Tanuki-Anime

Chyba idę z ang napisami Basildon 20 2 sierpnia ,nie ma jeszcze na tanuki tego z 2023

Anime jak dla mnie mało oryginalne, wszystkie motywy są dosyć przewidywalne i oglądając miałem wrażenie, że nic z tego nie wynoszę. Może przyzwyczaiłem się do poważniejszego cyberpunka w stylu Lain i Blame'a, ale cóż, jak dla mnie to po prostu seria przeciętna. Może działa jako anime akcji i fanom takiej rozrywki nie będę odradzał, ale żadne poważniejsze filozoficzne rozważania po prostu nie mają miejsca powyżej najbardziej podstawowego poziomu.
Na plus soundtrack, to było bardzo dobre. Styl graficzny też na plus, nawet cgi nie kłuło tak w oczy.

Na którym tomie kończy się anime ?

Uch, jakoś wpadłam poczytać przed Comic Conem i bulwers sprawił, że wróciłam na tanuki po kilkuletniej przerwie, zeby bronić jednego z moich top ten tytułów. Zaznaczam, że oglądałam całe dwa seriale na raz.

Zaznaczę, że uwielbiam motyw dystopii i swoje oceny bazuję na spójności wewnętrznej universum (świata przedstawionego).
W dyskusji pod PP dużo osób odnosi się do GITS i może na nim wyjaśnię spójność wewnętrzną universum. GITS ma jeden element, który od zawsze mnie wkurzał nie tylko dlatego, że to oczywisty fanserwis ale właśnie dlatego, że jest niespójny z tym co widzimy i wiemy o świecie: design Motoko a konkretnie jej strój. Gdyby wszystkie kobiety w świecie GITSa biegały w skąpych kostiumach byłoby ok ale kiedy tylko ona łazi rozebrana i nikt nie reaguje to następuje zgrzyt umysłowy.

Większość anime ma koszmarnie niespójne światy i co chwila wytacza deus ex machina, zeby pociągnąć dalej fabułę i pod tym względem PP się wyróżnia bardzo na plus.

Wiele zarzutów w dyskusji dotyczy tego, że ten i ten wątek jest nierealny z niewypowiedzianym „ja bym tak nie postąpił”.
Realizm odnosi się do naszych przeżyć, historii, poglądów religijnych, kręgu kultury – dużo lepszym miernikiem jest moim zdaniem spójność universum. Takie Attack on Titan jest kompletnie nierealne ale świat jest wewnętrznie spójny (nawet bardziej niż w PP). Warto też pamiętać, że odbiorca zachodni nie jest domyślnym odbiorcą anime, a nasz krąg kulturowy zupełnie inaczej kształtuje relacje między jednostką a grupą.

Co do kreski: jest ładna i niezbyt przesłodzona, zwłaszcza jak na coś przy czym pracował Urobuchi chociaz personalnie chętnie zobaczyłabym coś bardziej surowego. Co do designu Akane – kompletnie nie ogarniam zarzutu, że to najbrzydsza główna bohaterka anime ever. To nie pierwsza postać z nieproporcjonalnie wielkimi oczami a u niej przynajmniej pełnią jakąś funkcję informacyjną odnośnie rozwoju postaci.

A właśnie postaci, jest to co lubię: historia postaci drugoplanowych, ważne interakcje, chemia między głównym OTP, rozwój nie tylko głównego bohatera, wątpliwości i dylematy.
Wiele osób zarzuca Akane, że jest mięczakiem w sytuacji  kliknij: ukryte  możliwości uratowania przyjaciółki poprzez zabicie kogoś jednak moim zdaniem jest to spójne z jej charakterem zarysowanym wcześniej i tym, czego byśmy się spodziewali po obywatelach żyjących pod Sybil. Na pewno jej wewnętrzne przemyślenia, chwile słabości i dylematy nie były przedstawione w tak irytujący sposób jak zazwyczaj w anime (tzn. schizofreniczny kontrast między postacią silną a płaczącym i niedojrzałym dzieckiem chwilę później – patrz NGE).

Główny zły irytował mnie jedynie swoją nieskutecznością  kliknij: ukryte  np. tym, że nie zaatakował upraw jednocześnie z wywołaniem zamieszek ale takie sa prawa telewizji.

Psycho – Pass to nie tylko wyjątkowe – jak na pierwszy sezon 22 odcinkowe Anime. To coś więcej niż świetnie graficznie zrealizowana produkcja, która wraz z charakterystyczną futurystyczną muzyką nadaje klimatu ,,współczynnikowi zbrodni”. Psycho­‑Pass to właśnie wzruszająca i przerażająca historia o tym do czego może doprowadzić chęć kontroli społeczeństwa – wyznaczania mu każdego kroku na przyszłość – decydowania o tym co może zrobić a co nie. Ludzie w mieście przyszłości, do którego rozwoju przyczynił się system Sibyl są uwięzieni jak w pułapce, jak w nieskończonym Labiryncie, z którego nie ma wyjścia. System Sibyl został zaprojektowany po to by na świecie zapanował ład, porządek, równouprawnienie, po to by zlikwidować przestępczość i by doprowadzić do likwidacji głodu, bezrobocia i do zatarcia się zbyt dużych różnic między poszczególnymi ,,klasami” społeczeństwa. Sibyl miał sprawić by każdy był sobie równy : by przeciętny ,,Kowalski” mógł mieć ,,realnie” to co finansista czy zajmujący wysokie stanowiska w rządzie lub w BBP.

Wprowadzenie przez Sibyl ,,współczynnika zbrodni” który określał jak ktoś jest zepsuty lub czy ktoś jest w stanie ,,na pewno” popełnić zbrodnię – przed jej wykonaniem postawiło społeczeństwo w ,,jednym szyku”. Ludziom, pewnie tym, którzy mają dach nad głową, ciepłą posadę za biurkiem – wydawało się, że są bezkarni i z racji ich,,pozycji w świecie” nie powinno ich się w ogóle osądzać i oskarżać o popełnienie choćby jak najmniejszej zbrodni- to bezdomnych, głodujących i tych bez grosza przy duszy powinno wsadzać się za kratki i cokolwiek im wytykać – bo oni mają ,,motyw” by taką zbrodnię popełnić. To anime aż ,,krzyczało” od ,,zepsucia” i bezsensownego celu ,,Psycho­‑Passu”. Znikoma przestępczość – produkt uboczny Sibylu na ulicach Tokio nic tak naprawdę nie wniósł. Ci ludzie, którym mierzyło się czy ma zachmurzony współczynnik zbrodni czy nie czuli się pozbawieni odrobiny prywatności- byli pod ciągłą obserwacją ,,Wielkiego Brata”. To narzędzie ucisku – bo śmiało tu można mówić o ,,Dyktaturze Sibylu” tak zaburzyło poczucie relacji międzyludzkich i własnej wartości, że ludzie zamiast być posłuszni ,,jak psy” pchali się do popełniania choćby najmniejszych wykroczeń.

Sam współczynnik przestępczości nie był zbyt dobijający i zły w tym wszystkim. To najbardziej winny był ,,Sibyl” który był dosłownie wszędzie: Od nowoczesnych urządzeń nakładających jakieś hologramowe ubranie na skórę, ,,narzuconej” pracy i przyszłych szkół czy studiów na podstawie wyników wewnętrznego testu, po omawiany ,,współczynnik zbrodni”

Chaosu od połowy sezonu narobił Makishima, który okazał się być ,,Odmieńcem”-jednym z tych, których współczynnik zbrodni zawsze będzie miał taką samą barwę – nawet gdyby kogoś zabijał to w tym momencie – jego wartość nie wzrosła by nawet o trochę. Przejąłem się w tym momencie gdy Makishima współuczestniczył w tworzeniu hełmów, które potrafiły pobierać niski ,,psycho­‑pass” z otoczenia i dawać go tym , u których posiadających owe kaski współczynnik był bardzo wysoki. Mogli w nich zabijać – co wydawało się okrutne ile popadnie – nawet przy obecności przejeżdżających obok i skanujących ich policyjnych dronów.

Makishima zginął – przynajmniej teraz pozostało uporać się z samą Sibylą – na razie agenci BBP muszą żyć wg. jej ,,widzimisię”, by potem niespodziewanie uderzyć w jej ,,zbiorową świadomość” tworzoną przez kilkaset umysłów ,,odmieńców”.

Teraz czas na drugi sezon.
Ciekawe jaką ja miałbym barwę ,,Psycho­‑pass”

Piszę komentarz tylko by wyrazić swoje rozżalenie właśnie odkrytym podobieństwem do Sherlocka BBC. Zrzynka :( Może specjalnie odkrywcza nie jestem, ale teraz mi smutno :(

 kliknij: ukryte  czy tylko ja placze po makishimie?

Psycho Pass jest wrencz idealnym anime, według mnie każdy znajdzie tu coś dla siebie. Oprócz ciekawej i wciągającej fabuły w charakterze filozoficznym (toś już to pisał), to reprezentuje sobą także orginalne i pociągające postacie.
Nie mówię tego na podstawie: „o jaki słodki” (chodź przyznam, że za Kagarim będę ryczeć wieki), ale także pod kątem ich osobliwych charakterów. Każdy inny, co kolejny, to lepszy. Shougo zachwycił mnie swoim poglądem na świat, i z podziwem przyznam- sam jeden mógłby wykiwać Orihare Izaye- a myślaąm, że taka postać nie istnieje 0.0 Shuusei skradł moje serce i z wyglądu, i z seiyu, ale co najważniejsze- jego umiejętność przystosowywania się do sytuacji i czerpania z niej radości, jaka by nie była… <3  kliknij: ukryte  Psycho Pass oznaczony w wieku 5 lat, izolatka, a mimo to w chwili śmierci uśmiech na twarz. Niesamowity!!
Kreska też zasługuje na pochwałę, muszę przyznać, że dawno nie widziałam tak dobrej.
Naprawę warto poświęcić te 24 minuty razy 22 odcinki, by zapoznać się z Psycho Pass.
Zamierzam niedługo rzucić okiem na 2 serie, chociaż ubolewam nad końcem pierwszej, i nie sądze by 2 jej dorastała do pięt.
A teraz wybaczcie, pisałam ten komentarz na poważnie ale już nie mogę…  kliknij: ukryte  Shuuuu!!! <3 Makishima!!! Sybil WHY??

Już dawno nie oglądałem żadnego anime, bo i rzadko coś interesującego się pojawia. Coraz więcej słabych tytułów serwuje nam Japonia, to też na jakiś czas postanowiłem odpocząć od animacji. Psycho Pass polecił mi znajomy, więc nadarzyła się okazja, aby znów coś obejrzeć. Nie żałuję. Od pierwszego odcinka jest klimat oraz akcja, sama fabuła też bardzo wciągająca. Nim się spostrzegłem, przebrnąłem przez połowę serii. Przy drugiej połowie nieco się psuło, ale ogólnie anime jest naprawdę udane. Najbardziej polubiłem Kougamiego. Pozytywnie mnie zaskoczył, spodziewałem się przemądrzałego buca z „tragiczną” przeszłością, który zły jest na cały świat i na każdego patrzy z góry… a jednak w cale taki nie był, co więcej, okazał się bardzo ludzki i sympatyczny. Główna bohaterka jest mi zupełnie obojętna, niby przeszła przemianę oraz w gruncie rzeczy, nie była przekoloryzowana, ale coś mi w niej nie pasowało. Może to dlatego, że nienawidzę tak rysowanych bohaterek anime. No litości, te wielkie gały strasznie mnie od niej odpychały. Tego typu postacie psują klimat anime, bo wydają się dziećmi i nijak pasują do poważnej tematyki/klimatu tytułu.  kliknij: ukryte  Po części rozumiem ją, że zgodziła się na współpracę z sybill(?)- nie zdradziła nikomu prawdy. Mogłoby to sprowadzić niepotrzebny chaos. Ludzie i tak dopiero co dźwignęli się z niedawnych zamieszek. System, jak by nie patrzeć, sprawdzał się bardzo dobrze. Japonia była całkowicie samodzielnym państwem. Nie było sensu mieszać. Szkoda, że zabili tego rudego egzekutora, nie był jakąś ważną postacią i w sumie nic nie wprowadził do fabuły, jednak zyskał moją sympatię. Szkoda, że tak skończył.

