Tanuki-Anime

Wydawałoby się że Princess Tutu to kolejna infantylna seria z gatunku Magical girls, co na pierwszy rzut oka potwierdza styl graficzny i fabuła skupiająca się na sercowych rozterkach uczennicy szkoły baletowej. Jednak oglądając, a przede wszystkim wsłuchując się uważniej od razu można dostrzec nawiązania do klasyki baletu. Fabuła czerpie garściami z baśniowych motywów występujących w baletach, do których nawiązuje czasami wprost (Drosselmeyer – Dziadek do orzechów, książę Zygfryd – Jezioro łabędzie), zresztą motywy te można wymienić jednym tchem – przenikanie się ze sobą snu i jawy, świata fantazjii i szarej rzeczywistości, księżniczki i książęta (princess Tutu i princess Kraehe, czyli Odette i Odile), nieszczęśliwa/tragiczna miłość, demoniczne zwierze jako symbol i personifikacja zła (król myszy – Dziadek do orzechów, puchacz – Jezioro łabędzie), magia, diaboliczny, a jednocześnie groteskowy i ekscentryczny Drosselmeyer. Oczywiście jest tego znacznie więcej, każdy odcinek nawiązuje do innego baletu/opery/motywu zaczerpniętego z muzyki klasycznej (co jest wyszczególnione w niemieckojęzycznych podtytułach). Dopiero oglądając princess Tutu po raz trzeci zainteresowałem się tym dokładniej, wcześniej ceniłem to anime za niezłą fabułę (tylko na pierwszy rzut oka dziecinną) i świetną muzykę, balet traktując niejako po łebkach, okazuje się że w warstwie nawiązań to prawdziwy majstersztyk – zastanawiałem się nad zmianą oceny na 10/10, ostatecznie ląduje w ulubionych z mocnym 9/10.

 kliknij: ukryte  Powtarzające się motywy muzyczne:
Mytho – Dance of the sugar plum fairy Dziadek do orzechów
Ahiru – Little Overture Dziadek do orzechów
Drosselmeyer – March of the Toy Soldiers Dziadek do orzechów
Edel – Musique des automates Coppelia
Szkolny zegar – Waltz of the Hours Coppelia
Chyba mój ulubiony motyw:
Kraehe – Gymnopédie No.1 Erik Satie

Po sama nie wiem ilu latach zabrałam się z powrotem z zamiarem obejrzenia do końca i jestem absolutnie zachwycona! Osobiście uważam, że historia czeka trochę za długo żeby się rozwinąć – pierwsze 20 odcinków można by trochę skrócić – no i Ahiru trochę zbyt często działała mi na nerwy, podobnie jak jej przyjaciółki, ale ostatecznie kiedy widz już się wkręci w fabułę, ogląda z zapartym tchem. Rozwój postaci odbywa się w sposób bardzo naturalny i wiarygodny, ich problemy i rozterki są uzasadnione i przedstawione w iście mistrzowski sposób.
Muzyka faktycznie zachowuje się niczym osobny element świata przedstawionego i jest nierozerwalnie związana z wydarzeniami, momentami słychać ją głośniej niż wypowiedzi bohaterów – co prawda nie jestem pewna czy nie była to wina jakiegoś błędu w nagraniu, ale tak czy owak spodobał mi się ten zabieg, miałam wrażenie że zaglądamy wtedy prosto w serca bohaterów.
Animacja momentami była taka sobie, ale nie raziła, a grafika faktycznie pasowała do bajkowej atmosfery i tylko dodawała historii odrealnienia.
Sam pomysł na dekonstrukcję budowy bajki i pytania stawiane przed widzem były fantastycznie przedstawione i rzeczywiście dawały do myślenia. Ogółem anime rzecz jasna nie pozbawione błędów, ale pozytywy bez wątpienia przyćmiewają jakiekolwiek wady. solidne 10/10.

Rany, jakie mnie dreszcze przechodzą przy seansie tak przemyślanej produkcji! Tu nic nie było przypadkowe! Właśnie TAK się powinno korzystać z bogactwa arcydzieł muzyki klasycznej! Ta muzyka żyje i opowiada historię, przez co może być drugim narratorem obok zwyczajowej animacji, o czym zapomina się, niestety, coraz częściej. Braaaavo po raz pierwszy!

To anime ma FABUŁĘ! Nie potrafię wskazać odcinka niepotrzebnego. To doskonały przykład na to, ile znaczy odpowiednie zaplanowanie WSZYSTKICH wydarzeń. Braaaavo po raz drugi!

Sposób narracji! Kompozycja szkatułkowa, wstęp przy pomocy króciuchnej opowiastki, już na początku seansu wywołującej u widza dreszcze. Te pytania na końcu każdego odcinka burzące wszelki spokój ducha u widza, trafiające absolutnie w samo sedno. Braaaavo po raz trzeci!

Bohaterowie, którzy żyją! Zmieniają się! Ich postawy mają całkowite uzasadnienie. Niby utarte schematy obracane o 180 stopni. Akcja biegnąca trudnym do przewidzenia szlakiem! Bravo, braaavissimo!!!

Mówiąc krótko, nie marudzić i oglądać! 10­‑ka pełną gębą! Dzięki Tanuku za kolejną rewelacyjną recenzję, która mnie skłoniła do obejrzenia kolejnego arcydzieła!

