Tanuki-Anime

Trudno jest mi na razie ocenić tę serię.

Jest niespójna. Kreska nie pasuje do tematyki. Na razie taki mix trochę

Dla wszystkich którzy się tak mądrzą na temat Shinny i jej postać i ich irytuje bo nie umie nic zrobić powiem tylko, że ona jest chora. Ma jedną z odmian autyzmu. Niestety jak w opisie anime lub samym anime taka oczywistość nie jest napisana to wszyscy mądrzy krytykujący jej postać się nie domyślą

Szczerze pisząc Sakurasou było NUDNE!
Tylko Shiina i Rita dawały rade,a reszty nie dało się znieść.
Nie dam więcej jak 5/10 właśnie za ta nudę…

Ach! Jak miło wrócić na stare śmieci! Bowiem Sakurasou no Pet na Kanojo prócz świetnych okruchów życia pełni jeszcze jedną funkcję, a mianowicie – mojego pierwszego anime (nie zaliczam Pokemonów, bo oglądając je nie miałam jeszcze pojęcia czym jest anime, ani w jakich kwestiach Japonia różni się od Chin ^^'). A teraz przejdźmy do samego Sakurasou.

A więc: dostajemy historię o zwykłym licealiście, który przez swoją miłość do kotów został przeniesiony do specjalnego akademika, w którym mieszkają sami geniusze wśród różnych dziedzin. Tak się jednak śmiesznie składa, że ta urocza gromadka nie jest choćby w jednym stopniu zwyczajna. O niee, wręcz przeciwnie! Są to najbardziej zakręcone i niezrównoważone postaci, jakie nasz Sorata miał (nie)przyjemność poznać. I właśnie tu tkwi poważny mankament pomieszkiwania w Sakurasou. Bowiem Soracie tęskno do normalności – normalnych poranków, normalnych znajomych i tak dalej. Dlatego też ciężko pracuje nad możliwością wyrwania się z tego wariatkowa. Jednak pewnego słonecznego dnia, gdy kwiaty wiśni traciły swe płatki, tworząc scenerię jak ze snu, Kanda został poproszony o przywiezienie z dworca pewnej dziewczyny, która od tamtej pory będzie mieszkać w Sakurasou. Któż to taki? Panie i Panowie poznajcie Mashiro Shiinę – nieodpowiedzialną, kompletnie niesamodzielną nastolatkę, trzymającą swoje uczucia na srogiej wodzy, acz obdarzoną talentami plastycznymi godnymi Da Vinci'ego. Przyjechała do Japonii, by zacząć rysować mangę oraz ją wydawać. Jak się można domyślić, z czasem Sorata i Mashiro zaczęli zbliżać się do siebie i darzyć coraz cieplejszymi uczuciami.

Ale walnęłam opis! Zabawne, że pisząc na telefonie opisy wychodzą mi znacznie lepiej, niż na komputerze (;-;). Ale! Cóż, okruchy życia są czasami ciężkim do przełknięcia gatunkiem. Zabierając się do oglądania musisz przygotować się na załamania nerwowe z powodu niepowodzeń, różne dziwne sytuacje itepe. Ja nie byłam przygotowana. Nie znaczy to jednak, że seria mnie nie urzekła. Bo urzekła. Teraz jak na to patrzę, mogli od samego początku władować w Mashiro trochę więcej uczuć, a nie wystawić ją z kamienną twarzą godną terminatora. To trochę psuło przyjemność oglądania, ale nie narzekam. Jakżebym mogła ugodzić jakimś nieodpowiednim słowem swoje pierwsze anime? Ale serio – do Sakurasou czuję ogromny sentyment. BTW muszę w końcu odnowić tą serię, bo oglądałam ją dobre dwa lata temu, kiedy to było nadawane. Przydałoby się małe odświerzenie. Zwłaszcza, że zupełnie inaczej będzie mi się oglądało z tą wiedzą o Japonii jaką posiadam teraz, niż te dwa lata temu, gdy w tych sprawach byłam zielona jak trawniczek przed moim blokiem.

Łoo, rozpisałam się ciut za bardzo… do tego w większości są to głupoty… ale nieważne!

Shori Chan

Twórcy Toradory to i anime podobne do niego, z jednym wyjątkiem – główna bohaterka to lalka, która zniszczyła trochę koncepcję, a poza tym to naprawdę dobre okruchy życia.

