Tanuki-Anime

W sumie bez ducha banriego i ciągłego jęczenie o przeszłości, to byłby to całkiem spoko romans. Może i bez szału, ale na pewno lepszy od wielu innych dostępnych na rynku animowanych romansideł..

MAL : 7,8/10 (301 166)

SHINDEN : 8,1/10 (4 433)

Filmweb : 7,1/10 (819)

imdb : 7,5/10 (1 809)

W takim razie obejrzyjcie (...) Tam chociaż nie ma takiej dziecinady i nierealnych sytuacji, jak podczas gdy Taiga z Toradory rzuca krzesłami, szafami i drzwiami w ludzi i traktuje głównego bohatera jak śmiecia. Ehh.. Toradora jest raczej dla młodszych widzów.

W stu procentach zgadzam się odnośnie Toradora. Pomijając że nie znoszę agresji ani przemocy. Ani płynących z nurtem życia masochistów.

Golden Time podobało mi się dużo, dużo bardziej, zwłaszcza pierwszych kilkanaście odcinków.

A jeśli ktoś obawia się ludzi z zaburzeniami pamięci, albo zaburzeniem osobowości to faktycznie nie powinien Golden Timu oglądać, ewentualnie włączyć w samym sobie taką funkcję, zwaną empatią.

Z sentymentu do filmu – 50 pierwszych randek – serię oceniłam aż na 8.

Dziwi mnie dosyć tak krytyczna ocena w recenzji, długo bardzo zbierałem się do obejrzenia golden time. Raz chyba obejrzałem parę odcinków i później przestałem.

Bohaterowie są, prostolinijni, relacje pomiędzy nimi są dosyć słabe. Seiyuu dwójki głównych bohaterów jak dla mnie nietrafieni. Głosy jak dla mnie chybione. No i te akcentowanie „ya­‑na­‑saaan” .

Golden Time ma początek i koniec, co prawda studio potyka się czasem o własne nogi, ale udało im się wyreżyserować coś co ma jakąś spójność

Czy to jest dobra seria romantyczna? No nie powiedziałbym, chociażby pod tym względem White Album 2 gniecie.

Myślę, że ludzie po Toradora ludzie chcieli coś znacznie lepszego.

Jak dla mnie przeciętna produkcja którą da się obejrzeć od początku do końca.

WOW dawno nie oglądałem czegoś tak słabego dziękuje Golden Time, w końcu mogę jednostronnie stwierdzić jaki jest najgorszy romans anime jaki oglądałem.  kliknij: ukryte  Najbardziej mnie zgasiło jak duch głównego bohatera który jest przecież tak naprawdę tylko częścią jego umysłu, a nie istniejącym bytem znalazł i oddał mu pierścionek.. to było tak bardzo złe.. a potem jeszcze pojawił się duch Lindy, żeby temu duchowi nie było smutno. Ogólnie najbardziej z tego anime to szkoda mi Lindy taka fajna dziewczyna a wdo parringu wybrali tą z najbardziej irytującym charakterem jaki może mieć dziewczyna, zresztą najczęściej tak jest, że główna bohaterka przegrywa pod względem charakteru z postacią poboczną, ale i tak to ona musi wygrać. Jakim cudem są ludzie którzy oceniają to coś na 10/10, albo oglądali w życiu 5­‑10 serii anime, albo jest to ich pierwsza tego typu seria i ostatnia opcja, po prostu dają 10 za to że to jest anime (bo wielu tak robi).

Do Golden Time przekonał mnie znajomy, mówiąc że to naprawdę doby romans z nutą dramatu. Obejrzałam. Czy się zawiodłam?
Nie. Nie jest to może bardzo wybitna seria, jednak jak najbardziej przyjemnie się ją ogląda. Dostarcza emocji i skupia się głównie na uczuciach bohaterów. Ale czy to źle? Tego się spodziewałam i jestem usatysfakcjonowana. Dziwie się tak dużej ilości negatywnych komentarzy oraz niską oceną recenzenta. Na pewno pierwsze odcinki nie są tak wciągające jak kolejne, dlatego warto dać szansę tej serii na rozwinięcie się.

Porównań rej serii do Toradory nie da się uniknąc, ale…
Golden Time zawsze omijałem szerokim łukiem, mając na uwadze raczej nieprzychylne oceny i recenzje jakie zbiera ta seria. Z drugiej strony, uwielbiam Toradorę i ostatnio postanowiłem sobie ją przypomnieć. Szybko skończyłem i zastanawiając się po co sięgnąć teraz pomyślałem „a trudno, czasami trzeba obejrzeć coś słabego” i włączyłem Golden Time.
Zgadzam się, seria niczego nie urywa, a już na pewno daleko jej do czołowych przedstawicieli gatunku. Ale z drugiej strony nie zgadzam się co do tego żeby anime waliło idiotyzmami z lewa na prawo. Ani co do tego żeby bohaterowie non­‑stop zachowywali się idiotycznie. Co prawda realizm niektórych sytuacji jest mocno naciągany, ale nie jest to aż tak rażące.
Co do samych bohaterów też mam odmienne odczucia. Banri to raczej ciepłe kluchy, ale Koko była bardzo udaną postacią. Postacie poboczne też niczego sobie.
Niestety, pomimo starań, w każym z tych elementów Golden Time jest słabsze niż Toradora. Wydaje mi się, że to jest główny problem i powód takiego niezadowolenia wśród ludzi. Szczerze mówiąc, jeśli ktoś jeszcze nie oglądał Toradory, to niech obejrzy Golden Time najpierw. Nieważne czy mu się spodoba, czy nie, Toradora po tym zrobi jeszcze większe wrażenie.

Pamiętam do tej pory jak z niecierpliwością czekałem na premierę nowego odcinka. Co ten Tada Banri zrobi? Jak to się wszystko ułoży!? Co będzie dalej? Będzie z Lindą, czy Kouko?!

Nie rozumiem recenzentki. Dla mnie to jedyny… melodramat, który mógłbym polecić np. swojej Matce. Anime bardziej przypomina brazylijską telenowele niż typową japońską animację z absurdalnymi zwrotami akcji. Seria jest po prostu normalna. Może to wpłynęło na taką ocenę -_- która powinna być zdecydowanie większa.

