Tanuki-Anime

No to sobie porównaj same projekty postaci:
[link]
[link]
[link]
[link]

Postacie w Tytanach mają jednolity, wszędzie taki sam kolor skóry, a w Kabaneri pełno jest światłocieni i różnych odcieni, dodających głębi i wrażenia trójwymiarowości. Również rysunek i animacja włosów w Kabaneri jest dużo bardziej skomplikowana, że o kolorystyce i urozmaiceniu ubioru nie wspomnę: sama Mumei nosiła już ze trzy różne kiecki.

Ja nie dyskutuję z tym, co się komu podoba, ani nie wnikam w to jak bohaterowie wyglądali w mandze. Po prostu postacie w Kabaneri są OBIEKTYWNIE lepiej narysowane od tych w Tytanach.

Zgadzam się w pełni, jakby było więcej 12 latki i debilnie efektownych walk byłoby lepiej.

Bo nie porównuję obu serii( to zbytnio pachnie mi porównywaniem Naruto i 666satan a to nie miłe wspomnienie )? Nie zamierzałam tego nigdy robić, bo czemu? Oba anime są zbyt różne od siebie bym mogła je porównywać. Styl walk również różni się niesamowicie, nie wspominając o pierwowzorze tytanów( gdzie co by nie mówić mangaka ma wyczucie dynamizmu, większość walk w anime jest mocno oparta na mandze ) Jedyne o czym pisałam to lepsze umiejętności studia w użyciu lazy animation, które pewnie powoli nabiera( może źle to ujęłam mówiąc o lepszym staraniu się ). Co znaczy, że drugi sezon AOT moze w tym być jeszcze lepszy a chyba to jak najbardziej dobra wróżba, nie? Ja lubię to studio, lubię również obie serie więc życzę mu jak najlepiej.

No nie wiem. Jego styl polega na zabiciu Kabane w jednym strzale i tak też to wygląda. Jednak drobrne ruchy jakie pokazują przy nim bardzo mi się podobają. Do tego chłopak się jeszcze uczy xD Tak jak pisałam bardziej mnie on ciekawi pod tym względem. Jednak i tak jako główny bohater dostaje najwięcej scen, również tak jak pisałam tą z najlepszą według mnie animacją. Tego Mumei nie dostała, o dziwo. Też możliwe, że bardziej skupiam się na Ikomie bo go ogólnie bardziej lubię( tak tylko Erena dla ciekawostki w tytanach też lubiłam ). Ile pracy, które sceny wyciągają od animatorów nie mogę powiedzieć bo na tym się aż tak nie znam. Mówię tylko, które wyglądają dla mnie bardziej widowiskowo a mój gust jak widzisz jest dziwny.

Mówiłam akurat o ruchu jaki ukradł Kurusu ale dobra… Specjalnie sprawdziłam tą scenę jeszcze raz( i kilka razy dla pewności ) i to ma być zła animacja? Ok.

Kurusu wytrącił mu miecz poprzez obrucenie go( to dość często widziany manerw ) po czym uderzył go w nos „ostrzem” miecza( nie w ramię ) i okulary mu przez to spadły. Ruch jest szybki ale doskonale widoczny. Do tego poruszenie się w reakcji Ikomy było bardzo fajne. Nie jest to najlepsza scena w serii ale w żaden sposób nie jest źle animowana.

I nie rozumiem w jaki sposób podobało mi się co się stało a nie animacja( i kiedy Ikoma kogoś rozbroił )? Jakbym miała taką scenę podać byłoby to kiedy złapał za rękę tego arystokratę w sklepie – jego wtedy mina była bezcenna.

To jest element świata przedstawionego i było wyjasnione, że tak działa. Slova, czy Ty umiesz w krytykę?

Aż się boję spytać, ale jak to się ma do przedstawionej taktyki? O strategię już wolę nie.

Wyżej pisałeś, że Kabaneri jest ciekawsze i tylko z tym, a raczej głównie z tym dyskutowałem. Teraz wychodzi, że to nie ciekawość, ale owa „konsekwentna słabość”, której nie rozumiem, albo tandeta, która jest na tyle względna, że nie mam ochoty się zagłębiać w dyskusję. Jeśli wymienione wyżej składają się u Ciebie na ciekawość, to mamy różnice już w podstawowych pojęciach, przez co i tak się nie spotkamy.