Bardzo dobry tytuł. Fabuła jest ciekawa, a wykreowany świat dość wiarygodny. Jasne, można znaleźć kilka dziur w całości i przyczepić się do pewnych rzeczy, ale mnie przynajmniej ta wizja świata satysfakcjonuje,niezależnie od tego czy realistyczna czy też nie. Przyznaję jednak, że podeszłam do tego raczej dość lekko, jak do serii nastawionej głównie na rozrywkę i nie starałam się zagłębiać w szczegóły.
Inną sprawą są bohaterowie. Właściwie polubiłam chyba tylko Kougamiego, główny antagonista również jest ciekawy. Reszta jest albo nudna, albo po prostu irytująca, jak w przypadku głównej bohaterki. Nie przeczę oczywiście, że jej postać się rozwija i nabiera charakteru w trakcie trwania serii, ale od początku do końca jej nie lubiłam. Cieszę się, że zakończenie było jakie było, bo w pewnym momencie zaczęłam się obawiać,  kliknij: ukryte  że Akane jednak uda się powstrzymać Kougamiego przed zabiciem Makishimy, a to już byłaby totalna porażka. Rozumiem oczywiście, że bohaterka miała bardzo silne poczucie sprawiedliwości, ale przesada w jedną czy w drugą stronę nie jest dobra, mimo że tego właśnie wymagał system.Na szczęście zakończyło się nieźle, ale póki co nie planuję sięgać po drugą serię. Przede wszystkim z powodu  kliknij: ukryte  wymiany połowy postaci, nie wspominając, że ze starej ekipy pozostaną tylko średnio lubiane przeze mnie.Zresztą zakończenie wydaje mi się dobre, bo naprawdę nie wiem jak inaczej można by to skończyć, a tutaj historia zostaje idealnie zamknięta.
Podoba mi się całkiem projekt postaci, głównie męskich. Niektóre przedstawicielki płci pięknej też wyglądają nieźle, ale już Akane – tragedia. Dawno nie widziałam tak nieładnej postaci żeńskiej w anime.
Openingi i endingi bardzo ładnie się prezentują zarówno pod względem graficznym jak i muzycznie. Wpadła mi w ucho zwłaszcza piosenka z pierwszego openingu, słucham jej na okrągło. Wszystko pasuje do klimatu serii.
8/10 ode mnie za kawał dobrej rozrywki.

To anime jest wyjątkowe. Dlaczego? Ano dlatego, że największe emocje budzi w środku. Zwykle w seriach napięcie albo jest duże na początku i stopniowo opada, aby skoczyć w ostatnich odcinkach, albo stoi mniej więcej na tym samym poziomie. Tutaj pierwszy odcinek wciąga, kolejnych parę oglądasz z rozpędu, są ciekawe, mocne i brutalne, a potem następuje wielki skok –  kliknij: ukryte  odcinki o „polowaniu” na Ko oraz wprowadzaniu planu Makishimy w życie oglądałam niemal z zapartym tchem. A potem rzecz niesamowita – zakończenie. Niby poprowadzone jak należy, z odpowiednią nutą dramatyzmu, ale oglądając je nie czułam potrzeby dowiedzenia się, o będzie dalej, jak to zwykle bywa we wciągających anime, do jakich psycho­‑pass zaliczam.

Gdybym nie ten fakt, dostałoby 8 gwiazdek. Dlaczego?

Za pomysł, nawet jeśli nie oryginalny , to dobrze wytłumaczony i pociągnięty do końca, a nie urwany w połowie lub przegadany i osnuty „mgiełką tajemnicy” ujawniającą, że nawet sami twórcy nie wiedzą, jak wybrnąć ze stworzonej przez siebie sytuacji. Same założenia systemu Sybilla twórcy przedstawili tak, że nawet jeśli wciąż ciężko uwierzyć, że coś takiego mogłoby działać, nie przeszkadza to w oglądaniu.

Za bohaterów – ich rozterki wobec prawa i swojego własnego systemu wartości były przedstawione całkiem interesująco. Nawet jeśli nie dało się ich do końca polubić przez zbyt mało czasu poświęconego na ukazanie ich osobowości, to na tle innych postaci w podobnych seriach wypadają całkiem kolorowo.
Nawet główna bohaterka – o ile można ją tak nazwać – po początkowym niesmaku zaczyna budzić sympatię, gdy obserwujemy, jak uczy się i mądrzeje wraz z rozwiązywanymi sprawami  kliknij: ukryte  miłym smaczkiem na zakończenie było odtworzenie początku pierwszego odcinka po przybyciu nowej inspektor.
Pomniejsi antagoniści niczym mnie nie zaskoczyli, może poza faktem, że paru z nich zamiast zataczać się z opętańczym śmiechem używało mózgu. Za to Makishima wypada interesująco, otrzymujemy tu postać z krwi i kości, o określonych celach i niekonwencjonalnych metodach ich egzekwowania. Złapałam się na tym, że w pewnym momencie zaczęłam kibicować jego działaniom, jednocześnie pragnąc jego śmierci za wszystko, czego dokonał.

Ogromną zaletą jest oprawa wizualno dźwiękowa. Pod tym względem psycho­‑pass jest anime po prostu pięknym. Rozmaite projekty postaci, dbałość o szczegóły otoczenia i dobranie muzyki idealnie podkreślającej nastrój scen zasługuje na wysoką notę. Jedynym zgrzytem są piosenki na początku i końcu odcinków. Nie pasują według mnie do klimatu serii, gdyby je zmienić, mogłyby powstać na prawdę świetne openingi i endingi, bo graficznie są niemal doskonałe.

Rozpisałam się za bardzo. Dodam więc tylko, że jako wielbicielka makabry byłam bardzo zadowolona, krew leje się w ilościach adekwatnych do potrzeb, nie mniejszych, czasem odrobinę większych.

W związku z tym, że mamy nowy sezon anime, postanowiłem oglądnąć serię, która teraz będzie miała swoją drugą cześć. Wybrałem Psycho­‑Pass i bynajmniej nie żałuję swojej decyzji. Dorosłe, interesujące postacie, świetny pierwszy opening, który słucham nawet teraz, interesująca fabuła, czasami przewidywalna, ale mimo to kocham.

Już się nie mogę doczekać drugiego sezonu i z niecierpliwością czekam na  kliknij: ukryte  dwójkę nowych Egzekutorów. Szkoda tylko, że teraz będzie 11 ep.

Serię oceniam na 6,5 jako,że system tanuki przewiduje pełne oceny to 7/10.Wszystko niby jest dobrze,jednak czegoś brakuje,czegoś co sprawiłoby,że zapamiętałbym tą serię na długo.Na fabułę nie ma co narzekać,można nawet powiedzieć,że w pewnych momentach trochę przekombinowali,ale wszystko w miarę układa się w całość.Kreacja postaci też solidna,troszkę irytowała mnie Akane.Troszę żałuję,że  kliknij: ukryte  Kougamiego raczej nie zobaczymy w 2 serii,a w każdym razie nie będzie odgrywał już tak kluczowej roli(chociaż nie wiem jak to w mandze wygląda także są to czyste spekulacje)Gino,typowy megane, kliknij: ukryte  do czasu i to mi się podobało,dlatego na niego liczę najbardziej w drugiej serii.Reszta niestety schematycznie,jest luzak,starszy mądry pan i inni mniej lub bardziej charakterystyczni.Technicznie strasznie nie równo.Nie podobała mi się graficzna kreacja głownej bohaterki,a zwłaszcza oczy, jak u ćpuna.Podobało mi się konkretne zakończenie.Tak własnie powinny kończyć się sezony anime.Seria druga wychodzi niebawem,także dam jej szansę,może wtedy moja ocena jako całości wzrosnie,póki co 6,5/10

W zasadzie trochę nieładnie z mojej strony, że dopiero obejrzałam PP do końca. Przede wszystkim podobają mi się założenia fabularne… a raczej podoba mi się struktura tego świata. Kilka szczegółów (jak puderniczka Akane ;D) było ciekawych, kto wie czy niektórych z tych rozwiązań nie będziemy oczekiwać w przyszłości. Jeśli chodzi o sam system Sybilla, jest również interesujący tak pod względem praktycznym i moralnym… hm zwłaszcza, że jestem tuż po „Rajach utraconych” Le Guin, które sprzedały mi także społeczeństwo idealne. Ciągle trudno się przyzwyczaić do myślenia praktycznego. Dobry system to taki, który minimalizuje straty i zapewnia jak najwyższe bezpieczeństwo obywatelom, dobrobyt i organizowanie. Ogromnie ciekawy aspekt, bo ludzki uczucia i emocje są czasem zbyt dynamiczne na taki chodny osąd. Pod tym względem Akane urosła w moich oczach, zwłaszcza na końcu. Podobał mi się taki obrót spraw. Ale nie powiem żebym jakoś szczególnie lubiła któregoś z bohaterów. No… Makishima był niezwykły, znakomity czarny charakter. Panie egzekutorki też były niczego sobie, ale jakichś szczególnych więzi nie odczułam. Kilka razy przysnęłam w środku odcinka… Fabuła niekiedy nużyła mi się niemiłosiernie i nie miało to nic wspólnego z ilością krwi i okrucieństwa zaserwowanego na ekranie. Zastanawiam się na ile można było to zrobić lepiej? hm… Wyjątkowo lepiej by mi się czytało o czymś takim niż oglądało :<.

Drugi sezon już wisi w powietrzu:

[link]

widać, że autor ma duże aspiracje krytyczne ale to chyba tyle. recenzja jest długa i niewiele wnosi. obejrzałam trzy odcinki tego anime i uważam, że jest strasznie prostackie, problematyka niesamowicie wtórna, przynajmniej dla kogoś, kto interesuje się „nurtem”. (a może już za stara się robię?). to „już było” i to w tylu miejscach, tylu odsłonach…
tym bardziej dziwię się, że można tak dużo napisać o czymś tak miałkim.

... tego anime, którego próżno szukać na Tanuki.

Całkiem ciekawe. Spodobała mi się zwłaszcza postać głównej bohaterki.Na początku taka niepewna, z czasem silna. Za wielki plus uznaję te psycho- passy i ich system. Zastanawia mnie co się stało z Shinyą pod koniec. Wie kto?

