Tanuki-Anime

Nawet nie jestem wstanie wyrazić jak bardzo rozczarowała mnie końcówka  kliknij: ukryte  jak można zrobić najpierw świetne, idealne zakończenie dla tej serii które po prostu musiało mieć miejsce tylko po to, żeby w 2 ostatnich minutach to wszystko z niszczyć, cała satysfakcja z oglądania zniszczona, po co się wzruszałem na końcu, żeby po chwili zobaczyć coś takiego. Nie pojmuje jak wielkim idiotą trzeba być żeby to zepsuć, przeciętny 10 latak zdawałby sobie sprawę, że to zakończenie jest dobre i nie trzeba nic na końcu dodawać….

Również jak inni , ja tak samo spodziewałem się czegoś innego z tym że ja sie nie zawiodłem , to całkiem przyjemne romansidło z lekkim dreszczykiem i elementami komedii , jednym sie spodoba drugim nie , ode mnie 9/10 za doprowadzenie mnie do łez i natychmiastowego banana na twarzy przy finale :)

W jednym zdaniu opiszę to tak: Spodziewałam się czegoś innego, dostałam coś innego niż się spodziewałam i się niestety zawiodłam.

Gdy przeczytałam, że anime jest pokroju Another zdecydowałam się sięgnąć. Liczyłam na dobry romans z tajemnicą itp.
Główny bohater był kompletną ciotą. Najmniejszy widoczny skrawek dziewczęcego ciała i już się rumienił. Typowy bohater bez charakteru. No i miał swój harem! Dziewczyna­‑duch, piszcząca dziewczynka i tsundere. Gdzie tutaj horror? Gdzie tutaj klimat?
Małych niedociągnięć było naprawdę mnóstwo.
Dlaczego akurat Keichi widział Yuuko, a inni nie?
Dlaczego on nie widział w niej strasznej kreatury?
Dlaczego blond dziewczynka z klubu nie widziała Yuuko?
To wszystko było bezsensu. Inni nie widzieli, że przykładowo – wata na patyku sama lata po szkole, albo pałeczki z jedzeniem karmią naszego irytującego chłoptasia. Wystarczy było się skupić i już można było zauważyć wiele nielogicznych błędów wynikających z tego, że twórcy nie myśleli co robią.
No i zakończenie, bardzo się zawiodłam samą końcówką.
 kliknij: ukryte  Yuuko wróciła, chociaż gdyby tego nie zrobiła, wahałabym się między 6/10 a 7/10.
Na plus zdecydowanie była muzyka. Momentami anime miało przebłyski z których mogło wyjść coś fajnego – z reguły zostało to zepsute nagością i błaganiem o zmacanie przez Yuuko.
Nawet nie wiecie, jak bardzo się zawiodłam gdy  kliknij: ukryte  Yuuko utraciła pamięć, a wspaniały, wrażliwy i niewinny Keichi złapał ją za cycki i O MÓJ BOŻE PAMIĘTAM KEICHI ZMACAŁEŚ MNIE TAK JAK WTEDY PIERWSZY RAZ!
Czy warto oglądać? Jeśli nienawidzicie ecchi i haremów – nie. Nie marnujcie czasu na coś, czemu można bez przerwy wytykać błędy i się zawodzić, bo anime robi taką otoczkę, że można spodziewać się, że jednak seria ma potencjał, ale bardzo szybko się potyka i znowu wychodzi głupi błąd.
Daję dlatego 6/10, ni mniej, ni więcej. Uwielbiam taki klimat, ale dodanie do tego cycków, haremu, dramatu, smutku, to nie pasuje, tego jest za dużo i z reguły i tak zdominowane przez ciągłą nagość, która robiła się niesmaczna.

Strasznie irytujący główny bohater. Wystarczyło że dziewczyna się zbliżyła lub zrobiła jakieś ruchy a on już czerwony i się jąka. Strasznie mnie to wkurzało.
Scena gdzie ona  kliknij: ukryte  odzyskała pamięc była okropna. Dotknął jej piersi i pamięc wróciła. Powinni tego używac w innych seriach gdzie kobitka traci pamięc

No cóż…
Zacznę może po kolei, od fabuły. Tak w sumie to nie była, naprawdę nie było jakoś szczególnie źle, tylko odniosłam wrażenie że nawet jeśli w miarę logiczne- mocno nierówne i jakoś nie po kolei. Dodatkowo mocną zmianą jest sposób prowadzenia odcinka który w serii kilkakrotnie się zmienia, najczulej po tym 6 odcinku, co jest zdecydowanym minusem serii i częścią tych 'niedociągnięć' fabularny. Przez te ciągłe zmiany widać jakby twórcą zmieniała się koncepcja co do prowadzenia widza po historii.
Dalej… Nie potrafię jakoś tak wybaczyć tego, że tak naprawdę przez połowę serii  kliknij: ukryte  rozwiązują sobie niezbyt związane z głównym wątkiem historyjki, po czym nagle wzięli się na serio za odkrywanie prawdy, i nagle bum!, wszystko po kolei się sprawdza, nie muszą tak naprawdę nic szukać, a wszystko rozwiązuje się samo. Nie wiem jak innym, ale mi to bardzo unieatrakcyjniło oglądanie pozostałych odcinków. -Takie, o a może to! -Masz rację, pasuje. Dzięki! -Ale za co??
Dodatkowo sama zainteresowana o tym nie wiedziała.
Główny wątek miłosny… Ekhm. Jakoś nigdy nie przepadałam za ecchi, jednak był dość przyjemny. Gdyby tylko trochę ograniczyć sceny napastowania głównego bohatera przez Yuuko, a i głównemu bohaterowi przykręcić śrubkę z napisem 'stanowczość' i 'asertywność' i 'perswazja'... Choć nie, może z ostatniego lepiej zrezygnować.
Co jak co, ale śmiało mogę powiedzieć, że dla grafiki można obejrzeć całe anime i tak naprawdę to ona ratuje całą serię. I nie mówię tu o niektórych graficznych niedociągnięciach typu dziwny chód czy troszkę dziwny kąt, bo mimo iż było ich mało, to jednak były. Chodzi mi o bogatą kolorystykę barw i obrazów przy opowiadaniu historii, pojedynczych scenach, widokach nieba. Tylko trochę te czerwone liście, które są trochę jak symbol serii, nie wyszły. Są ładne, ale zbyt duże nagromadzenie ich w jednym miejscu nie do końca dawało taki efekt jaki oczekiwałam.
Postaci… Dużo o nich nie da się powiedzieć, a i pewnie to co napiszę będzie jak plagiat poprzednich komentarzy na ten temat, więc skrócę to jak tylko mogę: Ah, gdyby tylko nie ten główny bohater! Inne postacie kobiece(bo poza rzekomym 'głównym bohaterem' nie ma żadnych innych postaci męskich…) były w sumie dobre, choć nawet tak świeżo po serii miałabym problem z wymienieniem ich imion. Dano im po prostu za mało czasu, więc mimo iż były niezłe, widz tak naprawdę niemal nie może się o tym dowiedzieć. Po prostu za dużo czasu dostało się głównej parze, a zabrakło go na pozostałe dwie członkinie klubu i na sam… jego pokój. Jak dla mnie próba wprowadzenia czegoś bardziej tajemniczego do niego byłaby miła.  kliknij: ukryte  Może i nic 'mocniejszego' niż ciało ofiary rytuału leżące w dziwnej świątyni nie mogło być bardziej dziwne, to zachowanie głównej bohaterki uniemożliwia nam nawet dotknięcia którejś z nici tajemnicy, których w kryminale powinno być z resztą więcej.
Zostało już tylko muzyka i zakończenie. No więc co do muzyki nic nowego, choć dość miło zaskoczyły mnie piosenki w niektórych scenach, które albo dobrze się z nimi komponowały albo były po prostu przyjemniejsze do słuchania, oraz ogólne brzmienie endingu, nawet bez wokalu.
No i przyszła pora na deser.
Zakończenie… powinno się zakończyć góra na otworzeniu tego wieka od pudła(w sumie napisanie tego nie będzie nawet spoilerem). Dalej to już naprawdę było tylko ciągnięcie na siłę do zapełnienia pełnych 20 minut plus opening i uporczywe szukanie  kliknij: ukryte  happy endu tam gdzie go nie ma.
No więc podsumowując, ocena końcowa to max. 6/10, to tak dla tej serii w sam raz.

