Tanuki-Anime

Świetne!Napewno jak dla mnie pozostanie na długo w pamięci, dla wielu może być bez logiki i sensu aczkolwiek jak dla mnie nie jest to anime o którym zapomnę za tydzień, polecam każdemu.

Mam pytanie do ludzi, którzy czytali mangę. Otóż czy jest tam jakoś wyjaśniona kwestia  kliknij: ukryte  przeszczepu narządów od Rize dla Kanekiego. Czy jest w mandze to wyjaśnione? Wytłumaczone? Bo w rzeczywistości nie można pierwszej lepszej osobie przeszczepić organów od losowego dawcy, bo mamy antygeny zgodności tkankowej, które po prostu służą do tego, żeby nasz układ odpornościowy rozpoznawał własne komórki/tkanki i narządy. I jeżeli nie ma tej zgodności, dochodzi do odrzutu przeszczepu. No i w związku z tym, mało prawdopodobne jest, żeby te dwie postacie miały takie same antygeny. I stąd się bierze moje pytanie: czy jest ta kwestia poruszona w mandze? Pytam, ponieważ można z anime wyciągnąć, że jest ono osadzone w rzeczywistym świecie, w którym jedyną anomalią jest obecność ghouli.

Mam pytanie,  kliknij: ukryte  czy Kanekiemu śniło się to że jest w tej sali przypominającej operę/amfiteatr, gdzie chciał go zabić ten wielkolud z maczetą?

To anime… gdyby je porównać do potrawy, to byłby to kawałek pysznej, ale fatalnie przyprawionej wołowiny. Miejscami jest przesolona, gdzieniegdzie w ogóle brakuje czegokolwiek, a na rogach jest lekko przypalona.

Postaci są generyczne, nudne, przewidywalne do bólu. Cała ta przeciętność po prostu została wyniesiona na tyle wysoko, że jakoś się to wszystko trzyma. Znaczy… no to jest wszystko do zniesienia, i przy odrobinie samozaparcia łatwo zapomnieć o tym, że „Gdzieś to już widziałem”.

Może i anime ma wiele niedociągnięć to i tak pozostaje w mojej najlepszej 10. Duży plus za muzyke, która jest na prawde poruszająca. Pierwszy oppening super wykonany. I co najważniejsze na żadnym anime nie wylałam tyle łez. Ja osobiście polecam!

To anime to najbardziej nierzetelne, najmniej sensowne, najbardziej szokujące przestępstwo jakie w życiu widziałem. Moc bohaterów zmienia się zależnie od widzimisię autora. W tej scenie On będzie najpotężniejszy a w scenie później pokona go bez mydła jakiś leszcz. Ghul męczy się przebiegając 500 metrów tak ze nie może oddychać a zwykły człowiek robi sobie 7300 pompek. Autorowi się coś kompletnie pomyliło. Jakaś SPÓJNOŚĆ? Chyba autor o czymś takim nie słyszał. Każdy odcinek wydaje się być kompletnie osobną historią nie mówiąc już o tym ze 9 odcinków jest tylko po to żeby widza tak cholernie zanudzić żeby w ostatnich 3 było tyle akcji żeby widz nie zwrócił uwagi na błędy które tworzą to anime. Jest ich 90%. To anime powinno nazywać się błąd, albo przepraszam. Tytuł powinien brzmieć Tokyo Ghoul Gomennasai. Gdyby w społeczeństwie japońskim dalej funkcjonowało honorowe harakiri to autor z pewnością by je popełnił…

Witam. Dlaczego nikt nie prxzyczepil sie dfo najwiekszej bzdury jaka jest pomysl ze ludzie zyja sobie spokojnie obok ghouli i nie przeszkadza im ze czasem zjedza im sasiasda albo ich wlasne dziecko??? Przeviez to gigantyczna bzdura. To tak jakby w miescie szalalo stado lwow a ludzie nic sobie z tego nie robili. Tak po prostu sie przyzeyczaili

Im więcej internetów przeglądam, tym bardziej przekonuję się do tezy, że Tokyo Ghoul może być pierwszą serią, gdzie to seria nabija popularność na OP, a nie jak to zazwyczaj bywa – odwrotnie.

wciągające i dość brutalne , bohaterowie przypadający do gustu , kreska tez niczego sobie , nic tylko oglądać

Cóż tu dużo pisać, dla mnie nietypowe , przełomowe i genialne anime.. 10/10 brutalne i ostro działające na psychę – przynajmniej niektóre odcinki – jak np. te gdzie Kaneki był katowany przez Jasona ghoula kategorii S. Świetna fabuła i mocna grafika. Dobrze , że zacząłem oglądać dopiero teraz bo czekanie na kolejne dodatkowe odcinki byłoby okropną katorgą :)... Polecam każdemu to anime !!

Mi osobiście anime bardzo podeszło do gustu. Klimat świetny, bohaterowie, choć było ich całkiem sporo, stanowili fantastyczną grupę całkiem różnorodnych charakterów. Nie wiem dlaczego ludzi irytuje główny bohater. Według mnie zachowuje się bardzo realistycznie przez swoją bezradność i zagubienie. Touka również „swoje robi” dzięki charakterowi pełnemu temperamentu. Co do cenzury – przecież wyszła już wersja nieocenzurowana. Nic nie poradzimy na wymogi japońskiej telewizji. Fabuł również jest w porządku, co prawda gdyby trzymali się wiernie mangi wyszłoby to lepiej, jednak nawet odbiorca nie znający wersji papierowej może się w niej odnaleźć bez problemu. Dużym plusem serii jest fantastyczny opening, posunęłabym się nawet do stwierdzenia że góruje w mojej top liście openingów. Także animacja i kreska jest niczego sobie, co pozwala, aby walki były bardziej widowiskowe.
Dla mnie Tokyo Ghoul jest naprawdę dobrym tytułem. Szczerze polecam. :)

Teoretycznie mroczne i klimatyczne, do tego głębokie i pełne rozmyślań nad sensem życia, brutalne i dojrzałe…
Tylko szkoda, że klimatu nie ma, warstwa psychologiczna jest na poziomie rozmyślań z bestów, fabuła chaotyczna i nieposkładana, postacie nierozwinięte i płaskie, a wszystko dzieje się za szybko.
Jedyne plusy to grafika i muzyka, może do tego Uta i Hide, bo nie zdążyli mnie zirytować.
Maluje się mocne 4/10. Nie oglądać, czysty masochizm.

Szybko i dosadnie.
Od samego początku łatwo zauważyć brak logiki w działaniu bohaterów, lub jest tak złożona że ani autor ani widz nie bedą w stanie odgadnąć o co im chodzi. Przykładów jest mnóstwo (chociażby ten który dostrzegła SALLY.)Aby nie być gołosłownym przytocze chociażby sam początek gdzie  kliknij: ukryte  Touka widziała jak Kaneki zmierza z Rize w ciemną uliczke nie uratowała go wtedy, wiedząc i znając zamiary Rize. A tu lada chwila ratuje go w ciemnej uliczce przed ghulem i wsadza mu flaki aby się nażarł i żył. A pozatym Rize była też z Anteiku (tak niby wszyscy się tam trzymali razem, to dlaczego nie zabili/zeżarli Kanekego na początku za to że Rize zgineła przez niego i jest w nim.
Troche się rozpisałem o braku logiki, lecz niestety to przykuwa najwieksza uwagę w całej produkcji.

Grafiką też nie poszaleli producenci, bardzo ubogie pomysły na QUINQE i ghoulowe power`upy – oprócz tego że nie są to jakieś innowacyjne pomysły to co gorsza większość ghouli ma takie same lub podobne – żenada.

2 ostatnie odcinki są dobre gdzie pojawia się Ghoul klasy SS Jason. Przypomina mi to troche film z Samuel`em L Jacksonem – Unthinkable.

Postacie ni jakie, ani na + ani na -, przechodze do oceny obojętnej.

