Tanuki-Anime

Już wcześniej trafiłam na ten tytuł, a teraz powtórnie i cieszę się że seria nie umknęła gdzieś w powodzi anime.

Dla mnie to z pewnością jedna z prawdziwszych, bardziej naturalnych serii. Wątki obyczajowe nie są z powietrza, a romans (mimo że jak dla mnie mało romantyczny) to jest jednym z niewielu prawdziwych, zupełnie realnych.

Postacie również. Wiem, że jest pierwowzór, ale oceniam to co na ekranie. I jestem pod wrażeniem. Może za wyjątkiem sióstr, których głosy były przesadne – to reszta, zwłaszcza głowni bohaterowie – świetni.

Zaczynałam z 6­‑7/10 a w miarę upływu czasu ocena dryfowala6w kierunku 10/10

 kliknij: ukryte  Tylko zakończenie sprawiło, że nie dałam najwyższej noty. Zbyt realistyczne.

Stroje, wystroje i tła – bardzo mi się podobały. I choć ktoś wpadl6na dziwny pomysł ozdobników kosmiczno­‑duszkowych czasem migających w tle – to chyba tylko po to- by nie było zbyt realnie i poważnie. Choć dla mnie ten zabieg, podobnie jak i użyte deformacje – były zbędne i nieprzystające.

Opening i ending zupełnie nie w moim stylu – ale już muzyka w tle mi odpowiadała.

Błędy w animacji i grafice nie zepsuły na szczęście klimatu.

Ogólnie fanom i fankom polecam oglądania „bliższych relacji emocjonalnych i nie tylko” w tym ujęciu.

Seria nie wybitna, ale według mnie – wyjątkowa

Zaraz po przeczytaniu mangi – którą uwielbiam wzięłam się za anime…. i to był błąd – po obejrzeniu pierwszego odcinka mam traume – gdzie tu klimat z mangi? wszystko jakieś takie sztywne…ponure i ciche…. no nic , może kiedyś się zmobilizuję żeby obejrzeć całość…ale jeśli całość ma wyglądać tak jak pierwszy odcinek to ja sobie daruję.
Może seria anime i dobra, ale dla osób które mangi nie czytały

Seria jest niezła jednak nie oczarowała mnie już tak jak Nana. I to jest chyba główny problem, bo nie udało mi się jej nie porównywać. Rysunki na domiar złego mnie nie oczarowały, postaci nie miały tego „ach, eh” a atmosfera była dla mnie zbyt duszna.

Szczerze mówiąc to ja nie dawałam temu związkowi szans na przetrwanie,ten Georgie raczej traktował to jak przelotna znajomość,bardziej skupiał się na projektowaniu niż na uczuciach,wolałam żeby na końcu jednak Yukari była z Hiro,no ale cóż końcówka też nie była zadowalająca,kreska przyzwoita osobiście widziałam gorsze.Fabuła taka sobie (dramatem tego nie można nazwać). Natomiast jednak wolałam Nanę.Ale to też można obejrzeć.

Odkąd tylko zapoznałam się pierwszym tomem Paradise Kiss, nie mogłam się doczekać kiedy zagłębie się w seans anime. Jestem wprost zachwycona uniwersum, postaciami, które są złożone i rozbudowane na tle psychologicznym i relacjami między nami, a również realizmem tej serii. Chociaż swoje przywary również ta seria posiada. Zacznę od wymienienia plusów:
-Cudni bohaterowie(mi do gustu zwłaszcza przypadła Miwako, Yukari, Isabella i Hiroyuki), ich działania, motywy nimi kierujące były bardzo dobrze przedstawione. Nikt nie został wyidealizowany, każdy z nich ma swoje wady jak i zarówno zalety, na swoich plecach ciągnie bagaż doświadczeń(m.in. rozterki sercowe, problemy z rodzicami).
-Ogromną zaletą tego anime są kreacje bohaterów, mam na myśli zarówno ich wygląd jak i ubrania, które są naprawdę bardzo ładne.
-Zakończenie kliknij: ukryte  słodko­‑gorzkie(ostatnio natrafiam na książki, filmy, anime, mangi z właśnie takimi zakończeniami ;.;), które bardzo mi się spodobało.
-Opening, który ciągle mi chodzi po głowie i ending z komiczną animacją.
-Pomysł na „magiczne lekarstwo” wydał mi się bardzo interesujący…tak naprawdę chyba każdy z nas ma takie magiczne lekarstwo. :)
W porządku, a teraz podam parę negatywnych cech Paradise Kiss:
-Szkoda, że scenarzyści wycięli sporo zabawnych fragmentów, które nadawały tej historii również barw.
-Postacie pierwszoplanowe i drugoplanowe całkiem ładnie zostały przedstawione, ale przechodni lub niektóre przedmioty niestety kulały pod tym względem.
-Poza openingiem i endingiem niestety muszę wskazać brak muzyki w tle. Tylko parę razy słychać było muzykę podczas dwunastu odcinków, a to zdecydowanie za mało.


Podsumowując, sądzę, że Paradise Kiss jest naprawdę udaną produkcją, z malutkimi niedociągnięciami. Dla wielbicieli romansów pozycja obowiązkowa, ale nawet Ci, którzy nie przepadają za tym gatunkiem(jak ja) mogą znaleźć coś dla siebie. Wydaję mi się, że osoby, które zaznały choć raz w życiu rozterki sercowej doskonale zrozumieją przekaz filmu i zżyją się z bohaterami.
9/10.

Obok Nany moja ulubiona obyczajówka/dramat [oczywiście Nana dużo lepsza], szkoda że takich pozycji jest jak na lekarstwo…

Jak w temacie. Obejrzałam je dość dawno niemalże za jednym tchem, ale nie czułam się do końca usatysfakcjonowana… Próbowałam po raz kolejny parę dni temu wrócić do serii, ale (wybaczcie mi Fani!) nudził mnie. Nie umiem się przyzwyczaić do kreski i sposobu animacji postaci. Bądź co bądź przeszkadza mi także taka… panująca w tle „cisza” – nie wiem czy ktoś miał podobne odczucia. Nie da się ukryć, że anime typowe dla fanów mody i romansów. Pomijając to, że jestem miłośniczką romansów, modą także nieco się interesuję (ale do niewolnicy mi daleko!) to jednak ta propozycja pozostawia u mnie dość sporą rezerwę.

JA się pytam :CO TO MA ZNACZYĆ?! Anime bardzo dobre, grafika mi się podobała a muzyka świetnie pasowała do klimatu, ale to zakończenie to naprawdę było fatalne mimo iż innego sobie chyba nie wyobrażałam.  kliknij: ukryte  Zazwyczaj jest szczęśliwe zakończenie w takich anime, ale tu BOOM!!! Relacje postaci z anime nie są takie cudowne jak w innych anime tego typu. George nie poświęca takiej dużej uwagi Yukari, a ona nie czerwieni się jak on sobie z czegoś zażartuje. Zdziwiło mnie, że ktoś wpadł na pomysł wyjazdu Georga do Paryża i zostawienie Yukari. Ogólnie mi się podobało i mogę to z czystym sumienie polecić.

