Tanuki-Anime

Bez wątpienia mogło być dużo lepiej, gdyby zamiast na nieistotnych wątkach skupiono się na turnieju. Nie zrobiono tak i z tego powodu bywało nudno, a trójka głównych bohaterów jest dość fatalnie skonstruowana.
Mimo to tę serię naprawdę oglądało mi się przyjemnie. Stylizowana na włoską mafię rodzina pełna ciekawych (poza wspomnianą trójcą) indywiduów dała mi parę godzin niezłej zabawy, nawet z paroma nudniejszymi momentami. Nie spodziewałam się po tym żadnego arcydzieła i go nie dostałam, ot, czysta rozrywka.
Debito jest genialny. Dla niego warto obejrzeć. Aczkolwiek trochę szkoda zmarnowanego potencjału…
Może warto zabrać się za grę.

Trochę magii trochę walki, trochę humoru. Nic specjalnego, lecz musze jeszcze trochę dooglądać :D

O ile włosko brzmiący tytuł anime jest naprawdę świetny, o tyle jego zawartość odpada jeszcze w przedbiegach i to na wszystkich frontach. Spodziewałem się… sam nie bardzo wiem, czego, ale z pewnością czegoś lepszego niż otrzymałem. Tym bardziej, że w opisie wyraźnie widniała wzmianka o turnieju, o którym dowiadujemy się już w pierwszym odcinku: Arcana duello. Liczyłem na to, że anime będzie oparte na spektakularnych walkach, lecz srodze się zawiodłem. Jedyne, z czym się spotkałem podczas tych dwunastu odcinków to rzewne teksty rodem z jakichś romansideł. Po piątej czy szóstej takiej kwestii człowiek nabierał chęci na puszczenie pawia. Normalnie wzruszyłbym ramionami i poszedł dalej, bo przecież są i lepsze i gorsze anime, tyle że najbardziej boli mnie, iż Arcana famiiglia już z daleka zalatuje nie tyle niewykorzystanym potencjałem, ile marnotrawstwem jego zasobów. Pomysł na fabułę kliknij: ukryte  , czyli włoskiej mafii, trzymającej pieczę nad pewnym miasteczkiem portowym, naprawdę dobry, świetnie rozrysowana kreska, oprawa muzyczna również na dość wysokim poziomie. Normalnie wydawało by się, że to murowany hit, a tu k… takie rozczarowanie. Wybaczcie, ale na tym zakończę swoją wypowiedź, bo dalsze rozwodzenie się nad tym może spowodować uszkodzenie mojej klawiatury lub zmusi administrację do nałożenia sporej cenzury na ten tekst. Moja ocena to 2/10.

Anime może z mało ciekawą fabułą, ale coś w sobie ma. Najbardziej polubiłam Luce i chyba dlatego dalej to oglądałam. Po przeanalizowaniu zauważyłam, że mamy sporo wspólnych cech ^^ Przechodząc do rzeczy, nie jestem fanką romansów. Trochę to głupie, że wszyscy bohaterowie tak starali się dla tej całej Felicity... Taki dzidziuś co nie umie sobie poradzić. Jest plus za to, że wykorzystano motyw z kartami tarota. Bardzo pomysłowe. Oraz ładna kreska i miło się oglądało. Muzyka dziwna ale ok xD Co do endingu to świetny. Śpiewają go Liberta i Nova :3

Jak w temacie. Co to kurde miało być? Pierwszy odcinek a moja rekacja „omg, omg, będą pojedynki, znowu będę się jarać mieczami i technikami walk”. A co dostałam? Ojejcia jejcia,  kliknij: ukryte  zrobimy odcinek o ratowaniu kotka, o festiwalu dla dzieci, wpleciemy jeden wielki harem, damy paru przystojniaków i ta­‑da, wszyscy się ucieszą!Nieee, to nie dla mnie, bardzo mi przykro. Mogłabym z ręką na sercu przyznać, że najgorsza seria, za jaką się wzięłam. 0\10