Muzyka całkiem spoko fajne wejścia w odcinkach, z dobrą liryką – lubie takie klimaty.

Największym minusem tej produkcji…(zaczne nowe zdanie żeby było dźwiecznie i dosadnie)

KURWA!!!.. kliknij: ukryte  jak można zakończyć anime w środku rozwijającej się histori/fabuły/akcji/wątku. Poprostu klaps koniec, czekajcie rok na kolejny odcinek. Gdyż kolejna seria zaczyna się od momentu na którym sie skończyło ów anime. Po Shingeki no Kyojin stało się to tak modne że aż głupie.

Dobrze że obejrzałem to teraz (2 serie na raz) bo chyba bym dał note 1.

Sumując, anime średnie, shounen`owcy beda mieli troche frajdy i to wszystko.

mnie się podobały oba sezony,jednak nie rozumiem intencji Kanakiego po co on dołączył do tej grupy Aogiri jaki miał w tym cel,to nie jest do końca wyjaśnione.Dojrzałość bohaterów,polubiłam buntowniczą Toukę,właśnie ze względu na jej charakter.Końcówka mnie jakoś nie satysfakcjonuje.Scieżka dzwiękowa też bardzo nastrojowa.

Może to taki mały offtop, ale czy ktoś zainteresowany może mi ktoś potwierdzić, czy z YT usunęli ten film z pełnym Unravel z wietnamskimi subami (ten, co miał kilkadziesiąt milionów wejść)? A myślałem, że panowie z Google pozwolą bardziej wyśrubować temu clipowi rekord obejrzeń wśród utworów powstałych specjalnie dla anime :x

Pierwszy odcinek pokazał, że będzie dużo krwi, walki i jedzenia ludzi i aż chciało się kontynuować serię, ale następne odcinki całkowicie temu zaprzeczyły – główny bohater jedzący cukier w kostkach, zamiast ludzi? Poza tym, kiedy już dojdzie do walki, następny odcinek to 20 minut rozczulania się jednego z bohaterów. Ostatecznie zakończenie, kliknij: ukryte  w którym główny bohater w końcu sobie uświadamia, że nie może być słaby, zachęciło mnie do dania szansy następnej serii.

Do shounen podchodzę zawsze bardzo opornie, a popularność tego tytułu nie pomagała w podjęciu decyzji, by zobaczyć anime. Już widziałam w oczach wyobraźni głównego bohatera, już widziałam te dwie, trzy… może nawet więcej kolorowo­‑włosych pannic z jakiegoś niezrozumiałego powodu uganiających się za głównym bohaterem. Takie typowe shounen (zwracam honory produkcjom typu „Death Note” i innym wybitnym, które tylko szukaj w stogu siana), udające, że ma fabułę, z akcją która nuży i tak naprawdę chodzi tylko o piszczące dziewczyny na które bohater co rusz (nieszczęśnik) się natyka – i o romans oczywiście! I wtedy zobaczyłam opening. Zamurowało mnie. Przeniosło do wspomnień podczas oglądania świetnego Psycho Pass. Tak, ten sam wokalista! Czemu tu, czemu do tego anime o którym – byłam pewna że tak, – wiem już wszystko! Sam opening oglądałam chyba z pięć razy, jest po prostu magnetyczny i piękny. Co mi tam, mam czas, zobaczę przynajmniej pierwszy odcinek, a potem bez żalu porzucę. No i stało się, przepadłam.
Jak to powiedzieć… Wszystko jest dobrze zrobione. Czuje się napięcie, gdy Ken idzie ciemną, opustoszałą ulicą z Rize i choć masz wrażenie, że zaraz stanie się coś strasznego, do końca myślisz, że bohater jakoś z tego wybrnie, ale jeszcze nie wpadłeś na pomysł jak. I wtedy ten tragiczny moment, zbliżenie na twarz bohatera, absolutna zmiana nastroju, emocje Kena… Naprawdę, oglądając tę scenę, wstrzymujesz oddech!
„Tokyo Ghoul” jest anime świetnym, choć nie wybitnym jak „Death Note”, „Atak tytanów”, czy „Psycho Pass”. Niemniej zasługuje na swoją uwagę. Ken nie jest typowym pchającym się w wir walki super bohaterem z arsenałem super hiper zdolności, to zwyczajny chłopak i muszę tu pogratulować autorowi za psychologiczną wiarygodność. Ghoule stykają się z przemocą na co dzień, Ken nie. Miał – w porównaniu do ciemnej strony miasta – harmonijne życie i choć w wiadomościach trąbili o strasznych Ghoulach, jego to nie dotyczyło, działo się jakby… poza jego światem. Dlatego nie łatwo jest mu się przystosować, odrzucić przyzwyczajenia, zmienić tok rozumowania. Pięknie to wszystko w anime pokazali.
„Tokyo Ghoul” zachwyca kreską, ten poziom utrzymuje się do samego końca. Mamy ciekawych bohaterów. Zastanawiałam się kogo tu przede wszystkim wymienić, ale jest mi naprawdę trudno :). Bardzo lubię Kirishimę. Jest nieufna i szorstka, ale za tą powłoką skrywa rozpacz i silne przywiązanie do bliskich jej osób. To naprawdę harda i zdeterminowana babka, w walce ukrywająca tożsamość za maską słodkiego króliczka. Kurczę, nawet same maski są tu ciekawym elementem o którym można się rozpisywać. Pasują do ich właścicieli jak pięść do nosa. Na przykład Ken wygląda w swojej niczym zdziczały, rządny krwi oszołom, maska pozwala mu ukryć swoją raczej uroczą i łagodną powierzchowność.
W anime poznajemy dwie walczące z sobą strony , ale strasznie upraszczam mówiąc o tym w ten sposób, ponieważ w każdej ze stron są ci bardziej dobrzy (że tak ujmę umownie) i ci z pod ciemnej gwiazdy, zatraceni szaleńcy. Nic nie dzieje się bez powodu, nikt nie rodzi się z szeregiem cech, wszystko ma swą przyczynę i skutek. I choć nie dowiadujemy się wszystkiego, choć możemy się wielu rzeczy domyśleć, ogląda się tym bardziej dobrze. Wchodzimy w ten świat, poznajemy tych ludzi, ale jeszcze nie od podszewki, twórcy dają nam ich po trochu. Zanim się obejrzysz czujesz, że nie są ci obojętni.

Nie, nie nazwałabym „Tokyo Ghoulem” horrorem, bo bym zrobiła anime straszną krzywdę. To nie seria, która przede wszystkim chce odbiorcę nastraszyć. To opowieść grozy, ale ta groza ma niewiele wspólnego z potworem czającym się w ciemnościach. Boisz się o bohaterów, o ich los, martwisz się o Hinami, zastanawiasz jak potoczą się relacje między poszczególnymi osobami. To właśnie wzbudza trwogę! Naturalnie są odcinki ponure, pełne napięcia, ale nie o to tutaj chodzi.

Dobra, pora na bardziej krytyczne spojrzenie na Tokyo Ghoul. Za duży pęd. Bohaterów jest naprawdę sporo i choć wszyscy doskonale zarysowani, chce się pobyć z nimi trochę dłużej, a tymczasem bezlitośni twórcy wplątują ich w kolejną niebezpieczną akcję. I chociaż akcja wciąga, potrafi też wycisnąć z oglądających niezły zapas energii. Naprawdę, czułam się niekiedy zmęczona, szczególnie po odcinku piątym, gdy pojawił się (brrrr) Shu. Kiedy kręci się w pobliżu pachnącego Kaneki, zaczynam się stresować.
Kolejnym, trochę na siłę wymyślonym, minusem jest podobieństwo anime do „Sei no Kakuritsu”. Tak, moralne dylematy były bardzo podobne. Tak, też mamy tych „innych” i próbę przystosowania się do świata ludzi. Tak, w tym anime bohater również znajdował się pośrodku konfliktu, aczkolwiek mimo dylematów Izumi wybrał ludzkość.

