Tanuki-Anime

Świetne anime! Z całego serca polecam w dwa dni obejrzałam dwa sezony aż tak bardzo mnie wciągnęło! Uwielbiam to anime !

Jak to mówią: Tylko krowa zdania nie zmienia. Po prawie 7 latach obejrzałem ponownie bo nazbierało się dużo nowych sezonów, a pamięć kiepska. No i jak 7 lat temu dałem 6/10, to teraz spokojnie 9-/10. Człowiek przez lata niby poświęcił setki godzin na inne serie, niby wypada by był bardziej krytyczny/czepiał się detali, a tu odwrotna sytuacja i seria weszła jak złoto. Jedyny zarzut, który podtrzymuje to w sumie przedramatyzowanie. Minimalnie mniej emocji na ekranie i dałbym 10/10. Ciekawa sytuacja.

Bardzo wciągające i dynamiczne, świetnie się ogląda. Rzadko mam takie dobre tempo w oglądaniu anime, a ten sezon obejrzany w 3 dni. No i świetnie się słucha Erena, Yuki Kaji ma cudowny głos <3

Pomysł na bajkę fajny. Wszystko było w miarę w porządku. Jednym z największych minusów jest MC i jego czarnowłosa przyjaciółka. Strasznie irytujące postacie.


Co do samej fabuły, to w mojej opinii jeden z najbardziej zmarnowanych potencjałów w historii chińskich bajek.

Liczyłem, że do końca to będzie walka  kliknij: ukryte  ludzkości z tytanami, a jak już się MC zaczął zmieniać w tego tytana, później ta blondynka i w ogóle wszystko co się tam zaczęło dziać pod koniec to woła o pomstę do piekła

Kiedy to się wydarzyło, moje zainteresowanie tą serią całkowicie spadło, drugiego sezonu nawet nie tykam bo nie zdziwiłbym się, gdyby teraz już każdy się w tej bajce  kliknij: ukryte  zmieniał w tytana

No szkoda.

[link]

Bardzo mi się podoba w tym anime wzniosłość, openingi- połączenie niemieckiego z japońskim wyszło cudnie! (generalnie nie lubię łączenia języków). Sam klimat jest dość dobry- walka z tytanami zjadającymi ludzi, szkolenia żołnierzy. Tak samo jak postacie- mocna strona anime- większość jest konkretna, mają swe charaktery. Niestety minus główny bohater- denerwuje mnie, że Eren się nie zmienia z charakteru. Ciągle na każdego wrzeszczy, nikogo nie słucha, naraża przez swe idiotyczne akcje życie wielu żołnierzy. Jeśli chodzi o ulubione postacie to są Armin- pomimo, iż bojowo jest słaby nadrabia świetną strategią i inteligencją i Mikasa- świetny żołnierz i to jej opanowanie :)

Moim zdaniem Seria Shingeki no Kyojin jest bardzo dobra. Tylko trochę się roszczarowałam kiedy okazało się że drugi sezon Shingeki no Kyojin został przesuniety :)

Patrząc na te oceny i zachwyt wszystkich spodziewałam się czegoś, co zwali mnie z nóg, jednak wyszło dużo słabiej niż sądziłam.
Doceniam oryginalny pomysł i kreskę (która swoją drogą niezbyt mi się podobała), ale fabuła była bardzo przewidywalna. Zaczynając od tego, co stało się w jednym z pierwszych odcinków z głównym bohaterem, a kończąc na tożsamości kobiety tytana.
Jakoś się nie wciągnęłam, chwilami musiałam się zmuszać do włączenia kolejnego odcinka. Postacie też mnie denerwowały, do żadnej się nie przywiązałam.
Dałam 6/10 i nie uważam, żeby Shingeki no Kyojin było wart więcej.

Shingeki no kyojin 2!!! Na wiosnę 2017! Juuż oficjalnie!!! Czemu wciąż nie ma newsa?!

Skończyłem serię 2 tygodnie temu (czyli jak widać nie oglądałem na bieżąco) i teraz naszło mnie, żeby coś napisać. Na początku myślałem, że „materiału opiniowego” starczy mi może nawet na recenzję, ale potem przeczytałem tekst Tassadara i stwierdziłem, że mamy dość podobne zdanie, więc wiele rzeczy by się powieliło. Swoją drogą cieszę się, że zamieszczono recenzję po pierwsze zdystansowaną od emocjonalnych starć w fandomie, niepróbującą pokazać, że „SnK jest złe, bo jest popularne”, po drugie zdystansowaną od wersji telewizyjnej w kwestiach technicznych, które poprawiono w wydaniu płytowym.

Do SnK miałem dwa podejścia. Przy pierwszym, już jakiś czas temu, chyba kiedy seria była w połowie emisji, porzuciłem anime przy czwartym odcinku przez postać głównego bohatera. Denerwował mnie charakterem i myślałem, że nie zniosę historii z nim w roli głównej, a nie było specjalnie powodów, które mogłyby mnie trzymać przy serii pomimo tego. Na szczęście zdecydowałem się spróbować drugi raz i odetchnąłem z ulgą, kiedy zobaczyłem, że Eren przechodzi później przemianę. Wprawdzie śladową i w żadnym razie nieczyniącą z niego dobrej postaci, ale sprawiającą, że mogłem już spokojnie to oglądać. Zresztą postacie są najsłabszym elementem SnK. Przy trójce głównych bohaterów i w większej części drugiego planu szwankuje przede wszystkim umotywowanie. Przez otaczającą atmosferę z Erena stara się zrobić człowieka­‑objective, z Armina wrażliwego geniusza, a z Mikasy cichą, ale konkretną postać. Natomiast kiedy dochodzi do sprawdzianów tych charakterów, okazuje się, że owa atmosfera była przesadzona i efekt jest wręcz komiczny.
Jeśli miałbym wskazać ulubioną postać, pewnie wybrałbym Hange, której nie zniósłbym w innej serii, ale tutaj swoim kompletnie innym nastawieniem do tytanów stanowiła ona świetną przeciwwagę dla panującego w anime patosu. Jeszcze wspomnę, że jakkolwiek daleko mi do bycia fanem Levia, pozytywnie mnie zaskoczył, bo po pozorach sprawiał wrażenie drugiej, po głównym bohaterze, osoby na „czarnej liście” tej serii, ale udało się zrobić z niego żywą postać z jednoczesnym zachowaniem całego efekciarstwa, które mu było zapisane w scenariuszu.

Wiele osób jako koronny argument przeciwko serii wymienia jej rozwlekłość. Faktycznie, oglądając odcinek co tydzień przez prawie pół roku, można odnieść takie wrażenie. Jednakże mając przed sobą komplet odcinków i mogąc dowolnie dysponować czasem oglądania… nie powiedziałbym. Nie chciałbym się tu rozwodzić nad tym, który sposób oglądania jest lepiej uzasadniony i ma mniejszy wpływ na odbiór tego „czym anime faktycznie jest”, więc poprzestanę na wyłożeniu swojej opinii. SnK nie jest przeciągane. Fakt, wydarzenia istotne z „kronikarskiego” punktu widzenia nie następują szybko, ale gdyby próbować coś przyśpieszyć, obawiam się, że zbliżono by się do małego chaosu. Klimat i długo utrzymywane napięcie straciłyby się, przygniecione kolejnymi wydarzeniami, a już dosyć cienkie postacie sprawiałyby wrażenie zupełnie przypadkowo wsadzonych w kolejne epizody historii. Te „opóźnienia” w przedstawianiu głównych wydarzeń były istotne – w te przerwy nie wsadzano błahych wypełniaczy, ale poświęcano czas napięciu i bardziej dogłębnemu przedstawieniu wykreowanego uniwersum.

A skoro o uniwersum mowa, to jak już było pisane w recenzji, widać, że przyłożono się zarówno dla ogólnego obrazu, jak i do detali. Ciężko jest znaleźć wewnętrzne sprzeczności, a seria rzadko ucieka się do rozwiązań „magicznych”. Do tego jeśli zwróci się uwagę na pewne szczegóły i niuanse, one też tworzą spójną całość. Weźmy za przykład choćby strategię poruszania się w terenie opanowanym przez tytanów, wyjątkowo realistyczną i jednocześnie niegłupią w przedstawionych realiach – dokładnie taką, jaką chciano, żeby była. Zaskakujące, że do tak rozplanowanego, spójnego uniwersum przemycono tak drewnianych bohaterów…

Spójność jest też na poziomie przekazu fabularnego. Wbrew pozorom nie jest to anime jednowątkowe. Czy może inaczej: jest to anime jednowątkowe, ale wielomotywowe. Obok dwóch oczywistych kwestii, czyli przygód i poczynań głównych bohaterów oraz genezy i innych tajemnic tytanów, występują m.in. polityczno­‑społeczne rozwarstwienie świata, różne postrzeganie Oddziałów Zwiadowczych przez ludzi, skontrastowane teoria i realia wojny. Każdy z tych motywów doczekał się stosownej i udanej prezentacji. No i jeszcze śmierć… Czyli to, co w całej serii podobało mi się najbardziej. Pomimo sporej podniosłości towarzyszącej całej serii, walki dzielnej ludzkości z tytanami, Erena, który chce wszystkich ich zniszczyć, bla, bla, bla, śmierć jest tu przedstawiana każdorazowo krótko i wymownie – bez zbędnych krzyków, ostatnich słów, spowolnień czasu. Później pojawiają się różne kwestie powstałe już po śmierci, czyli czy trudzić się pochówkiem w samym środku niebezpieczeństwa, etc. Przy tym nigdzie nie zostaje złamane wewnętrzne decorum tego anime. To i mniej wyraźny, ale istotny obraz tego, jak wygląda chaos wojny (akcja terenowa), jak dla mnie definiują klimat SnK.

Technicznie jest co chwalić; wyróżniam tu zarówno muzykę, jak i grafikę. Ta pierwsza, z pominięciem openingów, jest moim zdaniem wzorcem dla tego, jak powinna brzmieć ścieżka dźwiękowa serii fantasy­‑akcji. Z powodzeniem udało się osiągnąć obydwa cele, które zawsze stawiam muzyce w seriach, czyli wytworzenie odpowiedniego klimatu oraz zainteresowanie mnie warstwą muzyczną samą w sobie.
Grafika była poziom niżej (jeśli przy muzyce uwzględnimy kiczowate openingi, to może na równi), ale to wciąż przykład dla innych serii TV, które chcą być widowiskowe. Ma swoje momenty, w których robi wrażenie, a do tego mnie siada stylistyka. Generalnie lubię stylizację na mangę, gruby kontur, itp.
Chcę też wspomnieć, że przyłożono się tu do wydania BD. Pomijam już od razu widzialne różnice związane z obsunięciami czasowymi w czasie emisji, bo do nich nie mam pełnego porównania (widziałem tylko slajdy); natomiast jakościowo wykorzystano w pełni to co oferuje format. Zdarza się, że w innych seriach robi się to po łebkach, wciskając nieco podrasowaną wersję TV jako materiał jakości studyjnej, więc brawa dla producenta.

Jeśli miałbym porównać SnK do czegoś na podobnym poziomie, wziąłbym tu Fullmetal Alchemist: Brotherhood, oczywiście z niezbędnymi poprawkami na to, że to drugie jest historią zakończoną, jak również wielowątkową. Oba anime są do siebie podobne pod względem umieszczenia czegoś ambitniejszego w shounenowej strukturze. FMA jest lepsze pod względem postaci, ale z kolei ustępuje SnK w klimacie i detalach. Obie serie zmagają się też z problemem nietrafionego humoru, chociaż nie wiem… Przy SnK jakoś mniej mi to przeszkadzało, choć dało się zauważyć.

Liczbowo to będzie u mnie 8/10, przy czym 1 punkt wywalczony z oprawy audiowizualnej. Ogółem bardzo dobra robota. Zupełnie inaczej, niż z początku się spodziewałem.

Historia – dobra, mająca wiele plot twistów (choć do końca fabuły jeszcze daleko…).

Kreska i animacje – najwyższa półka.

Antagoniści (tytani) – oryginalni i zabawni (o dziwo, w dobrym tego słowa znaczeniu).

Postacie – akurat tutaj jest średnio, takie charaktery mogliście dostrzec w wielu innych tytułach. Jednakowoż, daję ogromny plus za brak postaci Tsundere.

Humor – na szczęście już normalny, postacie mają jakieś inteligentniejsze riposty niż w większości innych anime, a slapsticka tutaj brak (brak w takiej formie jak chociażby w komediach anime, gdzie postacie są przedstawione w sposób karykaturalny).

Innymi słowy: dobra seria. To, czy jest zbyt „hajpowana” to już zależy od punktu widzenia poszczególnych osób. Bo takie osobniki zazwyczaj doszukują się jakiegoś genialnego przesłania, które otworzy im kolejną furtkę do zrozumienia sensu życia, albo przynajmniej da im klucz do jej otwarcia, podczas gdy sami muszą ją odszukać.
Nie każde anime musi takie być.

Może jestem jedną z nielicznych osób, ale nie do końca wiem czym spowodowany jest wszechobecny hajp na to anime. Wszyscy wokół o niej mówią, a nie jest jakoś specjalnie odkrywcza i zastanawiam się czym zasłużyła sobie na aż taki rozgłos.

No dobrze, świat wykreowany – biję pokłony, rzadko kiedy spotykam taki, dlatego też za to ogromny plus. Wszystko związane z murami – świetne, przemówiło do mnie.
Z postaciami dużo gorzej, niestety nie ma unikatowych charakterów, które mogłyby się wyróżniać na tle postaci z innych anime (nie mówię tu o średniakach, bo Shingeki no Kyojin średniakiem nie jest). Wiadomo, można je polubić, zresztą ja je polubiłam, ale jednak nie są dobrze skonstruowane da się to zauważyć na wejściu. Niestety, bo pokładałam w nich nadzieje, a najbardziej w  kliknij: ukryte  Mikasie, bo z początku wydawała się naprawdę dobrze napisaną postacią, ale okazała się kolejną dziewczyną gnającą za głównym bohaterem i broniącą go jak skarbu, którego nikomu odstąpi.
Nie ujęło mnie specjalnie też tempo akcji w tym tytule. Mam wrażenie, że wszystko dzieje się tak powoli, że aż przynudza. I chyba to właśnie najbardziej boli mnie w tym serialu – nieubłaganie ciągnące się tempo akcji. W większości tytułów uwielbiam wolno rozwijającą się akcje, powolne poznawanie postaci i tym podobne, a w tym tytule mnie to irytowało.
Spodobały mi się tajemnice, które zostawały nam serwowane przez twórców. Powolutku, powolutku dozowane są rozwiązania tych tajemnic. Mimo to rozwiązania większości można się z początku domyślić, przez co nie ma się czym zająć w trakcie seansu; nie ma o czym rozmyślać.
Muzyka jak dla mnie świetna (jestem absolutną fanką pierwszego openingu), graficznie seria również jest na dość wysokim poziomie, ale nie będę się o tym rozpisywać, bo nie to chciałam zawrzeć w moim komentarzu.

Oczywiście, jest to poważniejsza seria od większości w teraz wychodzących anime. Czy to właśnie w tym tkwi fenomen serii? Niemniej polecam, bo to dobrze zrobione anime, o które warto zahaczyć. Lubię tę serię, ale… no, nie potrafię zrozumieć fenomenu i tak mogłabym podsumować całą moją opinię.

Zastanawia mnie jeszcze jedno – czy manga jest lepsza od swojej ekranizacji? A jeśli jest, to co jest na plus względem anime?

Jeeeeej! Będzie anime na podstawie Shingeki! Kyojin Chuugakkou (Attack on Titan: Junior High)!!! [link] I jako leń do potęgi entej zezwalam łaskawie, aby ktoś to przerobił na poprawnego politycznie newsa ;p

Długo zastanawiałam się nad zaczęciem tego, ale kiedy już to zrobiłam „wpadłam w wir”. Non stop przewijałam odcinki i parę razy uroniłam na tym łzy. Jednak bardzo mi się podoba. Kreska i fabuła zasługuje na 10 punktów. Polecam.

DDługo zwklekałam, a bo popularne, a bo wszyscy gadają… Unikam takich anime jak tylko mogę. Ale byłam pozytywnie zaskoczona. Wykonanie, muzyka, bohaterowie, kreska: wszystko piękne. Oczywiście, są pewne niedociągniecia, ale gdzie ich nie ma?
Polecam każdemu, nie tylko wielbicielom shonenów.

10/10, co tu więcej dodawać. Rozwodzić się można długo, jednak przede wszystkim: FABUŁA. Genialna, tylko to słowo wyraża, jak twórcy wznieśli się na wyżyny wyobraźni i chęci stworzenia niepowtarzalnej, jedynej w swoim rodzaju historii. Każdy odcinek oglądałem z zapartym tchem, niektóre sytuacje przyprawiły mnie o opad szczęki do piwnicy. Niesamowita jest również kreska w anime – idealnie komponuje się z klimatem, akcją i ogólną atmosferą jaka występuje. Koncepcja Tytanów, zagłady ludzkości, mentalności ludzi, murów jako jedyna ochrona przed nieubłaganą śmiercią.. można pisać długo, ale jeśli ktoś obejrzał do końca, wczuł się w klimat, to można powiedzieć jedno: klasyka.

Seria miała mocny start ale potem potwornie zwolniła. Dotrwałem tylko do końca bitwy o Trost gdy normalnie zaczęła mnie nudzić. Wszystko jest tu rozciągnięte do granic możliwości – twórcy myślą, że w ten sposób sprawiają, że wszystko jest dramatyczne, ale tak naprawdę staje się irytujące gdy człowiek się nastawia na akcję a nic się nie dzieje. Gdyby na początku odcinka Mikasa spytała się Erena, czy ten chce kawałek ciasta, ten by najpierw się zastanawiał czy ona nie wierzy, że on zdoła zjeść całe ciasto, potem nad koniecznością racjonowania żywności, obowiązkami żołnierza i jego tragicznym losem i tak dalej, w międzyczasie byłby cut do tego jak Sasha ma rozwolnienie, a w chwili gdy Eren ma odpowiedzieć TO BE CONTINUED!
Miało potencjał, ale tempo lodowca go zabiło. A szkoda, wielka szkoda.

Rany, jak miło zobaczyć tę mangę na ekranie. Zazwyczaj można wyczuć, czy studio biorące się za adaptację rozumie ducha danej serii, i w tym przypadku po raz kolejny się utwierdziłam w przekonaniu, że Shingeki no Kyojin ma w tym temacie dużo szczęścia. Pierwsza połowa odcinka zawiera zawiera kilka fillerowych scen, ale moim zdaniem będą one świetnym uzupełnieniem opowiadanej tutaj historii. Właśnie za to między innymi lubię tę adaptację, sceny fillerowe zwykle są pisane z wyczuciem, doskonale komponując się z główną linią fabularną. To znaczy w większości przypadków, bo wciąż nie mogę im podarować, jak okroili osobowość Hanji w głównej serii, no ale to już temat na innego posta :) W każdym razie pierwszy odcinek Choice with no regrets OAV uznaję za niezwykle udany :)

Lubię SnK. Było to jedno z moich pierwszych anime, i chyba nie wciągnąłbym się zbytnio, gdybym na pierwszy ogień wziął coś słabszego, czy może raczej – coś z gorszą grafiką i udźwiękowieniem.