Anime zaczęło się dla mnie jak typowy romans. A w tagach miało horror, za co porzuciłam serię na pół miesiąca, by później znów się przełamać i wrócić. I tak fabularnie to anime jest według mnie spoko, ale od 6 odcinka. Przed 6 to anime jest nadzwyczaj nudne i nie do oglądania dla mnie: osoby która nie przepada za miłością od pierwszego wejrzenia. Graficznie seria nawet mi się spodobała. Nie wiem dlaczego, ale kreska kojarzyła mi się z Bakemonogatari… Ale to może z powodu tego, że Senjougahara była strasznie podobna do Yuuko. Z całego soundtracku zapamiętałam tylko opening i piosenkę, która leci przy  kliknij: ukryte  pożegnaniu Yuuko i Teiichiego . A teraz postacie… Ta część, którą cięzko mi ocenić. Jak Cień Yuuko był postacią która spodobała mi się, i to bardzo, tak sama Yuuko specjalna nie była. Okonogi w ogóle do serii nie pasowała, Teiichi jeszcze ujdzie, jak na głównego bohatera trzymał poziom. Kirie była w porządku. I to tyle. Anime dostało ode mnie 7/10. Więcej nie dam. Byłoby to naciągane.

Ogólnie anime było dla mnie przyjemne. Zazwyczaj romanse mnie nudzą bo opierają się na schemacie 11/23 odcinki podchodów,buzi­‑buzi i happy/bad end. Mimo, że seria też go powiela to wtrącenie paranormalnych wątków jakoś ją urozmaica. Gdy doda się do tego moim zdaniem ładną kreskę i nieprzesłodzony, lekko tajemniczy klimat to wychodzi seria przy której przynajmniej ja nie zanudzałam się

Zaczęło się ciekawie, ale ja i tak podziękuję. Główna(?) ''para'' jest nie na moje nerwy. Główny bohater zachowuje się jak rasowy prawiczek jak tylko go któraś dotknie, a dziewczyna­‑duch ciągle mu wpycha swoje piersi do rąk. Nie taki romans chciałam i z czystym sumieniem porzucam serię.

Ja seans z Tasogare wspominam bardzo miło. Lubię romanse, schematyczność o ile jest na dobrym poziomie, zbyt mi nie przeszkadza… Fabuła była jak na mój gust naprawdę ciekawa i z autentycznym zainteresowaniem śledziłem historię Yuuko. Fakt, anime ma swoje wady, które to dobrze wypunktowała Avellana, ale w ogólnym rozrachunku to i tak kawał porządnej historii.

Slicznie namalowane flaki z olejem.

Fabula moze i by byla ciekawa (jako tako) gdyby nie to, ze jakiekolwiek moje zainteresowanie bylo natychmiast skutecznie zadeptywane przez glupawe postaci.

Glowny „bohater” – nie ma w nim nic na czym mozna by metaforyczne (bo nie mowie tu o biszowatosci. Chociaz rownie dobrze moglabym.) oko zawiesic. Snuje sie tych mialkich nijakow po animelandii od groma i jedyne co moge zrobic to wzdechnac i zapomniec.

Haremik: ...nawet ich imion nie chcialo mi sie zapamietac, yh. Szczerze mowiac jedyne co o nich kojarze to wlosy i piersi. Ewentualnie zadki.

Ano. Fanservis. Jako taki (generalnie i z zasady znaczy) mnie nie boli. Plec nie majaca z tym nic wspolnego, jezeli tylko nie jest na chama widzowi w gardlo wpychany, to fajnie, moge sobie popatrzec.
Jezeli natomiast flashuja mi klatami zapelniajacymi caly ekran, na cale dluuuugie sekundy zamrazajac na nich kadr, to szczerze szlag mnie ciezki zaczyna trafiac.
Niech se lataja w dekoltach i po kolana jak chca, ale niechze ja jakis plener z tymi klatami razem widze. Niech to bedzie moja decyzja czy chce sie w te klaty lampic czy nie. Albo zady.

Gdyby mi sie chcialo, pewnie i bym cos spod tych bzdur ciekawego wygrzebala, ale mi sie nie chce. I nie powinno mi sie musiec chciec.

