Tanuki-Anime

Pomimo całej tej mieszanki satyryczno – romantycznej dodałabym tag „okruchy życia” – bo dla mnie to przede wszystkim takie okruchy, tyle że podlane gęstym komediowym sosem.

Przy pierwszym odcinku tylko się śmiałam, przy drugim popłakałam się ze śmiechu, aż się obawiam, co będzie dalej ;)

Na wstępie zaznaczę: nie jest to seria ani specjalnie oryginalna, ani wybitna, ani wyjątkowo głęboka.

Zastanawiały mnie te skrajnie różne opinie co do Bokura wa Minna Kawaisoui stwierdziłem, że z tym anime jest jak z wycieczkami w góry- albo je kochasz, albo w ogóle ich unikasz.

Nie jest to wybitne, bo po prostu tego rodzaju serie nie mają w sobie pierwiastka, który zrobiłby z nich coś wybitnego. Bo o czym to właściwie jest? O życiu (nie)codziennym grupy w żaden sposób niepowiązanych ze sobą osób, jak wyłącznie wspólnym zamieszkiwaniem czegoś w rodzaju akademika (nie wiem, czy ten system mieszkalnictwa ma w Japonii jakąś specjalną nazwę, bo raczej różni się to od naszego współlokatorstwa). Akcja (jeśli można tu o takowej mówić) nie jest skupiona na żadnym elemencie dramatycznym, na żadnej tajemnicy, etc., a pokazuje raczej niepoukładane życie ludzi w gruncie rzeczy całkiem normalnych, choć mających swoje dziwactwa i życiowe problemy. Kto ich nie ma?

Główny wątek (czyli podchody miłosne między dwójką licealistów) nie był dla mnie najbardziej interesujący, choć na swój sposób całkiem uroczy. To, co mnie ujęło w tym anime, to dobrze rozpisane postacie, z dużą dawką dystansu i bardzo dynamicznymi interakcjami między nimi.

Na rodzinę jesteśmy niejako skazani i łączą nas z nimi więzy krwi, których tak po prostu odrzucić nie można i czujemy z nimi wspólną identyfikację. Kolegów z klasy/pracy również sobie nie wybieramy, ale łączą nas z nimi relacje czysto zawodowe i o ile z nikim nie nawiążemy bliższych przyjaźni, o tyle te związki są po prostu powierzchowne, na kilka godzin dziennie. Przyjaciół wybieramy sobie sami (bardziej lub mniej świadomie, co również pokazuje to anime), ale z nimi widujemy się najczęściej na gruncie neutralnym, „ziemi niczyjej”, a jeśli zapraszamy ich do siebie, to są u nas gośćmi, pojawiającymi się jedynie na określony czas. Współlokatorstwo jest o tyle specyficzną relacją, że mamy do czynienia z ludźmi, z którymi nie łączą nas ani więzy krwi, ani więzy przyjaźni, a mimo to żyjemy z nimi pod jednym dachem, dzielimy z nimi nasze życie prywatne, naszą bezpieczną przystań i widujemy się w najróżniejszych sytuacjach, zarezerwowanych głównie dla rodziny: małżonków, dzieci, rodzeństwa. Ta specyfika sprawia, że oglądanie takich ludzi na ekranie jest dla mnie interesujące, bo nie codzienne (choć też nie jakoś specjalnie rzadkie, czy dziwne).

Każdy w „akademiku” jest inny: stonowany i uprzejmy, choć mający skrajne skłonności do masochizmu facet, który właściwie nie wiadomo, czym się zajmuje, uroczą (na pierwszy rzut oka) studentkę, stawiającą sobie za cel zwodzenie i porzucanie mężczyzn, którzy wpadną w jej bezwzględne sidła namiętności, piękną, młodą kobietę, która ma problemy z osobowością, w związku z czym wikła się w związki z typami, którzy mają za cel jedynie przelotne zabawy, a co skutkuje wyładowywaniem swoich rozterek i frustracji na całej reszcie współlokatorów (i nie tylko współlokatorów), uprzejmą, pomocną i zawsze uśmiechniętą nadzorczynię, która potrafi pokazać rogi, kiedy trzeba, licealistkę pochłaniającą książki do tego stopnia, ze nawet podczas jedzenia się od nich nie odrywa, oraz jeszcze jednego licealistę- będącego „magnesem na dziwaków”, który- choć pozornie ma problem ze wszystkimi naokoło- doskonale wpasowuje się w ten dom wariatów.

Wątki komediowe są wszędzie i są bardzo dobre. Praktycznie co chwila wybuchałem śmiechem, a nie zdarza się to przy każdej komediowej serii. Główną sferą humoru są interakcje między postaciami, okraszane licznymi gagami. Humor mimo całego mnóstwa absurdu, mieścił się w granicach smaku i nie popadał w groteskę (może czasami, ale były to momenty udane, więc wybaczam).

Bohaterowie sami w sobie nie są specjalnie porywający, ale- jak wspomniałem- relacje, jakie między nimi zachodzą są tak dobrze skonstruowane i tak dynamiczne, że naprawdę przyjemnie się ich ogląda. Do tego ciekawie patrzeć na to, jak wszyscy radzą sobie z tolerancją (a czasami jej brakiem) na odmienność kolegów spod dachu. Jest to chyba najlepszy punkt serii.

Strona wizualna jest bajeczna- wszystkie postacie odróżniają się od siebie, nawet te drugo i trzecioplanowe; są one ładne, może trochę cukierkowe, ale z pewnością nie są mdłe. Krajobrazy są dopracowane, wnętrza pomieszczeń bogate i „pełne”. Kolorystyka mnie uwiodła i sprawiała, że moje oczy odpoczywały. Kreska była jawnie „okruchowa” i nie wyobrażam się takiej np. w shounenie, ale i tak przypadła mi do gustu. Nie wyróżnia się ona, jeśli chodzi o oryginalność, ale i tak pozostawia po sobie przyjemne odczucia.

