Tanuki-Anime

Nawet przyjemnie się oglądało. Zaimponowało mi, że to jedna osoba zrobiła (choć dowiedziawszy się o tym, że ten twór jest na podstawie mangi, czy że powstał dopiero w latach 90­‑tych, a nie, jak przypuszczałem, wczesnych 80­‑tych a nawet 70­‑tych, na pewno obniżył poziom moich owacji, aczkolwiek Anime jest znacznie bardziej niecenzuralne, no i trochę bardziej urozmaicone).

Rozczarowało mnie zakończenie, bo kliknij: ukryte  tytułowej bohaterce należało się szczęście i spokój, a tu tak chamsko, ni stąd, ni zowąd jakiś losowy rabuś zabija jej chłopa, byleby było jakieś złe zakończenie, i to, oczywiście, jakoś tak „artystycznie” przedstawione, zapewne chcąc zdramatyzować przekaz, eh. Może i z tej sceny dało się wycisnąć jakąś większą głębię czy lekcję  kliknij: ukryte  (jak chociażby to, że człowiek zawsze będzie tęsknił za przeszłością, nieważne jak straszna by niebyła, albo jak człowiek czuje się bezradny pozostawiony sam sobie, wkraczając w ścieżkę dorosłości bez żadnego uprzedniego przygotowania), ale moja pierwsza reakcja była taka, że wydawało się to być na siłę wciśnięte, a już na pewno nie dawało żadnej satysfakcji z obytej do tej pory drogi przez główną bohaterkę.

Mnóstwo flaków plus archaiczna kreska. Raczej dla fanów starych produkcji.