Zawiodłem się.Jak zabierałem się za oglądanie anime to przez nieuwagę wbiłem sobie do głowy,że jest 25 odcinków,można się domyśleć jak byłem zaskoczony kiedy po 24 odcinku okazało się,że nie mogłem kliknąć „następny epizod” Na początku byłem zadowolony, w końcu seria która jest dłuższa 25 odcinków.Pomyślałem no fajnie, będzie można bardziej poznać bohaterów,fabuła będzie się sensownie układać,jednak ehh jak można zakończyć tego typu produkcję w połowie drogi,co gorsze pewnie nie będzie drugiego sezonu.To jest niestety jedna z wad,które psują mi całość.Fabuła na plus, podobał mi się realizm tej serii,sytuacje oraz niektóre decyzje podejmowanie przez bohaterów było logiczne i mogłyby mieć miejsce w naszym uniwersum ( rzeczywistość :) ) Bohaterowie,szczerze?Zaskoczyli mnie pozytywnie.Myślę,że wpływ na to miała ilość epizodów,dzięki czemu mogliśmy poznać ich w różnych sytuacjach,oczywiście nie obyło się bez schematów,ale wszystko jest znośnie i daje pozytywny efekt.Co do Mashiro to bym się nie czepiał bo kto normalny zrozumie geniusza?:) Strona techniczna też bardzo dobra, widać,że hajs się zgadzał i niczego nie można zarzucić. Podsumowując jestem niezadowolony,że seria nie ma konkretnego zakończenia.W sumie to mogli zakończyć na tym 23 odcinku bo ten ostatni ani nie zakończył serii,ani solidnie nie wprowadził w następny sezon.

Jest fajne. Ogólnie nie przepadam za anime tego typu jednak na końcu tego ryczałam jak małe dziecko :3 Serdecznie polecam!

Bardziej trafnego opisu recenzenta dawno nie trafiłem – jako romans – to anime dostałoby ode mnie marne 4/10. Niemniej z racji tego, że po w zasadzie krótkim czasie autorzy odeszli od bzdurnego schematu romansidła na rzecz całkiem niezłej obyczajówki to reszta wad jakoś się uchowała.

Co jest więc tak właściwie wyjątkowe z Sakurasou no pet na kanojo? Zdaje się, że właśnie ukazanie zwyczajnej codzienności w sposób stricte…„niezwyczajny”. Możliwe, że końcówka była pod względem emocji bohaterów zbyt przerysowana… A może to tylko moja apatia i wrodzony flegmatyzm? W każdym razie 7/10 – i to z czystym sumieniem. Po prostu dobre anime, które w wolnych chwilach można obejrzeć. Szalom robaczki.

Jeżeli miałaby wypowiedzieć się w trzech słowach na temat tego tytułu, określiłabym ją mianem całkiem dobrej komedii. Nie jestem miłośniczką romansów jako takich, ale okraszone dużą dozą humoru, który potrafi mnie rozśmieszyć, staje się znośny, a nawet odrobinę interesujący. Zazwyczaj mam problem z postaciami przesłodzonymi, krzykliwymi, różowymi, które doprowadzają mnie na skraj załamania nerwowego. Tutaj polubiłam nawet Misaki i Ritę, które spokojnie mogłyby wpisać się w ten schemat, jednak w jakiś niezauważalny sposób zdołały mu się wymknąć. Z całego serialu najbardziej podobały mi się sceny z Ritą i Ryuunosuke,  kliknij: ukryte  który początkowo alergicznie reagował na jakąkolwiek obecność płci przeciwnej. Sceny z nim skutecznie zdołały poprawić mi humor ;). Generalnie polubiłam wszystkich z Sakurasou, jednak cały czas czekałam na chociaż minimalną transformację Smoka z odludka absolutnego w chłopaka, który zdołał w końcu oswoić się z ludźmi i zaakceptować ich zarówno z ich zaletami, jak i wadami ;). Poza tym, mam jakąś niewytłumaczalną słabość do skrytych typków, którzy odznaczają się nieprzeciętną inteligencją i zawsze mają gotową odpowiedź na wszystko.

Zazwyczaj unikam głośnych anime, w których bohaterowie zachowują się, jakby byli nie z tej planety, ale to anime w żadnym z momentów nie zmęczyło mnie i nie popchnęło do zadania sobie pytania: „po co ja to oglądam?”. Jak na komedię romantyczną, było całkiem przyjemne. Poza tym, podoba mi się, że nie było to tak bardzo płytkie, bohaterowie nie okazali się herosami, którzy wszystko mogą, a świat leży u ich stóp. Przeżywali wzloty, upadki i rozczarowania, jak każdy inny człowiek, wkraczając w świat bezwzględny i niesprawiedliwy, w którym królują i królować będą wybitne jednostki. Przekonują się o tym, że nawet ciężka praca nigdy nie zastąpi ogromnego talentu.

Moja ocena: 7/10.

Seria na poziomie „ok” – do dobrej brakowało jeszcze kilku(a może nawet więcej) czynników, okruchy życia spojone z fabułą wyszły całkiem nieźle, choć motywy ecchi typowe i powtarzające się, nie raz nawet na granicy dobrego smaku.