A co do dygresji na temat fabuły, to nie jest to jakieś szczególnie nowe osiągnięcie japońskiej animacji. Gainax prawie 30 lat temu odkrył, że fabułę można giąć, wycinać albo nawet kompletnie wyrzucić. Tyle że wtedy implantowali zamiast tego destylat epickości, więc braki nie były odczuwalne.

1) Mógłbyś rozwinąć, bo są to dosyć ogólne stwierdzenia, bez konkretnych porównań, mogę sobie jedynie wyobrażać o czym mówisz?

co częściowo pokrywa się z

4) W sumie ten sam zarzut, co w punkcie 1. Oglądałem ten serial już dawno temu, przez co pamięć zawodzi. Podasz chociaż jeden przykład.

Na szczęście mam obecnie ten komfort, że nie widziałem zbyt dawno, więc mogę coś przytoczyć. Jakbyś spytał za pół roku, pamiętałbym, za jakie elementy doceniłem serię, ale o przykłady tych elementów byłoby ciężko.
Jeśli chodzi o celowość realizacji, paralelizmy i kontrasty, na pierwszy plan wysunie się kilka rzeczy.  kliknij: ukryte  Jest kwestia postrzegania różnych korpusów wojska w trakcie szkolenia i później, już tak naprawdę. Niemal wszyscy mają prostą wizję: będą się starać iść do Kenpeidan, a jak nie wyjdzie, to Chuuton Heidan. O Chousa Heidan nawet nikt nie myśli. Teoretycznie większość osób ma jakąś chęć pomocy ogólnie rozumianej „sprawie ludzkiej” – wyjątki są dość wyraźnie eksponowane w toku fabuły. Potem jednak okazuje się, że chęci nie odbijają rzeczywistości – Policja jest najbardziej zepsutym korpusem, a Garnizon w większości zwyczajnie nic nie może i nic nie robi. Tylko Zwiadowcy dają ludzkości jakiś wymierny postęp, ale oczywiście ryzykują przy tym życiem. Podobny model, choć przedstawiony w mniejszym stopniu, dotyka warstw społecznych – czyli im wyżej, tym większe zepsucie. Inny przykład sytuacji widzianej z dwóch różnych perspektyw w dwóch miejscach serii to powrót Oddziałów Zwiadowczych do miasta. Ma to miejsce na początku, jeszcze przed uszkodzeniem muru i później, kiedy Eren jest jednym z wracających. Dochodzi do zderzenia wcześniejszej wyidealizowanej wizji tych Oddziałów z realiami i względem tych realiów rozpatrzenie tego, jak postrzegają to inni: odpowiednio tłum, który nie rozumie „jak tam jest” i uważa, że oddziały marnują dorobek ludzi, oraz dzieci, które darzą żołnierzy podziwem. Ostatnia z „dużych” kwestii, może najmniej chlubna, ale dla rzetelności warta wymienienia, to przemiana głównego bohatera. Wychodzi on z uwielbianego przez wszystkich „zabiję wszystkich tytanów”, które są absolutnie gołymi słowami i sprawiają wrażenie motywacji wyjętej znikąd, ale… tylko na początku. Potem Eren ma szanse zweryfikować ten pogląd i w efekcie tak naprawdę go zbudować – coś, co na początku było bezsensownie śmieszne, potem powoli nabiera faktycznego znaczenia. Może to trudne do zauważenia przy niezbyt dobrze napisanej postaci, ale z fabularnego punktu widzenia nie da się dojść do wniosku, że nic się nie zmieniło. Jest jeszcze kilka mniejszych kwestii na zasadzie idea­‑realizacja­‑kontemplacja, w stylu filozofii Levia, że nie należy rozważać decyzji już po jej podjęciu (dla ścisłości to filozofia sformułowana bodaj przez jakiegoś egzystencjalistę). Jest to przedstawione z realnymi efektami, a ze względu na dobre zagospodarowanie w kilku epizodach nie sprawia wrażenia „myśli odcinka”.
Jeśli chodzi o atmosferę i klimat, to wchodzimy na mniej ścisły grunt, więc przykłady będą mniej konkretne. Najprościej mi będzie, jeśli powtórzę swój komentarz pod serią, czyli wspomnę o dwóch kwestiach: zachowaniu realizmu przy przedstawianiu śmierci (bez gloryfikacji, slow­‑mo, wielkich ostatnich słów), pomimo sporego panującego patosu – to bardzo skutecznie ten patetyczny klimat uziemiło; oraz o chaosie w działaniach wojskowych.  kliknij: ukryte  Wyprawa zwiadowcza stanowiła sporą część serii i świetnie tam zostało uwidocznione, jak trudna jest strategia logistyczna i komunikacja w przedstawionych realiach. Poza tym napięcie jest utrzymywane praktycznie bez większych przerw, choć tu nie potrafię się odwołać do niczego poza bardzo subiektywnym „z wielką chęcią załączałem kolejny odcinek”. I nie jest tu mowa o cliffahngerach, bo moim zdaniem to określenie nie do końca się tu stosuje – napięcie rzadko kiedy w ogóle znikało, więc nie powstawało magicznie na końcu odcinka.
Szczegóły w serii dotyczą wielu rzeczy i choć seria nie zagłębia się specjalnie w technikalia, da się je łatwo rozpracować i kilka razy podnieść brwi w czasie seansu. To są drobiazgi, ale zdarzą się co drugi odcinek, może dwa razy z rzędu i już wpływają na ogólny odbiór, bo widać, że ktoś włożył trochę myślenia w świat przedstawiony. Weźmy stroje bohaterów, weźmy broń i sprzęt do spidermanowania – przy zachowaniu licentia poetica o natężeniu takim, jakie seria sama zadeklarowała, to wszystko jest wyjątkowo ergonomiczne i logicznie poskładane. Stroje mają dobrze rozłożyć ciężar ciała na tych linach, haki wbijające się w budynki zostawiają dziury, a formacja zwiadowcza, pokazana jako błyskotliwy pomysł, faktycznie sprawia wrażenie takowego. Zanim mi ktoś tu wyjedzie z jakimiś nieścisłościami, żeby pokazać, że „Shingeki wcale tak nie dba o szczegóły”, to doradzałbym się tylko zastanowić nad ich zasadnością. Widz nie chce wiedzieć, dlaczego miecz świetlny wydziela więcej energii niż pobiera, natomiast ucieszyłby się z pokazania systemu zasilającego statek kosmiczny.