Fala jadu wylana, ale to norma na tanuki że recenzenci często lubią dowalić anime które nie spełniły ich oczekiwań, w efekcie czego fajne okruchy życia – nie mówie że bez wad – otrzymują ocenę niższą niż nie jedna ecchi kalka. Brawo za rzetelność, już chyba każdy użytkownik wie, że nie należy się sugerować ocenami recenzentów.
Od pewnego czasu zacząłem się zastanawiać czy osoby recenzujące, aby na pewno pamiętają soundtracki, czy po prostu wpisują ocenę losową. Ponieważ jeśli dla recenzentki soundtrack z Golden Time zasłużył na kiepską 3, w dodatku bez wyjaśnienia, to naprawdę radzę umyć uszy.
Dzięki takim perełkom, którym pozwala się pisać recenzje i które do swej pracy podchodzą nierzetelnie, anime takie jak np. SAO i Naruto, które na youtubie pod swoimi soundtrackami generują miliony wyświetleń, tutaj mają oceny 6 za muzykę.
Pal licho grafikę, fabułę i postacie, bo to ocena za muzykę jest najbardziej olewana ze wszystkich, to jest już stały zwyczaj że recenzenci oceny za oprawę audio dają na ślepo, bądź robią tak żeby ocena nie odstawała od innych, bo broń Boże jeszcze by musieli to wyjaśnić.
Jeśli ktoś chce pisać recenzje, to bardzo się ciesze i jestem wdzięczny, ale jeśli komuś szkoda poświęcić kilku minut, żeby przypomnieć sobie, OP/ED a także soundtrack (jeśli ktoś nie ma potrafi wychwycić tego podczas oglądania, a jest wiele takich osób) , to ja za recenzję podziękuje.

Mi się podobało, a obejrzałem już sporo anime. Dałbym 8/10 Dobrze że nie zawsze się sugeruję opinią recenzenta bo ominąłbym już kilka bardzo dobrych według mnie anime. Każdy ma inny gust.

Anime nie było dziełem wysokich lotów i ogólnie się zgadzam z recenzją, ale uważam że ocena za muzykę i grafikę jest zaniżona.

Ostatnio mam maraton z seriami anime, w których jest wątek romansu. Za Golden Time zabrałem się dość niechętnie i przez pierwsze odcinki nie potrafiłem się przebić. Zakładam, że gdyby nie ciekawość związana ze wspomnieniami gł. bohatera – nie ciągnąłbym serii do końca. Co mogę powiedzieć? Męczyłem się chociaż po zakończeniu serii byłem całkiem zadowolony. Uważałem i dalej uważam, że romans  kliknij: ukryte  Banriego z Koko był niedojrzały. Zdecydowanie Linda była od tej strony tą najlepszą opcją. Do końca trzymałem za nią kciuki.

Koko jako bohaterka, drażniła mnie swoją „księżniczkowatością”. Dopiero pod koniec udało mi się ją polubić. No i sam Tada Banri w pewnym momencie był irytujący. A przynajmniej ten, którego poznajemy na początku serii. Jego stara „osobowość”, „wersja”? Była znacznie fajniejsza. Takie moje odczucie.

Strasznie żałuję zmarnowanego potencjału. Wydaje mi się, że historia miałaby znacznie więcej uroku, gdyby wszystko kręciło się wokół Banriego i Lindy. Krok po kroku, powrót wspomnień. Ale cóż, zakończenie wystarczająco mnie usatysfakcjonowało żeby nie narzekać na ten tytuł aż tak. Golden Time nie jest złe, potrafi wciągnąć, chociaż nie ma tutaj niczego wyjątkowego.

Zostawiam zasłużone 6+/10. Podobało mi się, ale ze względu na trochę naciągane relacje między bohaterami mogę zostawić jedynie tyle.

Anime dość dobre, bohaterowie studenci a nie jako licealiści/gimnazjaliści jak w większości romansów było powiewem świeżości. Utrata pamięci też była dobrym motywem. Czasami prawda, było wiele irytujących scen, jednak całokształt prezentował się bardzo dobrze. Niestety recenzentka oczekuje chyba od romansów zbyt wiele i zamiast obiektywizmu widzimy subiektywną ocenę. Jednak osobom które chcą zacząć oglądać Golden Time – nie ma co się przejmować właśnie taką recenzją, jest to anime jak najbardziej do polecenia :)

nie ma szału myślałem, że będzie lepsze po zapowiedziach a tu powielanie schematów

O „Golden Time” dowiedziałem się przez zobaczenie urywku w pewnym MEP'ie. Wstukałem, więc tytuł na Tanuki i zobaczyłem oceny, oj, jako, że jestem ostatnio trochę wybredniejszy na słabsze serie (głównie przez dość słaby sezon zimowy), po przeczytaniu podsumowania recenzji, raczej postanowiłem sobie odpuścić. Mimo tego dalej coś ciągnęło mnie do tego tytułu, ostatecznie po kilku dniach postanowiłem dać szanse i ew. porzucić po kilku odcinkach.
Załączyłem sobie wczoraj pierwszy odcinek i powiem, że był świetny, zaciekawiła mnie ów seria i sam nie wiem kiedy minęło te 12 odcinków. Niesamowicie się bawiłem i już wczoraj moja ocena wahała się pomiędzy 8/9 a 10. Nie mogłem się doczekać dalszego (dzisiejszego) seansu pozostałych 12 odcinków, podchodziłem z wielką niepewnością co do zakończenia ze względu, że pierwsza część niesamowicie mi się spodobała i nie chciałem się rozczarować. Ostatecznie gdzieś około 19 odcinka zdecydowałem się uwzględnić dziesiątkę za ostateczną ocenę, choćby nie wiem jak było zniszczone zakończenie. (Nie czytałem recenzji, (by sobie nie spojlerować) więc nie miałem pojęcia o zakończeniu z happy endem). Nie wyczytałem, żeby seria była dramatem, więc tliło się we mnie te światełko, że jednak będzie happy end, mimo tego wcale tego nie byłem pewien. Gdy oglądałem końcowe odcinki, wręcz ogarniała mnie niepewność podczas seansu. Ostatecznie oglądnąłem wszystko co do ostatniej sekundy i nie mogłem powstrzymać emocji. Przez ostanie odcinki przeżywałem wszystko razem z bohaterami, co skutkowało łzami smutku jak i radości (tak dużą ilość łez wylałem, jedynie jeszcze przy Clannadzie: After Story). Ogólnie zakończyło się bosko i śmiało mogę powiedzieć, że nie potrzebnie martwiłem się o zakończeniem, ponieważ było ono niesamowicie ciekawym wątkiem fabularnym, które wywarło na mnie tonę emocji. Przy spokojniejszym zakończeniu zapewne nie dostałbym takiej ilości wrażeń, niż przy tym co zaserwowali nam twórcy.

