Tanuki-Anime

Jeśli chodzi o uzasadnienie wyższości Haikyuu nad większością serii sportowych to podpisuję się pod tym co napisała att tutaj: [link][link]#entry418589[/link]
Mi ten mecz się nie dłużył, co prawda niespecjalnie interesowały mnie wspominki niektórych bohaterów, ale generalnie nie było dłużyzn. W Chihayafuru niestety, jeśli obejrzy się pierwszą serię to już nic nie zaskoczy na meczach, co najwyżej to, że nie wygra faworyt. W Haikyuu mają jednak większe pole manewru. Chihayafuru to anime skierowane do młodych dziewczyn, którym marzy się książę z bajki, autorka bardzo dużą wagę przywiązuje do ukazania miłosnych problemów i relacji między zawodnikami, w Haikyuu jest znacznie więcej czystego sportu, rywalizacji i testosteronu. Poza tym siatkówka jest znacznie ciekawsza niż jakaś tam karuta, czyli gra pamieciowo­‑zręcznościowa. Tak naprawdę wystarczy obejrzeć jeden sezon i widzimy wszystkie możliwe akcje, to zbyt prosty sport by dało się coś z niego więcej wykrzesać. Dlatego autorka nadrabia to warstwą obyczajową i jeśli ktoś tego nie kupuje to nie ma czego szukać w tym anime.

Natomiast nazywanie Keijo i Shokugeki bardziej zróżnicowanymi i zaskakującymi jest dla mnie śmieszne, bo Keijo to gniot, a SnS to standardowa seria kulinarna, w której końcowy rezultat jest oczywisty. W Haikyuu nie było to takie pewne, że dadzą radę wygrać, równie dobrze autor mógł pójść w stronę minimalnej przegranej.

A wracając do Tsubasy, musiałabyś widzę sobie odświeżyć serię, bo tam długaśne mecze też były. 10 odcinków na mecz siatkówki to nie mało, ale przy 5 setach miało to swoje uzasadnienie. Warto zwrócić uwagę, że nie pokazano każdego punktu, a z jeden set praktycznie pominięto. Mogę się zgodzić, że gdyby ograniczono trochę komentarze z trybun i wspominki seria by na tym zyskała, ale wówczas prawdopodobnie nie mogliby jej wyemitować w TV i musieliby zamiast tego wydać OAV­‑ki (bo seria stałąby się z 2 odcinki krótsza).

lol
W DnA jest właśnie znacznie więcej tego „nakama power bełkotu”, w każdym odcinku przypominają, że miotacz nie ma się czego obawiać, bo ma wsparcie z tyłu, W KAŻDYM. Do tego więcej też jest sztucznej dramaturgii i co kilka odcinków ktoś zostaje poważnie kontuzjowany. W Haikyuu jest właśnie mało tego „emowania”, co najwyżej krzykną do kogoś by go pokrzepić albo klepną w plecy bez zbędnego rozemocjonowania.

A ze stwierdzeniem, że w DnA jest pełno płaczków nie ma co polemizować, bo to jest fakt. Po każdym meczu ktoś tam beczy, ba, nawet w trakcie się to zdarza. W Haikyuu pamiętam tylko jedną taką scenę.

Co do realizmu zaś, tutaj też DnA daleko Haikyuu. Gimnazjalista (a później licealista) rzucający piłkę baseballową z prędkością z jaką rzucają profesjonalni gracze MLB powinno ukrócić wszelką polemikę. Do tego ten dym po każdym trafieniu w rękawicę… Szkoda gadać w ogóle. To samo z dzieciaczkami, które dają radę bez problemu wywalić piłkę poza trybuny albo twierdzeniem, że japoński uczeń 3­‑ciej klasy gimnazjum wyrzucił piłkę na 120 m.

Czy ja wiem?

Znaczy nadal twierdzę, że była to metafora przypomnienia, że siatkówka to gra zespołowa. Ale można to też rozbić na części składowe.

Zauważ, że pokazano na ułamek sekundy tę wyciągniętą dłoń, a potem pierwszą osobą, która wstawała mimo naporu Ushijmy, był Sawamura. Jak dla mnie to było tylko kolejne podkreślenie, (które co jakiś czas pojawiało się tu i ówdzie podczas meczów), na dodatek w tak niesamowicie ważnym momencie, jak godną zaufania i niezawodną osobą jest kapitan. Niby sobie tam gdzieś stoi z boku, ani nie jest jakoś specjalnie utalentowany, ani nie jest asem czy atakującym, ale zawsze jest tam, gdzie potrzeba i często nawet silni przeciwnicy zaskoczeni napomykali, że gdyby nie jego odbieranie piłki, to Karasuno miałoby poważne kłopoty.

Potem Asahi, jako drugi. Ja na przykła cały czas pamiętam, jakie miał problemy na początku sezonu pierwszego i jak gnębiło go to, że jego ataki były blokowane. Myślę, że można to było też odczytać jako pokazanie, że takie sprawy już go tak nie przytłaczają. No a poza tym duma asa nie dającego się pokonać asowi drużyny przeciwnej pewnie też miała w tym swój udział – Asahi to taki misio, ale czasem nawet plany Hinaty o zajęciu jego miejsca też właziły mu na ambicję.

A Tanaka… No, to Tanaka. Tu nie ma co tłumaczyć, miecz do góry, kokodżambo i do przodu.

Czy współpraca od razu musi być traktowana jako „nakama power”?

A od kiedy „współpraca” = pokazywanie podnoszenia gigantów, latających kruków i tym podobnych bzdur? Dla mnie odcinek dużo zyskałby na darowaniu sobie nakama. Od tego mamy Naruto.

Haikyuu świetnie pokazuje te emocje.

No dla mnie końcówka nie potrafiła pokazać tych emocji. Właśnie przez bawienie się w te niepotrzebny metafory. Za to emocjonalnie świetna wypadł np. ostatni mecz w drugim sezonie DnA. Zero patosu, same emocje. Kurczę, potrafiłem wstawać z krzesła, kiedy pitcher w kluczowym momencie wybierał, jaką piłkę narzuca. Tutaj dostaliśmy latające kruki i wyciskanie Ushijimy na skosie górnym. To psuje efekt końcówy. Bardzo psuje (praktycznie brechtałem, kiedy to pokazywali).