Szykowałam się na jakieś fajne pojedynki a dostałam 5 minut pojedynkó i to jeszcze w ostatnim odcinku. Nie wiem jak dla mnie tej serii dużo brakowało. Czasami miłam wrażenie że niektóre rzeczy sa poucinane niewytłumaczone. Nagle ni z tego ni z owego wygrana itp.
Jeśli się ktoś nudzi to może obejrzec ja raczej do niej już nie wrócę. Muzyka średnia. Grafika mi się podobała ale niestety co z tego że grafika jest dobra kiedy wszystko inne jest do d…..
Ode mnie 5/10

Naprawdę, oglądanie tego było katorgą, dlatego nie rozumiem jak można było temu wystawić tak dużą ocenę, jak niektóre, lepsze serie, mają niższe oceny niż Arcana. Ja myślę, że wszystkich zawiodło to anime, w końcu każdy czekał na jakieś walki i na lepszą bohaterkę. Wiadomo, to reverse harem, no ale ludzie. Nie puściłabym tego nawet swojej młodszej siostrze.

Napiszę mój komentarz na podstawie pewnej wypowiedzi:

„Dziś skończyłem oglądać serię La storia della Arcana Famiglia. Z przykrością muszę stwierdzić, że żałuję, że to obejrzałem, ponieważ lepszą szopkę mogę se odstawić przed lustrem. Jedna taka, co tam grała, co chwilę jęczała i płakała nad sobą. Szkoda, że nie utopili jej w wannie. A takich dwóch, co też tam grali, też jęczeli nad sobą i turlali się z mieczami. Oprawa graficzna była do kitu, muzyka tak samo, ogólnie to kupy dupy się nie trzymało. A fabuła? Na cholerę ona komu? Niech to studio J.C Staff wróci do robienia głupawych komedyjek.”

Cóż… chyba nastawiłem się na coś innego. Ale nawet zmieniając nastawienie w trakcie oglądania – ta seria jest zupełnie nieudana.

Spodziewałem się shounena, mierzenia sił, walk z jakimś wątkiem miłosnym, ale jednak shounena z akcją. A dostałem… co to w ogóle jest?

Stado biszów, jedna niezbyt rozgarnięta dziewoja, jakaś mafia (tylko gdzie?!), Tarot. Nie mam pojęcia, co twórcy chcieli pokazać, ale na pewno nie emocjonujące walki, tak szumnie zapowiadane od pierwszego odcinka, wielki turniej, prawdziwa miara swoich mocy. Cóż, walki trwały czasem i po kilka sekund, maksymalnie trzy minuty. I to w ostatnim odcinku, tak.
Rozczarowanie to mało powiedziane, zwłaszcza że karty Tarota dają naprawdę duże pole do popisu, można by stworzyć na ich podstawie naprawdę fajne zdolności bohaterów.

A więc może miał to być reverse harem? To już bardziej, tylko gdzie to zauroczenie, gdzie umizgi ślepych idiotów? Nawet tego tu nie ma.
Bisze są kalkami kalek z kolejnych kalek, dwaj główni nieszczęśnicy są absolutnie przekonani, że dziewoja nadaje sens ich życiu, taka wspaniała jest, tylko… gdzie to było ukazane? Słowa słowami, ale przecież ona nie robi kompletnie nic.
Jolly mi się podobał, przystojny, no ale zmarnowany niestety, przegięli z jego zwichrowanym charakterem.

Wszystko potraktowane jest bardzo płytko, twórcy najchętniej by tego turnieju w ogóle nie robili.
Napady śmiechu wzbudzały we mnie teksty z pierwszego odcinka, w którym to każdy z bohaterów oznajmiał wszem i wobec, jakiej karcie służy, osobom, które wiedzą to od dawna i znają się dobrze. Czy naprawdę nie dało się tych informacji przekazać widzowi inaczej? Bo podano to w wersji dla upośledzonych umysłowo. Dało się, ale po co? Widz jest traktowany jak kompletny idiota, czego NIE ZNOSZĘ.

Graficznie ładnie, tylko co z tego, skoro reszta do niczego?

Obejrzeć można, do szybkiego zapomnienia. Guma do żucia dla oczu.

Nic specjalnego niestety, ale udało mi się dokończyć za drugim podejściem. Nie ma w tym anime niczego co by je wyróżniało spośród innych tytułów, a fabuła jest jaka jest… Mimo wszystko jednak nie męczyłam się jakoś strasznie oglądając i udało mi się nawet troszkę polubić część bohaterów. Może nie poleciłabym nikomu tego anime, ale jak dla mnie tragiczne nie było i można oczywiście wyłącznie z braku innych opcji zabić przy nim trochę czasu.