Wiedząc, że jest to komedia romantyczna i nie wnika za bardzo ona w inne tematy (np: głębsze spojrzenie na studenckie życie, okruchy życie czy co tam jeszcze) nastawiłem się na romans jako główną oś, przymykając oko na mniejsze dziury w fabule. Ale cóż, nie ma się co bronić, z szerszej perspektywy (fabularnie) seria wypada dość przeciętnie z typowymi zagraniami (np: wycieczka na plażę, czy jakieś tam festiwale). Jednak nie można określić jej pod jeden typ nastroju, bowiem czasami wydaję się spokojna, sielankowa, a po chwili może przerodzić się w dość drastyczny napięty nastrój, gdzie główni bohaterowie mają okazje się „wykazać” kliknij: ukryte  (wypadek samochodowy, wątek „zniknięcia” Tady). Jeśli do serii podejdzie się lekko, nie wymagając jakiejś szczególnie rzeczywistej fabuły i przeżyć względem (naszego, realnego) świata to jest ona wystarczająca by zadowolić tym czym reprezentuje. Komedii w „Golden Time” wbrew opinii recenzenta zasmakowałem dość dużo i nie raz miałem okazje się pośmiać.
Główna oś fabularna (romans) spisuje się na medal, w moim odczuciu związek Tady z Koko opiera się na charakterach obu stron, które współgrają z sobą, co z tym idzie jak najbardziej może powstać uczucie miłości. Widać, że w trudniejszych momentach, Tada czy Koko starają się robić jak najlepiej dla drugiej połówki, co nie oznacza, że robią to właściwą drogą, ale same chęci już wiele znaczą. Świetnie obrazują to sceny, gdzie ich związek jest wystawiony na próbę  kliknij: ukryte  (np: po wypadku lub ostatnie (2­‑3) odcinki).
Co do reszty wątków romantycznych to ukazane zalążki mi wystarczą, główny romans opierał się na Koko-><-Tada (ew. dodać można „stary/duch Tada-><-Linda) i dobrze, że to na nich skupiała się cała historia, a nie rozchodziła na kilka pobocznych dróg.
Całą historię „Golden Time” oceniam na 10/10, ze względu, na nastroje w serii, które wywoływały u mnie przeróżne pozytywne uczucia.

Bohaterowie, a więc kilka słów o paczce przyjaciół, których polubiłem.
Tada Banri – jedna z najbardziej nieprzewidywalnych postaci jakie oglądałem, walka starego z nowym Tadą była jedną wielką nie wiadomą, przez większość czasu nie byłem pewien, jak i która osobowość wyjdzie najlepiej z tego wszystkiego. Walki wewnętrzne z sobą jak najbardziej mi się podobały, niewątpliwie żadna z stron nie chciała tracić swoich wspaniałych wspomnień, zapomnienie ich można by porównać z śmiercią, (mocno naciągnięte) więc naturalne było poczucie wrogości względem „drugiego ja”. Co do charakteru teraźniejszego Tady to był dość ... naturalny (jak dla mnie na +).
Kaga Kouko – Aww, jak dla mnie urocza postać, ta pierwsza scena z bukietem dla Mitsuo była epicka. Wie czego chce i nie tak łatwo poddaje się z tym, mimo, że jest dziecinna stara się jak najlepiej potrafi, rozumie swoje błędy, wyciąga konsekwencje, co powoduje przemiany, które są jak najbardziej jej zaletą. To właśnie za pomocą Tady jest w stanie brnąć ku udoskonalaniu samej siebie, to on ją pociesza i potrafi pchnąć ją lekko ma właściwą drogę. Z prześladowczyni Mitsuo zamienia się w całkowicie inną osobę, chociaż z pozoru nie traci swojego początkowego charakteru, po prostu odczułem, że jej co po niektóre negatywne cechy zniknęły i jest w stanie pokazać się z uroczej strony. Z początku nie jest pewna co do uczuć Tady (odrzuca wyznanie), jednak mimo tego potrafi się zebrać w sobie i odwzajemnić uczucia Tady. <---- To moje wrażenia co do Koki, i nie zaprzeczam, w oczach innej osoby może to wyglądać całkowicie inaczej.

Ogólnie pokochałem głównych bohaterów romansu i cały czas trzymałem kciuki, żeby do końca przetrwali :D

Reszta postaci zdobyła moją sympatię, choć z Lindą było z początku dość niezręcznie i przyjmowałem ją z antypatią, ostatecznie, po kilku scenach się przekonałem, że, aż nawet w pewnym momencie mi się jej szkoda zrobiło.
Co do grafiki to kreska przypadła do mojego gustu, a sama animacja wybijała się ponad przeciętność, która serwują inne anime. Zauważyć można też zmiany wyglądu postaci, co dodaje samczyku całej serii  kliknij: ukryte  (Mitsuo zafarbowany na blondyna dużo lepiej wyglądał ^.^).
(Muzyka)Pierwszy openning „Golden Time” jest genialny i aż miło się słucha, pokochałem go po pierwszym posłuchaniu i rzadko kiedy przewijałem, niestety tego nie mogę powiedzieć o drugim openningu, który jest mocno zagłuszany melodią. Na szczęście obydwa endingi spisują się jak należy, nie wywołują dłuższej chęci słuchania ich, ale są dość przyjemne dla ucha. Szczególne gratulacje dla seyiuu za dobrze wykonaną robotę.

Jestem niesamowicie zaskoczony i oczarowany, że serii wywarła na mnie takie duże wrażenie. Dla niektórych to pewnie tandeta, ale dla mnie to wrażliwy, przesympatyczny, ciekawy romans, którego nie zapomnę prędko. Wystawiam 10/10 oraz dodaję gwiazdeczkę „ulubiony”. Niewątpliwe jak na obecną chwilę drugi (od góry) w hierarchii najulubieńszy tytuł po AgK :D

Zdecydowanie polecam dać szanse Golden Time i chociaż rzucić okiem. To czy się spodoba to już kwesta widza.

Trochę późno, więc przepraszam, jeśli gdzieś stworzyłem nielogiczne zdania, zapewne atmosfera nocna jak i to, że nie do końca jeszcze ochłonąłem z emocjami po świeżo oglądniętym Golden Time mogły wywołać plątanie się myśli czy zdań.