Co mogę jeszcze dodać, sporo, ale musiałabym zdradzać fabułę, a tego nie chcę. Anime oceniam na 8/10. Z ogromną niecierpliwością czekam na kolejne sezony, mam nadzieję, że mnie nie zawiodą.
A Was mimo zupełnie wielu niepochlebnych opinii o tym tytule, zachęcam do oglądania i samodzielnej ocenie. :) Ja odebrałam „Tokyo Ghoul” zupełnie inaczej i jestem zachwycona!
Polecam!

Przygotowując się do obejrzenia tej serii wiedziałam, że nie wyróżnia się ona niczym specjalnym spośród anime powstających w ostatnich latach. Jednak nigdy nie przypuszczałabym, że końcówkę można tak bardzo spier… to jest zepsuć, a jedną rzecz przeciągać w nieskończoność, nie dając miejsca na popchnięcie akcji do przodu. Psychoza obecna pod koniec serii jest jakaś zbędna, przez co cały klimat szlag trafił.
Odważę się na obejrzenie drugiego sezonu, który – mam nadzieję – będzie pozbawiony całego chaosu i sztampowych antagonistów.

Cóż, Tokyo Ghoul z pewnością nie należy do wybitnych dzieł ani pod względem historii, ani realizacji, ale muszę mu przyznać, że dostarczył mi świetnej rozrywki. Szczególnie pierwsza połowa, która wyjątkowo mnie rozbawiła – a najzabawniejszą postacią bez wątpienia jest Tsukiyama (choć i Kaneki miał swoje momenty). Śmieszyły mnie groteskowe zachowania tej dwójki oraz lejąca się posoka, która nawiasem mówiąc nie przeszkadzała mi nawet zjeść ze smakiem obiadu… W miarę rozwoju fabuły niestety te rzeczy pojawiały się coraz rzadziej, nie znaczy to jednak, że seans stał się gorszy. Fabuła, choć średnia i dziurawa, nie razi zbyt mocno absurdami i, co ważniejsze, nie nudzi. Końcówka chaotyczna, acz satysfakcjonująca. Jestem skłonna dać szansę drugiemu sezonowi, mimo że poza solidną dawką śmiechu anime to nie oferuje zbyt wiele.

Po obejrzeniu anime nasuwają mi się trzy tezy:

1. Chcemy być jak Hellsing Ultimate ale nam nie wyszło.*
W końcu tam groteskowe poczucie humoru i hektolitry krwi dobrze się przyjęły.

2. Uta byłby lepszym protagonistą.
Dekadencki, mroczny klimat, szemrani klienci, i sprawy dzielnicy. Oglądałabym.

3. Ghoule to perpetum mobile!
 kliknij: ukryte  Mogą sobie odcinać palce i je zjadać. Palce i tak odrosną, a nie trzeba nikogo zabijać. Raj dla masochisty!

Suma sumarum, mogło być lepiej. Mimo że mangi nie czytałam, miałam wrażenie że anime było strasznie chaotyczne i miało pourywane wątki (mimo tego  kliknij: ukryte  tortury Kanekiego rozciągnęli na półtora odcinka. Parę razy wręcz sprawdzałam, czy nie ominęłam jakiegoś odcinka.

Kaneki w końcu  kliknij: ukryte  przestał być chłopcem­‑ratujcie mnie, a więc mimo niskiej oceny dam drugiemu sezonowi szansę z nadzieją że będzie lepiej. Bo seria pierwsza to nie horror i dramat, ale poradnik­‑w-praktyce jak nie skracać mangi.



_________________________________________________
_{*Teza może być wysoce obiektywna – uwielbiam Hellsinga.}

Obejrzałam 1 sezon i byłam zafascynowana.. Czekam na 2 sezon z nadzieją, że będzie lepszy od 1 sezonu…

Nie spodziewałam się zbyt wiele po tej serii, ale muszę przyznać, że całkiem dobrze mi się oglądało. Historia trzyma się jako tako kupy, bohaterowie wypadają natomiast średnio. Główny bohater jest typem protagonisty, którego nie znoszę w anime, nie mam więc nic przeciwko  kliknij: ukryte  jego przemianie pod koniec. Mam tylko nadzieję, że taki już zostanie i nie wróci do bycia chłopcem do bicia.Pozostali wypadają tak sobie, nie ma tu zbyt ciekawych postaci. O ich rozwoju raczej nie ma sensu nawet wspominać, widać gołym okiem, że postanowiono dać sobie w tej kwestii całkowicie spokój, stąd niezbyt złożone osobowości bohaterów. Mimo wszystko jednak fabuła mnie wciągnęła, a na ekranie cały czas coś się dzieje, więc sprawdzi się to nieźle jako seria czysto rozrywkowa. Należę też do osób, którym cenzura w postaci jakiej występuje w tym anime wcale nie przeszkadza. Dodam wręcz, że gdybym nie przeczytała o tym w komentarzach, nie przyszłoby mi do głowy, że dla kogoś innego może ona stanowić problem.
Graficznie i muzycznie wypada bardzo ładnie. Ja osobiście szczerze zakochałam się w endingu, który jest pięknym połączeniem tych dwóch elementów. Jest świetny po prostu. Wystawiłam serii 6/10, bo mimo wszystko daleko jej do doskonałości, ale jest całkiem niezła i przy odpowiednim podejściu można przyjemnie spędzić przy niej czas.

1. Czy cenzura aż tak mocno zabija to anime? (mam dostęp tylko do wersji TV)
2. Czytałem mangę – będę mocno zawiedziony, czy warto oglądać?

Co to za bzdura z narzekaniem na cenzurę? Przecież to jakiś idiotyzm. Osoba recenzująca powinna wziąć się za edycję Blu­‑ray, a nie narzekać na wymogi telewizji w Japonii, LOL.

Tokyo Ghoul mogło być serią dobrą. Wystarczyło w wierny i rzetelny sposób zaadaptować materiał mangowy.

Ależ jest całkiem przyjemną serią nawet teraz.
Na pewno lepszą niż jakiś syf typu Strike the Blood, który dostał 8/10.

olbrzymia ilość cenzury uniemożliwi

Przecież angielskie grupy już dawno wydały nieocenzurowaną wersję BD.

sięgnąć po mangę

Owszem, ale zakończenie pewnie będzie mieć lepsze animu chociaż… kto wie.

Mangi nie czytam (ale mam zamiar), więc przy tym bawiłem się dobrze.
Natomiast przeglądając wiki, widzę dużo materiału z Ghula i Ghula A, który fajnie byłoby zekranizować… ale na to już niestety za późno.

Generalnie chyba nikt się nie spodziewał, że anime tak wypompuje sprzedaż mangi, która teraz załapała się do top 10.
Dlatego robienie reklamówek potrafi być zgubne…

Muszę przyznać, że to anime nawet mnie wciągnęło. Obejrzałam w dwóch podejściach. Nie przynudzało, dzięki w miare wartkiej akcji. Opening bardzo mi się podobał. Co do postaci, to uważam, że szału nie ma, nikt mi jakoś specjalnie do gustu nie przypadł. Irytował mnie trochę główny bohater – Kaneki, był strasznie nieporadny i często żałosny. Niby trenował, żeby stać się silniejszym i przebywał już długo w nowej sytuacji, a jednak jego rozwój odbywał się w żółwim tempie.  kliknij: ukryte  W ostatnim odcinku jego „przebudzenie” i walka z Jasonem wyszły troche karykaturalnie przez to, że przez całą serię główny bohater nie wykazywał postępów. Chociaż może właśnie dzięki temu ta ostatnia walka robi takie duże wrażenie. Jeśli chodzi o fabułę, to myślę, że nikt nie oczekuje niewiadomo czego po takim gatunku anime (akcja, horror, gore?). Ghule temat dla mnie nowy (można oprócz Pupy która jakby zawierała podobny wątek), do tej pory były w większości wampiry, które już mi się znudziły. Niestety cenzura była dla mnie ciosem poniżej pasa. Nie po to oglądam anime z gatunku horror/gore żeby mi obcinali większość soczystych scen…. Historia przedstawiona nawet mnie zainteresowała i chętnie dowiedziałabym się jak dalej potoczą się losy Kanekiego (ostatni odcinek zapowiadał bardzo ciekawy rozwój głównego bohatera i szansę na jeszcze ciekawsze walki). Szkoda, że następny sezon nie jest na podstawie mangi. Przez to nie wiem, czy mam się za niego zabierać, bo boję się, że popsuje mi opinie o tej serii i porzucę ją. Poczekam pewnie na jakieś sensowne opinie do drugiego sezonu. Ciekawe czy zekranizują też reszte mangi.