Bo nie wiedzieć czemu nie nudziłem się na im ale te wady które przez całe anime są wkurzające.Na np pojedynki arcany są ale na ostatnim odcinku i to byle jakie ni widu ni słuchu.Tak jakby ich nie było,ale arcany również ich nie były za ciekawe (na może wyjątek bambina i nova) Postacie które warto obserwować to Felicjita i tylko ona reprezentuje coś w tym anime być może jeszcze dante.Brak mi w tym anime czarnych charakterów.Animacja i kreska nie powala na nogi niestety.Zmarnowany potencjał od pierwszego odcinka do ostatniego.Muzycznie też nie jest zbyt dobrze ! Ocena -5/10

Anime zaczęłam oglądać już, kiedy wiadomo było, że na pojedynki nie ma co liczyć. Dlatego, wiedząc czego mam nie oczekiwać, zasiadłam do seansu.
W sumie mogłam sobie oszczędzić czasu i nerwów, ale nie lubię serii porzucać, więc brnęłam do końca.

To jest idealny przykład serii skopanej, przewidywalnej i zrobionej na odczep się. Lenistwo twórców widać na każdym kroku. Zacznę od oprawy audio­‑wizualnej. Pozwolę sobie pominąć muzyce towarzyszącą wydarzeniom, ale nic mi się, w tej chwili, nie przypomina. O ile jeszcze muzycznie opening i ending dają radę, to graficznie już niekoniecznie. Zwłaszcza animacja towarzysząca napisom końcowym. Mamy tutaj trzy obrazki na krzyż poddane różnym animacjom i sceny z odcinka, który się właśnie zakończył. Rysunki, co prawda ładne, ale czy one przypadkiem nie pochodzą z gry, a nie spod rąk twórców adaptacji?
Jeżeli chodzi o grafikę ogółem – nie jest z nią dobrze. Postacie podczas wielu scen potrafią stać jak kołki i poruszać jedynie ustami. Twarze, w co niektórych ujęciach, były nieprzyjemnie zniekształcone i patrzenie na taką mordkę mogło trwać różnie, zależnie od długości sceny. Pamiętam, że w małe zastanowienie wprawiły mnie z początku dziurki w uszach, bo nie byłam pewna, czy oni czegoś w nich nie mają. Sami panowie, jeżeli nie byli akurat zniekształceni, wyglądali poprawnie, ale bez większych szaleństw. O kalkach z innych produkcji chyba wspominać nie ma sensu.
No, ale skoro już dotarłam do bohaterów to przy nich zostanę.
Chciałabym powiedzieć coś dobrego o głównej heroinie, ale nie mogę. W pewnej chwili do głowy wpadła mi myśl, że może jest na coś chora. Szkoda, bo jej wygląd zwiastował kogoś z charakterem.
No to może bishe dają radę. I tak, i nie. Dwaj panowie wchodzący w skład głównej trójki postaci, czyli Liberta i Nova, to swoje przeciwności. Jeden nadpobudliwy, drugi poważny. Ze skrajności w skrajność. Liberta to typ bardzo żywy, głośny i niezbyt bystry. Całą swoją osobą wywoływał u mnie ból głowy. Był niezmiernie irytujący. Gdybym miała za zadanie wskazać kogo bardziej z tego duetu lubię, wskazałabym na Novę, ale do lubienia go jest nieco daleko. Po jakimś czasie on również zaczął działać mi na nerwy, a jego thragiczna historia była jeszcze gorsza, od tej, którą miał jego rywal. Czyli podsumowując, główne trio (dwaj panowie + heroina) wypadli wręcz… beznadziejnie.
But, how lovely, trio poboczne już dało się lubić. Jednak (i to liczę jako kolejny minus) za dużo powiedzieć o nich nie jestem w stanie. Powód oczywisty, właściwego czasu antenowego praktycznie nie dostali. Bardziej funkcjonują jako tło, a szkoda, bo każdy wydał mi się na swój sposób ciekawy i sympatyczny, chociaż, niektóre zachowania Luki mnie irytowały.
Jeszcze gdzieś tam migają Jolly, Dante oraz rodzice Felicity. Ten pierwszy to taki wszechwiedzący typ, śmiejący się pod nosem i zgrywający cwaniaka. Niezbyt go polubiłam, rola „nie tak znowu w pełni dobrego” wyszła dość nędznie. Dante na szczęście wypadł neutralnie. I tylko on w tym zestawieniu, bo rodziców Felicity nie polubiłam, a w szczególności matki. Bardzo niesympatyczny ojciec oraz jego idealna żona. Hm, ta…