Po Golden Time odczekiwałam dobrej komedii romantycznej. Niestety się przeliczyłam. Uważam, że niewiele jest zalet, które mogłyby przyciągnąć widzów do obejrzenia tego tytułu.
Postacie nieciekawe i niedojrzałe – tak najprościej można byłoby je nazwać. Po studentach liczyłam na większą dojrzałość od tej, która została nam ukazana. Podczas serii zdarzało się, że  kliknij: ukryte  Linda we wspomnieniach Banriego zachowywała się dużo dojrzalej niż teraz cała grupka przyjaciół razem wzięta. Nie polubiłam  kliknij: ukryte  głównej pary. Kouko była rozpieszczoną dziewczyną, która w moim odczuciu była osobą posiadającą najgorsze możliwe cechy. A przynajmniej ich kombinacja wpadła baaardzo niekorzystnie. Banriego również nie darzyłam sympatią. To chłopak, który tak naprawdę  kliknij: ukryte  nie ma zielonego pojęcia co czuje (od początku do samego końca seansu). Niestety swą  kliknij: ukryte  amnezją nie udało mu się zdobyć również mojego współczucia. Pojawiała się ona w takich momentach, że wzbudzała raczej lekką irytację.
Żeby nie było – Golden Time stworzył dwie postacie, które nawet polubiłam (pozostali, których nie wymieniłam zostali mi obojętni). Były to Linda i Oka. Obie były bardzo sympatycznymi postaciami. Wydarzenie z udziałem Chinami bardzo mnie rozśmieszyło, a mianowicie  kliknij: ukryte  odrzucenie Mitsuo… A raczej sposób odrzucenia go.
Przechodząc do czegoś innego niż bohaterowie – graficznie seria dość dobrze się prezentuje.
Zakończenie  kliknij: ukryte  z początku zupełnie mi się nie spodobało. Chociaż jak popatrzyłam na to z drugiej strony – Linda znajdzie sobie kogoś lepszego (co naprawdę nie będzie takie trudne) od Banriego i ułoży sobie dobrze życie. Mnie by to odpowiadało…

Golden Time niestety nie sprostało moim oczekiwaniom (choć nie były aż tak wysokie). Co prawda da się odszukać zalety tej serii, ale prawdę mówiąc nie polecam.

Kpina.

Miało być ciekawie i całkiem oryginalnie, bo jednak środowisko studenckie i w ogóle ludzie w wieku naście wzwyż są niezwykle rzadko bohaterami anime, a wyszło jakieś nieporozumienie.

Już od pierwszych odcinków widać, w jakim kierunku potoczy się historia. Pojawia się najlepszy przyjaciel, pewna tajemnicza dziewczyna (oczywiście przyjaciółka z dzieciństwa, no a jakże), nieprzystosowana społecznie dziewoja, którą trzeba odbić kumplowi, o czym mówi sam opening ( kliknij: ukryte  Banri i Kouko niezmiennie stoją, trzymając się za ręce, czyli wiadomo, jaka będzie końcówka. No i z kim). Tym samym skopano cały wątek trójkąta romantycznego z drugą z dziewczyn, bo chłopak mógł niemal zdradzać pierwszą, ale i tak nie było sensu się tym przejmować,  kliknij: ukryte  skoro ostatecznie wszystko będzie cacy. I chyba dobrze, że twórcy oszczędzili poplątania wątków romantycznych, czyli każdy z każdym i jeszcze zmiana na drugą nóżkę po dwa razy, bo wyszłoby jeszcze gorzej, niż jest. A jest źle.

Główną wadą i tym, co ciągnie serię na dno, są bohaterowie, którzy zachowują się jak upośledzeni umysłowo lub dzieci z podstawówki, a nie dorośli, samodzielni ludzie. Reagują skrajnie dziecinnie, tarzają się po podłodze, mówią słodkimi głosikami… Powiedzmy, że japońskie licealistki są najdziwniejsze na świecie, ale studentkom powinno to już przejść. Tym samym kompletnie wali się cała wiarygodność nie tylko kreacji postaci, ale także miejsca akcji, bo o uczeniu się nie ma kompletnie nic. Zero. Chodzą czasem na wykłady tylko po to, by spece od teł mogli narysować ławki, i tyle. Nic z tego nie wynika; z przedstawionych scen można wywnioskować, że ich życie to same imprezy, kłótnie przedmałżeńskie, wariowanie w gronie przyjaciół i czasem jakieś dorabianie sobie. Nie ma ani śladu po STUDIOWANIU. To kolejna ogromna wada, bo skoro już wybrano taką scenerię, to powinna ona czemuś służyć, a tymczasem stworzono przedszkole dla dorosłych.

Główny bohater to w sumie taka mamałyga, nie dość, że wygląda jak mały chłopczyk, to jego problemy egzystencjalne… Rozumiem, można żyć przeszłością i ciągle się zamartwiać, ale, na Boga, dlaczego własnej dziewczynie nie mówić o takich rzeczach, czemu ciągle kłamać i zachowywać się tak nielogicznie? A, tylko po to, by coś się działo… no tak.
Tak naprawdę kłopoty związane  kliknij: ukryte  z amnezją nie są niczym zabawnym, to dramat, ale takie przedstawienie uwłacza istocie problemu. Bo całym sensem takiego życia jest jedna dziewczynka, przecież to oczywiste!

O ile główny męski bohater nadaje się tylko do leczenia psychiatrycznego i wielu sesji z terapeutą (czemu o tym się w ogóle nie mówi?!), o tyle miejsce Kouko jest już jedynie w izolatce na wyspie odciętej od cywilizowanego świata. To coś ma psychikę bobasa, kompletny brak odpowiedzialności, przewidywania, liczenia się z kimkolwiek i czymkolwiek, ale nie ze złej woli, tylko z ograniczonej ilości fałdek na mózgu. Jak można tyle czasu dręczyć biednego osobnika z taką samą determinacją i nie widzieć bezsensu tego wszystkiego? To nawet nie zachowanie dziecka. To zachowanie niepełnosprawnej umysłowo psychopatki.

Tła czasem bardzo ładne, ale jak się w drugiej połowie serii postaciom dokładnie przyjrzałem, to zobaczyłem w niektórych scenkach potworki. Koślawe, kanciaste obrysy, monstra jakieś momentami. No straszne.

Jeśli ktoś szuka ciekawej komedii romantycznej z dorosłymi bohaterami – to nie ten adres.

4/10. Ale to chyba za wiele.

Postanowiłam obejrzeć to anime, kiedy dowiedziałam się, że wyszła spod produkcji tej samej autorki co Toradory.
Oczywiście, spodziewałam się takiej czegoś, co tak mnie wciągnie jak Toradora. Niestety, momentami Golden Time dłużył się niemiłosiernie.
Sam pomysł z amnezją Tady Banriego wydawał się dość ciekawy, ale przyłączę się do stwierdzenia, że te walki z samym sobą były po prostu dziwne. Tak jak ujął to Nikodemsky: czy to przypadkiem nie było bardziej rozdwojenie jaźni?
Główny bohater – tutaj mam dwie kompletnie sprzeczne opinie. Ten „nowy” Tada nie przypadł mi jakoś specjalnie do gustu, natomiast „stary” jakoś bardziej mi się tu spodobał.
Koko. Przez pierwsze odcinki mnie strasznie irytowała, chociażby wszystkie sceny z nią i Yaną. Pomimo tego sam wątek z Koko i Mitsuo był całkiem ciekawy. A właśnie, Yana! Był zdecydowanie moją ulubioną postacią męską w tym anime.
A Linda? Miałam nadzieję, że będzie z Banrim, ale pod koniec serii doszłam do wniosku, że to Koko lepiej do niego pasuje. I jeszcze Oka, mogłaby jakoś inaczej wyjaśnić Mitsuo dlaczego  kliknij: ukryte  go nie chce, a nie się od niego odcinać.
Całość była całkiem przyjemna. Rzeczywiście, gdyby skupić się troszkę bardziej na drugoplanowych bohaterach, to byłoby jeszcze ciekawiej.