Pierwsze odcinki były… No, nie ukrywajmy. Anime zapowiadało się co najmniej dobrze. Kaneki z początku zachowywał się jak ciota, nie akceptuje siebie, to normalne, w końcu nie na codzień można stać się ghoulem. Ale przez całą serię…? Toukę ścierpię, bo ona miała charakter – widzimy to chociażby po zachowaniu w stosunku do głównego bohatera w pierwszych odcinkach, oraz po tym, jak ta jej przyjaciółka dała jej coś do zjedzenia. Kanekiego dało się ignorować, było sporo lepszych postaci i nie musiałam się na nim skupiać. Uta był w porządku, podobał mi się sposób bycia, design, ale wnerwiała mnie trochę ta obojętność do wszystkiego. Za to moje serce podbił ten staruszek (wut…? XD). Nie wiem czemu, jakoś tak go polubiłam. Za to ten jego pomocnik ostro mnie w******ł ;_;
Kolejne odcinki (mniej więcej 3­‑8) to była katastrofa. Nudy, siedziałam i jadłam obiad, niespecjalnie skupiając się na anime, bo po prostu nie było warto. Kaneki ssie hardo, Touka wkurzała mnie w tych momentach, a ta rodzina z córką według mnie została dodana, bo autor nie miał pojęcia, co mógłby tam wstawić. No i proszę Was bardzo, cukier i kawa zamiast krwi? Tego nie można nawet do horroru zaliczyć.
Końcowe odcinki były nieco żałosne.  kliknij: ukryte  Kaneki powinien się załamać, błagać o śmierć w bardziej przekonujący sposób, powinien być w gorszym stanie. Powinien bać się jakiegokolwiek dotyku, nie odpowiadać na pytania. Autor kompletnie nie rozumie ludzi. Nie trzeba po prostu chcieć zrozumieć anime, trzeba mieć wszystko dociągnięte i wyjaśnić wszystko umiejętnie.
Fabuła była zwyczajna. Nic wielkiego, a dodatkowo wykonanie ssie. Walki nieźle wykonane, choć widziałam lepsze. Wystawiam 3/10
Postacie to była jedna z mocniejszych stron tej serii. 4/10
Muzyka, poza openingiem nie było nic wielkiego. 2/10
Kreska była w porządku. Czasem nie podobały mi się pewne rzeczy, ale spokojnie mogę wystawić 6/10
W sumie zasługuje na ocenę 3/10 (nie wliczam kreski do oceny ogólnej, nie warto). Zawiodłam się mocno. Drugi sezon wyszedł, biorę się za oglądanie. Może ten będzie lepszy.

Rzuciłem oko na „Tokyo Ghula”, ze względu że jest dość popularny z tych nowszych serii. Pierwszy odcinek, był dość intrygujący, miałem zmieszane uczucie irytacji jak i ciekawości. Lecz przez następne 8 (2­‑9) odcinków wiało nudą, postacie płytkie (Touki nie mogłem ścierpieć, a samego pół­‑ghoula miałem gdzieś), moja przewidywalność serii była dość wysoka, co sprawiało braku poczucia ekscytacji i ciekawości „co się stanie dalej?”, niezniszczalność poniektórych postaci też daje się we znaki.
 kliknij: ukryte  Postacie drugoplanowe też nie są jakieś wyjątkowe w szczególności; kochająca mąż i żona – ghoule, którzy ginią przez psychola, gdzie późniejsze odcinki pokazują nam go jako bohatera i obrońce ludzkości (a przynajmniej dla CCG) oraz pod koniec serii Deja Vu – kochająca para ginie przez psychopatę sadystę, nie zapominajmy też o tym fioletowym pięknisiu, który chce zjeść głównego bohatera, bo się „zakochał” w jego „aromacie” oraz o dzieciaku inspektorze, który jak na razie przypomina złowieszczego cyrkowca, od którego aż bije OP'ekowatością, ze wszystkich stron  – przynajmniej jakaś różnorodność w wachlarzu postaci zdrowo stukniętych. Reszta postaci jest nieciekawa, przez co postacie psychicznie nienormalne (przynajmniej w moim odczuciu) dominują tą serię o.0
Luki fabularne są strasznie irytujące, a w szczególności widać to w końcowych odcinkach. Co do niedomówień, to mam nadzieję, że sezon drugi nam nieco wytłumaczy.
Fabułą: Oprócz ostatnich dwóch odcinków była nudna i tylko jeden czynnik trzymał mnie przy oglądaniu – walki były całkiem spoko i tylko wtedy czułem, że coś się dzieje.
Nie jestem fanem horrorów i krwi pryskającej strumieniami, więc cenzura mi nie przeszkadzała.
Z innej strony Tokyo Ghoul ma całkiem ładną kreskę, animację oraz muzykę, OP wpisuje się dobrze w klimat serii, a ED stoi na wysokim poziomie, walki mi się podobały i można powiedzieć, że wachlarz różnego rodzaju „szalonych” ludzi/ghouli też jest całkiem spory, mimo tego ich motywy są bezsensowne lub słabo ukazane przez co nie stanowią oni większej wartości „ciekawych/złożonych” postaci.
Jedynie przez 3 ostatnie odcinki, czułem napięcie i akcję, wreszcie coś zaczęło się dziać – napędziło mi to smaku na drugi sezon, pomimo tego, że pierwszy w moim oczach wypadł dosyć rozczarowująco – liczyłem na coś lepszego.

Podsumowując:
Fabuła: 5/10
Bohaterowie: 4/10
Grafika: 9/10
Muzyka: 9/10
Całokształt: 5/10

I tak na końcu coś co mnie najbardziej zabolało w anime – TOTALNY IGNOR w stronę Hide, postać przez całe 12 odcinków praktycznie nic nie zrobiła. Mam nadzieję, że coś zdziała w drugim sezonie.

Anime przyjemnie się oglądało. Obejrzałem całość w jakieś siedem dni i nie żałuję. Główny bohater po zostaniu ghoulem walczy z swoją naturą, nie akceptuje, kim jest, jest strasznie zagubiony. Nie jest typem nieomylnego bohatera anime co wie wszystko lepiej i zawsze jest dwa kroki przed przeciwnikami. Jego myśli wydołały się absurdalne jak -„ludzie i ghoule powinni się lepiej zrozumieć” to tak jak powiedzieć drapieżnikowi nie jedz mięsa pij tylko wodę. Cała kreacja świata jest bardzo dobrze przemyślana. Jednak seria nie dała mi odpowiedzi na kilka pytań, które mnie nurtowały w czasie seansu miedzy innymi:
Dlaczego postanowili się nim zająć ?
Jak na serie 12 odcinkową jest dużo akcji i mnóstwo postaci. Niektóre z nich są zaprojektowane na typowych bishów koksów inne na komediowe /ciach/. OST był ok. Czekam, aż wyjdzie cały drugi sezon, tak poza tym to jedna z niewielu serii anime z tego, którą można zobaczyć bez uczucia znudzenia.
7/10

Komentarz zmoderowany. Kolejny. Co się dzisiaj porobiło z tymi użytkownikami? Moderacja

Nie wiem jak to ocenić mam mieszane uczucia. Tortury były naprawdę chore chyba jedna z najbardziej powalonych scen jakie w w anime widziałem. Ale tak po za tym w miarę przyjemnie się oglądało.

