Tanuki-Anime

Oglądałem to wieki po pierwszej serii i sporo czasu po filmie (film jest pomiędzy pierwszy a drugim sezonem!), ale było przyzwoicie. Znowu przepiękne kolorki, solidne walki, chwilami lekko przegadane/rozwleczone/przedramatyzowane. Trochę też to dziwne przez „skale” wydarzeń. Mówimy tu o klanach/organizacjach i walce o sytuacje w kraju/na świecie, a na ekranie w kółko te same postacie z każdego koloru – żadnych większych zwrotów akcji. Na duży plus zręcznie wpleciony fanserwis (jest tylko dodatkiem, a nie najważniejszą rzeczą na ekranie), kapitalny OP i PRZECUDNY jazzowo­‑elektroniczny soundtrack. Muzyka=Efekty graficzne>fabuła.

Faktycznie graficznie ten sezon prezentuje się ładniej i ruchy postaci są płynne i naturalne.
Bardzo podobają mi się retrosspekcje odnośnie Mikoto  kliknij: ukryte  czuje się jakby wciąż uczestniczył w wydarzeniach. Co prawda pierwszy sezon był za krótki żeby zdążyć polubić bohaterów ale jednak charyzmatyczna postać Mikoto przypadła wielu osobom do gustu, mnie również.
Czas poświęcony temu anime nie będzie czasem straconym.
Pozdrawiam

Piękna kreska, drugi sezon podobał mi się nawet bardziej niż pierwszy.
Shiro trochę sierota, ale wybaczam mu, bo jest uroczy.
Neko to jedyna postać, która mnie mocno wkurzała. Naprawdę, głupia idiotka. Denerwują mnie takie.
Awashima – nie mam nic przeciwko. Latające cycki i podskakujące pośladki – w takim wydaniu okey,. bo babka nie jest natolatką, ma łeb na karku, pazur i moc. Lubię.
Zakochałam się w Kuro już w poprzednim sezonie i dalej się kocham.
Oprócz pięknej kreski dużo ładnych i dość ciekawych bohaterów,przepiękne tła, lekka i nienachalna muzyka.
Fabuła też niczego sobie.

9/10

Muszę powiedzieć, że druga seria K była przyjemnym seansem. Po pierwsze, wydaje mi się (choć obraz mogę mieć zamglony, trochę czasu minęło), że była bardziej poukładana niż pierwsza seria. Akcji było sporo, a ta muzyczno­‑efekciarska konwencja nie była taka zła. Wiadomo, że przekombinowane sceny akcji, ale jak dla mnie to jedno z najlepszych anime do ogladania w słuchawkach (a że mam szeroki zakres tolerancji muzycznej element ten akurat w K mi się podobał). Anime swego czasu było reklamowane jako taki kolaż anime i muzyki i według mnie to akurat się twórcom udało, przynajmniej w moim odczuciu (i bardziej niż w pierwszej serii, w której było za dużo obyczajówki).

Nigdy nie byłem fanem K, ale po pierwotnym neutralnym stanowisku (pierwsza seria nie zostawiła mnei z poczuciem „chcę wiecej!”), kończę tę serię z poczuciem satysfakcji. Przesłanie było proste, ale w sumie w kontekście serii sensownie zrealizowane, a samo zakończenie uważam za zgrabne zamknięcie całości. Myślałem czy nie dać jeszcze wyższej oceny, ale myślę, że starczy 7/10 (nawet z plusem), bo widzę zdecydowany progress względem pierwszej serii…

