Tanuki-Anime

Niecałkowicie się zgadzam, jestem za a nawet przeciw, postanowiłem więc uzupełnić tę listę zarzutów wobec Texhnolyze. Weźmy na warsztat rzeczone dwa pierwsze odcinki, które podobno można spokojnie sobie odpuścić. Stanowią one przedstawienie głównych postaci, dwóch najważniejszych protagonistów, oraz ogólne zawiązanie akcji łącznie z wkroczeniem na scenę pierwszego antagonisty. To dość ważne, ponieważ seria ma spójną kompozycję która wyraźnie dzieli fabułę na dwie części, z dwoma różnymi antagonistami którzy dążą do podobnego celu, oraz mnóstwem postaci pobocznych które zależnie od własnych interesów stoją po stronie antagonistów lub protagonistów, lub dążą do własnych celów (takie za a nawet przeciw, zupełnie jak ja), w każdym razie jak to bywa w dziełach pozbawionych fabuły i polotu – wątki wszystkich postaci zostają precyzyjnie domknięte, a cała historia znajduje niezbyt szczęśliwe, ale całkowicie sensowne i logiczne zakończenie. Ale odbiegam od tematu dwóch pierwszych odcinków, co prawda nudnych jak flaki z olejem, ale jak wspominałem wcześniej dość ważnych. Także zgadzam się – przedstawienie postaci, zawiązanie akcji można sobie spokojnie przewinąć, z pewnością nie wpływa to na odbiór całości jakiegokolwiek dzieła z dziedziny kinematografii. Zwłaszcza że w tym przypadku dialogi (zbiór stęków bohaterów pojawiających się na ekranie) są na początku bardzo oszczędne i wypadałoby w skupieniu śledzić, powtarzam, nudny jak flaki z olejem przebieg wydarzeń.
Oszczędna, nazwałbym ją tutaj wręcz ascetyczną, kreska (charakterystyczna dla dzieł duetu Yoshitoshi ABe/Yasuyuki Ueda) w połączeniu z przygaszonymi barwami, operowaniem głównie odcieniami brudnej szarości tworzy niepowtarzalny klimat (przypominający pokaz slajdów zrobiony przez dziecko w podstawówce) który nie każdemu oczywiście przypadnie do gustu. Podkreśla brzydotę, monotonny, szary a jednak pełen życia krajobraz podziemnego miasta Lux, oraz sprawia że pełen kolorów krajobraz powierzchni tchnie pustką, czyli w mistrzowski sposób spełnia swoje zadanie – klimat, sceneria dopełnia fabułę. Za animację i śladowe ilości CGI odpowiada studio Madhouse, każdy widz zaznajomiony z anime wie mniej więcej czego się spodziewać (pokazu slajdów zrobionego przez dziecko w podstawówce oczywiście).
Niestety próżno szukać muzyki która stanowi tło dla wydarzeń z dwóch pierwszych odcinków na Soundtrackach które ukazały się do tego anime, nad czym ubolewam (a może to i lepiej? w końcu muzyka jest praktycznie niezauważalna). Tło dla całej akcji stanowią motywy na gitarę (gdy Ichse wędruje przez miasto), wiolonczelę (tuż przed strzelaniną) oraz mnóstwo muzyki elektronicznej, całość ma wzbudzać odczucie niepokoju u widza. Końcówkę odcinka pierwszego ilustruje łatwo rozpoznawalne „Gratitude For Insanity” z albumu „Music Only Music But Music”, końcówkę odcinka drugiego „When Reason Fails” z tego samego albumu. Uważam że Soundtracki do Texhnolyze to zmarnowany potencjał, zawierają może 50% z tego co można w anime usłyszeć a jest to klasa sama w sobie, tak jak opening – „Guardian Angel” Juno Reactor, oraz ending – „Tsuki no Uta” Gakcta (który w Japonii jest prawdziwą gwiazdą).
Fabuła, kreska, animacja, muzyka – wszystko jest bardziej niż na swoim miejscu, naprawdę trudno znaleźć jakiekolwiek negatywy w tym anime (chyba że ktoś przewija dwa pierwsze odcinki, lub ogląda je przysłowiowo „na odwal się”) także ocenę 1/10 uważam za nieco zaniżoną. Wcale nie chodzi tu o elementy subiektywne, bo pierwsze odcinki naprawdę mogą zmęczyć, ale za staranną animację, porządne projekty postaci, dobrą muzykę i przemyślaną fabułę wypada dać coś więcej – nawet jeżeli w ostatecznym rozrachunku się nie podobało.

