Tanuki-Anime

bo niby jak w wieku kilku lat miała to zrobić?

Mogła, bo kilkuletnie dzieci mają zdolność myślenia. Wyciągnie wniosków nie musi odbywać się wprost ani w pełni świadomie (np. tak to miało miejsce w przypadku filmu). Nie ma też przeszkód, żeby na wnioskowanie wpływał ktoś inny – ostatecznie o efekcie decyduje dana osoba i może przyjąć czyjś wpływ jako swoją decyzję.

Co do tego, co było główną przyczyną stracenia głosu przez Jun, to najpewniej i rozpad rodziny i fakt, że jej wprost powiedziano o gadulstwie miały znaczenie. Jednakże wydaje mi się, że kluczowy był tu właśnie szok spowodowany rozpadem rodziny. Gdyby dziewczynce tylko wypominano, że jest gadatliwa, zapewne nie przyniosłoby to większego efektu. Natomiast gdyby jej rodzice po prostu się rozwiedli, bez jej udziału, wciąż mogłoby to (w konwencji realizmu prezentowanej przez film) doprowadzić do stania się niemym – zwyczajnie, jako efekt szoku. Widać więc, który z warunków był niezbędny do zaistnienia tego, co się stało.

Znowu piszesz to samo, co ja uważam, proszę przestań.

Faktycznie, przyznaję, że sformułowanie ze słowem „zignorują” zostało przeze mnie użyte niefortunnie, bo może sugerować niską zagrywkę podbudowującą moją opinię przez deprecjację innych, „ignorujących” wady. Miałem tu bardziej na myśli inne rozłożenie wagi na elementy filmu skutkujące wyraźnie różnym odbiorem przy bardzo podobnych założeniach wyjściowych. Zwykle nie przepadam za sformułowaniami typu „dla mnie to słabe, ale to moja opinia”, choć z nieco innych powodów – moim zdaniem poniekąd mogą obrazić inteligencję widza, bo to trochę jak przypominanie w co drugim akapicie „czytacie państwo recenzję, która z definicji ma obrazować opinię”, nie mówiąc o tym, że są oznaką niepewności co do własnych poglądów – jednak zdecydowałem się na to w tym przypadku, żeby podkreślić, że wspomniany efekt rozkładania wagi jest w tym przypadku dość silny. Nie zauważyłem jednak, że może to mieć negatywny wydźwięk. Nie wiem, jeszcze, czy będę próbował tu coś modyfikować, czy skończy się na wnioskach na przyszłość, aby bardziej uważać przy takich sformułowaniach, ale nie zrobiłem w tym przypadku najlepiej.

Co do reszty, to niezbyt widzę, na czym ma polegać problem. Jeśli zaczniemy wchodzić w relatywizm schematyczności, to może okazać się, że koniec końców nie da się w recenzji napisać niczego, co nie psułoby części seansu. Logicznym jest, że pisząc o schematach, mam na myśli schematy akceptowane przez siebie i nie przeskoczy się nad tym, ani nie zrobi „recenzji dla każdego”.
Owo wyczucie tego, co można napisać, wskazało mi, że powinienem uprzedzić o możliwości pojawienia się w tekście większej liczby konkretnych informacji, niż takiej, której można by się spodziewać – stąd sformułowanie z drugiego akapitu. W przypadku tego anime nie potrafiłbym napisać tekstu o satysfakcjonujących mnie długości i rozbudowaniu argumentacji bez odwoływania się do faktów – przy czym oczywiście zachowałem rozsądek i wiedziałem, że zdradzenie głównych zwrotów akcji czy zakończenia jest w każdym przypadku nieodpowiednie. Nie czuję się jednak przykuty konwencją, w której muszę pisać, nie stosując takich zabiegów. Przeciwnie, jako docelowego odbiorcę zwykle staram się obierać kogoś, kto już obejrzał anime – sam jestem tym typem czytelnika, więc trudno mi jest się postawić w pozycji kogoś, dla kogo tytuł jest nowy – i skupiam się bardziej na części analityczno­‑opiniującej niż na informacyjnej.
Jeśli chodzi o „nawet najbardziej przewidywalne rozwiązania”, to celowo zastosowałem tu hiperbolizację, żeby zwiększyć grupę osób, które przeczytają tekst, bo stwierdzą, że to nie o nich chodzi. Nie stoi to też w sprzeczności z moim zdaniem, bo faktycznie to, o czym piszę, nie zdradza szczególnie wiele. Tak użyty zabieg ma to do siebie, że raczej nikogo nie urazi, bo nikt z własnej woli nie zaliczy się do grupy osób, które są wyjątkowo słabo domyślne – prędzej albo przeczyta tekst, będąc uprzedzonym i świadomym, albo stwierdzi „uważam się za domyślnego, ale i tak wolę nie znać żadnych konkretów przed seansem”.