Udało im się! Świetne, śliczne itp. Można bez końca wyliczać zalety tego anime. Dla mnie strasznie się podobało, a w porównaniu do mangi trochę mnie ździwiło, że to jest takie fajne :D

dla mnie to anime jest po prostu piękne i magiczne.Nie jestem fanką rzeczy opierających się na tańcu lub muzyce,ale to mnie po prostu pochłonęło. Ten zaczarowany klimat i niezwykłe miasto. Za minus uznaje postać mytho. Na początku sobie tak tłumaczyłam,że chłopak nie ma uczuć to ma prawo taki być,ale kliknij: ukryte  finalna wersja mytho była równie wkurzająca. Natomiast pokochałam fakira i ahiru, na których (chociaż lekko zarysowany) związek czekałam i kliknij: ukryte  nic. Opening nie w moim stylu,ale uważam ,że bardzo pasuje do serii. Anime gorąco polecam.

Strasznie podobało mi się to anime chociaż dużo się naryczałam ale jedyne co to koniec powinien byś inny :)
Polecam serdecznie :P

Nie przepadam ogólnie za seriami typu ,,Magical Girls” , dlatego Princess tutu zabrałam się tylko i wyłącznie przez namowę znajomej no i… na razie jest to dla mnie zwykły przeciętniak , po prostu zapychacz czasu.

Najlepsze magical girl jakie oglądałam. Kreska mnie nie za bardzo do gustu przypadła, muzyka świetna i postacie oczywiście też. Jestem całkowitą fanką Fakira i kaczuszki ( no jest taka słodziutkaa ). Anime gorąco polecam i zachęcam do oglądania razem z inną osobą, bo wtedy jest lepsza zabawa.
P.S
Nie macie wrażenia, że jak Tutu wymawiała imię Fakira to brzmiało to jak " fuck yea " ?

Ja kocham to anime. Jest 100 razy lepsze od mangi oraz większości innych magical girls. Nie jest za słodkie, a transformacje są krótkie( co według mnie jest zaletą). Fabuła jest świetna, niebanalna i nie sztampowa. Postaci też są wspaniałe. Kreska nawet mi się podobała. Muzyka to po prostu ,, cud, miód, malina”. Ja temu anime daję 10/10.

Do Princess Tutu zabierałam się z dużą rezerwą (w duży błąd wprowadziło mnie oznaczenie tej serii jako magical girls) i jak to już nie raz mi się zdarzyło, moje podejście okazało się całkowicie błędne. Być może dlatego że przed obejrzeniem anime nigdy nie czytam jego recenzji (nie chcąc psuć sobie tej przyjemności przy oglądaniu nawet pierwszego odcinka) i robię to dopiero gdy już jestem w trakcie serii, przed obejrzeniem patrząc jedynie na ocenę. Otóż Princess Tutu okazała się być anime absolutnie magicznym i bajkowym, z nieodpartym urokiem. Główna bohaterka, mimo że należała do typu postaci które mnie bardzo irytują, dawała się lubić i ośmielę się stwierdzić że niezdarność w jej przypadku była naprawdę… urocza. Moim ulubieńcem, jak przystało na miłośniczkę bishounenów  kliknij: ukryte  i romansów był Fakia. Nie należy też zapomnieć o Drosselmayerze, co prawda bywały momenty  kliknij: ukryte  że chciało się go udusić za to co robi głównym bohaterom, jednak to dzięki niemu przede wszystkim klimat Tutu jest taki a nie inny.
Co do zakończenia:
 kliknij: ukryte  Z jednej strony niezadowalające, jak ja bym chciała taki pełny happy end, w którym Ahiru tworzy parę z Fakią! A z drugiej strony, gdy się tak pomyśli, to bardzo… odpowiednie zakończenie. Niesie ze sobą pewien morał, pokazuje że prawdziwą naturą Ahiru, jest bycie kaczką i nie należy udawać kogoś kim się nie jest. A jeżeli do kogoś to nie przemawia, to mimo wszystko pozostaje w miarę otwarte, przez co mogłam snuć śmiało swoje fantazje o Fakii piszącym opowieść w której Ahiru znów jest dziewczynką, nie naruszając przy tym w żaden sposób treści anime.
Princess Tutu oglądałam już 3 razy i za każdym mnie tak samo zachwycała i za każdym razem pod koniec  kliknij: ukryte  ryczałam jak głupia. Cóż powiedzieć, po prostu czarująca seria, należąca do grona moich ulubionych anime.