Spodziewałem się czegoś na poziomie Nany, ale się rozczarowałem. Przeciętne romansidło, nie dorastające do pięt Nanie…

O toż… nie jestem w stanie strawić przemycania homoseksualizmu i transseksualizmu w anime… niby fabuła i historia w anime całkiem ciekawa… a tu nagle takie coś… Z tej racji odejmuję anime parę punktów. A miało być tak dobrze…

Po oglądnięciu całęgo anime chciało mi się płakać. Nie dlatego, że Yukari nie  kliknij: ukryte  została z Georgem, ale dlatego , że nie pokazali jej narzeczonego. Wszystko pozostawili domysłom….dlatego też sięgnęłam po mangę,która odpowiedziała na wszystkie moje pytania. Wszystkim, którym zabrakło tego „czegoś” na końcu polecam mangę. Mogę jedynie zdradzić „uwaga mega­‑spoiler” kliknij: ukryte  że miwako i jej ukochany będą mieli dziecko ^^

Zamaskowano spoiler. Moderacja

Nie jestem pewien czy oglądałem to samo anime co autor. Animacja stanowczo nie wygląda na 8/10. Ogólnie określiłbym tą serię jako: Niezły pokaz slajdów z pourywanymi dialogami. Anime wyraźnie zrobione na „odwal się”, a przy większym wkładzie mogłoby być z tego coś na poziomie „Nany”...

Naprawdę dobra produkcja,z jasnym,godnym zapamiętania morałem.

Od razu mówię,że miałam spore wymagania co do Paradise Kiss i ku miłemu zaskoczeniu seria podołała.
Ciekawa historia,a co najważniejsze dobrze poprowadzone i zadowalająco rozwiązane wątki.

Bohaterowie byli nieziemscy.Byli tacy naturalni i pomimo swojej ekscentryczności tworzyli udaną grupę bohaterów,dzięki którym oglądanie anime nie bolało – a dawało przyjemność.Nawet ten nudziarz Hiroyuki dał się polubić.Co nie znaczy,że polubiłam wszystkich.
Szczególne pokłony składam jednej z postaci,która lała miód na moje serce – Miwako.
Uwielbiam tą dziewczynę.Uwielbiam jej różowe włosy,jej dziwaczne,ale śliczne ciuchy,uwielbiam jej dziecinny charakter,jej naturalność i oddanie.To przemiła istota o dobrym sercu.
Właśnie tutaj tkwi sekret tego anime – niesamowicie skonstruowani bohaterowie.Bo np.taka Miwako.Opisując ją jako „dziecinną dziewczynkę o dobrym sercu” wyobrażamy sobie kogoś pokroju Nagisy z Clannada czy Asashiny z Suzumiya Haruhi no Yuuutsu (tak,nie przepadam za tymi bohaterkami),ale tutaj ta zasada całkowicie się nie sprawdza.Tak samo jest w przypadku Arashiego czy nawet Georga (no miał pozytywne cechy…)
Dawno nie widziałam tak pozytywnych bohaterów w anime.
Kolejnym sekretem sukcesu Paradise Kiss jest oczywiście fabuła.Nie skomplikowana,ale przy tym wciągająca.
Szkoda tylko,że tak mało czasu poświęcono wątkowi Miwako,Arashiego i Hiroyukiego.Cieszę się jednak,że pod koniec wszystko zostało rozwiązane.

I zakończenie – nie wyobrażałam sobie innego. kliknij: ukryte  Rozstali się.I bardzo dobrze.Od pierwszego odcinka wiedziałam,że tak będzie.Nawet przez chwilę nie pomyślałam,że mogą zostać razem.Ta dwójka zupełnie się od siebie różni.Yukari potrzebuje stabilizacji,to dziewczyna która twardo stąpa po ziemi.To dzięki ciężkiej pracy doszła tak daleko.A George? To typ samotnika.Samolubny,zamknięty we własnym świecie sztuki.Przez całą serię miałam wrażenie,że to co czuje do Yukari to nie jest miłość.To tylko pociąg,bo jest śliczną,mądrą dziewczyną.Nie lubię takich mężczyzn,którzy uważają się za zdobywców.Dobrze,że Yukari przejrzała na oczy i ułożyła sobie życie z ....

Kreska bardzo mi się podobała.Postacie były miłe dla oka i dla ucha ( czy Miwako byłaby Miwako gdyby nie Marika Matsumoto?)

Opening – przecudny.Świetna piosenka,a do tego fajna animacja – podobały mi się wstawki z realnego świata,jak np.bilbordy reklamowe z Ai Yazawą :D


PS: Uwielbiam jak Miwako wymawia imię Caroline ^^

10.

Polecam tym, którym podobała się NANA. Jest bardzo podobne. Zostawia takie samo smutne, melancholijne, ale w pewien sposób również miłe uczucie, po obejrzeniu ostatniego odcinka. Tylko, że zawsze zostaje takie jakieś niezadowolenie. Choć oczywiście, za nic bym tej końcówki nie zmieniła.

Anime jest niesamowite, z mojego punktu widzenia nie zasługuje na nic niższego niż 1o i właśnie taką ocenę ode mnie otrzymało. Mangę zaczęłam czytać niedawno, ponad pół roku po obejrzeniu anime, a więc oceniłam animację jako oddzielny produkt.

Mimo ogromnej sympatii i czystego ciepła głównych postaci czułam między nimi a mną dość spory dystans. Przyznam, uczucie u mnie dość niespotykane, zafascynowana tą dziwną siłą przyciągania sięgałam po kolejne i kolejne odcinki. Spędzanie czasu z ferajną z Yazagaku było dla mnie czystą przyjemnością, każde z nich było dla mnie kimś tak realnym i tak zrozumiałym w swojej zawiłości i niejednoznaczności w uczuciach, że mogłabym podobnych ludzi mijać na ulicy i nawet nie zwrócić na ich odrębność uwagi. Rozpisywać się nie będę, Oczko w swoim „eseju” ukryła bardzo podobne do moich odczucia i przyznam szczerze, że gdybym miała więcej, czasu chętnie jeszcze bardziej zagłębiłabym się w opisie tej historii.