4. Bo bylo nie bylo, naprawde ladne te flaki byly.

Zostawiam bez oceny, bo cyferka w przypadku tego tytułu nijak nie mogłaby oddać moich odczuć.
Mniej więcej do 8 odcinka było bardzo źle, nudno, topornie, akcja przegadana i przewzdychana. Później zrobiło się znośnie, a groza trzepnęła mnie z zaskoczenia nieobecna do tej pory. Ale zakończenie,  kliknij: ukryte  nie to landrynkowe, trafiło w mój czuły punkt, przez co nadal o nim myślę. Choć było łudząco podobne do zakończenia  kliknij: ukryte  Angel Beats, wykonanie trafiło do mnie o wiele bardziej. Oglądałam je chyba trzy razy i za każdym razem przeżywałam tak samo. Jednak to, co ostatecznie zwieńczyło historię, choć tak idiotycznie od czapy, nie jest wykorzystywane aż tak często w fabułach. Przypomina mi się tylko jeden film, do tego bollywoodzki, w którym  kliknij: ukryte  w zakończeniu główny bohater kończy szczęśliwie, wbrew logice – po upadku w jakiś kanion czy inną przepaść.
Mnie się nawet podobało, śmiałam się po nim długo i głośno.

Cóż napisać… Nawet przyjemne, choć do porywających tego seansu stanowczo nie zaliczę. Nie byłam w stanie obejrzeć więcej niż 2 odcinki dziennie, choć należę do osób, które szybko wciągają się w oglądane historie i zazwyczaj jestem w stanie skończyć tak krótką serię w 1­‑2 dni. Tutaj zabrakło jakiegoś czynnika, który byłby w stanie utrzymać mnie przy ekranie na dłużej niż godzinkę. Prawdopodobnie jest to kwestia gatunkowa – produkcje z wątkami paranormalnymi wysoko sobie cenię, romans niestety o wiele niżej (irytują mnie bardzo często spotykane w tym gatunku schematyczność i brak realizmu).

Anime z pewnością ma swoje zalety. Do gustu przypadła mi oprawa graficzna. Paleta kolorów została odrobinę niestandardowo dobrana, co przyniosło interesujące efekty. Ciekawym posunięciem było także zastosowanie kadrów, w których obraz zajmował tylko część ekranu, przedstawiając tylko pewne detale. Na postacie po prostu przyjemnie się patrzyło, były naprawdę ładnie narysowane, acz nieszczególnie oryginalne. Poza oprawą graficzną przy ekranie trzymała mnie postać głównej bohaterki. Yuuko jest po prostu sympatyczna, pełna swoistego uroku, którego nie traci nawet w fanserwiśnych scenach. Fanserwis w wykonaniu Yuuko wydawał się naturalny, nieprzesadzony i w efekcie całkiem miło się nań patrzyło (choć niespecjalnie lubię patrzeć na roznegliżowane panienki, nie ta płeć).

A teraz kilka zdań krytyki: po pierwsze, pozostałe postaci. Ani Kirie, ani Momoe nie przypadły mi do gustu. Pierwsza wydawała mi się niekiedy zbyt sztuczna i teatralna w swoim zachowaniu, druga była standardowym elementem komediowym. Jeśli zaś chodzi o głównego bohatera, jego główną wadą jest przeciętność. Teiichi jest wręcz do bólu przeciętny. Tak przeciętny, że nie jestem nawet w stanie go nie lubić – nie wzbudza on we mnie żadnych, ani pozytywnych, ani negatywnych emocji. Wolałabym już na jego miejscu kogoś, kto nie przypadł by mi do gustu – wtedy przynajmniej obserwowałabym go z jakimś zaangażowaniem, a nie kompletną obojętnością.
Po drugie: fabuła. Główna wada: nie wciąga. I już. Patrzyłam w ekran, czasem się uśmiechnęłam, acz po obejrzeniu jednego­‑dwóch odcinków niezbyt chciało mi się kontynuować. Być może jest to spowodowane tym, iż przedtem zdołałam przeczytać mangę, więc przedstawione wydarzenia nie miały dla mnie żadnego posmaku nowości. Przeczytanie mangi nasuwa też nieuniknione porównanie wersji animowanej z wersją papierową. Wersja animowana jest bardziej skondensowana, co wychodzi jej na zdrowie. Anime w pełni ekranizujące mangę pewnie rzuciłabym w diabły po którymś z kolei odcinku, straszliwie znudzona. Jednakże w mandze historia Yuuko została przedstawiona lepiej, wzbudza więcej emocji, bardziej angażuje odbiorcę. Co prawda argument " bo w mandze było lepiej” nie uważam za specjalnie konstruktywny, ale muszę przyznać, że jednak wpływa on ostatecznie na ocenę fabuły anime.
Po trzecie: zakończenie. Końcówka ostatniego odcinka w popisowy wręcz sposób zepsuła uprzednią dobrze zbudowaną, klimatyczną konkluzję. Takich rzeczy się po prostu nie robi…

Podsumowując: 5/10. Gdyby nie końcówka, byłoby 6.

Wszystko fajnie, z tym że Yuuko za bardzo przypomina mi Enmę Ai. No ale w takiej ilości anime trudno oczekiwać że każda postać bedzie oryginalna. Mam za sobą 3 odcinki i podobają mi się póki co ;D

Przyjemna seria, w miare dokladnie oddajaca charakter i fabule mangi. Jedyny minus, jaki moge znalezc, to drastyczna moim zdaniem zmiana fabularna,  kliknij: ukryte  gdy zamiast Yukariko, jak w mandze, osoba skazujaca(choc i to zostalo przerobione na „niewinny” wypadek) Yuuko na zostanie ofiara jest Asa­‑chan, postac w mandze niewystepujaca i totalnie wyrwana z kontekstu. Strasznie mnie to zasmucilo, choc rozumiem motywy autorow anime- scena oryginalna mogla byc nieco zbyt „ciezka” jak na mlode umysly i serca przewidywanych odbiorcow(shounen). Ale, co by nie mowic, jestem ogolnie z serii zadowolony, milo bylo zobaczyc Yuuko i ferajne w mniej statycznej formie :-)

Piękne anime może w paru miejscach niepotrzebnie infantylnie przerysowane ale poza tym bardzo dobre oczywiście to  kliknij: ukryte  dodanie happy endu psuje uczucie całości ale cóż taki los