Do tej produkcji mam szczególny sentyment,ponieważ to właśnie Tutu wprowadziła mnie do świata anime i mangi.Mówiąc dokładniej,było to pierwsze anime,które obejrzałam i które z miejsca mi się spodobało.Na pierwszy rzut oka dziecinna bajeczka o dziewczynce,która prowadzi jakoby podwójne życie,czyli coś jak dzisiejsza Hannah Montana…tylko bez złych kruków,zaczarowanych książąt oraz chłodnych jak lód księżniczek.To co najbardziej podobało mi się w Princess Tutu to oryginalna fabuła oraz naprawdę sympatyczni bohaterowie,bo kto nie polubi ciapowatej Ahiru,czy pozornie poważnego i patrzącego na wszystkich z góry Fakira.
Skoro akcja tej serii toczy się w szkole baletowej to naturalnością jest,że nie ominą nas sceny tańca,które naprawdę,naprawdę robią wrażenie.Ruchy postaci są płynne i delikatne.Oglądając tańczącą Rue czy Tutu nie mamy wrażenia,że na ekranie 'jakaś kłoda kręci piruety'.Jedynie co na początku może razić to trochę nierówna kreska,sprawiająca wrażenie,że to anime skierowane jest do dzieci w przedziale wiekowym od 6 do 8 lat,bo przecież dla takiego dziecka fakt iż bohaterka ma wielkości balona głowę,przyczepioną do chudziutkiego ciałka nie robi żadnej różnicy.Jednak jak już powiedziałam,ta wada tylko na początku rzeczywiście jest wadą,bo naprawdę można się do tego przyzwyczaić.
To co urzekło mnie w tym anime to muzyka.O ile ktoś do tej pory muzykę klasyczną traktował jedynie jako coś co nadaje się tylko na oprawę muzyczną do starego,polskiego filmu,o tyle tutaj niczego takiego sobie nie pomyśli,ba nawet polubi Jezioro Łabędzie czy Giselle.
W temacie napisałam,że dla wielu Princess Tutu może kojarzyć się z bajką,którą można puścić dziecku przed snem.Każdy jednak kto obejrzy choć kilka początkowych odcinków,od razu zauważy,że nie jest to raczej pozycja,którą rodzic mógłby zaserwować swojej pociesze.Obok słodkiej grafiki i uśmiechniętych twarzyczek,pojawia się mroczny,pełny czerni nastrój.
Nie będę zdradzała szczegółów odnośnie postaci czy elementów fabuły – to po prostu trzeba zobaczyć samemu.I pamiętajcie drodzy czytelnicy,niech was nie razi 'kreska dla dzieci'- pod całą tą milusią (początkowo) atmosferą,kryje się naprawdę coś,co milusie na pewno nie jest.Coś co diametralnie odróżnia Tutu od baśni Dickensa to zakończenie. kliknij: ukryte  Te zawsze kończą się happy endem,ale tutaj nie mamy tak pozytywnego podsumowania,a szczególnie dla głównej bohaterki,która oddała swe ludzkie życie za szczęście Mytho i skończyła,na zawsze uwięziona w kaczej postaci
PS: Ja osobiście oglądałam Tutu 2 razy i na pewno sięgnę po nią po raz 3 i 4.

Ode mnie pełna 10.

Baśniowa historia, pełna ciepła i humoru. Całość okraszona ładną grafiką i muzyką ze znanych baletów. Polecam każdemu, 8/10.

Bardzo fajne anime, opowieść Ahiru wciąga…Szkoda tylko ze  kliknij: ukryte  taka smutna końcówka :(

Zamaskowano spoiler.
IKa

Ktoś powiedział, że można otworzyć usta z zachwytu by zamknąć je ziewnięciem. Chociaż tutaj lepiej pasowałoby coś w stylu: można wznieść ręce do oklasków, by zakończyć klasycznym facepalmem -.-'

No i tak właśnie dla mnie było. Pierwsze 13 odcinków były naprawdę ciekawe i oryginalne – taka klasyczna baśń, w której jednak na dobrą sprawę wszystko wydaje się być nie do końca takie, jak być powinno. Tak jak zostało powiedziane: książe, który nie wie co to miłość, księżniczka, która nie swojej miłości nie może wyznać. Ja bym dodał jeszcze: rycerz, który boi się działać i oddać życie za swojego księcia, i czarny charakter, który nie jest wcale taki czarny, i który zastanawia się, czy aby na pewno postępuje słusznie.

Jeśli po tych 13 odcinkach opowieść dobiegłaby końca to spokojnie mógłbym postawić serii 9/10 i odznaczyć sobie w pamięci jako tytuł, który warto obejrzeć raz jeszcze. Ale niestety, nie był to jeszcze koniec. Zaczęła się seria wypełniaczy ze schematem w stylu 'potwora tygodnia'. Charaktery bohaterów powędrowały raczej w stronę utartych schematów. Pewien bohater 'pragnąc więcej mocy' oczywiście ją w sobie odnalazł. Nowy główny zły to już klasyka gatunku, a i poboczni nie są oryginalni w żaden sposób. Rzecz jasna standardowo wygrywa miłość.

Ostatnie odcinki i samo zakończenie mają już trochę wyższy poziom, ale zbyt dużo zdążyło zostać do tego czasu popsute, by te parę scen zdołało uratować tę serię w moich oczach. Druga połowa nie zasługuje na więcej niż 6/10.

Może jeszcze coś. Nigdy w żaden sposób nie interesowałem się baletem czy teatrem, co mogło mi trochę utrudnić odbiór tej serii. Muszę jednak powiedzieć, że choć nie mam nic przeciwko muzyce klasycznej, a nawet jestem za 'symfonicznym udźwiękowieniem' to takie utwory napisane dawno, dawno temu kompletnie nie pasowały jako tło wydarzeń. Poza nielicznymi wyjątkami po prostu zero klimatu – wydarzenia na ekranie swoje, a (często zbyt głośna i natarczywa) muzyka swoje. Jestem na nie.