Grafika bardzo mi się podobała, każdy szczegół, każdy detal robił niesamowite wrażenie. Nawet wyskakujące na ekranie pokemony nie były w stanie odebrać mi przyjemności wpatrywania się w ekran. Bardzo lubię anorektyczne tyczki w stylu Clampa, więc kreska Yazawy, podobnie jak w Nanie, przypadła mi od razu do gustu. Muzycznie zapamiętałam genialny, „melancholijny” opening, idealne połączenie dobrego wokalu, dobrej piosenki i dobrej animacji i optymistyczny ending, który od sześciu miesięcy służy mi za dzwonek w telefonie. W trakcie trwania anime może coś leciało, ale tego nie zapamiętałam. Mimo wszystko obie piosenki, otwierająca i zamykająca, to dowód na to, że jednak istnieją anime, które mają jednocześnie dobre dwie piosenki na raz.

Fakt, że zahacza obszerny temat mody tylko narobił mi smaku do seansu i na szczęście i na tym polu się nie zawiodłam. Przerysowane kreacje bohaterów i próbująca się w nich wtopić Yukari ( na prawdę jedna z niewielu animowanych nastolatek którą szczerze polubiłam, która zachowuje się, myśli i czuje jak młódka, jednocześnie dająca siebie polubić nawet po największym wybryku ) tylko podkreślały ulotność chwili i piękna w sztuce ubierania.

Co do zakończenia  kliknij: ukryte  uważam, że wszystko było na swoim miejscu – każdy zachował się tak, jak powinien, przy okazji oboje zaznali szczęścia. Z jednej strony to nieco smutne, z drugiej uważam, że takie rozwiązanie było najlepsze, zwłaszcza, że choć oboje byli przyciągani do siebie jak magnesy, to jednak wątpię, aby na dłuższej mecie trwały związek wyszedł im na dobre. I właśnie to jest piękne, że oboje dojrzeli do bycia szczęśliwymi.

Przed obejrzeniem Paradise Kiss upierałam się dość długo, ale po pierwszych 5 minutach wiedziałam, ze to jest „to”. Sam fakt, że zdecydowałam się przeznaczać moje skromne oszczędności na zakup polskiej wersji papierowej świadczy niesamowicie pozytywnie o dziele pani Ai. Szczerze polecam każdej kobietce, i małej, i dużej, poza tym myślę, że nawet takie tematy, jak moda czy pierwsza miłość nie powinny odstraszać panów, bo historia, choć prosta, jest wyjątkowo elastyczna w tych kwestiach i nie ogranicza się tylko do nich.

Sama nie wiem co powiedziec poza tym, ze to anime jest swietne. Raczej nie moj styl, ale po rekomendacji przyjaciolki, bardzo zachwyconej, stwierdzilam ze obejrze. I zdecydowanie nie zaluje. Swietna fabula. Naprade dobre anime.
Jesli chodzi o zwiazek glownych bohaterow… Mam wrazenie, ze sie kochali. Tylko wzajemnie sie unieszczesliwiali i nie pasowali do siebie.
Wzruszajace to bylo.

Jej ostatnie zdanie jest dobijające…wolałabym inne zakończenie. Doczytała końcówkę w mandze i zrobiło mi się jej jeszcze bardziej żal. Chociaż nie jestem przekonana do prawdziwych uczuć Georga. M kliknij: ukryte  am wrażenie, że to była jednostronna miłość. Jednak ja wybrałabym taką a nie przyjacielską…Szkoda, że to nie jedno z tych zakończeń, w których zatwardziały egoista zmienia się. Praca ważniejsza niż związek…? Co przychodzi z samorealizacji, skoro zostaje w tobie pustka, której nie sposób zapełnić bądź zignorować. Moja ocena 8/10.

Bardzo mi się podobało to anime, skusiłam się, by je obejrzeć, ponieważ widziałam NANĘ tej samej autorki.
Szkoda tylko, że takie krótkie, faktycznie przydałby się odcinek więcej by zamknąć wszystkie sprawy (ostatni odcinek był trochę chaotyczny).
Wkurzały mnie też te dziwne robale na tle miasta na początku odcinków oraz te kwiatowe przejścia.
Opening zapada w pamięć.
8/10 i dodaję do ulubionych. Fabuła była wciągająca, kreska bardzo mi się podoba.
Polecam!

„Nie wyrzeźbiłeś posągu, nie namalowałeś obrazu, nigdy nic nie wynalazłeś poza sobą samym. Sztuką twą było życie. Sonetami – dni, które przeżyłeś” – takie podsumowanie życiorysu tytułowego bohatera czytamy w „Portrecie Doriana Graya”. Wątpię, by Ai Yazawa w jakikolwiek sposób nawiązywała do sztandarowego dzieła europejskiego estetyzmu, jednakże podczas seansu PK cały czas gdzieś tam, w tyle głowy pobrzmiewał mi wilde’owski ton – w priorytetowym dla tytułu temacie relacji pomiędzy sztuką a życiem, w lekko dekadenckiej atmosferze parakisowego atelier, w pochwale piękna i stwierdzeniu jego na poły zbawczej, na poły zdradliwej natury, w konflikcie filisterskiego ideału wygodnej egzystencji z artystowską pasją, nade wszystko jednak w skierowanej do każdego zachęcie do świadomego i odważnego kreowania własnej indywidualności.
Pasję tworzenie ukazano w PK jako wartość – jak przystało na serię o młodych artystach. Z kolei główna wartość samego PK jako opowieści zamyka się według mnie w tym, że jako najszlachetniejszy i najbardziej wymagający rodzaj sztuki z mocą proklamuje tworzenie samego siebie: swojego „kształtu”, swojej przyszłości, swojego życia.
Dobór stroju to coś, od czego można zacząć. Najlepszym przykładem, że szata nie tylko zdobi, ale wręcz tworzy człowieka, jest Isabella. Jej obecność w fabule to w moim odczucie nie tyle ekscentryczny dodatek, co ważna wskazówka: ciuchy – wokół których obraca się cała historia – pełnią u Ai Yazawy funkcję subtelnej metafory. Ubrania są jak tożsamości (w przypadku Isabelli one SĄ tożsamością). Można nosić gotowe, seryjne uniformy; można wbić się w to, co uszyją nam inni i udawać, dla ich satysfakcji, że sugerowane wdzianko wcale nas tu i ówdzie nie uwiera, można pokusić się o szukanie bajkowej kreacji, która, choć niepraktyczna, pozwoli nam przez chwilę poczuć się mieszkańcami bajkowego świata. Można wreszcie – i to chyba najrozsądniejsze, najrealniejsze rozwiązanie – pójść na kompromis, czyli zgodzić się na wypadkową powyższych trzech opcji. Za to chyba najbardziej cenię PK, że namawiając do bycia kowalem (krawcem? ;) swego losu, uczciwie pokazuje, iż w procesie „produkcji” siebie i przykrawania życia na miarę nie sposób uniknąć ciśnienia rzeczywistości. Że obok własnych – mniej lub bardziej sprecyzowanych pragnień – zawsze będziemy musieli uwzględnić pragnienia cudze, cudze oczekiwania i potrzeby, zwykłe wymagania szarej codzienności…