Zamaskowano spoiler. Moderacja

Od początku mnie ta seria ujęła. W wielu aspektach zgadzam się z recenzją. Pomysł na serię jest świetny. Mamy tutaj do czynienia z teatrem trzech aktorów z komicznym równoważnikiem. Owszem, nieco brakuje mi ciekawiej poprowadzonych wątków pobocznych, ale nie jest to jakaś rażąca wada. Eksperymenty z animacją, muzyka, świetne postacie Kirie i Yuuko, fantastyczna fabuła i wyważone poprowadzenie głównego wątku zmusiłoby mnie do postawienia 10­‑ki. Ale zakończenie…  kliknij: ukryte  Istny, makabryczny happy end wsadzony totalnie na siłę, w ogóle nie pasujący do całości, skłoniło mnie do obniżenia oceny.
Ogólnie serdecznie polecam, ale odradzam oglądanie ostatniej minuty

subiektywnie daję 10/10, obiektywnie dałbym 8/10.
Historia opowiedziana ciekawie, wątki dosyć dobrze rozwinięte i rozłożone w czasie. Główny bohater dobrze poprowadzony, a bohaterka to prawie, że pochwała nekrofilii. Całość trzyma się kupy, przyjemnie się ogląda i momentami wręcz wzrusza (za to te subiektywne 10/10, to chyba jednak oznacza, że nadal jestem człowiekiem).
A do osobników, którzy mają zastrzeżenia do przeplatania wątków dramatycznych z komediowymi chciałbym zwrócić uwagę, że całe anime dzieje się na przestrzeni wielu miesięcy. Co oznacza, że aby wszystko było dramatyczne musielibyśmy mieć do czynienia z osobnikami o baaaaaardzo głębokiej depresji (albo żałosny przypadek pseudo emo).

Bardzo mi się również podobała grafika, która momentami wręcz surrealistycznie przedstawiana wspaniale oddawała niektóre sceny.

Mnie tam osobiście spodobało się zakończenie. Nie lubię oglądać takich smutnych zakończeń na jakie się zanosiło. W końcu był to romans, a nie jakiś melodramat.

Dobrze, że nie dałem sobie spokoju po pierwszym odcinku, który mnie raczej zirytował. Miałem wrażenie, że będzie to głupawa komedyjka romantyczna z elementami horroru. Na szczęście kolejne odcinki były już całkiem fajnym, klimatycznym romansem­‑horrorem z akcentami humorystycznymi (czasem wciskanymi tam gdzie nie trzeba) i niewielką dawką fanserwisu.

Opowiedziana historia ducha uczennicy jest spójna, wciągająca, bez zbytniego patosu, a im dalej tym bardziej ponura. Nigdy nie przekracza jednak pewnej granicy grozy i przemocy. Zdecydowanie mamy tu do czynienia z czymś o wiele lepszym niż sztampowe historyjki o duchach serwowane jako dodatek w innych seriach szkolnych. Zakończenie byłoby znakomite, gdyby odciąć napisy końcowe,  kliknij: ukryte  gdyż twórcy zdecydowali się zaserwować nam za wszelką cenę happy end.


Bohaterowie. Yuuko to dopracowana kreacja, którą z czasem lubimy coraz bardziej. Nie można jej odmówić uroku oraz autentyczności w działaniach (biorąc oczywiście pewne poprawki na okoliczności). Nie przeszkadzała mi nawet jej zaborczość w stosunku do Teiichiego. A sam Teiichi jest zwyczajny do bólu – takich postaci wiedzieliśmy już setki. Do tej parki dochodzi jedna odważna panna i druga niezdarna. Ta pierwsza odgrywa dość ważną rolę i jest niemniej ciekawa od samej Yuuko. Druga to komediowa równoważnia.

Oprawa audio­‑wizualna podobała mi się bardzo. Paleta barw to przede wszystkim nostalgiczne, jesienne, przyciemnione kolory. Nie stroniono też od różnego rodzaju mniej lub bardziej dynamicznych efektów graficznych, wykorzystywanych głównie w scenach podwyższonego napięcia. W jednym z odcinków oglądamy świat ze świetnie zrobionej perspektywy pierwszej osoby, a ciekawym zabiegiem jest też skąpanie twarzy postronnych osób niemal w całkowitej czerni. Potęguje to wrażenie obojętności pozostałych uczniów do dziejących się wydarzeń. Co ważne, nie miałem wrażenia, że wszystkie wspomniane efekty są tylko sztuką dla sztuki, jak to miało miejsce np. w Cossette no Shouzou.
Jeśli zaś chodzi o muzykę, to opening podobał mi się średnio – jest za szybki i bardziej pasuje do siekanki z demonami. Ale już pozostałe utwory to bardzo dobre, smutne kawałki, które zapadają w pamięć i pasują do klimatu jak żadne inne.

Wystawiam ocenę 7/10 – za klimat, główną bohaterkę i oprawę. Minusy należą się za kiepski początek, nieco na siłę wciskany humor i najgorsze z możliwych zakończeń. Naprawdę radzę zatrzymać odtwarzanie przed napisami końcowymi…

Wcale przyjemny serial. Byłby jeszcze lepszy, gdyby dramatyczny w gruncie rzeczy wątek nie przeplatał się z banalną szkolną komedią. A zakończenie! Ostatnia scena, zamieniająca porządny dramat w słodziutką scenkę rodzajową z cyklu „moja pierwsza miłość”, woła o pomstę do nieba. Takie fajne zakończenie spartaczyć to trzeba być albo pozbawioną sumienia wredotą, albo ulec naleganiom producenta, za wszelka cenę domagającego się happy endu „bo tego oczekują widzowie” (czytaj: to się lepiej sprzedaje). Przypomina mi się ostatnia, optymistyczna scena z „Łowcy androidów”, dokręcona z podobnych powodów i wywracająca do góry nogami koncepcję reżysera. Bywają producenci gorsi od faszystów, co prawdopodobnie miało miejsce i w „Tasogare Otome x Amnesia”. Na samą myśl nóż się w kieszeni otwiera.