Teraz już wchodząc w dyskusję nieco w oderwaniu od recenzji i od tego, że jestem osobą, która ją napisała: nie do końca rozumiem Twoją opinię o filmie. Albo inaczej – rozumiem ją, ale nie potrafię się postawić w Twojej pozycji. Zwyczajnie objaśnienia o rozwoju fabuły i tajemnicach bohaterów są jak dla mnie dość mgliste. Mogę się odnieść tylko do walki z problemami młodych ludzi – jak dla mnie tu wybrano nieodkrywczą, przewidywalną i (niech będzie) szablonową drogę, żeby to ukazać. Kokoro ga Sakebitagatterunda może tu sobie podać rękę z Shoujo­‑tachi wa Kouya wo Mezasu, oczywiście z poprawką na to, że to drugie to seria telewizyjna. O ile problem Jun doczekał się właściwego podejścia, o tyle kwestie przedstawienia, pobocznych wątków romantycznych, czy tego nieszczęsnego Daikiego, były wyjątkowo nieciekawe.

No a z jajkiem to z mojej strony były tylko drobne żarty – to chyba widać, bo nigdzie bezpośrednio nie dotykam tej kwestii. Zresztą byłoby to bardzo niskim zagraniem, czepiać się o taki szczegół; za to niewinne podśmiewanie się, jakoś sprzyjające kompozycji tekstu uważam za jak najbardziej na miejscu.
Sam motyw do mnie nie trafił, bo mógłby sobie być – przez swoją prostotę przekonywał, że np. w kwestii Jun to wynika z dziecięcej wyobraźni – natomiast użyto go też komicznie m.in. przy roli Daikiego w przedstawieniu. Tam chyba miało to bawić, a mnie raczej żenowało, bo to nie był specjalnie kreatywny humor.

Nie wiem, czy dobrze robię, zabierając się do odpowiedzi, bo nie jestem pewien, czy jej oczekujesz, ale jednak spróbuję. Przede wszystkim w Twojej wypowiedzi jest więcej domysłów i pokrętnego rozumowania niż dyskusji z faktycznym tekstem. Z tego powodu z przyczyn praktycznych nie odpowiem na wszystko – niektóre Twoje zapędy funkcjonują w oderwaniu od tego, co można wywnioskować z recenzji i to w nich leży problem, nie w tekście.

To, że nie zidentyfikowałem utworów imiennie, nie oznacza, że ich nie rozpoznałem podczas seansu. Wyraźnie napisałem przecież, że wydawało mi się, iż już je słyszałem (nie pisałem o pewności, gdyż rzeczywiście jej nie miałem). Między seansem a przygotowaniem się do recenzji minęło trochę czasu i wówczas mogłem też zapomnieć, co dokładnie zostało wykorzystane w filmie, licząc na to, że w przypomnieniu pomoże mi ścieżka dźwiękowa. I tutaj chyba leży błąd, bo wśród dostępnych mi utworów nie odnalazłem wyżej wspomnianych. Szczególnie tyczy się to Somewhere over the Rainbow, którego nawet umyślnie szukałem, kojarząc, że pojawiło się w anime, jednakże nie zalazłszy go w OST, stwierdziłem, że musiało mi się przesłyszeć.
Poza tym wyliczenie wszystkich zaaranżowanych tu utworów podnosi wiarygodność mojej opinii, ale niezrobienie tego, ograniczając się do paru, wcale jej nie dyskredytuje. Proszę nie wyolbrzymiać.

Imienne rozpoznanie pierwowzorów nie jest również konieczne do oceny aranżacji – wystarczy obraz wzorcowej melodii, bez znajomości szczegółów na temat kompozytora, choć oczywiście mogą one pomóc przy analizie.

na czym niby to lekceważenie miałoby polegać, tego niestety już nam nie raczył wytłumaczyć

Raczył: „co jest słyszalne w zupełnie innym podejściu od strony wokalnej”. A więc polegało to na nie do końca odpowiednim wokalu. Ponieważ uznałem, że dalsze zagłębianie się w sprawę rozbija się o semantykę w stylu „melodię cechuje nostalgia, której nie dało się odczuć w płaskim wokalu”, która mogłaby zostać źle zrozumiana, jak również przez to, że nie czułem potrzeby roztrząsania kwestii, zdecydowałem się oprzeć tę opinię na poziomie „mnie się to nie do końca podobało”. Czy w takim podejściu jest coś błędnego?

Sprawę realizmu w części musicalowej tytułu i tego, czy broni on takiego a nie innego wykonania, staram się wyjaśnić w komentarzu niżej, więc nie będę się tu powtarzał i odsyłam tam.

Pozostaje mi mieć nadzieję, że recenzent wykaże się odwagą cywilną i przyzna się do błędu, zamiast nabierać wody w usta, czy próbować odwracać kota ogonem (co też się zdarza na tanuki).

Obiecać mogę jedynie, że zareaguję na komentarz i stosownie odpowiem. Cenię sobie feedback we wszelkiej postaci i na pewno nie zamierzam bronić tekstu, atakując negatywne opinie na jego temat.

Kolejny przypadek z cyklu: recenzentowi nie podoba się anime, więc w pierwszym akapicie wali spoilerem dotyczącym twistu z końcówki.

Ta insynuacja idzie zbyt daleko i zdecydowanie nie wskazuje moich intencji. Przykro mi, że tak skrajnie to odczytujesz.