Tokyo Ghoul to anime nie rażące zbytnio wybitnością, choć naprawdę przyjemnie się je oglądało. No, może pomijając cenzurę, bo jej nadmiar był naprawdę irytujący.
Pokrótce, po seansie miałem taki niedosyt, że od razu wziąłem się za mangę. I nie żałuję. W anime zostało pokryte około 70 chapterów mangi liczącej ich 143, więc nic dziwnego, że adaptacja zakończyła się cliffhangerem. Niestety, nie dane nam jest zobaczyć ekranizacji pozostałych chapterów – ponieważ kontynuacja anime, zapowiedziana na styczeń 2015 (24 odcinki) nie będzie opierać się na mandze, a opowie historię w alternatywnej rzeczywistości, czyli oryginalną historię napisaną przez nie kogo innego jak samego Ishidę Sui, twórcę Tokyo Ghoula. Może pójść zarówno dobrze jak i źle, ale wiem jedno – tych, którzy mangi nie przeczytali, omija naprawdę interesująca i wciągająca historia.

Pomijając mangę i różnice między nią a jej adaptacją ( kliknij: ukryte  gdzie został nałożony dużo większy nacisk na postać Jasona, by zbudować swego rodzaju napięcie, prowadzące do kulminacyjnego momentu w ostatnim odcinku), anime to dość solidny kawałek roboty. Soundtrack był naprawdę dobry, tak jak i animacja i graficzne aspekty. Niestety, gorzej prezentuje się to od strony fabularnej. Wątki zostały pomieszane, przez co anime rozwija się w tempie, bądź co bądź, ślimaczym, zaś ostatnie odcinki zostały opowiedziane z prędkością, jakby to powiedzieć, karabinu maszynowego, przez co widz ma po seansie sporo pytań.
Pokrótce, na plus jest generalnie wszystko, jest to oryginalna pozycja na jeden czy dwa wieczory, która oferuje naprawdę wiele, między innymi rozwój postaci, który, w przypadku Kanekiego, jest wręcz biegunowy (co, niestety, nie zostało bardziej rozwinięte, ale to przez brak pozostałego czasu antenowego na takie rzeczy). Na minus cenzura i nie do końca dobrze opowiedziana historia – to tak, jakby wczesne odcinki przygotowywały nas powoli na to, co dzieje się w ostatnim.

Koniec końców. Anime na 8/10. I, na miłość boską, dajcie mandze szansę. W tej historii dzieje się dużo, dużo więcej niż pozornie widać.

Nie czytałem mangi i nie mam zamiaru, drugi sezon chętnie zobaczę. 4 zimne i pękło na raz. Bawiłem się dobrze. Krótko:

+ Oryginalna tematyka.
+ Muzyczka! Dajcie mi pełny soundrack! ED więcej niż dobry.
+ Mocne. Niektóre teksty i tortury niesmaczne, ale wpisujące się w całość.
+ Mnogość detali graficznych.
+ Zakończenie. Chce się więcej.

- Ludzie żyjący obok ghuli. Jak na to nie patrzeć – cholernie naciągane.
- Nudne schematy postaci (Touka, Kaneki, Amon)
- Humor na siłę. Niedużo, ale drażnił.
- Zbyt przyśpieszona akcja. Totalnym przegięciem jest  kliknij: ukryte  sojusz z Gourmetem załatwiony w 5 sekund.
- Zakończenie.  kliknij: ukryte  Cliffhanger.

Fajnie się oglądało, ale zakończenie kompletnie bez sensu.

Zaczęłam oglądać z nudów w czasie choroby. Całość obejrzałam w jeden dzień, w końcu to tylko 12 odcinków. Nie mogę porównać z mangą, ponieważ po nią nie sięgnęłam i prawdopodobnie tego nie zrobię, dlatego też, mój komentarz będzie się odnosił jedynie do tego co zaprezentowało anime.

W dużej części komentarzy pojawiają się okrzyki niezadowolenia, jednak ja, po obejrzeniu TG nie mam wcale tak wiele obiekcji. Owszem, nawet nie czytając papierowej wersji widać, że czegoś tu brakuje. Fabuła często wydaje się pourywana, a wątki poskracane albo w ogóle pominięte, acz całość nie jest taka zła. Wiele postaci przypadło mi do gustu zarówno charakterem, jak i wyglądem. Niestety anime skończyło się w momencie, w którym akcja zaczynała się dopiero rozkręcać, ale z tego co czytałam ma być kontynuacja także jestem dobrej myśli. Po drugi sezon sięgnę na pewno. Pomimo wielu niedociągnięć TG stanowi dla mnie całkiem ciekawy tytuł, któremu należałoby dać jeszcze szansę.

Ah, ta interesująca, złożona fabuła! Przekonujący (dojrzali!) bohaterowie! Protagonista, który myśli, działa i nie rumieni się i ślini na każdym kroku! Tak, to wszystko znajdziecie w Tokyo Ghoul. Wszystko, a nawet więcej. Dodajmy do tego genialną animację kompletnie pozbawioną cenzury, świetną muzykę i oryginalny pomysł.

Żartowałam.

Radzę się zastanowić, kiedy najdzie was myśl na obejrzenie Tokyo Ghoul. Nawet czytanie nowych rozdziałów Naruto jest lepsze.

Po przeczytaniu wielu opinii na temat tego anime, dochodzę do wniosku, że lepiej przeczytać mangę (jeżeli ktoś jeszcze tego nie zrobił), a sezon 2 oglądnąć z ciekawości.

Ode mnie anime dostaje 6/10 (dużo ocenzurowanych scen, urwane zakończenie)

Serię oglądało mi się całkiem dobrze, była dość ciekawa, ale co z tego, skoro mam wrażenie, że wszystko jest takie pourywane? Chaotycznie prowadzona historia, mało czasu poświęconego na przedstawienie bohaterów drugoplanowych i urwane zakończenie. Cóż… trochę szkoda, miałam nadzieję, że anime lepiej rozwinie swój potencjał. Mam nadzieję, że powstanie drugi sezon, bo tak tego nie wypada zostawić.

Po przeczytaniu mangi doszedłem do wniosku, że dobrze że anime ma tylko 12 odcinków. Od biedy i tak na siłę można założyć, że jest to historia do pewnego stopnia zamknięta – bohater  kliknij: ukryte  akceptuje czym się stał, co było naturalną ewolucją tej postaci. Oczywiście o wiele lepiej byłoby gdyby zamknęli ten arc – pozostałoby wciąż wiele pytań ale zakończenie byłoby odrobinę bardziej satysfakcjonujące.

Tak seria jest tylko przeciętną reklamówką mangi i niech tak zostanie.

Osobiście nie chcę zobaczyć drugiego sezonu (o, którym jak na razie nie ma potwierdzonych doniesień). Historia ta pod koniec  kliknij: ukryte  zrobiłaby tak zaskakujący i wkurzający zakręt (jeżeli pozostałaby wierna pierwowzorowi), że wkurzyłaby tylko całą domniemaną grupę docelową (która, śledziła historię aby popatrzeć na rozwój bohatera i fabuły a mniej interesowały ją dylematy moralne i klimat bezsilnośći). Uważam, że zakończenie (mangi)  kliknij: ukryte  jest genialne, ale  kliknij: ukryte  nic na nie wcześniej nie przygotowuje, co zostawia czytelnika z ręką w nocniku.