Postaci schematyczne, niczym nie odróżniające się od tych z innych serii za wyjątkiem Mashiro, choć tego typu postacie są dość interesujące przez odcinek lub dwa, później efekt jest wręcz odwrotny… protagonista wyrwany żywcem z typowego shonena, niczym nie odróżniający się od chłopaków z innych serii, jakoś niespecjalnie przypadł mi do gustu.

Dramatyczne wątki przeciągane trochę na siłę, z jednej strony próbuje przekonać, że życie wcale nie jest takie łatwe, z drugiej mówi, że zawsze wszystko dobrze się kończy – nie byłoby nic w tym złego ale niekoniecznie w takim układzie.

Filozofie życiowe bohaterów czasami przeczą samym sobie, mówią często o staraniach ale szybko tracą zapęd przy pierwszej lepszej porażce – jeszcze w taki sposób, jakby to cały świat był winien tych problemów. Jednak też nie ma co zbyt wiele nad tym rozmyślać – podejrzewam, że miało to działać po prostu jako siła napędowa do progresu fabuły a niekoniecznie jako impuls skłaniający do przemyśleń.

Żarty dość szybko przestały mnie śmieszyć – wpadanie przypadkiem na dziewczyny, lądowanie w niezręcznych sytuacjach itd. to coś, czego naoglądałem się w wielu innych seriach i nie jestem przekonany do ich powtarzania.

Seria być może przypadnie do gustu osobom, które dopiero zaczynają z anime i nie miały zbyt wiele styczności z typowym ecchi, w takim przypadku może to być jakaś podstawa, dla innych zapewne nie określiłbym tego jako priorytet. Bez problemu dałoby się to ucisnąć w 12 odcinków z lepszą fabułą, nawet z tymi postaciami.

Anime zdecydowanie godne uwagi, zabawne, wciągające i niebanalne :)
Niektóre odcinki odrobinę nudzą co prawda, jak i jest parę innych gorszych jego stron, jednakże całokształt pozostaje całkiem zadowalający.
Napisałem też szerszą recenzję, jeśliby ktoś chciał się z nią zapoznać, pod tym linkiem:
[link]

bardzo się ciągnie jak flaki z olejem i główny bohater poprostu heh miał bardzo denerwujący głos jakby każde zdanie miało być jakąś życiową modrością 6/10

Seria według mnie, bardzo dobra, oczywiście na samym początku inaczej widziałem całą fabułę, lecz ostatecznie ekipa z J.C. Staff wykończyła to świetnie. Fabuła, nie jest arcydziełem, ale i słaba też nie jest, prosta i przyjemna, oraz spójna. Graficznie wypadło oczywiście wyśmienicie. Muzyka idealna akompaniowała się z całą resztą, wielki plus dla soundtrack'ów. Na koniec moja ocena 10/10.

Anime średnie bez polotu postać Mashiro mało ciekawa , romans trochę słabawy.

czyli o tym, że kukła średnio nadaje się na partnera.

Co?

Najlepsza piosenka jaką dotychczas słyszałem w animach!
Czy ktoś uważa tak samo? :)

Nie zgadzam się z opinią recenzenta Ai Kayano sprawowała się znakomicie. Seiyuu Aoyamy to dopiero porażka, jej rozpacz była tak słaba że wyciszałym całą scenę.

Ogólnie to zostaliśmy oszukani, obiecano na pełną adaptację jak Toradora a dostaliśmy 60% materiału. Ponadto durna reżyserka postanowiła dać Aoyamie szanse których nie miała oryginalnie (w LN jest jeszcze większa plażą na starcie agatka poniżej dobrze to ujęła, odcinek 7, scena na rowerach). Ja chciałem oglądać love story Soraty i Mashiro a dostałem irytującego nerwusa jako MC i wciskanego na siłę underdoga który był beznadziejny. Anime poszło w dół jak zaczęli ograniczać role TYTUŁOWEJ BOHATERKI od ok 18tego odcinka.
Ale ostatni odcinek był ok.
Dla tych co są ciekawi co potem bo nie będzie sequela:
 kliknij: ukryte  Sorata oświadczył się Mashiro na końcu 8 LN, w 9 są parą, Aoyama się wyprowadza a Rita wprowadza. Sorata i Dragon robią grę na własną rękę.