Strona muzyczna była bardziej skąpa, ale dobrze wpasowywała się w tło i nie drażniła.

Czy Bokura wa Minna Kawaisou ma moim zdaniem jakieś wady? Drobne. Główny bohater (Usa) jest trochę nazbyt zniewieściały, choć jego „chłopięcość” nie była czymś specjalnie irytującym, to po prostu drobny mankament. Brakowało mi też trochę więcej informacji o bohaterach, dzięki czemu moglibyśmy lepiej ich poznać. O ile poznawaliśmy pewne fragmenty ich przeszłości, o tyle były to raczej fragmenty, niż historie życia. Wątek romantyczny mógłby być lepiej wyeksponowany- mamy tu bardzo dużo tęczy i słodkich pierdów, ale przez całe 12 (z odcinkiem specjalnym 13) odcinków właściwie niewiele się wydarzyło między dwójką licealistów. To chyba tyle. :)

Gorąco polecam to anime każdemu, kto lubi właśnie takie klimaty około akademickie, z fajnymi postaciami z całością okraszaną mocnym wątkiem komediowym. Jeśli ktoś nastawia się na oryginalność i głębie, to się zawiedzie. Natomiast jeśli chce miło spędzić czas i pooglądać śmieszne gagi i dobrze wyeksponowanych bohaterów, z mocnym, choć niewinnym wątkiem romantycznym, to z pewnością Bokura wa Minna Kawaisou jest czymś dla niego.

Świetna seria, bardzo mi się podobała. Szczególnie postać Ritsu, pierwszy raz widziałam w anime autentycznie przedstawioną dziewczynę, która interesuje się literaturą i ma ciekawe, i mądre przemyślenia na temat życia, zamiast tzw „typu bibliotekarki” rodem z eroge, czyli cichej okularnicy, która o książkach nie myśli, tylko o tym, żeby ją ktoś, za przeproszeniem, wymacał, bo nie ma być niczym więcej jak tylko ucieleśnieniem erotycznych fantazji.

Powiem szczerze, że po 3 odcinkach mam raczej uczucia mieszane.
Przede wszystkim fabuła, przeważa w niej za dużo „komedii”, która dla mnie jest zwyczajnie infantylna i budzi zażenowanie, w kwestii założeń fabularnych też to nieciekawie wygląda, zakładam że jest to seria w stylu „pocałunek w ostatniej minucie, ostatniego ep”, a cały romans będzie się ograniczał do rumienienia się na widok drugiej osoby.
Postaci też szału nie robią, mam wrażenie, postacie oprócz dwójki głównych bohaterów, istnieją tylko po to, żeby tworzyć „komedię”. Główny bohater jest znośny, a Ritsu to nawet niezła postać, ale twórcy usilnie starają się dodać do jej charakteru trochę tsundere.
Grafika jest śliczna, aczkolwiek momentami postaci są kiepsko narysowane, rzuca się to w oczy.
Audio bez rewelki.
Serie polecam, miłośnikom lekkich okruchów życia, chociaż ta seria nawet okruchami życia nie jest, bo życie protagonisty kręci się tylko i wyłącznie między chodzeniem do szkoły, przesiadywaniem w hotelu i okazjonalnymi rozmowami z współlokatorami.

Dziękuję z tę recenzję. Anime było świetne i zapisuje się u mnie jako prawdziwa perełka romansów. Cieszę się, że trafiłam na tę recenzję a nie inną, bo już pierwsze zdanie alternatywnego opisu odrzuciło mnie i przyznaję, dość niechętnie pomyślałam o gruboskórności autora. Mogłabym wiele napisać o relacji między bohaterami, ale to nie miejsce na kolejną recenzję. Powiem tylko, że ludzie powinni patrzeć i się uczyć, bo tak powstaje miłość na całe życie.

Jak dla mnie anime średnie w swoim gatunku. Możliwe, że inni uznają je za coś świetnego, jednak ja oczekuję od romansideł czegoś nieco innego.
-Bohaterowie, niespecjalnie mnie urzekli. Sama główna bohaterka, była dla mnie zbyt flegmatyczna i nijaka. Główny bohater taki sobie, całkiem w porządku chłopak, ale nie wyróżniał się niczym szczególnym. Najlepsza była dla mnie taka jedna w okularach (niestety nie pamiętam jak się nazywała..)
-Sama fabuła nie jest zbyt skomplikowana, a nawet mam wrażenie, że jej brakuje. Rozumiem okruchy życia, okruchami życia.. ale w tym wypadku, były one dla mnie za nudne.
-Muzyka nie zapada w pamięć.
-Kreska… no tutaj nie mam się czego przyczepić :) Jest po prostu świetnie.
Ogólnie anime przyjemnie. Jak ktoś ma za dużo czasu, to może obejrzeć, możliwe że przypadnie do gustu :p

Wszystko fajnie i w ogóle, ludzie są pewnie happy, że wreszcie jest recenzja z oceną bliższą gustowi ogółu, ale ja mam w sumie dwa pytania:

1. Co to znaczy „nienachalne okruchy życia”? Czy też inaczej – czy może być coś takiego jak „nachalne okruchy życia”? W sensie – pokazywanie codziennego życia grupki osób może być w jakikolwiek sposób natarczywe czy uciążliwe? Jedną z cech tego gatunku jest w końcu subtelność, spokój, oderwanie od emocjonalności wielkich dramatów czy romansów, więc doprawdy… „nachalność” jest ostatnim słowem, który mi do tego pasuje.