Mangi nie znam i nie mam zamiaru się z nią zapoznawać nawet. Anime obejrzałam i generalnie nie uznaję za takie złe, choć nawet ja widzę, że faktycznie musieli tu sporo pokręcić i poucinać, bo fabuła nie szła tak płynnie, jak raczej powinna. Ostatni odcinek był jak dla mnie świetny, tyle że… tragiczny jako zamknięcie serii. Okay, zapowiedzieli kontynuacje, ale co z tego? Już chyba bardziej bez sensu nie dało się tego zamknąć w pierwszym sezonie. Nie, zdecydowanie powinni to inaczej rozplanować.
Ogólnie jednak mnie się raczej podobało i nawet mnie wciągnęło, więc po drugi sezon na pewno sięgnę (choć co prawda bez zbytnich oczekiwań), acz jestem w stanie zrozumieć narzekania fanów mangi, bo pewnie faktycznie jest to strasznie skiepszczone względem oryginału. Tak czy siak ja daję 6/10, bo jak mówię – bez znajomości mangowego pierwowzoru całkiem fajnie się to ogląda^^

Ogólnie to była nawet dobra adaptacja tego segmentu mangi. Szkoda, że 'production values' jak sprzed 10 lat i masa statyki w animacji. Tokyo Ghoul zasługuje na lepsze studio i lepszych animatorów.

Anime to jest idealnym przykładem do wytłumaczenia czym jest tendencja spadkowa. Książkowy przykład jak zrobić z anime reklamę mangi  kliknij: ukryte  (aby nie być gołosłownym – [link] – na 13 wydanych do tamtej pory tomów, 12 jest w TOP50 najlepiej sprzedawalnych…). Uje%^&i taką ilość pierwowzoru, że widz który dokładniej będzie obserwować poczynania bohaterów uzna większą część z nich z strasznie nielogiczną, a już nie będę wspominać o czytelnikach mangi.
No i sedno tematu… Drugi sezon… Powiem krótko, z szacunku do dobrej mangi Sui Ishidy zapomnę o tej serii i będę udawać, że coś takiego nie miało miejsca, a za następną nie będę się w ogóle zabierać.  kliknij: ukryte  Szczególnie, że manga właśnie się zakończyła – dodatkowy powód, aby nie psuć sobie wspomnień z nią związanych, które i tak nie są zbyt przyjemne, gdyż sposób w jaki Ishida zakończył swoje dzieło zostawia duuuuuuuuuuużo do życzenia…

Ocena – mocne 1/10 i kolonia krętka białego dla studia Pierrot za taki syf.

Końcówka była jednym wielkim rozczarowaniem (jak zazwyczaj). Początek zapowiadał się fajnie, ale z biegiem czasu seria zaczęła równać w dół, niestety. Liczyłam na lepsze rozwinięcie wątku ghouli i ich natury. Podobało mi się, jak  kliknij: ukryte  na początku Kaneki walczył ze swoim przybranym 'alter ego' i miałam nadzieję na więcej podobnych akcji, ale najwidoczniej musiałam obejść się smakiem.

Za krótko, zbyt chaotycznie, manga poucinana w wielu miejscach, za dużo Tsukiyamy, którego, nawiasem mówiąc, nie cierpię, za mało Uty, którego najbardziej polubiłam spośród wszystkich bohaterów,  kliknij: ukryte  a Kaneki w nowym wcieleniu pojawił się dopiero na jakieś 3 min. przed zakończeniem ostatniego odcinka. Krótko mówiąc popisowo skopane anime, które miało naprawdę duży potencjał i gdyby nie fakt, że lubię serie w takim klimacie, nie wiem, czy obejrzałabym do końca.

Moja ocena: 6/10, głównie za klimat i tematykę.

Ostatni odcinek nie zakończył tego arcu w mandze… jaki żal.

To jakiś absurd.

Ten ostatni odcinek był nudny jak flaki z olejem, tyle, że bez oleju. Bezsensowne teksty, brak ruchu, białe tła i  kliknij: ukryte  element walki na końcu. Jedyne co mi się w miarę podobało w tej serii to właśnie sceny akcji, które stanowiły niezłą rozrywkę, a tu nawet tego prawie nie było. Miałem nadzieje, że pokażą trochę dalszy fragment mangi (której kilka rozdziałów przekartkowałem), a zamiast tego dostałem prawie  kliknij: ukryte  20 minut epatowanie krwią i (ocenzurowanymi) torturami. Nie dość, że było głupie, to teraz zrobiło się jeszcze nudne. 4/10.

Po zapowiedziach i opiniach na temat mangi spodziewałem się czegoś o niebo lepszego, nie było źle co prawda ale przede wszystkim ilość niedopowiedzeń pozostawia gorycz rozczarowania.

Najbardziej co mnie rozdrażniło, to ilość cenzury – seria jest ewidentnie przeznaczona dla starszej widowni, jednak mimo wszystko próbowano wszystko cenzurować, jak w nieco brutalniejszym shounenie.

Brutalny świat, w którym ghoule pożywiają się ludźmi, nawet nie raz strach wyjść z domu – i akcja serii skupia się na najspokojniejszych z ugrupowań i do tego na przeciętnym bohaterze, który po prostu przypadkowo źle trafił, brzmi raczej jak podstawka pod jakiś shounen. Jednak nie czepiając się już samej koncepcji serii(z tego, co czytałem to adaptacja względem mangi była strasznie pourywana), to brakowało mi klimatu brutalności świata, w którym żyli bohaterowie – w pewnym sensie próbowano tu wcisnąć „normalną” codzienność i dzielić na grupy „lepszych i gorszych” w poczuciu moralności, może nie jestem tyle zły, co raczej rozczarowany podejściem.

Grafiki i oprawy dźwiękowej nie można się uczepić – pomimo, że akcja często sprowadzała się do pomniejszych wydarzeń  kliknij: ukryte  w kawiarni, to również dla kontrastu akcja przenosiła się w ciemne ulice, czy jakieś przedmieścia.

W grupie tego typu serii akurat Shiki wygrywa tutaj pod praktycznie każdym względem. Czego najbardziej brakowało w Tokyo Ghoul? Najprawdopodobniej rozciągnięcia całości na 20+ odcinków bez pośpiechu i nieco większej staranności przy wytłumaczeniu widzowi sytuacji i wątków.

W obecnym układzie serię uznaje po prostu za „urwaną” i przez to nie jestem w stanie wystawić więcej, niż 7/10.

Swoją drogą, pytanie do bardziej obeznanych w temacie –  kliknij: ukryte  manga faktycznie kończy się ewidentnie w tym samym momencie, co anime bez planów na kontynuację?

Beznadziejnie.Nie rozumiem po co zabierać się za ekranizacje tego typu mangi,jeżeli 3/4 akcji jest cenzurowana.Kolejny „zmarnowany potencjał” Jako,że został jeden odcinek do końca,ale to anime mnie zawiodło to już teraz dam ocenę końcową.Strona techniczna anime na plus,ładna animacja,bardzo fajny OST.Studio Pierrot robi „ładne„anime więc przyczepić jakoś się nie mogę.Niestety reszta leży i płacze.Fabuła sama w sobie nie jest odkrywcza bo podobne motywy mogliśmy już zaobserwować.Uważam jednak ,że jest to gwałt na mandze.Ilość chapterów które mieszczą się w jednym odcinku jest tak duża,że 3/4 naprawdę fajnych scen znika,albo jest masakrycznie cenzurowane.Kiepskie przedstawienie postaci,przez co nie czuć tego zaangażowania.Szkoda,że Pierrot zajął się tym tytułem a nie jakieś ambitniejsze studio,może wtedy dostalibyśmy dobrą serię,których tak brak ostatnio.3/10 z litości.

A nie prawda, bo odcinek był fajny, choć nie za dobry na finał. Pewnie niedługo dostaniemy newsa, że ostatni, „true ending” zostanie wypuszczony z ostatnią płytą BD, bo twórcy się nie wyrobili z czasem.
Co do serii, nie było źle, trochę pocięli, ale jak na reklamówkę oglądało się fajnie. Muzyka była świetna, grafika też ładna, cenzury trochę za dużo, ale zbliżają się wydania Blu­‑Ray, to się nadrobi, gra aktorska też niczego sobie. Ja daję serii mocne 7.