Obejrzałam 23 odcinki (ominęłam ostatni? już nie mam siły… mam gdzieś jak to się kończy)

Strasznie drażniły mnie dwie z głównych postaci… Główny bohater -- fajnie, że kocha kotki, ale poza tym jest strasznie pomocny, dobry, przemądrzały… Przypomina kolesia z Chuunibyou demo koi ga shitai. prawie zawsze wie co powiedzieć, żeby poruszyć serca, rzadko się złości. Według mnie jest mało realistyczny, nastoletni chłopcy tak się nie zachowują. Druga postać, która mnie wkurzała, której właściwie nie mogłam znieść, to Nanami Aoyama. Przemądrzała, upierdliwa moralizatorka, zgrywająca się na silną i samodzielną, a wcale taką nie jest. Nie znoszę jej Kansai­‑ben, seiyuu podkła również głos dziewczynie z Ginga e Kick Off!, która ma podobną osobowość. Ciężko lubić serię, kiedy główne postaci drażnią. Lubiłam Shinę, ale to za mało. Moją ulubioną postacią był Ryuunosuke, ale to postać drugoplanowa.

Anime jest nudne, ciągnie się, mało się dzieje.

Animacja jest bardzo ładna. To mocny plus tej serii. Takie eye­‑candy.

Zapowiadało się sympatyczne. Ale niestety.

Całkiem śmieszna komedia przez te kilka pierwszych odcinków. Potem absurdy osiągają taki poziom, że ten, kto pochyli się mocniej nad tym, co dzieje się na ekranie, może tylko pokręcić głową z niedowierzaniem. Głupoty w scenariuszu, rzeczywistość jest swobodnie naginana do celów, jakie maja być pokazane na końcu, czyli jeden wielki happy end (aczkolwiek nie wszystkie plany okazały się być udane), mimo przebytych przeciwności losu. Te oczywiście wprowadzono tylko dlatego, że ma być dramatycznie i trzeba bohaterów zżyć ze sobą, niestety są one zupełnie dla mnie niewiarygodne. Cały dramatyzm w tej serii kompletnie do mnie nie przemówił.

Kreacje postaci szybko okazują się być kalkami kalek, a niektóre elementy otoczenia, jak bałagan w pokoju, robią tylko nastrój moe wokół Shiiny.

A właśnie… ona. Dziewczyna tak oderwana od rzeczywistości, że nie umie podnieść własnych majtek z podłogi i musi o to prosić kolegę, bo nigdy po sobie nie sprzątała. Brzmi głupio? Jest tego znacznie więcej. Zachowuje się jakby z dżungli wypadła, nie zna podstawowych zasad relacji międzyludzkich, głupio powtarza słowa. Nie obowiązują jej żadne zasady. Ale nie jest to nic a'la doktor House, a próby stworzenia z niej postaci interesującej, co się wybitnie nie udało.

Nic porywającego, kolejna przypowiastka o grupce przyjaciół i przeciętny romans.

4/10, bo Shiina tylko irytuje.

Altramertesie, nie ująłbym tego lepiej. Świetna recenzja, wypunktowałeś wszystko, co trzeba. Gratuluję też łagodności, ja bym się tak delikatnie Shiiny nie potrafił potraktować.
Co się tyczy wyglądu szkoły – to raczej norma, jeśli chodzi o wystrój takich budynków. Zdarzają się oczywiście bardziej dopracowane (jak chociażby w Maria­‑sama ga Miteru czy Durarara!), ale to nieliczne wyjątki. Polecam obejrzeć ending KareKano, czy pooglądać zdjęcia z japońskich szkół – maksymalna prostota, estetyka i schludność.

Po obejrzeniu kilku odc anime poprostu mnie zniesmaczyło.Dlaczego? Mamy tu kolejne utarte do bólu schematy bohaterów,które ileś razy widziałem w innych anime tego typu.Ile mozna? Zero świeżosći,tylko jak zwykle poprawny chłoptaś sorata,tsundere koleżanka,pijąca sesnsei,i „skomplikowane” uczucia 2 mózgów tworzących anime.Szkoda mozna było z tej serii wyciagnąc sporo więcej.Jedynie postać blondynki w jakimś stopniu mnie interesowała.Ode mnie 6/10

Zacząłem oglądać Skurasou jako debilną, powtarzalną komedię pełną za przeproszeniem cycków, majtek i innych w tym klimacie. Takie odmóżdżające coś… Mniej więcej środek serii stał się taki jakiś mdły i nijaki – szczerze powiedziawszy już miałem sobie odpuścić – ale postanowiłem dotrwać do końca i nie żałuje. Co prawda dalej nie było już śmiesznie ale było zdecydowanie lepiej, trochę śmiechu, trochę wzruszeń ogólnie ok. Tylko teraz, za cholerę nie wiem jak ocenić…:))
Cóż więcej, jeśli ktoś oczekuje głupawej komedii od początku do końca niech sobie daruje, jeśli ktoś szuka czegoś oryginalnego od a do z niech sobie daruje – natomiast jeśli ktoś chce się dobrze bawić i odprężyć niech ogląda.