2. Gdzie właściwie w Bokura wa Minna była parodia?! Co prawda oglądałam to już dawno i tak jak przypuszczałam – szybko o tym zapomniałam, ale po przeczytaniu tego tekstu zaczęłam się zastanawiać, gdzie tam właściwie były jakiekolwiek motywy parodystyczne… i naprawdę nie mogę skojarzyć. A autor recenzji zdecydował chyba, że nie ma sensu tej myśli dalej rozwijać, więc nie mam zielonego pojęcia co i jak parodiowano w tej serii…

Inna sprawa, że po przeczytaniu tej recenzji tak samo nie wiedziałabym, co stanowi o sile tego tytułu, jak po przeczytaniu tej poprzedniej nie rozumiałabym, co sprawia, że jest on taki niby kiepski. Dużo szumnych słów jakie to nie jest dobre, zabawne i w ogóle świetne, a tak naprawdę (poza opisem warstwy romantycznej) – zero konkretów. Co ciekawe – nikt się tego nie czepia, jak w przypadku poprzedniego tekstu. Ot, taka refleksja mnie naszła. xd

Anime ... nie popada w ... ukazywanie „tragicznych przeszłości”, które tak bardzo mi się już przejadły.

A przeszłość Hayashi?!

Żałuję nieco, że twórcy nie zakończyli serii jakimś mocniejszym akcentem romantycznym, chociaż przyspieszenie tempa na koniec pewnie zepsułoby efekt budowany przez te dwanaście odcinków.

O przepraszam bardzo! Jak to twórcy nie przyspieszyli tempa na koniec?! W mandze  kliknij: ukryte  Usa zdobył numer telefonu Ritsu dopiero później, na długo po wydarzeniach przedstawionych w anime.

Obejrzałem trzy odcinki i nie zaśmiałem się przez ten czas ani razu. Chyba nie warto kontynuować…?

Najpierw zobaczyłem anime, później przeczytałem recenzję.
I jedyne co mogę wywnioskować, to to, że autor obejrzał skrót/recenzję na innym portalu albo nie jest w stanie spojrzeć obiektywnie na to anime – zresztą jak spora część recenzji tutaj. Ciężko dyskutować z recenzją, o której ma się wrażenie, że odnosi sie do innego tytułu.

Anime świetne a każdy odcinek daje wiele powodów do śmiechu. Żarty i gagi w większości przypadków oparte na dialogach, więc trzeba uważnie słuchać (czy tam czytać od biedy). W przeciwnym wypadku brak zrozumienia treści może sprawić, iż ktoś (np. kto chciałby kiedyś napisać recenzję) dojdzie do wniosku (mylnego), że anime jest mało zabawne.

No i czy wspominałem o świetnej grafice, klimatycznym op/ed czy postaciach które da się lubić? Ogólnie ciężko mi doszukać się jakichkolwiek wad. Może długość (krótkość?) serii można uznać za mankament.

Widać niektórzy szukali w tym anime wykładu z psychoanalizy, zwiedli się i powystawiali słabe oceny. Proponuję podejście awangardowe – próbę spojrzenia na Kawaisou jak na komedię. Do tego skupmy się na dialogach, a ten szalony eksperyment może się udać.

recenzent zmoderowano całość swojej recenzji oparł o motyw komedii romantycznej, a ja się pytam skąd ten pomysł? To anime nigdy nie miało być i zmierzało w kierunku komedii romantycznej. sorry bo troche taka amatorszczyzna mnie wkurza.

Według recenzenta bohaterowie to „nieudacznicy” robiący sobie na złość i na tej podstawie wystawił serii negatywną ocenę. Recenzja jest bardzo zjadliwa, ale według mnie Bokura wa Minna Kawaisou jest jedną z lepszych serii swojego sezonu.
Na każdą sprawę można patrzeć z różnych punktów widzenia przy odrobinie dobrej woli. Seria pokazuje jak osoby mające w życiu różne problemy mimo wszystko jakoś sobie z nimi radzą i jak (mimo wszystkich złośliwostek) wspierają się wzajemnie – na dłuższą metę są raczej ukazane pozytywne cechy postaci. Recenzent skupił się tylko na jednej warstwie wzajemnych relacji między postaciami – szkoda, że zabrakło dobrej woli by spojrzeć na nie pod innym kątem.
Samego wątku romantycznego jest jak na lekarstwo, ale trzeba wziąć pod uwagę, że Ritsu jest skrajnym przykładem introwertyczki – przez 12 odcinków obserwujemy jak stopniowo wychodzi ona ze swojej skorupy i powoli otwiera się na Usę. Swoją drogą to przy kilku okazjach z serii można wyłowić kilka prawdziwych stwierdzeń dotyczących tego jak myślą introwertycy.

Pamiętam jak pewnego deszczowego dnia, postanowiłem obejrzeć sobie jakąś lekka serię, tak więc przeszukuje tanuki w poszukiwaniu takowej, po przeczytaniu recenzji odrzuciłem jedna, później kolejna i jeszcze jedna. Skończyło się na tym, że znów obejrzałem jakąś serię ponownie, ale nie w tym rzecz. Otóż jakiś czas później spotkałem się z kumplem, który ogląda anime, zaczął mi opowiadać i zachwalac jakiś tytuł (nie pamiętam jaki, cały czas mi coś wychwala) odpowiedziałem mu, że po przeczytaniu recenzji jakoś mnie odrzuciło od tego anime, ale tak mi marudzil, że w końcu się przemysłem, obejrzałem i faktycznie anime było dobre, doszedłem do wniosku, że recenzent musi mieć zespół aspergera i interesuje go jedynie pisanie głupot w internecie. Sytuacja kilkakrotnie się powtórzyła, więc sprawdziłem kto pisał recke… Piotrek. Od tamtej pory unikam jego recenzji jak ognia, bo przez takich cymbalistow ludzie mogą się zrazić do dobrych serii.
Jeśli chodzi o same anime, to ja osobiście polecam, nie jest to co prawda jakiś wybitny tytuł, ale ogląda się naprawdę przyjemnie, humor jest całkiem, całkiem, grafika i muzyka na wysokim poziomie, a bohaterów da się polubić. Anime w sam raz dla osób, które zmeczyly się poważnymi seriami i szukają czegoś lekkiego co poprawi humor. A jak się spodoba, polecam mange, która jest znacznie lepsza. Niestety do anime dodali trochę od siebie, co trochę wyszło na niekorzyść, bo historia faktycznie wydaje się nie ruszać z miejsca. W mandze mamy więcej relacji Ritsu­‑Usa, która cały czas się rozwija.
Mam nadzieje, że wyjdzie kolejna seria, która będzie więcej czerpali z mangi.
Bokura wa minna kawaisou – TAK
piotrek – NIE, NIE i jeszcze raz NIE!