Po wielu negatywnych opiniach postanowiłem zestawić Golden Time na dalszy plan i obejrzeć „kiedyś w wolnej chwili” – spodziewałem się czegoś, co będę miał ochotę rzucić po kilku odcinkach, cieszę się jednak, że również tym razem zastosowałem się do zasady „sam zobacz” i wcale nie żałuję.

Jedyne dwa rozczarowania z mojej strony – spodziewałem się burzliwego romansu, dużej dozy dramatu lub choćby większych emocji od postaci – z każdej z tych rzeczy dostałem tylko namiastkę(może tych emocji bywało miejscami więcej) – takie miałem wrażenie po kilku odcinkach, przy połowie jednak wiedziałem, że nie ma na to większych szans, czy jestem zły z tego powodu? niespecjalnie.

Drugą rzeczą byłoby podejście do głównego bohatera i stworzenie fabuły w okół jego i jego sytuacji, większość GT to tak właściwie próba akceptacji samego siebie, poza tym nie jestem specjalistą w dziedzinie psychologii ale czy przypadkiem autorka Toradory tym razem  kliknij: ukryte  nie pomyliła Amnezji z rozdwojeniem jaźni? Rozumiem jaki miał cel ten cały zabieg ale tworzenie wspomnień z pewnego okresu jako odrębną osobowość to dość… pochopne założenie, te wspomnienia mogą określać w pewien sposób charakter osoby i nadal są jego częścią i raczej nie działa to w sposób „albo to albo to”.

Przyzwyczajony jestem do szkolnych romansów z licealistami w tle(w tym przypadku właściwie nie ma jakieś większej różnicy, ponieważ większość bohaterów jest na pierwszym roku studiów – uczuciowo teoretycznie nie powinno to odgrywać jakiejś większej roli ale powiedzmy, że śmiało można zaliczyć bohaterów jako grupę studentów), niewiele obejrzałem poważnych romansów(tak właściwie mógłbym tylko zaliczyć serię Nana i częściowo Kimi no Iru Machi) – w tym przypadku wydaje mi się, że był to odpowiedni balans pomiędzy czymś poważniejszym, a lżejszym romansem z elementami komedii(elementów komediowych może nie było jakoś wiele ale choćby  kliknij: ukryte  przy „egzorcyście” parsknąłem śmiechem :D).

Postaci:

Nana – postać, która najbardziej mnie zaintrygowała i zapewne nie tylko mnie, zaczynając choćby od uderzającego podobieństwa do czarnowłosej dziewczyny z serii Nana, podobny charakter, tylko jej muzyka… ehh o ile to można było nazwać muzyką, w serii Nana jeszcze to jakoś brzmiało( kliknij: ukryte  wyglądało to trochę jak środkowy palec w stronę twórców Nany i jej twórczości). Z tego co pamiętam, to  kliknij: ukryte  naprawdę nazywała się inaczej, choć nie przypominam sobie, żeby ktoś ją nazwał „prawdziwym imieniem” – zastanawiam się, czy tutaj jest jakaś zależność, czy „easter egg”.

Tada Barni – spotykałem się już z różnymi dziwnymi imionami w seriach anime ale to z jakiegoś powodu wydaje mi się dotychczas najdziwniejsze… pomijając jednak kwestię imienia, większość akcji skupia się praktycznie na nim i jego sytuacji, jakkolwiek sam bohater jakoś specjalnie mnie nie irytował,  kliknij: ukryte  tak jego „walki ze samym sobą” bywały dość… dziwne. Podobało mi się jego podejście do kilku spraw, był szczery i tym samym całość nie przeciągała się( kliknij: ukryte  mówię tutaj choćby o sytuacji, w której powiedział Koko, że nie mogą być przyjaciółmi).

Linda – strasznie nieszczera i przez nią wynikło wiele problemów, mimo tego z jakiegoś powodu zrobiło mi się jej żal… faktycznie zadbana dziewucha, dopracowana charakterystyka i jakkolwiek brakowało jej może szczerości, tak też starała się układać niektóre elementy nieco uważniej.

Mitsuo – całkiem interesujący przykład „kumpla”, spodziewałem się więcej powiązań w czasie serii(wnioskując po pierwszym odcinku) z głównym bohaterem, jednak odłożono go na dalszy plan, poza tym momentami robiło mi się również żal chłopaka :\

Oka – typowy przykład „roztrzepanej i pozytywnej” koleżanki z klasy, martwiłem się trochę, że taka pozostanie do końca serii, na szczęście autorzy dołożyli jej trochę „uczuć”.

Koko – jej nie potrafiłem do końca rozgryźć… zarówno na początku jak i później sprawiała wrażenie całkiem innej postaci, jakby przez ten krótki czas przeszła dość poważną metamorfozę osobowości – może to tylko moje wrażenie ale tak to właśnie widziałem. Udało mi się ją polubić dopiero pod koniec serii, ciężko mi się przekonać do typowych „księżniczek” w seriach anime i prawdę mówiąc do końca dopingowałem Lindzie ale też koniec końców nie jestem rozczarowany.

Fabuła – o większości wspomniałem już wcześniej, 24 odcinki to dość dużo jak na serię anime i da się pomieścić dużo materiału, spodziewałem się różnych gwałtownych akcji pomiędzy bohaterami, dramatu w dużej mierze i przewidywalnego końca, końcówką byłem dość zaskoczony ale samą historię można było poprowadzić nieco zgrabniej.

Zaskoczony nieco byłem też przebiegiem całości  kliknij: ukryte  - szczerze byłem przekonany, że koniec końców Tada wybierze Lindę ale wyszło na to, że tylko „jego stara osobowość” była zakochana w niej, a „nowy on” tylko czasami za nią tęsknił. Pomijając już w ogóle WTF w ostatnim odcinku, kiedy Linda odpowiedziała „tak” jego starej osobowości – rozumiem, że była to forma akceptacji ale patrząc na to obiektywnie można się nieco zmieszać… żałuję, że cały wątek romansu nie był lepiej rozpisany – w efekcie nie zostały nawet bardziej rozbudowane wątki poboczne innych postaci, tylko dano lekki posmak.

Kreska – na poziomie wyżej, niż akceptowalnym, nie bardzo rozumiem tylko 5 w recenzji, jest o wiele więcej serii, gdzie można byłoby się uczepić do wielu rzecz ale tutaj nawet postacie drugoplanowe i nawet osoby w tle były całkiem zgrabnie zarysowane.