Ostatni odcinek najgorszy. Znowu tyle dobrych scen pominiętych.

Wie ktoś może, na czym polegały  kliknij: ukryte  tortury Kaneki'ego w 11 odcinku? Bo tak ta cenzura była, tak urwali, tu  kliknij: ukryte  Kaneki coś tam liczył... A powiem, że całkiem mnie to zainteresowało.

Co do samego odcinka, powiem tyle – coś chyba twórcom nie wyszło, skoro mam nadzieję, że wybiją te wszystkie ghule, a Touka będzie umierać w męczarniach. A, no i liczę na cudowne zmartwychwstanie  kliknij: ukryte  Mado, bo tak. Na tę chwilę oglądam to tylko dla Amona i tego dzieciaka z odcinków 10/11. Ponoć manga lepsza. Patrząc na anime, nieciężko mi w to uwierzyć – mało co może być tak słabe.

Matko, jak dobrze, że zostały tylko 2 odcinki… Nie zdzierżyłbym tego, jeśli seria miałaby przykładowo 24 odcinki, a od 13/14 poszliby własną drogą. Ostatni odcinek był po prostu tragiczny. Poziom, do którego sprowadzili Jasona jest po prostu żenujący. Zwykły, sadystyczny świr, który używa siły, po czym okaże się, że główny bohater z pomocą Rize (której siłę wcześniej zaakceptuje) sklepie jak mięso na schabowe…  kliknij: ukryte  No i ta śmieszna próba wciśnięcia dramatyzmu w wątku z uratowaniem Kanekiego. Śmiechłem.
Najbliższe dwa odcinki widzę tak:
-przybycie 'Sił Ratunkowych Kanekiego' do dzielnicy 11,
-wkroczenie Aogiri Tree
-walka z Aogiri Tree
-pomoc CCG naszym ukochanym ghoulom
-walka Touki z jej bratem (ona wygrywa, bo w końcu wątek romantyczny musi być z Kanekim poprowadzony do końca),
-walka Kanekiego z Jasonem, gdzie ten pierwszy będzie sromotnie przegrywał,
-akceptacja i całkowita kontrola mocy Rize przez Kanekiego
-pokonanie Jasona przez Kanekiego i Juuzou (który w pewnym momencie dołączy do walki), wszyscy stają się szczęśliwi, wszyscy się akceptują, tolerują, pomagają, jest balanga, szał, ogółem kraina mlekiem i miodem płynąca – tzw. Happy End
-wyznanie miłosne Touki względem Kanekiego, oraz przywrócenie go do stanu normalnego przez ukochaną i Happy End^[1]

Nie zapominajmy również o tym, że z paplaniny, która będzie wstawiona pomiędzy walkami, (czyli tym, co najbardziej w tej serii widowiskowe) będzie można zrobić spokojnie z 1,5 odcinka. Może przesadzam, ale spokojnie mogę powiedzieć, że w 70% mam rację i nie sposób z tym się kłócić – każda tego typu seria ma takie samo zakończenie. Ocena przeze mnie nie będzie w ogóle wystawiona obiektywnie, bo pomimo tego, że fabuła poprowadzona typowo dla tego typu serii – bez większych rewelacji, a grafika i muzyka spoko (szczególnie graficznie fajnie wyszły im te kagune, a OP/ED są wg mnie boskie), to nie jestem w stanie dać takiej serii więcej niż 1/10 – za zniszczenie tak dobrej mangi nie należy się nic innego. Ale podkreślę, to tylko moje zdanie.

Odnośniki:
1. Alternatywne zakończenie w wypadku, gdyby jednak Kaneki nie opanowałby mocy Rize, która pochłonęłaby go i wpadłby on w szał.

Po chyba 6 odcinkach coś się ruszyło. W niektórych momentach miałem zamiar porzucić to anime, ale czytając informacje o następnych wątkach i o tym co będzie się działo, po prostu chciałem to dociągnąć i wreszcie się udało. Liczę na więcej walk i zmianę głównego bohatera, bo jak dotąd to tylko płakał i dawał sobie spuszczać łomot.

Co do 8 odcinka to myślałem, że gorzej być nie może. Kaneki brał jakieś lekcje u Araragi­‑kuna na temat tego, jak rozwiązywać konflikty (najlepiej daj się pobić).

Z początku, a dokładniej po 5 minutach pierwszego odcinka, zdawało mi się, że to anime może być super serią. Do teraz, czyli do odcinka 7. nadal uważam, że postacie drugoplanowe są super, jest dużo wątków, jest miła dla ucha muzyka (mi szczególnie wpadł do ucha opening), przyjemna dla oka kreska… I na tym muszę zakończyć wymienianie pozytywów… Główny bohater to ciapa (okej, znalazł się w końcu w niecodziennej sytuacji, ale po paru miesiącach powinien się chyba przyzwyczaić, co nie?), a tego nienawidzę w tego typu produkcjach, chociaż czytam mangę i wiedziałem czego się spodziewać. No właśnie – czytam mangę… I przez to wiem, że będzie to  kliknij: ukryte  jedno sezonowy kicz, bez szansy na drugi sezon, w którym zostaną rozpoczęte wszystkie możliwe wątki, żaden nie zostanie skończony, a akcja będzie się toczyć w miarę normalnie do 9/10 odcinka, po czym przyspieszy niczym X­‑43 w stratosferze… Kolejne anime, które jest zwykłą reklamą mangi.

Po studiu Pierrot spodziewałem się raczej czegoś dłuższego, z przyszłością (w końcu mam prawo tak myśleć, skoro to oni wydają Naruto/Naruto Shippuuden i Bleach), ale jak widać, raczej się przeliczę. No i to całkowite pozbawienie ducha serii psychologicznej… Smutno mi, po prostu smutno.

Tak wychwalane, a ja ogladam z trudem, bo wkurza mnie glowny bohater. Lubie bohaterow drugoplanowych, lubie akcje, kreske, krew, dramaty, ALE ciamajda nie przejdzie :( i jak tu ogladac…?

Po zwiastunach Tokyo Ghoul spodziewałem się szybkiego rozwoju akcji i efektownych walk. Dostałem kanibalistyczne okruchy życia przyprawione krwawo­‑cenzurowym sosem. trzeba przyznać że oryginalne połączenie. szkoda tylko że niezbyt strawne. Zawiązanie akcji, choć przegięte  kliknij: ukryte  (ten przeszczep od mocno poturbowanej przez spadający kontener Rize), było ciekawe i anime bardzo dobrze się zapowiadało. Swoją drogą, Rize była zdecydowanie najciekawszą postacią. Dużo lepiej byłoby gdyby  kliknij: ukryte  wielka wola autora pozwoliła jej żyć dłużej niż tylko w pierwszym odcinku. (Spieszmy się kochać yandere bo tak szybko odchodzą.:-))

Kolejne odcinki prezentujące zmagania Kanekiego z nową sytuacją były zwyczajnie nudne i nawet brak cenzury tego by nie zmienił. Główny bohater do wytrzymałych psychicznie nie należy, a na dodatek jest niezwykle naiwny. Nie ma na dodatek ani przebłysków geniuszu, ani sensownej przeciwwagi w postaci osoby która naprawi jego błędy. Te dwie rzeczy uratowały niejednego bohatera tego typu przed całkowitym znielubieniem przeze mnie. Szczytem miernoty był dla mnie czwarty odcinek. Przedstawiona tam  kliknij: ukryte  walka była tak słaba, że aż poniżej granicy konstruktywnej krytyki. Nawet nie potrafię jednoznacznie wskazać co było tam źle. Gorsze były tylko „humorystyczne” wstawki na koniec odcinka, po endingu, wstawione zamiast zapowiedzi. Są po prostu żenujące.