Ostatecznej oceny wystawiać nie będę, bo ciężko znaleźć jakiś kompromis między ocenami pierwszej i drugiej połowy. Poza tym oglądałem tą serię dopiero raz no i piszę 'na świeżo' po obejrzeniu i pod wpływem emocji, co jak wiadomo mocno rzutuje na opinię. Nie będę się jakoś bardzo upierał przy napisanych przeze mnie opiniach. Chciałem tylko zauważyć, że poza interesującą fabułą jest też spora dawka standardowej szmiry, klasycznej dla tego gatunku, więc takie wychwalanie tego tytułu jest dla mnie nie do końca zrozumiałe.

Anime jest naprawdę bardzo ciekawie opowiedziane. Przede wszystkim fabuła zasługuje na uznanie. Nagłe zwroty w akcji sprawiają, że widz nie wie co się wydarzy. No i oczywiście zabawny sposób przedstawiania całości, dzięki któremu nie raz się zaśmiałem.

Princess Tutu to najpiękniejsze anime jakie kiedykolwiek oglądałam. Geniusz tego anime leży przede wszystkim w fabule, która pod warstwą niewinnej baśniowej atmosfery kryje prawdziwy dramat – jest on tak niewymuszony i nienachalny, że anime nie traci na swoim specyficznym optymizmie, który przewija się przez wszystkie, nawet końcowe odcinki. Mistrzostwem są postacie Ahiru i Fakira. Piosenki Okazaki Ritsuko z openingu i endingu – cudowne. Po obejrzeniu PT przez kilka dni szukałam podobnej serii i nie doszukałam się. Minęło trochę czasu zanim pogodziłam się z tym, że prawdopodobnie nie zobaczę już nigdy tak wyjątkowego anime.

to najlepsze anime jaki oglądałam:Da tak naprawdę trafiłam na nie przypadkiem, bo wpisałam do grafiki balerina anime i wyskoczyły Ahiru i w ogóle. Zainteresowałam się i obejrzałam całą serię, oprócz 2 odcinków , których nie mogłam nigdzie znaleźć w polskiej wersji:( Trochę smutny koniec moim zdaniem. Ale anime zajebiste

anime super tylko jakoś tak trochę smutnie według mnie się kończy odemnie dostaje 10 bo po prostu jest magiczne

Nie rozumiem. Trzeci raz piszę komentarz i dopiero teraz po tylu innych próbach, coraz bardziej rozumiem, że to anime nie jest złe jak napisałam kiedyś tam, ale teraz mogę spokojnie powiedzieć: ,,dobre''. I to bez choćby odrobinki kłamstwa. Coraz bardziej zaczyna mi się podobać… Ta, niedługo dam 10. Może manga mnie naprostowała???

dlaczego?
Nie dość, że jestem gorącą fanką Czajkowskiego,
Nie dość, że mam z niewiadomych powodów fioła na punkcie kaczek
to kocham takie baśnie.
Dlaczego się skończyło ;(

Zupełnym przypadkiem trafiłam na „PT” bo szukałam hasła „Mytho” w znaczeniu „cło” XD ale zaciekawiona obejrzałam jeden odcinek, drugi… ogarnięta z początku pobłażającym rozczuleniem dla pomysłu: Księzniczka, Książę też mi coś… A potem zaczełam przejmować się i ryczeć z zawczasu przygotowaną chusteczką w odpowiednich momentach.
Uwielbiam zachrypnięty głos Ahiru, jej determinację i wiarę w dobro i w Rue (choć wolę wersję z imionami Mute, Fakia, Ruu ).
Fakir był uroczy, a Mytho przypominał mi kogoś kogo znam. Uwielbiam Edel – san i bezpośredniość Uzury. To czego nie znosiłam to postać Lillie. Irytująca dziwczyna wrrr.
chyba zacznę oglądać znów, bo pozostała mi dziwna pustka jak skończył się ostatni odcinek.

Obejrzałem księżniczkę w całość, niemniej osobiście się na niej trochę zawiodłem. Choć to być może to moja wina jako, że zabierałem się do obejrzenia tej serii od dobrego roku, i chyba zbytnio ją sobie przez ten czas wyidealizowałem… A może to przez pana Pisarza, którego postaci doprowadzała mnie do szewskiej pasji? A może po prostu nie lubię baśni… Jakkolwiek by nie było, seria nie jest bynajmniej zła. Nie raz i nie dwa szczerze się pośmiałem, i oglądałem z nader dużą przyjemność, niemniej ciągle było „coś” co mi przeszkadzało… Im dalej w las tym było gorzej. Ostatecznie za całokształt dałbym 7…

Najpiękniejsze i najoryginalniejsze Anime jakie kiedykolwiek oglądałam ! Nastawiałam się na początku na Anime dla młodszych widzów ( księżniczki , książę , magiczne dziewczynki itd. ) , ale zotałam mile rozczarowana . Nie mogę wprost wyrazić , jakie to anime jest oryginalne , śmieszne i piękne !