Bo pod tym względem Attack on Titan wymiata konkurencję – grafika jest przepiękna, zwłaszcza tła, a oszczędna animacja sprawia, że można czasem poczuć się jak podczas czytania mangi. Czy może być lepsza rekomendacja dla serialowej adaptacji? Klimat mangi został oddany wzorowo.

Ale jeśli grafika jest na medal, to ciężko nawet oddać słowami, jak dobra jest muzyka. Dość powiedzieć, że, moim zdaniem, soundtracku SnK nie powstydziłyby się nawet hollywoodzkie superhity. Co prawda openingi nie są zbyt inspirujące, ale takie utwory jak Vogel im Kafig czy pierwszy ending są piękne i mogę słuchać ich w kółko, a ścieżki akompaniujące walkom wpisują się idealnie w ich tempo i atmosferę.

Moim zdaniem, oprawa jest najsilniejszym punktem tego anime i głównym źródłem jego olbrzymiej popularności. Bo niestety, fabuła jest przewidywalna do bólu i dość sztampowa, i gdyby nie tak dobre grafika i muzyka, to raczej nie zwróciłoby na siebie specjalnej uwagi.

No, jest jeszcze jedna rzecz, która na pewno wpłynęła na popularność – hektolitry krwi lejące się z ekranu. Nie jest to poziom brutalności znany choćby z Elfen Lied, ale twórcy SnK nie boją się pokazać śmierci – a (znowu porównując do Elfen Lied) występuje ona w bardzo wielu odmianach, bynajmniej nie tylko w formie latających członków. Czasem aż strach patrzeć.

Jednak te wszystkie rzeczy powodują, że Attack on Titan ogląda się z zapartym tchem, i nawet te braki w fabule nie rażą – zwyczajnie nie zwraca się na nie uwagi. Rozmach, z jakim ukazano bitwy sprawia, że emocje targające postaciami udzielają się też widzowi – ciężko zachować spokój, gdy postacie znajdują się w sytuacji pozornie bez wyjścia, zwłaszcza, że twórcy wcale nie boją się ich uśmiercać.

Niestety zdarzyło mi się też przeczytać mangę, więc wiem, że fabuła drugiego sezonu będzie absolutnie absurdalna, a jej poziom drastycznie spada… Ale oceniam tu sezon pierwszy.

Zatem, podsumowując:
Grafika: 10/10
Muzyka: 9.5/10 (pół punktu można odjąć za średniawe openingi)
Postacie: 9/10 (Mikasa i Levi są postaciami na granicy przegiętości, choć oczywiście mają wady, więc OP mimo wszystko nie są)
Fabuła: 7/10 (jak napisałem, raczej nie wyróżnia się niczym specjalnym)

Średnio, zaokrąglając: 9/10, ale raczej opuściłbym do 8.5/10, właśnie ze względu na nienajlepszą fabułę i słabe perspektywy na przyszłość.

Shingeki no Kyojin posiada ciężką, aczkolwiek bardzo dobrą fabułę. Seria ta posiada masę zalet, które urozmaicają spektakl. Pozwolę sobie szczególnie pochwalić muzykę która, jest genialna i idealnie dopasowana do klimatu i akcji w Shingeki no Kyojin.

Ta seria miło mnie zaskoczyła. Manga jest okrutnie brzydka (kreska wygląda na ciosaną dłutem), ale anime – cud, miód, orzeszki. Bajeczna grafika, wspaniała jakość animacji, piękne tła, dobre projekty postaci, wspaniała jakość produkcji. Muzyka też cudo. Ok, wyżyłam się z superlatywami, teraz trochę dziegciu :) Fabuła wygląda przyzwoicie, choć przyznam, że całość jest źle rozplanowana jeżeli chodzi o wyróżnienie tematów oraz wątku głównego. To oczywiście wina mangi (czytam na bieżąco), jednak można przełknąć delikatne uchybienia konstrukcyjne. Tajemniczość i stopniowe ujawnianie informacji działają ok w tej serii. Zobaczymy co będzie dalej, bo widzę, że fabuła jakoś rozchodzi się w rękach autorowi. Ale wracając do anime, poza konstrukcją, zdecydowanie zminusowałabym bohaterów. Jest ich wielu, czasem myślę, że zbyt wielu i zdecydowanie nie posiadają wystarczającej głębi. Nawet Levi, który ma ogromny potencjał, nie otrzymał do tej pory swojej szansy na pokazanie czegoś więcej poza ostrym O.C.D, genialnymi umiejętnościami, chłodem emocjonalnym i skłonnością do sadyzmu. Długo oczekiwane backstory totalnie mnie zawiodło. Ze względu na mnogość postaci, mało kto dostaje szansę rozwoju, a tytułowa trójka wypada blado i sztampowo. Trzecia rzecz, która mocno mnie irytowała to powtarzalność pewnych haseł oraz nudne przemowy motywacyjne. Widz nie jest na tyle głupi, żeby potrzebował przypominania co chwilę, że ludzkość znajduje się na skraju wymarcia, że wszyscy muszą walczyć mimo strachu itd. Boom! Make it happen! Ugh…
Podsumowując, uważam, że seria jest dobra, przede wszystkim ogromnie widowiskowa. Oglądanie tego cacka to przyjemność, chociaż widz poszukujący czegoś więcej zawiedzie się prawdopodobnie. Dałabym temu 7/10, może 8/10 :)

Mnie naprawdę wciągnęło. Zaskakiwało.
Czekałam aż seria przestanie być hitem, dopiero po tym się za nią zabrałam. I jak inni oh'ali i ah'ali nad innymi seriami, ja cieszyłam się tą sama, w spokoju i radośnie.
Nie zawiodłam się, bardzo polubiłam Erena i Mikasę.
Anime (przynajmniej dla mnie) jak najbardziej oryginalne i ciekawe. Nie zrażać się na opinie innych i jęczenie jakie to złe, bo popularne.
Naprawdę warto.

Jestem leniem do potęgi entej, nie chce mi się formułować newsa, ale jest zwiastun do SnK OAV Choice with No Regrets :D [link]

Już dłuższy czas ślizgam się po pewnym zjawisku szalenie popularnym i wśród recenzentów, jak i komentujących anime jakiekolwiek: „jaki ten bohater płytki, nędzny, nijaki, jak się wolno rozwija (moje ulubione!), jak się źle rozwija, jak się w ogóle nie rozwija!” Bohater musi się rozwijać prawidłowo, musi się rozwijać w ogóle, musi być głemboki i przewymiarowy. Inaczej to zadnia część ciała, nie dobra postać.
Ufff.
Nie wiem, czemu widzowie tak z buta traktują przeciętność, liniowość postaci. Do wielu fabuł pasują właśnie takie rozwiązania, nie kombinacje i ozdobniki.

irytuje mnie gdy twórca ewidentnie cedzi informacje jak z kroplówki

 kliknij: ukryte  np wygodnie zamrożona Annie by nic nie mogła wyjaśnić itd a im dalej w mandze tym z tym gorzej,

dochodzi do tak kuriozalnych scen i zbiegów okoliczności, że nawet gdy jakaś postać posiada ważne informacje to nawet pod groźbą własnej śmierci czy tortur ich nie zdradza bo coś tam coś tam, koszmar!

a inni zamiast te informacje siłą z niej wydusić mówią dobra, poczekamy… no ludzie!

Albo ktoś chce coś powiedzieć ale wygodnie ginie, albo przysiągł jakieś śluby milczenia i gadać nie może… nie wiem jak długo autor zamierza to igranie z czytelnikiem ciągnąć, ale co za dużo to niezdrowo.

Uwielbiam powolne odkrywanie tajemnic, nie od dziś wiadomo że nic tak nie fascynuje jak nieznane, ale wszystko ma swoje granice.

A sytuacje typu „wiem ale nie powiem” są co najmniej niepoważne

Może jestem jakiś nie czuły albo może mam zwichrowany gust ale dla mnie ta seria jest po prostu OK. Mnie nie zachwyciła aczkolwiek oglądało się ją bardzo przyjemnie. Nie do końca rozumiem zachwyt odbiorców i kosmiczną ilość sprzedanych dvd, gadżetów i innego tałatajstwa. Jest to dobre anime jakich wiele. Zastanawia mnie tylko gdzie tkwi tajemnica sukcesu. Sam pomysł tytanów pokazuje, że najprostsze rozwiązania są najlepsze. Weźmy zombie i powiększmy je do rozmiarów godzilli( no dobra przesadziłem, godzilla przez lata swojego istnienia miała wielkość pomiędzy 50 a 100 metrów, w zależności od filmu a tytani są już od 3 do 15 w większości, był tylko jeden 60 metrowy). Rozwiązanie tak prymitywne, że aż banalne. Ciekaw jestem jak całość się rozwinie. Nie wciągnąłem się na tyle mocno by na gwałt czytać mangę by dowiedzieć się co będzie dalej. Poczekam sobie spokojnie na drugi sezon.

Postanowiłam obejrzec jakieś anime po długiej przerwie i akurat trafiło na to.
Podobało mi się bardzo to anime ale jestem trochę rozczarowana zakończeniem i innymi paroma sprawami.
Po pierwsze czy nie po była ta cała grupa zwiadowców by bliżej poznac naturę tytanów?? To co oni właściwie robili przez 100 lat że ich zasób informacji był tak niewielki.
Po drugie główni bohaterowie nie rozwijali się za bardzo. Najlepiej chyba Armin a najmniej moim zdaniem Eren. Mikasa natomiast powinna byc wysłana gdzieś daleko od Erena bo z bardzo była w niego wpatrzona za każdym razem ratowała mu d***.
Grafika bardzo mi się podobała. Efekty i kolory również.
Zakończenie dośc kiepskie przez tyle odcinków w sumie nie dowiedziałam się niczego konkretnego. Piwnica,tytani ci zwykli i ci którzy burzyli mury.
Muzyka jak najbardziej na plus. Drugi opening bardzo mi się spodobał.
Mimo tylu wad wystawiłam bardzo wysoką ocenę :)8/10

Nic specjalnego, przeciętne/poniżej normy.

Fabuła stojąca w miejscu, typowi bohaterowie.
Jednak najbardziej dobijała mnie ich ciemnota. Nie byli wstanie załapać oczywistości ->  kliknij: ukryte  że wygląd tytana jest zbliżony do wyglądu człowieka którym jest? (mam nadzieje że wyraziłam się dość jasno) Ten sam kolor oczu, włosów…nawet fryzura podobna Nie podobał mi się również fakt, że wszystkie newsy o tytanach, którzy panoszą się koło 100 lat (jak dobrze ogarnęłam) poznawały światło dzienne dzięki głównym bohaterom. Naprawdę, przez tak długi czas nie byli w stanie się więcej dowiedzieć?
A tu nagle pach i parę dzieciaków wprowadza informacyjną rewolucje, serio?!

Sam pomysł był dość interesujący, szkoda tylko że tak to się rozwlekło. Odcinki powyżej połowy serii można było przewijać i bez problemu rozumiałoby się całość.
Dla mnie seria za bardzo wydłużona, po drodze zgubiono chyba główny zamysł.

Trochę smutno, ale płaszczyki mieli fajne :D
6/10

Plusy:
+ pomysł na świat, na realia w jakich żyją ludzie, ogólny zarys fabularny. oczywiście są poważne luki ekonomiczne, społeczne, polityczne, technologiczne itd ale who cares.
+ walki.
+ Revo.
Minusy:
- stojąca w miejscu fabuła.
- prawie wszyscy bohaterowie są typowi, przewidywalni i nudni – główne trio to już jest szczyt. na plus kilku drugoplanowych, totalnej padaki nie ma.
- za dużo pompatycznych przemów, łez, przerysowanych emocji. niestety mam sporo trupów i przemocy, a w połączeniu z dziećmi bawiącymi się w wojsko… tak musiało być :(
- druga połowa z 26 epków duuuuużo słabsza.

Witam NUDNE
Może ja jestem jakiś dziwny, ale wystarczyłaby drużyna nocna, która 3 godziny po zmierzchu wyrżnełaby śpiących (nieaktywnych)Tytan, albo izolować małą dzielnicę – otworzyć bramę – wpuścić niech sobie pohasają po pustych ulicach, zamknąć bramy i w nocy wyrżnąć jw.
Pozdrawiam

Będę bardzo subiektywna i powiem, że dla mnie zachwyty nad genialnością tej serii są zdecydowanie przesadzone. Owszem, oglądało się fajnie i przyjemnie czego najlepszym dowodem jest to, że nie dopadła mnie „klątwa przerywania emitowanych właśnie serii”. Jednak miło czasami popatrzeć na tą lejącą się po ekranie krew.
Ale w życiu nie zgodzę się ze stwierdzeniem żeby było to jakąś odkrywczą, najlepszą serią, która kiedykolwiek powstała. Jak już mówiłam- będę subiektywna, bo w końcu kto mi zabroni. Zdarza mi się znielubić jakąś serię przez fanów- i SnK do nich należy. Nikt mi nie wmówi, że Eren to postać z jakąkolwiek głębią. Mikasa została dla mnie spalona w momencie gdy jej słownictwo ograniczyło się do „Eren” wypowiedziane na 10 różnych sposobów. Armin… Armina pamiętam głównie z tego, że jego samoocena była wręcz ujemna. Jak dla mnie najlepiej radziła sobie jeszcze Hanji.
Żeby nie było, że tylko jęczę, to powiem, że podobała mi się sama dynamika. Nie lubię gdy w seriach z walkami jest więcej zbliżeń na twarz bohatera albo tło niż samego przeciwnika. W SnK przynajmniej było widać kto akurat atakuje i co. A sam manewr oglądało się naprawdę przyjemnie.

W skrócie: sama seria nie jest zła, ale peixes lubi jęczeć. Takie… „oglądadło” bym powiedziała. Fajne jako przerywnik, ale dla mnie przereklamowane.

Co tu dużo mówić… świetna seria! Niesamowita fabuła, muzyka, bohaterowie( na początku nie mogłam się do niektórych przekonać, ale ostatecznie przywiązałam się do wszystkich (z wyjątkiem jednej) – dlatego  kliknij: ukryte  z bólem patrzyłam jak umierają. Nie wiem jak wytrzymam czekanie na drugą serię. Już dawno nie czułam takich emocji! Polecam, mimo drobniutkich wad, które w ogóle mi nie przeszkadzały w oglądaniu.

Świetny tytuł trzymający w napięciu, nieprzewidywalna akcja i dostała zabawa podczas oglądania.

Seria dobra, rzekłbym, że jest gdzieś pomiędzy oceną dobrą, a bardzo dobrą… czyli szału jednak nie ma.
Zdecydowanie mocno przereklamowany tytuł.

Obejrzenie nie będzie stratą czasu, ale polecić, nie polecę – nie jest to tytuł wybitnie wymagający obejrzenia.

Fabuła nie porywa, ale i też nie nuży, jak na razie mamy same pytania bez odpowiedzi.
Bohaterowie tacy sobie – lepsi, gorsi, średniacy… żaden nie zapadł mi w pamięć.
Oprawa audio­‑wizualna dobra, ale zdarzały się i gorsze momenty.
Drugi OP znacznie lepszy od pierwszego, stąd dziwi mnie, że ten pierwszy cieszy się właśnie takim powodzeniem (99083203223 przeróbek na jutubie), szczególnie biorąc pod uwagę fakt, iż pełna wersja piosenki jest fatalna.

Oceniam na 7.5/10 z tendencją zniżkową (stąd 7/10 w skali Tanuki).
Kolejny sezon (jeśli wyjdzie) pewnie obejrzę, ale jeśli nie wyjdzie – płakał nie będę.

--> Kam.

Długo odbijałam się od tego anime. A czytanie komentarzy na tanuki jeszcze bardziej mnie zniechęciło (szczególnie porównywanie do SAO, które mnie rozczarowało). Ale w czasie sesji wszystko jest lepsze od nauki, to (trochę od niechcenia) włączyłam sobie pierwszy odcinek. Zanim się zorientowałam obejrzałam całą serię. To anime to pułapka! Istnieje wysokie ryzyko wciągnięcia się bez możliwości oderwania. Prawie oblałam egzamin przez to >.<
Widziałam już bardzo wiele serii i zrobiłam się wybredna, ale SnK bardzo mi się podobało. Dawno nie miałam tak emocjonalnego seansu.
Wbrew opinii z recenzji, polubiłam bohaterów. Zarówno główną trójkę i drugoplanowych. Choć Eren czasami irytował mnie swoim zapałem, to ostatecznie przyzwyczaiłam się do niego i polubiłam jak resztę  kliknij: ukryte  choć scenę w sądzie jak Levi go maltretuje mogłabym oglądać w kółko *p*  – wybacz mi Eren >_< Bardzo przemówiła do mnie postać Jean'a.
Największym plusem tej serii jest szczegółowość z jaką autor stworzył świat. Pomyślał o wszystkim. Naprawdę nie znalazłam w nim żadnej dziury a jeśli czegoś jeszcze nie wiem, to mam pewność, że autor to wyjaśni (np. źródło gazu do 3DMG, bo nie pamiętam, czy coś było wspomniane o tym).

Choć SnK posiada wady, są dla mnie zbyt nieznaczące. U mnie ma 10/10, choć jestem świadoma, że nie każdemu może się spodobać.

Słysząc wszędzie zachwyty nad SnK stwierdziłam, że watro może je poznać samemu. Pamiętałam jednak rozczarowanie SaO, wokół którego powstał jeszcze większy zamęt. Tym razem moje oczekiwania były mniejsze, ale nawet gdyby było odwrotnie, nie zawiodłabym się.

Pierwszym, co rzuca się w oczy, jest piękna kreska i wspaniała grafika. Tak miła dla oka i dopracowana, że aż ściągnęłam odcinki w lepszej niż zwykle jakości. Jedynym zgrzytem jest sposób, w jaki biegają tytani, ale i on ma swój groteskowy urok.

Zachwycił mnie też opening – dawno nie zdarzyło mi się oglądać jakiegoś niemal za każdym razem, mimo ciekawości dotyczącej dalszego rozwoju wydarzeń. Pierwszy ending też był miły dla ucha. Ścieżka dźwiękowa serii nie robi może wrażenia sama w sobie, ale idealnie pasuje do każdego momentu, budując napięcie lub subtelnie towarzysząc postaciom w ich życiu.

Życiu, które łatwe nie jest. Brrrr, sama perspektywa znalezienia się w takiej rzeczywistości wywołuje ciarki. Zamknięci za murami, otoczeni przez istoty, których niemal nie da się zabić, ciągle walczący z niedostatkiem pożywienia – nic dziwnego, że każde wydarzenie związane ze światem zewnętrznym wywołuje ich nerwowość i obawę. Ciągłe odczucie osaczenia to idealny podkład, na którym udało się stworzyć na prawdę wciągającą fabułę. Bardzo spodobało mi się to, że twórcy oszczędzili nam dłużyzn – nawiązanie do Hitchcockowej teorii o budowaniu napięcia jest tu całkowicie na miejscu. Pierwszy odcinek dostarcza sporej dawki emocji. Potem jest tylko lepiej. Nieliczne spokojne momenty pojawiają się wtedy, gdy konieczne jest wyjaśnienie czegoś lub zapełnienie luki między wydarzeniami, a widz na prawdę nie jest pewien, co się za chwilę wydarzy. Kiedy myślisz, że coś się nie uda – wychodzi. Kiedy powodzenie jest pewne – coś idzie nie tak. Ale też nie zawsze. Doprawdy, wielu mogłoby się z tej serii uczyć sztuki budowania napięcia i przyciągania widza do ekranu bez zbędnego patosu.