Anime bardzo mi się podobało, od każdej strony. Ale pierwszy raz widziałem w anime podobną scenę z życia,  kliknij: ukryte  mianowicie jako projektant gier, to była moja pasja, więc chciałem zostać, marzenia dobra rzecz, ale z utalentowanymi osobami, to ja se mogłem, starałem się od 12 roku życia uczyć grafiki i programować, potem tez uczyłem się wiele, wiele innych rzeczy z dużą pomocą, za nim w ogóle poszedłem na takie studia. Po roku zrezygnowałem, bez talentu, ciężka praca jest gówno warta, nie spałem i po 3 dni z rzędu, ucząc się, a już uczyłem się w dzieciństwie, dzięki ojcu, bo znał taka osobę, co się zajmował projektowaniem gier, nie z polski, tak czy siak, żałuje poświęconego na to czasu i wiem co to znaczy zazdrość i nienawiść do takich osób, co talent maja i nie muszą pracować nad sobą ponad 50h bez snu i mieć praktycznie zerowe efekty, bo wystarczy im normalny tryb uczenie się o ile w ogóle, niektórym się chce, bo czasem talent jest na tyle ogromny, że nie muszą, a i tak będą dobrze to robić. Ach musiałem te okropne wspomnienia przywołać.

Gdzieś tak do połowy oglądało mi się to średnio – bohaterowie denerwowali, tu i tam poupychano niezgrabnie trochę scen ecchi, a całość nawet obok oryginalności nie stała. Wiem, że od tego typu serii nie można wymagać zbyt wiele, ale coś jednak by się przydało. Na szczęście wraz z kolejnymi odcinkami było tylko lepiej. Przede wszystkim podobało mi się, że nie wszystko było cukierkowo proste – w przeciwieństwie do większości tego typu serii wreszcie nie mieliśmy do czynienia ze schematem „główny bohater może wszystko”.  kliknij: ukryte  Pozytywnie zaskoczyło mnie, że Sorata jak na razie nic w kwestii gier nie zdziałał, czy że Nanami się nie udało (chociaż tego żałuję, bo pokazano przecież jak ciężko na to pracowała).
Jeśli chodzi o postaci, to niestety sielanki tu się nie doczekamy, chociaż źle nie ma. Niestety twórcom całkowicie nie udała się kreacja Shiiny. Miała to być nieporadna życiowo introwertyczka, a przy tym geniusz plastyczny, ale w początkowych odcinkach wychodziła po prostu na osobę ułomną. Wszystko po to, by zadowolić fanów ecchi, bo prawda jest taka, że wszelakie sceny łazienkowe, czy bieliźniane były po prostu przesadą w jej przypadku – to, że jest to postać żyjąca w nieco innym świecie, nie znaczy od razu, że nie może być w stanie zapiąć sobie guzika, czy starać się wlewać płyn przez zakorkowaną butelkę. Na szczęście w drugiej połowie serii widać już znaczącą poprawę pod tym względem i wreszcie zachowuje się ona jak osoba, która jest po prostu nieporadna społecznie.
Można by się tu rozpisywać, bo każda z postaci ma swoje plusy i minusy, ale w tym miejscu dodam tylko, że zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu Ryuunosuke – przynajmniej w jego przypadku oszczędzono nam nawału traum i załamań. Czasami miało się wrażenie, że jedynie on i Nanami potrafią tam myśleć logicznie i tak też się zachowywać xd
Grafika strasznie mi się spodobała – pastelowe barwy to dokładnie to, co lubię najbardziej^^ Do tego dołożono śliczną grę świateł i zadbano o dobre wykonanie, więc nie ma się tu do czego przyczepić – seria jest po prostu wizualnie ładna. Tak samo ląduje u mnie na plus muzyka – oba op i ed są po prostu miłe dla ucha, tak samo jak te kilka nutek ze środka.
Przez sam fakt, że poziom serii z czasem uległ znacznej poprawie postanowiłam dać Sakurasou 8/10, bo generalnie rzecz biorąc nie żałuję spędzonego nad nią czasu.

dobre anime dla niewymagajacych, czasem smieszne, czasem smutniejsze, na pewno mnie nie znudzilo przez te 24 odcinki.

mimo wszystko koncowka zdecydowanie slabsza od pozostalej czesci.  kliknij: ukryte  patetyzm, wyciskanie lez, tony cukru i bohaterstwo… bohaterow w przedostatnim odcinku przyprawialy o mdlosci. poleciala za to ocena tego harem komediodramatu.

koniec tez tradycyjnie – happyendowo­‑nijaki
7/10

Oglądam i sam się sobie dziwię, że mi się podoba. Zbytnie zagłębianie się w fabułę nie ma sensu… wszystko jest na zasadzie os i one dwie, nie licząc tych dwóch par, które już znamy. Jednak ma coś w sobie, dobre na poprawę humoru, odstresowanie się, zdarzają się momenty z dobrym humorem i można się uśmiać po pachy.
Zakończenie chyba znam, ale każde inne, będzie mnie bardziej satysfakcjonować…

Widziałem wiele podobnych do tego anime, ale jednak Sakurasou ma coś wyjątkowego co do mnie przemawia. Może też to, że jest strasznie „pozytywne”. Chyba to słowo pasuje. Nie idzie tylko utartymi ścieżkami, ale dodaje też coś od siebie. Nie patrzę na nie oceniając poszczególne czynniki, ale na to jakie emocje i przyjemność u mnie wywołała.