Liczyłem na więcej.Anime miało potencjał,jednak wątek miłosny wszystko zniszczył tzn. zastopował jakikolwiek rozwój postaci. Przez te podchody głównego bohatera anime trochę wpadło w schemat,gdzie każdy odcinek był praktycznie o tym samym.Szkoda, gdyż można było zrobić z tego fajną komedię,albo dodać wątek romansu jednak popchnąć go do przodu trochę.Zdziwiłem się,że nie było tradycyjnego odcinka na plaży,albo w „gorących zródłach”.Bohaterowie są ciekawi. Niestety postacie nie miały okazji się rozwinąć bo od połowy w anime po prostu nic ciekawego się nie działo. Nie czytam mangi,ale jeżeli wyjdzie 2 sezon to mam nadzieję,że fabuła trochę się rozbuja:)

Zacznę od czepiania się pierdół ^^. Usa albo jest największym twardzielem jakiego nosiła ziemia albo ma łapy z azbestu. Nie da się ze stoickim spokojem przyjąć oblania wrzątkiem. Wiem, że to jest zupełnie nieistotny szczegół, ale bardzo mnie to uderzyło, bo wiem jak to bardzo boli. Tego nie da się przyjąć na zasadzie: „Właśnie oblano mnie litrem wrzątku. Nic to. Przykleję plaster i jutro nie będzie po tym śladu.” Uwierzcie mi na słowo – ja to sprawdziłam, żebyście wy już nie musieli ^^
A co do oceny samego anime. Bo o ile ocenę liczbową uważam za zbyt niską o co najmniej 3 oczka, to już z końcowym akapitem recenzenta (a przynajmniej z jego większością) trudno mi się nie zgodzić:

Mamy do czynienia z komedią romantyczną, która nie jest ani śmieszna, ani romantyczna. Niewiele lepiej ocenić mogę elementy okruchów życia, które mimo kilku niezłych scen były po prostu nierealne, przejaskrawione i krótko mówiąc, głupie.

Że romantycznie nie jest to nikogo przekonywać raczej nie trzeba, sfera uczuciowa nie jest w tym anime specjalnie rozbudowana.  kliknij: ukryte  Owszem wiadomo, że główny bohater duży się w bohaterce, wszyscy zdają sobie z tego sprawę właściwie od początku, z wyjątkiem jej samej i sytuacja ta niewiele się zmienia aż do samego końca. To, że elementy okruchów życia są nierealne i przejaskrawione też jest raczej oczywiste. I tu dochodzimy do kwestii poczucia humoru, które jest już wybitnie subiektywną sprawą. Nie można autorytatywnie stwierdzić, że coś jest śmieszne lub nie. Nie jestem żadnym ekspertem, ale wydaje mi się, że pisząc o komedii powinno się unikać takich określeń, a raczej próbować opisać jaki typ humoru dominuje, żeby czytelnik miał jakąś szansę przewidzieć czy akurat ta komedia jest dla niego. Zdanie „ta komedia nie jest śmieszna” nie jest specjalnie pomocne, ale już „komedia opiera się na gagach sytuacyjnych z podtekstami seksualnymi” daje jakieś pojęcie o tym czy dany tytuł ma szanse trafiać w mój gust komediowy. Akurat w tej serii od początku wiadomo, że dominującym gatunkiem będzie komedia, a ten romans i okruchy życia to takie dodatki, jak szczypta soli do zupy. Czyli wszystko rozbija się o to, czy taki humor będzie kogoś bawił.
Mnie Bokura… bawiła średnio, ale jednak bawiła, aczkolwiek przyznaję, że nie jest to ten typ humoru, przy którym bym się zaśmiewała do łez. Podsumowując – dla mnie było średnio, ani nie był to jakiś szczególny syf (w końcu dałam radę obejrzeć całość ;)), ani żadne arcydzieło. Nie jest to też tytuł, który bym jakoś szczególnie polecała. Co nie zmienia faktu, że recenzja jest zdecydowanie zbyt ostra, a recenzent zbyt chętnie wypowiada własne opinie jako prawdę obiektywną (np. że widz (w domyśle każdy) życzy bohaterom wszystkiego najgorszego – wystarczy tylko jedna osoba przeciwnego zdania, by obalać tezy tego typu).

Niestety ale to nie jest według mnie dobra recenzja. Za dużo własnych ocen, opinii zostało tutaj przelane na treść anime, nie podoba mi się to w jaki nierzetelny sposób zostało przedstawione to anime. Recenzja ma się nijak z rzeczywistością. O gustach się nie dyskutuje. To oczywiste. Ale narzucenie tak własnej oceny jest nie do przyjęcia.
Bardzo dobrze odbieram tą serie. Dobra kreska, zabawna, chwilami groteskowa. Polecam.

ktoś chciał być kontrowersyjny. wyszło jak zawsze.