RAJ UTRACONY
Bolesne zderzenie młodzieńczych marzeń i realności to temat nierozerwalnie związany z wątkiem mozolnego wchodzenia w dorosłość. Wszak dojrzałość wymaga zaakceptowania faktu, że rajskie tęsknoty to jedno, a prawdziwe życie to zupełnie coś innego. Upojny bal Kopciuszka nie może trwać wiecznie. Akcja PK przypada na moment, kiedy jeszcze wszystko lśni blaskiem czarownej nocy, ale właściwie już słychać, jak zegar wybija północ…. Z drugiej strony ten, kto nie ośmiela się marzyć, kto nie sięga po niemożliwe, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa za małoduszność zapłaci nudną, jałową egzystencją. Jak znaleźć legendarny złoty środek? PK nie formułuje jednoznacznych odpowiedzi. W ogóle unika odpowiedzi, zadając za to mnóstwo pytań. Co jest ważniejsze: bezkompromisowe dążenie do ideału oraz samorealizacja czy efektywność i sukces komercyjny? Kiedy mądrością jest gonić za marzeniem, a kiedy się poddać? Także w życiu osobistym. W którym momencie stanowczość i niezależność zamieniają się w ograniczenie i ślepy upór? Jak odróżnić konformizm od cennej umiejętność pójścia z życiem na kompromis? Co oznacza być sobą? Kiedy trzeba o siebie walczyć, a kiedy cnotą jest z siebie zrezygnować na rzecz drugiej osoby? Urzekło mnie, jak trafnie Ai Yazawa wydobywa na światło dzienne wewnętrzne zmaganie, trud, ból, porażki i dramaty stojące za każdym z tych dylematów. Jak przejmująco mówi o nieuchronności straty związanej z każdym poważnym wyborem (rewersem wyboru jest rezygnacja z niewybranej opcji). Jak plastycznie odmalowuje gorycz konfrontacji z prawdą, iż życie drwi sobie bezwstydnie z ludzkich planów, spodziewań i ideałów. Wszyscy niby wiemy, że nie ma na tym świecie ani błękitnych róż, ani książąt z bajki, a jednak ciągle, jak to pisał Bursa, ich „nieistnienie zabija jak topór”.

MADAME /MONSIEUR BUTTERFLY
Każdy trudny wybór przydaje bohaterom PK mądrości. Zmienia ich! Przybliża do dojrzałości. Oczywiście dotyczy to zwłaszcza Yukari, która ze sfrustrowanej dziewczyny bez właściwości stopniowo przeobraża się w świadomą siebie i niezależną kobietę o konkretnych życiowych celach. To głównie do niej odnosi się szereg przewijających się przez serię symboli metamorfozy. Yukari to Kopciuszek tej historii, to poczwarka przemieniająca się w motyla, to rozkwitająca i nabierająca koloru róża. Przede wszystkim jednak Yukari to Galatea – pieczołowicie tworzona przez okrutnego szarowłosego Pigmaliona, amatora kwiatów niemożliwych, według jego szalonej, idealistycznej wizji. Ociosywanie i przykrawanie bloku marmuru to jednak nie to samo, co ociosywanie i przykrawania według własnego widzi mi się żywego człowieka. Barbarzyństwo całego procesu, jego okrucieństwo momentami ściska za gardło.
Każda opowieść o miłości jest tak naprawdę opowieścią o samotności – o desperackim dążeniu do przełamania osobności, o tęsknocie, o pragnieniu oswojenia drugiego człowieka. Tej tajemniczej istoty, która – z mikrokosmosem swoich osobistych niewypowiadalnych doświadczeń, emocji, ran – i tak na zawsze pozostanie tym Obcym. PK niezwykle wiarygodnie wygrywa ten motyw. Tyleż rozpaczliwe, co daremne próby Yukari, by dotrzeć do George’a, by rozszyfrować jego ambiwalentne zachowania, by odkryć, która z jego rozlicznych twarzy jest prawdziwa, głęboko poruszają. Jest coś niesłychanie smutnego w krążeniu dookoła siebie tych dwojga, w amplitudzie krótkich złudnych zbliżeń i bardzo prawdziwych, raniących oddaleń. Yukari szybko musi się nauczyć, że bliskość fizyczna niekoniecznie przekłada się na bliskość emocjonalną.
George w dużym stopniu pozostaje dla dziewczyny (i dla widza) zagadką. Z jednej strony pewny siebie, arogancki, cyniczny, wraz z rozwojem akcji ujawnia rysy delikatności i emocjonalnej bezbronności. Okrucieństwo i psychomanipulacja zdają się przychodzić mu równie łatwo jak troska i czułość. Delikatna strona jego natury najczytelniej manifestuje się poprzez artystyczny idealizm i bezkompromisowość – wrażliwy chłopiec, który w tym, co tworzy musi być szczery, jakby na przekór wszystkim maskom, które nosi na co dzień. Strasznie mnie to wzruszyło. Jak i jego chorobliwe zanurzenie w iluzji. Ludzie z otoczenia chłopaka szybko zauważają, że mają do czynienia z nieuleczalnym marzycielem, wycofanym i uwięzionym w świecie swoich nieżyciowych projektów oraz przeświadczeń – choćby na temat miłości. Jasne jak słońce, że wszystko to, co czyni z George’a charyzmatycznego geniusza designu: jego niezgoda na wszelkie odstępstwa od ideału, jego maniakalne przywiązanie do własnej wizji i zachłanne pragnienie nieskazitelnego piękna, przeniesione na grunt relacji męsko­‑damskich stanowi o jego emocjonalnym kalectwie. Oznacza niezdolność do akceptacji prawdziwego (nie zaś życzeniowego, wydumanego) obrazu wybranki. Warto przypomnieć sobie, jak w pewnym momencie  kliknij: ukryte  George zabrania Yukari sprowadzić się do atelier, bo nie życzy sobie żadnych śladów życia w przestrzeni poświęconej sztuce. Wydaje się, że podobnie traktuje miłość. Ponieważ jednak  kliknij: ukryte  ani Yukari – idealnie piękna i posłuszna Błękitna Róża, ani dzielna, niezdobyta Kaori tak naprawdę nie istnieją, są tylko wytworami jego perfekcjonistycznej wyobraźni, nasz szarooki wyznawca sterylnego piękna pozostaje na końcu sam. Kruchy, olśniewająco urodziwy motyl – egzotyczny gość z obcego, kolorowego świata – zbyt delikatny by przetrwać czyjkolwiek dotyk.