Serio,jeżeli ktoś w serii Harem­‑Ecchi szuka czegoś głębokiego na skale nie wiadomo jakiego dramatu to musi być walnięty.
Seria jest mimo wszystko bardzo lekka(jak na moje standardy),a jakiś tam niby dramat i romans to nic innego jak jakaś prosta linia fabularna…Co wy chcieliście tu ujrzeć?
Że niby postacie są bez charakteru?
Może i są kalką wielu podobnych postaci z wielu innych anime,ale czego się spodziewaliście?Tu i tak wypada to jeszcze jakoś przyzwoicie.
Mnie zastanawia tylko jedna rzecz…ile w tym anime trwa doba?Bo biorąc pod uwagę kliknij: ukryte  że bohaterowie:
1.Mają swoją pasję(tworzenie gier,rysowanie mangi,tworzenie anime)
2.Muszą zajmować się upośledzoną umysłowo laską
3.Muszą się uczyć
4.Inne zajęcia jak praca,zajmowanie się kotami lub przygotowywanie prac grupowych (Nyaboron czy jakoś tak)
5.Zajmowanie się Sakurasou czyli sprzątanie,mycie naczyń,przygotowywanie jedzenia itp.
6.Do tego mają jeszcze czas wolny na spotkania i randki
Może przesadzam,ale czy oni są jakimi super­‑hero,że mają w ogóle czas i siłę tak ciężko pracować?

Mi tam to anime(jak na stan 16 odcinków, które do tej pory wyszły) naprawdę się podoba.
Nie do końca rozumiem ludzi, którzy zaczynają oglądać anime, na siłę szukając nie wiadomo jakich wrażeń, postaci dopasowanych w każdym szczególe tak, że nawet ich jedzenie rano płatków ma jakiś sens(ponadto realistycznych i jednocześnie odkrywczych!) realistycznych wydarzeń… skoro tego chcą, niech rzucą w piiii za przeproszeniem anime i wyjdą z domu, do ludzi. Tam to znajdą. A przynajmniej jak już upierają się na anime, niech szukają w innych gatunkach, bo tutaj taki klimat, tematyka i rozwój wydarzeń był zdecydowanie do domyślenia się już po samych screenach.

Ja sama średnio jestem fanką tego typu serii(nie mówię, że ich nie lubię) a ta seria bardzo przypadła mi do gustu. Zgodzę się, że główny bohater zbyt bystry ani oryginalny nie jest i nie należy do mojego top10 głównych bohaterów, ale i tak wolę go od np Otonashiego z Angel Beats, Kirito z SAO bądź głównego bohatera z Clannadu(którego imienia nie przytoczę – nie pamiętam, bo nawet nie dotrwałam do końca tego anime, prawie zanudziło mnie na śmierć). Często nie rozumiem jego postępowania i mam ochotę nim potrząsnąć czy coś, ale mogło być znacznie gorzej, przynajmniej coś mówi, robi coś, a nie stoi jak słup podczas wydarzeń jak spora część głównych bohaterów, którzy budzą się tylko gdy dama jest w potrzebie.
Ale jego dizajn jest be.
W przeciwieństwie do Shiiny, której wygląd zrobił na mnie wielkie wrażenie. Po pierwszy czy drugim odcinku myślałam(ba, byłam pewna), że jej nie polubię, ale szybko się to zmieniło. Nie uwielbiam jej jakoś specjalnie, ale przestała mi przeszkadzać, zrozumiałam jej zachowanie – ona jest w pewien sposób autystyczna. Tacy ludzie NAPRAWDĘ się zdarzają, ale wymagają stałej opieki. Z tym, że w tym wypadku większość ludzi widzi to tak – „zrobili ją wielką genialną artystką więc jest autystyczna” a tu wychodzi bardziej na „zrobili ją wielką genialną artystką I jest autystyczna”. Dlatego mamy zachowanie takie, a nie inne. Jeszcze dodajmy zamknięcie ją w pracowni gdzie nie miała nic do roboty po za rysowaniem. W pierwszej chwili skojarzyła mi się z Kanade z Angel Beats, jednak Kanade jest dla mnie znacznie bardziej sztuczna i nudna. Plus w Shiiro ewidentnie widać zmiany wraz z czasem i wpływem reszty mieszkańców Sakurasou.