Seria miała swoje lepsze i gorsze momenty ale na dłuższą metę wcale się nie nudziłem i cieszę się, że zdecydowałem się obejrzeć po takim czasie Golden Time – ocena ode mnie to 7/10.

PS. Gdzieś w komentarzach(jeśli dobrze pamiętam) wyczytałem, że autorka Toradory nie potrafi pisać romansów i się nigdy nie nauczy, ani Golden Time, ani Toradora! nie były może arcydziełami ale szczerze mówiąc nie ustawiałbym ich jakoś nisko razem z przeciętniakami albo jeszcze niżej – i jeśli faktycznie poziom jest taki niski, to chętnie usłyszałbym propozycję czegoś „dobrego” w tej kategorii :)

Coś innego niz głupiutkie 16 latki bojace wyznac swoja milosc facetowi itd. bardziej dojrzałe.
3/10? brak słow dla recenzentki. Taradora przy tym to calkiem inna bajeczka. wole to.

Właśnie obejrzałam ostatni odcinek. Szukałam ostatnio anime, które rzeczywiście mnie „pochłonie”, i tym razem nie mogę zgodzić się z tanuki. Pomyślałam : O boże taka słaba recenzja, może sobie odpuszczę, ale z braku chęci i czasu na poszukiwanie czegoś inngo obejrzałam. Wiadomo – gustach się nie dyskutuje. Moim zdaniem było to w końcu coś nowego, innego, wzruszającego na pewno i realnego. Problem głównego bohatera naprawdę rusza za serce, temu osoby które obejrzały 4 czy 5 odcinków wypowiadają się na temat tego anime są co najmniej śmieszni. Proszę, oglądajcie do końca, później oceniajcie. Bo ktoś taki jak ja trafi na to anime, poczyta komentarze czy zobaczy ocenę to zrezygnuje, a warto warto obejrzeć to anime. Mam nadzieję, że nikt nie poczuje się urażony moją wypowiedzią, tylko zrozumie, że każdy człowiek jest inny i każdy ma inną wrażliwość. Podsumowując , oceniam to anime 10/10, za pomysł, wrażliwość, zakończenie i wiele innych. Dziękuję wszystkim pa :)

Zacznijmy od oceny openingów i endingów.
Powiedziawszy szczerze, jak ktoś nie lubi muzyki poważnej, to pozycje te nie spodobają mu się. Jednak moim zdaniem opening w drugiej części serii to jeden z najlepszych openingów ostatnich 12 miesięcy. Lepszy był chyba tylko opening Noragami.
Nie jest to kontynuacja „Toradora”, ani nie jest to druga „Toradora”. Więc jeśli ktoś czegoś podobnego oczekiwał, to się zawiódł. Prawda jest taka, że najpierw obejrzałem „Golden Time”, a później „Toradora” i moim skromnym zdaniem,„Toradora” jest słabsza, chociaż może i bardziej emo. Jeśli zaś chodzi o brak realizmu, to „Toradora”, bije „Golden Time” o głowę.
Zarzut kolejny – nieprzewidywalność bohaterów, nie wiem jak inni, ale ja nie lubię oglądać zawsze tej samej historii, więc to że bohater zachowuje się inaczej niż bym oczekiwał, to raczej zaleta niż wada.
Główny bohater i postacie poboczne nie są jakimiś superbohaterami, są niezdecydowani i niekonsekwentni, ale tacy w końcu są ludzie. W sumie można powiedzieć, że taka lub podobna historia mogła wydarzyć się przy dowolnej uczelni w dowolnym wielkim mieście na wschód od Tokio i na zachód od Yokohamy. Owszem było tam kilka scen i kilka wątków ocierających się o smrodek dydaktyczny kliknij: ukryte  , choćby zdrada szwagierki Lindy, czy historia wypadku przy powrocie z wycieczki nad morze. Jednak nie zmienia to mojej opinii o tym anime, że jest to jedno z lepszych anime w ostatnim czasie.

Z żadną recenzją na tym portalu nie zgadzałem się tak jak z tą! Widzę też, ze reszta redakcji wystawiła podobne oceny. To się chwali!

Recenzje pisane z myślą przewodnią „w danym produkcie wszystko jest do d…” mają dwie zasadnicze słabości:
- znikomą wartość informacyjną. Czytelnik widząc niską ocenę, chciałby się czasem dowiedzieć, co ją spowodowało, a „wszystko” jest mało konkretną odpowiedzią.
- trzeba mieć odpowiedni autorytet, żeby przepchnąć taką argumentację dla kogoś poza „krewnymi znajomymi Królika”. Mówiąc szczerze, Rogera Eberta na tym portalu nie uświadczymy.

Tak więc zamiast toczyć pianę z ust/wylewać swoje frustracje można spróbować znaleźć sedno problemu (ale nie jakiś ogólnik w stylu tak często spotykanej „nierealistyczności” czy „dziur w scenariuszu”) i od niego wyprowadzić dalszy atak, pokazując, jak wpłynęło na jakość innych elementów. Przy takiej strategii nawet osoby nie zgadzające się z końcowym werdyktem mogłyby stwierdzić, że „coś w tym jest”.

W tym wypadku dość łatwo wskazać „najsłabsze ogniwo”, bo podejrzewam, że sporo osób się zgodzi, iż autorka strzeliła sobie w stopę zmieniając przedamnezyjne wspomnienia w ducha Banriego (trochę się zdziwiłem, że autorka poświęciła temu tylko drobną wzmiankę). W ten sposób coś co mogłoby być dość interesującym konfliktem wewnętrznym (czy przeszłość jest równie ważna jak teraźniejszość?) zmienia się w nieświadome przepychanki z wzbudzającym niechęć antagonistą (i ta niechęć przenosi się na Banriego ze wspomnień), który ciągle kombinuje, co by tu jeszcze spieprzyć (przy jego kolejnych wejściach i pozostałe postacie się dziwnie zachowuję, i fabuła się sypie). To że autorka novelek (a za nią twórcy anime) nie potrafi dać sobie siana z tym pomysłem prowadzi do tego, że zakończenie w większym stopniu wywołuje reakcję WTF, niż jest wzruszające.