W pierwszym odruchu tragiczna historia Yuuko wydała mi się sztuczna i nieprawdopodobna:  kliknij: ukryte  kto w połowie dwudziestego wieku, w cywilizowanym kraju, składałby ofiarę z dziecka, skazując je na śmierć w męczarniach, żeby przebłagać bogów? A potem przypomniałem sobie, że jakieś dziesięć lat wcześniej przed pokazywanymi na ekranie wydarzeniami, zaledwie siedemdziesiąt kilometrów od mego domu, jedna grupa ludzi zagoniła drugą grupę do stodoły by tam spalić ją żywcem, w imię większego dobra, lepszego jutra i z przekonaniem, że wykonują zbożne dzieło. Dlatego teraz dziękuję twórcom, że skupili się na szkolnych duchach, a nie na prawdziwych potworach w ludzkiej skórze, dzięki czemu serial przez większość czasu zachowuje lekki charakter. Ale nie zapominam, że w tle kryje się wyjątkowo ponura i tragiczna historia, która byłaby znakomitym materiałem na pierwszorzędną opowieść grozy. I w niej na pewno nie byłoby happy endu.

Anime ani mnie nie zachwyciło ani nie zawiodło. Zastanawia mnie tylko jedno, nie wiem czy to niedociągnięcie ze strony scenarzysty czy może ja przegapiłam wyjaśnienie. A więc kliknij: ukryte  Yuuko i jej siostra dowiedziały sie o tym że starszyzna z wioski chce złożyć młodą osobę jako ofiarę bóstwom. Wiec gdy zaginęła Asa Yuuko wiedziała gdzie jej szukać. Okazuje się, że Asa przeżyła po tym. Dlaczego więc, gdy Yuuko zaginęła ani Asa ani jej siostra nie potrafił się domyślić gdzie jej szukać? Zgaduję, że powinny być wszczęte jakieś poszukiwania kiedy jakaś osoba nagle znika bez śladu.

Właśnie skończyłem oglądać ostatni odcinek. Mimo że nie gustuje w tego typu tematyce anime, to jednak serial naprawdę mi się podobał 9/10. Czekam na drugą serię ;)

piękne anime a koniec odc. 12 to myślałem że zjadę . cudo

To anime ma całkiem interesującą fabułę, choć rozgrywa się właściwie tylko w szkole i koncentruje na niewielkiej liczbie postaci. Sam pomysł dość oklepany, uczniowie, duch, tak samo jak i elementy komediowe bazujące na nieświadomości jednej członkini klubu, że duch naprawdę istnieje.
Obecny jest fanserwis, ale, o dziwo, nie powodował u mnie marszczenia brwi, a.. całkiem mi się podobał.

Postać Yuuko jest udana, choć główna tajemnica z nią związania, będąca osią fabuły, jest bardzo łatwa do odgadnięcia, ten banał jest na minus. Przypominała mi trochę główną bohaterkę z „Bakemonogatari”, fryzurą jak i zachowaniem.
Ta 12 odcinkowa seria jest przede wszystkim romansem szkolnym, mimo obecności ducha. Jest też trójkąt miłosny, ale przez większość czasu obserwujemy umizgiwanie Yuuko do głównego bohatera, który jest kompletnie nijaki i bez charakteru, cud na dwóch nogach.

Czy to może nudzić? Oczywiście, ale miło mi się to oglądało, pomimo wszystkich wad. Yuuko jest pewna siebie, wie, czego chce, a jednocześnie potrafi się zawstydzić w stosownych momentach. Jedno pytanie – jak duch może jeść?

Polecałbym miłośnikom szkolnych romansów, bo wielbiciele zagadek i grozy mocno się rozczarują.

6/10.

Jedyne co mnie denerwowało to fanserwis…
Przez to nie mogłem skupić się na ogólnej fabule, tylko na cyckach…(no sorry jestem facetem).
A po za tym to seria bardzo dobra, wciągająca fabuła, ciekawe postacie.
Szczególnie Yuuko i jej historia.
Godne obejrzenia !

Fajnie mi sie ogladalo. Nie jest to na pewno horror, ale po prostu zgrabna opowiesc, wymagajaca jednak sporego zawieszenia niewiary. Fabula troszke kuleje, postacie zachowuja sie troszke dziwnie, samo zakonczenie (zakonczenie zakonczenia, ostatnie 2 minuty) mozna bylo sobie podarowac, ale jednak zalet chyba jest wiecej. Szkoda, ze tworcy nie postarali sie zrobic tego w powaznej konwencji, tutaj mamy raczej doczynienia z komedia romantyczna, a moglibysmy miec wspanialy dramat. Tak czy siak, pozycja dobra, mocne 8/10, polecam wielbicielom gatunku, a i inni moga znalezc tu troche zabawy.

Bardzo nierównie anime, raz ciekawe a raz najzwyczajniej nudne. Jeśli pojawiał się już klimacik ala grozy, to szybko był niszczony przez głupi(bo niszczył, w innej sytuacji można byłoby to przekłnąć) żart ecchi, szczególnie na początku, lecz później dało się je przełknąć, a niektóre nawet wywołały uśmiech na mej twarzy(ale to już bardziej pod koniec, kiedy się fabuła i relacja bohaterów pogłębiała). Ogólnie nie jest źle, ale też żadnego zachwytunie było. A i na duży plus zasługuje piosenka openingowa – cudna :-).

10odc. nigdy nie widziałem odc. w perspektywie pierwszej osoby! to jakiś cud techniki! w dodatku ukazanie tak brutalnej śmierci chwila po chwili dźwięki widok i to wszystko… można było odczuć na własnej skóry… i wszystko przez religie :D

Mi osobiście to anime się podoba i chciał bym obejrzeć kolejny sezon bo z tego co widać to powinien być!?
Ale jeśli komuś się nie podoba lub ,,zginął główny wątek” to jego strata.

