Tanuki-Anime

Tanuki.pl

Wyszukiwarka recenzji

Zapraszamy na Discord!

Anime

Oceny

Ocena recenzenta

6/10
postaci: 5/10 grafika: 5/10
fabuła: 6/10 muzyka: 6/10

Ocena redakcji

5/10
Głosów: 4 Zobacz jak ocenili
Średnia: 5,25

Ocena czytelników

6/10
Głosów: 15
Średnia: 6,47
σ=1,2

Kadry

Zrzutka
Zrzutka
Zrzutka
Zrzutka
Źródło kadrów: Własne (Zegarmistrz)
Więcej kadrów

Wylosuj ponownieTop 10

Kachou Ouji: Hard Rock Save the Space

Rodzaj produkcji: seria TV (Japonia)
Rok wydania: 1999
Czas trwania: 13×27 min
Tytuły alternatywne:
  • 課長王子
  • Legend of Black Heaven
zrzutka

Ouji Tanaka to 30­‑40­‑letni, zgorzkniały urzędnik i ekslider rockowego zespołu… Tylko on może uratować Wszechświat.

Dodaj do: Wykop Wykop.pl

Recenzja / Opis

Dawno temu Ouji Tanaka był liderem zespołu Black Heaven, który przez krótką chwilę błyszczał na rockowej scenie. Później jednak drogi jego członków jakoś się rozeszły. Dziś dawny buntownik ma żonę, kilkuletniego syna, frustrującą pracę i malutkie mieszkanie, z którego jego druga połowa ustawicznie próbuje wyrzucić pamiątki po zamierzchłej, acz jakże ważnej dla niego przeszłości. Niespodziewanie na drodze naszego bohatera staje Layla Yuki, młoda i piękna kobieta zainteresowana muzyką Oujiego, która przedstawia się jako kosmitka. Co jego żona powie, gdy dowie się, że zaczął zadawać się z tak atrakcyjną dziewczyną? I czy mocodawcy Layli zainteresowani są tylko artystyczną stroną wykonywanej przez Black Heaven muzyki, czy też mają inne, ukryte motywy?

Zawiązanie fabuły, mimo że dość naiwne, może stanowić punkt wyjścia do świetnego dramatu obyczajowego, albo chociaż nietypowej komedii romantycznej. Mamy tu bowiem wszystko, co do tego potrzebne – sfrustrowanego, przeżywającego kryzys wieku średniego faceta, piękną kobietę oraz konkurencję dla niej w postaci rodziny Oujiego. Dodatkowo całość mogła być całkiem zgrabnie połączona z efektowną space operą, nie ukrywam więc, że spodziewałem się po tej serii sporo. Niemniej jednak zawiodłem się na niej okrutnie.

Po pierwsze fabuła… Pominę to, że narracja jest nudna jak flaki z olejem, a postacie zachowują się schematycznie, pozwalając się obrażać i grać sobie na nerwach przez wiele odcinków prawie bez żadnej reakcji. Być może spowodowane jest to tym, że jestem człowiekiem impulsywnym i łatwo wpadającym w złość, jednak na przykład nie wyobrażam sobie, bym mógł nie wpaść w amok na wieść o tym, że żona wyrzuca z domu moją gitarę, lub syn rozwala moją kolekcję płyt. Jak na mój gust bohaterowie bardzo często zachowują się w sposób wręcz nienaturalny. Co więcej, wydaje mi się, że ta seria zawiera błąd często występujący w produkcjach dla młodzieży. Zarówno w naszych rodzimych, jak i zagranicznych serialach skierowanych do nastolatków (zwłaszcza, jeśli zostały stworzone przez osoby mające z nimi słaby kontakt) występuje ta sama tendencja: bohaterowie z prawdziwymi ludźmi z danej grupy wiekowej nie mają nic wspólnego. Noszą ksywki, jakich nikt nie nosi, mają hobby, jakich nikt nie miewa, jeżdżą samochodami, którymi nikt nie jeździ… Tak samo jest w Black Heaven, z tym, że bohaterowie mają nie po czternaście, a po czterdzieści lat. Wydaje mi się, że twórcy serialu mieli takie pojęcie o kryzysie wieku średniego, jakie posiadam w tej materii ja. Nie wiem wprawdzie, jak wyglądał ich stan wiedzy o zespołach hard rockowych, niemniej jednak na kartach tych kilku numerów Metal Hammer, jakie walają się po mojej stancji, wyglądało to trochę inaczej, niż w tym anime.