Nie udałoby się to jednak bez gromady na prawdę udanych postaci. Każdy ma swój charakter, nawyki, poglądy, zachowania. Zarówno ich osobowość jak i wygląd, są na prawdę różne, a nawet odbiegają od wzorców występujących w niemal każdym serialu czy anime. najważniejsze zaś – bohaterowie ewoluują. Można dostrzec wyraźny wpływ przeżytych wydarzeń na ich zachowana. Nie są to zarazem naciągane, nienaturalne zmiany o 180 stopni. Miły jest też brak Zespołu Tragicznej Przeszłości – owszem, większość postaci miała takową, zamiast jednak biedzić o tym przez pięć odcinków i wyciągać niezliczone, wyolbrzymione historie, traktowane jest tylko jako podstawa do ukazania okrucieństwa świata, w jakim żyją.
To wszystko sprawia, że da się ich polubić,a zachowania żadnego z nich nie denerwowały mnie zbytnio – ani nieporadność Armina, ani gburowatość Levi'a, ani żaden inny.

Cała seria na prawdę jest wyjątkowa. Nie wynika to z zamysłu fabularnego, konceptu świata ani innych rzeczy zwykle o tym decydujących. To sposób prowadzenia historii i specyficzny klimat tworzą dzieło, na które ciężko narzekać, a bardzo prosto dodać do listy ulubionych. Czekam z niecierpliwością na drugą serię!

Zawiła fabuła, pełna zwrotów akcji i intrygi. Niespotykany w filmie rarytas, godny dobrej, powieści fantastycznej.
Brak większych błędów, realia są dopracowane, chociaż dla mnie zbyt demonizowane jest społeczeństwo i trochę zbyt dużo sytuacji, kiedy ktoś podejmuje głupie decyzje.
Anime potrafi być nudnawe momentami i żenują niektóre sceny. Ale to naprawdę niewiele.

Grafika bardzo dobra. Nowoczesna, aktywna scena z masą detali, pieczołowicie narysowane stroje i elementy ekwipunku. Postacie bezbłędnie rozróżnialne poprzez przemyślane i konsekwentne projekty, bez różowych włosów i zielonej skóry.

Ode mnie 9/10. Liczę na kontynuację.

nie jestem jeszcze nawet w polowie, a nie moge oprzec sie wrazeniu ze tworcy anime na prawde lubia drugie fma. Zaczynajac na podobienstwie animacji, rysunku, do glosow postaci i ich imion. Posluchacie sobie wrzeszczacej kwestji pomiedzy Arminem i Erenem – brzmi niesamowice jak Ed i Al zracy sie miedzy soba. Nie wspominajac oczywiscie o samym 'eren' i 'armin' (ed, al), co jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu ze wzorowano sie na wspomnianej parze. Eren sam wyglada jak ed, z innym kolorem oczu i fryzura. Nawet sama Annie wyglada i zachowuje sie dokladnie jak Olivier Mira Armstrong, tylko mlodsza. Muzyka pracuje w podobny sposob, i… Czyz Jean nie przypomina wam Havoc'a chociaz troszke?
Moglabym dralowac i dralowac, ale nie daje mi to spokoju. Nie mowie oczywiscie ze jest to zle anime, bardzo mi sie podoba, ale… no wlasnie.

Hmmm… Powiem szczerze, że w czasie roku szkolnego preferują krótsze serie, ale tym razem zrobiłam wyjątek (i nie żałuję). Anime jest wciągające, nawet bardzo (mimo bardzo mało skomplikowanej fabuły). Rewelacyjne openingi ;) Muszę przyznać, że było często przewidujące (co chwila miałam przeczucia, co się stanie – np.  kliknij: ukryte  gdy tylko zobaczyłam tytana­‑Erena, gdy ten bronił Mikasę, to już wiedziałam, że to on, tak samo z kobietą­‑tytanem).
Gdy czytałam o tym anime, to myślałam, że będzie ono miało zupełnie inny klimat – wyobrażałam sobie, że cały czas będą wycinać karki tym tytanom i Eren będzie więcej walczyć za murami. Ale było trochę inaczej.
Główny bohater trochę zaczął mnie irytować, tak w momencie gdy pojawił się Levi XD A Mikasa to tą swoją chorą troską o Erena przechodziła samą siebie o.O
A sobie zaszaleję : 9/10 .

Anime nie było złe, ale dziwią mnie bardzo opinie w stylu: „Bardzo ale to bardzo wciągające anime.”, „Anime jedno z lepszych jakie miałam szanse zobaczyć…”, niewyobrażalnie świetna fabuła… Przecież fabuła tego anime jest prosta jak deska. Bo chyba w dobrej fabule nie chodzi o totalny brak wyjaśnienia czegokolwiek? Rozumiem pewne niedopowiedzenia, pozostawienie pewnych kwestii widzowi, ale bez przesady. Inną kwestią jest to, że anime jest przerwane w 1/3 historii??? Dobrze myślę? Pomijam oczywiście kwestię mangi, bo jej nie czytałem, ale nie o niej jest tutaj mowa. Jak już wspomniałem na początku, anime nie było złe, obejrzałem je za jednym podejściem, a gdzieś tak w połowie poczułem nawet to coś (ten dreszczyk :>), który czuję zawsze przy dobrym anime (chyba jeszcze mi się to nie zdarzyło przy serialach zachodnich?). Niestety jednocześnie w połowie zaczęło trochę opuszczać poziom. Jeszcze raz zadam to pytanie, dlaczego dla wielu osób fabuła jest tak dobra? Anime pozostawiło w zasadzie same pytania, człowiek męczy się z oczekiwaniem na ich odpowiedź (np. motyw klucza i piwnicy z początku serii), i w końcu się ich nie doczekuje. Może i jestem starej daty, ale naprawdę przez te wszystkie lata widziałem serie które mogą poszczycić się o wiele lepszą fabułą.

Anime jedno z lepszych jakie miałam szanse zobaczyć ostatnimi czasy. Długo nie mogłam się zdecydować co włączyć , bo miałam pecha i trafiałam na same gnioty. Jednak ze śledziłam szal jaki nastąpił na ten tytuł i postanowiłam zobaczyć co to jest ,ze jest o nim głośno. No i nie żałuje. Owszem są momenty , które wręcz nużą, dużo gadania jeszcze raz gadania ....no i gadania . Nic to przewijałam czasami . Jednak wszystko wynagradza dobra fabula , kreska która dla mnie jest rewelacyjna , chociaż musiałam sie do niej troszeczkę przyzwyczaić zanim oceniłam ja obiektywnie , i genialna wg mnie muzyka, która tutaj czasami podnosiła tętno . Postacie jak to postacie normalne , czasami tylko Armin mnie denerwowal .Coz mam nadzieje ze będzie 2 seria , Dawno podobnego anime nie widziałam .

Kocham :*** boze boskie

Nie jestem fanką shounenów, dramatów i tego typu rzeczy, ale obejrzałam a ciekawości. Nie zawiodłam się, chociaż też nie oczekiwałam cudów… ale od początku.
Animacja i grafika były bardzo dobre – adekwatne do roku powstania. Sceny walk i spektakularne pojedynki wyglądały bardzo dobrze, niekiedy nawet zachwycały. Co do stylu rysowania nie mogę się przyczepić, wyglądał realistycznie i po prostu dobrze. Muzyka była w porządku, choć nie rzuciła mnie na kolana.
Nie było tu zbyt dużo elementów typowych dla anime. Zachodnie imiona, brak tych wszystkich "-chanów” i "-senpaiów”, inne realia, dlatego spokojnie można polecić osobom nie interesującym się anime.
Postacie i fabuła – najmocniejsza strona tej serii. O ile niektórzy byli nieco irytujący, ogólnie nikogo nie chciałam zadźgać czy rzucić Tytanom, jak to czasem bywa. Fabuła wyglądała dla mnie nieco nielogicznie, ale przyjęłam, że to wina takiego, a nie innego świata przedstawionego. Pomijając to, było ciekawie i występowały niekiedy niespodziewane zwroty akcji (chociaż  kliknij: ukryte  tożsamość kobiety­‑tytana zgadłam bardzo szybko).
Ogółem polecam. Chyba że ktoś jest bardzo wrażliwy albo zwyczajnie nie lubi takich klimatów jak walki i dramaty.

Po takim szale na to anime i po kadrach na tanuki moje oczekiwania były ogromne. Oprócz fabuły praktycznie nic mi się tu nie podobało.
Zacznę od bohaterów, którzy są moim zdaniem najsłabszym ogniwem tego serialu. Tak słabym, że aż musiałem się męczyć i zmuszać, żeby serię ukończyć. Najbardziej drażni szanowny pan Eren, który ciągle drze tego ryja. Może i ma powody (powiedzmy), ale zostało to tak przedstawione, że nie mógłbym go polubić.
Dalej… Grafika. Może i ładna, ale nie mój gust jeśli chodzi o projekty postaci (może One Piece mi trochę spaczył gust, ale tylko trochę :P). „Walki” – moja ulubiona część SnK. Jedyna, która sprawia, że chce mi się to oglądać. Muzyka – nie pamiętam żadnego dźwięku. Na myśl mi przychodzi tylko pierwszy opening. Co kto lubi, mnie to połączenie niemieckiego i japońskiego nie przypadło do gustu, ale podobała mi się od strony animacji końcówka. Co tam jeszcze…
Fabuła – jak pisałem ciekawa, ale cała otoczka wobec niej beznadziejna.

Było wiele fajnych momentów, ale przez większą część czasu się nudziłem i zmuszałem do oglądania (no jak już zacząłem to wypadałoby skończyć).

PS.
Chyba powinienem się bać. Zaraz zostanę zmiażdżony przez psychofanów :<.

Zaczne od tego, że anime obejrzałam dopiero po tzw. „szale”, który pojawił się po wyjściu tejże produkcji. Gdy stwierdziłam, że na horyzoncie nie widać już żadnych śladów spoilerów, spróbowałam. Chyba nie rzucali się tak z byle powodu, nie? Oczywiście, że nie! Anime okazało się oryginalną wizją świata, pięknie sklejonym dramatem i akcją.
A więc, na pierwszy ogień wezmę niewyobrażalnie świetną fabułę. Mogę przyznać, że czasami odcinki mnie nużyły, ale nadal trzymały klasę, więc nie ma co narzekać.
Graficzna strona SnK… Cóż, zdecydowanie nie jest to graficznie mój typ. Nie licząc świetnie wykonanych scen 3D. Bo, niestety, ogólna grafika nie powala. Nie mnie.
Soundtrack jest nie do opisania. Po prostu geniusz! Pierwszy opening jak i drugi są boskie, połączenie niemieckiego i japońskiego, pierwszy raz się z tym spotykam i stwierdzam, że świetnie się to ze sobą zgrywa. Zaś podkłady pod różnorakie sceny były wpasowane idealnie, co po niektóre nutki na pewno zapamiętam.
No i ostatnia część, postacie. Przyznam bez bicia, każdą się da polubić. Każda jest w jakiś sposób inna. Bywają płytsze, bywają głębsze charaktery, ale nie można przecież oczekiwać ideałów. No i, hehe… Levi… Tak, dołączyłam do orszaku fanek tegóż osobnika. Od razu mnie ujął.
Końcowa ocena to 10/10 rzecz jasna. Nic, poza grafiką nie odjęłoby punktów tej ocenie, a i jej wybaczyłam te niedoskonałości.

Zabrałam się za to anime, zachęcona jego popularnością i wyjątkowo wysokimi ocenami. Nie czytałam mangi, dlatego kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać i na tej niewiedzy nieźle się przejechałam. Oczekiwałam spójnej, zamkniętej serii, tymczasem dostałam tylko wstęp do dłuższej historii – kiedy akcja zaczęła wreszcie nabierać tempa i zaciekawiać (druga połowa serialu), nagle było już po wszystkim, a większość tajemnic nie doczekała się rozwiązania. To na tyle rozczarowujące, że zastanawiam się teraz, jaki jest właściwie sens ekranizowania rozgrzebanych, niedokończonych mang – poza jednym i oczywistym: pieniędzmi.

Na myśl, że na kolejną serię trzeba będzie czekać miesiącami albo latami (o ile kontynuacja w ogóle powstanie), a w międzyczasie przedzierać się przez chaotyczną, paskudnie narysowaną mangę, aż żyć się odechciewa. ;)

Anyway. W anime zdarzają się dłużyzny i wybitnie przegadane momenty, ale poza tym jest to seria bardzo widowiskowa i nieźle trzymająca w napięciu. Najbardziej podobało mi się, że scenariusz trzymał się jednej, prostej zasady: jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie. Katastrofa goniła katastrofę, „plany A” nigdy nie działały jak trzeba – i bardzo dobrze, bo dzięki temu akcja pozostawała nieprzewidywalna. Oczywiście, żeby w pełni się nią cieszyć, trzeba albo być ignorantem, albo porządnie zawiesić niewiarę – w technikę, ekonomię, fizykę etc. świata przedstawionego – ale spoko, jest to możliwe. Już bardziej razi mnie straszliwe przedramatyzowanie serii i lejący się z ekranu kiczowaty patos – wszyscy wylewają z siebie hektolitry łez, wrzeszczą, wygłaszają płomienne przemowy w najmniej stosownych momentach – ale do tego też idzie się przyzwyczaić.

Bohaterowie, ogólnie rzecz biorąc, ani mnie ziębią, ani grzeją. Są płascy, ale i tak bardziej wyraziści niż w mandze, przynajmniej w tej jej części, która pokrywa się z anime. Wyjątkiem jest Eren, który na początku zrobił na mnie wrażenie totalnego debila – trauma traumą, ale np. za wyniosłe rzucanie chlebem (kiedy połowa populacji głoduje!), miałam ochotę porządnie obić mu facjatę. Eren krzyczy, szlocha, rzuca się na rympał do walki, ma gdzieś, że przyjaciele się o niego martwią, zawsze mówi, co myśli, promieniuje wyjątkowo nierealnym idealizmem – ale z czasem minimalnie (jednak tylko minimalnie) dorasta, tj. nadal robi wszystko powyższe, ale przynajmniej towarzyszy temu jakaś refleksja, yay.
Do innych postaci aż boję się przywiązywać, coś za szybko giną. :)

Animacja zrobiła na mnie duże wrażenie, szczególnie w scenach walki, kiedy „kamera” lata w trzech wymiarach. Podobała mi się też kolorystyka, pasująca do klimatu serii; te wszystkie zgaszone zielenie i brązy. Kreska oraz grube kontury postaci już mniej przypadły mi do gustu, ale cały czas myślę, że jeśli porównać to z mangą, to naprawdę nie ma na co narzekać…

Muzyka dobra sama w sobie, przyjemnie się jej słucha, ale problem w tym, że wszystkie „epickie” kawałki – z wyjątkiem openingów – lecą za cicho i są zagłuszane przez odgłosy walki i nieustanną paplaninę bohaterów, a szkoda. Plus, ktoś tam masakruje język niemiecki, ale mniejsza o to.

Podsumowując: absolutnie nie żałuję czasu spędzonego z SnK, ale żeby to było objawienie sezonu, dekady, mojego życia? Niekoniecznie.

Anime doskonałe.
+ wzruszenie, już przy pierwszym odcinku płakałam gdy  kliknij: ukryte  tytan zjadł matkę Erena
+ co tyczy się też wzruszenia, naprawdę duże emocje, bardzo przeżywałam momenty w tym anime
+ bardzo ciekawa fabuła, naprawdę każdy odcinek mnie ciekawił, bez wyjątku
+ bardzo dobra kreska, a także animacja
+ postacie, najbardziej chyba polubiłam Erena, ponieważ nigdy się nie poddawał i walczył mimo wszystko, z postaci drugoplanowych polubiłam Sashę, bardzo śmieszna, od początku mnie rozwaliła jej postawa XD
+ muzyka serio świetna, strasznie podobały mi się openingi i endingi

- końcówka pozostawia za sobą wiele pytań

No właśnie.. z końcówki tego anime spodziewam się drugiego sezonu i mam nadzieję, że on powstanie :)
Zdecydowanie dodaję do listy ulubionych <3

8/10? 10 jak nic. :)

Osobiście to anime zwróciło moja uwagę nie grafika choć ta stoi na najwyższym poziomie. Nie fabułą której nie mam zupełnie nic do czego mógłbym się przyczepić. Nie oprawa audio która jest idealnie dobrana i zapada w pamieć. Voice acting. Tak to element który zwrócił moja uwagę na to anime.
Dawno już nie czułem takiej takiej energii i pasji towarzyszącej praktycznie od każdej wypowiedzi głównych bohaterów. Prawdziwy powiew świeżości odnośnie podkładania głosu klasa dla mnie sama w sobie.

Dziś skończyłam oglądać to anime. Całkiem dobre muszę przyznać. Świetny pierwszy opening ,do drugiego z czasem można się przyzwyczaić. Postacie świetne, bardziej lubiłam Mikasę i blondyna. Akcja nie nudziła, lubiłam walkę z tytanami. Zaskoczył mnie fakt, że  kliknij: ukryte  Eren potrafił zmieniać się w tytana , no i szkoda mi było pod koniec(mimo wszystko) Annie  kliknij: ukryte  tak zamrożona i nie wiadomo co dalej. Lubiłam momenty szkolenia w wojsku, pokazanie, że trzeba czasem innych poświęcić.

Seinen który wygląda jak shonen, tyle można o tym powiedzieć.
Nie wiem za co tak wysokie oceny gdyż animu o wiele słabsze od mangi, za dużo rzeczy tu spłycili. Miał być wielki hit sezonu a wyszło co wyszło.

.
+klimat i fabuła
+muzyka ost oraz openingi
+kreska i animacja
+nareszcie jakieś mroczne fantasy <3(choć nie do końca mroczne i fantasy)
+koncepcja

-niedoróbki, które koniec końców nie rzutują na odbiorze całości (m.in. postacie pociągnięte grubą kreską)
-że się skończyło i zostawiło z jeszcze większą ilością pytań : <

Jak to zwykle w przypadku hitów sezonu, które odniosły spektakularny sukces, bywa ten również gromadzi rzesze zarówno zagorzałych miłośników, jak i równie zagorzałych adwersarzy. Jednakże jedno jest pewne – nie można przejść obok tego tytułu obojętnie. Nie będę ukrywać, że zaliczam się do tego pierwszego 'obozu' i świeżo po ukończeniu serii wychwalałam ją pod niebiosa – i choć do teraz mój zachwyt nie opadł (a wręcz przeciwnie), a pewne wady i niedociągnięcia są bardziej dostrzegalne, to raczej nie rzutują one zbytnio na odbiór całości. Skupmy się jednak na poszczególnych aspektach.