A co z fabułą? Ohoho… oszczędzę sobie tych mąk, mamy tutaj po prostu stos historyjek z codziennego życia doprawionych czasem thragedią Novy bądź Liberty. Niby ostatnie odcinki próbują coś na kształt fabuły utworzyć, ale albo zabrakło czasu, by to odpowiednio przedstawić, albo już w pierwowzorze ten wątek kulał. Ostatni epizod był przewidywalną katastrofą, przez który poleciała o jedna ocena niżej. Tylko błagam, niech nie będzie drugiej serii. Niby być nie powinno, ale kto wie, co twórcy wymyślą…

Głównym problemem Arcany Famigli jest brak czasu na rozwinięcie czegokolwiek, nadmiar oklepanych schematów przy wielu aspektach, a przede wszystkim niedbalstwo ze strony twórców. Gra zbiera dobre recenzje, więc można tylko zgadywać, czy już sam materiał był od początku skopany, czy to twórcy spaprali robotę. Ale nawet z nie najlepszym pierwowzorem da się zrobić coś dobrego.

Może mój gust uległ ostatnio pewnej… degeneracji, może moje standardy troszkę się ostatnio obniżyły, ale naprawdę – nie było źle. A na pewno lepiej, niż się spodziewałam. Fakt faktem, że nawet po shoujo z wianuszkiem biszów nie spodziewałam się aż takiego umniejszenia roli „mafii” i samego wielkiego Aracana Duello, które w sumie niczym specjalnym nie było. A już to, że „mafia” zajmowała się znajdowaniem właściciela zagubionego kotka czy pieczeniem ciast spowodowało u mnie opad macek. Ale cała reszta nie była zła – wszystko zależy od oczekiwań. Jasne, postaci stanowią w znakomitej większości kalki i wszystkie gdzieś się już widziało, ale mimo wszystko bohaterowie (łącznie z główną bohaterką, a to już coś w anime tego typu) nie irytowali, a nawet wypadali całkiem sympatycznie, mimo że nie stanowili oryginalnych ani głębokich osobowości. Gdzieś tam poczułam do nich niewielką iskierkę sympatii – chociaż zagranie „nie tacy źli, jak się wydają” jest oklepane i trochę rozczarowuje. Chyba najważniejsze w tym wszystkim jest, że najzwyczajniej w świecie oglądało się przyjemnie – bez większych emocji, ale idealne na odstresowanie. Fabuły wiele nie ma, ale jednak coś się znajdzie i (prawda, że oglądałam w sporych odstępach czasowych, więc tu mogę się mylić) chyba nawet trzymało się kupy. Są epizody dotyczące poszczególnych postaci i nawet jeśli w tym wszystkim brak konkluzji, bohaterowie mają zarys charakteru, a nawet odrobinę się zmieniają przez serię. Do tego dochodzi przyjemna dla oka oprawa graficzna, niezły opening i ending (pod względem muzyki i animacji). Mogłabym narzekać na jakość walk czy raczej ich zupełny brak, ale od początku się tego nie spodziewałam, więc w sumie obyło się bez rozczarowań. Jeśli Hiiro no Kakera oglądanemu w bólach, skrajnie bezsensownemu i z bezcharakterowymi postaciami wystawiłam naciągną trójkę, to temu czuję się zobowiązana wystawić przynajmniej pięć. Serio – mogło być o wiele gorzej, a nawet przyjemnie się oglądało.

