Tanuki-Anime

Szczerze powiedziawszy, jak dla mnie twórcy wybrali właśnie bardzo ciekawą opcję na przedstawienie tego, co chcieli. Tak, jest tu chaos, jest mnóstwo wątków, w większości ledwie liźniętych, ale właśnie dzięki temu całość się tak upłynnia. Nie jest to właśnie taka typowa prosta historyjka o dobrych i złych superbohaterach (nawet jeśli owo „dobro” i „zło” ujmiemy w cudzysłów) właśnie też dlatego, że nie wchodzimy głębiej w motywacje postaci, nie ma tu możliwości stanięcia po czyjejkolwiek stronie. A przecież gdyby próbowali to rozwinąć, widzowie w większości wybraliby jakąś jedną „frakcję”, której kibicują. W takim układzie można jedynie opowiedzieć się za swoimi ulubionymi bohaterami, ale nie da się jednoznacznie stwierdzić kto „ma rację”, czy też kto działa w słusznej sprawie, zwłaszcza, że nawet nie do końca wiadomo kto z kim tak naprawdę współpracuje.
Inna sprawa, że nie wydaje mi się, by to całe multum postaci (a co za tym idzie – różnych koncepcji i wątków) miało po prostu służyć zmianie światopoglądu Jiro. Raczej po prostu służyło to przedstawieniu, że wszystko wpływa na wszystko, każdy szczegół jest jakoś połączony i czasem mały detal może mieć olbrzymie znaczenie w późniejszej fazie opowieści. Zresztą w każdej z tych historii, poza skupieniem się na postaciach drugoplanowych, dostawaliśmy także migawki poświęcone głównym bohaterom.
Co prawda zgadzam się, że nie wszystko wyszło tutaj dobrze i z pewnością niektóre kwestie przydałoby się bardziej dopracować. Sam pomysł na wrzucenie tutaj najpopularniejszych motywów znanych z historii o superbohaterach jest okay, ale niektóre chwyty są już chyba tak ograne, że może lepiej byłoby je ująć z innej strony (przy czym podejrzewam, że to mogłoby kolidować z ogólną koncepcją tego serialu). Wykorzystanie tak szalonego pomysłu jak skoki czasowe powinno być bardziej dopieszczone – trochę mam wrażenie, że wyrwało się to spod kontroli w kilku momentach.
Osobiście jednak doceniam pomysłowość twórców i oryginalność tego anime. Takich zwariowanych, z pozoru chaotycznych animacji, które jednak układają się w spójną całość, bardzo mi wśród anime brakuje, może też z tego powodu nie potrafię tego ocenić nisko. Z niecierpliwością czekam na drugi sezon, zwłaszcza iż jest to historia z rodzaju tych, które ciężko ocenić przed finałem, bo cały czas mamy niepełny jej obraz.

Nie kontestuję Twojej oceny – masz do niej prawo, tym bardziej, że ta seria nie jest łatwa w odbiorze i nie musi się podobać.
Jednak porównanie do X­‑menów uważam za nieuprawnione. W X­‑menach mamy ewidentnie do czynienia z mutantami­‑protagonistami i mutantami­‑antagonistami, którzy oczywiście też mają jakieś swoje racje i nie są jednoznacznie źli, ale jednak z punktu widzenia odbiorcy stoją po tej drugiej stronie barykady. Z kolei w Concrete Revolutio z protagonistami mamy do czynienia tylko z pozoru, bo z każdym kolejnym odcinkiem wychodzi na jaw, że w ogóle nie wiadomo, kto tu jest „dobry”, a kto „zły”, ani kto w tym sporze ma rację. Czy biuro ds. superludzi ma dobre intencje, czy złe? Nie wiadomo. Można mieć uzasadnione wątpliwości co do stosowanych przez nich metod, ale celu tak do końca nie znamy, więc trudno nam to ocenić. Imperial Ads' niby wspiera studenckie protesty, niby sprzeciwia się eksperymentom na superludziach i sympatyzuje z kaiju, ale wygląda na to, że robi to wyłącznie dla swoich partykularnych celów. Tak samo poszczególni „dobrzy” bohaterowie rozdarci są wewnętrznym konfliktem albo podejmują dwuznaczne moralnie decyzje i dotyczy to praktycznie wszystkich: Jiro, Kikko, Earth­‑chan, Rainbow Knighta, Jaguar, Raito, Fuuroty, Hitoyoshi seniora czy Jina. Jedynie Emi wydaje się trochę bardziej jednoznacznie „zła”, ale ona z kolei robi wszystko, by chronić Jiro i to jej służy za system wartości i punkt odniesienia. Podobnie Akita, który wydaje się dość szemraną personą, ale w gruncie rzeczy nie wiemy, czy ma dobre intencje, czy złe.
I jeżeli coś jest fajnego w „Concrete Revolutio” to właśnie ta moralna niejednoznaczność, skrzętnie ukryta pod płaszczykiem deklamowanych przez bohaterów, górnolotnych monologów, które właśnie nijak się mają do zaprezentowanej widzowi rzeczywistości.