FABUŁA 10/10 Nie można odmówić fabule oryginalności i zaskakujących zwrotów akcji, która momentami jest niezwykle dynamiczna. Osadzenie akcji we wczesnym średniowieczu, ludzkość skupiona wewnątrz gigantycznych murów, podziały wewnątrz społeczeństwa, mnóstwo tajemnic; to wszystko składa się na niezwykłość wykreowanego uniwersum oraz pokazuje z jaką precyzją zostało ono zaprojektowane.

POSTACIE 9/10 Postacie, choć wpisują się w pewne schematy są bardzo wyraziste, posiadają jasno określone motywy i cele swoich działań – nawet postacie drugoplanowe zapadają w pamięć (Petra, Krista). Bohaterowie ciekawie się rozwijają – zwłaszcza Jean. Największą popularność wśród fandomu zdecydowanie zdobył tajemniczy Levi i choć raczej nie podzielam wszechobecnego szału na punkcie tej postaci, to jego rozwoju w kolejnych odsłonach serii jestem osobiście najbardziej ciekawa.

GRAFIKA 10/10 Animacja stoi na najwyższym poziomie. Dominująca kolorystyka idealnie wpasowuje się w średniowieczne miasto, którego projekt wykonano ze zdumiewającą dbałością o najmniejsze szczegóły. Piorunujące wrażenie robi płynność animacji przy akrobacjach powietrznych żołnierzy, które momentami wprost zapierały dech w piersiach i wgniatały w fotel.

MUZYKA 10/10 Muzyka komponuje się z obrazem wręcz idealnie. Utwory orkiestralne, pełne rozmachu budują klimat wzniosły i pełen dramatyzmu, a sceny bitewne czynią jeszcze bardziej porywającymi i spektakularnymi widowiskami. Ścieżka dźwiękowa jest niezwykle barwna i cechuje ją ogromna różnorodność gatunkowa – usłyszymy tu utwory orkiestralne, rockowe, elektroniczne, popowe; Openingi i endingi również zasługują na wyróżnienie.

OCENA KOŃCOWA 9,5/10

Kończąc już ten przydługi wywód nawiążę do jego tytułu – dlaczego seria jedynie BLISKA ideałowi? Można oczywiście serii zarzucić momentami nadmierny patos czy spadek dynamiki, ale nie to zadecydowało o takiej ocenie. Na chwilę obecną traktuję tę produkcję jako dzieło urwane w połowie akcji – jedynie zalążek całej historii, 'preludium' do niej, gdyż jej obecne zakończenie pozostawiło mnóstwo pytań bez odpowiedzi i poczucie niedosytu, co tylko zaostrza apetyt na ciąg dalszy. Póki co pozostaje (nie)cierpliwie wyczekiwać wieści o kontynuacji serii, która ma ogromny potencjał na jedną z serii wszech czasów. I miejmy nadzieję, że nie zostanie on zmarnowany.

Jestem w stanie zrozumieć niemalże wszystko, jednak boli mnie siódemka wystawiona za postacie. Przecież one były GENIALNIE wykreowane, złożone. Po prostu każda z nich zachowywała się zgodnie z naturą człowieka, każda była unikalna.
Tak właściwie w jaki sposób ocenia się tą rubrykę? Bierze się pod uwagę realizm postaci czy fakt jakie mieli charaktery? ._.'

Czytając recenzję zauważyłem, że tytan z pierwszego obrazka nie tylko przypomina Freddiego Mercury, wokalistę grupy Queen. On ma wąsy. Starannie przystrzyżone. I teraz zastanawiam się, skąd je ma. Codziennie rano goli się jakąś gigantyczną brzytwą zrobioną z szyny kolejowej, przed jakimś wielkim lustrem zrabowanym ze złupionego salonu odzieżowego? Czy może chodzi do jakiegoś tytanicznego golibrody?

Już sam ten widok powinien jasno uzmysłowić obrońcom Miasta, że za istnieniem tytanów kryje się Okropna Tajemnica, prawda? :)

Gin no Saji – ocena full
Snk – 4

Wiedziałem, że tak miernie ocenią. Owszem popełnili parę błędów, ale dalej zasługuje to na minimum 4,5.
Aż żal patrzeć, jak inne mierne anime dostaje fulla, a to tylko marne 4.

Już raz pisałem ,ale teraz się tak zastanowiłem i doszedłem do pewnego wniosku.
Że tak naprawdę autorzy nie wybili się od mangi i stworzyli shounen.
I to jest największy minus anime, przez co też powstało wiele błędów. W ogóle,mangi nie czytałem ale podejrzewam ,że jej też.
Bo przecież temat jest mocny, temat jest mroczny, więc czemu tak też nie wykonali reszty. To anime powinno być bardziej stonowane,smutne, powykręcane. Co do animacji Tytanów się nie wypowiem.
Może zrozumiecie o co mi chodzi, spójrzcie jak oni zostali narysowanie, jak wyglądają? Wg. mnie poje*anie(w pozytywnym znaczeniu tego słowa) powykręcanie, i strasznie, więc czy nie można by było w podobnym klimacie co oni oprzeć resztę fabuły etc. Ale rozumiem trzeba trzymać się pierwowzoru.

Potencjalnych widzów zachęcam do ostrożności podczas poszukiwania informacji na temat anime w celu uniknięcia nadmiernej ilości spojlerów

Nu!Nu! W recenzji wspominasz o słabym punkcie tytanów o którym dowiadujemy się po kliku odcinkach

Tak rozbudowany świat i rozgrywająca się w nim zawiła intryga mogły stać się bazą do wykreowania poważnej opowieści fantasy, tym bardziej że autor nie miał oporów przed notorycznym pozbawianiem bohaterów życia. Jak w filmach o zombi, z których niejednokrotnie czerpał inspirację, wystarczy chwila nieuwagi, zawahania, lub zwyczajny pech, by skończyć w żołądku tytana, niezależnie od prezentowanych umiejętności i doświadczenia. Decyzja ta okazała się strzałem w dziesiątkę, budującym napięcie przez cały seans, przynajmniej do momentu, kiedy dostrzeże się, że mimo ambitnych założeń i większej brutalności scen, Shingeki no Kyojin jest wciąż tak naprawdę serialem shounen, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Tak jak w tym akapicie i następnym autor nie wyjaśnia czemu zaliczył serie do gatunku shounen.

Najlepsze seria EVER!

Za tytuł zabrałem się z wielką obawą. Wzięła się ona z tego, że na pierwszy rzut oka anime zapowiadało się bardzo dobrze i czekając na koniec emisji zdążyłem już zapoznać się z nadzwyczaj pozytywnymi relacjami znajomych, co tylko jeszcze bardziej podniosło moje oczekiwania, a taka sytuacja miała już raz w przeszłości miejsce w związku z Sword Art Online, co nie skończyło się dobrze, gdyż wspomniane anime okazało się być delikatnie mówiąc nieporozumieniem i niesmak odczuwam jeszcze do dziś. Z tym właśnie kołaczącym się po głowie niepokojem zabrałem się za oglądanie, mając nadzieję, że tym razem twórcom nie uda się dostatecznie zniszczyć fajnego pomysłu.

Niestety dość szybko okazało się, że autorzy nie odmówią sobie przyjemności przeprowadzania ataków sabotujących własną produkcję :) Za najlepszy przykład niech posłuży scena w której  kliknij: ukryte  ginie rodzina Mikasy i tym co się dzieje później. No przecież wylewający się z tego absurd tak bije po oczach, że aż boli. Czemu to miało służyć? Bezsensowny zapychacz przez który nie wiedziałem czy mam się śmiać czy płakać. Takich scen było zresztą więcej.
Następna sprawa, to absolutne przedramatyzowanie prostych sytuacji co niestety ocierało się o komizm. Skutkiem były przewlekłe rozmowy osób, które de facto nie miały nic do powiedzenia, rozmywające i spowalniające niezłe tempo walki. Mój hit to  kliknij: ukryte  rozmowa prowadzona prawie szeptem na galopujących koniach podczas ucieczki przed kobietą tytanem. Normalnie czas stanął w miejscu :) Aż przypomniały się stare dobre czasy gdy kapitan Tsubasa mijając przeciwnika na boisku zawsze zdążył uciąć sobie z nim drobną pogawędkę, a bramkarz przed obroną strzału wygłosić płomienny monolog. Jednak o ile w tamtej produkcji to się jakoś sprawdzało, tak tutaj wcale.
No i trzecia sprawa, która strasznie mnie bolała, irytowała i rozczarowywała, gdzieś tak do połowy serii. Kompletna irracjonalność militarna. Wyglądało to tak, jakby każdy tam sam sobie był żołnierzem, nie było żadnych dowódców, nikt nic nie planował, wszystko działo się z przypadku. Poziom wyszkolenia wojaków już w ogóle przemilczę. Generalnie z taką „armią” nie chciałbym muchy w kiblu ubijać, a gdzie tu wspominać o walce z tytanami.

Teraz czas przejść do rzeczy pozytywnych. Jak dla mnie, rewelacyjne postacie tytanów. Ich twarze, sposób poruszania to prawdziwa maestria. Nadal jak przypomnę sobie wesolutkiego, chyżo hasającego poprzez łąki tytana to pojawia mi się uśmiech na twarzy. W momentach w których znienacka wystawiali głowy z zza budynków, niezmiernie żałowałem że nie mówią, bo w głowie mimowolnie huczało mi „co jest doktorku” :D O odmieńcach to już nawet nie będę wspominał :)
Kolejna sprawa, która dla mnie osobiście uratowała tą serie, a co jak wcześniej wspomniałem gdzieś do połowy było jej zmorą, a mianowicie aspekt militarny, a konkretnie (bo reszta nie bardzo się zmieniła) działania oddziału zwiadowców. Nareszcie, był ktoś kto zachowywał się jak żołnierz, nie stękał bez sensu na wszystko, tylko przede wszystkim planował, a potem wcielał to w życie. Twórcy nawet postanowili mnie uszczęśliwić prezentując w miarę dokładnie formację  kliknij: ukryte  w jakiej oddział udał się poza mury.Także na szczęście ten aspekt udało się uratować.

Z grubsza to chyba wszystkie moje uwagi. Nie wspomniałem nic o głównym bohaterze? A no tak, w sumie mogło by go nie być :) Szczęśliwie serii nie udało się zmarnować swojego potencjału, nie stało się kolejnym Sword Art Online, przymrużając oko można się naprawdę nieźle bawić, no i posiada jedną ważną cechę. Gdy kończył się odcinek, natychmiast odpalałem następny. Z czego to wynika, nie wiem, ale z nadzieją na następną serię daję naciągane 8. (W przypadku gdyby taka nie powstała ocenę obniżam o 2). Polecam.

to anime jest genialne, dawno nic mnie tak nie wciągnęło, super seria. genialna grafika i muzyka, fajne postacie zwłaszcza kapral Levi. anime prawie tak dobre jak SAO, jest w nim dużo zagadek. najlepsza seria fantasy jaka wyszła!

W całym tym szaleństwie co na plus co na minus zapomniałem wypomnieć serii jedną rzecz!

DUAL WIELD!

Szkolenie całej armii pod tym kątem to po prostu obłęd! :D Tak samo jak strzelanie pistoletami z dwóch rąk. Bzdura! Dwuręczni strzelcy są prawie nieskuteczni ponieważ nie mają jak celować i tyle. Ok do mieczy nie trzeba celowania[w sensie nie aż tak dokładnego], ale do jasnej ciasnej, kto z was umie podpisać się obydwoma dłońmi? Tak samo wykonuje czynności obiema rękoma? Żarty na bok, drugi nadgarstek zawsze działa inaczej. Ja mogę się zgodzić na to co było w SAO, że dual master był, ale był jeden, wybitny, miał refleks kota. A tu? every1 może machać jak zawodowy szermierz. Ok wiem, mieli szkolenie, ale nie oszukujmy się, to nie pomoże aż tak. No chyba że jest to celowy zabieg autora by skutecznie limitować ilość bohaterów, zatem plus! :) [Dlatego też między innymi nie do końca kocham Black Lagoon, gdzie dual shooter'ów mamy kilku, a panie nie mają problemów z celowaniem podczas akrobacji.]

Bardzo ale to bardzo wciągające anime. Mam nadzieję, że doczekam się kontynuacji. Jest wyjątkowo oryginalne i nigdy nie wiadomo czego się można spodziewać. Przez sekundę myślałam, że wychodzi poza schematy  kliknij: ukryte  gdy widziałam śmierć głównego bohatera, jednak troszeczkę się rozczarowałam tym, że jednak przeżył
Tytani sami w sobie w anime mi się nie podobają. Już zombi to katastrofa, a co dopiero coś takiego. Dlatego dopiero teraz zabrałam się z to anime. Miło się zaskoczyłam :) Jest tu bardzo dużo fajnych postaci i ten klimat. Jej mogłabym pisać godzinami o zaletach Shingeki no Kyojin. Napiszę tylko
POLECAM!!

Z każdym tygodniem moje oczekiwania rosły. Od ostatniego odcinka oczekiwałem rozwiązania dlaczego tytani zjadają ludzi niestety nie otrzymałem. Dokładnie nie czytałem mangi teraz czuję nie dosyć bo sam świat w Shingeki jest na tyle wciągający i interesujący że chce wiedzieć więcej. Mam nadzieje że powstanie kontynuacja.
PS: OST jest niczego sobie.

Przyznam, że jakoś topornie się zabierałem za ten tytuł, jakoś zawsze mam obawy do tych potencjalnych hitów czy faktycznie będą tak dobre. W przyp. SnK okazały się to obawy nieuzasadnione bo to porządna porcja rozrywki.
Fabuła: wg mnie jest na prawdę niezła sam pomysł jest ciekawy, było kilka ciekawych zwrotów akcji, ogólnie nie czuło się dłużyzn, fakt, że czasem troche logiki brakło no i było kilka schematów ale nigdy nie może być idealnie.
Postaci: to jest mocna str tego tytułu fakt ta główna trójka jest dość średnia acz z czasem się powoli rozwija szczególnie Armin, moimi ulubieńcami są zdecydowanie Levi – wyglądał na typowego bezuczuciowego psychola a okazał się ciekawą postacią, drugą jest Jean który z biegiem czasu najbardziej pozytywnie się zmienia z całej ekipy. Poza nimi w większości da się polubić reszte ekipy, prawie każdy ma to coś w sobie przez co nie jest kolejnym randomem.
Kreska: wg mnie całkiem ładna, często serwowali ciekawe ujęcia kamery przy tych wygibasach, projekty postaci są dobre i są na tyle charakterystyczne, że nie ma problemu z rozpoznawaniem ich. Czasem miałem tylko wrażenie, że troche animacja kuleje albo dostawaliśmy pokaz slajdów. Niemniej i tu sie postarano i nie ma na co specjlanie narzekać.
Muzyka – co tu dużo mówić, świetnie oddaje klimat, zdecydowanie 1 z lepszych ostów jakie ostatnio słyszałem.
Klimat – zdecydowanie ta seria ma to coś, jest mrocznie i brutalnie, w wielu miejscach potrafiła mnie poruszyć. No i nieźle oddano tą beznadzieje w jakiej znalezli sie ludzie. Wkurzał mnie czasem zbyt duży patos przedramatyzowanie.
Ogólnie mnie się na tyle spodobało, że z pewnością sięgnę po mangę i kolejną serie jeżeli takowa się pojawi.

Porządny shounen. Naprawdę porządny. Co prawda nie mogę porównać adaptacji z mangą gdyż pierwszy rozdział czytałam rok temu jednakowoż anime moim zdaniem wypadło interesująco.
Chociaż od początku myślałam, że ta licza odcinków to jednak troszkę za mało by całkowicie rozegrać tą historią. Jednakowoż zachęciło mnie to do poznania dalszych przygód walki ludzkości z tytanami.
Jestem wprost zachwycona uniwersum Shingeki no Kyojin. Bohaterowie pełnokrwiści, akcja z napięciem, która naprawdę ekscytowała, niesamowity klimat i do tego cudowny soundtrack, który nie tylko zachwycał uszy ale też potęgował wrażenia podczas oglądania. Sam opening bądź ending robi duże wrażenie. Warto też pochwalić grafikę. Zapomniałabym o świetnej pracy aktorskiej seiyuu.
Seria pozostawiła po sobie pytania ale cóż się dziwić skoro miała na rozwinięcie tylko dwadzieścia pięć odcinków. Mam nadzieje, że twórcy dokończą tą historię. W tym czasie prawdopodobnie zabiorę się za mange by zaspokoić swój głód.
9/10.

Samo Shingeki no Kyojin, nie znając pierwowzoru, ogląda się dobrze. I chwała tej serii, bo gdyby nie anime, nie sięgnęłabym po mangę (którą zaczęłam czytać tuż po 3 odcinku). A manga to czyste mistrzostwo, zaś adaptacja w porównaniu do niej wypada… Słabo.

Grafika jest naprawdę piękna. To coś, czego nie ma w mandze. Tła są dopieszczone do granic, ostatnio miałam takie wrażenie chyba przy oglądaniu Mushishi. Kreska co prawda jest, bo jest, nie wyróżnia się niczym, ale znacząco poprawiono tę z pierwowzoru. Openingi autorstwa Sound Horizon były strzałem w dziesiątkę, idealnie wpasowały się w klimat serii, również ich animacja stała na bardzo wysokim poziomie. Nieco gorzej wypadły endingi, choć nadal były całkiem przyzwoite i wpadały w ucho.

Więc czemu mówię, że anime jest gorsze od mangi? Głównie przez spłycenie jej. Nie oddano klimatu pierwowzoru w stopniu takim, jak tego oczekiwałam. Głównie przez tony dramatyzmu i cenzury.  kliknij: ukryte  Moment z mężczyzną przerwanym na pół, którego reanimowała jego dziewczyna (?) mogę uznać za najbardziej zniszczony tego sezonu.Gdzieś tam uczucie osaczenia się zgubiło, jak również to zastanowienie,  kliknij: ukryte  Z kim oni właściwie walczą? Kto jest dobry a kto zły? Czy protagonistów w ogóle można nazwać protagonistami? które męczyło mnie i pewnie męczyć będzie aż do zakończenia tej historii. Spłycono też bohaterów, którzy są (zaraz po fabule) największą siłą tej serii.

Ostatecznie jako samo anime Shingeki no Kyojin prezentuje się dobrze, ale w porównaniu do pierwowzoru wypada bardzo kiepsko.

A propos, czy kogoś jeszcze przeraziło to, jak popularny stał się Rivalle?

Czy ktoś mi moze powiedzieć ile rozdziałów mangi zostało zekranizowane? Bo chciałabym ją poczytać, żeby się dowiedzieć co dalej sie dzieje, ale nie chce jeszcze raz przechodzić przez to samo.