Na początku seria mnie niezbyt wciągnęła. Przeszkadzało mi to, że wszędzie rzucało mi się w oczy podobieństwo do Ghost in the Shell. Parę bohaterów wydawało mi się skończonymi dupkami, a „główny zły” był typowym głównym złym. Jednak oglądałam dalej. Po połowie serii moje zdanie na temat tego anime drastycznie się zmieniło. Bohaterowie nie byli już czarno­‑biali, każdy miał jakieś motywy i z każdym można się było w jakiś sposób utożsamiać. Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Była nawet jedna chwila wzruszenia. Ostatni odcinek to czysta poezja -nic tylko czekać na kolejny sezon, chociaż i bez niego anime stanowi logicznie zakończoną historię. I co interesujące, w anime była mowa o „Blade runnerze” Dicka. I co zrobiłam? Kupiłam tę książkę, tak mnie zaintrygowała. Może na początku serii tego nie widać, ale w „Psycho­‑pass” stworzono na pozór idealną, ale w gruncie rzeczy niesprawiedliwą i okrutną rzeczywistość. Dobrze pokazano tu utopijne społeczeństwo. Po seansie mogę spokojnie polecić tę serię wszystkim, w szczególności bardziej wyrobionym widzom, którzy w odmętach średnich serii chcieliby obejrzeć coś prawdziwie wartościowego.

Ja oszaleję, kolejny dylemat „połówkowy”. Seria bardzo mi podobała, niektóre sceny zapierały dech, grafika świetna, a i postaci przyjemne na wejrzeniu.. xD Ale znów niektóre rozwiązania wydały mi się naciągane i słabe, stąd nie mogę dać inaczej jak 7.5. Polecam, ale IMO na 8 trochę zabrakło..

Teoretycznie powinnam potrafić ubrać w dobre słowa opinie na temat anime, w których odnalazłam swój 'efekt 'oh!'', jednak łatwiej jest mi ciosać kołki i wieszać psy na seriach, które w moim odczuciu okazują się totalną klęską. Pisząc na temat serii, które w jakiś sposób zdołały mnie zachwycić, zawsze boję się, że coś pominę. Byłby to niewybaczalny grzech wobec tych tytułów. 'Psycho Pass' niezaprzeczalnie wpisuje do kanonu tytułów, które cenię i będę ceniła za złożoność fabuły, bogaty zbiór postaci będących najbardziej przeze mnie cenionymi indywidualistami, a także za napięcie, które towarzyszyło mi przez niemal cały seans tego anime i skrajne emocje, jakie wywołał u mnie sam system Sybil. Przeraża mnie on o tyle, że nie jest nierealny, a wszystko, co w przeszłości przepowiedzieli wizjonerzy science­‑fiction powoli znajduje odzwierciedlenie w naszej rzeczywistości. Nasz świat nie jest wcale tak daleki od wprowadzenia podobnego systemu, który stygmatyzuje ludzi, zamyka ich w ciasnych klatkach statystyk, pomiarów, wszędobylskiej inwigilacji, umniejszając ich sile, inteligencji, pomysłowości i zdolności kreacji. W zasadzie już coś takiego funkcjonuje, tylko w nieco mniejszym zakresie, dając nam ostatki złudnego poczucia wolności. Tym bardziej przerażający jest fakt, że motyw ludzi zarządzających systemem jest analogiczny do rzeczywistego.  kliknij: ukryte  System Sybil tak naprawdę tworzą byli kryminaliści, stanowiący prawo mające na celu założenie pętli stworzonej z drutu kolczastego na karkach wszystkich obywateli kraju/świata. Gdy tylko okaże się, że obywatel w jakikolwiek sposób odbiega od przyjętej normy (teraz należałoby zadać filozoficzno­‑psychologiczne pytanie, co to jest norma?), pętla zaciska się na karku i ucina głowę. Jednocześnie zostawia lukę dla person, które z punktu widzenia społeczeństwa powinny zostać umieszczone w szpitalu psychiatrycznym pod szczególnym nadzorem lub więzieniu Alcatraz. Tutaj okazują się użyteczni dla samej jego struktury. Absurd? Teoretycznie tak, ale takich przykładów możemy przytaczać miliony.

Całe anime to gra, wyścig zbrojeń, próba sił. Kto okaże się bardziej cwany i przeciągnie linę na własną stronę. W trakcie oglądania anime wielokrotnie zaskoczył mnie nagły zwrot akcji. To dobrze, gdyż nie lubię, gdy wszystko idzie gładko. Bardzo podobała mi się rozkmina zamiarów głównego antagonisty, który nawiasem mówiąc, moim zdaniem spisał się na medal. Na szczęście ani w połowie serii, ani na końcu nie zobaczyliśmy jego ewolucji ze złego w tego dobrego. Do samego końca został zatwardziałym kryminalistą­‑ideologiem, który na swój, budzący odrazę sposób dążył do wyznaczonego celu. Sam antagonista zdołał wzbudzić we mnie dużo większe emocje, niż główni bohaterowie historii. Patrząc jednowymiarowo na jego osobę, można byłoby włożyć go w określony schemat, jednak motyw jego postępowania skłania do poważnego zastanowienia się nad tą postacią. Mimo metod, które stosował Mikishima, a które należałoby potępić, jego ideologię mimo wszystko uważam za słuszną. On jako jeden z nielicznych potrafił dostrzec prawdziwą istotę tego grajdołu zwanego Systemem Sybil i za wszelką cenę chciał go zniszczyć. Niewątpliwie należał również do ludzi o nieprzeciętnej inteligencji, dlatego tak długo mógł bezkarnie pogrywać sobie z przeciwnikiem. W żaden sposób nie mogę nazwać go postacią schematyczną lub kiepsko wykreowaną. Rzadko miałam okazję widywać w anime tak ciekawe persony, jak on, dlatego nawet jeżeli był bezwzględnym mordercą, zdołałam go polubić. Z resztą w anime nie zobaczyłam żadnego bohatera (pomijając randomy), których w jakiś sposób mogłabym nie polubić. Może poza Ginozą, który denerwował mnie swoją ignorancją i Kagarim, który z całej bandy wydawał się najbardziej nijaką i zbędną postacią. Bardzo się cieszę, że  kliknij: ukryte  Kougami mimo wszystko żyje sobie gdzieś tam na marginesie społecznym, ale jednak żyje i daje to nadzieję na równie dobrą kontynuację serii z jego udziałem. Szkoda mi tylko Masuoki. Był naprawdę świetną postacią, ale na sam koniec spełnił ojcowski obowiązek, więc jego śmierć nie poszła na marne. Za to chwała mu. Główna bohaterka mogła wydawać się głupią gęsią, która ślepo będzie szła ścieżką wyznaczoną przez system, a jednak okazała się kobietą z ogromnymi klejnotami. Była w stanie udźwignąć ciężar swojej pracy, jednocześnie potrafiąc w miarę trzeźwo oceniać sytuację z własnego puntu widzenia, a jednak zdecydowała się nie wychylać poza system i mimo tego robić swoje. Na początku ślepo wierzyła w słuszność systemu, jednak w miarę upływu czasu odkrywała, jak to wygląda 'od kuchni', a mimo to nie przeszła na stronę rebelii. Musiało to być dla niej niezwykle ogromnym ciężarem, z którym jakoś sobie poradziła, cały czas pozostając sobą. Pod tym względem Akane bardzo przypomina mi Saki z 'Shin Sekai Yori',tylko nie była tak płaczliwa, jak ona. Bardzo spodobało mi się w niej to, że nie traktowała egzekutorów jak niebezpiecznych kryminalistów, psy gończe, które należy trzymać na postronku i chłostać w razie jakichkolwiek objawów niesubordynacji. Mimo wszystko, to też byli ludzie, którzy mieli różną przeszłość, a o których losie bezpowrotnie zadecydował Sybil.

Teraz coś o stronie graficznej i akustycznej. Tutaj wypowiem się krótko, bo i nie mam zbyt wiele do opisywania na ten temat. Graficznie anime z jednej strony było na plus, z drugiej na minus. Plusem były niezwykle starannie dopieszczone tła. Miasto, budynki, fabryki, itd. Sprawiały wrażenie prawie wyjętych z fotografii. Pod tym względem nie zauważyłam jakichś wielkich zgrzytów. Zgrzyty pojawiały się, gdy na plan wchodzili bohaterowie. Nie za bardzo podobała mi się kreska żeńskich bohaterek. Miały dziwne oczy i nosy. Nieco lepiej wypadali panowie, aczkolwiek co jakiś czas można było zauważyć krzywizny i ogólnie brak dopracowania w niektórych ujęciach. Zdarzyło się, że bohater miał jedno oko na środku policzka, co wyglądało, jak rodem wyjęte z dzieła Picassa. Ogólnie design postaci mocno średni, choć niektórzy bohaterowie zostali narysowani w sposób, który mi osobiście przypadł do gustu. Muzycznie anime wypada dobrze, choć przez większość czasu muzyka w tle w jakiś sposób mi umykała. Była tak dyskretna, że naprawdę trzeba by było skupić się na tym aspekcie anime, żeby zarejestrować każdy utwór, który przewinął się przezeń. Podobały mi się za to niektóre openingi i endingi, a muszę przyznać, że rzadko się to u mnie zdarza.

Moja ocena anime: 10/10 Tytuły, które oceniam pełną punktacją należą do rzadkości. W swojej ocenie pomijam aspekt graficzny i muzyczny. Skupiłam się niemal wyłącznie na fabule i bohaterach, które zaliczam do jednych z najlepszych. Z czystym sumieniem mogę polecić serię i mam nadzieję, że drugi sezon nie zdoła mnie rozczarować :).

To anime śmiało można włożyć do działu, zatytułowanego jeszcze jedna wizja przyszłości. Nie zrozumcie mnie źle. Ja wcale nie naśmiewam się z tego, ani nie neguję w żaden sposób, tylko z góry uprzedzam potencjalnych widzów, z jakiego gatunku jest to tytuł. Nigdy nie należałem do geniuszy w dziedzinie technologii, ale myśl, że w przyszłości maszyny będą odgrywać znaczącą rolę w naszym życiu wcale nie przychodzi mi z trudem.
Psycho pass to właśnie jedna z takich wizji. Tajemnicze… coś patrzy na nas z góry i ocenia, czy jesteśmy zdolni do złamania prawa tylko i wyłącznie na pod­‑stawie naszych intencji, naszych myśli, ilości posiadanego stresu, czy mówiąc oględnie na podstawie naszego psycho pass. Sama myśl o podobnej przyszłości jest dla mnie jednocześnie przerażająca, jak i intrygująca. Zrozumiały jest dla mnie sam sens istnienia takiego systemu. Zapobiegać zbrodniom, zanim stały się faktem. Jednak w takim układzie musimy skazywać ludzi, którzy mają jedy­‑nie zamiar złamać prawo, ale faktycznie jeszcze tego nie dokonali. To właśnie jest paradoks świata prawa i porządku, paradoks, którego nie sposób się po­‑zbyć. Zupełnie jak w filmie z Tomem Cruisem Raport mniejszości. W obu tych pozycjach dostrzegam niedoskonałość istniejącego systemu oraz fakt,  kliknij: ukryte  że ów system oparty jest w rzeczywistości na ludzkim mózgu, a nie komputerze.
Wróćmy jednak do meritum zanim wdam się w dyskusję z samym sobą. Psy­‑cho pass jest naprawdę świetnie wykonane, zarówno pod względem graficz­‑nym, jak i dźwiękowym. Muzyka wpada w ucho i wcale nie mówię tylko i wy­‑łącznie o openingu i endingu. Postacie są tak różne, jak różni jesteśmy my wszyscy, choć można dostrzec w niektórych sytuacjach pewne znane schematy. Mimo to bohaterowie ani trochę nie nudzą, a już tym bardziej nie robią się czerwoni na twarzy na samą myśl o odsłonięciu delikatnym jednej piersi. Normalnie dałbym 8 na 10, ale fabuła, na jakiej autor oparł stworzenie tego dzieła to wyjątkowo śliski jak na mój gust kawałek dobrego parkietu, dlatego Psycho pass na dzień dzisiejszy wyślizgało u mnie 6,5/10

Nie przeczę – anime jest dobre i można się przy nim dobrze bawić.
Niestety, jakoś w połowie historii postanowiono pojechać schematem, pfffu – zżynką z wiadomego filmu i wyszło jak wyszło.

