Tanuki-Anime

ZNALAZŁAM!! ♥♥ tę najcudowniejszą nutke *^*

Co do rozmów Hanjime i Berga: mnie się wydawało, że właśnie o to chodziło, że mamy dwójkę niezrównoważonych ludzi, którzy są w stanie siebie nawzajem zrozumieć i przez to są swoimi przeciwnikami.

... i już po seansie. I nie zawiodłem się: oprawa muzyczna jest znakomita, adekwatnie do tego, co dzieje się na ekranie.

Obawiałem się bardzo, że to będzie jakaś wariacja na temat oryginalnego Gatchamana, ale na szczęście moje obawy się nie sprawdziły. Inne czasy, inne postaci, inny charakter serialu, zmagań, inna Załoga G. Miałem dobrą zabawę wyszukując odniesienia do serialu z lat siedemdziesiątych i trochę ich było. Wiem, że użytkowników tanuki.pl, którzy oglądali starego Gatchamana czy też Wojnę planet, da się policzyć na palcach obu rąk, a tych, którzy byli na tyle duzi, żeby cokolwiek z tego spamiętać, na palcach jednej. I niewykluczone, że będzie to tylko jeden, góra dwa place. Ale jakby co, warto poszukać.

Jest więc Berg Katse, nazywający się tak samo, jak główny antagonista w starej wersji, a jego płciowość również nie jest jednoznacznie określona. Czy te postaci mają ze sobą więcej wspólnego, niż tylko imię i nazwisko? Nie mogę tego wykluczyć. Jest X – AI Galax'a. Nie tylko nazywa się tak samo jak X – przywódca organizacji Galactor ze starej Załogi G, ale podobnie jak tamtego widzimy go wyłącznie jako cyfrowy wizerunek na ekranie. Jest ta sama symbolika ze stylizowaną literą G. Każdy Gatchaman ma supernotatnik w innym kolorze, tak jak stara załoga miała różnokolorowe kostiumy. Tak jak w starej wersji jest tu Joe (Hibiki, nie Asakura), typ dorosłego twardziela skłonnego do samowolki i preferującego otwartą akcję zamiast podchodów. Do tego Joe transformuje się w postać Ognistego Feniksa, wyglądającego identycznie jak kiedyś pojazd starej Załogi G! Jest też scena, w której Joe i Sugane używają technik przypominających stare techniki ich poprzedników, ze słowami: „zupełnie jak za starych czasów”. Na pewno było tego więcej, ale te akurat elementy utkwiły mi w pamięci świeżo po seansie.

Postać Hajime, o której Avellana w recenzji napisała, że mogą być kłopoty z jej polubieniem czy zaakceptowaniem, od razu szalenie mi się spodobała. Można się na niej nie poznać, tak jak początkowo nie poznali się koledzy z ekipy, bo jej sposób bycia sugeruje beztroską idiotkę, która traktuje niepoważnie wszystko i wszystkich, nie biorąc do głowy takich rzeczy jak autorytety, regulaminy, obowiązki czy wreszcie zagrożenie. Nic bardziej mylnego: wystarczy nie dać się zwieść temu, jak ona mówi, a słuchać tego, co mówi. Jest bez wątpienia najmądrzejszą (mam na myśli mądrość, jaką osiąga się z wiekiem, a nie inteligencję) osobą w serialu, jakby miała nie kilkanaście, a co najmniej sześćdziesiąt lat. Nie podnosząc głosu, nie używając autorytatywnych argumentów i nie dyskutując, a jedynie zadając pytania, na które rozmówca powinien sam sobie odpowiedzieć czy znowuż ignorując formalną stronę kontaktów międzyludzkich, nauczyła Sugane kierowania się sercem i rozumem, zamiast kodeksem czy normami (wcześniej był niemal jak Antoni Macierewicz: tylko czarne i białe, z przewagą czarnego), oswoiła MESS­‑y, z którymi dotąd walczono, bo nikt nie spróbował innego podejścia, „otworzyła” Utsu­‑tsu na ludzi, dała premierowi kręgosłup moralny, który ten zgubił w zakamarkach politycznych gabinetów itd. Zupełnie, jakby w ciele nastolatki krył się dalajlama. Z miejsca ją polubiłem.

Wielka szkoda, że dwa ostatnie odcinki sprawiają wrażenie, jakby zmontowano je na szybko z tego, co do tej pory udało się zanimować. Bardzo brakuje tych kilku scen, które pozwoliłyby zachować ciągłość narracji, zamiast zmuszać widza do zgadywania, co właściwie się wydarzyło, skoro na ekranie widzimy efekt czegoś, co wyraźnie miało miejsce wcześniej, a czego nie dane nam było obejrzeć. Choćby finał pojedynku O.D. z Bergiem Katse czy konfrontacja Hajime z tymże samym Katsem. Stanowczo za dużo pozostaje tu miejsca na domysły, zbyt wiele swobody w interpretacji a za mało faktów. Czy stały za tym kłopoty z budżetem i konieczność zamknięcia serialu z tym, co już do tej pory zrealizowano? Bardzo prawdopodobne. Mam tylko nadzieję, że mimo wszystko obejrzymy jeszcze jakiś odcinek specjalny, domykający całość i wypełniający dziury fabularne.

Naprawdę świetnie się bawiłem.

Ktoś wie, jak wiele wspólnego to anime będzie mieć z oryginalnym Kagaku Ninja­‑Tai Gatchaman?

Nazwę.

Jak dla mnie styl jest akurat świetny. Jeśli nawet jakieś drobne nawiązania oprócz nazwy i loga się pojawią, to osoby niezaznajomione ze starszymi odsłonami nic nie stracą.

Seria widać, że jest tworzona pod nową generację i nikt by się nie bawił w wymóg obejrzenia starych serii.

Jedynie „stroje” (teraz raczej zbroje) bohaterów mi się niezbyt podobają. Już pomijając, że są w CGI, to jednak mogliby oddać większy ukłon w stronę tych ptasich ubiorów z pierwowzoru.