Widzę, że w naszym dzielnym recenzencie Piotrze shit taste jest zaprawdę silny :D Dlatego, niektóre recenzje niektórych recenzentów traktuje z przymrużeniem oka i oglądam serię sam, a potem oceniam. Jedynymi tutaj, których można się posłuchać to Grisznak, Avellana, Tassadar i Zegarmistrz. A reszta to wciska innym swój gust, co jest niedorzeczne.

Co do anime:
Powyżej średniej, łatwe, proste i przyjemne, bonus punkty za małą sadystkę.

Co do recenzji (a co, jak wszyscy narzekają, to ja też chcę):
Faktycznie trochę przesadzona; jeśli komuś przeszkadza, że postaci zachowują się w każdym odcinku tak samo, zgodnie ze swoim ustalonym charakterem, to radzę przestać oglądać anime ;)

Recenzent Piotrek widzę że dalej trzyma równy poziom, i po każdej obejrzanej serii, która mu się nie spodoba od razu miesza z najgorszym błotem, wylewając wszelkie swoje żale tuż po seansie. Pewnie robi to dlatego żeby ta gorycz, żal po niesłusznie straconym czasie, nie odkładały się na potem i żeby pisząc recenzje, mógł odreagować te wszystkie traumatyczne przeżycia, które niszczą jego dzieciństwo.

W sumie z całego niezbyt mocnego sezonu wiosennych anime był to jeden z niewielu tytułów, które oglądałam z przyjemnością :D

Ja również jak poprzednicy nie zgadzam się z recenzentem.
Powiem tak że nie ma co odrzucać tej serii po przeczytaniu tej recenzji. Osobiście uważam serie za jedną z lepszych i oceniam 9/10. Trudno mi też przyznać ale to pierwsza recenzja na tanuki z którą się spotykam i tak negatywnie ocenia dobrą serie a nawet zniechęca do obejrzenia.

„Bokura wa Minna Kawaisou!” – tak właśnie powinno brzmieć motto recenzentów na tanuki.
Nie ma to jak żałosne przypisywanie SWOJEJ PRYWATNEJ OPINII jakiemuś wzorcowemu widzowi: „widz nie odczuwa jakiejkolwiek sympatii ku nim, wprost życząc im wszystkiego najgorszego”. A ja to już widzem nie jestem? Kilkadziesiąt innych osób, które na tym portalu wystawiły pozytywne albo przynajmniej średnie oceny temu anime też nie są widzami? I nie jest tak, że recenzent nie wiedział jaka jest średnia ocena tej serii (7,315) i nie mógł się zapoznać z komentarzami przed napisaniem swojej pożal się boże „recenzji”, więc nie był uprawniony do przypisywania swoich własnych odczuć innym, „przeciętnym” widzom (przeciętny widz „Bokura…” ocenia je jako dobre i wystawia ocenę 7). Dlaczego wiedząc, że serial został w miarę pozytywnie przyjęty przez widownię nie napisał po prostu, że „nie odczuwałem jakiejkolwiek sympatii ku nim, wprost życząc im wszystkiego najgorszego”? (notabene nie mówi się „odczuwać się sympatię ku komuś”, tylko „do kogoś”, a za to można „mieć się ku sobie”) Bo widocznie jest zadufanym w sobie zakompleksionym arogantem, który uważa, że wszystko wie najlepiej i że jego własny gust powinien być wyznacznikiem dla szarego, głupiego pospólstwa, ponad które on wyrasta. Ciekawe jak on by się poczuł, gdybym ja napisał że to seria dla dojrzałych i wyrobionych widzów, a po prostu on – ciemny, infantylny kmiot – i dlatego nie zrozumiał?

PS Aż rodzi się pytanie od obejrzenia ilu ciekawych tytułów odwiedli mnie w takim razie tutejsi „recenzenci”? Wy też je sobie zadajcie, drodzy czytelnicy, bo może się okazać, że przez jakiegoś piotrka czy innego leszcza przeoczyliście niejedną perełkę.

Może mi ktoś wyjaśnić, jak to jest, że anime jest na podstawie mangi, która ma 14 rozdziałów i kończy się (chyba) w okolicy 8mego odcinka? Miałem spory niedosyt po obejrzeniu serii i chciałem się go pozbyć, czytając mange, a tu pikuś…

słaby romans słaba komedia nudaaaaaaaa

Ee tam, tyle krzyku, a tu proste podejście wystarczy: mniej romans, bardziej komedia. I całkiem nieźle się ogląda z tym podejściem ;)

Tak jak się spodziewałem seria Bokura wa Minna Kawaisou, okazała się wyśmienitym umilaczem czasu. Graficznie prezentowała się super, postacie były wykreowane bardzo dobrze. Dodatkowo na pochwałę zasługują seiyuu. Bokura wa Minna Kawaisou dostaję ode mnie 10/10.

Po 12 pełnych odcinkach nieco zmieniłem zdanie na temat serii.

Zaczynając od tego, że spodziewałem się jednej z dwóch rzeczy – albo lekkiej komedii, gdzie nie byłoby jakichś poważniejszych wątków albo „dokończonego” romansu z dodatkiem komedii, w obecnym układzie widzę to jako „niedosmażony kotlet”. Gdzieś po połowie chciałem to zwyczajnie potraktować jako kilka miesięcy z życia dość osobliwych postaci w pensjonacie ale seria próbowała wciskać jakoś niespecjalnie interesujący wątek miłosny i właśnie przez to opadł w większości mój zachwyt.  kliknij: ukryte  W ogóle jeśli mieliby ciągnąć ten wątek miłosny przez następne sezony tym tempem, to podejrzewam, że 3 sezony by nie wystarczyły… jakoś nie w smak mi ten nowy trend wśród twórców anime, gdzie wystawiają coś na próbę, bez gwarancji dokończenia głównego wątku(w tym przypadku akurat wątek miłosny).


