Tanuki-Anime

Druga seria OAV osadzona w świecie Patlabora, nazywana także The New Files, jest nieodzownie i bezpośrednio powiązana z serialem telewizyjnym Kidou Keisatsu Patlabor: Patlabor on Television i zasadniczo niewiele się od niego różni. Pominę więc opis fabuły, która wymaga znajomości serii telewizyjnej, a konstrukcją i sposobem prowadzenia niczym się od niej nie różni. Jedynym nieepizodycznym wątkiem jest ponowne pojawienie się Griffina, lecz i ta sprawa zostaje szybko zamknięta, a w późniejszych odcinkach OAV wraca do konwencji komedii obyczajowej o perypetiach nietypowego oddziału policjantów. Mamy więc okazję obserwować wspólny wypad do gorących źródeł, rozłam ideologiczny wśród mechaników obsługujących pojazdy Sekcji Drugiej, parodię w stylu super sentai i tym podobne smaczki. Na szczęście szesnaście odcinków to nie czterdzieści siedem i tym razem takie błahe wydarzenia nie męczyły.

Czas i chęci zaoszczędzone na streszczaniu fabuły postanowiłem wykorzystać na przedstawienie najważniejszych bohaterów. Czynności tej zaniechałem poprzednio, pisząc o pierwszej OAV i serii telewizyjnej, ale teraz mogę podeprzeć ów krótki wywód wiedzą z rzeczonych produkcji, co zaowocuje pełniejszymi charakterystykami.

I tak główna bohaterka, Noa Izumi, odkąd dołączyła do zespołu, nabrała nieco doświadczenia. Swoją pasję, jaką są labory, skutecznie łączy z pracą, zasiadając za sterami pierwszej maszyny oddziału drugiego, którą pieszczotliwie ochrzciła „Alphonse”. Noa jest zdecydowanie lepszym pilotem niż policjantem – czynności typowo służbowe przychodzą jej z trudem, zaś obsługa komputera wykraczająca poza pilotaż mechów to dla niej wyzwanie. Na szczęście wtedy z pomocą przychodzi jej Asuma Shinohara, formalnie jej dowódca w czasie operacji, ale także emocjonalna podpora. Przez całą serię widać, że ci dwoje są już sobie bliżsi niż po prostu partnerzy z pracy, ale jeszcze wystarczająco dalecy, by ich relacji nie można było nazwać uczuciem. Mimo to Shinohara jest zawsze pod ręką, co okazuje się nieocenione podczas wydarzeń związanych z pojawieniem się Griffina, z którym to walka doprowadziła Izumi na skraj załamania nerwowego.

Zupełnym przeciwieństwem Noy jest Isao Oota pilotujący maszynę z numerem dwa. Porywczy, często pociągający za spust policjant myśli dopiero po podjęciu działań, a przy okazji brakuje mu cierpliwości. Nie można mu jednak odmówić doświadczenia i rozwagi – może i strzela często, ale za to zawsze tak, by jedynie unieruchomić przeciwnika, co jest główną przyczyną słabej celności, z jakiej słynie. Na szczęście znajduje się ktoś odpowiednio charyzmatyczny, by zapanować nad tym osobnikiem. Oota ma w tej materii zarówno szczęście, jak i pecha, ponieważ jako typowy samiec alfa dwa razy z rzędu trafia na dowódcę­‑kobietę. Najpierw jest to Kanuka Clancy – tymczasowo przydzielona do tokijskiej policji Amerykanka japońskiego pochodzenia, formalnie policjantka z Nowego Jorku. Jej bezpośrednia natura i pragmatyczność, połączone z bardzo poważnym podejściem do służby, pozwalają skutecznie ukierunkować negatywne cechy Ooty jako pilota i obrócić je na korzyść operacji. Ponadto jest świetnym pilotem laborów, zdecydowanie lepszym od Isao i Izumi, ale z uwagi na tymczasowość przydziału zostaje skierowana do obsługi pojazdu dowodzenia. Kanukę mniej więcej w połowie serialu zastąpiła Takeo Kumagami, służbistka i potencjalna kandydatka na kolejnego kapitana. Najlepsza bez względu na to, jakiego wyzwania się podejmuje, mogła wybrać dowolną jednostkę policji, ale zdecydowała się właśnie na Drugą Sekcję Pojazdów Specjalistycznych. Zachowanie jej kolegów z oddziału czasem mocno ją irytuje, ale ostatecznie dbałość o przepisy, będąca domeną Takeo, stanowi doskonałą przeciwwagę dla roztrzepania i ciągłej improwizacji, z których słynie Drugi Oddział.

Pieczę nad tym wszystkim sprawuje Kiichi Gotou, bardzo swobodnie podchodzący do przepisów kapitan, który uważa, że jego ludziom potrzeba tylko czasu, by ich negatywne cechy obróciły się w atuty. Jego podejście do służby może wydawać się lekceważące, a decyzje podejmowane na siłę, lecz w rzeczywistości to bardzo rozsądny przełożony, który zachowuje spokój w każdej sytuacji (jedyny raz, kiedy podniósł głos ze złości i o którym pamiętam, miał miejsce w drugim filmie kinowym) i zawsze potrafi na chłodno przeanalizować sytuację, by podjąć najbardziej skuteczne działania.

Jak więc widać, bohaterowie Kidou Keisatsu Patlabor są realistyczni pomimo pewnych nadmiernie przerysowanych cech, takich jak np. porywczość Ooty czy bardzo bezstresowe podejście kapitana Gotou do służby i podwładnych. To wszystko składa się na wizerunek zgranej, ale zróżnicowanej grupy indywidualistów, w której każda postać odgrywa ważną rolę i z wzajemnością wywiera wpływ na kolegów.

Uważny widz dostrzeże niewielką poprawę warstwy wizualnej w porównaniu do serii telewizyjnej. Objawia się ona głównie w płynniejszej animacji i nieco większej ilości detali tła oraz mechów, ale same ich projekty i ogólny wygląd anime nie uległy poważniejszym zmianom w stosunku do Kidou Keisatsu Patlabor: Patlabor on Television. Da się łatwo zauważyć, że kontynuacja powstała krótko po serialu, co słychać nawet w ścieżce dźwiękowej – wydarzeniom towarzyszą te same utwory, które tworzyły klimat poprzedniczki, a pierwsze kilka odcinków rozpoczyna Condition Green, czyli jeden z openingów serii telewizyjnej, kończy zaś również stamtąd znane Paradise no Kakuritsu.

Kidou Keisatsu Patlabor [1990] to satysfakcjonujące zamknięcie wydarzeń z alternatywnej linii fabularnej tego uniwersum. Skupione na bohaterach i ich odczuciach wydarzenia dają wiele frajdy, a mnogość komediowych sytuacji skutecznie wynagradza monotonię epizodycznej fabuły. Trochę szkoda, że autorzy nie pokusili się o bardziej zdecydowane posunięcie do przodu relacji między postaciami, zwłaszcza pomiędzy Izumi a Shinoharą. Koniec końców wszystko zostaje po staremu, a finalny odcinek tak naprawdę nie kończy anime, a jedynie uspokaja widza i daje możliwość odejścia od ekranu ze świadomością, że dalszą część historii powinien dopowiedzieć sobie sam.