Pierwszy odcinek oglądnęłam na zasadzie „a sprawdzę, nie zaszkodzi”. Na recenzję Princess Tutu natykałam się od jakiegoś czasu, ciągle nienachalnie rzucała mi się w oczy, gdy szukałam nowych rzeczy do oglądania. Zawsze jednak odkładałam ją z myślą „kiedyś oglądnę”, aż w końcu owo mityczne kiedyś nadeszło. Pierwsze wrażenie nie było zachwycające, lecz mimo tego zostałam przed ekranem komputera i włączyłam kolejny epizod. Skończyłam późno w nocy, po oglądnięciu połowy serii. Drugą połowę oglądnęłam w następny dzień. Okazało się, że to, co brałam za zwykłą głupotkę dla dzieci okazało się by czymś więcej. Kaczuszka i jej przyjaciele szybko zaskarbili sobie moją sympatię. Ba, wyjątkowo polubiłam nawet Drosselmeyera (choć to stanowczo najgorszy czarny charakter, jakiego widziałam, o iście przerażającej motywacji. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale piekła budowanego innym, a nie sobie). Cała historia i jej rozwój dość mnie zaskoczyły. Wygląda na to, że Drosselmemyer nie napisał w końcu historii o Księciu i Kruku, tylko historię o małej kaczuszce, dzielnie walczącej z inwencją „mistrza gry”. Kaczuszce, która wygrała. Zakończenie było bardzo optymistyczne, choć zaprawione nutką goryczy.

I jeszcze jedno: ending to najpiękniejsza piosenka, jką kiedykolwiek słyszałam. Polecam posłuchanie pełnej wersji :)

Tylko jeden odcinek… jeszcze jeden… ludzie, która godzina? A, jedne wykład mogę sobie odpuścić.
Nie znam się na grafice i muzyce- po prostu daję się porwać. Tutu wciągnęła mnie do początku. Chłonęłam każdy odcinek, a przy końcu naprawdę odetchnęłam z ulgą.
Zastanawiam się, czy Twórcy świadomie nawiązywali do Uteny- zabawa konwencją księcia i księżniczki, wykręcenie znanych motywów, heroina w dość nietypowej roli, odwrócenie postaci do góry nogami, nonsensowne zachowania  kliknij: ukryte  bunt przeciwko Mistrzowi Gry.
Anime niby dla dzieci, a ja nie mogłam się oderwać.
Marsz Weselny nigdy już nie będzie taki sam.

Dla mnie Tutu jest sympatyczne, bo bardzo podoba mi się muzyka. Moim zdaniem to oddanie hołdu wszystkim kompozytorom.

Dobra. Najpierw znienawidziłam tego anime, co widać już wcześniej, a teraz je polubiłam, mimo, że zakończenie nie te (znaczy ta para która teraz jest, to ok, ale miałam nadzieję na coś innego…) Ale jakoś tak do 17 odcinka podniosło mi się z 1 do 4, a potem sama nieświadomie dodawałam plusy… Ocena końcowa to 6/10  kliknij: ukryte  Może evangelion mi pomógł? Mimo wszystko teraz tego nie żałuję, nawet, że z początku tego nienawidziłam, że aż porzuciłam  kliknij: ukryte  (anime pierwsze i ostatnie jakie porzuciłam!)  kliknij: ukryte  Jest coś więcej? Znaczy odcinków. To na tyle.

Świetne, bardzo mi się podobało. Klasyka i anime, połaczenie niesamowite. Z początku denerwował mnie projekt postaci, są jakieś takie dziwaczne… I te zpersonifikowane zwierzęta niewiadomo skąd. Ale biorąc pod uwagę moją miłość do baśni Andersena, Perraulta itd. to dodatkowa baśń, którą odkryłam i jestem zadowolona :).
Później już przestaje się zwracać uwagę na to, jak wyglądają postacie, ciągle trwa się tylko w fabule, która z każdym odcinkiem zaciekawia. Oczywiście tylko wtedy, gdy jest to czego się oczekuje od anime.

Nie mogła tego znieść! Miałam tak dość po połowie, że zostawiłam je i potrzebowałam natychmiastowego antidotum. Gdybym to dalej oglądała to bym padła. Odradzam!

Do obejrzenia tego dziełka namówiła mnie siostra. I powiem, że to jest właśnie jedno z tych nielicznych anime lepszych od pierwowzoru.

Mogę to oglądać wciąż i wciąż! <33

Niewiele jest anime, które tak bardzo zapadają w serce, wzruszają, i które chce się oglądać za wszelką cenę, mimo niesprzyjających warunków.
Princess Tutu jest jednym z nich.
Od dawna nie natrafiłam na serię, która tak by mnie wciągnęła, przy której tak się wzruszałam. Ta opowieść ma taką niesamowitą atmosferę, wspaniały baśniowy klimat. Jestem nią po prostu całkowicie zauroczona.
Zawsze lubiłam balet (chociaż nie tańczę), uważałam że jest piękny i niepowtarzalny. Jednak podczas oglądania tego anime… no cóż, jeszcze bardziej się w nim zauroczyłam.
Te wspaniałe utwory w tle, openinig i ending tak wspaniale wpasowujące się w klimat…
Cała fabuła i postacie, muzyka, sceny tańca, wszystko tutaj jest idealnie dopasowane i wspaniale ze sobą współgra tworząc piękną, harmonijną całość.
Nawet  kliknij: ukryte  smutne zakończenie tutaj pasuje. Nie twierdzę, że nie chciałabym aby było inne. Z całego serca bym chciała. Ale mimo wszystko los Ahiru, był przesądzony od początku (chociaż i tak jest lepiej niż było mówione bo przecież nie zniknęła). I bardzo się cieszę, że przynajmniej Rue miała swój happy end. Mimo tej całej Princess Kreahe bardzo ją lubiłam. Wracając do zakończenia, to jest przecież baśń. Oryginalnie Mała Syrenka też nie kończy się do końca dobrze
Uważam, że jest to anime niemalże dla każdego, i na palcach jednej ręki można liczyć osoby, którym się nie spodobało. I mam tu na myśli osoby, które obejrzały do końca, lub prawie do końca.
Godne polecenia dla wszystkich.