NIM OCEAN NASZYCH SNÓW ŁYŻECZKĄ SIĘ ODMIERZYĆ DA
Chodź wielu sarka na zakończenie, mnie wydaje się ono perfekcyjne. Idealna, słodko­‑gorzka puenta dla słodko­‑gorzkiej opowieści o flircie z niemożliwym, o zachłannościach i odwadze młodości, o pragnieniu uczynienia z życia „czegoś więcej”, nadania mu niespotykanej barwy, o tęsknocie za szczęściem i miłością – trzepotliwymi, delikatnymi, efemerycznymi jak motyle.
Epilog nie tylko jest realistyczny ( kliknij: ukryte  głównie w aspekcie romantyczno­‑matrymonialnym), ale też nie brak w nim pewnej dozy przewrotności – mam tu na myśli  kliknij: ukryte  karierę Georga jako projektanta kostiumów na Broadwayu. Wbrew wszelkim oczekiwaniom, wbrew zdrowemu rozsądkowi marzyciel znalazł swój świat, w którym godzina błękitnej róży – dla wszystkich innych postaci rozpaczliwie ulotna – trwa i trwa… Czy nie zmusza to odbiorcy do ponownego zastanowienia się nad kwestią konieczności tzw. realistycznego podejścia do życia? Do przeformułowania wniosków na temat zwodniczości marzeń oraz bezwzględnej przydatności kompromisów? Te ostatnie osadzają w rzeczywistości, dają szansę na konkret, na przysłowiowego „wróbla w garści”, pozostawiają jednak z lekkim posmakiem goryczy. Ja osobiście właśnie ową goryczą tłumaczę sobie  kliknij: ukryte  łzy Yukari z zakończenia. Jestem też dziwnie przekonana, że gdyby zapytać autorkę mangi, z którą z postaci (a zatem z którą z postaw wobec rzeczywistości) skłonna byłaby się utożsamić, odpowiedziałaby – opowiadając się po stronie baśni, motyli, błękitnych róż i bezkresnych sennych oceanów – „Pan Koizumi to ja”.

No właśnie…anime strasznie krótkie a wciąga i przyjemnie się ogląda. Mogli jeszcze bardziej rozbudować historię.

Świetne, tylko..czemu takie krótkie??

Anime jest dobre.
Jednak mam zastrzeżenia co do klimatu. Nie wiem czy tylko ja tak miałam, że ciężko było przebrnąć do połowy anime. Seria do 7 odcinka niemiłosiernie przytłaczała swoim klimatem. Mimo często pojawiających się elementów komediowych, wszystko spowite było depresyjną otoczką. Rozumiem, że miało to być anime z serii 'okruchy życia' i poruszać poważniejsze tematy. Bez wątpienia tak było, jednak…wyszedł z tego bardziej dramat z ogromną dozą negatywnych uczuć. Ta patetyczność nieco przeszkadzała w odbiorze.
Co do postaci, również ciężko jest napisać coś o nich. Najbardziej polubiłam Isabellę.
Bardzo ucieszyłam się, że główna bohaterka nie była słodką i infantylną dziewczynką, myślącą, że tak od razu można wejść do świata show­‑biznesu bez żadnych problemów i wyrzeczeń. O ile jej charakter był silny w pierwszych odcinkach, o tyle w odc. końcowych (od 10­‑12)  kliknij: ukryte  zauważyłam nieco zmiękczenie jej charakteru i obdarcie tej postaci z wcześniejszej oryginalności i determinacji. Stała się trochę bezpłciowa i ze wszystkim się zgadzała, od tak bez sprzeciwu.
Zachowanie George'a, według mnie, można najłatwiej -ze wszystkich postaci- wytłumaczyć. Jest zimny, wyrachowany, nie umie okazywać uczuć. Nie trudno jest się temu dziwić skoro wychowywał się w takich 'warunkach' i w takiej rodzinie. Łatwo jest to wytłumaczyć jednak już trudniej pojąć jego zachowanie względem Yukari.  kliknij: ukryte  Mimo wszystko dało się odczuć, że darzył ją uczuciem.
Najbardziej szkoda mi było Hiroyukiego.  kliknij: ukryte  Kochał Caroline nie tylko za to, że była ładna (jak często miałam wrażenie w przypadku George'a).
Odnośnie grafiki, najbardziej podobały mi się projekty twarzy (chociaż usta były moim zdaniem zbytnio wyeksponowane), i design ubrań. Gorzej było z sylwetkami i animacją.

Końcówka serii ogólnie była mało zaskakująca. Tylko jeden element był:  kliknij: ukryte  Isabella :), który mnie wzruszył.
Również  kliknij: ukryte  w ostatniej scenie miałam nadzieję, że Caroline będzie z Hiroyukim.

Ogólnie anime oceniam dobrze, jak wcześniej napisałam. Tylko dobrze, i aż dobrze. Szkoda, że jest tak mało udanych serii josei.
7/10

Świetne anime! bardzo wciągające i inne od tych które wcześniej oglądałam. Świetna fabuła i postaci, kazda wyróżnia się swoją osobowościa. Rzeczywiscie, jest bardzo realistyczne. Główna bohaterka to typowa nastolatka, która marzy o swoim własnym raju i szuka celu w swoim życiu. Nie jest to typowe romansidło, pojawią się tu prawdziwe życiowe problemy i dylematy młodych ludzi. Koniec jak najbardziej mi sie podobał, bo był taki „zyciowy”. Jednak czy smutny? Wedlug mnie tak po prostu musiało się zakonczyc.  kliknij: ukryte  George to typ samotnika i na pewno Caroline nie byłaby z nim nigdy do końca szczęsliwa. Zawsze manipulował nią i był egoistą. Dzięki niemu Caroline zmieniła się i zaczęła miec cel w zyciu, który udało jej się osiagnąc. Czy jest szczęśliwa… Myślę, że anime nie daje nam jednoznacznej odpowiedzi. Widac, ze tęskni za Geogrem, ale siedzi w ciepłym fotelu, ma prace, ma męża. Byc może jest szczęśliwa i tylko czasem wspomina swoją byłą miłosc?
Muzyka też jest świetna, od razu zakochałam się w openingu i endingu. Kreska czasem jest troszkę dziwna (postaci wykonują dziwne ruchy albo sie w ogole nie ruszaja) ale jest to bardzo mała wada i tak naprawde w niczym nie ujmuje uroku anime. Polecam każdemu.

Brakowało mi w tej serii właśnie więcej humoru, no i grafika niespecjalnie mi podpasowała, aczkolwiek postaci i przedstawiona historia, a w zasadzie relacje i ich rozwój bardzo mi się podobały. No i koniec. Naprawdę duży plus za niego. Był po prostu realistyczny.
 kliknij: ukryte  Fajnie by było, gdyby jeszcze pokazali, że ten jej facet to nie np. Hiroyuki, tylko jakiś gościu, którego w ogóle nie było w anime. :P
Poza tym, OP i ED były genialne. Oglądałam za każdym razem, a to rzadko mi się zdarza, hehehe.
Ogólnie postawiłam 8/10. Polecam fanom josei.

