pokażą coś pięknego i magicznego, a to pomogą, a to zrobią coś na przekór swojej naturze, pokazując jakieś tam ukryte, wewnętrzne dobro.

Tutaj? Po tym jak Momo ich zauważa mamy  kliknij: ukryte  montaż jak non stop rozrabiają(po którym nie wiem dlaczego Momo zachowuje się jakby się do nich przywiązała), scenę z puszczaniem mega bąków i zniszczeniem maszynerii w wyniku czysto samolubnych pobudek, I CO NAJGORSZE  kliknij: ukryte  końcówkę filmu gdzie znowu youkai pomagają Momo tylko i wyłącznie z samolubności (nie mam problemu z tym, że jej odmówili pomocy bo bali się o własne tyłki – chodzi o to, że zmienili zdanie nie z poczucia winy i przywiązania do niej, lecz dlatego że zauważyli, że gorzej będzie dla nich jak nie pomogą). No i jak się tu w takiej sytuacji wzruszać i przejmować? Na jakiej podstawie Momo (albo my jako widz) mamy sobie wyrobić sympatię do postaci albo przejmować się tym co się dzieje, kiedy fabuła sobie na to nie zapracowała?
Jak mam dopingować youkai i wierzyć że Momo jest im wdzięczna, jeżeli kliknij: ukryte  widać od początku do końca, że oni chronią ją i jej mamę z przymusu i to ich podejście się nie zmienia właściwie aż do samego końca?

I TAK kompletnie się zgadzam z tym, że końcówka kliknij: ukryte  filmu była bzdurna. Co ten listonosz sobie myślał, że zaimponuje swojej lubej narażając jej córkę na wypadek/upadek z mostu/utonięcie? Co z tego że Momo przekroczyła most i youkai na nią czekali – jak ona namówiła lekarza na drogę powrotną?

To samo mogę powiedzieć o muzyce. Film jest przejmująco cichy, ale kiedy pojawia się muzyka, zbyt uroczysta albo zbyt skoczna niż scena sobie na to zasłużyła, wydaje się jakby bardziej manipulowała emocjami niż podkreślała to co się dzieje.

I powiem szczerze, że boli mnie ta ocena. Bo widać ogromny talent i skrupulatność w animacji, rysunkach teł etc. I film zasadniczo jest przyjemny, nawet jeżeli postacie są dość nijakie a seans się dłużył. Jednak dobre elementy nie przeważyły nad tymi które odebrałam negatywnie. Intencje postaci/fabuły mają ogromne znaczenie, i wydaje mi się, że w tego typu historiach nie powinno być miejsca na wyrachowanie czy samolubność… zwłaszcza od strony magicznych istot, które, no… powinny jednak wprowadzić trochę magii i uroku i nadziei w trudne życie głównych postaci.

Naprawdę, bardzo przyjemne anime, idealne do obejrzenia w długie jesienne dni gdy za oknami hula wiatr a człowiek ma ochotę zapomnieć o nieznośnym deszczu siadając przed monitorem przy produkcji, która nie przerobi jego mózgu na papkę. Seans nie jest wymagający, postacie nie irytują, demony wręcz były tym elementem, dzięki któremu nie wyłączyłam filmu w połowie bo gdyby traktował on tylko o rodzinie Momo i jej perypetiach w nowym mieście to pewne bym go rzuciła. „List do Momo” jest dla mnie anime do obejrzenia tylko na jeden raz, ale na pewno będę go ciepło wspominać i polecam bardzo wszystkim niezależnie od wieku :)

Nędzna podróbka Totoro wypełniona po brzegi najbardziej oklepanymi i do tego marnie zrealizowanymi dramami. Nie pamiętam kiedy ostatnio widziałem anime z takim natężeniem tanich dram. Musiałem pauzować z trzydzieści razy by dobrnąć do końca, wiedząc, że niektóre filmy potrzebują czasu na rozkręcenie się. Momo niby i się rozkręciło, ale to był wzlot na poziom „nawet da się bezboleśnie oglądać”, nic więcej. Znacznie lepiej spędzicie czas oglądajac po raz kolejny losowy film Ghibli. W Momo nie ma absolutnie nic oryginalnego, a jedyne co wykonano porządnie to grafika, choć i ta nie jest idealna.

W sumie dosyć podobne do filmów Ghibli – zarówno pod względem oprawy jak i samej fabuły, chociaż przyznam, że finał całej historii jakoś tak…nie spasował mi za bardzo…zresztą te youkai też takie średnie były, nie licząc tego najmniejszego z nich, który mi się akurat bardzo podobał –  kliknij: ukryte  moment „pisania” przez niego listu był genialny.
Mimo wszystko jestem zadowolona z seansu i polecam fanom okruchów życia w takim spokojnym wydaniu^^

Krótko, jeśli lubicie ghibli, musicie obejrzeć ten film :)