Ach, jedyna wada: angielski seiyuu Mytho… nie mogę go po prostu znieść! Cały czas ma głos omdlewającej księżniczki…uch. (zaczęłam oglądać anime od nowa i nie mogłam się powstrzymać od tego komentarza.^^" Niestety, nie mogę znaleźć wszystkich epizodów w japońskiej wersji językowej… >_< )

Anime jest piękne, piękne, cudowne i jeszcze raz piękne! Pozwoliło mi na całkowite przeniesienie się do tego fantastycznego świata, na przeżycie po raz kolejny, jak w dzieciństwie, baśni o miłości, odwadze, przyjaźni i poszukiwaniu samego siebie…wprost nie mogłam się oderwać! No i te opowieści przed openingiem…ta muzyka..ten taniec…Wszystko jest niezwykle oryginalne! Oglądanie tej serii było bardzo kojące. Nie żebym miała coś przeciwko popowym japońskim muzyczkom, ale bardzo mi się podobał ten nienachalny podkład muzyczny, idealnie zgrany z wydarzeniami. Ścieżka dźwiękowa nie mówi nam: „Teraz należy się śmiać, a teraz jest romantyczna scena”, tylko prowadzi i rozwija akcję. Chwyty komediowe też bardzo wdzięczne- nie są wciskane na siłę i nie psują bajkowej atmosfery. No i postaci! Ahiro jest przeurocza, wprost nie da się jej nie polubić…uwielbiam ten jej głosik, zarówno w japońskiej, jak i angielskiej wersji!^^ A Fakir jest idealnym mrocznym rycerzem, chyba stanie się moją ulubioną meską postacią w anime.
Świetny pomysł i doskonała realizacja. Anime, które naprawdę wciąga i pozostaje w pamięci! :D

„Princess Tutu” to jedno z tych anime, których dalszy ciąg wyobrażam sobie przed snem xD jest to jedna z piękniejszych serii, jakie obejrzałam, a należy wziąć pod uwagę, iż z reguły nie przepadam za magical girls.
Sam pomysł jest piękny. Balet z muzyką klasyczną? Perełka po prostu! Cudowne utwory głównie Czajkowskiego, ale i innych wspaniałych wykonawców doskonale wkomponowywały się w akcję.

Coś o fabule.

Konwencja opowieści dla małych dziewczynek, ale zdecydowanie nie dla nich przeznaczona. Seria ta ukazuje, iż każde szczęście może być względne i każde z nas może być tym, na kogo nie wygląda. Sposób jej zawiązania również nie pozostawił mi wiele do życzenia. Mnie osobiście wtrącenia Drosselmeyer'a nie denerwowały, raczej nadawały całej opowieści pikanterii xP a jeśli chodzi o wątki miłosne  kliknij: ukryte  Ahiru i Fakir są po prostu wspaniali! <3 Jeśli chodzi o Rue i Mytho, są mi obojętni. Chociaż trochę mnie zdenerwowała obojętność białogłowego na los biednej Ahiru – ciekawe, co by zrobił, gdyby był kaczką? :( .

Teraz postaci.

Ahiru vel Princessa: ku mojej uldze nie piersiasta, rozdygotana nastolatka, którą wszyscy muszą ratować. Jest niezależna i urocza z tym swoim 'quack' <3 jest niezależna i odważna…
Mytho: on mnie bynajmniej nie denerwował. Był taki bezbronny i słodki ^^... szkoda tylko, że strasznie niedomyślny. Ale jego pragnienie uczuć, zakrawające już o lekki egoizm sprawił, że jest bardzo naturalną postacią w tym niewesołym świecie.
Fakir: pokochałam go od drugiego wejrzenia! Uzdolniony, przystojny, chłodny z pozoru, a pod spodem bardzo wrażliwy, odważny i opiekuńczy. Aż chciałoby się mieć takiego faceta naprawdę – w chwilach Fakira aż chce się być animowaną :) a jego  kliknij: ukryte  sceny z Ahiru, między innymi Pas de deux lub w ostatnim odcinku były po prostu piękne. No i ten jego  kliknij: ukryte  łzy i rumieniec, gdy dowiedział się o drugim „ja” Ahiru – BEZCENNE <333
Rue: zdolna, śliczna, tajemnicza… czego chcieć więcej? Stereotypowa postać, co? Ale należy dodać do tego jej bezcenne  kliknij: ukryte  alter ego i już tworzy się nam całkiem ładnie wykreowana postać. I w końcu  kliknij: ukryte  doceniła Ahiru… na końcu za co ją już kompletnie zaakceptowałam.  kliknij: ukryte  Zdobyła serce księcia – cóż, byłabym na nią wściekła gdyby nie to, że zrobiła w ten sposób miejsce dla Fakira w sercu naszej Kaczuszki :) .