Warto także wspomnieć o elemencie komediowym w postaci trzech nieporadnych podkomendnych Layli. Ich wyczyny, które z założenia miały być śmieszne, wzbudzają tylko jedno uczucie: litość dla autora dowcipów. Cóż może być równie żałosne jak nieśmieszna komedia? Doczytajcie do akapitu o grafice, to się dowiecie…

Muzyka… W serii, której bohaterem jest muzyk, ta część oprawy jest niezwykle ważna. Jak wiadomo, dobiegające z otoczenia dźwięki są niezwykle istotne dla tego rodzaju ludzi, stanowią sens ich życia. W związku z tym Black Heaven posiada niezwykłą obfitość dwóch niezłych utworów. Przyznam – są one dobrze nagrane i nawet przyjemnie się ich słucha. Niemniej jednak – mimo że nie jestem znawcą muzyki rockowej – mam wrażenie, że nie kwalifikują się one do szufladki z napisem „hard rock”, a stanowią raczej jakiś nieporadny, maksymalnie ugrzeczniony roczek.

Oprawa wizualna także nie jest szczególnie zachwycająca. Pomijając niezwykle wręcz paskudny opening (który nota bene był kiedyś umieszczony na płycie dołączonej do „Kompendium Kawaii” numer 5), jako jedyny utrzymany w poprawnej, hardrockowej konwencji – zarówno kreska, jak i animacja trzymają poziom od przeciętnego po nędzny. Właściwie ani tłom, ani bohaterom nie potrafię zarzucić konkretnych wad. Wiele złego można jednak powiedzieć o walkach kosmicznych. Mimo że momentami – nie wiadomo, jakiemu psu na jaką budę – zrealizowane zostały przy użyciu technik komputerowych, są wyjątkowo marne. Wyglądają mniej więcej tak: statki kosmiczne wiszą sobie w przestrzeni kosmicznej w bezruchu, w tle błyskają pomarańczowe kółeczka, symbolizujące wybuchy… Nagle przez ekran przelatuje promień z broni uruchamianej muzyką Tanaki i wszystkie wybuchają. Nie, żebym chciał od razu drugich Gwiezdnych wojen, ale naprawdę widywałem już efektowniejsze potyczki.

Właściwie nie jestem osobą, której wypadałoby powierzać ocenę akurat tej serii – skierowana została bowiem do widzów starszych ode mnie o jakiś 20 lat. Być może kiedyś, w przyszłości, gdy sam będę sfrustrowanym ojcem kilkuletniego syna, a żona wywali na śmietnik moje podręczniki do RPG, spojrzę na nie inaczej. Niemniej jednak mogę śmiało powiedzieć, że nie wierzę, by dla więcej niż jednej na tysiąc z odwiedzających naszą stronę osób znalazło się tu coś ciekawego lub atrakcyjnego. Dla wszystkich innych będzie to pozycja mocno średnia i mało przyciągająca uwagę.

Zegarmistrz, 19 listopada 2005

Twórcy

RodzajNazwiska
Studio: AIC (Anime International Company), Pioneer LDC, Studio A.P.P.P.
Autor: Hiroki Hayashi
Projekt: Gorou Murata, Kazuto Nakazawa
Reżyser: Yasuhito Kikuchi
Scenariusz: Takehiro Nakayama
Muzyka: Kouichi Korenaga