Sam „główny zły” był słabiutki, ot kolejna tego typu postać, która wyróżnia się jedynie tym, że sypie cytatami z książek, bo sama nie ma nic ciekawego do powiedzenia.

Bohaterowie za to udani i ładnie podciągnęli całość, szczególnie ojczulek tego okularnika (uwielbiam tego typu postacie).

Wystawiam lekko naciągniętą ocenę, może drugi sezon będzie lepszy, ale nie nastawiam się na nic specjalnego.
8/10

Rozczarowałam się okrutnie. Owszem, akcja i fabuła były w porządku, ale nie prezentowały sobą niestety nic nadzwyczajnego, czego się spodziewałam po tylu dobrych opiniach. Muzyki nie zapamiętałam prawie wcale, poza openingami i endingami, które może nie były brzydkie, ale jakoś tak mnie irytowały. Grafika… okropna. Postacie nie dość, że same w sobie nie były szczególnie urodziwe (z Akane, najbrzydszą główną bohaterką, jaką chyba kiedykolwiek widziałam), to jeszcze często ich twarze były zniekształcane i szpecone wydatnymi wargami. Na szczęście samo oglądanie nie było męczarnią i nie nudziło, chociaż zachowania Akane względem Kougamiego momentami było niemal nie do zniesienia. Zawiodłam się na całej linii. A szkoda, spodziewałam się więcej.

Dużo filozofi z różnych epok, szekspir, klasyka sf, mnemonic, muzyka klasyczna, antagonista który ma sens + świetni bohaterowie drugoplanowi, a to wszystko na raz w antyuptopijnym cyberpunkowym sosie. Wyborne. Przymykam oko na słabe zakończenie (cały ostatni ep i epilog), momentami paskudną grafikę i mimo to daję 10/10, pierwsze od baaaaaardzo dawna.

Końcówka trochę mnie zawiodła ale oglądało się świetnie. Polecam każdemu kto zechciał by sięgnąć po tę pozycję , nie będziecie się nudzić !

Z czystą przyjemnością dzielę się informacją, iż powstanie druga seria.  kliknij: ukryte  Nie mogę się doczekać Ginozy w roli egzekutora
Tu znajdziecie więcej informacji [link][link][/link]

to jest niepoważne żeby mógł istnieć tak nie odpowiedzialny system, oceniający zagrożenie po pulsie, zdenerwowana babkę czaba odstrzelić a jak ochłonęła to już paralizator, czy to jest dla ludzi z iq 50, podziękowałem

Seria aż się prosi o kontynuację, liczę na naprawdę dobry sequel. Całość była naprawdę dobra, ale pod koniec zauważyłam kilka sprzeczności. kliknij: ukryte  Po pierwsze dlaczego ten cały system dał odejść na sam koniec Kagamiemu? Skoro był egzekutorem bez problemu mogli by go namierzyć prawda? Nawet jeśli zrobiła to Akane to dlaczego nie została ukarana? Prawdę powiedziawszy postać Akane tak naprawdę mnie lekko irytowała. Była strasznie niezdecydowana, wkurzało mnie to, że nie umie się przeciwstawić systemowi mimo iż jak na ironie w głębi serca tego pragnie. Warto też wspomnieć o wspaniałych endingach i openingach, dla mnie po prostu mistrzostwo. Muzyka ta została dobrana naprawdę wspaniale, w szczególności opening pt. abnormalize tworzył lekki przedsmak całej serii. Podsumowując Psycho­‑Pass nie można zarzucić brak oryginalności i świeżych pomysłów.

Do 21 odcinka broniłabym prawie wszystkich zarzutów postawionych temu anime. A po obejrzeniu jakoś mi się odechciało. Anime moim zdaniem wspaniałe, ale tak jak przy „Darker than black” (btw. strasznie dużo podobieństw do tej serii) twórcy zostawili sobie bezwstydnie furtkę do kontynuacji. Nic się praktycznie nie wyjaśniło- wątek  kliknij: ukryte  Makishimy zakończony, ale wszystko inne już nie. Aż się spodziewałam na końcu napisu CDN.

„Psycho­‑pass” to anime z bardzo ambitną fabułą, dlatego też byłabym zdziwiona, gdyby seria udźwignęła wszystkie pomysły twórców i nie zaliczyła przy tym kilku potknięć (jak choćby wyidealizowani bohaterowie). Niestety nie poczułam większej sympatii do żadnej postaci, a rzekłabym nawet, że większość wręcz działała mi na nerwy. Mieli oni takie… płaskie, stereotypowe charaktery.
Poza tym momenty, które miały we mnie wzbudzić jeszcze większą ciekawość, w jakiś sposób zaangażować w losy bohaterów, nie przyniosły zamierzonego efektu.
Mimo to z zainteresowaniem obejrzałam to anime do końca – wciągnęło mnie, jednakże pewnych rzeczy mi w nim brakowało dlatego daję mu 7/10.

Nie jestem zbytnio dobra w opisywaniu swoich myśli, uczuć czy też własnych relacji, dlatego też nie będę się zbytnio rozpisywała. Obejrzałam całe anime i stwierdzam śmiało, iż jestem całkowicie zadowolona. Od początku byłam pozytywnie nastawiona, już w pierwszym odcinku, gdzie pojawili się egzekutorzy, oraz gdy przybyła świeża inspektor. Anime posiadało wg mnie mało wad, aczkolwiek nawet nie zwracałam na nie uwagi, ponieważ zalet było o wiele więcej. Mianowicie chodzi mi o fabułę, o ideologie zawarte w tym anime, o problemach bohaterów i decyzjach, które ciężko czasem podjąć w rzeczywistości. Sam fakt powstania Systemu Sybilli jest nad wyraz ciekawa, aczkolwiek nawet w naszej rzeczywistości się może taki system utworzyć, z takim szybkim tempem rozwoju technologii – wszystko jest możliwe. Jednak nie będę już pisać więcej o fabule. Bardzo zraził mnie fakt, że większość osób piszę o bohaterach w taki sposób : są nudni, szarzy, bez charakteru itd. Co to za stwierdzenie? Przepraszam bardzo, a ludzie w naszej rzeczywistości jacy są? Są bohaterami wielkimi, są tacy ciekawi, piękni, mający różowe włosy a piersi tak wielkie, że aż nieporpocjonalne do ciała? I czy są naprawdę tak interesujący, jak bohaterowie wielu innych anime? Otóż nie. Ludzie są tak naprawdę nudni jak flaki z olejem, poddani codziennej, szarej rzeczywistości, w której rutyna zajmuje wysokie miejsce. Ja właśnie lubię w tych postaciach to, że zostali wykreowani jak LUDZIE. Mający wady i zalety, będącymi realistami, dokonującymi wyborów. Ponadto nie podoba mi się „besztanie” głównej bohaterki – Akane. Mnie się ta postać właśnie bardzo spodobała, jej spostrzeżenie na świat było godne podziwu. Czytam wszędzie, że nie mogą się ludzie pogodzić, iż  kliknij: ukryte  „pozwoliła” umrzeć swojej przyjaciółce. W takim razie, pozwólcie, iż doradzę tym osobm, by znów obejrzeli ten odcinek. Niech się zastanowią, jak oni by się zachowali w takiej ciężkiej sytuacji, gdzie po prostu ludzie niekoniecznie muszą być sobą, ponieważ pod wpływem emocji, adrenaliny, człowiek może okazać swoje inne oblicze. Wielcy bohaterowie się odezwali, którzy by na pewno uratowali świat przez złem i na pewno by  kliknij: ukryte  zastrzelili Makishimę. Normalnie rodem Bleach czy Naruto, czy Sailor Moon. A otóż nie! Niestety Akane okazała się  kliknij: ukryte  bojaźliwa, jednak podziwiam ją za to, iż wzięła się w garść i pokazała na co ją stać w kolejnych odcinkach. Zaczęła nabierać doświadczenia, pojmować pewne rzeczy, zresztą będąc u boku Shiny'i, wiele się nauczyła. Dla mnie jest to postać godna podziwu, bardzo mnie poruszyły jej słowa na temat  kliknij: ukryte  prawa, czy też jej ostrzeżenie Sybilli, że kiedyś na pewno pojawią się ludzie, którzy zniszczą ten system. Drugą postacią, którą polubiłam, to oczywiście Kougami. Bardzo zafascynował mnie jego „węch” detektywistyczny, jego intuicja,wyczucie, a najbardziej mnie się spodobała relacja Akane­‑Kougami. Idealnie! Kolejna rzecz, którą mi się spodobała w tym anime. Przecież ludzie, nie tylko miłość partnerska jest ważna, większość oczekiwali, by jakiś romans z tego był czy coś. Otóż nie.  kliknij: ukryte  Przyjaźń między nimi była bardzo interesująca, ja czasem miałam wrażenie, że to była relacja mentor­‑uczeń, ufali sobie nawzajem. Tak jak relacja Makishima­‑Kougami, Akane­‑Kougami także dotknęła mnie.
Jak już wymieniłam Makishimę, to należy o nim napisać parę słówek. I tak, jestem kolejną osobą, która poddała się urokowi tej postaci, jego charyzmie. Inteligenty humanista, wielbiący książki i cytowanie myślicieli i filozofów. Jest to intrygująca postać, a stosunki między nim a Kougami, najbardziej mnie zaciekawiły. Niestety, do tej pory nie potrafię zrozumieć motywy jego postępowania, może po prostu nie zrozumiałam jego osoby. Rzeczywiście był anarchistą, chciał przekazać coś społeczeństwu, dać świadectwo ludzkiej duszy. Jednak nie ważne, jaki miał „szlachetny cel” i do czego tak naprawdę dążył, to jednak używał nieodpowiednich środków. I zgadzałam się całkowicie z myślą Kougamiego, iż był  kliknij: ukryte  tylko człowiekiem porzuconym przez społeczeństwo, samotnym, był jak dziecko, którego nie zaakceptowali rówieśnicy. Ponadto nie rozwinęli zbytnio wątku z Makishimą, to po prostu tak szybko się stało… szkoda, ale jednak cieszę się, że zamknęli jego wątek – zrobili to prawidłowo, jednak tak „po prostu” to zrobili, że tak to określę. Nie mam też zarzutów, co do postaci Masaoki, bardzo pozytywna, z wielką chęcią ją oglądałam. Ponadto  kliknij: ukryte  śmierć Masaoki, była piękna wg mnie. „Ars bene moriendi”. Bardzo mnie poruszyło jego poświęcenie, by ratować syna, mimo, iż miał Makishimę w swoich rękach. Uważam, że nie umarł na marne. Jednak oburzyła mnie  kliknij: ukryte  okoliczność śmierci Kagariego – kolejnej pozytywnej postaci. Realista, będący żartownisiem, ale potrafiący zachowywać się poważnie kiedy trzeba było. Uważam, że  kliknij: ukryte  jego śmierć, była taka no na odwal się. Umarł, bo ktoś musiał – ja tak to odebrałam. Moim zdaniem, powinni więcej pokazać o nim albo chociażby mógł nie umierać na marne. To takie smutne. Przywiązałam się do tej postaci, tak samo jak do Kou i Akane czy do Makishimy. Co do Yayoi czy Shion – btw. rozwaliło mnie to na końcu, że  kliknij: ukryte  były w związku xD – to nie mam do nich zastrzeżen, postacie poboczne, w końcu muszą też być te drugoplanowe. Jednak nie rozumiem, czemu ludzie rzucają się o to, że pokazali w jednym odcinku, przeszłość Yayoi. Co w tym złego? Pokazali przecież też czasy  kliknij: ukryte  za jakich Kou był inspektorem, także ukazali Sasayamę. Moim zdaniem, wcale ten odcinek nie był niezbędny, przecież trzeba też zająć się innymi postaciami, a nie tylko Kou, Makishima, Kou, Akane, Kou kij wie kto tam jeszcze. Są też inni ;) Jeśli chodzi o Ginozę – owszem, miałam początkowo niechęć do tej postaci, jednak polubiłam ją pod koniec. Charaktery są różne, Gino po prostu różnił się i mimo, że udawał  kliknij: ukryte  zimnego i obojętnego wobec swego ojca, to jednak wyszły na jaw jego prawdziwe i ciepłe uczucia – podczas śmierci Masaoki. Także przeczuwałam już wcześniej, że obierzę podobną drogę ojca – poprzez zostanie egzekutorem.
O to moje spostrzeżenia, jeśli chodzi o postacie.
Końcówka – dobra, nie mam zastrzeżeń, jednak coś w niej brakowało – i nie do końca mogę określić co. Bardzo podobał mi się fakt (jak pewien użytkownik napisał w poniższych komentarzach) że  kliknij: ukryte  nie zniszczyli w super, zajebiaszczy i bohaterski sposób Sybillę! W końcu, bo to nudne się robi. Pokonanie całkowitego zła, jak to w wielu anime występuje to zjawisko. No przecież systemu nie da się zniszczyć z dnia na dzień. Tak jak to Akane powiedziała – ludzie się kiedyś zbuntują i na pewno znajdą się tacy, któzy wyłączą system nasilania Sybilli. (btw. uważam, że Akane zasugerowała, że będzie dalej wykonywała rozkazy, póki nie wymyśli jakiegoś skutecznego sposobu, na to społeczeństwo ;]).
Tyle jeśli chodzi o całość anime. Akcja interesująca, aczkolwiek nie zauważyłam zbytnio rzeczy absurdalnych, jak to większość pisze. Są minusy, jak w każdym anime, ale jest ich mało. Ale to oczywiście moim zdaniem ;)
Pozdrawiam.
Ps. nie chciałam jakby co urazić kogoś, napisałam swoje przemyślenia, moje zdania, z którymi niekoniecznie każdy się musi zgadzać :)