Nie jest złe ale nie umywa się do moich ulubieńców (ale gustach się nie dyskutuje :D). Przyjemnie mi się to oglądało nie dawno obejrzałam drugi raz dla przypomnienia. Ogólnie było to drugie anime jakie w życiu obejrzałam. Zaraz za Naruto XD, na którym się zawiodłam i nie oglądałabym ich dalej gdyby nie ta pozycja, którą poleciła mi przyjaciółka…. GORĄCO POLECAM!!!!!!!

Kolejne anime, które uwielbiam. UWIELBIAM. Jest cudowne. Powiem, że utożsamiałam się z Yukari (która jest moim avaterem. Uznałam, że łączy nas wiele). Anime pouczające, ze świetną muzyką i świetnymi bohaterami. Po prostu mnie wciągnęło. Polecam wszystkich. To trzeba zobaczyć.

Moim zdaniem anime jest trochę gorsze od mangi ale tylko odrobinkę ^^. Ale po przeczytaniu mangi naprawdę warto i obejrzeć ANIME!!! Czego nie ma manga a ma anime? – przede wszystkim kolory, możemy zobaczyć piękne suknie Georga w pełnej okazałości :D

Napisałam kiedyś – odnośnie zakończenia – komentarz. Był on po angielsku i nie chce mi się go tłumaczyć. Zapewne nie jedna osoba tutaj zna angielski, więc po prostu zamieszczę tu, to co wtedy napisałam.

„First love can't be forgot… but if it's not strong enough to make two people do everything it takes to be together, then it's not the „true and only” love.
When I first watched this anime I also felt regretable and sad. But know, after few years I can finaly see trough this… There are only few „first love's” which happen to be the last once too.
It surely is… the best romance I ever watched… and the most real – the real love story with some tears and joy at the end of it.”

Nigdy nie lubiłam romantycznych historii… uważałam, że są sztuczne i nieciekawe. Już nigdy tak nie powiem po obejrzeniu Paradise Kiss. Nawet po kilku latach, to anime wciąż mnie urzeka. Chyba każda dziewczyna… kobieta chciałaby przeżyć taki mały „Paradise” ;)

Jak pierwszy raz czytałam mange dokładnie 4 tom <który kumpela przyniosła do szkoły> moją uwage przyciągneła okładka z Arashim ,który prezentował się bosko. Kumpela dała mi ją pożyczył ,a że byłam tak zachwycona to oczywiście przed wyjściem ze szkoły już była skończona ,pomyślałam sobie ,że warto byłoby obejrzec anime i w tedy się załamałam jak oni skrzywdzili tego biednego chgłopaka urodą ,ale za to moją uwage w anime przyciągnoł wtedy George…..no ale wkońcu się przyzwyczaiłam ;) a niedawno oglądałam Nane i stwierdzam ,ze Nana manga i Nana anime jest super zgrane i postacie niezostały skrzywdzone tak jak w wyżej wymienonej seri a wręcz przeciwnie postacie z anim zachwycały kapke bardziej niż w mandze…,ale to tylko moje zdanie ,którego i tak nikt pewnie nie przeczyta…xp

Zacznę od tego, że nie dokończyłam jeszcze oglądać Paradise Kiss, jednakże zakochałam się w tym anime i nie sądzę, bym zmieniła zdanie po oglądnięciu dalszych odcinków.
Boję się zakończenia tego anime, bo ktoś pisał poniżej, że szkoda, iż anime tak się skończyło i popłakał się.
Tak więc zakończenia się bardzo obawiam.
No i co by tu dużo gadać… Anime naprawdę godne polecenia. Wszystkie jego wady i zalety zostały już wymienione w recenzji, więc może nie będę jeszcze raz ich tu wymieniać.
Wszystkim gorąco polecam to anime .

Co tu będę dużo pisać? anime warte obejrzenia ! :)

jedno z najlepszych anime jakie oglądałam.. co mogę powiedzieć..po prostu zajebiszcze ;)

na końcu popłakałam się jak bóbr.. co rzadko mi się zdarza nawet w realu..

oglądałam je dwa razy i muszę przyznać że na prawdę wciąga.. na razie odstawie je na kilka lat.. żebym mogła znowu cieszyć się tym dreszczykiem.. podobnie jak inne anime „Nana” które jak dla mnie jest numerem jeden..

zarówno „Paradise Kiss” jak i „Nana” powinny oglądać osoby w moim wieku (ok.18 lat;) które trochę wiedzą już o życiu.. ale jeszcze nie mają określonych marzeń co do miłości, kariery i przyszłości.. dzieci nie bardzo zrozumieją rozterki i decyzje bohaterów a na pewno trudno będzie się im utożsamić z nimi..

tak czy inaczej.. oby jak więcej anime tego typu.. które nie kręcą się w kółko jak pozytywka i opowiadają o tym samym.. tylko przedstawiają niecodzienne i romantyczne (co za tym idzie bolesne) historie

Mangi nie czytałam, seria mi dała dużo satysfakcji, aczkolwiek pozostał lekki niedosyt. Końcówka mi się podobała, ale tej serii brakowało trochę… polotu. Nie potrafię sprecyzować, ale bardziej „nasyciła” mnie „Nana” – od tej samej autorki. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie, żeby Paradise Kiss było rozciągnięte do przykładowo 26 odcinków – lubię krótkie i konkretne serie, a przy większej ilości odcinków studio zapewne zafundowałoby nam nadmiar ckliwych scenek, aby jak najbardziej rozciągać do końca. Takim zabiegom mówimy stanowcze nie.
Na pochwałę zasługuje muzyka – co prawda tła muzycznego w tym anime raczej nie uświadczymy, ale zarówno opening jak i ending są po prostu rewelacyjne i ja uważam, że jest to dobra rekompensata ;]

Romans dobry, ale przyćmiony nieco lepszymi produkcjami tego pokroju (a choćby wcześniej wspomniana Nana). 8/10.

Fabuła bardzo mi się podobała, koniec zaskakuje, a muzyka odkurza odkurzaczem XD (Franz Ferdinand – po prostu cacko), ale mam małe ale. Animacja – straszna. Gdyby się trochę bardziej postarali, mogłoby wyjść coś równego Nanie, a tak niestety…DX Ale jak ktoś ma czas, myślę, że warto obejrzeć, szczególnie, że seria niedługa.