Reszta postaci też wcale nie jest taka kiepska. Jin kreowany na lowelasa, ale tak naprawdę świetny przyjaciel, lojalny towarzyszom ale  kliknij: ukryte  czującym odrzucenie przed pójściem do łóżka z osobą, którą naprawdę kocha(sic! i to jest realne, znam nawet kogoś z tym kompleksem – jest w stanie uprawiać seks tylko z ludźmi, których nie szanuje). Mamy też Misako, która jest trochę sztuczna z nadpobudliwością, ale wciąż mieści się w granicach. No i widać, że nią też targają emocje, zrobi wszystko by robić to co kocha i być z tym, kogo kocha i jest niezwykle wylewna. Następnie Nanami, dość realistyczna postać jak na mój gust, pracowita, „cnotliwa”(przecież nieśmiałą ją nie nazwę), uparta, uczynna.
Dochodzimy do Ryuunosuke, mojej osobiście(obok Jina) ulubionej postaci. Realista, umysł ścisły, kąśliwy, wyizolowany, a jednocześnie niedostosowany i nieśmiały(strach przed wiadomo czym :'D) Zwłaszcza wesoło jest, gdy pojawia się pewna kobitka…
 kliknij: ukryte  Kocham, po prostu kocham sceny między nim a Ritą! I nie mogę się doczekać 17 odcinka, bo chyba się tam pojawi. Scena na lotnisku była niesamowicie słodka, tak samo jak scena gdy Rita krzyczała „Ryuunosuke! Daj mi swój e­‑mail!” a potem ciągnęła go za rękę na scenę, gdzie mieli się ukłonić. Moja ulubiona para od ostatnich kilku anime, które obejrzałam…
Rity myślałam, że nie polubię, skojarzyła mi się trochę z Kawashimą z Toradora! którą darze niechęcią, ale szybko się do niej przekonałam.
Wychodzi na to, że z postaci(które są barwne, tego im nie można odjąć) nie przepadam tylko za sensei Chihiko i Yuuko. A to niezły wynik.

Fabuła jest raczej prosta. Użyłabym jednak sformułowania uproszczona. Po prostu uprościli wiele rzeczy(robienie projektu, mangi, anime, gier…) na potrzeby fabuły i nie mam im tego za złe. Spotkałam się z zastrzeżeniami, ze Sorata nie byłby w stanie tak szybko zrobić gry na konkurs nie znając się wcześniej na tym. W sumie racja, jednak on tworzył tylko projekt gry w oparciu o podręczniki i wyobraźnię, a nie pisał grę samo w sobie – tym się przecież zajmie studio z drobną jego pomocą, zatem to nagięcie realizmu da się ścierpieć.

Humor jest okej, raczej nie turlałam się po podłodze ze śmiechu, ale zdarzyło mi się parę razy szczerze uśmiechnąć czy zachichotać(„Wierzę w majtki.”)
Kreska jest okej. Nie należy do moich ulubionych(śmiejcie się, ale jestem wielką fanką tej z Hanasakeru Seishounen!) i nie znoszę gdy faceci teoretycznie w wieku 17­‑18 lat wyglądają na chłoptasiów w wieku 14, jak w przypadku właśnie Soraty, ale nie jest źle, postaci różnią się wyraźnie od siebie, tła są dopracowane i wszystko jest utrzymane w miłej kolorystyce. Czasem cienie na postaciach wydają mi się niedopracowane i nie podoba mi się ten sposób robienia oczu, ale to nie przeszkadza aż tak w oglądaniu.
Muzyka jest przyjemna. Nie ma jakiegoś szczególnego „łał!” zrywającego z fotela, ale da się słuchać, widziałam znacznie więcej lepszych kawałków, ale dużo gorszych też widziałam.

Zaczęłam to oglądać po Tonari no Kaibutsu­‑kun, które nie było złym tytułem, ale stwierdziłam, że dwójka głównych bohaterów denerwuje mnie znacznie bardziej(zwłaszcza Haru!) niż w Sakurasou i ich historia miłosna jest znacznie głupsza.

Sakurasou jest komedio­‑romansem szkolnym, zatem czymś lekkim, nieskomplikowanym, wesołym, często stawiającym na drobną hiperbolizację wydarzeń i postaci, jak też jest w tym tytule. Owszem, ta hiperbolizacja np autyzmu Shiiny była blisko granicy przyzwoitości, ale jeszcze trochę jej do niej brakowało na szczęście.
Po za tym to anime mówi o próbie staniu się lepszym nie tylko dla siebie, ale także dla swoich przyjaciół, a próbach odnalezienia pasji i powołania, a staraniu się robić jak najlepiej to co się kocha. Zatem przesłanie też jest okej, zwłaszcza dla widzów nieco młodszych, jak jakieś 13­‑14 lat, którzy oglądają anime właściwie tylko dla przyjemności i nie doszukują się jakiś ubergłębokich(że aż sięgają dna…) znaczeń.