w piękny sposób została pokazana utrata zdolności podejmowania wyborow (gdy wybor podejmuje za ciebie zawsze ktoś inny) główna bohaterka slepo słuchala systemu gdyż nie potrafila podjąć decyzji nawet system się z niej nasmiewal w ostatnim odcinku:) jej system wartości był nic nie warty. kreacje postaci bardzo mi się podobaly ale znienawidziłem głowna bohaterke która zgrywala twarda a nie potrafila uratować przyjaciolki gdy miała do tego doskonala okazje niczym się nie roznila od tych drona który redukowal stres u tej młotkowanej kobiety przed zamieszkami:).
hacker był najtrzeźwiej myslaca postacia :)

Wygląda na coś bardzo ambitnego, ale niestety nie podołało.

Ogląda się to świetnie, dobra rozrywka, momentami nawet bardzo dobra. Niektóre sceny dosłownie wgniotły mnie w fotel, zrobiły ogromne wrażenie. Fabuła też jest dobra, jest konkretny wątek fabularny, agenci mają się za kim uganiać, a sam Makishima… bardzo mi się spodobał, od razu go polubiłem, a gdy  kliknij: ukryte  zostaje ujawniona prawda, że być może to nie on jest tym „złym”, to polubiłem go jeszcze bardziej.  kliknij: ukryte  Szkoda, że tak tragicznie skończył, choć bezsprzecznie swoje na sumieniu miał.

Reszta bohaterów jest zbytnio z szablonu cięta, są stanowczo zbyt przewidywalni. Sam pomysł kreacji świata jest dobry, ale kuleje w szczegółach. Wszystko ogólnie bardzo fajnie, póki nie zacznie się w to zbytnio zagłębiać. Mimo to jest zrobione na tyle dobrze, że nie przeszkadzało mi to w oglądaniu.

Grafika… dobra, momentami nawet bardzo, a chwilami… Koszmarna! Jak dziecko pisakiem po tablicy, straszne bazgroły.

Mimo wad czekałem na każdy kolejny odcinek. Wciąga, dobra rozrywka.

7/10.

Króciótko chciałbym skomentować kilka uwag z recenzji.
1. Społeczeństwo Sybilli to społeczeństwo azjatyckie – z kulturowo wpojoną zasadą prymatu zbiorowości nad jednostką. Stąd taka łatwa akceptacja systemu. Jednocześnie ludzie są tylko ludźmi i mają poczucie, że zasady społeczne to pętający ich gorset, stąd słabsze psychicznie jednostki wykorzystują preteksty pozwalające im się wyrwać z tego gorsetu – czyli tu np. serialowe hełmy
2. System Sybilli uważa się za idealną władzę, dlatego właśnie tak słabe zabezpieczenia na wypadek zamieszek. Sybilla uznała że w idealnym społeczeństwie rządzonym socjotechnikami a nie siłą, takie rzeczy nie mogą się zdarzyć.
3. Jednorodność gospodarki ma swoje uzasadnienie – łatwiej taką gospodarką sterować eliminując niepotrzebne i komplikujące centralnie sterowaną gospodarkę współzależności. Sami znamy to z komuny. Tym miały być przecież kołchozy czy swojskie PGRy. Dodatkowo automatyzacja rolnictwa (znów łatwiej i taniej zautomatyzować jednolite uprawy) pozwala na emigrację ludzi do miast i uzyskanie nad nimi kontroli. W takim świecie tylko zdeterminowane jednostki żyją poza miastem – patrz sensei głównego bohatera.
4. Autor recenzji uważa za kompletnie na siłę dodane rozważania o przeznaczeniu, podczas gdy w tejże recenzji sam niejako mimochodem poruszył wątek, który uzasadnia takie rozważania. Otóż przeznaczenie odnosiło się do tego, że Kougami i Makishima niejako nie mogą bez siebie istnieć, są też jakby dwoma stronami tej samej monety:
- Socjopata­‑megaloman nie mający empatii wobec innych, ale dzięki temu chłodowi emocjonalnemu doskonale widzący całokształt relacji społecznych jako poddający się manipulacji system. Paradoksalnie (co zresztą porusza Sybilla) to światopogląd takich ludzi decyduje czy chcą strukturami społecznymi rządzić, czy je obalić.
- Cyniczny nie mający złudzeń policjant, który dzięki wyznawanym wartościom dostrzega niedoskonałości systemu. Jednak silna wiara w ideały sprawiedliwości, wolności zyskuje u niego ludzką twarz za sprawą odczuwanych emocji i empati. Widzi on, że społeczeństwo to nie abstrakt, tylko miliony odczuwających ludzi. Stąd cena za obalenie struktury społecznej (akceptowalna dla Makishimy) jest dla niego zbyt wysoka. Mówiąc inaczej wybiera to co uważa za mniejsze zło.
Osią całego filmu jest ukazanie tej wzajemnej fascynacji i nienawiści zarazem, powodujących że w swoich zachowaniach skupiają się tylko na sobie. Wątek przeznaczenia dotyczył tego właśnie, a nie wagi konfrontacji. Próbując zrozumieć takie podejście musimy odejść od zakorzenionej w kulturze chrześcijańskiej idei opatrzności bożej kierującej losami świata, a bardziej popatrzeć pod kątem hinduistycznej karmy jako przeznaczenia pojedynczych ludzi.

To kilka takich podstawowych uwag, niekiedy moze za bardzo ujętych w formie skrótów myślowych, niemniej już i tak się za bardzo rozpisałem.

Skończyłam oglądanie serii, nareszcie mogę skomentować całość.

Po pierwsze, oglądało się przyjemnie i (niemal wcale) bez nudy. Klimat taki, jak lubię: futurystyczna dystopia, wszystko na poważnie, dorośli ludzie zachowujący się (w większości) jak dorośli, realne problemy, cytaty z filozofów, klasyków literatury (tylko szkoda, że tak oklepane dla zachodniego widza). Ilość „mroku i przemocy” akurat w sam raz, tzn. było dość krwawo, ale bez epatowania flakami. Kreska, klimat – przyjemne. Muzyka – wykorzystanie utworów klasycznych oryginalnością nie grzeszy, ale powiedzmy, że w tej serii pasowało.

Niestety, dziur logicznych oraz ogólnego bezsensu w tym anime jest tyle, co dziur w naszych drogach. Mam wrażenie, że tylko mało wyrobiony, średnio rozgarnięty widz łyknie niektóre głupoty i deus ex machina z pocałowaniem ręki.
Przykład pierwszy z brzegu: gdzieś na początku drugiej połowy serii para głównych bohaterów wspina się na czubek wieży, żeby dorwać sami­‑wiecie­‑kogo.  kliknij: ukryte  Kogami wręcza Akane hełm, żeby móc powystrzelać pomocników Makishimy. Zaliczyłam facepalma, bo w pół sekundy zrozumiałam, że hełmy pomocników skopiują niski psycho­‑pass Makishimy i plan Ko jest, delikatnie mówiąc, o kant tyłka potłuc. Akane hełm oczywiście zakłada, cała uradowana. Wniosek: rzekomo genialna para detektywów popełnia naprawdę kretyński błąd tylko dlatego, że scenarzystom tak pasuje, pal sześć logikę.
Cały czas najbardziej zgrzyta mi to, jakim cudem Akane, filigranowa dziewuszka bez żadnych testów sprawnościowych i merytorycznego przeszkolenia, w kilka tygodni (?) zostaje supergliną.

Pomijając różne debilizmy w poszczególnych scenach, scenariusz był ogólnie wewnętrznie spójny, zachowano bardzo przyzwoitą ciągłość i dramatyzm – m.in. dlatego połknęłam ponad 20 epów w cztery dni. Spójny z jednym wyjątkiem – straszliwie zgrzytał mi odcinek dwunasty. Scenarzyści przypomnieli sobie nagle, że długowłosa, małomówna dziewczyna z ekipy Enfocerów dostała do tej pory minimum czasu antenowego, dlatego ni z gruchy, ni z pietruchy (!) wrzucili filera nt. jej przeszłości (z którego i tak niewiele wynika). Ep wcześniej oraz ep później mamy Makishimę i główny wątek, a tu nagle takie coś. Porażka.

Co do postaci, wydały mi się względnie udane, zarówno od strony osobowości, jak i chara designu. Żadnej z nich nie zapamiętam na dłużej, są na to zbyt mało wyraziste, ale lubiłam je podczas seansu. Podobał mi się bucowaty Gino (strasznie ludzka postać z tymi wszystkim wadami), jego przesympatyczny ojciec, wyluzowany (kiedy trzeba, i poważny, kiedy trzeba) rudzielec, charyzmatyczny, obdarzony łagodnym głosem i uśmiechem Makishima, wyzwolona seksualnie Shion, cicha Yayoi. Kogami trochę zbyt blady i stereotypowy jak na bohatera pierwszoplanowego; osobowością niewiele się różni od głównych postaci z filmów typu: zabili go i uciekł z jakimś mięśniakiem z Hollywood w roli głównej.