To było tak fascynujące, urocze i zabawne anime, że aż dech w piersi mi zaparło.
Dobra, teraz na poważnie – tragedia. Fabuły nie ma, chociaż starano się chyba pisać scenariusz tak, żeby widz miał wrażenie, że ona jednak jest. Niestety, to tylko wrażenie. Główną wadą prowadzenia historii jest to, że każdy poważniejszy wątek został potraktowany w taki sposób: najpierw wymuszano na nas myślenie, że oto mamy do czynienia z wielkim dramatem, który może skończyć się tylko w taki a taki sposób, a ostatecznie zrobiono z nas idiotów i rozprostowano wszystko tak, że sprawy wróciły do sielankowego punktu wyjścia bez jakichkolwiek najdrobniejszych zmian – przykład?  kliknij: ukryte  Chociażby pierwszy i ostatni odcinek. Po pojedynkach nie zmieniło się absolutnie nic, a takie rewolucje Mondo zapowiadał! I w ogóle co to były za pojedynki? Litości…
Dalej. Kreacja postaci leży, kwiczy i bezradnie wymachuje raciczkami. I o ile trio starszych chłopaków jakoś dawało sobie radę, tak główne BakaTrio jest porażką na całej linii. Nova od biedy (naprawdę wielkiej biedy) jeszcze ujdzie, ale Liberta? Miał być chyba bohaterem typu „radosny idiota”, jednak zdecydowanie przeholowano ze stężeniem jego idiotyzmu i zamiast tego otrzymaliśmy w efekcie końcowym produkt o nazwie „wkurzający idiota”, który tylko biega w kółko i drze się bez sensu. Felicita nie lepiej, z tą jednak różnicą, że w jej przypadku zamiast wlania w nią zbyt dużej ilości danej cechy, poskąpiono jej absolutnie wszystkiego, wobec czego po jej „szalonych” wystąpieniach można wysnuć wniosek, że jest upośledzona. Na palcach jednej ręki mogę zliczyć, ile zdań złożonych padło z jej ust w ciągu całej serii. Ale i tak z uporem maniaka próbuje nam się wmawiać, że swoim stękaniem odmieniła życie każdego z chłopaków…

Zdecydowanie nie polecam, chyba że ma się ochotę obejrzeć jakiś szajs, żeby mieć nad czym się poznęcać, co właśnie z przyjemnością robię. :)

Przeważnie, gdy widzę w danym anime wyróżnik 'przygodowe' chce ujrzeć jakieś walki, plątania w fabule, oczekuję emocji i wielu odcinków niepewności. W przypadku 'romans' jakiś obiecujących bohaterów i… romansu. Co prezentuje sobą Arcana Famiglia? Dosyć obiecujący wstęp, zapowiadający jakieś ciekawe walki i dobrą zabawę. W następnych odcinakach dostajemy jednak jakąś marną parodię tych dwóch wyróżników i kolejne 10 odcinków pełnych nudy, skutecznie niszczących nadzieję na jakąkolwiek poprawę. Gdybym chciała oglądać odcinek gdzie przez jego połowę postacie łapią kotka, a potem przez kolejne tyle szukają jego właścicieli to bym wolała obejrzeć jakieś ambitniejsze okruchy życia, typu Tari Tari, a nie jego marną podróbę. Całe wnętrze anime wypełnione jest odcinkami w których mięliśmy poznać bohaterów i… najprawdopodobniej zakochać się w nich. Skoro Ciel ma tylu fanów, to pewnie kiedy stworzy się jego podróbkę (marną, zresztą) przyciągnie większą publiczność, która zakocha się Novie. To samo w przypadku Gilberta z PH, czy Ameryki. Oprócz tego z założenia widzowie mięli się podzielić na tych co widzą główną bohaterkę z Novą oraz tych co bardziej do gustu przypadł im Liberta, dając z każdym z nich kilka uroczych momentów świadczących, że to coś więcej. Charakterami też niczym się ciekawszym nie wyróżniają, wszyscy są obojętni i to że ten ma wzruszającą historię a ten tragiczną, wcale mnie nie rusza. Właściwie, jak teraz próbuję przeanalizować anime, to jestem pewna, że wiele wydarzeń ominę z tego względu, że były one nudne lub zwyczajnie mi obojętne. Jak z zaciekawieniem oglądać coś co cię nie interesuje? Będąc przy bohaterach należy coś wspomnieć o ślicznej Bambinie. Dla mnie jest ona plusem jak i minusem w serii. Miło oglądać postać, która nie buntuje się przeciwko swojemu pochodzeniu, chcąc pokazać że może sama decydować o swoim losie. Aż kusi przecież dać typową tsundere do takiej serii! To wyjście jest dla mnie na plus, jednak na minus idzie jej zbytnia ciekawość i ta chęć pomagania innym. Czasami bywało to dosyć męczące.
 kliknij: ukryte  Końcówka była do przewidzenia. Przecież Fel nie mogła ostatecznie wybrać w tym durnym 12 odcinku Nove albo Liberte, bo po co? -.- Nawet jak taki mały szczegół zaciekawił, to nie raczyli go rozwiązać. A po mangę nawet gdyby była po Polsku nie mam zamiaru sięgać.
Na koniec – moim zdaniem Arcana Familgia, chciała być czymś w rodzaju zastępcy InuxBoku SS. Cóż… ostateczne wykonanie wyszło kiepsko bo w tamtym anime, mimo jeszcze nudniejszej fabuły, wszystko nadrabiali bohaterowie.
Po pierwszym odcinku wydawało się, że mogło być całkiem dobrze, a wyszło jak wyszło. Nie polecam. Jest wiele ciekawszych serii.