Postaci:

Mayumi – często potrafiła mnie rozdrażnić swoim zachowaniem i mało błyskotliwymi komentarzami. Po pierwszym odcinku miałem nadzieję, że będzie bardziej poważną postacią – nic bardziej mylnego, po prostu „łatwa” dziewczyna mająca za dużo do powiedzenia. Znowu też nie uważam, że w ogóle jej nie powinno być – jakkolwiek nie było zbyt „istotna” w serii, tak też bez niej zapewne pominięto by większość gagów(choć znów nie wszystkie mi się podobały).

Kawai – strasznie nudna postać, przez jej „zaczytanie” ukazywała się tylko „pasywnie” i najczęściej jako zachwyty Usy. Brakowało mi jakiegokolwiek punktu zaczepienia względem jej osoby, gdzie tylko nie pokazaliby jej to siedziała w książkach i żyła w swoim własnym świecie. Być może niektórym się spodobała – według mnie nie jest to materiał na postać pierwszoplanową, gdyby była gdzieś tam tyle i „nie zawadzała” na ekranie to byłby to całkiem niezły dodatek do serii.

Sayaka – słodkie dziewczę, wilk w owczej skórze, do tego uwielbia się bawić uczuciami facetów. Generalnie nie przepadam za tym typem dziewcząt(podejrzewam, że jest niewiele osób, które by ją polubiły) ale wcale mnie nie drażniła – być może dlatego, że sceny z nią nie opierały się na jej gierkach, tylko w większości na docinkach w stronę Mayumi :)

Sumiko – sympatyczna starsza Pani, która od czasu do czasu doradziła, czy powiedziała coś zabawnego, choć traktowałbym ją bardziej jako postać w tle.

Shirosaki – miałem małą nadzieję, że pomimo swojego zboczenia będzie miał trochę więcej mądrych rzeczy do powiedzenia(byłby to całkiem miły kontrast), trochę się zawiodłem – jego udział opierał się zwyczajnie na komentarzach typu „dowal mi mocniej”.

Usa – kompletnie nie potrafię zrozumieć jego zainteresowania względem Kawai. Można by powiedzieć na wstępie, że „osiadając” się w nowym miejscu chciał uciec od „dziwnych” i głośnych ludzi, Kawai była cichą dziewczyną siedzącą non­‑stop przy książkach i mógł to być jakiś większy punkt zainteresowania głównego bohatera, choć później doświadczył na własnej skórze, że jego wybranka wcale też nie należy do „przeciętnych” ludzi – nieszczera, wstydliwa, dająca niejasne znaki i pewnie znalazłbym jeszcze kilka określeń, z tym że chodzi mi o fakt, że Usa w ogóle nie zmienił nastawienia względem jej osoby – po prostu pozostała w jego centrum zainteresowania bez względu na to, jaka by się nie okazała. Tak wiem, często tak bywa w romansach. Możliwe, że drażni mnie po prostu fakt wątku miłosnego, gdzie bohaterka jest tak nudna(to już nawet jeśli uganiałby się za Sayaką, to byłoby o wiele ciekawiej).

Ogółem postaci nie były złe – ale spodziewałem się po nich wszystkich czegoś więcej.

Kreska była naprawdę dobra, w tego typu seriach raczej rzadko stawia się szczegółowość animacji na pierwszym miejscu, więc tutaj nie mogę narzekać, choć miejscami kolory bywały zbyt jaskrawe.

Fabuła – tutaj raczej nie ma o czym mówić, najważniejszy był wątek miłosny, o którym pisałem powyżej, reszta to były jakieś przypadkowe sytuacje, sceny z gagami, czy po prostu zachwyty Usy.

Podsumowując – seria całkiem sympatyczna, choć też nie jest to nic bardziej ambitnego, jeśliby potraktować to jako zlepek gagów sytuacyjnych plus przeciętny wątek miłosny, to jest jak najbardziej do obejrzenia, choć znów nie jest to nic, co zapadłoby w pamięci na dłużej lub byłoby warte wspomnienia przy rozmowie. Nawet skłonię się do stwierdzenia, że jeśli kiedykolwiek wyjdzie kontynuacja, to zwyczajnie sobie daruję – w ten sposób uniknę jakichkolwiek rozczarowań, po obejrzeniu całości nie spodziewam się poprawy – brak odpowiedniego rozplanowania względem całości.

Początkowo byłem przekonany, że będzie o wiele lepiej, jednak nie jestem w stanie wystawić więcej niż 6/10 – i taka jest właśnie moja ocena względem całości. Dobra kreska i dobre chęci niestety nie wyratowały serii.