Po pierwszych 7­‑9 odcinkach miałem przerwać oglądanie bo główny wątek gdzieś mi zaginął, a kolejne odcinki nic nie wnosiły do fabuły. Pomijam już w ogóle fakt, że do 10 odcinka z horrorem to nie miało nic wspólnego… No ale dociągnąłem do końca i absolutnie nie żałuję. 10 odcinek bomba!!!! Aż przysiadłem przy monitorze. Zakończenie też bardzo mi się podobało, dramatyzm prawie dorównał Clannad.  kliknij: ukryte  Trochę się poznęcali nad widzem tym zakończeniem bo kiedy już się pogodziłem z brakiem happy endu to nagle go dostałem :)

Żadne anime nie jest idealne. Tak najeżdżacie na anime, że aż odechciewa się oglądać z punktu widzenia kogoś, kto chce za tę serię się brać. Sama recenzja nie zasługuje na taką ocenę… ryjecie tak głęboko w ziemi, że aż niepotrzebnie. Ale nie tylko tutaj, w wielu innych anime też, które oglądałam też zasługiwały na wyższą ocenę, a były okropnie skopane na dno. Jak dla mnie zasługuje ta seria na chociaż 4,5 gwiazdek. Za co? Za oryginalność. Jest wiele innych serii o duchach, ale tutejsza fabuła jest wręcz oryginalna. Kreska, muzyka, postaci, klimat… czegóż chcieć więcej?

Seria która sama nie wie czy miała być zwykłym ecchi jakich pełno, przyprawiona nieco tragiczną historią, czy smutną opowieścią o samotności i poszukiwaniu wspomnień z dużą ilością ecchi. W ostateczności ugrzęzła pomiędzy, na końcu zostawiając nieco sprzeczne odczucia. Dużo wcześniej byłam zapoznana z mangą, dlatego strasznie się ucieszyłam, gdy do moich uszu dopłynęły słuchy, że ma być adaptacja. Będąc już po seansie, jestem zdania, że była ona zupełnie niepotrzebna. Historia samotnej i smutnej Yuuko w formie mangi mi się podobała. Miała swoje wady, ale od samego początku widać było, że skrywa w sobie jakiś potencjał. Samotność Yuuko można było odczuć mimo tych niepotrzebnych scenek ecchi. W anime już poszło gorzej, gdyż nie dosyć, że tej głównej historii nie udało się przebić przez tego typu scenki, to jeszcze twórcy okroili mangę, kilka scenek poprzestawiali, dając na sam początek wręcz odpychający odcinek. A w związku z tym początkowe epizody wydają się być po prostu o… niczym. To co anime poszło na plus, to sceny w których emocje były przedstawiane, za pomocą przybliżeń oka. Duże oczko, a potem w chwili grozy małe. Uwielbiam takie coś ^^ No i oczywiście reszta efektów. Końcówka, gdyby wyciąć te ostatnie minuty, byłaby bardzo udana. Mi samej prawie już łzy w oczach stanęły, no ale…  kliknij: ukryte  happy end musiał być.
Ostatecznie mimo wszystko anime nie polecam. Trochę się na nim męczyłam, a jeżeli ktoś chce poznać historię Yuuko radzę sięgnąć po mangę. Kreska ładna a historia prowadzona w taki sposób, że przynajmniej wciąga.

Wszystko pięknie, ale główna bohaterka duch ciągle wydawała mi się być krzyżówką naszej przeuroczej Senjougahary z Bakemonogatari i Alicji z Pandora Hearts, tudzież innej dziecinnej tsundere. Manga TOxA powstała przed słynnym dzieckiem SHAFT­‑u, ale te dwie postacie są do siebie tak podobne, że aż dziwnie się czuję to oglądając.
Jaskrawe niebo…

Należałoby dodać tag: Komedia.
Kiepski z tego horror, fakt, są fajne momenty, ale to jak ziarnko piasku do całości.

Liczyłem na lipę po pierwszym odcinku który był bardzo średni,ale po 12 odcinkach mogę powiedzieć że anime godnie się skończyło.Bardzo dobre efekty kreska też była całkiem przyjemna,fabułą było troszkę gorzej ale dało się obejrzeć do końca,chyba jeden odcinek był słaby jak dobrze pamiętam.Co do postaci to Yukko wymiata ta zła i dobra.Po ostatnim odcinku prawie łzy poleciały po policzku.Lepiej mogło by być jak było więcej elementów horroru i czuć więcej grozy.Ocena 8-/10

nie należę do miłośników opowieści o duchach, ale też mój stosunek do nich nie jest naznaczony piętnem nienawiści. obejrzałem to anime bo liczyłem na ciekawy wątek (ch)romantyczny, szału nie było majtki i skarpetki nadal mam na swoim miejscu, ale historia niczego sobie. postać Yuuko bardzo dobra, złożona i ciekawa, Blondi trochę pierdoła, ale z instynktem. wszak na układ a la „Kaichou wa Maid­‑sama” z zaradną dziewuchą i chłopakiem przyjdzie trochę poczekać. fabuła przez jakieś 9­‑10 odcinków bardzo ciekawa, zakończenie przewidywalne jak fakt braku śniegu w Iraku, ale nie najgorzej sprzedane. co do muzyczki openning spoko, ale ending jest tak łzawy, że myślałem, że to Nad Niemnem albo Trędowata. całości wystawiam solidne 8, bo były braki i uchybienia, ale orzeszki chrupało się dobrze.

Dusk Maiden of Amnesia z pewnością nie jest anime przeciętnym i można to zauważyć już od pierwszego odcinka. Sporo osób tego tytułu nienawidzi, tyle samo uwielbia. A ja jestem gdzieś pośrodku. Nie przywiązuję do tej produkcji żadnych uczuć, chociaż ją doceniam. Doceniam dobrze skonstruowane relacje między bohaterami, doceniam postać Yuuko, jestem nawet pod wrażeniem typowych dla studia SHAFT efektów graficznych. Podsumowując, anime bardzo nierówne, ale warte obejrzenia. Świetny wątek romantyczny, niczego sobie intryga i świetny opening robią swoje. Zakończenie tylko słabe. Wątpię, aby te argumenty zachęciły wszystkich do obejrzenia, ale może znajdzie się chociaż jedna osoba, która z ciekawości podejdzie do tego anime.