Akane robi za wyjątek. Tę postać zapamiętam na dłużej, niestety. Przez ponad połowę serii to klasyczna Mary Sue. Wszyscy dookoła zachwycają się, jaka to ona niesamowita, dzielna, wyjątkowa, utalentowana, urodzony detektyw itp., a tymczasem jej zachowanie pokazuje coś KOMPLETNIE innego. TO mi w niej najbardziej zgrzyta; nie fakt, że sobie nie radzi (to normalne, że początkująca osoba ma ciężko), ale rozdźwięk między rzeczywistą przydatnością panny oraz panami na jej cześć. Akane dorasta w końcu do swojej roli, ale o wiele zbyt późno, żeby zatrzeć mój niesmak. Gwoździem do trumny okazał się chara design: oczy na pół twarzy z wiecznym zezem, znikające brwi (może wypadek u kosmetyczki, może opaliła je sobie w wybuchu?), proporcje ciała jak u dziesięciolatki.

Last but not least: zakończenie bardzo mi się podobało!  kliknij: ukryte  Wątek Makishimy zostaje zamknięty, jak trzeba. Ko znika, co jest w jego przypadku najszczęśliwszą możliwą opcją. Gino godzi się ze sobą, z ojcem, z przeszłością. (Przez cały serial żałowałam, że nosi okulary, a kiedy na końcu się okazało, że nigdy nie miał wady wzroku, zapałałam chęcią mordu. ;)) Co najważniejsze: Akane nie rzuca się samobójczo na system, hurra!! Zamiast tego dostajemy dość optymistyczne przesłanie, że system prędzej czy później upadnie sam lub z rąk innych ludzi. Jakie to… normalne, realistyczne i dojrzałe, w przeciwieństwie do setek innych filmów łubu­‑du, gdzie główny bohater/bohaterka bez namysłu własnoręcznie rozwala system i wszyscy żyją sobie długo i szczęśliwie. (Bo scenarzyści zapominają o tym, że obalenie ustroju nigdy nie bywa proste i pozbawione konsekwencji.)

..ten komentarz jest skierowany do wszystkich tych którzy uważają że tokowy system jak pokazany w serii jest niemożliwy wręcz absurdem .. odpowiedzcie mi na pytanie czy obecny system w który przyszło nam żyć „big brother” także nie jest absurdem?? w świecie kontrolowanym przez wszechobecny monitoring, podsłuchy, rutynowe przeszukania policji, w bliskiej przyszłości chip rfid namierzający każdego posiadacza to jest totalna inwigilacja i masowa kontrola (oczywiście dla bezpieczeństwa – podobnie jak w psycho­‑pas system również do tego służy) teraz kolejne pytanie w jaki sposób to się stało oraz jak do tego dopuściliśmy?? czy ktokolwiek mógłby się tego spodziewać setki lat temu nawet w niedalekiej przeszłości takie wyobrażenie systemu było czystym sci­‑fi polecam książkę „Rok 1984” napisaną przez George’a Orwella w roku 1949 gdzie ujrzymy bardzo liczne podobieństwa do czasów obecnych, a nawet można śmiało przyznać że nasz XXI wiek przewyższa wyobrażenia Orwella..druga sprawa to „pozwolenia na wyroki śmierci” przytoczone przez jednego z przedmówców – czy były kiedykolwiek wykonywany wyroki śmierci na skazanych?? czy nadal są wykonywane w niektórych krajach przez system (tylko nie od razu, jakby to robiło różnice­‑krótkie życie ze świadomością rychłego stracenia)??….tak więc wynika z tego że Anime psycho­‑pass nie jest aż tak przesadzone jak się wydaje chyba tym którzy już „przyzwyczaili” się do obecnej struktury władzy nad obywatelami i jest dla nich całkowicie normalna jak również niezmienna…..wynika z tego że można również tą ciekawą opowieść interpretować na różne sposoby przykładowo jako alegorię do naszych obecnych czasów gdzie absolutna władza policyjna­‑sądownicza może skazać również każdego , również niewinnego człowieka na odizolowanie od społeczeństwa lub nawet śmierć,podobnie jak w serialu gdyż nie ma dowodów na jego niewinność (np.brak alibi lub luka w monitorowaniu jego poczynań) lub biorąc pod uwagę jedynie prawdopodobieństwo możliwości popełnienia przestępstwa ustalone przez wyrocznię(nasuwa się skojarzenie nie bezpodstawne starożytnej bogini, Temida z ZAWIĄZANYMI OCZYMA opaską trzymająca wagę dla mnie to dziwny symbol sprawiedliwości) ....widzimy więc że to dzieło japońskiej animacji można interpretować na wiele sposobów i to jest piękne w tym anime daje możliwość rozważania czy taka antyutopia jest możliwa?? czy czasem już nie żyjemy w takiej antyutopii?? i czy ówczesne społeczeństwo w końcu przejrzy na oczy?? pytania pozostawiam, niech każdy sobie sam na to odpowie…....

Bogowie… Miałam (w sumie nadal mam) wysokie oczekiwania wobec tej serii, bo klimat bardzo mi pasuje, oprawa audiowizualna też, ale pierwszy odcinek był STRASZNY. Chyba tylko dzieci, ewentualnie co głupsze nastolatki uwierzą, że pierwszy dzień pracy na nowym stanowisku dla KOGOKOLWIEK, szczególnie pracy w POLICJI, może wyglądać tak jak w przypadku Akane! Nierozgarnięta, naiwna dziewczynka puszczona kompletnie na żywioł, podwładni (sic!), których się boi (wtf?), muszą jej tłumaczyć wszystko jak kompletnemu laikowi – ponoć była najlepsza na roku, teraz nie ogarnia podstaw?! Do wykonywanej pracy zupełnie się NIE NADAJE, ma niziutką odporność na stres – w akademii policyjnej, czy gdzie tam studiowała, nikt tego przez lata nie zweryfikował?! Sama Akane nie wpadła na to, że uganianie się za bandziorami w towarzystwie innych bandziorów oraz służba „systemowi”, którego założenia podważa już na pierwszej akcji (sic!), to nie jej powołanie? Dawno nie widziałam większej bzdury; generalnie postać Akane i realia (zmiany) pracy na trudnym, odpowiedzialnym stanowisku wywołały u mnie facepalm tak potężny, że niemal cały odcinek oglądałam przez palce. Mam nadzieję, że później scenarzyści popisali się już większą logiką. Oby. Bo nadal mam apetyt na tę serię.

Ósmy akapit od góry:

Akane (Hana Kanazawa wreszcie w poważniejszej roli)

Poprawka: Kana Hanazawa.

Dobra seria z przepiękną grafiką. Mimo iż ponownie ukazuje dobrze znany temat „jednostek poświęcanych przez system dla wyższego dobra” to jest to porządnie odwalony kawał dobrego anime. Bohaterowie ciekawi i sympatyczni, całkiem dobra fabuła, nie przesadzono też z tragizmem i filozofowaniem. Bardzo fajna seria sensacyjna z gatunku tych poważniejszych.

Uważam, że recenzent zbyt łagodnie potraktował tę serię. Już od pierwszego odcinka rzucają się w oczy pewne nieprawidłowości, a nierzadko też zwyczajny brak zdrowego rozsądku.

Czy ludzie w przyszłości będą ta tyle ogłupieni, że pozwolą na wprowadzenie systemu, który mógłby rozkazać ich uwięzić lub zabić na podstawie jakiegoś numeru, co do wyliczania którego nie znają żadnej metodologii? W opowiadaniu „Raport Mniejszości” było to korzystanie z usług osób przewidujących przyszłość. System nie idealny, ale zdecydowanie bardziej przejrzysty.

Czy Akane rzeczywiście jest chodzącym ideałem, z najlepszymi wynikami w niemal każdej dziedzinie? Pierwszy odcinek temu zaprzecza. Ma zapewne problemy z logiką, skoro strzela do podwładnego, a nie do „przestępcy”, którego ten chciał powstrzymać przed ...czymś złym.

Psycho­‑Pass sprawdza się przede wszystkim jako zaproszenie do filozoficznych rozważań. Autorzy ukazują ewidentne niedoskonałości pozornie idealnego ustroju

Idiotycznego już na pierwszy rzut oka. Nawet Makishima, wróg obecnego systemu, korzysta z metod bardzo wątpliwych. Wkładanie mu do ust natchnionych sentencji nie powoduje, że zaczynamy lubić tę postać, tworzy jedynie w dość amatorski sposób tzw. „guembie”. Dobór cytatów do konkretnych sytuacji też nie zasługuje na uznanie, o czym wspomniał recenzent.

Postać białowłosego rewolucjonisty od razu kojarzy się z postacią z GitS:SAC 2nd GIG, Hideo Kuze. Główną różnicą w ich zachowaniu jest fakt, że  kliknij: ukryte  Kuze nie zabija zwykłych obywateli dla samej satysfakcji, a jego celem są jedynie organizacje rządowe i rządowi decydenci. Między nimi oraz obydwoma seriami istnieje spora przepaść. Szczerze polecam zapoznanie się z GitS­‑em.

Poza Makishimą i Akane, o których można powiedzieć coś więcej oraz Ginozą, którego zadaniem było wzmocnienie blasku Kougami'ego,reszta postaci jest nijaka. Osobiście nie oceniłbym postaci tak wysoko, jak recenzent.

Owszem, została poruszona poważniejsza tematyka, jednak w sposób amatorski (głównie mam na myśli kreacje postaci) i odpychający.

Seria może się podobać, jednak do mnie zdecydowanie nie trafiła. 3/10, would not recommend.

Przerwałem oglądanie serialu w połowie, ponieważ nudziło mnie oglądanie pościgu za Hannibalem Lecterem z przyszłości. Epatowanie okrucieństwem wydawało mi się wtedy jedynym powodem, dla którego powstało to anime, bo sama koncepcja świata ani główna bohaterka do mnie nie przemawiały.

Wróciłem do serialu po jakimś czasie, gdy z lektury komentarza w Sieci okazało się, że pan Lecter to co prawda psychopata, ale taki Lecter – Che Guevara. Kiedy podrzyna ludziom gardła, o coś mu chodzi. O coś walczy i to coś to rewolucja. Dla ludzi i w imię ludzi. Żeby świat był lepszy. Tylko dlaczego przy pomocy brzytwy i chorej estetyki?

No i teraz jestem zdezorientowany: po co w ogóle zrobiono pierwszą połowę serialu o pościgu za psychopatą realizującym swoje chore dewiacje, skoro druga jest już o łapaniu anarchisty? Przejście od jednej tematyki do drugiej jest tak gwałtowne, jak zamiana charakteru głównej bohaterki z cichej płaksy na twardziela w obcasach. Pierwszej (zarówno połowy serialu, jak i wersji bohaterki) w ogóle mogło by nie być i anime tylko by na tym zyskało, bo wtedy więcej było by w nim z „Ghost in the Shell: Stand Alone Complex”, a mniej z „Milczenia Owiec”.

Nierówna, bardzo nierówna produkcja, choć w ogólnym rozrachunku pozostawia dobre wrażenie. Widać pracę, jaką autor włożył w koncepcję świata, brawa należą się znakomitą scenografię, jest kilka widowiskowych scen i ciężki, duszny klimat, od którego niełatwo się uwolnić. Ale najważniejsze: narobiłem sobie smaku na powtórne obejrzenie „GitS: SAC”, którego duch błąkał się po ostatnich odcinkach.