Dobra, nie było tak źle, jak się spodziewałam, że będzie po pierwszym odcinku. Co nie zmienia faktu, że jakoś specjalnie dobrze to to nie wyszło. Ot, taki średniak, posiadający zarówno elementy ciekawsze, jak i takie irytujące.
Chyba największym minusem dla mnie było to, że seria mota się pomiędzy lekką komedyjką, a historią o czymś poważniejszym i totalnie nie potrafi tego zbalansować. Przez to też poszczególne żarty mnie w większości nie śmieszyły – gdyby postawiono tylko i wyłącznie na ten aspekt, może byłoby lepiej. A tak to w momencie, gdy oczekiwałam jakiejś poważniejszej sceny, czegoś bardziej nastrojowego, twórcy uparcie psuli to jakimś wypalonym gagiem. Bądź na odwrót – często gagi kończyły się jakąś poważną puentą, która miała niby dotykać jakichś istotnych problemów. Plus za to, że nie przedramatyzowano problemów postaci, co się nieczęsto zdarza niestety.
Druga sprawa, to bohaterowie. Większość z nich jest właściwie całkiem sympatyczna, chociaż nie ma tu postaci, która przyciągałaby jakoś szczególnie swoim charakterem, czy też ogólną kreację. Usa to miły i sympatyczny chłopak, jakich w anime mieliśmy już sporo, zaś Kawai to introwertyczna maniaczka książek, co oznacza, że rzadko kiedy bierze ona jakiś udział w akcji, która dzieje się na ekranie. Reszta to: Mayumi – stara panna, która uwielbia topić swoje smutki w alkoholu, a jej głównym celem życiowym jest znalezienie sobie chłopaka/męża, Shirosaki – zboczony masochistyczny NEET (czyli postać, która irytowała mnie najbardziej) i Sayaka – z pozoru słodka dziewczyna, która w rzeczywistości jest niezłą diablicą. Jak widać nie ma tu ani krzty oryginalności. Z tego grona wyróżnia się może trochę Sumiko, ale dostaje ona za mało czasu, by jakoś podciągnąć poziom całego tego towarzystwa xd Może i w komedii nie potrzeba bardziej skomplikowanych kreacji postaci, ale jednak ileż można patrzyć po raz któryś z kolei na te same charaktery w ciągle podobnych sytuacjach.
Wyróżnia się za to grafika, która jest po prostu ładna – zawsze to jakiś plus dla tych, dla których oprawa techniczna to najważniejszy aspekt danego anime ;p

Tak czy siak – mnie nie porwało. Nie było tak źle, jak myślałam, że będzie, ale seria na pewno nie pozostanie w mej pamięci na dłużej. Miała swoje momenty (w tym odcinek 12, który uważam za najlepszy), ale przez zbyt wiele czasu mnie nudziła (czy wręcz irytowała), bym mogła wystawić temu jakąś wyższą ocenę, niż 5/10.

Mnie, podobnie jak przedmówczynię również dziwi, skąd aż tak negatywne opinie o tej serii. Rzeczywiście, krytykiem o bardzo wysublimowanym guście, ciętym piórze i idealnie obiektywnej opinii, nie jestem, jednak już te kilkaset serii padło i zdążyłem sobie wyrobić jakiśtam smak i względnie obiektywny (czy bardziej relatywny) pogląd wykształcić. Do tego animca podchodziłem z niejaką rezerwą. Bałem się przesłodzonej komedyjki, z drętwymi postaciami i mdłą akcją. Oprawa graficzna rzeczywiście słodka pozostała, jednak reszta aspektów  – wyjątkowo miłe zaskoczenie. Zdecydowanie Bokura wa Minna jest najsympatyczniejszą serią, którą oglądam w tym sezonie. Po raz pierwszy zdarzyło mi się, bym bez wyjątku lubił wszystkich bohaterów. Po raz pierwszy również, na mojej mordce gościł uśmiech przy każdym odcinku. Ani przez chwile się nie nudziłem, humor zdecydowanie drętwy nie był (ten zarzut mnie szczerze zdziwił – przeto bardzo często, szczególnie w drugiej połowie, autorzy pozwalali sobie na pikantne żarty i aluzje, które oczywiście nie przekraczały dobrego smaku). Dodając do tego naprawdę ładną oprawe graficzną wypłodziła mi się ocena 9/10 i też nie bałbym się nikomu polecić tej serii. Czego mi zabrakło do 10? Ciężko powiedzieć, może jakiegoś mainplotu (który w takich seriach jednak nie jest potrzebny), może konkretniejszego zwienczenia? Dunno

Zabawne jak różne gusta mają ludzie. A może to oczekiwania wpływają na odbiór całej produkcji? Osobiście moje przypuszczenia względem serii sprawdziły się w niemal stu procentach. Oczekiwałam ciepłej komedii i taką też dostałam.
Postaci, jak uważam, wykreowane były świetnie. Każdy z nich ukazywał jakieś ludzkie słabostki. Co przyjemniejsze – były to cechy, które spotykamy na co dzień – nieśmiałość, trudności w kontaktach damsko­‑męskich czy też zwyczajna, acz przesadna a nawet prosząca się o wykorzystanie, dobroć. Wreszcie jakaś seria, która nie opowiada o ciężkim problemie, nieuleczalnej chorobie czy, tak z drugiego krańca skrajności, super mahou shoujo ratującego świat swoim lizakiem.
Owszem, nagromadzenie tych wybrakowanych istotek w jednym kompleksie zakrawa trochę o abstrakcję, ale względnie to na tym właśnie zbudowany został humor. Co więcej, uważam, że utrata każdej, jednej postaci mogłaby kompletnie zabić klimat. Nawet Sayaka, która, nie ukrywajmy, odgrywała najmniej istotną rolę z tych „problematycznych”, była tam niezastąpiona.
Jeśli chodzi o humor sensu stricte – tutaj rzeczywiście dostrzegam, że nie każdemu może podejść. Upierać się jednak będę, iż powinno się go docenić. Czy ktoś jest pruderyjny czy nie – gagi opierały się na czymś więcej niż ciągłych przewrotach z najazdem na bieliznę. Tutaj zresztą znów odniosę się do bardzo „swojskiego” klimatu, bowiem wiele żartów sprawiało, iż czułam się jak w gronie znajomych. Typowe niewybredne, acz całkiem błyskotliwe żarty sytuacyjne – dla mnie bomba.
W przypadku minusów, bo i takowe się zawsze znajdą, na pewno typowałabym muzykę. Jak dla mnie, ona tam po prostu nie istniała.
Reasumując, jest to seria, którą albo się pokocha albo zacznie kręcić nosem. Tu nawet ciężko wyznaczyć grupę docelową, bo seria ta znajdzie odbiorców zarówno u mężczyzn jak i, nie ukryjmy, sprośnych kobiet. Jeżeli zaś się tego nie lubi, nie dziwię się, iż można być zawiedzionym. Fabuła dąży donikąd i stanowi raczej tło dla żartów aniżeli żarty dla fabuły. U mnie jednak dostaje mocną 9 i z czystym sumieniem mogę polecić każdemu zainteresowanemu.

