Tanuki-Anime

Osoby które jeszcze nie oglądały serii nr 2 chciałabym przestrzec, że komentarze poniżej mają odsłonięte spojlery. A w takim przypadku nie będzie emocji podczas oglądania.


Niewątpliwie całą przyjemność z seansu drugiej serii miałam tylko dzięki nieznajomości przebiegu meczy i zawodów.

Moim zdaniem lepiej oglada się wszystko w sposób w miarę ciągły, w sekwencjach tematycznych.

Na pewno nie jest to anime do oglądania w ilości 1 odcinek raz na tydzień albo raz dziennie.

 kliknij: ukryte  Natomiast bohaterka wcale nie jest tak egoistyczna i jako kapitan wielokrotnie dawała radę. Zwłaszcza, że nie mieli żadnego doświadczonego dorosłego, kierującego ich pracą zespołową

Cieszy mnie, że grafika i dźwięk nie uległy według mnie pogorszeniu.

Nie rozumiem opinii niektórych osób. Przecież Chihayafuru to nie romans tylko anime sportowe i jako takie jest zrobione bardzo porządnie (tym większa zasługa twórców, że z egzotycznego i na pierwszy rzut oka banalnego „sportu” potrafili wykrzesić tak wiele). Emocji i napięcia mamy tutaj niezmiernie dużo (ogromny plus za świetnie dopasowaną muzykę), a uczucia są wyrażane głównie poprzez grę… i tak powinno być. Fakt, że z drugiego sezonu wyszła trochę turniejówka josei, ale często w ten właśnie sposób wyglądają rozgrywki w sportach niszowych. A jak chce się na dodatek być tą najlepszą to tym bardziej nie ma czasu na oglądanie się za chłopakami chociaż w anime zdarzają się romantyczne momenty. Jeśli ktoś się spodziewał randek, całowania i tego rodzaju doznań to trafił pod zły adres. Pojedynki są pasjonujące, obfitują w różne smaczki i podteksty (chociaż Chihaya mogłaby czasem odrobinę więcej sportowej złości wykazać), a na dodatek można łyknąć trochę kultury.
Nie wiem jak Chihayafuru wypada pod względem emocji w porównaniu do innych sportowych anime ostatnich lat np. Kuroko no Basket, gdyż po obejrzeniu projektu postaci i przeczytaniu, że w wyżej wymienionym mamy do czynienia z kolejnym „pokoleniem cudów” w kolejnej dyscyplinie sportu (na domiar złego padło na nudną i wybitnie niejapońską koszykówkę) zapaliła mi się czerwona lampka z napisem „jakie to oryginalne” dość skutecznie jak dotąd mnie odstraszająca (chociaż sam Kuroko i jego sposób gry wydają się dość ciekawe). Jeśli Japończycy mają robić anime o sporcie to niech przynajmniej będzie to taki, w którym są dobrzy czyli raczej nie w koszykówce, a właśnie w czymś pokroju karuty.

W shoujo lubię to, że pokazują całą gamę emocji poprzez wiarygodnych bohaterów. A od serii sportowych oczekuję oczywiście napięcia i akcji. I właśnie dlatego bardzo się zawiodłem na „Chihayafuru 2 ".

Pierwsza seria była udana pomimo swoich wad, ale obawiałem się, że skoro ostatnie odcinki mnie nużyły, to podczas tej będę spać. No i się spełniło.
Koszmarnie nudne i rozwleczone. Kompletnie nie dało się niczym emocjonować, cała seria jest jednym wielkim graniem z przerwami na ogłoszenie wyników i wio dalej. I niestety tym razem karuta wydała mi się najnudniejszą grą świata, było jej po prostu zdecydowanie za dużo, a emocje graczy… Ciągle determinacja­‑nagła przeszkoda­‑załamanie­‑wsparcie drużyny­‑szczęście pod koniec. Nie ma zwyczajnie czasu na inne emocje, bo oni ciągle grają.

Przynajmniej pojawia się wielki nieobecny, czyli Arata, ale finalnie również i on nie może się w pełni rozwinąć, bo sam podziw nad jego umiejętnościami to dla mnie za mało.

Grafika raczej staranna, znów wszystko bardzo jasne i jakby rozmyte.

Trzeba czuć naprawdę ogromną sympatię do tych bohaterów, żeby oglądać z zaciekawieniem. Ja się rozczarowałem i wyspałem.
4/10 ode mnie.

Czyżby w trzecim sezonie problem inflacji mocy miałby dopaść naszych bohaterów? Bo właśnie takie odniosłem wrażenie po drugim. Czekałem z niecierpliwością aż Chihaya zakrzyknie: „Kaio­‑ken!” i przybierze czerwoną aurę, mobilizując wszystkie zmysły na poczeby gry. I aż się prosiło, żeby Ararat przeszedł transformację w superkarutogracza o sterczących blond włosach i błękitnych oczach w celu pokonania niepokonanej Shinobu. Albo mogliby wsiąść do mechów (ulubionych pojazdów japońskich nastolatków), którymi zgarnialiby gigantyczne karty do gry *_*
Piętnastoletnia mistrzyni i siedemnastoletni mistrz in spe? Naprawdę mamy w to uwierzyć? Przecież tej gry nie wynaleziono dziesięć lat temu, a zawody odbywają się od ponad pięćdziesięciu, więc może wypadałoby okazać więcej szacunku starszym. W końcu to nie jakiś shounen tylko podobno josei, więc nikt za odrobinę realizmu by się nie obraził. Niech już będzie, że Ararat jest cudownym dzieckiem i potrafi rywalizować ze starszymi, ale w Chihayafaru w karutę najlepsze są wyłącznie dzieci (oprócz Suo, który też ma ledwie 24 lata i ptasi móżdżek), które słyszą słowa zanim ktokolwiek je wypowie O_o'

Obserwacja: baby mają problem z Chihayafuru.