Dobre, ale są błędy i sprzeczności i tematyka poważna a czasem absurdy XD  kliknij: ukryte  W sumie sam ten system jest absurdem hehe. W skrócie, niby dobrze, że jak ktoś ma egzekucje, bo tak system pokazuje, ale z drugiej strony główny wróg nie może zostać zabity przez unikalną zdolność, główna bohaterka, nie mogła zabić go, wolała poświecić przyjaciółkę, chociaż mogła to zrobić, a przynajmniej spróbować, ale nie bo tak system ocenił go, bo po co lepiej patrzeć na jej podcina gardło, egzekutor co poszedł go szukać, nie chciała żeby był mordercą, czyli, żeby go nie zabijał, chociaż zabił jej przyjaciółkę i nie mówiąc już o ogólnym źle jakie wykonał, ale przecież zabijali o wiele, wiele mniej groźnych przestępców, sugerując się bezsensownym systemem, nie wiem jak dla mnie, bohaterowie od samego początku byli bardziej jak lalki, bez umiejętności logicznego myślenia. chociaż miewali niektórzy wątpliwości co do systemu, a ci co go nienawidzili i tak woleli być wykorzystywani, zamiast przynajmniej spróbować uciec z tego śmiesznego miasta lalek xD Nie mówię, że mi się nie podobało, ale nie podobało mi się myślenie bohaterów. Nie chce mi się wszystkiego wymieniać :)

Jedna z niewielu naprawdę wartych uwagi serii z ostatnich sezonów. Przede wszystkim jest to zasługa dobrze przemyślanej fabuły – kreacja świata może nieco irytująca, ale jak się tak zastanowić – dość logiczna. Jej rozwój pozostawia natomiast wiele do życzenia. Niektóre wątki wydają się być wprowadzone na siłę, inne wydają się zapchaj dziurą całości. Było sporo momentów, które mnie osobiście po prostu wynudziły, nie wspominając już o totalnie irytujących akcjach (związanych głównie z postacią Akane, ale nie tylko).
Niestety momentami wieje lekką tandetą i niepotrzebnymi słit wstawkami, które psują klimat + jest kilka niedociągnięć (na które można jednak przymknąć oko).
Największy minus serii? Bohaterowie! Akane jest po prostu irytująca i co z tego, że w końcówce się prostuje, skoro wcześniejsze odcinki nijak na taką zmianę nie wskazują. Kougami to totalnie bezpłciowa postać – tak „nudnego” głównego bohatera dawno nie widziałam w serii na takim poziomie. To się po prostu gryzie. O reszcie oddziału nie można rzec za wiele. Niby dostają jakieś fragmenty o sobie, ale to niewiele, by móc ich w jakikolwiek sposób określić. Wielce żałuję tego, co zrobili z Ginozą, bo od początku go polubiłam i ciężko było mi tę sympatię utrzymać (ale na przekór twórco mnie dałam się – a co!:P).
Osobną kwestię stanowi Makishima, który mógłby być świetny, gdyby dano mu więcej czasu, a był po prostu bardzo dobry. Takich antagonistów przydałoby się więcej w anime.
Grafika jest dobra, chociaż osobiście nie podobały mi się projekty postaci. Takie trochę ugładzone były, co gryzło się z raczej mroczną oprawą.
Muzycznie mnie osobiście się podobało, choć w tym momencie mogę zwrócić uwagę tylko na świetne openingi oraz endingi. Żadnego utworu ze środka nie pamiętam, ale nie kojarzę też, by w trakcie seansu psuły mi odbiór, a raczej przeciwnie – całkiem ładnie komponowały się z całością.
Generalnie cieszę się, że powstało takie anime jak Psycho­‑Pass, ale jednak ciężko mi przymknąć oko na jego wady. Naprawdę były momenty, w których miałam ochotę rzucić to w diabły i mimo iż cieszę się, że tego nie zrobiłam, na pewno już do tej serii nie wrócę. Wraz z kolejnym seansem doszukałabym się pewnie coraz większej ilości niedociągnięć, co mogłoby zatrzeć jednak pozytywny obraz tej serii. Osobiście oceniam całość na 7/10 – plusy za fabułę, głównego antagonistę i ogólny klimat, minusy za resztę postaci oraz brak czegoś, co by mogło szczególnie do serii przyciągać… a także za totalnie beznadziejne zakończenie xd

Anime mi się podobało. Kryminał, trochę brutalniejsze sceny. Zwątpienie. Bardzo bym była szczęśliwa gdyby pojawił się 2 sezon. Tak ładne ma na to podłoże.

no i pojawia się ten  kliknij: ukryte  cholerny sentyment. Nie oczekiwałam od tej serii nic, oglądając szłam na żywioł. Wystarczyło spojrzeć na projekty postaci i już wiedziałam, że złe być nie może. Chylę czoło przed panią Amano Akirą. Muzyka jest fantastyczna! Psycho­‑Pass jest jednym z lepszych anime sezonu jesiennego 2012. Jeśli chodzi o zakończenie spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam bardziej na jakiś wątek romantyczny między Kougamim a Tsunemori. No nic przeliczyłam się. Ale widocznie jest nadzieja na drugi sezon.
Po około pół roku, fantastycznej, momentami trzymającej w napięciu  kliknij: ukryte  szczególnie ostatnie odcinki serii, przyszedł czas, aby się z nią 'pożegnać'. Będę wspomniała i polecała. Bo taka postać jak Kougami to ideał:D

+Makishima <3
+Kogami
+wciągająca fabuła
+muzyka
+daje do myślenia
+interesujące realia
+dobra kreska

-chcę więcej ^^

Tutaj na wstępie pozdrowienia dla mojej koleżanki tutaj na tanuku:Gin Gajad­‑za polecenie mi tej serii, idealnie trafiłaś w mój gust :-*, arigatou gozaimasu!

Uwielbiam postacie, które są „złe”, lub dobre, ale do swojego celu, dobrego z resztą, dążą jednak w zły sposób ;-), tj. Gin Ichimaru z Bleach, Kira z DN, Lelouch Code Geass ... Szkoda, że tutaj nie była pokazana jednak jeszcze metamorfoza tego „głównego, złego” czyli Makishimy, jak u bohaterów powyżej, za co minusik :-P, a takie rzeczy i bohaterów sobie cenię.

Fantastyczna otoczka świata, gdzie system rządzi wszystkim, a przynajmniej tak ma się wydawać. Fascynujące, a zarazem przerażające.

Szkoda mi trochę Kagariego, podobny ogólnie, wygląd i zachowanie do Finny z Kuroshitsuji i też troszkę do takiego jednego z bohaterów z Another (ale imienia nie pamiętam).

Fantastyczny 1 opening i 2 ending : „God.. where did you go? I don't hear any response, but that's how it always is.”

Zakończenie dobre, aczkolwiek lepsze wg mnie by było bardziej brutalne, gdzie  kliknij: ukryte  w rewolwerze są naboje i Makishima zabija Akane, a potem ... nie wiem :-(, on i Kogami po walce jednak giną razem, wymieniając ostatnie słowa, gdy konają…. Aczkolwiek obecne zostawia wolne pole do kontynuacji, na którą liczę : 3

Już wystarczająco dużo na temat tego anime powiedziałem, ale skoro obejrzałem ostatni odcinek, to pomyślałem, że trzeba wystawić ostateczną ocenę.

Kawał dobrego sci­‑fi (coraz większa rzadkość dzisiaj), nie­‑taka­‑znowu­‑odległa­‑czy­‑nieralna wizja przyszłości w której społeczeństwo jest kontrolowane przez odgórny system, w stylu serialu o policjantach/detektywach. Wciąga, daje do myślenia, nie pozostawia obojętnym (seria stawia sporo pytań na temat funkcjonowania społeczeństwa i człowieczeństwa). Niezbyt orginalni, ale sympatyczni, dający sie lubić bohaterowie (nawet naiwna z natury główna bohaterka się wyrabia w trakcie trwania serii). Ciekawy, charyzmatyczny „główny zły” plus kilku pomniejszych, „intrygujących” psychopatów jako uzupełnienie. Graficznie wyższa półka (nie najwyższa, ale widać tu forsę), świetnie dobrana muzyka (zwłaszcza oba OP i pierwszy ED). Elegancka, klimatyczna, przemyślana seria. Widać tu jakość, a ponadto seria jest utrzymana cały czas w poważnym (można nawet powiedzieć mrocznym) tonie i fanserwis tu nie istnieje (oj, jak ja to lubię!). Oczywiście, jak wszystko, drobne wady też są (np. niektóre wybory bohaterów czy ich zachowanie w pewnych sytuacjach, ale wydaje mi się iż zależy to od osobistych odczuć widza), można się doszukać tu i tam paru niedomówień, ale nie ma przecież serii doskonałych. Zakończenie w stylu  kliknij: ukryte  „koło się zamyka” pozstawia niedosyt, ale z drugiej strony zgrabnie zamyka fabułę (choć oczywiście pozostawia furtkę dla kontynuacji). Tak czy siak trzyma poziom od początku do końca.

Moja ocena 9+/10 i gorąco polecam, zwłaszcza jeśli ktoś lubi takie klimaty…

Cudenko z 4 epa:
„Bez watpienia usiluja zacierac za soba slady”... ale my ich zlapiemy, z pomoca najnowszej wersji DirectX'a najwyrazniej! :O

...Tak poza tym, calkiem calkiem sie oglada (puki co).

Zauważyliście, że w 18 odcinku mocno pogorszyła się grafa (swoją drogą zaczęło się to już trochę wcześniej)? Postaci są rysowane momentami wręcz karykaturalnie. Kończy się budżet, czy zaczęły działać ograniczenia czasowe?

Ta seria jest dla mnie przeciętniakiem… nie wnosi zupełnie nic ciekawego do gatunku sci­‑fi.

Próbuje szokować widza, ale klimat rozmywa się co rusz za sprawą dodawania na siłę humoru, bądź wielkiej powagi. Postaci są dosyć płytkie i niczym nie zachwycają, cała fabuła również pozostawia wiele do życzenia.

W porównaniu z dorobkiem tego studia jakim były oba sezony Ghost in The Shell, Psycho­‑Pass prezentuje się jak niezbyt inteligentna bajka dla nastolatków. Nie jest to może żenada na poziomie Guilty Crown, ale obniżenie lotów wciąż zauważalne.

Jedno z najlepszych anime, jakie oglądałem. Zastanawia mnie jednak, czemu tryb eliminacji musi być taki „nieczysty” – nie pasuje to do wizji uporządkowanego, przyszłościowego świata. Jest masa innych sposobów na egzekucję, dlaczego w tej serii wygląda ona właśnie tak? Czyżby tylko ze względu na to, że to efektowne dla widza?

Muszę powiedzieć że zacne – dystopia ukryta w utopii ;)Zgadzam się ze skojarzeniami z SAC i Ergo Proxy bo mi się one również nasunęły. Trochę nie odpowiada mi wygląd pani inspektor – ze strony graficznej , ale pewnie jakiś cel mieli rysownicy czy też reżyser w takim obiegającym od reszty projekcie.
Fabuła moim zdaniem jak dotąd trzyma poziom (co nie znaczy ze na koniec nie zepsują tego dobrego wrażenia, ale trzymajmy kciuki żeby jednak nie zrobili tego) , nawet jestem w stanie przymknąć oko na „drobną” mankament pt  kliknij: ukryte  nikt z tłumu nie reaguje na widok dokonywanego na ich oczach morderstwa czyżby ludzie tacy jak ojciec inspektora który był w policji zanim system sybili został narzucony mieli zakaz wychodzenia z domu po 20 ?
A Swoją drogą ciekawe jak Azjaci wychowywani w duchu konfucjanizmu odbierają taki atak na system społeczny jako taki.