W zupełności zgadzam się z Qualu, bohaterami jak i przeciętnością tego anime. Humoru nie ma tam w ogóle, fabuły zresztą też. Muzyka niczym szczególnym się nie wyróżnia. Za to grafika stoi na poziomie dobrym, bardzo dobrym.
Ze wszystkich postaci tej serii, najbardziej spodobał mi się Debito.
Cóż, kolejne odcinki włączam z wielką niechęciom, ale jak już zaczęłam, muszę skończyć.

Póki co anime daję 5/5, i wątpię czy zmieni się gdy seria się skończy.

Dostrzegłam kalkę Ciela z Kuroshitsuji, Gilberta z Pandora Hearts ( nawet ma kapelusz! ), Amerykę z Hetalii, Typowego Bohatera z RPG i mieszankę Miny z Dance in the Vampire Bund z Przeciętną Główną Bohaterką Randkowca. Ci trzej pierwsi nie tylko wyglądem, ale też zachowaniem przypominają mi ich „pierwowzory”. No, może ten Ciel nie jest taki mhroczny, Gilbert łajzowaty, a Ameryka tak głośny, co w sumie odejmuje postaciom uroku. Od początku anime nie wyglądało na ambitne, ale teraz okazuje się, że nie jest nawet dobre. Ta seria jest tak przeciętna, że nie ma czego dalej opisywać, a jedyne co ją wyróżnia, to właśnie te kalki. Będę dalej oglądać, ale chyba jednak ten tytuł nie rozwinie skrzydeł i pozostanie raz dana czwóreczka. Szkoda, Włochy są piękne.

To jest jedno z tych anime, gdzie następuje bardzo śmieszne zjawisko. Chodzi tu o sposób tłumaczenia widzom danych pojęć i przedstawianie bohaterów. Zamiast oddać to w ręce narratora, postacie same mieszają się w tą sprawę. ''Przedstawmy się wszyscy grupowo księżniczce nawet jeśli wie kim jesteśmy'' nie brzmi zbyt przekonująco, ale wręcz idiotycznie. Tak samo z tymi kartami, które przedstawiają ich właściciele w gronie osób, które zapewne już wszystko o tym wiedzą.
Kolejną sprawą to aktorzy głosowi. Tu niestety większość postaci miało źle dopasowanych seiyuu, których momentami nie mogłam słuchać(ale to raczej tylko moje odczucie). Pomijam Debito, bo ten miał naprawdę bardzo dobry głos.
Samo anime jedzie schematami, momentami zachowania bohaterów są mocno przesadzone, a fabuła w początkowych odcinkach jest na równi z fillerami. Ale muszę przyznać, że warto zabrać się za tą serię – jej głupkowatość przyjemnie się ogląda i mimo wszystko ma to coś w sobie. Nie jest to ambitny tytuł, zasługuje tylko na 5/10. Jednak dobrze się sprawdza jako umilacz czasu i fani romansu nie będą czuć się zawiedzeni.
Czekam na dalszy rozwój wydarzeń, ale raczej nie zmieni to mojego zdania.

Na razie zapowiada się ciekawie. Ładna grafika i sympatyczne postacie szczególnie Debito. :)