Specjalnie odczekałem dobę od ostatniego odcinka, aż nagromadzone we mnie emocje trochę ostygną, aby wydać trochę bardziej obiektywną opinię. Już na wstępie powiem wprost, że SnK zdobyło moje serce. Ciekawa historia, trzymające w napięciu momenty, dobra grafika, genialny montaż i muzyka. No to po kolei:
Fabuła – 9/10 – ta seria równie dobrze mogłaby się nazywać „nic nie idzie zgodnie z planem”. Najlepszym przykładem jest bitwa o Trosst. Ludzkość ma kontratakować, buch! Figa! Jesteśmy wyszkoleni, wytniemy tytanów, buch! Teoria, a praktyka nie mogłyby być od siebie dalsze. Co więcej pomysł jest oryginalny, czegoś takiego po prostu wcześniej nie było. Cała historia jest skrzętnie zaplanowana, im więcej wiemy, tym mniej wydaje się to mieć sensu. Widz po prostu nie jest w stanie przewidzieć co się stanie.
Bohaterowie – 7/10 – Do stworzenia trójki bohaterów użyto klasycznych szablonów. Rozwrzeszczany Eren chce walczyć, jego najlepszy przyjaciel Armin jest cherlakiem, za to ma łeb na karku, a superhuman Mikasa jest bez pamięci zabujana w Erenie. Ale to koniec wad. Postacie zachowują się dość realistycznie, a Eren mimo iż jest w gorącej wodzie kąpany, potrafi się zamknąć i włączyć myślenie. Najbardziej spodobała mi się postać Jeana. Byłem przekonany, że zostanie on typowym dupkiem­‑rywalem dla Erena w „walce” o Miksę. Tymczasem Jean przechodzi transformację, stawiając dobro innych nad swoje, co kłuci się z wcześniej wyznawanymi przez niego wartościami. Duży plus za to.
Grafika – 10(?)/10 – jako grafik komputerowy nie mogę nie docenić pracy jaką włożono w SnK. Zamodelowano całe miasto! I to nie tak że walnięto jeden prymityw geometryczny + teksturę, każdy budynek został osobno zamodelowany! Grafika szczegółowa i cieszy oko. Za co ten pytajnik? Za animację. Ta zwykle stoi na najwyższym poziomie, ale zdarzają się momenty, które wołają o pomstę do nieba. Zgaduję jednak, że nie jest to niedociągnięcie grafików, ale złe wyliczenie czasu na renderowanie. Po feralnym 13 odcinku uraczono nas tygodniową przerwą (odcinek retrospekcja), zapewne na to by zyskać na czasie. Oglądając wydanie płytowe widać wprowadzony retusz. Tak więc prawdopodobnie wydanie na BD będzie zasługiwało na pełną dziesiątkę, bez żadnych zastrzeżeń.
Muzyka – 10/10 – nie wiem nawet co napisać. Chaotyczna mieszanina, która nie daje się zaszufladkować. Wspaniale tworzy klimat, czy to w chwilach grozy, smutku, walki, czy uniesienia. Może mógłbym ją skomentować gdyby była gorsza, tak normalnie brak mi słów.
Seiyuu – 9/10 – nie było tu ani jednej wpadki, słabego momentu itd. Kadra wyśmienicie dobrana. Szczególne brawa należą się Marinai Inoue (Armin). Podkładała głos po mistrzowsku. To jak Armin zdawał raport łamiącym się głosem o śmierci towarzyszy i jak salutował gotów oddać życie za swoje przekonania chwytało za serce. Tak samo Yuki Kaji świetnie radził sobie z pełnymi gniewu kwestiami Erena.
Montaż, scenariusz, reżyseria – 9,5/10 – widz siedzi jak na szpilkach. Sceny walki są świetnie wyreżyserowane, montaż i muzyka ocierają się o ideał. Jednym słowem: perfekt! Te pół punktu odejmuję za ostatni odcinek, w którym zbyt zaingerowano w scenariusz i zrobiono z Erena bezmyślną bestię. W oryginale działał on w pełni świadomie i logicznie. Ale to jedyna wpadka, szkoda że na sam koniec.

Co mogę napisać w podsumowaniu? SnK to anime z górnej półki. Ma parę wad i znajdą się tytuły lepsze, ale stawiając historię o tytanach obok klasyków, SnK nie będzie się miało czego wstydzić. Obiektywnie Tytani zasługują na słabe 9. Osobiście wystawiam 10, za klimat, który tak bardzo mnie porwał.

Cierpliwosc jest cnota, ktorej autorom tego anime brakuje niestety.

No bo na cholere bylo leciec i na sile 25 epow wciskac w ten dopiero rozwijajacy sie watek historii? Trzeba bylo albo odczekac jeszcze troche do jakiegos wiekszego przelomu, albo sie uelastycznic i w miare postepu wydlubac jakis tam dalej mini przelom i z niego skorzystac. Albo najlepiej nie pchac sie z lapami w nieskanczona mange i poczekac jeszcze troche z caloscia.

Poniewaz jezeli traktowac to anime zupelnie osobno, olewajac kompletnie mange, to ogolne poprowadzenie fabuly kuleje niezmiernie – jedyne co robi, to zadaje pytania. Gdyby to byl ep 25 z 50ciu, 100 czy cokolwiek, to okej, sie rozkreca. A tu kicha. Jak juz powiedzialam – trzeba bylo sie wstrzymac. Albo wyskrobac wiecej niz te marne 25 epow, ten wstep!

Widze juz ponad trzysta komentarzy a dzisiaj wyszedl ostatni odcinek (skonczylem ogladac na swiezo:).
Krótko i zwiężle (kilometrowe komentarze juz byle hehehe:)
Potężna dawka akcji i zwrotów akcji, postacie miazga(szczególnie oddział zwiadowczy), nawet epizodyczne postacie zachodza w pamięć. B.ciekawa fabuła, wielo wątkowość naprawde potrafi zachwycic, zwroty akcji(pierwsza wyprawa Erwina z oddziałem po…. okazała się kompletnie czym innym[bez spoilerowania]).
Soundtrack z Openingu troszke taki jakis, ale da rade, krzywdy nie ma.

To anime nie zostało przeze mnie obejrzane a pożarte !!!!! Oj dawno tak sie naladowany i niedosycony nie czułem po obejrzeniu anime 10/10

Pozdr.

W 2011 mieliśmy Mirai nikki, w 2012 SAO, a teraz SnK, czyli kolejną serię która ma milion fanów i drugi milion wrogów:D Cóż ja się zaliczam do tych Pierwszych, mówię to by uprzedzić,ze zamierzam chwalić SnK. To pokolei: ( Wybacz Kasaven, że pożyczę twoja formę wypowiedzi :D)

FABUŁA I POMYSŁ – Kolejny Post­‑apokaliptyczny świat, tylko jakiś z deczka inny od większości. Nie mamy tu wyludnionej pustyni, ruin na każdym cm2 czy super zaawansowanej technologii. Wręcz przeciwnie. Mamy tutaj dobrze prosperujące państwo, gdzie ludzie starając sie zyć spokojnie, bez jakiś cudów techniki, typu samochody, komputery, czy oświetlenie elektryczne. Czyli typowy świat fantasy i gdyby nie tytani, możnaby odnieść podobne wrażenie, jak przy oglądaniu S&W. A wizja nagich, czasami, też i bez skóry 15 metrowychludzi, jako największego zagrożenia ludzkości jest z pewnością ciekawy, a fakt, że nie mamy tutaj jednego super złego gościa który nimim steruje, czy też, że tytani kierują sie tylko swymi żołądkami, jest nowatorski i dobry. Jak również, że ludzie muszą sie przed nimi ukrywać za 50 metrowymi murami, cóż jest to pomysł prosty, ale jak mówi przysłowie „piękno tkwi w prostocie”. Co do prowadzenia fabuły to są owszem pewne nieślisłości, jednak nie przeszkadzają one w odbiorze.

KLIMAT – Klimat równeiż odgrywa tutaj swoją ważną rolę. I moim zdaniem jest świetny, mamy tu rozpacz, smutek, strach, desperację, bezsilność, ale i również nadzieję czyli wszystko co być powinno. Strach przed wrogiem, którego nie są w stanie całkowicie pokonać ludzie mieszkający wewenątrz murów. W akcie desperacji starają sie przeciwstawić ich naturalnemu wrogowi. Nadzieję, którą daje Eren kiedy odkrywa w sobie moc i rozpacz, kiedy się okazuje, że nie jest wszechmocny i że czasami zawiedzie. Klimat budują zarówno nierealne walki na tójwymiarach, jak również momenty spokojniejsze, kiedy to pokazane relacje bohaterów. Cóż minusy będę pisał na końcu tak więc dodam tylko, że patrząc na komentarze niżej, odnoszę wrażenie, że część ludzi po pierwszych odcinkach SnK spodziewali się 2 Hellsinga.

Sekrety – Cóż seria ta jest naszpikowana sekretami, tajemnicami, spiskami, jak pacjent u mistrza akupunktury igłami:D Zarówno na początku jak i w późniejszych odcinkach, dostajemy od groma pytań i kilka tylko odpowiedzi. Choć co bardziej spostrzegawszy pewnie uchwyci kilka odpowiedzi na kolejne pytania. A jako, że lubie teorie spiskowe tak ta seria bardzo mi do gustu przypadła.

Grafika – Cóż jak zawsze grafika w głównej mierze zależy od osoby, ale postaram się w miarę obiektywnie tu pisać. Projekty postaci , są różnorodne, praktycznie nie uśmiadczymy tutaj osób, któe wyglądałyby tak samo. Widać, również, że twórcy starali się robić dość szczegółowo postacie, czy im sie udało oceńcie sami. Tła również są różnorodne i bogate. Ciekawym pomysłem wydają się również pogrubione kontury postaci.

ANIMACJE – Moim zdaniem tutaj poszła największa część budżetu tej serii. Są momenty kiedy animacja po prstu dupę urywa, co nie znaczy, że jest bez skazy i kilka momentów z niedociągnięciami sie znajdie.

MUZYKA – Najmocniejszy element serii. Świetnie dopasowane kawałki zarówno do scen bitewnych, jak i scen bardziej dramatycznych czy sielankowych. Za te sekcje daje z czystym sercem 10. Openingi i endingi są bardzo dobre szczegonie 2 op.

BOHATEROWIE – Cóż z pewnością mamy tutaj różnorodną plejadę osobowości. Mamy tutaj zaórwno postaci inteligentne (Armin) jak i głupie (Connie), nadpobudliwe (Eren) jak i opanowane (Mikasa), Mamy tut nawet do pewnego stopnia sadystów (Hanji i momentami Levi – sorry za leviego nie mogłem sie powstrzymać), czy tez postacie iście komediowe (Sasha). Reszta postaci, no może poza Jeanem i Irwinem, jest moim zdaniem nieco nijaka.

Minusy – Okej pochwaliłem, to teraz czas zbesztać.
-Przedramatyzowanie
-Światełka, dymy i błyskawice, podczas przemian w tytanów. No sorry ale to być wychodowanie miliardów komórek w sekundę czy przyzywanie Bankai?
-Momentami brak realizmu i nie chodzi mi tu o samych tytanów.
-Poziom umieralności żołnierzy. Owszem powinno ich troche zginąć, jak jest nagła i niespodzieawana akcja jak w walce o tross (tak to się chyba pisało), ale ilość trupów znacznie przekroczyła dopuzczalne normy.

To chyba tyle. Cóż to jest chyba mój najdłuższy post tutaj. Tak więc daję serii 9/10, bo sie dobrze przy niej bawiłem.

Koniec pierwszego sezonu, więc czas na podsumowanie. Anime dostało ode mnie 9/10 – SnK nie jest serią skłaniającą do głębokich przemyśleń, ale ilość radochy z oglądania była dla mnie pokaźna. Wpłynęło na to głównie:

FABUŁA I POMYSŁ – post­‑apokaliptyczne fantasy o losach ludzi żyjących w mieście odgraniczonym trzema murami od zewnętrznego świata, którego tajemnice poznajemy wraz z nimi. Zamiast zagrożenia w postaci odrażających potworów z kłami i szponami mamy tu ogromnych nagich ludzi nie posiadających inteligencji na ludzkim poziomie, a jednak potrafiących bardziej przerazić niż jakiekolwiek demony. Ich rozmiar, zdolności regeneracyjne i te niewinne miny, gdy pożerają ludzi… Czasem przed oczami stają sny, w których uciekało się przed ogromnym i nieustępliwym przeciwnikiem (później w serii można je potraktować jako inne podejście do mechów). Pomysł na walkę z tytanami jest fajny i widowiskowy – machanie mieczami przy użyciu sprzętu do trójwymiarowego manewru może nie jest zbyt realistyczne, ale po łyknięciu konwencji świetnie ogląda się te akrobacje.

KLIMAT – czuć tu strach przed śmiercią, beznadzieję, desperację. Nikt tu (prawie) nie wyciąga z rękawa nauczonej naprędce magicznej techniki walki. Ludzie są rozdeptywani jak mrówki, zastęp wroga nieprzeliczony, nieustępliwy, pozbawiony emocji i brak mu znanych punktów, których zniszczenie ostatecznie powstrzymałoby dalszą inwazję. Można tylko bronić obecnej linii albo cofać się i mieć nadzieję, że nie pójdą dalej, że uda się wreszcie rozszyfrować ich sekret, nim społeczeństwo wymrze z głodu lub pozabija się nawzajem wzniecając bunty. Nawet gdy pojawia się nadzieja związana z umiejętnościami jednego bohatera, szybko zostajemy sprowadzeni na ziemię, iż w rzeczywistości znaczy ona niewiele, ale ponieważ nie ma innej nadziei, trzeba się tej uczepić.-

SEKRETY – podczas oglądania serii nasuwa się wiele pytań i wątpliwości, które wraz z rozwojem fabuły są stopniowo wyjaśniane. Skąd wzięli się tytani? Kto i dlaczego stworzył mury? Do czego dążą shifterzy? Co wiedzą członkowie Kościoła Murów? Co znajduje się w piwnicy Erena? itd. Nawet jeśli finalne rozwiązanie będzie a'la LOST, to fabuła skłaniająca do knucia teorii spiskowych jest zdecydowanie na plus.

PACING – dużo akcji i cliffhangerów, przy których miało się czasem ochotę rzucić stołem, a pomiędzy większymi bitwami chwila na oddech i pokazanie relacji między bohaterami. Twisty są na ogół robione na dobrej zasadzie dwóch uderzeń: pierwsze to „no tak, można było się tego domyślić”, by chwilę potem dostać „omg, ale tego już się nie spodziewałam!”  kliknij: ukryte  (vide: Eren jako przemieniony tytan i jego późniejsze wyłonienie się z karku lub tożsamość kobiety­‑tytana oraz tytani ukryci w murze).

ANIMACJA – animatorzy dobrze wykorzystali potencjał, jaki niósł ze sobą sposób walki z tytanami. W niektórych scenach dynamizm i perspektywa kopią tyłek, a nawet jeśli momentami animacja jest bardziej statyczna, nadrabiają to efektami na partiklach (dym, pył, żar) lub oświetleniem. Czasem jednak zdarzało im się robić większy reuse assetów (np. odcinek 19). Komputerowe wstawki były dobre i płynne, choć niekiedy dało się zauważyć rozjazd planów.

MUZYKA - Hiroyuki Sawano spisał się świetnie, od dramatycznego „Vogel im Kafig” po triumfalne „E.M.A.”. Muzyka przydawała epickości walkom i ściskała gardło, kiedy trzeba. Openingi i endingi były bardzo dobre, zwłaszcza drugi OP przypadł mi do gustu.

BOHATEROWIE – prawie każdy znajdzie tu kogoś dla siebie: porywczy Eren, słaby lecz bystry Armin, opanowana Mikasa, badass Levi, szalona naukowiec Hanji, ogarnięty wątpliwościami Jean czy śmiechawa Sasha. Charaktery postaci i ich motywacje nie są jakoś szczególnie głębokie, ale w większości przypadków zadbano o ich dynamizm. O ile często w anime trafia się główny bohater porywczy i napędzany chęcią zemsty, o tyle Eren ze swoim „wszystkich was pozabijam” czasem ustalał nowy level złości, co momentami bywało ciekawe.

MINUSY:
- Drama, drama, dużo dramy, łez i krzyku – z jednej strony pozycja bohaterów jest bardzo niewesoła, z drugiej z niektórymi scenami twórcy trochę jednak przesadzili (plus obowiązkowy wiatr, promień światła, wybałuszone oczy i trzęsienie kamerą).
- Realizm, ale tak długo, jak jest fun, na realim mogę przymknąć oko ;)
- Niektóre sceny w mandze wydały mi się bardziej klimatyczne (np. finał ostatniego odcinka), a inne z kolei można było skrócić/darować sobie, ale jak rozumiem twórcom bardzo zależało na zakończeniu pierwszego sezon w takim momencie.

Cóż 25 epek anime za mną i z tego co widzę ostatni. Anime jeżeli na 25 epku skończą to w całokształcie prezentuje się fatalne. Jeżeli przez tyle epków fabuła ciągnęła się jak flaki z olejem okraszana pompatycznymi pierdami to na końcu przyspieszyła do kształtu i tempa jaki powinna mieć. Z ciekawości sięgnąłem po mangę ale jak widzę ciekawie robi się dopiero od momentu misji w której wytłukło tyle ekipy.Po kiego grzyba w anime spuszczali się nad nudą pomiędzy nie mam pojęcia , może planowali większą iość epków a zabrakło kasy na realizację. W każdym razie nudą skutecznie odgonili wielu zainteresowanych tą serią. Pomysł i historyjka fajna ale o ile ktoś sugerował się że będzie to anime pełne tempa i akcji to mógł się załamać po po 2gim i 3 epku. W tym roku nie ma żadnego anime które w całości można by zaliczyć do bezprzecznie rewelacyjnego.