Najśmieszniejsze jest, że wysiłek potrzebny do wyegzorcyzmowania delikwenta z historii byłby minimalny i przyniósłby natychmiastowe korzyści. Retrospekcje równie dobrze mogłyby być podawane z perspektywy Lindy, dzięki czemu dawny Banri miałby większą szansę być uznany za trochę niedojrzałego, lecz w sumie dość fajnego chłopaka niż płaczliwego gnojka, jakiego poznaliśmy w anime. Zamiast klątw mielibyśmy zwyczajny przedłużający się brak szczęścia (zdarzający się czasem każdemu), który czasem potrafi wpłynąć w istotny sposób na związek (bo przy niepogodzie trudniej być zakochanym, a łatwiej o wątpliwości). Nie muszę chyba pisać, że problemy z ostatnich odcinków i samo zakończenie miałoby w większym stopniu ręce i nogi. Może nie dostalibyśmy produktu z najwyższej półki, ale jakiś potencjał na solidną opowieść dało się tu zauważyć.

Nie mówię, że seria jest wybitna, ale poza wątkiem paranormalnym była czymś najbliższym „normalnego” romansu obyczajowego z serii które ostatnio oglądałem.

Autorka po prostu zawiodła się na tym konrektnym anime, bo patrzyła przez pryzmat Toradora! (co sama zreszta podkreśla).
Myślę, że powinna trochę spokojniej podejść do recenzowania tej serii, a nie wylewać aż tyle pomyj.

Fakt bohaterowie mają swoje dziwactwa (np. bohater to straszny mazgaj, no ale wam też by odbijało gdyby nawiedzał was duch „poprzedniego ja”. Tak jak on mają chyba mniej więcej ludzie chorzy na rozdwojenie jaźni). Ale znam parę osób, które zachowują się podobnie jak niektórzy bohaterowie, dlatego też moge powiedzieć, że postacie są całkiem realistyczne.

Ja czerpałem przyjemność z ogladania serii i raz jeszcze powtarzam, że na mój gust autorka trochę za bardzo „zjechała” Golden Time. Z drugiej jednak strony, nie oglądałem za dużo „realistycznych romansów”, więc moja skala porównawcza też moze być niekompletna. CHyba obejrze sobie to Toradora!

chaotycznie prowadzone przez scenarzystów postaci zachowują się w sposób skrajnie nieprzewidywalny i pozbawiony realizmu.

Akurat są one realistyczne, to nie znaczy, że interesujące. W sumie da się zbudować interesującą postać, przy której nie da się wytłumaczyć motywów jej działań, ale tutaj tego nie zrobiono.

postaci zachowują się w sposób skrajnie nieprzewidywalny i pozbawiony realizmu. Nie wiedzą, czego i kogo pragną,

Mało na świecie takich ludzie, którzy nie wiedzą czego i kogo chcą? Gdzie tutaj brak realizmu?
Mam wrażenie, że autor recenzji czerpie wiedzę o świecie, wyłącznie z produkcji telewizyjnych.

Jak zwykle nie zawodzicie. Wybitna seria to to nie jest, ale 3/10? Szkoda słów ;d

Dowód na to, że nawet doświadczona i utalentowana ekipa produkcyjna nie stanowi gwarancji sukcesu.

Przecież tu nei było żadnej gwarancji sukcesu, była za to gwarancja porażki sygnowana nazwiskiem autorki toradory, która dobrych romansów pisać już się nigdy nie nauczy.

Anime jest świetne, bardzo podoba mi się, że jest w realiach studiów. Fabuła jak dla mnie 10/10, osoby które lubią romans, okruchy życia, dramat i komedię powinny to koniecznie obejrzeć. Pięknie przedstawiona relacja między głównymi bohaterami, jest czas kiedy jest wspaniale, jest i czas cięższy. Czego chcieć więcej? Wspaniali wspólni znajomi z którymi spędza się czas, którzy są szczerzy w przyjaźni i pomogą, nawet jak sytuacja jest beznadziejna. Czego chcieć więcej, wspaniała dziewczyna, wyżej wspomniani przyjaciele. Razem z tym wszystkim znacznie łatwiej przeciwstawić się przytłaczającej rzeczywistości po stracie pamięci, a potem po jej odzyskaniu do wydarzeń sprzed wypadku a utracie tej teraźniejszej. Było już dołująco, wszystko miało się zakończyć, ale prawdziwa miłość i przyjaźń przetrwały, naprzeciw złym wydarzeniom. No i w końcu odzyskanie harmonii z samym sobą. 10/10 jestem pod wrażeniem.

Tragedii nie ma, ale gdyby fabuła poszła trochę w postacie drugoplanowe i ich relacje mogłoby być o niebo lepiej. Główny bohater jest hmmm… po prostu mi nie pasuje.

Zmordowałem do końca to anime. Seria jest naprawdę chaotyczna, od początkowych do końcowych odcinków tak naprawdę ciężko określić co ci autorzy chcieli pokazać. Golden Time cierpi na tą przypadłość do wszystkiego, do niczego. Trochę tam szkolnej komedii, przeciętnego jak dla mnie romansu (de facto z irytującą, próżną bohaterką w roli głównej), na dobrą sprawę ukręcili tam też wątek psychologiczny, a na zwyczajnej, choć lekkostrawnej haremówce kończąc. Generalnie rzecz biorąc nie ma tragedii – to wszystko oglądało się w miarę przyzwoicie.

Zasadniczo rzecz biorąc to nie jest to złe anime, nie trąci jakąs wybitną głupotą czy pospolicie kiepskim wykonaniem. To po prostu przeciętna, średnia seria – wraz z do bólu wręcz oklepanym zakończeniem. Ma swoje wady, ma kilka zalet – jak chociażby przystępność i lekkość w odbiorze.

Oglądać? Szczerze – jak kto chce – jeśli masz ochotę na odskocznię w postaci średniego jakościowo i fabularnie romansu – to oglądaj – w innym wypadku, jeśli po głowie chodzą ci klasyki poważnego kina japońskiej animacji – omijaj to szerokim łukiem, zawiedziesz się, to nie jest poważna seria, a prędzej taka, która w małym stopniu chce pretendować do takiej.

6/10 – to chyba zasłużona ocena. Mniej dać nie mogę, ze względu na w miarę wiarygodne wykonanie, a więcej… cóż… zabrakło tego przysłowiowego miodu.

Fabuła pociągnie pewnie do ostatecznej decyzji za kim pójdzie Banri. W kolejnych epkach spodziewam się coraz większych przebłysków pamięci no i walki z samym sobą co do uczuć. Koko koszmarnie nieogarnięta postać żyjąca w swoim świecie. Być może z początku było to asekuracyjne wyznanie miłości ale z postępującymi odcinkami nie można jej odmówić zaangażowania. Jak już ją weźmie to na całego. Taki typ kobiety „emocjonalnej wariatki” też ma swoich fanów. Linda wkurza bo gra stonowaną a widać, że chciałaby być z Banrim. Nie ma jaj by mu powiedzieć wprost. Jego decyzja będzie uzależniona od tego co jeszcze przypomni mu się po drodze, czyli totalnie losowa moim zdaniem.