Zalety obecne przez cały dotychczasowy seans? Jakieś są… Grafika jest bardzo dopieszczona. Na pochwałę zasługuje też praca seyuu.

Podsumowując Tokyo Ghoul to jedno z najgorszych anime w sezonie i chyba najnudniejsz… ech… zapomniałem że oglądam też Shirogane no Ishi: Argevollen.

Mamoru Miyano to potrafi grać zakręcone postacie. Tsukiyama to nie jest to samo, co Bergatze z Gatchamana, ale miło jest go ponownie posłuchać w podobnej roli. Przykre jest to, że jest to jedyny plus jaki znajduję w tej serii, nie licząc komedii.

Więc pominęli wątek matki i córki i gołębi i przyśpieszyli do restauracji. Cenzura niestety popsuła trochę seans, ale źle aż tak nie wyszło. Mam tylko nadzieję, że po tym przyśpieszeniu powrócą do pominiętego materiału.

Coś mi się wydaje, że wtopią, a zapowiadało się naprawdę ciekawie, tym bardziej, że lubuję się w tym typie anime. Gdybym nie czytała właśnie mangi, nie zauważyłabym nawet jakichkolwiek większych nieprawidłowości. Za szybko wciskają poszczególne postaci i zamiast jakoś logicznie poprowadzić fabułę, obawiam się, że zrobią z tego tytułu kolejną papkę, która rozczaruje, zamiast wzbudzić uczucie ekscytacji, towarzyszące czytaniu papierowego pierwowzoru. Nie lubię takich drastycznych modyfikacji anime w stosunku do tego, co jest w mandze. Rozumiem, że to celowe działanie, ale jednak smrodek pozostaje.

Szybkie pojawienie się Gourmeta może oznaczać dwie rzeczy – przyśpieszenie akcji(gdzie przy normalnym rozłożeniu powinien pojawić się gdzieś w 7 albo 8 odcinku), albo własny rozwój sytuacji, czyli fillery. Co do cenzury – przesłanie jedno – kupujcie BD to jej nie będzie.

 kliknij: ukryte  Yamori, Tsukiyama w jednym odcinku… Przedstawienie tak ważnych postaci na samym początku mangi nie jest dobre. Ba, jest niepotrzebne i psuje rozłożenie akcji. W mandze wszystko było spójne, tutaj już nie jest.
Do tego ta cholerna cenzura, zwłaszcza przy  kliknij: ukryte  posiłku Hinami mnie dobiła. Do tego dlaczego  kliknij: ukryte  Yomo nie zauważył Gołębi i nie powiadomił o tym menadżera? Przecież to zadecydowało o tym, że Kaneki potrzebuje w końcu maski.
Doskonale rozumiem, że anime musi się różnić z mangą w niektórych kwestiach, ale te są po prostu zbyt ważne by aż tak bardzo je zmienić. A to dopiero trzeci odcinek…

Chyba trzeba czekać na wydanie BD… ta cenzura… chryste…

Mi się wydaje czy animacja serio posysa? Cenzury nawet nie komentuję. Obejrzałem sobie ostatnio jeszcze raz Elfen Lied – anime nijakie, ale tym bardziej bolą mnie te wszystkie zaciemnienia/zasłonienia/rozmazania i inne bzdety, kiedyś tego nie było. Kasa, kasa, kasa. Kup dvd.

W mandze urzekło mnie poprowadzenie rozwoju akcji. Tutaj na samym początku ten porządek został zakłócony, dodatkowo dodano sceny a raczej motywy, których nie było, ewentualnie zostały wprowadzone po wielu, wielu chapterach. Jedynie oprawa graficzna jak i muzyczna jest na poziomie, którego oczekiwałem.
Odnoszę wrażenie, że z serią stanie się to samo, co z ekranizacją Pandora Hearts. Może manga zdobędzie rozgłos ale czy jakikolwiek inny pożytek z tego będzie to nie wiem. O ile w mandze faktycznie czułem, że Kaneki jest po prostu przerażony i zmartwiony o tyle tutaj nie mogłem zdobyć się na inne słowo jak „żałość” gdy na niego patrzyłem. Oczywiście, to po czasie spędzonym z mangą. Pewnie bez niej, wydałby mi się kolejnym do bólu zwykłym bohaterem, którego spotyka coś totalnie niezwykłego i musi się z tym zmierzyć. Super dylematy „kim teraz jestem” i tak dalej.
Chociaż… dalej się łudzę, że to tylko na początek, żeby przyciągnąć jak największą publikę.

Trochę mi to zajeżdża „Bloodnetem”. Tam, podobnie jak tu, bohater po ukąszeniu przez wampira zdołał zachować część człowieczeństwa dzięki wszczepionemu wcześniej implantowi mózgowemu. Musiał jednak pić ludzką krew, żeby nie umrzeć, a za każdym spożyciem poziom człowieczeństwa spadał, więc trzeba było szybko znaleźć sposób na odwrócenie procesu przemiany w wampira, zanim stanie się on nieodwracalny.
Ciekawe czy Tokio Gur konsekwentnie powieli ten schemat, czy też pójdzie w innym kierunku?

Czy tylko mi się zdaje że to anime jest absurdalnie podobne do Shiki ?

mi się podobał 1 odcinek. co do tego, że wycieli troszkę scen. nie wiem jak to jest w Japonii, ale i tak pewnie anime jest puszczane późna porą, nie wiem czy to jest proporcjonalne, ale wg. mnie jest ok. czekam na kolejne odcinki.

Sporo wycięli, ale odcinek wyszedł dobrze. Ładna kreska, krew się leje, bohaterowie nadal są do zniesienia. Zostajemy przy ghulach do końca.

Pierwsza odcinek nastawia bardzo optymistycznie – na pewno będę śledził.

cóż, jestem nieco zawiedziona, gdyż kilka istotnych scen zostało wyciętych, co na pewno obniży poziom serii. smutne, bo manga jest naprawdę wciągająca i klimatyczna. anime ma natomiast plus za kreskę, która jest o wiele lepsza niż w papierkowym oryginale, oraz za muzykę. wydaje mi się, iż producenci chcą kombinować podobnie do tych, co pracowali nad AnE – wcisną mnóstwo fillerów, przez co ci, którzy nie zetknęli się z mangą przed seansem anime, zniechęcą się i nie będą chcieli zajrzeć do oryginału. manga jest zachowana w klimacie horroru­‑fantasy, natomiast z anime chyba pragną zrobić pseudo­‑shonena z cenzurą na krwawe sceny. ehh

Młody idealista chciałby z miłości po raz pierwszy w życiu obcować z ciałem drugiego człowieka. Doświadczona koleżanka wprowadza go jednak w świat fizycznego pożądania ciała drugiego człowieka. Bohater konsumuje tę znajomość i wygląda na to, że… spodobał mu się jego pierwszy raz.

Krew co kilka sekund? Jest! Bohater­‑taki­‑jak­‑ty? Jest! Akcja i mrok? Są! Będzie hit!
Pierwszy odcinek niczym mnie nie zaskoczył. Wiele osób w internetach zachwala mangę, więc stwierdziłem, że obejrzę. Niestety nic mnie pozytywnie nie zaskoczyło. Chociaż nie, scena z próbowaniem każdego jedzenia była nawet zabawna, a późniejszy konflikt tragiczny – „Nie mogę tego zjeść! Przestanę być człowiekiem! Wolę zagłodzić się na śmierć!” nie pozostawał w tle.
Co mi się spodobało, to muzyka. Nie jest jakaś nadzwyczajna, ale pasuje idealnie pasuje do sytuacji. No i oczywiście Kana Hanazawa w niesłodkiej i nieuroczej wersji.
Fabuła może jeszcze się rozwinąć, nie wątpię. Jeśli nie, to będzie lepszym zastępcą Brunhildy.