Jakoś rok temu wyszło anime o długiej nazwie Ano Hi Mita no Namae o Bokutachi wa Mada Shiranai. Osią historii było wyegzorcyzmowanie ducha nastoletniego dziewczęcia nawiedzającego grupkę przyjaciół. O ile moim zdaniem anime nie było wysokich lotów, o tyle wielu osobom ten melodramat przysporzył wzruszeń. Nic dziwnego, że spora grupa fanów przekłada się na nowe twory czerpiące właśnie z tamtej, niewątpliwie w swoim gatuneczku pionierskiej historii – powiadają, że naśladownictwo to najwyższa forma uznania.
Pisząc o wtórności pewnych wzorców mam na myśli motyw młodocianego ducha zjawiającego się między „rówieśnikami” i wpływającego bezpośrednio na ich życie. W tym sezonie – wcześniej nie ma szans żeby coś było – pojawiły się dwie takie serie. Sankarea – tutaj inne podejście i widoczne różnice, ale inteligencja polega na wyszukiwaniu analogii – oraz komentowana oto seria – Tasogare Otome x Amnesia.
Przyznam krótko – motyw zmarłego wnikającego w zwykłe życie nastolatków jest wyjątkowo przejmujący. W „Ano…”, był to jedyny godny pochwały element, następcy element ten rozwinęli i doprowadzili do perfekcji.
Czymże jest opowieść o duchu z amnezją? Jest to przede wszystkim genialna opowieść o miłości. I chyba tutaj można by skończyć. Może np. „Cierpienia Młodego Wertera” są równorzędne, ale zdecydowanie nie znajduję romansu, który mógłby po prostu wygrać z Tasogare. Większość jest przesiąknięta sztampą, problemy rozdmuchane, postaci odrealnione, a ich reakcje zbyt emocjonalne. Równocześnie zwykle ta miłość wydaje się płytka i głupia. Zasadniczą i powszechną wadą jest nuda – liczne momenty na ekranie, czy też opisy w książkach, to czas kiedy bohaterowie popatrują sobie w oczy. I tego wszystkiego nie ma Tasogare. Problemy są nierzeczywiste, lecz wyglądają poważnie, bohaterowie nie rozpaczają, lecz aktywnie je rozwiązują. Miłość choć krótka, jest głęboka i silna. Nudy brak, bowiem gdy nie ma dramatu mamy „okruchy życia” – zabawne szkolne sytuacje z odrobiną fanserwisu, które doskonale kontrastują z późniejszymi odcinkami o dramatycznym wydźwięku. Mi to się bardzo podobało, bo życie to nie tylko stękanie nad swoim nieszczęściem, ale również lepsze dni, kiedy zabawa trwa w najlepsze.
Dodam, że wybranie dziewczyny przez bohatera jest uzasadnione. Zarówno wygląd jak i walory charakteru i intelektu stawiają Yuuko przed konkurentkami. Ogólnie wśród lepszych romansów ostatniego czasu zdarzyło się, że bohater wybierał albo żarłoczną, tępą świnię (mam brata), albo drętwą marzannę (już nie pamiętam tytułu), a nieprzemyślany rysunek uniemożliwiał skonfrontowanie tego wyboru z innymi ważnymi argumentami.
Co do bohaterów: duch – genialny. Postać z krwi i kości, rzekłbym. Ma emocje, ma charakter, stara się o swojego faceta, nie jest w żaden sposób przerysowana. O ile często bohaterowie to karykaturalny zbiór pewnych cech, wyolbrzymiony celem podkreślenia różnic, o tyle tutaj jest dużo lepiej. Teichi – też naturalny. Ślepy na wdzięki i emocje partnerki? Nie. Święty z jedną? Też raczej nie. Ale jak przychodzi co do czego zbiera się w sobie i pokazuje co ma znaczenie. Dodatkowa dwójka: Okonogi wprowadza lżejsze momenty, Kirie robi za obowiązkową tsundere, ale nie przesadzoną. Ogólnie poza tą czwórką, bohaterów jest kilku, odbiorca nie musi znać całej wioski.
Wystąpiły interesujące chwyty, które zwróciły moją uwagę. Retrospekcja – bardzo fajnie wprowadzona i przedstawiona, w dodatku na raty. Kontakt zeszytowy – też bardzo piękny element. Nieźle przedstawione i wytłumaczone czemu i jak działa to, że jedni widzą duchy, a inni nie, trudno się do tego wytłumaczenia przyczepić.
Kreska – mi się bardzo spodobała. Jeśli chodzi o elementy nieżywione to Another? – coś takiego, w każdym razie lepiej niż przeciętna. Jeśli chodzi o ludzi to też ok. Przyznam, że postać ducha się udała – mamy dziewczynę hojnie wyposażoną, lecz nie przypominającej o pastwiskach i plackach na łące. No i jak pisałem – wygląda lepiej niż konkurentki.
Muzyka? Zawsze słuchałem opa i en, a dźwięki tła naprawdę podeszły. Delikatny klimat otwierający drogę do wszystkiego został stworzony właśnie przez ścieżkę dźwiękową. Chyba nie zmieniłbym ani jednej nuty w tej serii.

Do czego można się przyczepić? Eklektyczność gatunkowa. Dla mnie to nie jest wada, raczej zaleta – życie to mieszanka. Aczkolwiek znajdą się malkontenci, dla których połączenie horroru, komedii, fanserwisu, codzienności, dramatu, tragedii, romansu i czego tam jeszcze będzie budziło wątpliwości. Wspomnę, że te gatunki są generalnie odseparowane – jak w odcinku mamy żarty, nie ma tragedii, jak horror nie ma romansu, to nie keks, lecz raczej wielowarstwowy tort. Z wisienką na końcu? Właśnie niekoniecznie, dla mnie samego zakończenie nieco odbiegło od oczekiwań, ale raczej tylko czepialscy znajdą w tym wadę. Czyli bez błędów? Tak!

Seria idealna? Dla mnie tak, dyszka. Polecam? Nikomu, bo jeszcze się komuś nie spodoba, albo będzie drugi sezon i coś skopią. Jak oglądać? Nocą, gdy dobrze słychać dźwięki, a ciemność pozwala się lepiej skupić i poczuć klimat historii o zakochanym duchu w opuszczonej szkole.

Tasogare Otome x Amnesia wyrosło nam na najlepsze anime w sezonie, na pewno w top 3 (nie oglądałem narazie Sakamichi no Apollon, podoba mi się z tego sezonu także Nazo no Kanojo X). Humor jest naprawdę fajny, fanserwis jest ale nie na każdym kroku i nie jest nam wpychany z jakąś przesadą. Zakończenie idealne. Co do drugiej serii nie wiem czy bym chciał żeby taka się ukazała… zakończenie w 100% mnie satysfakcjonuje, chociaż miło by było jeszcze kiedyś obejrzeć nowe przygody Yuuko.

