Tanuki-Anime

Lubię grzebać się w latach 80­‑tych i 90­‑tych. Lubię ówczesne OVA, często naiwne i głupie, ale z specyficznym klimatem i szeroko pojętą duszą. Ale czasem, grzebiąc w archiwach, trafiam na tytuły takie jak ten – zupełnie i dokumentnie pozbawione jakichkolwiek zalet. O wtórnej, nawet jak na okres „złotej ery VHS” fabule, o kretyńskiej kreacji bohaterów, słabej animacji i debilnym rozwiązaniu poszczególnych wątków. I to anime jest właśnie przykładem takiej sztampowej chały. Tu wszystko jest kiepskie – nawet muzyka i dobranie głosów, a to już pewne osiągnięcie. Mielizna, malizna i słabizna. Z jednym wyjątkiem – wątkiem romantycznym rozegranym w taki sposób, że aż zawołałam za Monty Paytonem o różowe wiaderko – czegoś tak fatalnego i kiczowatego chyba nigdy nie widziałam. Nie oglądać, naprawdę, nie oglądać.