Niestety od mojego ostatniego komentarza na tej stronie nic się nie zmieniło przez te 11 odcinków. Postacie puste i tępe jak zawsze, żadnych odpowiedzi na niekończące się pytania i tylko rosnące rozczarowanie. Moim zdaniem SnK miało potencjał stać się czymś lepszym ze względu na tematykę poruszaną ale została przedstawiona w zły sposób. Wystarczyło się osiedlić na wyspie i już tytani nie stanowią zagrożenia. Nikt nie wpadł też na pomysł wyprodukowania jakiegokolwiek innego sposobu na powstrzymaniu tytanów tylko mają mur i mogą spocząć na laurach. Ponadto twórcy pomieszali zupełnie różne epoki. Mamy miasta ze średniowiecza i wczesnego renesansu jak Stochess (przy czym są prawdopodobnie czystsze niż współczesne miejscowości) ze sprężonym powietrzem powstałym w oświeceniu (maszyny na parę). Nawet mamy wybieg w przyszłość w postaci  kliknij: ukryte  mutującej strzykawki. Szlag mnie trafił widząc gazety z XIX wieku produkowane maszyną Gutenberga. Z takim rozrzutem mimo wszystko raczej byliby w stanie wymyślić jednak lepszy sposób na zabijanie tytanów niż machanie mieczykami i fruwanie w powietrzu. Przecież mają strzelby, armaty to czemu nie dynamit? Wątpię czy tytanowi robi różnicę czy wytną mu kark czy rozsadzą. W ten sposób oszczędzili by wiele ludzkich istnień ale nie bo walka musi być widowiskowa. Śmieszy mnie fakt, iż na tyle ludzi walczyć w ten sposób potrafią dwie osoby. Petra i spółka niezbyt się wykazali, a jednak byli swego rodzaju elitą. Miałem nadzieję na chociaż godne zakończenie ale zdecydowano zrobić drugą serię więc końca właściwie nie ma. Jakby tego było mało to twórcy nie wysilili się na zrobienie sensownych wydarzeń. Wszystko jest wyssane z palca i naciągane nie wiadomo po co.  kliknij: ukryte  Dlaczego 50­‑metrowiec nie pojawił się w środku miasta? Dlaczego od razu nie rozwalił wszystkich murów? Jaki ojciec zamienia swoje dziecko w półtynana? Nonsensy się mnożą i mnożą z każdym odcinkiem. Gdyby to przynajmniej było nie przewidywalne to bym łaskawiej spojrzał na całość, jednakże przebieg wydarzeń da się przewidzieć z dziecinną łatwością. Kim jest kobieta tytan? To oczywiście  kliknij: ukryte  Annie bo to musi być jedna z blond znajomych Erena, a Armin i Christa odpadają bo sami się z nią zmierzyli. Jedyne co może zdziwić to masowe śmierci postaci (nie wszystkich bo najbliżsi znajomi głównego bohatera muszą żyć). Opancerzony olbrzym to kliknij: ukryte  Jean, a 50 będzie kliknij: ukryte  Erwin/ojciec Erena/jakiś wysoki znajomy i czuję to bez najmniejszej znajomości mangi. Ciekawe czy mam rację…
W shounenach i produkcjach shouneno­‑podobnych powinniśmy mieć przynajmniej dużo ciekawych postaci. Tak właśnie, powinniśmy gdyż niestety ich nie dostaliśmy. Każda martwa postać zostanie zastąpiona inną, identyczną postacią. Przy czym to tylko wtedy gdy ta martwa ma jakikolwiek charakter o co w tej serii trudno, a jeśli już jest to można go zamknąć w jednym wyrazie. Wyjątkami są: Levi, Mikasa (jedyna fajna postać), Hanji oraz w związku z kompletnym jej zniszczeniem, Sasha. Dawno nie widziałem tyle pustych postaci na raz. Już K­‑on miał lepsze. Dodatkowo wszyscy to skończeni idioci. Przykładowo Erwin – dowódca zwiadowców.  kliknij: ukryte  Przychodzi do niego dziwak podejrzany o szpiegostwo który w każdej chwili może go zabić i mówi, że coś jest w jego piwnicy znajdującej się obecnie w środku terytorium gigantów. Co robi Erwin? Przyklaskuje mu i ochoczo poświęca cały swój odział byle tylko dostać się do piwniczki. Co z tego, iż w niej może się kryć tylko wieloletnie wino rodziny Yeagar. Trzeba tam iść!
Z seansu mogłem czerpać przyjemność tylko w stanie całkowitego wyłączenia mózgu czyli tak jak podczas oglądania moe komedyjek z tą różnicą, że nawet one prezentują sobą więcej niż Shingeki no Kyojin. Co w nim ludzie widzą pozostanie dla mnie zagadką prawdopodobnie do końca mego życia.

Trochę pozmieniali względem mangi, przez co trochę ucierpiał Eren, ale i tak i tak jest to godny ostatni odcinek z intrygującą zapowiedzią sezonu drugiego, na który chyba przyjdzie trochę poczekać…

Miałam duże oczekiwania co do tego anime i się absolutnie nie zawiodłam, pomimo pojedynczych wpadek. Dawno żadna seria mnie tak nie wciągnęła i wątpię, aby coś takiego się szybko powtórzyło. Z czystym sumieniem stawiam 10.

Nie mam bladego pojęcia czemu wszyscy podniecają się tym tytułem. Nie jest on jakimś arcydziełem, tylko kolejnym anime akcji w którym jest trochę krwi.
SnK miało bardzo dobry początek, ale im dalej z odcinkami, tym anime zamieniało się w książkę, bo nic poza dialogami nie dostaliśmy. Twórcy dopiero na koniec przypomnieli sobie o czym jest to anime i dodali trochę akcji.
Fabuła jest dość oryginalna. Ciekawie przedstawiono tamte czasy, a sam pomysł na wątek przewodni jest niezły.
Mimo zwalonej konstrukcji odcinków, SnK ma jedną dużą zaletę, a mam na myśli ścieżkę dźwiękową. Niektóre utwory potrafiły wywołać dreszcze, a inne sprawiały że serce biło mocniej.
Mimo paru zalet, anime ma jedną wielką wadę, a jest nią grafika. Kreska w SnK jest potworna. Wygląda nieudolnie i brzydko, a animacja bywa gorsza od takich szmacianek jak „Kill me Baby”
__________________________________________
Ocena
Grafika: 2/10 Koszmar
Muzyka: 8/10 Bardzo fajne
Postacie: 5/10 nic ciekawego
Fabuła: 7/10 Niby oryginalna, ale przez okropną konstrukcje odcinków nie mogłem się w nią wczuć.
Średnia wynosi 5.5, czyli moją oceną zostaje 6/10.
Nie jestem w stanie pojąć ludzi którzy twierdzą że „Shingeki no Kyoujin” jest najwspanialszym anime świata. Widziałem dziesiątki tytułów, które były lepsze pod każdym względem.
Podsumowując, anime jest ciekawe, ale brak mu wielu doszlifowań.

Nooo po takim zakończeniu na pewno będzie druga seria :)

Serie bardzo interesująca jednak zdecydowanie za krótka jak na 25 odcinków . Zbyt dużo porzuconych / niedopowiedzianych wątków np. " Dom Erena " , „żyjący Ojciec” , " tajemnica Tytanów” etc . Widać tutaj zdecydowanie ,że autorzy na siłę skracali długość serii za pewne na potrzeby TV.

Warto wspomnieć o muzyce. Cudownie dopasowana do odpowiednich momentów. Oprócz zachowania estetyki muzyka wpada w ucho . Jest zwyczajnie pisząc ŁADNA.

Mimo negatywów dawno mnie żadna bajka/anime/serial nie wciągnął jak Shingeki no Kyojin. Ciekawa, niecodzienna , nieszablonowa fabuła. Świetny pomysł ale na 50 odcinków.

Dwie oceny :

pozostawione odczucia – 10

z pkt widzenia krytyka – 8

Piece

Co by tu powiedzieć.

Już na starcie , ta pozycja za szybko się skończy, nawet jeśli to sensownie dociągną to i tak będzie to za mało. Ewidentnie czuć jakby wątki były ucinane ostro, z sensem ale ucinane. To jest tak jakbyś miał połowę świeżego chleba. Jest smaczny,świeży ale to POŁOWA,a kupiłeś cały(know?).
Ale nie do końca o to tu chodzi, można do tego się nie przyczepiać bo sama fabuła MNIE wciągnęła niesamowicie, przyznam.Trochę głupich błędów zauważyłem, trochę niedociągnięć, trochę tu trochę tam no ale ja na to przymknąłem oko i oglądałem wciągnięty dalej :)

Co do muzyki nie mogę się przyczepić,jest ok ,ambitna pasuje tekstem ,brzmieniem i klimatem do anime ,fakt. To mi się bardzo podoba i jak dla mnie to największy atut tej serii, kiedy trzeba trzyma w napięciu kiedy trzeba, nadaję sens zdarzeniom, no nic tylko chwalić.

Co do kreski ,nie zgodzę się z Keeper'em(pan niżej), fakt możliwości z roku na rok są coraz większe,tu ona nie stoi w tyle, to już zaleta, tła przyjemne, ni to biedne ni jakoś super wyjechane, ale ok. Ale nie o tym , chodzi mi głównie o dwa fajne zabiegi , pierwszy,czysto estetyczny, to zgrubienia różnych konturów ,ale głównie postaci w np. ważny momentach odcinka co jest bardzo sympatyczne i ogólne wyraziste kontury ,kolory ,nie oczojebne ale wyjątkowo wyraźne co jest charakterystyczne dla tej serii. Nie potrafię dokładnie wytłumaczyć,ale sądzę ,że każdy to zauważył. Bardzo fajny zabieg. Drugie, to nie wiem czy to dopisać do kreski czy fabuły, ale przerywniki z tłumaczeniem różnych mechanizmów etc. Oryginalne ,fajne ,chwali się. Więc grafika to kolejny dość mocny atut serii.

No i postaci, tu , burza. Patrząc na nich z punktu psychologicznego, emocje proste ,wyraźne wzmagane tak samo prostymi i oczywistymi czynnikami. Temu zabili matke,ta go kocha etc itp . No to jest oklepane. Tylko dwie osoby naprawdę potrafią zabijać tytanów?! Czasem są wyniośli do bólu. A portrety psychologiczne postaci również proste. Ta silna,ten nadzwyczajny,ten inteligentny,ta śmieszna,ten porywczy. Nie postarali się ale da się ich polubić. Więc tu mieszane odczucia.

Ogół­‑m Seria z minusami. Można się przyczepić do wielu rzeczy,ale po co skoro całość ogląda się z przyjemnością, ogromną. Jak dla mnie plusy zbijają minusy, Attack on Titan podoba mi się. Jest on warty obejrzenia, jest mocną serią. Jak dla mnie z estetycznego punktu widzenia 7­‑8 a odczuć 9.

Bardzo chciałem widzieć w tej produkcji 'coś', ponieważ bardzo gorąco mi polecano, więc po 3 odcinku uznałem że warto by oszczędzić czas czytając mangę.

Po przeczytaniu wszystkiego co wyszło, powiem że można odnieść wrażenie iż to jest zobrazowanie praw chaosu. Jeśli autor nie postara się, to będzie to wyglądać jak niedosmażona jajecznica z sałatą, kośćmi i czokled puding.

Raz po raz są tzw. 'zwroty akcji' [Ci co czytali wiedzą o co chodzi] które są jak na mój gust kosmiczne i po prostu kiczowate.
Chociażby ta dzika chęć na porwanie.  kliknij: ukryte  Ok, nagle kumple okazują się zdrajcami, ale za wszelką cenę muszą go zabrać. I tu moje pytanie po kiego to? W code geas, rzeczowy Lelouch po prostu problem usuwa, mam na myśli zgeasowaną Euphie. To tak jakby Lulu próbował jej później wmówić że lepiej strzelać do niemców. I Euphemia i Eren mają brain damage, bloodloust, to nie ma sensu!

Jedna z innych wad: Mikasa i Levi, to jedyne osoby które umieją bić tytanów, reszta ma jakieś lewe łapy, krzywe nogi, zeza, kiepski sprzęt, refleks szachisty. Ja rozumiem, autor z braku laku uparł się na prezentację terroru umierających kumpli w brzydki sposób, ale czy to naprawdę tylko to miało być?
Wspomnę oczywiście o pierwszorzędnych bzdurach, jak chociażby przygotowanie świata:
3mury, z czego pierwszy jest tak naprawdę najważniejszy, jedna dziurka i bubu. Anime oczywiście [albo tłumacz] ośmiesza się hasłem 'tak oto ludzkość utraciła 1/3 powierzchni terytorium' Przepraszam ale to już są podstawy matmy, to jest na teście gimnazjalnym. Pole koła. 1 mur to tak naprawdę dobre 40­‑50% całości. No chyba że i autor i artyści 'machnęli się' przy projekcie. Za tym też leci brednia że jedzenia nie starczy dla 20% społeczności [wychodzi na to że 2 mury mają naprawdę boską ekonomię, skoro przy stracie nawet załóżmy 1/3 gleby, jedzenia brak dla tylko 20%]
Dalej, to szok że główny [ze strategicznego pkt widzenia] mur nie posiada dodatkowych stref, a dalsze już tak. Ok, brakło 'surowca' [wiadomo co nim jest], no ale czy przez 100 lat nie da się czegoś samemu usypać? Autor robi z żyjących tam ludzi, kompletnych debili.
 kliknij: ukryte  Sam wątek że ściany to duże, myślące chłopy – spójrzcie na rozmiary murów, myślę że to mogłoby na lajcie wybić zagrożenie, ale co ja wiem…
Taktyka walki w mieście z olbami… Jakim pajacem trzeba być żeby nie korzystać chociaż z systemu wilczych dołów? I oczywiście na kilometrowym pasie od muru tak żeby ludzie tam nie mieszkali. W ogóle sam wątek wielotysięcznych dzielnic na granicy… O_o I nie mówcie że się nie da zasieków zrobić, Izrael w 30 lat zrobił poważniejszy pas graniczny. Dalej, skoro olby umieją łapać ludzi, to czemu każe się im latać? bo prędkość? ok słuszna opcja, ale jak często widać olby są świetnymi bejsbolistami. Czemu szkolenie nie obejmuje: najpierw nogi potem kark, deamn, niech ktoś z was złapie piłkę tenisową która leci na wysokości oczu oraz tą co prawie po ziemi leci. ofc że byłoby skuteczniej, podciąć i dobić, przecież każdy jak leci to odruchowo łapy przed siebie wysunie, czyli? TAK! usuwamy zagrożenie złapania!
Dobra pkt. za zrobienie tych popapranych odmieńców, tu to tylko pacierz zostaje i skill.
Jest artyleria, są i muszkiety, dziwi mnie że nie mają ich wojacy lotni na wyposażeniu. kolejny as podczas kombatu, zając pozycję strzelić, i do boju, strzelić żeby ranić, odwrócić uwagę, nie. uznano że ludzie mają zginąć.
Swoją drogą, mając proch, a nie robiąc min to już coś naprawdę hardcore.
Żadnych prób z kwasami czy gazami bojowymi, bo te olby trochę mi trolle z fantasy przypominają, byle jak nie zranisz, duża regeneracja. No ale nie mówcie mi że są oni też niepalni i mają w nosach pochłaniacze. Lub że kwas po nich po prostu spływa jak po kaczce. Wiadomo nie mam na myśli jakiś strasznych ilości, ale flaszka dla żołnierza żeby miał w razie co, żeby np. w usta wlać, może olb puści.
Wiem strasznie się czepiam, ale deamn! To jest wizja całkowitej anihilacji! Ci ludzie wyglądają jak kretyni używając tak mało, na tak wiele.
Mam również nadzieję że autor sensownie wyjaśni ten durny bloodloust do szamania ludzi, no bo podobno nie trawią ich i tak. [Tu się pojawia kwestia zapełnienia brzucha no i wydalania, ale daruję sobie. obstawiam że zjedzeni lecą do nieba jako pot]
Dalej, umundurowanie :D Hej, nie ma to jak obcisłe porteczki! Trzeba przyznać że umierają na pełnym wypasie.
A tak, tajemnicza tajemnica w ukrytej piwnicy, pojawia się czasem i tak samo wątek ten znika. Mam cichą nadzieję że tam będzie cały nowy świat, Podmrok. Albo lepiej, kolejne zuo, rodem z Dungeon Keepera2. A poważnie, to niech autor nie da plamy.
Ten szyk zwiadu. Podoba mi się. Nie jestem do końca pewien czy jest on słuszny, ale jest tam jakiś zamysł. Mają system, plan i jakoś on działa. Osobiście wolałbym nie mieć za sobą 'ominiętego' olba, ale walka w otwartym terenie nie jest wcale łatwa, więc wybór jest paskudny. Dlatego przyznam iż to się autorowi udało.
Team Levi, hańba Ci autorze! Ja rozumiem gigantka używa głowy i umie się bić, ale wybicie drużyny weteranów mając jedno oko [przypominam o mocno osłabionej percepcji] to już bubel!
Szasza – plus za to że jest, minus za to że jest.
No bo ok, pośmiać się można, ale zaraz moment, tu się non stop leje krew, litrami. To jak wrzucić do K­‑ON'a Alucarda! Jeśli ktoś umie, błagam oświeć mnie! Po co ona tutaj?
Erwin – Pro. Doskonała postać w doskonałym miejscu, z doskonałym podejściem. Czekam na dalsze losy jego wiary w Erena. Bo jest szansa że wyjdzie na idiotę a to by było nie w porządku do tego co znosić jako dowódca musi. kliknij: ukryte  ał [głównie mam na myśli dramaty rodzin zabitych]
Arm'out [uwielbiam ten obrazek] to w sumie dziwna osoba, głowa na karku, wartość bojowa niska bo ani nie umie bić, ani latać jakoś wybitnie, a mimo to pcha się na pierwszą linię. Trochę jak oficer polowy, ale bez władzy.
To co jest stałe to emocje głównej postaci [stałe emocje, wiem, bzdura :P] jego hejt do wysokich jest poprawny, robi z głównej postaci lekkiego czubka.

O grafice nic nie mówię, bo moim zdaniem nie ma to sensu, z roku na rok ma się coraz lepsze możliwości więc chwalenie kreski która za rok będzie normą mija się z celem. Ktoś tu chwalił mundury, ok, śliczne, naprawdę cieszą i moje oko, ale wkurzają moje poczucie praktyczności bojowej. Gdyby tylko żandarmeria je miała to w porządku, ale liniowcy? pff kicz.

Muzyka: troszkę za wzniosła jak na ilość i jakość porażek oraz nieuchronną zagładę :) Gdyby nie to, to bardzo w porządku.

Fabuła? Ech, czytałem wiele skarg że SAO jej nie ma, ale tutaj… Może się nie znam, może jej nie czuję. Ale dla mnie skakanie po wątkach jest strasznie niepoważne. Odsyłam do mangi gdzie znaleźć można np.  kliknij: ukryte  wielkiego king konga, który gdzieś se znika, mimo że np. miota olbami czy kamieniami stwarzając poważne zagrożenie
Ja na razie widzę mad quest for something. Taka trochę armia pierścienia. Eren do piwnicy i wygramy! Tylko że czart wie co tam jest [jeśli w ogóle]. Oczywiście jeśli autor nie chce być zniszczony to musi tam zrobić coś extra. Bo za pustą celę on dostanie czapę. A drużyna pierścienia wiedziała że wrzucenie pierścienia załatwi sprawę. Oni nie wiedzą i to sprawia że ten mad quest sugeruje że Erwin wie co autor planuje ^^

Nie polecam, chyba że akurat nie masz co oglądać i do wyboru masz po raz 5­‑ty DBZ.

Genialne! Tylko to słowo przychodzi mi na myśl, od bardzo dawna szukałam czegoś co naprawdę trafi w mój gust i mimo drobnych ( jak dla mnie ) wpadek twórców to mogę śmiało stwierdzić, że do tej serii wrócę jeszcze nie raz :D

Niby można się było tego domysleć wcześniej, ale to jak ten odcinek został poprowadzony i tak było mistrzowskie, raz jeszcze udowadniając (przynajmniej mi) jak dobrą serią jest SnK. Ciekawe co będzie dalej  kliknij: ukryte  jak odkrycie tajemnicy kobiety­‑tytana wpłynie na sytuację Erena tzn. czy w akcji zdemaskowania jej mieli poparcie tych z góry, czy była to ich własna inicjatywa (raczej to drugie). Kim tak naprawdę jest Annie i jaki ma związek z atakami tytanów na mury, kto za nią „stoi” (czyżby ojciec Erena?). Co na to Erwin, Levi i jego ludzie? itd. Ehh, a tu tylko dwa odcinki zostały :P

Momentami zbyt podniosłe, aż się rzygać chciało ;d. Nie pamietam czy w mandze było tak samo ( mange czytałem dośc dawno ) ale chyba nie aż tak więc bardzo skopali robote, a fabuła jest naprawde świetna. Raczej dla widzów którym troche " bycia dzielnym kochającym każdą małą istotke patrzącym przez różowe okulary bohaterem " w tak srogim świecie nie przeszkadza :).