Oczywiście, że przez całą serie ma problemy ze swoją osobowością, rozpaczliwie szuka wokół siebie tego, co mogłoby go zdefiniować. Stąd jego totalne załamanie w późniejszych odcinkach, gdy wszystko na czym się dotąd opierał zostało zniszczone.

Potem więcej akcji, ale poziom zachowany. Muzyka autentycznie wzrusza : )

że taka świetna seria jest tak mało znana!

Jakbym czytała siebie…

Tak, za nazwanie speed­‑dark­‑brutal­‑pagan­‑vikińskiej kapeli metalową, za określenie australian indie alternative rockiem, etc. powinno się urywać głowę lub kastrować – do wyboru.

Są pewne określenia ogólne, są szczegółowe: recenzent nie pisze o muzyce dla fanów muzyki, pisze o anime. Większości ludzi określenie GOA Trance wiele nie powie.

Nie każdy kto jeździ samochodem, musi być mechanikiem, nie każdy użytkownik komputera – informatykiem. Więc panowie siedzący w swojej piaskownicy i znający się na swoich zabawkach – nie każdy musi być specjalistą od wszystkiego.

Fakt, Juno Reactor to jest psytrance, a nie techno. Ale z drugiej strony ludzie potrafią uznać za techno takie bzdury, że uznanie JR za grupę techno, w dodatku przez osobę która niekoniecznie musi znać się na muzyce klubowej, jest jednym z najłagodniejszych błędów, jakie widziałem… Widywałem dużo gorsze przypadki.

Zgadzam sie. Zbyt dobry to track jak na techno :P

* * * Poza tym serial bardzo przypadł mi do gustu. Rzeczywiście początek jest ciężki ale tak po 3 odcinkach nie mogłem się już oderwać od serfowanej moim oczom historii. Animacja jest dobra, kreska znakomita, a muzyka zachwyca. Ale to nie wszystko…klimat to jest to czego brakuje większości podobnych anime. Jednak Texhnolyze ma w sobie coś więcej niż dobry styl,z wysmakowanym klimatem.

Usunięto wycieczkę osobistą.
Moderacja

A koniec – majstersztyk. Tego można było się spodziewać po Yoshitoshim ABe.

Zgadzam sie, majstersztyk, ale nie Abego, tylko Chiaki Konaki, który jest twórcą scenariusza „Texhnolyze”. Abe jest po prostu pomysłodawcą chara­‑designu w tej serii i to wszystko.

Co do gatunku to moze niekoniecznie psychodelic trans moze byc tez trans Z lub cos takiego, Juno Reactor raczej tworzy w calym gatunku Transu swoje utwory ale niewazne.

Wydaje mi sie ze jednak zakonczenie jest w Texhnolyze wrecz genialne. Nagle sadzimy ze juz cos wiemy a okazuje sie ze jest zupelnie odwrotnie. Dla mnie ladunek metaforyczny ostatnich odcinkow byl jedna z najwiekszych zalet calej serii ktora stawiam niemalze na piedestale z obejrzanych dotychczas anime. Ma sie to prawo nie podobac jednak chyba pochopnoscia jest porownywanie tego do zakonczenia Lain, ktorego wspomniany ladunek metaforyczny jest naprawde niewielki i w moim odczuciu malo interesujacy.