Poruszyło mnie to anime. Naprawdę warto po nie sięgnąć. Początkowo uważałem że dobrze by było gdy obcięli serię do z 12 do 6 epków. Ale ostatni odcinek zrobił swoje, więc spokojnie seria zasłużyła na 8/10.

Anime nietuzinkowe, bo czy ktoś kiedyś widział, by w horrorze znajdowały się nie tylko sceny „romantyczne” ale i komediowe gagi? No właśnie NIE!!Taką konwencję powinno się: skreślić, wyrzucić i nigdy nie wspominać. Jednak coś co z początku wydawało się gwoździem do trumny w okolicach 4 -5 ep. nabrało głębszego sensu i wymowy – uświadomiłem sobie, że ja jako widz zakochałem się w duchu bohaterki. Owe uczucie sprawia, że z odcinka na odcinek coraz baczniej wyszukiwałem śladów pozwalających rozwikłać tajemnicę śmierci mojej miłości, a początkowe fabularne zgrzyty okazały się mieć bardzo proste i jasne wytłumaczenie w dalszych częściach anime. Trzeba również zwrócić uwagę na kreskę i muzykę. Pierwsze doskonale oddaje charakter miejsc i postaci, drugie, choć piękne same w sobie, sprawia, że całą uwagę skupiamy na rozgrywanej akcji. Skończyłem właśnie oglądać 11 ep. Smutno mi że seria ma ich tylko 12.

Również należę do grupy, której to anime podeszło. Ma przepiękną kreskę z bardzo sympatycznymi tłami i cudownymi projektami części postaci, sensownie dostosowaną muzykę i całkiem nieźle nakreśloną fabułę. Kwestia romansu została również w moim odczuciu bardzo fajnie nakreślona. Jest sporo dobrego erotyzmu, który nie tylko opiera się na tym, że główny bohater wpadł między piersi jakiejś tam dziewczyny. Wystarczy dobry rzut na twarz, tudzież usta. Ciekawy jestem jak rozwiążą całą fabułę. Jeżeli ostatni odcinek utrzyma poziom będzie dla mnie 8, jeśli wymyślą coś naprawdę ciekawego mógłbym dać 9. Oczywiście działa to w dwie strony… Czekam z niecierpliwością na ostatni ep i też ze swojej strony jak najbardziej mogę polecić produkcję

Obejrzałam już wiele anime różnego rodzaju zwłaszcza, że jestem zapalczywą fanką tego stylu od ładnych 7lat. Swój wiek też już mam. Stwierdzam, że Tasogare Otome x Amnesia jest naprawdę dobre. Idealnie w stylu jaki lubię – jest fajny humor (skoro wybuchnęłam śmiechem i nie mogłam przestać chichotać o 4 rano to zły być nie może); są tajemnice – niczego nie można być pewnym od razu – koniec zapowiada się obiecująco. Ogólnie ciekawa fabuła – romans człowieka z duchem – miodzio, tak jak miodem dla moich oczu jest kreska. 10 odcinków obejrzałam lotem i czekam na ostanie 2 na szpilkach wręcz^^ Mam naprawdę wielką nadzieję, że może będzie kontynuacja, a seria nie skończy się przejsciem Yuuko na drugą stronę. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam. Z tego wszystkiego chyba obejrzę, zaraz całość ponownie xD Pozdrawiam.

Ja także zastanawiam się dlaczego tak wszyscy najeżdżają na to anime. Jest świetne. Kreska jest niesamowita, muzyka poruszająca, postaci nie aż tak schematyczne jak może się wydawać. Do tego głos Yuuko podkłada seyuu, która podkładała głos dla Senjougahary z Bakemono. Pierwszy i drugi odcinek były tak niesamowicie śmieszne, że nie umiałam się uspokoić. Fabuła nie jest głupia i wciąga. No i do tego podobnie jak w Bakemonogatari jest tu niesamowicie pyszny erotyzm i bardzo dobre „scenizowanie”- np. świetnie poprowadzona zmiana nastroju w wielu odcinkach  kliknij: ukryte  na przykład epek 1 i moment kiedy blondasek skojarzył gdzie jest ciało Yuuko, te urywki z jej płaczem i wołaniami… świetne Szkoda tylko, że tak mało odcinków będzie…

Dlaczego wszyscy tak atakują to anime już po pierwszym bądź drugim odcinku? Ja osobiście, co tydzień z niecierpliwością czekam na kolejny epizod, ponieważ chce wiedzieć, dlaczego to właśnie Yuuko zginęła. Nawet po obejrzeniu ośmiu odcinków nie mam pewności, co do tego, jakie tajemnice skrywa przeszłość. Anime trzyma w napięciu, nic nie jest do końca jasne, a relacje Yuuko i Taichego przynoszą mi jednocześnie radość, smutek i żal. Zachęcam wszystkich do obejrzenia tragicznej historii dziewczyny, która zmarła z niewiadomych przyczyn, nie zaznawszy nawet pierwszej miłości.

Wy chyba zawsze oczekujecie niesamowicie oryginalnych anime z nieprzeciętnymi postaciami, no nie ? nic tylko narzekacie.
Osobiście mi się podoba. Fajnie zrobili pierwszy odcinek ^^.

Ghost Yomi sucks.
Kolejne kiepskie anime od Silver Link, Shaft dla ubogich.
Jaki jest w ogóle sens tego anime? Straszne na pewno nie jest, bo wiadomo, że nie dość, że nikomu nic się nie stanie, to jeszcze kompletnie nic z nich nie wyniknie, ciężko w takiej sytuacji o klimat. Podniecanie się kolejnymi historiami szybko robi się nużące… Komedia też kiepska, gagi oklepane i przewidywalne. Fanservice? Przyznaję, Yuuko wygląda super, tyle że jest to marnowane przez kolejnego fatalnego main hero jacy trapią rynek M&A.
Nie lubię takich anime ;d cały czas siedzi na granicy przeciętności i głupi człowiek je ogląda mając nadzieje na poprawę.
Następnym razem seria od Silver Link dostanie dropa już po pierwszym odcinku jeśli ten nie będzie genialny.

Taki niby Ghost Hunta, ale bardzo słaby.
Komedia z tego jest żałosna, wręcz głupia.
Postacie nieogarnięte…