Nie wiem ile z was ogladalo lub czytalo Nane ,ale jak dla Mnie to sa niestety popluczyny po tej niezwykle zyciowej, wzruszajacej i pieknej historii z Nany wlasnie. Mimo to obejrzalam z przyjemnoscia, zostalam goraca fanka Georga, zal,ze nigdy takiego nie spotkalam na swej drodze :P Opening i ending cudowne po prostu, no i w sumie to nie jest zle anime, wolalabym aby dotrzymalo kroku mandze, wiecej odcinkow, wiecej dobrych scenek komediowych. Generalnie polecam :)

Niesamowite tak mnie wciągneło, że straciłam poczucie czasu. Anime jest nieziemskie. Openingi i ending boski =) tak mnie trzymało, ze bez przerwy gdy sie skonczył odcinek szybko puszczałam następny. Troszke szkoda, że sie tak skonczyło, aż sie z tego powodu popłakałam T_T
Ale i tak nic dodac nic ująć poprostu to trzeba zobaczyć, a uwieżcie mi nie jestem miłośniczką romansów. Ale to anime mnie poprostu urzekło jest Sygoiiii *_*
10/10

Anime fantazja . Mogłabym obejrzeć raz jeszcze ale .. ale po co, jak nie będzie tych „emocji” :D
O muzyka ! Na co dzień słucham ciężkiego brzmienia za co każą mi się z domu wyprowadzić ale ten ending – poszłam pod zlewozmywak, siedziałam i słuchałam 24 h .
*ave* ^^

Yeah! To anime zalicza się do moich ulubionych, a to plus- gdyż nie jest ich wiele (albo ryczę w ostatnim odcinku albo jestem w pełni zadowolona XD) Strange O.o- ale do rzeczy anime fajne- faktycznie brakowało muzyki, trochę przypominało mi z ogółu ta animacja BECK'a więc się nieco zdziwiłam ;p ale co tamXD kocham opening kocham fabułę i postacie- tylko ciężko wracać do tego gdy wie się jak smutny jest koniec ToT
p.s – Ale Miwako była najlepsza xD W mandze too ;p

Zgadzam się w pełni! To anime jest moim ulubionym zaraz obok Nany i Kuroshitsuji. Przeczytałam mangę i jest jeszcze lepsza ^w^

Zgadzam się z przedmówczynią, świetne anime!!! I choć brakowało mi rozwinięcia pewnych wątków (Arashi- Miwako­‑Hiro) i dokończenia historii Yukari (nadrobilam to czytając mange), to i tak pozycja ta plasuje się wysoko wsród anime które widziałam. Polecam:-)

Anime jest jedyne w swoim rodzaju! Przecudowna (jak dla mnie) fabuła i bohaterowie a cała akcja dzieje się w świecie mody- wspaniały realizm. Anime to jak i manga było strzałem w dziesiątkę jeśli chodzi o moj M&A gust ..kreska jest bardzo dobra,nie słodka ale też nie surowa- rzekłabym,że dość realistyczna, muzyka hmmm..powiem szczerze,że opening nie trafił do mnie, ale jeśli chodzi o ogólnie tło muzyczne to 8/10 ..mogłabym o tej serii pisać w samych superlatywach w nieskończoność, ponieważ już od dawna jestem fanką twórczości Ai Yazawy i praktycznie wszystko co wyjdzie spod jej ołówka trafia w moje serce ...Polecam tę serie, oraz sugeruję o zapoznanie się z ostatnim chapterem mangi, bo tylko wtedy można się dowiedzieć jaki będzie „całkowity” koniec anime ;)
10/10

a mi się właśnie zakończenie podobało :) kreska niestety jak dla mnie dużo gorsza niż w mandze no i te kolorki… Ale i tak 10/10 :) dodatkowy bonus za wykorzystanie Franz Ferdinand w endingu :)

Muszę przyznać, że ucieszyłam sie gdy zaczęłam oglądać to anime. Pare lat temu przeczytałam mange i bardzo mi się spodobała. Postacie były oryginalne, tylko ta główna bohaterka wiecznie ryczała… tak czy inaczej mange polecam co do anime… właśnie skończyłam oglądać i pozostał jakiś niedosyt. Zawsze uważałam, że książka lepsza od filmu, ale anime często było identyczne co do mangi. Zakończenie mnie rozczarowało, a mandze widziliśmy za kogo wyszła Caroline, a tutaj… nie owijając dłużej w bawełne polecam jednak obejżenie ale przymusem jest przeczytanie mangi naprawdę warto! a to tylko jakieś trzy tomy chyba

Mojej skromnej osobie anime się podobało. Jestem facetem mam już 20­‑stkę i popłakałem się na końcu…

Trafia w serducho… Naprawdę. Na początku <ba! przez całe anime!> nie mogłam zrozumieć niektórych poczynań bohaterów. No, np jak można spać z facetem (Georgim – czy jak to się pisze…), jak zna się go ok. miesiąc !? To dla mnie fenomen… Swoją drogą musiałam się przyzwyczaić do dziwnego -jak na anime- sposobu rysowania oczu… :/ ale wszystko mogę wybaczyć bo muzyka jest świetna, normalnie rewelacja! A, i do końca nie wiem o co chodziło z tymi stworzonkami i UFO na początku… ;D Na ostatnim odcinku prawie się rozryczałam, właściewie nie wiem dlaczego, bo nie za bardzo lubię tego niebieskowłosego no ale cóż… taki wiek chyba… ;)

właśnie skończyłam oglądać i muszę powiedzieć, ze jestem zachwycona. było dużo poczucia humoru ale także momentów trzymających w napięciu  kliknij: ukryte  (ledwo na krześle usiedziałam, kiedy Yukari wyszła na wybieg!) Nie należę do zagorzałych fanów romansów, jednak kiedy sięgam po Ai Yazawę, zaczynam zachowywać się jak maniaczka ^^".
polecam. nawet, jeśli romans nie należy do ulubionego gatunku.

Kocham to anime i nigdy nie przestanę kochać.
Bardzo wzruszająca przynajmniej dla mnie.
Jest jak dla mnie perfekcyjna z wyjątkiem zakończenia bo nie wyszło jak chciałam xD i…nie podobało mi się że praktycznie w jednym odcinku (ostatnim) zamknęli jakieś 3.

Postaci 10
Muzyka 9
fabuła 10
grafika 10

Bardzo polecam

zacznę od tego, że to jedne z nielicznych anime, które chciałam (musiałam wręcz) obejrzeć jeszcze raz!
mimo, że jestem estetką i grafika ma dla mnie dość duże znaczenia temu tytułowi jestem w stanie wybaczyć wszystko.. urzekła mnie fabuła, która nie pozwoliła się od tego anime oderwać.
bohaterowie: cudo! chciałoby się rzec „prawdziwi” i naturalni, czasem zaskakujący i nieoczywiści, dobrano same „orginały” ale czego się spodziewać w świecie mody? ;]
fabuła i jeszcze raz fabuła- to wielki plus tej serii! jest całkowicie przemyślana, zachowanie bohaterów jest spójne z ich charakterem.
muzyka- opening i ending, zwłaszcza ending strasznie mi się spodobał ;)
jak chyba większość osób mogę trochę narzekać na zakończenie ale zawsze pozostaje manga, która bardziej to wyjaśnia.. ale że mam oceniać anime to:  kliknij: ukryte  gdzie jest mój happy end???? wolę ukryć niż spoilerować nieświadomych jeszcze oglądaczy ;p
odezwa do fanów romansów z ciekawą fabułą! pozycja wręcz obowiązkowa!
dla mnie 10/10

Naprawde mi sie podobalo jako calosc oprocz zakonczenia  kliknij: ukryte  (to niebyl on).