Na temat muzyki rozwodzić się nie będę. Utwory klasyczne, wiadomo. MAJSTERSZTYK <3 a opening i ending również przyjemne dla ucha i z elementami pięknej klasyki :) seiyuu dobrane świetnie, Ahiru i Fakir zwłaszcza mi podpasowali. Ahhhh…

Czasem nieco uproszczona grafika serii tylko nadawała jej aurę bajkowości i lekkiej groteskowości. Bo, przecież, pod słodkimi oczami, ślicznymi strojami, rzystojnymi chłopcami i słodkimi zwierzątkami kryje się coś więcej… a, notabene, animacja jest płynna, przyjemna i udana.

Ogółem, mogłabym pisać poematy na temat 'Princess Tutu', ponieważ była to dla mnie świetna rozrywka, niezła rozgrzewka intelektualna, ukojenie dla moich uszu wcześniej przyćmionych muzycznym kiczem na rynku, swego rodzaju powrót do lat dzieciństwa i powód do śmiechu i wzruszeń. Nic dodać, nic ująć. Powinna być to dla każdego fana anime pozycja obowiązkowa, bo kto choć nie spróbuje – traci naprawdę wiele!

To anime bardzo mi się spodobało ponieważ uwielbiam wątki miłosne u bohaterów =3
Nie oglądnełam wszystkich odcinków bo trudno je obejżeć z powodu małej popularonści tego anime, ale mam zamiar troche poszperać ;p
Szczerze polecam ^^

Jestem facetem…ale to shoujo przebija wogóle wszystkie moje uprzedzenia dotyczące tego gatunku. Wielki plus za muzykę…takie kawałki w anime to rzadkość

Mam mieszane uczucia, właściwie to większość serii oglądałam tylko ze względu na muzykę, która mnie po prostu wciągnęła. W związku z tym, powinnam napisać, że anime mi się nie podobało, ale… ostatnie odcinki sprawiły, że zmieniłam zdanie. Spodobało mi się niebanalne zakończenie i intrygi knute przez pisarza. Po takiej historii wszyscy powinni spodziewać się happy endu, a tu nie do końca tak było :)

Anime bardzo mi się podobało, ale obraziłam się za zakończenie. Całkowicie przeciwstawiło się moim oczekiwaniom, inaczej je sobie wyobrażałam. Szczególnie, że nie lubię Rue. Za to Mytho uwielbiam.

ja się wyłamię i powiem mnie się nie podobało :)

Oglądałam to anime z przyjemnością, kliknij: ukryte  choć zakończenie nie jest dokońca happyendem przez co ktoś kto zwykle nie ogląda anime z smutnym zakończeniem bądzie przygnębiony.

Zamaskowano spoiler. Moderacja

mnie to anime wzruszało do łez.
na pierwszy rzut oka wydaje się bajeczką dla dzieci o latających (tudzież tańczących) wróżkach. mnie do jego obejrzenia zachęciła recenzja z Otaku. lecz nie podchodziłam do niego z większym zainteresowaniem, raczej z chęcią wypełnienia czasu czymkolwiek. ale już po pierwszych odcinkach zmieniłam zdanie. to było coś, i to duże coś. a ostatnie odcinki to już wywołały u mnie ataki płaczu.  kliknij: ukryte  jak fakir siedział i pisał tą historię… ahhhh… a jednak to anime pod cukierkową osłoną kryje historię naprawdę do bólu smutną i w pewnym sensie prawdziwą, np. te odniesienia do marionetek, lalek, sterowania ludzkim życiem, są moim zdaniem mocno związane z rzeczywistością. te nawiązania są piękne.
daję temu anime 10/10.

Dawno, dawno temu żyła sobie kaczka. Konkursowo głupia kaczka, która postanowiła popełnić mezalians gatunkowy i zakochać się w księciu… I kto by przypuszczał, że taka mała kacza miłość może porwać serce i bezpowrotnie wciągnąć w baśniowy świat, gdzie mrówkojady tańczą, a koty mają obsesje matrymonialne…


Dawno nie oglądałam serii, po której czułabym się źle, że już koniec, że ja przecież nie chcę, że ja ciągle chcę więcej… Od roku na pewno… I wróciło. Razem z Princess Tutu, a właściwie 3 ostatnimi odcinkami wróciło wszystko to, co tak kochałam w oglądaniu anime. Doszukiwanie się subtelnych (mniej lub bardziej) oznak wątku romantycznego, cieszenie się małymi zupełnie rzeczami, uwielbienie do bohaterów mimo wszystko, oglądanie całych openingu i endingu, kompletne oddanie się opowieści, bez zastrzeżeń, bez szukania logiki. Princess Tutu to było oglądanie anime zupełnie od nowa. Tak jakby to był pierwszy seans. Tyle, że tutaj najpierw musiałam przez kilka pierwszych odcinków odrzucić zupełnie to, czego się nauczyłam i jak nauczyłam się oglądać anime. Musiałam się wczuć, dać porwać historii, znowu poczuć się jak dziecko, które akceptuje wszystko takie jakim jest.