Ja osobiście daję Sakurasou no Pet na Kanojo jakieś 8/10(chociaż w osobistym odczuciu chętnie dałabym 9, nie pozostaję jednak ślepa na niektóre wady tego tytułu…) i nie mogę się doczekać kolejnych odcinków – mam nadzieję, że nie spaprają zakończenia i pozytywnie rozwiążą się spawy moich ulubionych paringów(które nie mają związku z Soratą i jego dwuosobowym „haremem”) (:

Mi to anime bardzo się podoba. Zarówno jako komedia, jak i romans, jest niezwykle przyjemne. Shiina jest według mnie świetną, oryginalną postacią. Miło ogląda się jej próby zrozumienia uczuć doświadczanych głównie względem Soraty i wyrażanie ich. Uwielbiam, kiedy Kanda wścieka się, gdy ktoś powie coś bezsensownego, robi to po prostu śmiesznie. Przyjemna dla oka oprawa graficzna jest dodaktowym plusem tego anime.

Szczerze, jestem tym anime bardzo zawiedziona, po kilku odcinkach po prostu zrezygnowałam z dalszego oglądania. Głównym bohaterom przydałaby się chociaż krzta charakteru, a tak to są bezbarwni i po prostu nudni. Anime do bólu przewidywalne, absolutnie nie wnosi nic nowego do gatunku, ale sięgając po tą serię się tego nie spodziewałam. Mając niewielkie oczekiwanie w stosunku do tego ''tworu'' i tak się zawiodłam, to na tyle w tym temacie.
Nie polecam, jeśli ktoś ma trochę wolnego czasu doradzam sięgnąć po jakiś inny tytuł.

Obejrzałem cztery odcinki. Przy pierwszym stwierdziłem, że będzie świetna komedia. O ja naiwny. Po czwartym darowałem sobie, bo z taką konwencją i takimi bohaterami robienie dramatu to kpina z widza.

Dramatu nie zauważyłem(chyba ze brać pod uwage rozterki głownego bohatera i „problemy” reszty)ale to i tak kpina z widza ;P Główny screen chyba wystarczy za wyjaśnienie.Mi pasowała by tu konwecja ala Baka to test.Jedna z multum serii żerująca na tych samych schematach(nie mówie że to jest złe – ważne żeby było ciekawe i żeby widz nie patrzał z zażenowaniem na ekran).Problem w tym że chyba Japończykom brakuje pomysłów przez co serie wg mnie sa coraz bardziej udziwniane.Dla mnie najlepszym przykładem jest Mayo chiki(oceniłem na 4).Tu chyba sytuacja bedzie wyglądała podobnie.Albo za dużo widziałem.

Obejrzałem cztery odcinki. Przy pierwszym stwierdziłem, że będzie świetna komedia. O ja naiwny. Po czwartym darowałem sobie, bo z taką konwencją i takimi bohaterami robienie dramatu to kpina z widza.

Znowu ecchi, znowu harem. Tym razem w wersji na niedorozwoja (aka wielce genialną artystkę introwertyczkę), tsundere (teoretycznie niezależną i silną dziewczynę) i loli z kompleksem brata (ta chociaż nie udaje czegoś innego niż jest w rzeczywistości). Zapowiadało się nawet nie tak źle, ale z każdym kolejnym odcinkiem jest coraz gorzej. Natomiast jeśli temu matoło…znaczy głównemu bohaterowi uda się  kliknij: ukryte  skończyć grę to już kompletnie zwątpię w inteligencję twórców…
Na szczęście są jeszcze inni bohaterowie i to mnie przy owym tytule nadal trzyma, zwłaszcza, że romans poboczny rysuje się ciekawiej niż główny (no…którykolwiek z głównych…), a tajemniczy sąsiad/sąsiadka może być równie interesujący/a

A ja, po dotychczasowych 4 odcinkach, jestem bardzo pozytywnie zaskoczony, tym bardziej, że już przez sam tytuł spodziewałem się czegoś bardzo „pod grupę docelową”. Na rozpisywanie się jest za wcześnie, ale już teraz mogę zaryzykować takie stwierdzenie: J.C. Staff regularnie popełnia całkiem udane serie w tej konwencji, a ta konkretna ma szansę stać się wartą dobrego słowa i na tym tle.

Zapowiada się dobrze, bohaterowie nie wyróżniają się niczym szczególnym od innych serii ale pytanie ile razy można wymyślać coś oryginalnego i zarazem ciekawego? Tym bardziej że większość motywów,charakterów została oklepana.Dobrze się oglądało po prostu miłe dla oka, czasami pojawiał się lekki uśmieszek na twarzy.Pewnie w dalszej części się rozkręci oby…(pewnie do tagów trzeba będzie dodać ecchi?)