Co do 3), to miałem na myśli jak na razie brak „dramy” w Kabaneri – najpoważniejszą sytuacją było to powyższe. Dodam, że przez dramę rozumiem sytuacje mające w zamierzeniu wywołać u widza emocje smutku, wzruszenia, przygnębienia. W SnK może tego nie było mnóstwo, ale na pewno a) odkrywanie kolejnych elementów antyutopii, b)  kliknij: ukryte  realne niebezpieczeństwo dla głównych bohaterów – na tyle silne, że pozwalało zapomnieć o konwencji „główni bohaterowie są nieśmiertelni” c) faktyczna śmierć postaci drugoplanowych – i to takich, którym udało się nakreślić jakąś osobowość wykraczającą poza „ratuj siebie, powiedz rodzinie, że ją kocham”.

Przy 5) – mój błąd, bo nie zarejestrowałem tego faktu albo o nim zapomniałem. Zadajmy jednak przy okazji pytanie: czy jest to w jakikolwiek sposób istotne dla bieżących wydarzeń? Dobrze skonstruowana fabuła ma to do siebie, że ma dwuelementowy cel. Pierwszy element jest ogólny i wyznacza większą ideę, która powinna być tym częściej powtarzana, im „głupsza” jest seria. Drugi cel to konkretne działanie będące w zasięgu ręki – realizacja tego zadania ma napędzać fabułę, a w trakcie tej realizacji mają pojawić się komplikacje tworzące konflikt i nadające temu ciekawość, jakość, realizm. Jeżeli jest na odwrót i to komplikacje napędzają fabułę, a reszta elementów częściowo zanika na rzecz składania tego do kupy, to mamy do czynienia z nieco gorszą fabułą, która ma szanse jednak się zmienić, pokazując, że część naszych wyobrażeń była błędna i w tym tkwił sens, tylko nie podany wprost (przypadek SnK). Jeśli natomiast komplikacje napędzają fabułę, a składanie do kupy twórcy mają gdzieś, to jest to a) absurdalna dekonstrukcja mogąca zostać uznana za przejaw geniuszu b) najgorszy przypadek fabuły, dla którego nie ma ratunku, dopóki nie zacznie się przekształcać w poprzedni model. Kwestię tego, gdzie mieści się Kabaneri, zostawiam otwartą.