16 odcinków za mną, a nie mam zielonego pojęcia do czego ta seria w ogóle dąży. D:

Nowy opening to najgorszy opening, jaki w życiu słyszałem.

jestem po 4. odcinku i muszę stwierdzić, że tak zje***** bohaterki w życiu nie widziałam. to coś powinno się leczyć. mam nadzieję, że takie idiotki nie istnieją w prawdziwym życiu. przeżyłabym, gdyby anime po prostu „stwierdziłoby”: „to jest psychopatka, współczujcie tym biednym ludziom, którzy muszą mieć z nią do czynienia”, ale nieeeee… twórcy chcą nam wmówić, że Koko (tak się chyba nazywa?) jest tak naprawdę dobra, słodka, blablabla, że to ona jest ofiarą, bo jej przyjaciel z dzieciństwa nie chce (też bym nie chciała na jego miejscu). bleh ohyda. odechciało mi się oglądać

Odniosłem wrażenie, że twórcy tego anime mają niebagatelny dylemat w jakim kierunku pójść. Pierwsze odcinki wskazywały na luźniejsze podejście i w gruncie rzeczy standardowy jak na lekką serię klimat. Ale nagle po kilku epizodach zrobiło się… całkiem poważnie, dramaty postaci i takie tam…

Tak czy inaczej – po anime twórców Toradory spodziewałem się czegoś lepszego, bardziej wyważonego. Niby – cholera – złe to to nie jest, człowiek się przez chwilę zastanowi co dalej z tymi bohaterami. Niemniej seria w żadnym wypadku nie wysuwa się poza granicę przeciętności jaką ostatnimi czasy twórcy anime raczą swoich widzów. Perłą okruchów życia ostatnich miesięcy mogę nazwać chyba tylko Gin no Saji – tutaj wiedziałem za co się biorę i właśnie takie wymarzone anime o okruchach codzienności dostałem. Natomiast Golden Time… Golden Time po prostu krzaczy nierównym poziomem, miejscami poważnie zdurniałymi zachowaniami bohaterów i ogólną przeciętnością.

Niech przysłowie posłuży mi za pointę tej wypowiedzi – „Nie trzyma się dwóch srok za ogon”.

Pfi! Tak jakoś mi się skojarzyło. Tekst do Banriego  kliknij: ukryte  z tym sztormem/burzą był świetny, prawdziwy punkt kulminacyjny zabawnego odcinka. Niestety potem „napięcie” opadło. Czemu autorzy próbują robić z tego realistyczną serię? Fajniejsze są elementy fazowe w tej produkcji, czyli większość tego odcinka. Autorzy zamiast się powstrzymywać powinni iść na całość. Bazowanie na głupocie i mocno przerysowane sceny naprawdę ciekawiej im wychodzą, stąd lepsza dobra komedia w garści, niż słaby romans na dachu. Miło, że chociaż ostatnia scena znów mnie rozbawiła –  kliknij: ukryte  reakcja wychodzącej po zdjęcie Kouko tak bardzo przypominała dziecko z pierwszych klas podstawówki idące z przyjacielem na plac zabaw.

Oj, coraz bardziej zawodzi mnie to anime. Liczyłam, że skoro seria obraca się wokół studentów, to będą oni zachowywali się chociaż trochę dojrzale. Ale nic z tego. Prawie każda postać tutaj prezentuje umysłowy poziom ucznia gimnazjum (względnie pierwszych klas licealnych), przez to dla mnie ta seria niczym nie wyróżnia się od przeciętnego szkolnego anime, jakich wyszły już setki… A nawet jest gorzej – nie dość, że Banri to totalna ciapa, która daje sobą pomiatać jak wlezie (czego nawet jego amnezja nie tłumaczy), to Koko prezentuje chyba jeden z najbardziej wkurzających charakterów kobiecych, jakie dane mi było oglądać. Z każdym kolejnym odcinkiem jej zakręcenie i żywiołowość przechodzi coraz bardziej w czyste bycie wrzodem na tyłku dla każdego z jej otoczenia… Naprawdę trzeba być chyba masochistą, by się z taką osobą zadawać…
Całości z pewnością nie ratuje też powtarzalny i mocno naciągany humor – nawet porządnie wyśmiać się przy tym nie da :/

Nie wiem, co mnie bardziej dobija w tym anime: zachowanie Koko czy Banriego.
 kliknij: ukryte  Banri – bo daje się wykorzystywać, jest potulny na każde skinienie Koko i lubi uciekać od ludzi w trudnych sytuacjach (2x Linda, raz z Koko, chociaż to było bardziej uzasadnione).
Koko – na początku jeszcze ją znosiłam. Była całkiem sympatyczną postacią, jak się ją obserwowało z daleka, ale później już tylko irytowała: 1.za ciągle uganianie się za Mitsuo 2. za bycie niesamowicie zaborczą i samolubną dziewczyną 3. za wyznanie miłości ze strachu przed straceniem jedynej osoby, która zdaje się znosić jej towarzystwo.
Do tej pory uważałam, że Mitsuo przesadza w chłodnym traktowaniu Koko, ale jeżeli ona tak się do niego odnosiła od podstawówki, to się w sumie nie dziwię.
W sumie oglądam to anime, bo liczę na  kliknij: ukryte  rozwój relacji między Banrim a Lindą. Gdyby nie ten wątek i postać, to bym chyba w ogóle porzuciła oglądanie serii.

Wprost idealny tytuł dla siódmego odcinka, Koko wymiata, a Banri  kliknij: ukryte  bałwan do kwadratu, nie zauważa, że ona sobie nim pogrywa, szepnie czułe słówko, a on jest już gotowy polecieć za nią do Paryża, bo właśnie tam wyśniła sobie swój „pierwszy raz”, bogata panienka nie rozumie własnych uczuć, a wyznała Banriemu miłość, bo bała się go „stracić” na rzecz tej Malutkiej.

Jak na razie anime super. W końcu ogarnięty główny bohater, który mówi co myśli i nie boi się działać. Żeby tylko nie poszło to wszytko w banał.

Czy te serie są ze sobą powiązane?

Szczerze mówiąc przyjemnie się oglądało. Relacje były pokazane w całkiem przyzwoity sposób. Odcinek momentami zabawny. Z tego co widzę seria ma mieć 24 więc trudno co powiedzieć o całości ,gdyż nie zaraz tak było że pierwszy odcinek dobry kolejne słabsze ,a serie oglądało się do końca z przymusu bardziej niż faktycznej przyjemności płynącej z oglądania anime.

No to po pierwszym odcinku już znamy oś fabuły, ale trzeba przyznać, że studio się spisało piękna postać głównej bohaterki, choć seiyuu mało znani, niestety nie udało mi się wyłapać żadnego znanego mi głosu, a szkoda. Ogólnie seria zapowiada się pozytywnie.