Co do samego rzekomego spoilera, mogę się przyznać tylko do tego, że nie rozważałem punktu widzenia, w którym ta informacja psułaby w jakiś sposób seans – zwyczajnie dla mnie od samego początku było oczywiste, jak się mają sprawy i nie widziałem miejsca dla niczego innego. Po otrzymaniu odzewu podtrzymuję swój pogląd i dlatego nie uznaję tego za błąd. Możliwe, że nie jest to podane widzowi bezpośrednio, ale naprawdę jak dla mnie nie istnieje inne rozwiązanie sytuacji z początku anime. Już tag „realizm” stojący w informacjach o tytule ma identyczny wpływ na wyjaśnianie fabuły. Rozumiem jednak, skąd mógł się wziąć taki pogląd. Mianowicie, później w filmie pojawia się scena, w której  kliknij: ukryte  Jun uświadamia sobie prawdę. Sęk jednak w tym, że jest to scena nacechowana czysto emocjonalnie, nie będąca wyjaśnieniem fabuły. Innymi słowy z perspektywy widza jest to rozwiązanie konfliktu, ale nie rozwiązanie zagadki, gdyż tej drugiej nie ma w anime.
Jeśli problem jest nieco innej natury, niż to, jak zrozumiałem Twoją wypowiedź, proszę o rozwinięcie.

Mam nadzieję, że nie obrazisz się, jeśli odniosę się do reszty komentarza – nie chcę tu na siłę wciskać swoich racji, ale nie odmówię sobie możliwości dyskusji o czymś, co przeanalizowałem trochę dokładniej niż zwykle.

to, jak się układają relacje między postaciami to dla mnie zdecydowanie nie jest „szczegół nieistotny dla całości fabuły”

Nie pisałem w tekście o relacjach między postaciami, ale o ostatecznym rozwiązaniu wątków romantycznych. Waga fabularna tego jest niewielka, bo nie wzbogaca ani nie rozwija poprzednich wydarzeń (w zasadzie do momentu rozstrzygnięcia każda opcja wchodziła w grę), a kontemplacji tego rozwiązania nie poświęcono dużo czasu. (Czas antenowy jest chyba najbardziej sprawiedliwą miarą wagi fabularnej – w końcu to jedyna uniwersalna „waluta”, jaką dysponują filmy i seriale.)

The Beatle stara się w nim przedstawić sytuację tak, że twórcy anime chcieli zrobić musical, ale im nie wyszło. Tymczasem mamy tu do czynienia licealistami, którzy tworząc amatorskie przedstawienie muszą pogodzić się ze swoimi ograniczeniami. Stąd też uważnego widza – w przeciwieństwie do recenzenta – nie zaskoczy, że do nowych tekstów są dobrane melodie „evergreenów” (bohater stwierdza, że tyle właśnie będzie mógł zrobić). O ile w innych anime zwykle okazuje się, że w grupie jest jakiś geniusz muzyczny, który stworzy muzykę, zaśpiewa i jeszcze może zatańczy w popisowy sposób, tak tu twórcy podeszli do tematu w bardziej przyziemny sposób.

Przy założeniu, że jest faktycznie tak, jak piszesz, pojawia się pewien problem. Realizm nie zawsze musi być pozytywny, bo koniec końców film przynależy do medium rozrywkowego i ważniejsze jest, żeby przedstawiana sytuacja była „ciekawa” i „ładna” niż „typowa”, „realistyczna”. W tym konkretnym przypadku Kokoro ga Sakebitagatterunda, przedstawiając wystawianie musicalu w taki sposób, samo postawiło nogę na terytorium tego gatunku. Występowi i przygotowanym piosenkom poświęcane jest sporo czasu, a do tego ukazuje się to w sposób artystyczny, a nie tylko fabularny. W takich okolicznościach widz ma prawo wymagać, żeby to, co zobaczy i czego posłucha było warte zobaczenia i posłuchania, a nie tylko hołdowało realizmowi. W innej koncepcji, ze skróconym występem i większym naciskiem na samą pracę nad tymże, nie zarzucałbym nic filmowi właśnie z powodu, o którym piszesz.
Mam jednak podstawy, by twierdzić, że anime nie miało być pod tym względem realistyczne. O jednej kwestii już wspomniałem, czyli o czasie trwania i artyzmie – w realistycznych założeniach ukazanie występu miałoby inny charakter już na poziomie tego, jak to zostało wyreżyserowane. Do tego, podchodząc do sprawy bardziej technicznie, trzeba zauważyć, że przy występie głosy śpiewających bohaterów nie były głosami ich seiyuu (dotyczy solistów, bo co do chóru nie jestem pewien). Oznacza to, że starano się postawić na wyższy poziom, niż występ licealistów, którym kazano śpiewać (to byłoby wiarygodniej zrealizowane przez aktorów wcielających się w postacie) – złamano realizm i sprawiono, że nie broni on przed potencjalnymi zarzutami w kierunku muzyki tytułu.

Potwierdzam! Bardzo dobry film, z fantastycznie wykorzystaną muzyką.