Został już jeden odcinek do końca, więc mogę napisać już moją skromną recenzję.
Bokura wa Minna Kawaisou opowiada o perypetiach stancji Kawai. Głównymi bohaterami jest Usa – ekstrawertyczny (to jest ważne :) uczeń pierwszej klasy liceum i Kawai – jego sempai, która jest skrajną introwertyczką, lubi bardzo czytać książki. Tak bardzo, że kiedy czyta książki, to zaczyna żyć w innym świecie.
Oprócz niego w kompleksie mieszka jeszcze starszy chłopak z nieokreślonym zajęciem i dziwnymi zainteresowaniami. Dwie młode kobiety. Jedna ma problemy z mężczyznami, druga lubi sobie z nimi pogrywać i nie traktuje ich poważnie.
Usa jest zauroczony w swojej sempai i próbuje ciągle się do niej zbliżyć, ale on nie rozumie, że ona ma inne spojrzenie na świat, inny system wartości i rzeczy, które sprawiają mu radość, ją zazwyczaj męczą np. obcowanie z innymi ludźmi, rozmowy o niczym itp.
Żadna inna seria, którą oglądałem nie zajęła się tym zagadnieniem. Mimo, że introwertycy stanowią prawie połowę społeczeństwa, to wciąż uważa się ich za osobników dziwnych czy nie przystosowanych.
Nie ma w tej serii zbędnego dramatyzmu. Problemy dziewczynki z podstawówki zostały skwitowane przez bohaterów śmiechem, że jest tylko dzieckiem i to, że ona tak to przeżywa świadczy najlepiej o tym.
Przyjemna komedia obyczajowa z humorem sytuacyjnym. Oceniam ją na 9/10, dlatego, że oprócz śmieszenia widza porusza dużo problemów społecznych bez robienia z serii dramatu.

O, 8 odcinek był nawet całkiem fajny. Z powodu mocnego zawodu w pierwszym epku, nie podchodzę do tego już z wysokimi wymaganiami, ale i tak zastanawiałam się, czy by tego nie porzucić. Bo na razie elementów ciekawych było nieporównanie mniej niż tych irytujących. A tu proszę – może coś z tego jeszcze będzie. Główna bohaterka jak mnie denerwowała, tak robi to nadal i jedynego plusa ma za to, że czyta książki (coś takiego w dobie, kiedy dla niektórych czytanie to obciach, jest naprawdę miło zobaczyć i nie ważne, czy taki wątek pojawi się w serii dobrej, czy słabej zawsze będzie miał u mnie plusa), ale i tak wymięka ona przy porównaniu z masochistycznym współlokatorem głównego bohatera – jakby tak się go pozbyć z anime, to mogłoby to mieć ze dwa oczka wyżej jak nic ;p
Ogólnie dla mnie to jest taka słabsza wersja Sakurasou, bo i tu i tam mamy do czynienia z bandą dziwaków mieszkających pod jednym dachem. O ile przy porównaniu konkretnych charakterów Bokura wa Minna wypada w większości przypadków raczej lepiej (chociażby dlatego, że bardziej idiotycznej postaci niż ułomna Shiina chyba nie da się zrobić, aczkolwiek dla równowagi, w Bokura wa Minna brakuje postaci pokroju Ryuunosuke), to jednak całościowo jakoś nie ma to tego klimatu, co Sakurasou.
W każdym razie ja nie ukrywam, że oglądam to głównie dla postaci Sumiko i Sayaki xd

Jestem zachwycony i to już po pierwszym odcinku.

Zaczynając od tego, że graficznie jest naprawdę przyzwoite, spodziewałem się okruch życia, czy po prostu romansu z lekkim, komediowym zabarwieniem – komedia tutaj przeważa, przez pierwsze kilkanaście minut dziwnie się z tym czułem, zwłaszcza przy tym stylu kreski(który raczej rzadko spotyka się w komediach), jednak wydaje mi się, że da się do tego przyzwyczaić.

Gagi są nawet zabawne, ogólne żarty również śmieszą( kliknij: ukryte  pojawiają się podteksty seksualne, zazwyczaj od tego stronię w anime ale tutaj mnie to nawet bawi) – więc czekam tylko na więcej i mam nadzieję, że pociągną historię od początku do końca.

W odróżnieniu od innych mnie spodobało się połączenie postaci w tym całym akademiku( kliknij: ukryte  choć może Mayumi jest momentami trochę drażniąca), zazwyczaj jest to połączenie bohaterów niewiele odróżniających się od siebie, a tutaj jest widać kontrast(i jest nawet zabawna właścicielka :) ).

Dla mnie zapowiada się bardzo dobrze i na pewno dam tej serii szansę, bo dawno na nic podobnego nie trafiłem.

Moje wrażenia po pierwszym odcinku:
Przed openingiem – 'Wow, w końcu dojrzały szkolny romans! Pachnie to Bungaku Shoujo! I to wygląda lepiej, niż na plakacie'. Po openingu z każdą minutą moje dobre wrażenie zaczęło zanikać. Nie, nie, nie… Znowu akcja w pensjonacie/akademiku, znowu mamy ekscentrycznych lokatorów, w tym  kliknij: ukryte  jedną alkoholiczkę, głównego bohatera w roli głosu rozsądku i zamkniętą w sobie i zaczytaną piękną heroinę. Blech, przejadły mi się te schematy.

Zaleta: ładne projekty postaci. Główna para mogłaby mieć inny kolor włosów, bo takto wyglądają jak rodzeństwo.