Gusta ukszałtowane przez szablonowe shoujo/josei domagają się podążania utartymi ścieżkami romantycznych wielokątów. A tu figa z makiem! Stąd niedosyt pairingowych shipperek…

To co wyróżnia i czyni Chihayafuru wyjątkowym – zrobienie ze sportu bohatera pierwszoplanowego – budzi opór karmionych szablonami pań. Bo cóż, że pięknie pokazana miłość do kart, jak w koło latają dorodne bizony do wzięcia.

Wątek romantyczny nie dość, że w tle, to jeszcze mocno introwertyczny, skupiony na odkrywaniu przez bohaterów własnych uczuć, bez typowych nieporozumień i niedopowiedzeń.

Cóż…

Masz Ci, babo, karutę! ;]

Daj Bóg i w trzecim sezonie.

Właściwie przygoda dopiero się zaczyna.  kliknij: ukryte  Słowa trenerki Sakurazawy były najlepsze pierwsze, to co powiedziała, że poziom gry Taichiego i Araty jest bardzo wyrównany, obaj jako jedyni w turnieju nie przegrali ani jednego ze swych starć, a do tego widzi ogromny potencjał w Taichim. Następnie rozmowa telefoniczna Chihayi z Panią trener kiedy mówi ona, że Arata nie ma żadnych wspaniałych umiejętności jego gra jest wyrównana, a jedyne, co ma to dobra pamięć i umiejętność słuchania, natomiast Shinobu ma niepodważalny talent ona mówi do każdej z kart, przeprasza ją za to, że ją straciła na rzecz przeciwnika. Taichi gra bardzo agresywnie i nie przejmuje się konsekwencjami, gra by zdobyć kolejną kartę, ale to przynosi pożądane efekty. W moim przekonaniu Taichi i Arata w przyszłości zmierzą się w walce o tytuł króla karuty. Jeszcze słowa Kany i postanowienie Taichiego, że w końcu ruszy do przodu, sami wiecie o, jakim wątku tu wspominamDla mnie ostatni odcinek wypadł bardzo dobrze była, jak gorzka czekolada, w której można zawsze wyczuć nutkę słodyczy.

Teraz gdy już anime się skończyło mogę się z czystym sercem o nim wypowiedzieć. Pierwszą serią byłam zauroczona i zniecierpliwością czekałam na drugi sezon, od kiedy o nim usłyszałam ;) ale…zawiódł mnie. Liczyłam na choć minimalne rozwinięcie wątku miłosnego pomiędzy Chihayą a Taichim… Jak dla mnie akcja turniejowa była zbytnio rozciągnięta, a potem „wpakowano” co się dało do ostatniego odcinka. Pozostaje niedosyt i niezamkniętę wątki. Nie wiem jak to ocenic…

 kliknij: ukryte  Udało się Taichi zdobył rangę „A”, ale był tak zaaferowany obecnością Chihayi, że właściwie nie zorientował się, że zwyciężył, dopiero łzy szczęści płynące po policzkach Chihayi przywróciły mu realny pogląd świata. Taichi chciał zwyciężyć, jak najszybciej by Chihaya mogła zobaczyć finał rangi „A”, ale dla niej liczyła się jego wygrana. Będę bardzo zdziwiona jeżeli w przyszłości nie pojawi się mecz między Taichim a Aratą o tytuł mkistrza, ponieważ w tym turnieju tylko oni dwaj nie przegrali żadnego pojedynku, to będzie walka dla Taichiego o miłość i szacunek Chihayi, a dla Araty o tytuł. Aż umieram z ciekawości, może nasz Taichi zdobędzie wszystko czego pragnie i na , co solidnie zapracował.

Szaleństwo radość mnie rozpiera, ach ten 20 odcinek, zwycięstwo w turnieju drużynowym i ta nie zapomniana scena kliknij: ukryte  Chihaya po powrocie ze szpitala nie idzie się wykąpać, tylko zasypia obok Taichiego uprzednio sprawdzając, czy rzeczywiście śpi, ależ to było urocze. A ta deklaracja wojny z ust Taichiego była niesamowita,w końcu zrozumiał, że okularnik to jego wróg, nie oddaj mu Chihayi, Taichi fani są po Twojej stronie nawet w openingu, gdy Chihaya stoi przy przejeździe kolejowym tak słodko uśmiecha się do Taichiego.

Sportowe josei. Niszczy moje serce.

dostanie 1 dan i będzie koniec? Czy może jeszcze jakieś mistrzostwa będą?