Tanuki-Anime

po przejrzeniu dyskusji okazuje się, że oprócz rzeczonych owocków Góralowi nie podobały się „nieudolna reżyseria, dobór seiyuu, brak odpowiedniego prowadzenia historii, przedstawienia bohaterów i wytworzenia odpowiedniej atmosfery

Uważasz moją recenzję za [...]niepełną

W tym momencie wcale nie wyolbrzymiam, bowiem tego typu sytuacja miała miejsce dwa razy. Jeden z takich przypadków przytoczę. Otóż w pewnym momencie wieść o tym, że marsjańscy orbitalni rycerze rozpoczęli wojnę, dociera do cesarza Vers. Ten oczywiście nic na ten temat nie wie i, jak przystało na rozsądnego władcę, rozkazuje wstrzymać samowolną ofensywę do czasu wyjaśnienia sprawy domniemanej śmierci córki. Gdy widz już widzi te wszystkie nowe perspektywy, otwierające się możliwości, szansę na pokazanie rzeczywiście ciekawej historii i zaczyna darzyć szacunkiem cesarza… ten ni z gruchy, ni z pietruchy okazuje się być nikim więcej, jak tylko posiwiałą marionetką bez własnego rozumu, i zmienia decyzję. W efekcie jeden cały odcinek poszedł na zmarnowanie, nie wnosząc nic do fabuły. Niestety tego typu sytuacji jest więcej.

Aldnoah.Zero to spektakl zmarnowanych możliwości i drzwi zamkniętych przed twórcami ich własnym wysiłkiem. Już na początku widać, że Ziemianie nie mają żadnych szans (znaczy, mają jedną, ale o nim później) na zwycięstwo, bowiem przewaga technologiczna i strategiczna wroga jest przytłaczająca i jedyne, co im pozostało, to próby zorganizowania jakiejkolwiek obrony. Z takich sytuacji są zasadniczo trzy wyjścia: ukazujemy dramat wojenny ludzi walczących w przegranej sprawie i finał jest gorzki, chociaż z góry do przewidzenia; znajdujący się w fatalnej sytuacji obrońcy dostają COŚ, co zmienia losy wojny; obrońcy wykorzystują swoje najlepsze karty, by w wyniku działań politycznych i spisków zasiać chaos w szeregach adwersarzy i skłócić ich ze sobą, być może tworząc tym samym trzecią siłę. Aldnoah.Zero miała wszelkie zadatki, by zrealizować trzeci scenariusz. Dla Ziemian nie było bowiem innego wyjścia, niż skłócić ze sobą butnych i konkurujących o chwałę rycerzy Vers, z których każdy chciał wykazać się przed władcą, nawet kosztem kompanów. Niestety polityka i jej niuanse nigdy nie były mocną stroną scenarzystów anime, a w tym przypadku nawet nie podjęli wysiłku, by sprzedać widzowi historię rzeczywiście dobrą i przemyślaną.

Cóż więc wybrali twórcy? Czyżby skazali wszystkich bohaterów na niedolę? Nie, nie tym razem. W takim razie co? Protagoniści otrzymali supermaszynkę, dzięki której przeważą szalę zwycięstwa na swoją stronę? Poniekąd tak, lecz scenarzyści Aldnoah.Zero dopisali opcję czwartą – nie róbmy nic. Ale o tym już pisałem. Może w styczniu, gdy zaprezentowane zostaną nowe odcinki, okaże się, że to wszystko miało głębszy sens, lecz na tę chwilę nie ma żadnego. Można na to spojrzeć z innej strony i stwierdzić, że autorzy zwyczajnie bawili się uczuciami widza, co chwilę pokazując mu środkowy palec, gdy ten w końcu poukładał sobie fakty i już liczył na ciekawy rozwój fabuły. Nie da się jednak ukryć, że gest ten jest ewidentnie obraźliwy, nic więc dziwnego, że może się nie spodobać. Tym bardziej jeśli na celu ma jedynie grę w ciuciubabkę z odbiorcą, a nie rzeczywiste podniesienie napięcia, bowiem po którymś takim wybryku widz może zwyczajnie stracić zainteresowanie zabawą.

o pierwszych trzech odcinkach, do których scenariusz napisał Gen Urobuchi, wciąż z niecierpliwością czekałem na każdy kolejny, lecz jednocześnie obawiałem się seansu, by nie zobaczyć, w jaki jeszcze sposób potencjał zostanie sprowadzony do poziomu gruntu. Pomimo tego, że anime obfituje w spektakularne wydarzenia, nie wywołuje zaskoczenia. Czy raczej – wywołuje, ale nie dlatego, że jest zaskakujące, lecz dlatego, że nikt nie spodziewał się tak sztampowych motywów w dobrze zapowiadającym się serialu. Śledząc Aldnoah.Zero prosiłem wręcz autorów, by w końcu zrobili cokolwiek, po czym mógłbym pełną piersią krzyknąć „To było dobre!”. Tymczasem częściej przez zaciśnięte zęby, widząc oczywisty rozwój akcji i wiedząc, co stanie się za chwilę, bo tak nakazują utarte schematy, zaklinałem rzeczywistość, wyobrażając sobie, co innego mogłoby się stać i byłoby w danej sytuacji lepsze. „Proszę, zróbcie to i tamto, to mnie naprawdę zaskoczy!” – tak można by podsumować moje wrażenia z seansu. Kulminacyjnym momentem tych rozważań był ścisły finał, owszem, zaskakujący, ale pozostawiający niesmak, jakby autorzy bali się postawić kropkę nad „i”. Jeśli ktoś wierzy, że wydarzenia w ostatnim odcinku cokolwiek zmienią, to obawiam się, że paskudnie się zawiedzie. Jestem wręcz przekonany, że końcowa scena anime miała na celu jedynie wywołanie napięcia, a nie odwrócenie ról bohaterów. W przeciwnym wypadku okazałoby się, że rzeczywiście mam rację i poprzednie dziesięć odcinków było zapychaczami i ogólnie ich znaczenie w całej historii jest żadne. A ja bardzo nie chcę mieć w tej kwestii słuszności.

No i gdybyś naprawdę był tak bardzo oburzony, to przestałbyś oglądać, co nie?