Tanuki-Anime

Bardzo lekkie, wręcz bajkowe, a jednocześnie zabawne. Przy kilku scenach z pierwszego odcinka wręcz spłakałam się ze śmiechu.

Do tego bardzo przyjemna pastelowe grafika, nawet gdy buzie są jak księżyc w pełni, to nie wadzi.

Tylko też dźwięk chodzenia, jakby naciskano wciąż gumową kaczkę.

Dobre na odprężenie.

Naprawdę sympatyczna seria, pełna słodyczy i ciepła – taka urocza właśnie xd Zdecydowanie widać tu niewykorzystany potencjał, w dodatku zakończenie było dość kiepskie jak dla mnie, ale jednak oglądało mi się to niezwykle przyjemnie. Co chwila cisnęło mi się na usta „kawaii” i nieraz zdarzyło mi się szczerze uśmiać – a w końcu czegoż chcieć więcej?^^

Zgadzam się całkowicie, „Petopeto­‑san” jest po prostu urocze. Bajkowe i pogodne. Co prawda potencjał faktycznie nie do końca wykorzystany i anime czasami bardzo leciutko zahaczało o haremówkę (a może to po prostu moe było?…), ale mimo wszystko oglądało się bardzo przyjemnie.

A, jeszcze jedno: postać Konuri­‑chan – czegoś tak uroczego jeszcze w życiu nie widziałam ^^

Wyjątkowo urokliwe anime, z masą sympatycznych i niezwykłych postaci o niewykorzystanym niestety potencjale.

Bardzo moé! *__*

Lekkie, wesołe, bajkowe, sprawiające niewątpliwą przyjemność po tych wszystkich gocących się nastoletnich pilotach mechów co piątek zbawiających świat ^^;

Jeśli musiabym szukać czegoś dającego podobny nastrój, poleciłbym Ichigo Mashimaro.

Warto też zwrócić uwagę na FANTASTYCZNIE dopasowane piosenki – w tym ending: wersję ludowej kołysanki: Kaerimichi (droga do domu). Tak tą piosenkę jak i podobny w nastroju, żartobliwy opening, śpiewa wyśmienita Isako Saneyoshi.

Jedynym aspektem, który niewątpliwie zwraca uwagę gaijina jest jakże charakterystyczna prostolinijność i bezpruderyjność w traktowaniu sfery ludzkiej seksualności – temat „tabu” i coś traktowanego z podejrzliwością nawet w „postępowym” EUrosojuzie, i coś nie do przyjęcia w purytańskiej Ameryce.