Wygląda na to, że to już koniec­‑koniec.
Było kolorowo, bardzo kolorowo. Ja akurat uwielbiam taka hmmm metaliczna kolorystykę, więc niesamowicie mi się podobała ona w K.
Zawiedziona jestem Shiro. Miał zdecydowanie większy potencjał, a mimo to w walce okazał się ostatnią sierotą, wiedzy przez dłuższy czas nie potrafił zaprząc do roboty, snuł się, starał coś robić, miał kuloodporną parasolkę i armor­‑plot nie do przebicia… Na dodatek spłaszczyli mu charakter w dosyć jeden wymiar – moja codzienność, ja, stolik, Neko i Kuro. Okazyjnie przypomniał sobie o siostrze, o złotym królu. Ej no, chyba powinien coś więcej dylematów mieć, decydując się na  kliknij: ukryte  rozwalenie tych płyt, które sam z siostrą odkrywał niegdyś.
Poza tym plus za to, że pamiętali twórcy, że to ciało nie jest Shiro, a jakiegoś dzieciaka i to wymaga rozwiązania jakiegoś. Minus za to, że ograniczyli się do pokazania Neko i Kuro płaczących nad utrata swojego króla… i co się stało dalej z tym dzieciakiem? Biedak. Ograniczyli do minimum, a wątek mógł być ciekawy. Plus „zapomnieli”, że Złoty Król i Srebrny byli niegdyś w podobnym wieku. Złoty umarł – powiedzmy, że na stare lata. Czyli Shiro też powinien być nota bene staruszkiem, raczej spodziewałam się jego śmierci po utracie mocy – bo przecież one go trzymały przy życiu, a skoro ich nie ma, to jego ciało powinno zaliczyć super przyśpieszone starzenie. Ale nie. Duh. Aczkolwiek nie ukrywam, Shiro w swoim oryginalnym ciele jest mrrrrruczny i gwiazda w górę – parsknęłam śmiechem, gdy wrócił jako nauczyciel niemca.
Fanserwis. Nie mam nic przeciwko takiemu nienachalnemu, jakiś skaczących cyckach czy coś. Ale tutaj Awashima i Neko, w sumie jedyne dwie żeńskie postaci, zostały potraktowane mocno niefajnie. Te ujęcia kamery, uh. Nie.
Muzyka… nierówna. Nienawidziłam tej łupanki towarzyszącej czasem bójkom.
Zasadniczo uważam ten sezon za… nierówny? Nie do końca wykorzystany potencjał? Dosyć przewidywalny? Ale nadal generalnie dobrze się bawiłam, lubię ten projekt. Także uważam ten sezon za ciut gorszy, ale nadal ma ode mnie 7/10.

Cycki i tyłki na wierzchu nigdy mi nie przeszkadzały, ale… nie spodziewałam ich się tutaj. Tyłek Awashimy – okej, znak rozpoznawczy. Ale żeby obnażać każdą dziewczynę? Psuje mi to klimat :(

Rozczarowanie sezonu : nudne, przegadane… tak bardzo rozczarowujące słabe…..

i każdy odcinek gorszy… oglądanie tego boli kiedy się pamięta jak dobrym był pierwszy K­‑project

Trochę po łebkach robiony ten sezon, widać to zwłaszcza po animacji postaci. Fabuła – średnia, chyba sezon pierwszy przeżywałam bardziej. Wtedy K project było czymś stosunkowo nowym, świeżym i odkrywczym. Kreacja postaci, kolorowe filtry, niesamowite walki, kapitalne tła – te elementy przykuwały uwagę. To, co teraz oglądam, jest już wtórne i nawet muzyka rodem z klubów techno tu nie pomaga. Śledzę odcinki już tylko dla mojego ukochanego Munakaty i Yaty, bo dość ciekawie zaczął się rozwijać.

Imię Neko, wreszcie!

Po pierwszym odcinku mam wrażenie że twórcy chcą, by wszystko było bardziej niż w pierwszej serii. Bardziej bisz, bardziej ecchi, bardziej dynamicznie, bardziej awangardowo… Niestety obawiam się że wcale nie wyjdzie to nowym odcinkom na zdrowie, bo przesada wywołuje wrażenie sztuczności.
Tym niemniej obym nie miał racji – przez sympatię dla pierwszej serii.

Będę pierwsza!
To było cudne. Wszystko takie cudne…