Jeśli chodzi o 6), to odpowiem bardziej ogólnie, przedstawiając swoje założenia, bo zdaje mi się, że odbiegłeś trochę od cytowanego fragmentu mojego komentarza. Ciekawa =/= lepsza. Ciekawe jest dla mnie coś, co składa obietnice, pewnie trafiające w gust widza, i przystępuje do realizacji tych obietnic. Ostateczne ich rozwiązanie może być słabe, niepełne, ale nie odbiera to ciekawości, o ile tylko jakiekolwiek rozwiązanie występuje. Jeśli coś nie składa obietnic, to jak ma być ciekawsze od czegoś, co złożyło duże obietnice, a zrealizowało je nie w pełni?
Slova wyżej próbował argumentować, że „ciekawsze, bo mniej złe”, co dla mnie nie ma racji bytu. (odwrotnie, „mniej złe, bo ciekawsze”, to już inna rozmowa)

To i ja dorzucę swoje trzy grosze:
„Shingeki no kyojin” było po prostu kuriozalne. Zarówno sam wygląd tytanów, ich motywacja do działania czy fizjologia (np. zjadają ludzi, ale ich nie wydalają ;P ) jak również sposób pokazania dramy wywoływały u mnie parsknięcia śmiechem. Przykładowo, przynieśli matce z wyprawy rękę jej martwego syna, bo to jedyne co po nim zostało (sic!). Jak gdyby nigdy nic odwijają to zawiniątko na oczach wszystkich i gremialnie zaczynają nad tym ramieniem szlochać i lamentować. Nie tylko kobiety, ale zaprawieni w bojach żołnierze, w świecie w którym na pewno ludzie nie mogą czuć się bezpiecznie i dziwić nagłym wypadkom śmierci. A kiedy tytan zaczął konsumować  kliknij: ukryte  matkę Erena, to się od nagłego napadu śmiechu zaplułem herbatą. Ale chyba nie takie było zamierzenie twórców.

Zaznaczam, że jeszcze nie oglądałem ostatniego odcinka jeszcze.

Ale w nim było dokładnie to samo, co zwykle: pół odcinka statycznych obrazków i drętwych dialogów oraz drugie pół całkiem zgrabnej akcji.

Trochę nieładnie zrobię, bo napisałeś ostatni, a o części rzeczy już pisałem i z lenistwa nie chcę ich wybierać i powtarzać. Przeczytaj komentarz wyżej – tam masz moje zdanie co do niektórych rzeczy.

Kwestię kamienia chyba poruszałem w swoim komentarzu pod serią ([link] ). Ogółem nie chce mi się w to brnąć, bo zaczynam się przy tym denerwować, jako że to chyba ulubiony argument ludzi, którzy chcą pokazać, że seria jest słaba. Potem akcja w ich słowach magicznie rozciąga się do prawie 5 odcinków (rzeczywisty czas trwania: półtora) i zupełnie ignorują kwestie istotne dla fabuły, które wtedy się rozstrzygnęły (motywacje głównych bohaterów,  kliknij: ukryte  świadomość i panowanie nad działaniami w formie tytana). Nie wiem, jak jest u Ciebie, ale nie chcę w to brnąć, choćby żeby nie zaklasyfikować Cię do wymienionej wyżej grupy przez podświadomą generalizację.

Tym bardziej to jest irytujące, bo sam przebieg wydarzeń to najbardziej typowy shounen, coś co powinno w miarę sprawnie płynąć.