Wiem, że do końca serii zostało jeszcze te kilka odcinków, ale jestem prawie pewna, że moje ogólne wrażenie i tak się nie zmieni (cóż za optymizm w obliczu tylu udanych serii ze skopanymi zakończeniami!).

To co najbardziej mnie w SnK uderza to nierówny poziom. Zdarzały się bowiem akcje, które wciskały w fotel i robiły naprawdę niesamowite wrażenie, ale niestety były też momenty, gdy czułam się zwyczajnie znudzona. Całe szczęście tej epickości było więcej, dlatego też SnK uznaję za serię zdecydowanie udaną. Szkoda jednak, że te słabsze momenty co jakiś czas się przewijały, bo przez to nie mogę nazwać jej wybitną, a chciałabym.
Zabawne jest to, że podczas głębszego wsłuchiwania się w muzykę w tle, zdała mi się ona dziwnie znajoma. No i sprawdziłam: Hiroyuki Sawano. Nic dziwnego, że po obejrzeniu Basary i Egzorcysty podniosła muzyka, chóry i piosenki po angielsku kojarzą mi się z tym facetem. No i openingi są tak fantastyczne, że można ich słuchać w kółko.

Ogólnie rzecz biorąc SnK na 8/10 zasłużyło, ale jeszcze trzy odcinki do końca, więc o ile tylko nie wsadzą w nie przynudnawych retrospekcji albo innych bezsensownych zapychaczy to taka ocena zostanie. Tak więc do tego momentu żyję w niepewności…

Parę miesięcy temu napisałam, że mam wrażenie, że tej serii nie zepsują i teraz po odcinku 22 z przyjemnością stwierdzam, że moje przeczucia się sprawdziły. O ile przyznaję, że w okolicach odcinka 11 trochę zaczęły się mini dłużyzny i zaczęłam się trochę obawiać, od odcinka 14 seria trzyma fantastyczny poziom. Właśnie tego oczekuję po anime robionym na podstawie mangi, z którą jestem na bieżąco. Z jednej strony chcę, aby twórcy byli wierni pierwowzorowi, ale z drugiej uwielbiam, jak reżyser doda kilka scen, które wzmocnią przekaz serii albo dadzą dodatkowo widzowi do myślenia. Już teraz wiem, że po zakończeniu będę musiała obejrzeć to anime raz jeszcze, aby wyłapać wszystkie smaczki dorzucone przez autorów. Długo czekałam na taką serię :)

Z drugiej strony słyszałam, że Berserk jest znacznie lepszy od SnK, czy jest tu ktoś, kto się z tym definitywnie zgadza?

Odcinek 22 mnie trochę zawiódł. Był bardzo dobry, ale zawiódł mnie w nim obrót spraw. Dramatyczne zwroty akcji to siła tej serii, ale jednocześnie po prostu żal mi bohaterów. Według mnie odcinek ten pokazuje jak dobra serią jest SnK. Większość przeciwników anime uważa, że to zwykła sieczka. Owszem seria jest krwawa, a tematem przewodnim jest walka, ale „Attack” świetnie pokazuje też całą „otoczkę” wojny. Beznadzieję w sytuacji gdy przeciwnik jest potężniejszy, utratę bliskich czy przyjaciół, uczucia targające ludźmi, to że nieraz poświęcenie i bohaterska walka są na nic ( kliknij: ukryte  okazuje się, że Survey Corps odnisło kolejną porażkę ,która tym razem prawdopodobnie da przeciwnikom ostateczny argument aby rozwiązać ich formację. Seria też znakomicie pokazuje całą polityczną rozgrywkę odgrywajacą się za kulisami walki z tytułowymi tytanami (i cywilazcję ludzi, a raczej to co z niej zostało, w obliczu wojny z nimi). Mało która seria akcji jest tak kilkupłaszczyznowa, działą na emocje widza i po prostu wciąga, dlatego moja ocena dla anime wciąż jest najwyższa (oby tylko ostatnie odcinki utrzymały poziom).

Boje się jedynie co teraz stanie się z naszymi bohaterami…

Limit 25 odcinków dosyć mocno ogranicza historię z mangii,
mimo iż manga wciąż mocno wyprzedza wydarzenia z anime.
 kliknij: ukryte  Eren zostanie uratowany przez Mikasę i Leviego w epickiej walce,a następnie przewieziony do miasta,co myślę,że zostanie przedstawione jako cały następny,22 odcinek,a reszta zostanie wypełniona na siłę dialogami postaci i lamentem na temat tego ile ludzi musiało zginąć przez tą akcje.
Co za tym idzie,zostaje 3 odcinki.
Co się w nich znajdzie?Myślę,że jest już za późno na zwrot fabuły i zmianę zakończenia,więc pewnie zostaną przedstawione wydarzenia,dokładnie takie jakie są w mandze.
Więc w kolejnym odcinku wepchnie się pewnie jakieś rozmowy na temat Annie,pokażą przez chwilę jak pracuje żandarmeria,próba zrobienia zasadzki na kobietę­‑tytana(tu pewnie skończy się epizod 23),później walka Erena z Annie,oczywiście poprzedzone retrospekcjami z poprzedniej walki z kobietą tytanem,rozwalenie fragmentu muru z tytanem w środku i oczywiście schwytanie śpiącej królewny.
W dalszym ciągu ujrzymy tłumaczenia Irvina i…i co dalej?Wydarzenia te można rozciągnąć mniej­‑więcej na trzy epizody,ale zakończenie może nie usatysfakcjonować fanów…pytanie zostaje w takim razie jedno…czy będzie kontynuacja?
 kliknij: ukryte  W mandze wciąż mamy nowe i ciekawe wydarzenia(moim zdaniem wciąż ciekawe,wbrew temu co próbują tu wmówić niektórzy,którzy najchętniej by chcieli ujrzeć śmierć Erena już w pierwszym epizodzie).
Problem w tym,że wątek ten jest wciąż jeszcze nie skończony i pewnie nawet sam twórca mangi jeszcze nie wie,jak go pociągnąć,a gdy wezmą to na anime,może się to skończyć zmienionym zakończeniem.

WoW… tak można by skomentować odc z numerkiem 21. Nareszcie  kliknij: ukryte  poważniejsza walka super tytanów z erenem w roli głównej,chociaż zaczyna mnie już denerwować to ucinanie odcinków w punkcie kulminacyjnym, bo ileż można budować napięcie.
Ps. Jeden z najlepszych soudtracków ostatnich lat (imho).
pss. Trochę bezsensu kończyć tak epicką serię na 25 odcinku, wskazuje to na kompletny brak pomysłu twórców

Zamaskowano spoilery. Moderacja

Odcinek 21 był po prostu mocarny. Tyle w temacie…

A ja też przeczytałam mangę jak Rav i jakoś nie odniosłam takiego wrażenia. Podczas ostatnich odcinków anime, które wyszły (też jestem na bieżąco, mówię o tych 18­‑20)strasznie mnie irytowały nielogiczności, które zaczęły się pojawiać już wcześniej- jaki dowódca np. beztrosko traci przy każdej wyprawie 50% ludzi? Lub też znowu ostatnie odcinki- całe ukrywanie prawdy było bez sensu, sam cel także. Potem jednak historia się moim zdaniem poprawia- autor daje sobie spokój z militarnymi aspektami, bardziej skupia się na intrydze i poświęca więcej czasu bohaterom drugoplanowym (którzy według praw logiki powinni zginąć o wiele wcześniej, ale cóż, przeżyję). Moim zdaniem fabuła mangi jest nawet ciekawsza w późniejszych odcinkach, do typowego shounena jeszcze brakuje. Martwi mnie tylko to, że anime pewnie skończy się tak jak Pandora Hearts- 25 odcinków, a dalej kupujcie mangę :(

Zacząłem stosunkowo niedawno oglądać anime, dotarłem do 19 odcinka, bo so far więcej nie ma.

Anime ma fajny klimat, naprawdę mi przypadł do gustu.

Problem w tym, że zacząłem czytać mange nie chcąc czekać na kolejne odcinki.

Efekt? (GIGA SPOILER ZDRADZAJĄCY FABUŁĘ NA WPROST, UWAGA!!)  kliknij: ukryte  Nie oglądajcie… szkoda waszego czasu, serio. Sezon 1 skończy się w głupim momencie, ale to co będzie się działo w sezonie 2 zabija całkowicie anime, zmieniając go w shounena rodem z Naruto, a cały mroczny klimat paruje niczym tytany. Anne Leonheart, Ymir, Berthold, Reiner – wszyscy to titan shifterzy (ludzie co mogą się zmieniać w tytany) Reinert i Berthold to te dwa przyjemniaczki z prologu. Niemal jednocześnie wszyscy ukazują swoje super moce (ci są źli) a fabuła zmienia się w nic innego niż tylko jedną wielką sieke a'la King Kong i Godziilla z motywem „FIGHT, FIGHT, FIGHT, POWER UP, FIGHT, FIGHT”. Im dalej czytałem, tym bardziej byłem zażenowany. To co mnie interesowało w tym anime, a potem mandze, to jego gritowy klimat, który zostanie przez twórce po prostu zarżnięty nożem rzeźnickim. Całość pryska zmieniając się w taniego shounena z super mocami. Have fun. I tak, wiem, że te postacie mają taką, a nie inną przeszłość, ale to tylko pogarsza sytuacje, bo robi z nich marne Mary Sue, nic więcej. Z gritowego military anime o walce o przetrwaniu robi się shounen monster fight, który jest po prostu „cheesy”. Inaczej tego nie umiem określić.

Na początku byłem zakochany w tym anime – jakiś dwa tygodnie temu obejrzałem wszystkie odcinki na raz – ale teraz, gdy czekam tydzień na nowy odcinek niestety w znaki dają się przegadane odcinki. Takim jest np. odcinek 19 (nie z wczoraj, tylko z poprzedniego tygodnia), który jest właściwie jednym wielkim flashbackiem który mówi o… no właściwie, o czym? O tym że Eren potrzebuje celu żeby się przemienić?

Z tego co widzę anime powoli się kończy, więc jak oni chcą to zamknąć? Czy dostaniemy robione na szybkiego zakończenie? Czy może anime zostało zrobione tylko by reklamować mangę?

Grafika: Podobają mi się postaci, choć mimo podobnego jak myślę wieku niektórzy wyglądają na 16 a inni na 30 (np. Armin wygląda jak dzieciak, Mikasa jak dorosła kobieta). Także mundury są bardzo ładne i postawa przy salucie. Jednak nie podobają mi się Tytani. Pewnie jest jakieś uzasadnienie na ich wygląd, ale nawet te szczęki nie są wcale przerażające. Strach budowany jest jedynie poprzez zachowanie bohaterów. Gumowate wielkoludy są nieco śmieszne. Mogłaby podziałać ta bezmyślność spojrzenia i jakby obłęd na niektórych twarzach… Ale nie. Znacznie bardziej bałabym się, gdyby to była zgraja wilków niż To.

Muzyka: Przekonałam się do pierwszego openingu, a ujął mnie zarówno graficznie i muzycznie ending i żałuję trochę, że postaci w anime nie wyglądają tak jak tam. Muzyka w czasie trwania akcji jest znakomicie dobrana i świetnie potęguje napięcie, choć jak zwykle obraz przesłania mi cały odbiór i nie jestem w stanie powiedzieć czy coś mi się podobało szczególnie. OST muszę odsłuchać osobno.

Fabuła: Ja wciągnęłam 13 odcinków na raz i akcja była dla mnie płynna, wciągająca pełna nieoczekiwanych napięć i niekiedy ciekawych zwrotów akcji. Ale nie wyobrażam sobie ucięcia akcji po tych 14 odcinkach. Jak dla mnie to seria na spokojne 50 episodów. Świat, jak ktoś już wspomniał ma wiele do życzenia. Przede wszystkim pod względem muru i Tytanów. Wyobrażam sobie bardzo mgliście jak można by w prędkim czasie stworzyć tak potężną budowlę (wystarczy sobie przypomnieć Chiński mur, przypuszczam, że te mniej więcej 7 tys. km zbudowanych siłą ludzką mogłoby stanowić obwód trzech murów w SnK, ale mur Chiński jest niższy), choć zrozumiałe jest powstanie „kultu muru”, notabene ciekawy element. Jednak póki akcja się nie rozwikła przymykam na niedogodności świata oko.

Postaci: każdy chyb znajdzie sobie ulubioną postać. Wszyscy działają zrozumiale dla psychiki ludzkiej i są logicznie zbudowanymi postaciami. Choć uważam, że Mikasa jest przepakowana. Eren stracił dla mnie w oczach po tym jak  kliknij: ukryte  zaczął zamieniać się w Tytana. Na początku był zwykłym dzieciakiem, u którego liczył się charakter. A teraz jest napakowany mocą i już mi się tak nie podoba. Najbardziej lubię zwykłe postaci, tych kadetów, z biednych wiosek. I moją ulubienicą stała się dziewczyna od ziemniaka. Lubię tez Armina, który jest słaby, ale bazuje na inteligencji.

Konkluzja: Jednak najważniejszym elementem i tym co najbardziej mnie kusi i pociąga w SnK, jest napięcie. Dlatego uważam, ze anime nie jest o niczym. „Tylko o walce” ktoś powie? Nie chodzi tu o naparzanie. Wspaniale ukazany jest strach przed walką, zwykłe ludzkie odruchy i przekonanie, że nawet jak nie chce się umierać i walczyć, to się to robi. My pokolenie ludzi, którzy nie znamy wojny, obyśmy nigdy nie musieli stawać wobec takich dylematów. Ale czasem świadomość tego jak to może wyglądać jest cenna. Tak na to patrzę.

Czy na pewno widownia to shounen? Za dużo krwi chyba…

Muszę zaznaczyć, że wpierw czytałam mangę. I dla mnie ona jest lepsza, miała oryginalny klimat i ciekawą kreskę (tylko te nieszczęsne proporcje…). Anime właśnie obejrzałam ze względu na nią i mam bardzo mieszane uczucia.

Plusy anime:

- naprawa tych proporcji
- świetne openingi i endingi
- bardzo dobry 1 odcinek
- niezła kreska
- jak już zauważono, akcja jest dobrze utrzymana, jak się całą serię dostaje na tacy, oczekujący nowych odcinków się rozczarowują, bo wprowadzają rozmowy, niektóre nawet konieczne.
- ciekawe ruchy kamery za postaciami używającymi trójwymiarowych manewrów
- jako, że manga Shingeki jest niezwykle brutalna i drastyczna, owe sceny gore ocenzurowano.  kliknij: ukryte  Zabicie matki Erena przez tytankę troszkę raziło w zmianach, tak samo facet przygnieciony kawałkiem muru, który był tylko przez sekundę na ekranie, ale świetnie ukazali ciało Marco w anime, nadrabiając kolorami.
- chronologia wydarzeń, co niestety jest minusem mangi. W anime wszystko przedstawiono ładnie i po kolei, a w mandze poszatkowano tak, że można było się pogubić.

Minusy:

- Zrobienie z Mikasy bishoujo. W mandze jej uroda była przeciętna, była ładna, ale bez szału. W anime została naszpikowana biustem powiększonym o dwie miseczki, cielęcym szarym wzrokiem (a atutem mangowej Mikasy były jej czarne oczy, w których nie było widać źrenic!), dali jej 'makijaż', nieco inną sylwetkę. Ogółem drobna Mikasa została zmieniona prawie w seksbombę, która nie wygląda na swój wiek.

- Te koszmarne schematy! Wietrzyk nagle pojawiający się przy ważnych sytuacjach, ludzie długo rozmawiają na polu tytanów, a potwory ich w tym czasie nie atakują, klasyczne scenerie, kiedy ktoś wrzeszczy (liniowane tło i 'trzęsienie ekranem'). Wybaczę jeszcze zatrzymane kadry i brak ruchu postaci w tle, ale szczerze mówiąc jestem zaskoczona, że jeszcze nie dorobili bohaterom cech super­‑deformed…

- Głos kaprala Rivaille… Bez komentarza…

- Oczy Erena podczas przemiany. Widać rysownicy nie potrafią się zdecydować, czy ma białe gałki oczne, czy zielone, czy ciemne.



Jednak samo anime zapowiada się świetnie.Liczę na dobre zakończenie.

Większość osób, łącznie ze mną, skarży się na wolny przebieg akcji. Wczoraj namówiłam swoją dziewczynę, aby obejrzała, ponieważ „fajna historia, ciekawy świat” itd. Przy katowałyśmy 10 odcinków i muszę powiedzieć, że różnica pomiędzy czekaniem na odcinek tydzień, a oglądaniem jednego za drugim, jest bardzo duża. W ogóle nie czuje się tych dłużyzn, odcinki nie wydają się wcale przegadane, wszystko idzie swoim dobrym tempem. Myślę, że kur*ica nad powolną akcją jest spowodowana tym, że czeka człowiek tydzień i znów dostaje same monologi. Ktoś, kto złapie się za serie już po jej całkowitym wydaniu, nie powinien mieć pod tym aspektem pretensji.

Shingeki v1 sprzedaje 37,339 BD i 19,454 DVD, razem 56,793.
Mówili, że przebije Madokę.
Mówili, że przebije Bake.
HAHAHAHA.