Mocny, mroczny thriller, w którym bez trudu można wychwycić nawiazania do Milczenia Owiec, Piły, Blade Runnera, czy Raportu Mniejszości. Z anime nasuwa mi się w pierwszej kolejności skojarzenie nie z GITS ale raczej The Sin's Garden – nie ze względu na świat, a motywacje bohaterów negatywnych. To takie osobiste odczucie, z którym pewnie nie każdy się zgodzi.

Dla lubiących myśleć – pod przykrywką wartkiej akcji kryje się moralitet w realiach pozornej utopii (w rzeczywistości antyutopii) stawiający pytanie nie tylko o znaczenie wolnej woli, oraz czy bezduszna sprawiedliwość jeszcze nią jest, ale też na ile próby wprowadzenia idealnego porządku same prowokują bunt i chaos, oraz czy walka z niesprawiedliwym systemem usprawiedliwia poświęcanie niewinnych.

Dla nie lubiących myśleć – ciekawa akcja w mrocznym sosie.

P.S. Wiele z pozoru nielogicznych zachowań nabiera sensu w kontekście realiów świata przedstawionego, co zresztą jest podkreślane w późniejszych odcinkach. Ich zrozumienie wymaga jednak od widza pewnej dojrzałości. Co do braku myślenia bohaterów – w skrócie można powiedzieć, że znaleźli się w swojej sytuacji, bo właśnie za dużo myśleli i teraz pozostaje im posłuszeństwo, jeśli nie chcą na stałe wylądować w ośrodku resocjalizacji.

Polecam, choć zdecydowanie widzom 16+ zarówno ze względu na przemoc jak i wpomniane problemy poruszane w serii
Moja ocena: 8,9/10 (po 12 odcinkach)

Psycho pass to taka kopia stand alone complex. No i studio to samo Production ig. Czekam na sac3.

Jak dla mnie genialne.
Obejrzałam dzisiaj wszystkie 11 odcinków. BARDZO WCIĄGAJĄCE. 9.5/10 jak narazie.

To jest największy mankament Psycho­‑Pass, postaci często zachowują się bez sensu, nie myślą, nie działają, zbytnio polegają na niemal bezużytecznych Dominatorach… ogólnie mam wrażenie, że starcia z przestępcami są tylko po to, by wmówić nastolatkom, ze taka spluwa jest bardzo cool i w ogóle, i trzeba na nią wydębić kasę od rodziców. Już zwykły nóż byłby skuteczniejszy od tego futurystycznego badziewia

W 11 odcinku(końcówka całkowicie mnie rozłożyła)  kliknij: ukryte  Makishima udowodnił dokładnie to samo Akanedał jej wybór trzymaj tą bezużyteczną wobec mnie broń albo zastrzel mnie.Zresztą ta cała  kliknij: ukryte  psychopatyczno/filozoficzna gadka o słabościach systemu Sybil o dziwo miała sens.Dlatego wg mnie jest to pozycja która jest warta uwagi.Szczerze mówiąc :kiedy myślę że zaraz zobaczę jakiś ograny chwyt okazuje się – sry stary nie tym razem.A poza tym miło się ogląda jak bohaterowie na ekranie mówią to co ty myślisz ;) Nawiasem mówiąc skojarzenie z ergo proxy jest tu chyba jak najbardziej na miejscu. Tylko że tam było to podstawą fabuły ,a tu jest tylko jednym z jej elementów.Dystopia.

Na pewno jedna z ciekawszych produkcji tego sezonu. Ma bardzo ładną szatę graficzną ( w tym animacje) oraz ciekawe rozwiązania fabularne. Pomysły na zbrodnie są w porządku, acz na pewno muszę się zgodzić z Progeuszem – sposób działania głównych bohaterów w czasie śledztwa, gdy już wyciągną giwery jest… kiepska. Ogółem z ostateczną oceną poczekam do końca serii, acz czasu z nią nie będę traktował jako zmarnowanego.

Przyjemna seria. W największym stopniu jest to oczywiście zasługa Akane, świetnie skonstruowanej postaci kobiecej z interesującym charakterem. Nie sposób odmówić jej uroku. Kougami, o ile wcześniej wydawał się biszem takim jak w każdej innej serii dla pań, tak w ostatnim odcinku (10) zaimponował i wreszcie mogę go uznać za porządnego bohatera. O reszcie zbyt wiele powiedzieć się nie da, Masaoka to taki typ, którego się lubi, Ginoza irytuje itd.
Same zbrodnie są ciekawe, intrygujące, ale sposób rozwiązywania spraw przez naszą „policję” pozostawia wiele do życzenia. To jest największy mankament Psycho­‑Pass, postaci często zachowują się bez sensu, nie myślą, nie działają, zbytnio polegają na niemal bezużytecznych Dominatorach… ogólnie mam wrażenie, że starcia z przestępcami są tylko po to, by wmówić nastolatkom, ze taka spluwa jest bardzo cool i w ogóle, i trzeba na nią wydębić kasę od rodziców. Już zwykły nóż byłby skuteczniejszy od tego futurystycznego badziewia.
Tak, Sibyl System to syf, wiem, że tak miało być, takie jest założenie, ale to nie usprawiedliwia karygodnego postępowania naszej ekipy. Kompletnie nie myślą, zobaczą duży numerek przy kryminaliście i już gasną wszystkie światełka w mózgu, bo muszą do niego strzelać.  kliknij: ukryte  A że koleś jest jedyną osobą, która może ich doprowadzić do głównego złego? Nieważne, trzeba go jak najszybciej ubić, nic się nie stało, ze go nie przesłuchali. W końcu trzeba go zastrzelić, przecież był kompletnie bezbronny i z radością by wszystko wypaplał o szefie, który go właśnie zdradził… O ile do Fate/Zero miałem pewne wątpliwości, tak Psycho­‑Pass ma po prostu marnie napisany scenariusz. Genie Urobuchi, powiedz, że Madoka nie była jednorazowym przebłyskiem geniuszu, a jedynie PP jest wypadkiem przy pracy.

Czyżby ktoś w końcu się ogarnął i zrobił wszystko tak jak należy? Na to wygląda, ponieważ Psycho­‑pass, mnie osobiście [jak na razie], urzekł pod każdym względem. Dowodem na to jest choćby fakt, iż komentuję serię w trakcie jej wychodzenia, co nie zdarzyło mi się nigdy wcześniej. Dlatego oby tak dalej! Fabuła, bohaterowie, cały świat przedstawiony i muzyka – ending i opening to klasa sama w sobie, naprawdę nie dają chwili odpoczynku i porywają widza na całe 20­‑klika minut mroczny świat tajemniczych wydarzeń. Mam tylko nadzieję, że nie doświadczymy tu drastycznego spadku poziomu w połowie serii. Nie podarowałabym zmarnowania tak wspaniałego potencjału. Jak na razie 9/10, lecz tytuł pretenduje jak najbardziej do okrągłego 10/10.

po 8 epizodach mogę powiedzieć że arc z  kliknij: ukryte  Ouryo Rikakobył chyba jednym z lepszych widzianych przeze mnie. Migawka z rozpłataną ręką dobra ;).Co mi sie podobało? – nie szczędzą moeblobów. „Rzeźby” to przegięcie :o.Ciekawy pomysł ale wystarczy pomyśleć że widzisz coś takiego naprawdę i…to jest straszne.

na pewno najlepszy opening i ending ostatnich wieeelu sezonów.!
anime klimatyczne, brutalne i ciekawie się rozwijające.
główna bohaterka jak zawsze lekko irytująca ale dawno nie było serii w której jest inaczej.

dobra kreska i ciekawe tła.
dla mnie osobiscie 8/10

Jak narazie to wygląda jak jakieś CSI albo inne amerykańskie produkcje.Generalnie trochę zbyt teatralne ale ogląda się dobrze. Akane wygląda jakby używała „innych używek” ,a jej charakter pozostawia wiele do życzenia.Jest taki…standardowy: sprawiedliwa ,chcąca coś zmienić,działająca na swój sposób.

Nie wiem czemu, ale jak oglądam tą serię. To mam wrażenie, że widzę kolejne odcinki W11 Lub Detektywów. :P Jak zobaczysz postać, która gra tego złego. Jakoś tak od razu można go rozpoznać, nawet gdy po raz pierwszy go widzimy np. w pracy. Nie wiem czy to było zamierzone, ale tak właśnie jest. Jedyną zagadką jest to, jak bohaterowie odkryją kto stoi za przestępstwami i serią nie wyjaśnionych morderstw.
Oczywiście nasza bohaterka nie robi nic więcej jak przekazuje to co widzi, działa jak narrator historii, która dzieje się na ekranie. A przede wszystkim dlatego, że ona mimo tak wysokich wyników w testach nie wykazuje się bystrością umysłu. Jedyną jej zaletą jest to, że wygląda dziecinnie, jest bezstronna, nie ocenia innych i jest miła dla innych. Taka bez charakteru. :P
Trochę jak ja.
Miła seria, w sam raz do obejrzenia po wyczerpujących mózg, seriach ecchi i shonen. :D

Podoba mi się toto, ma fajny klimat (nie bez znaczenia jest dobrze dobrana ścieżka dźwiękowa). Skojarzenie z GiTS SAC jakoś tak samo się nasuwa :P Nawet fajna „ekipa” postaci każdy to jakiś stereotyp. Jest i bohater bystrzacha naznaczony traumą z przeszłości szukajacy odkupienia, stary wyga, luzak itd, ale nieźle się uzupełniają. Seria jest także dosyć krwista i nieprzyjemna dla ludzi ze słabym żołądkiem. Tylko ta inspektor. Sympatyczna babka, ale jakoś tak stoi z boku ciągle, a jak na osobę tak wybitnie uzdolnioną (zdałą egzamin z jakimś tam super wynikiem) to na razie nie wykazuje się zbytnimi zdolnościami analitycznymi, wszystko jej koledzy muszą podawac na tacy. Wciąga, zwłaszcza, że już zaczyna się rysować powoli główny mastermind.

W sumie całkiem fajne na razie, ale to aż się prosi o jakiś lepszy, cięższy klimat, bez tych wszystkich kolorowych, dziecinnych avatarów itp. W 4 odcinku mogli zrobić takie psychodeliczne te fora, ale przez zastosowaną oprawę nie wyszło (no błagam – jakieś smoki i inne maskotki? Talisman wypadł interesująco, Spooky Boogie pasowała do swojej użytkowniczki, ale reszta to kolorowa porażka).
Swoją drogą zainteresowanie pani inspektor Kougamim wypada na razie sztuczne…zresztą jej postać jakoś tak średnio mi pasuje do całości, przez tą niewinność i naiwność.

Takie niby GITS. Ludzi z wysokim poziomem agresji ściga odział złożony z takich samych „przestępców”...
A broń rodem z Gantza ;)
niam niam są już flaczki

Na razie pusto, ale myślę, że zrobi się tłoczniej, bo mnie anime już wciągnęło.
Zacznę od grafiki – bardzo podoba mi się to przedstawienie brudnej, nowoczesnej i kolorowej metropolii, taka wizja przyszłości prezentuje się interesująco. Będzie krwawo i brutalnie, ale myślę że anime przykuje uwagę.
Póki co Psycho­‑pass prezentuje się dla mnie lepiej niż przekombinowane K i Zetsuen no tempest. Mam nadzieję, że wsadzą w to dobrą fabułę – bo tego na razie nie ma (nie dziw po 1 odcinku).