Warto obejzec, teraz zabieram sie za mange.

EDIT:
Po zapoznaniu sie z mangą, wystawiam całości ocenę 11/10, manga pięknie wszystko wyjaśnia i pokazuje, szkoda ze w anime nie zdobyli się na pokazanie 2 ostatnich stron z mangi.

Świetna historia.

Spoilery się ukrywa.
Moderacja

Przyznam się, ze mangi nie czytałem, tyle co samo zakończenie, bo to z anime po prostu mnie nie satysfakcjonowało.

Co do samej serii – według mnie wspaniała, szkoda, że tylko „na jeden dzień”. Wszystkie odcinki wchłąnąłem jeden po drugim, bynajmniej nie czując znudzenia. Pomimo tego, że grafika owszem momentami denerwowała, a ruchy ust nie pasowały do dialogów, to jednak są to ubytki, które jestem w stanie wybaczyć i do których się szybko przyzwyczaiłem.

Bardzo ciekawy scenariusz, wygląd postaci doskonały, openning i ending to świetne piosenki, jak dla mnie coś zupełnie nowego jeżeli chodzi o muzykę z anime. Ponadto wspomniana naturalność i bliskość problematyki, a przy tym otoczka dojrzałości, lub też jej całkowity brak buduje dla mnie anime idealne, jedno z ulubionych.

Na koniec dodam, ze po Paradise Kiss sięgnąłem tylko i wyłącznie dlatego, ze byłem/jestem zachwycony „Naną” i przyznam, że w niektórych momentach to pierwsze nawet bardziej do mnie trafiało.


Bez wątpienia polecam.

mange dostałam niedawno w rece i jak czytalam to sie zachwyciłam poniewaz postacie sa wyraziste i napewno jest to perełka wśród tego typu mang, jednak gdy obejrzałam anime to sie zawiodlam wiele pominieto a postacie jak dla mnie byly pozbawione swego pierwotnego charakteru, wmiare autentyczny pozostał Geogre  kliknij: ukryte  a co zrobili z Arashim?! skrzywdzili normalnie go pod wzgledem urody w mandze jest ow iele przyjstojniejszy
mysle ze kolorystycznie tez troche nie podpasowali ale to moj gust:)
ja polecam wszystkim mange bo na anime moza troche sie przejechac niemniej sam tytuł jest perełka i jest super

bardzo lubie prace ai yazawy. jest to coś innego niż większość shoujo. Jest realistyczne i doskonale zrównoważone. Nana jako manga i anime jest świetna. Jednak ParaKiss skrzywdzili. Przeraziły Sd'ki – raz japońska kreska a zaraz potem nasz rodzimy bolek i lolek

No nie wiem, czy ma nie oglądać w ogóle anime. Uważam, że zapoznać się z nim można, ale niestety nie umieli zrobić z tego tytułu rewelacji (porownujac z mangą).Zazwyczaj jest tak, że pierwowzór jest lepszy, ale weźmy taką Nanę, gdzie jednak się dało zrobić porządne anime z mangi.
Byłam przygotowana na „szok” po przeczytaniu recenzji. Po 1 epku byłam załamana, potem się jakoś przyzwyczaiłam. Niestety nie do samej postaci Yukari, która w anime mnie po prostu odstrszała:/ Nie podobało mi się także, że w ostatnim epku  kliknij: ukryte  nie pokazali kto ma być jej męzem a to chyba ważne, jak i kilka innych szczegółów z mangi, chociażby to, że jej matka w końcu była z niej dumna . Ogólnie ciekawe anime do obejrzenia, jednakże jak ktoś ma zamir przeczytać mangę, to lepiej po obejrzeniu animowanej wersji a nie na odwrót.

Manga jest naprawde swietna, ale jej animowana wersja wypada po prostu blado. Grafika jest nierowna, a muzyka w tle beznadziejna. Pomijajac opening i ending, ktore sa po prostu rewelacyjne. Niepodobalo mi sie rowniez to ze w ostatnim odcinku wcisneli caly tom. Na poczatku tez bylam lekko rozczarowana zakonczeniem, ale teraz mysle, ze takie bylo najlepsze. Ten kto czytal mange niech lepiej nie oglada anime gdyz po prostu sie zawiedzie.

naprawdę świetne anime co prawda kreska w niektórych momentach, łagodnie powiedziane, nie zachwyca, ale i tak warto obejrzeć a jeśli ktoś lubi taki typ to polecam anime NANA z tej samej matki zrodzone ale w tym drugim kreska i fabuła extra

fantastyczne anime! takie realistyczne postaci!

i wcale  kliknij: ukryte  źle sie nie skończyło! Inaczej, wcale nie byliby szczęśliwi! Takie życie no…

Anime moim zdaniem bardzo dobre. Może to dziwne stwierdzenie biorac pod uwagę, że jestem facetem. Tylko szkoda, że  kliknij: ukryte  skończyła się tak, jak się skończyło, czyli moim zdaniem nieładnie :(

Dlaczego znowu  kliknij: ukryte  nieszczęśliwe zakończenie? Czy coś w końcu dla odmiany nie może się dobrze skończyć? Ech… :/
Szkoda również, że kreska, która gdy dopracowana prezentowała się ślicznie, nie zachwycała w wielu momentach. Oczywiście drażniły mnie te przeskoki w postaci kwiatków (?) Blee :P
Denerwowało mnie, że w momencie kiedy powinno być oddalenie – tego nie było, a pokazywana została łyżeczka… ?
A tak poza tym… Interesująca fabuła… Nie spotkałam się do tej pory z czymś takim. Polecam Paradise Kiss… Choćby dla fantastycznego George'a :D

Z tym że wolałabym zdecydowanie  kliknij: ukryte  inną końcówkę, poza tym anime jest świetne. Szybko też niestety się ogląda – tylko 12 odcinków… :(

długo czekałam na recenzję tego anime. Jest poprostuu cudowne!!!! (Tak samo jak manga zresztą). Nie jest takie jak zwykłe opowieści o miłości, a w sobie „to coś”, które wyróżnia je w tłumie! Poprostu super!!

manga jest cudowna!!! a anime ma swój nietypowy klimat. och… gdzie takiego Georga znaleść? :P
pozdrawiam :DD