Do tego anime od początku podchodziłem sceptycznie. Świat przedstawiony od początku raził swoją tandetnością. Niestety nie pomyliłem się i jak na razie Shingeki no Kyojin prezentuje się dosyć marnie. Przede wszystkim boli mnie brak istotnych informacji na temat tytanów, murów czy zaawansowania technicznego ludzkości. Skąd się wzięli tytani?  kliknij: ukryte  Dlaczego pożerają ludzi? Skąd się wziął wielki teleportujący się tytan i dlaczego nie ogrodził drogi ucieczki ofiar teleportując się do środka miasta pod drugie wejście? Dlaczego w ogóle on potrzebny gdy tytani mają pancernego tytana który sam może się przedrzeć przez wszystkie mury? Skąd wziął się mur? Jak go wybudowali mając tysiące tytanów na głowie? Dlaczego one nie powstrzymały ludzkości? Czemu nie osiedlili się na wyspie? Skąd taka czystość w miastach bez kanalizacji? Kto wpadł na kretyński pomysł walki z gigantami w ten idiotyczny sposób? Przecież mając sprężone powietrze i armaty da się skonstruować pocisk który odrąbie tą część tytana. Czemu one same umierają tuż po wycięciu tego miejsca? Jak sprężają gaz? Co w końcu z elektrycznością? Jest czy jeszcze jej nie wynaleziono? Jeśli jest to dlaczego nikt z niej nie korzysta?  kliknij: ukryte  Dlaczego Eren został zmutowany strzykawką i jak dokładnie? Jaki ojciec robi to własnemu dziecku? Co jest w tej przeklętej piwnicy?
Te pytania ciągną się w nieskończoność, a po 14 odcinkach odpowiedzi na nie są typu "bo tak". Przy takiej popularności tego anime spodziewałem się czegoś więcej. Porównując do Shinsekai Yori SnK nie reprezentuje sobą nic oprócz odmóżdżającej walki. Sama fabuła zmierza do nikąd bo jakie cele mają bohaterowie? Wybić tytanów i chronić braciszka? Idealne cele dla tasiemca, a nie dla 24 odcinkowej serii.
Same postacie są mega schematyczne i zerżnięte z naruto:
Eren = Naruto (zmieniony cel na „wybić wszystkie tytany”) + 20 ton krzyku
Mikasa = Sasuke (obydwa się tną gdy coś się stanie ich cudownej rodzince i obydwa to nie wiadomo jakie geniusze)
Armin + jakiekolwiek umiejętności = Sakura (nawet ona jest bardziej użyteczna niż ten blądas)
Zaraz, zaraz… jest jeszcze Sasha i Levi. Ta pierwsza jest oryginalną furiatką na punkcie jedzenia. Levi, natomiast, to typowy badass wiernie wzorowany na Byakuyi z Bleacha. Tak, ta dwójka budzi we mnie jakąkolwiek sympatię. Reszta postaci jest za płytka by o nich wspominać.
Muzycznie także nie jest najlepiej. Pierwszy opening przyznam, iż przypadł mi do gustu pomimo tego, że pasuje do niemal każdej serii. Soundtrack niestety nie wyszedł równie dobrze gdzie tylko pierwszy odcinek posiadał naprawdę ładną i ciekawą muzykę. Pozostałym odcinkom towarzyszą nijakie, często rujnujące resztki klimatu utworki. Największy plus stanowi kreska. Jest przecudowna. Idealnie trafia w mój gust. Dlaczego została zmarnowana poprzez wykorzystanie jej dla Shingeki no Kyojin pozostaje kolejną zagadką.
Mangi nie przeczytałem i tu stawiam kolejne pytanie: Będzie lepiej czy gorzej (o ile to możliwe)? Po tytułach takich jak ten wiem skąd tyle nienawiści do „chińskich bajek”. Najpopularniejsza, uwielbiana przez wszystkich bajeczka nie wnosi nic, a nic. Nie zmienia poglądu na świat nie daje do myślenia nad własnym życiem. Jakby to było moje pierwsze anime to jak nic teraz bym pluł kwasem na absolutnie każdy twór animo­‑podobny.

Świetny odcinek. Co prawda nie było żadnych walk (no powiedzmy :P), ale  kliknij: ukryte  sąd nad Erenem był mocny. Przy okazji można się dowiedzieć  kliknij: ukryte  , że mury okalające ludzkie osady nie są zbudowane przez samych ludzi, tylko jak to powiedział kapłan sekty, która ma coraz większe poparcie i wpływy wsród ludu, są darem od Boga i co więcej, wdg ich nauk, nie można nawet ingerować w ich konstrukcję. Daje to nam ciekawe nowe fakty na temat rzekomego pochodzenia murów, jak i konstrukcji świata SnK jako całości. No i tylk orozbudza coraz bardziej ciekawość!. W odcinku fajnie też pokazano polityczne aspekty sytuacji związanej z Erenem. Na koniec: nowy OP! Fajny, ale nie jest to jednak OP numer jeden :D Swoją droga patos i „epickość” buchająca z OP 2 zaczyna już przybierać ogromne rozmiary, ale mi to nie przeszkadza, bo za to m. in. SnK kocham :D

Po przesłuchaniu soundtracku, muszę przyznać, że jest to chyba jeden z najlepszych zbiorów muzycznych towarzyszącyh anime jaki w życiu słyszałem. Fakt ten nie jest dla mnie zaskoczeniem, bo już w anime było słychać, że muzyka jest mocną stroną serii (przynajmniej dla mnie, ale kto co lubi), no ale jeszcze sam OST musi być dobrze sklecony, gdyż często jest tak, że „wypada” parę fajnych utworów z anime (było tak bodaj z OST z Mirai Nikki, który mnie osobiście bardzo zawiódł). Tu wszystkie najfajniejsze utwory występują i choć OST jest utrzymany w „epickim” klimacie serii, to jest on na tyle zróżnicowany (chóry, rock, myzyka elektroniczna z charakterystycznym motywem „brzęczenia”, jak ja to nazywam itp.), że fajnie się go wdg mnie słucha nawet nie znając serii. Polecam więc nawet tym co serii nie oglądali (choć wydaje mi się, że w związku z całym hypem chyba mało jest takich osób). Dla mnie bomba!

Mamy do czynienia z ciekawą historią, inną historią. I na dodatek, interesującymi bohaterami! Każdy ma wyraźny, wiarygodny charakter(może oprócz samego Erena, ale pomińmy ten fakt)i coś sobą reprezentuje.

Akcja idzie jak należy, zanim nie przeczytałam komentarzy w ogóle nie sądziłam, że coś może być nie tak z jej tempem. Wyczekuję kolejnych odcinków.

Naprawdę nie rozumiem narzekań innych oglądających na ślimacze tempo akcji i „przegadanie” odcinków. Według mnie wszystko jest tu odpowiednio wyważone – przecież gdyby w każdym kolejnym odcinku lała się krew i (kolokwialnie mówiąc) latały flaki to anime byłoby tylko bezsensowną siekanką z interesującą fabułą oraz niewykorzystanym potencjałem. Ważne są relacje między postaciami, ich wewnętrzne przeżycia, podkreślenie, że ludzie to nie maszynki do zabijania – mają uczucia, a także często kierują się emocjami.
Z niecierpliwością czekam na kontynuację…

Wreszcie odcinek, w którym sporo się działo. Po jego seansie przypomniało mi się za co to serię uwielbiam :) Zapowiedź odc. 14 raczej nie pozostawia złudzeń, że będzie recapem. Szkoda, bo zaczyna się robić coraz ciekawiej (i może bliżej rozwiązania przynajmniej części tajemnic?)

Według mnie jest jeszcze nadzieja. Aspekt pierwszy, jakim jest animacja. Wydaje mi się, że ostatni odcinek nie był już zlepkiem samych slajdów, gdzie dowalono banalne animacje mrugania i ust, ale naprawdę znów zaczyna się czuć tą dynamikę (oczywiście nie jak w odcinkach 1­‑5, no ale cóż…). Kolejną rzeczą jest tempo akcji. Myślę, że przy odcinku 15 zacznie się jatka, z małą ilością monologów i pier*olenia.  kliknij: ukryte  13 odc- przeniesie kamień, mission complete!; 14- sąd nad Erenem (samo gadanie); 15- zacznie się misja poza murami, i tak chyba do końca sezonu.

Może wreszcie wyjaśni się zagadka, czy sprzęt stosowany przez bohaterów ma rację bytu w realnym świecie [link][link][/link] :)

W odcinku 12 w jednym z eyecatcher'ów (obrazki występujące przeważnie w środku anime w momencie przerwy na reklamę) jest napisane, że bohaterowie (tak jak przypuszczałem) stosują system pasó na cały ciele (pod mundurem), który „przerzuca” odpowiednio ciężar ciała, aby nie nadwyrężać organizmu. Cóż, może to i tak nie wiele by dało w realnym świecie, ale autor przynajmniej próbuje to jakoś wytłumaczyć…

Mam wrażenie że większość osób narzekających na tempo akcji nie czytała mangi i poprostu nastawiła się że wciągu tych 24 odcinków odbędzie się droga od zera do bohatera z epickim finałem i stąd wynika rozczarowanie. W sumię trochę to rozumiem bo, jak się czyta mangę to tej dłużyzny nie czułem, jednak na animacji to trochę inaczej wygląda. Zazwyczaj rozdział ma około 40 stron, i nie przebacz jakoś to trzeba rozciągnąć na 18 minut akcji. Manga ma narazie tylko 40 parę rozdziałów i jeżeli ma być drugi sezon w niedługim czasie po pierwszym zwyczajnie nie mogą się śpieszyć i jeden rozdział na odcinek wydaje się rozsądnym kompromisem, to nie tasiemiec w stylu Naruto gdzie w razie potrzeby można walnąć pół roku fillerów. Na pocieszenie dodam że od  kliknij: ukryte  15­‑16 odcinka powinna być już ciągła akcja połączona z masakrą

Nie wiem czy to jest spowodowane tym, że czytałam mangę czy po prostu rzeczywiście tak jest – ale anime robi się nudne i z tygodnia na tydzień mnie coraz bardziej rozczarowuje. Wszystko przez przegadane odcinki.
Wiemy jaką misję ma Eren –  kliknij: ukryte  czy naprawdę przeniesienie głazu i zatkanie nim dziury musi trwać aż 5 odcinków?

Póki co akcja zwolniła i jestem rozczarowana. Potencjał to nie wszystko, trzeba umieć go wykorzystać…

Zastanawiam się,co zamierzają zrobić twórcy anime.
Tempo fabuły jest w miarę wolne,ale mimo to jest dużo szybsze niż w mandze i jak zwykle twórcy mają dwie możliwości:
1.Podzielić fabułę na więcej niż jeden sezon.
2.Wymyślić własne zakończenie.
I niestety ta druga opcja jest bardziej prawdopodobna,gdyż gdyby nawet próbować podzielić anime na dwie części to nie bardzo  kliknij: ukryte  istnieje dogodny moment w fabule gdyż po obronie Trostu,akcja jest bardzo napięta i praktycznie nie ma chwili wytchnienia w której można by było zakończyć pierwszy sezon.

Anime jak dla mnie świetne . Fabuła , o ludziach uwięzionych za wysokimi murami obronnymi , nie widzących świata zewnętrznego o którym głoszą tylko plotki . O potworach zwanymi " Tytanami " którzy bez konieczności pożerają ludzi . O chłopcu z wielką determinacją i nienawiścią do Tytanów . Na początku oglądania tego anime bardzo przeszkadzała mi kreska twarzy bohaterów , ale po dwóch odcinkach oglądania zmieniłam zdanie i stwierdziłam , że idealnie do tego pasuje.Bardzo podobają mi się tego typu anime . Przygodowe , dramat , na bieżąco to oglądam , nawet na Informatyce jak znajdę wolną chwilę to sprawdzę czy nie dodali nowych odc. Muzyka , opening i ending są jak dla mnie na 4+. Dla mnie świetne anime , GORĄCO POLECAM . Martwię się tylko o jedno , żeby nie spaprali ostatniego odcinka . Bo znam anime co zapowiadało się 10/10 , ale ostatni odc sprawił że oceniłam 5/10 . Dlatego chcę żeby to anime poznało jak najwięcej osób !!!!

Po raz kolejny przegadany odcinek…  kliknij: ukryte  Pomijam również iż chapter zakończył się w dużo ciekawszym momencie, jak Eren atakuje Mikase.Jak na razie lecą z kolejnością jak w mandze, czyli na jeden chapter przypada odcinek. To całkiem dobrze, ale w przypadku gdzie ma być tylko 25 odcinków powinni trochę przyspieszyć i pominąć pewne dialogi. W innym przypadku anime skończy się w momencie, gdzie nic nie wyjaśnią lub wymyślą na upartego własne zakończenie (tylko nie to…). Wiem, że manga jeszcze wychodzi i dopiero teraz się rozkręca, ale jak prześledzić chaptery, to serial zakończy się w dziwnym miejscu.

Po cichu liczyłem, że jak Armin coś powie (jak L w Death note), to wszystkim kopary opadną. Jednak z Armina jest cipowkręt i nie było tej epiczości… Jeszcze ten Generał dowalił  kliknij: ukryte  zobaczcie jak on salutuje… Szczerze mówiąc ten odcinek mnie rozczarował. Mimo wszystko uważam że to najlepsza seria sezonu. Jeszcze 15 odcinków
mniam

Sam klimat niestety nie wystarczy żeby zrobić wspaniałe anime :( . Nawet w połączeniu z tak dobrą muzyką i ładną kreską- bo całej grafiki już nie pochwalę z powodu tej nieszczęsnej animacji. Dlaczego musi ona przypominać pokaz slajdów??? A na dodatek te ogromne niedociągnięcia w fabule… Na przykład większość odcinka 10 oraz wspomniane już wcześniej nielogiczności militarne. No i odrobinę za dużo w tym patosu. Ogólnie jednak chyba obejrzę całe anime, chyba, że twórcy jeszcze bardziej je popsują.

Po pierwszych 8 odcinkach mogę stwierdzić, że anime jest jednym słowem „odlotowe”. Jednak zawsze, gdy oglądałem takie serie, to w 2 części (od około 12, 13 odcinka) wytwórnia zazwyczaj chrzaniła sprawę. Mam nadzieję, że Attack on Titan będzie trzymać wysoki poziom aż do samego końca, za co trzymam kciuki.

Od dawna nie śledziłam na bieżąco odcinków żadnej serii z dwóch powodów. Pierwszym jest chroniczny brak czasu na tego typu przyjemności, drugim – czająca się za winklem sesja. Wczoraj, w późnych godzinach wieczornych, jakaś bliżej nieokreślona siła wyższa skłoniła mnie do zerknięcia na pozostałe odcinki Shingeki no Kyojin. Obejrzałam sześć z wypiekami na twarzy i gęsią skórką na ciele, to lubię! I wreszcie nie mam poczucia, że świetne utwory Hiroyukiego Sawano zostały zmarnotrawione na rzecz o kiepskiej i dennej fabule.
(Tak, Guilty Crown, do ciebie piję…)

Ktoś może wie jaki tytuł nosi utwór, który jest w momencie jak  kliknij: ukryte  wielkolud zjada matkę Erena i gdy Eren, jako tytan, wyżywa się na innym (odcinek 9)?

Zapewne będę osamotniony w tym twierdzeniu, ale Jezu, jak można zniszczyć tak świetną postać, jaką jest Rivaille, tym paskudnym głosem. W ogóle tu nie pasuje, z każdym wypowiedzianym słowem mam wrażenie, że słyszę Izaya'ę. Tego paskuda Izaya'ę!

Bardzo mi się podoba. Świetna kreska która z początku może się nie podobać ale to minie. bardzo fajny opening. Świetnie nakreśleni bochaterowie. Oczy mogą nacieszyć się widokiem szkarłatnej krwi licznych trupów które ścielą się gęsto i brutalnie.
Fabuła z pozoru nudna, sam nie wiem kiedy się wkręciłem. Dam jednak ocenę jak seria się skończy. Choć po tym jak się zaczeła ciężko mi wymyślić jak mogłaby się spaprać. Jak narazie świetna! Polecam tak jak i mi polecono ;)

Uprzejma prośba odmoderacyjna dla komentujących – nad wyraz uprzejmie proszę, by ukrywać w komentarzach spoilery bieżące oraz te dotyczące mangi.

Nie wszyscy czytają mangę, nie muszą, za to oglądają anime. Jeśli więc w swoich komentarzach „wyprzedzacie” spoilerami z mangi akcję anime – It's NOT cool.

IKa – Moderator Tanuki.pl

Zastanawiam się, co tak naprawdę, w odpowiedzi na zagrożenie, powinni zrobić ludzie, a czego zabronił im autor mangi? Czy nieliczna grupka latających kaskaderów z mieczami to najlepsze, na co stać mieszkańców miasta?

Weźmy takie fortyfikacje. Bramy miasta okazały się najsłabszym punktem umocnień, stosunkowo łatwym do sforsowania, ale nie wyciągnięto z tego konstruktywnych wniosków. Fosy, mosty zwodzone, wilcze doły, barykady: nie wybudowano niczego. Takie fortyfikacje, choćby i prowizoryczne, nie musiałyby nawet zatrzymywać gigantów. Wystarczyłoby samo ich spowolnienie, odwrócenie uwagi, danie zajęcia dla rąk i tym samym odsłonięcie i wystawienie na cel kawalerii powietrznej. Zanim przedrą się przez bramę, a jeśli nawet już to zrobią, to zanim wedrą się między zabudowę.

Kolejna sprawa: w powszechnym użyciu jest broń palna, działa ładowane odprzodowo i karabiny z zamkiem skałkowym (od biedy mógłby to być nasz przełom XVIII i XIX wieku). Nie zawsze skuteczna, nawet w przypadku dział, co mieliśmy okazję zobaczyć. Dlaczego więc nikt nikt nie używa min? I nie muszą to od razu być odpowiedniki współczesnych min wojskowych czy mudżahedinowskich IED, z fikuśnymi zapalnikami. Wystarczą zwykłe miny prochowe używane już w czasach pana Wołodyjowskiego do kruszenia murów (tu zastosowanie dla kawalerii powietrznej: zwabić giganta w stronę miny, podpalić lont i.. fruuu! na bezpieczną odległość, bez konieczności wchodzenia w zasięg rąk przerośniętego ludożercy). Nawet jeśli gigant nie zginie, to okaleczony jest łatwym celem dla kawalerii. Do tego granaty, również znane i popularne od wieków, również prochowe (znowu Wołodyjowski). Albo zamiast mieczy, nie zawsze skutecznie i wystarczająco głęboko tnących, zwłaszcza w rękach dzieciaka, harpun z ładunkiem prochowym, wbijany w kark przeciwnika. Nie wierzę, że nikt w świecie SnK na to nie wpadł. Albo i wpadł, tylko szybko wybito mu to z głowy, bo wtedy pomysł kawalerii powietrznej walczącej za pomocą mieczy mógłby runąć.

Do tego dochodzi kwestia wojska. Cały czas mamy do czynienia z garstką obrońców, których morale praktycznie nie istnieje. Niby stanowią elitę, ale do formacji przyjmuje się każdego, kto się zgłosi. Nawet (a może przede wszystkim) tchórzy, histeryków i dzieci. Efekty mamy okazję widzieć na ekranie: żadnej dyscypliny, żadnego morale. Garstka walczy, a reszta umyka i chowa się po kątach, kiedy tylko padają pierwsze trupy; przykro patrzeć. A przecież ludność wewnętrznego miasta urosła niedawno o potężną liczbę uciekinierów, którzy pozostają bez zajęcia. Aż się prosi, żeby wprowadzić obowiązek powszechnej służby wojskowej i tam, gdzie strzela jedno działo, postawić dwadzieścia, a do tego tysiąc piechoty z bronią palną i granatami. Przecież tu już naprawdę nie ma nic do stracenia, dlaczego więc pozwalać zdrowym, silnym ludziom zbijać bąki, zamiast walczyć?

I na koniec: nie wiem na jakiej zasadzie funkcjonują olstra skokowe używane przez kamikaze na uwięzi, ale zakładam, że skoro zużywa paliwo, jest to rodzaj silnika odrzutowego. Czyli możemy produkować rakiety, tak? Poza tym, skoro jest paliwo, to i bomby albo miny­‑pułapki zapalające również dałoby się skonstruować? Może nawet miotacze ognia? Nawet jeśli nie zadałyby dużych obrażeń, to przecież giganci czują ból, a i z celowaniem nie ma większego kłopotu. Nie muszą ginąć, wystarczy że zostaną odpędzeni. I tu znowu podkreślę: zanim wedrą się do miasta.

Na pewno pominąłem inne, mniej lub bardziej oczywiste sposoby czy warianty, za pomocą których ludzie mogliby opierać się gigantom. Tak czy owak, jestem przekonany, że można było lepiej i skuteczniej, i że pomysł odrzutowej kawalerii powietrznej walczącej wręcz z przeciwnikiem wielkości wielopiętrowego budynku, nie jest najszczęśliwszym z możliwych rozwiązań.