Argumentów z gatunku zupełnie nie uznaję. I nie będę się silił na wyjaśnienie, z jakich przyczyn.

To, że anime szamotało się z paroma bardziej ambitnymi analogiami nie zmienia tego, że translacja na to medium była słaba i to wszystko grzęzło w bagnie.

Próbę pokazania czegoś więcej stawiam wyżej niż realizację bazowego standardu.

Większość akapitu o Kabaneri mogę powtórzyć, zamieniając nazwy serii miejscami.

Ok, to jeśli już mówimy o tak ogólnych węzłach fabularnych to królem jest Evangelion, z miliona pryszczatych powodów.

Natomiast w temacie serii obyczajowych nie powiem nic mądrego. Nie fascynuje mnie kultura japońska na tyle, ażeby oglądać przez lupę przekrój ich codzienności. Znając rynek anime wychodzę po prostu z założenia, że nie zaproponują mi syntezy życia na poziomie jakkolwiek zbliżonym do choćby Kieślowskiego, o tytanach pokroju Felliniego już nie wspominając.

Yahari? W tej samej grupie co Rakugo i Ping Pong? The fuck?!
Reszta tego co napisales to spoko though.

Sądzę, że seria może być wystarczająco dobra by się przyjemnie oglądało. Spodziewam się po tej serii solidnej 7. To jest dobrze.

Ogólnie Max, nie wiem czy nie za dużo spodziewasz się bo anime lecących w sezonie. W czasie całego roku, są może dwie serie które się wyróżniają jakością, tak średnio.
W sensie, czy Ty się dobrze bawisz oglądając anime w sezonie? Bo dużo krytykujesz, ale nie czuje w tej krytyce zabawy.

BG miało identyczną kosntrukcję świata, co omawiane tu serie.
Sęk w tym, że wyróżniało się wobec nich jedynie jakimś wątkiem społecznym, upadkiem ludzkości, która przestaje mieć jasny cel.
Poza tym było taką samą szmirą.

Akurat powiedziałbym, że miało bardzo podobne znaczenie. Fabułę mierzy się na podstawie czasu ekranowego i wagi przykładanej do wydarzeń. Czasowo chyba pociąg miał przewagę, ale pod względem ważności prezentacja jakiejś cechy (tu zdolności walki) najpewniej jednej z głównych bohaterek i samo pokazanie, że ta ma się jak bronić, jest chyba wyżej niż katastrofa w jakimś mieście, o którym wiemy tylko tyle, że tam się zaczyna akcja. Fakt, że jak postawimy się w miejscu świata przedstawionego, to takie duże wydarzenia mogą zdawać się o niebo bardziej istotne, ale to nie jest kronika, a serial fabularny.

Także nic nadzwyczajnego, chodzenie w tym odpowiada chodzeniu w szpilkach.

Wiem, że w tym momencie karmię trolla, ale niestety ten błąd doprowadza mnie do białej gorączki i nie potrafię się powstrzymać: „także” piszemy łącznie w znaczeniu „oraz”. Jeśli chodziło ci o znaczenie „tak więc”, to sorry, ale powinieneś zapisać to „tak że”, chociaż moim zdaniem lepiej i tak byłoby „tak więc”.

A poza tym, Slova, jakie masz doświadczenie w chodzeniu w szpilkach?
Serio pytam. Bo muszę ci powiedzieć, że obcas dowolnej szpilki stwarza o wiele większe oparcie (chociaż nadal w porównaniu z normalnym butem jest ono śmiesznie małe) niż to coś, na czym popyla Mumei. W 21:14 widać wyraźnie, że ten „obcas” przynajmniej na pięcie ma kształt łyżwy – i pewnie jest tak samo stabilny… A łyżwa ma przynajmniej poziomą podeszwę. W połączeniu z podeszwą, gdzie ma miejsce spad stopy, naprawdę życzę z całego serca powodzenia komuś, kto ma zamiar w tym chodzić. I to przez dłuższy czas. Gibanie się na wszystkie strony i potencjalne wywrotki to nic w porównaniu z bólem stóp pod koniec dnia/następnego dnia.