Było ciężko, przyzwyczaiłam się do zupełnie innego sposobu oglądania, do szukania sensu, logiki… A tutaj nie… I przez pierwsze odcinki towarzyszyła mi irytacja. „Czemu do cholery ten książę jest tak głupi?!”, „Czemu nikt nie robi ciężkiej krzywdy Fakirowi?!”, „Czy ta kretynka ma w ogóle jakikolwiek mózg?!”... Czuję się starsza o całe dwa dni. Tyle zajęła mi diametralna zmiana zdania i teraz z ciepłym uśmiechem patrzę na to co jeszcze niedawno sama myslałam o tej serii i bohaterach. Tak, na początku drażniła mnie Ahiru, która z czasem, bez ostrzeżenia kradnie serce i nie chce oddać… Ale ona się zmienia i to widać. Mytho czy Mute… no na niego to trzeba zdrowo poczekać. Na początku pierwsza myśl jaka mi przyszła o nim do głowy to: „marzenie yaoistek z Death Note! Near!”, naprawdę to jedyna postać, którą dopiero na samym saaamym końcu byłam w stanie zaakceptować. Rue lubiłam od początku i nigdy nie przestałam,  kliknij: ukryte  jej alterego to jest inna para baletek, ale ją jako taką lubiłam wiernie i od początku. Fakia~! znaczy… ekhm… Fakir. Fakir to jest w ogóle odrębna historia… W każdym razie w Fakirze byłam zakochana od samego początku. Był tak uroczo Kandowaty! Co prawda zdarzało mu się mnie irytować gdy dopiero zaczynałam, ale niedługo mi przeszło. I zaczęłam doszukiwać się tych malutkich rzeczy, które tak uwielbiam w relacjach dwójki bohaterów nie tej samej płci. Ujął mnie po raz pierwszy odcinek, kiedy Fakir ratował naszą Kaczuchę przed Iguaną… Jak przed nią się otwierał. I TAK, za to pokochałam namiętnie odcinek 12!!! Był bezapelacyjnie boski!  kliknij: ukryte  Zarumieniony Fakir „You're seeing me in a pretty disgraceful state here… She saw me crying?!!” Quack! Bezwzględnie piękny odcinek. Fakir to jest w ogóle epopeja, jak tak teraz na niego patrzę. Bardzo podobało mi się jego zachowanie względem Ahiru, pod koniec zwłaszcza. Czułam się trochę dziwnie przy tych deklaracjach Fakira w 25 akcie, ale teraz dochodzę do wniosku, że to było piękne. I potem… w 26… i końcówka… Kiedy on siedział na moście, a ona sobie pływała obok. Dawno nie zdarzyło mi się, żebym miała mokre oczki od jakiegokolwiek dzieła, animowanego czy nie. A tutaj tak, patrząc na Fakira, na Ahiru, patrząc na ending gdzie wreszcie wiedziałam kto odbija się w wodzie i na kogo tak patrzy nasza Kaczucha. Są przeuroczą parą i jakkolwiek to nie wygląda jestem nimi zachwycona. Zwłaszcza to ostatnie ujęcie, które tak kojarzy mi się ze spokojem, harmonią, to że są tam razem, cicho szczęśliwi, ze sobą…


Nota bene ja sympatię do Ahiru zaczęłam czuć dopiero jak zobaczyłam ją w kaczej postaci. Ujęła mnie, była przeurocza, dopiero potem ogólnie zwróciłam uwagę, że jest ślicznie narysowana. Poza wersją Tutu, ale o Tutu czy o nie daj Boże Ciemnej Stronie Mocy nie chcę mówić. Duuuużo superglue musiały zużywać żeby się te wdzinka im na klatkach piersiowych tak trzymały, naprawdę…


Poza tym… moja trauma… Marsz Weselny już NIGDY, NIGDY nie będzie taki sam! Już zawsze będzie mi się kojarzył z obsesjami, nerwicą natręctw, czy jak to zwał… Neko­‑senseie z obsesjami na punkcie pewnych słów to nie jest to co lubię najbardziej… Był wyjątkowo antypatyczny, poza tym obrzydził mi tę melodię! Ale ale! Apropo muzyki… Habanera, Jezioro Łabędzie, Canone i wiele wiele innych, to są wielkie powody do mruczenia!!! (stara się NIE myśleć o kotach, nie myśleć o kotach, nie myśle…) Poza tym ujmujący opening i ending, ktorych mogę słuchać bez końca! Zakochałam się w muzyce na tydzień przed rozpoczęciem serii i sporo jej uroku jest właśnie w tej muzyce. Naprawdę pięknej. O endingu mówiłam, że poprzez grafikę i muzykę razem jest to jeden z piękniejszych endingów jakie widziałam. I robi na mnie duże wrażenie. A w obydwie piękne piosenki nie potrafiłam się nie wczuć. Zostawiają mnie zawsze w cudownym nastroju. Są pełne magii jak cała seria.


Ujęło mnie również w tej serii coś bliżej nieokreślonego… Cała otoczka tańca, baletu była już dla mnie niesamowita. Zwłaszcza, że równolegle jestem zafascynowana baletem jako takim i akurat ostatnio w okolicy domu w którym mieszkam pojawiły się łabędzie! Razem z kaczkami! Spodobała mi się także konwencja baśni, to mukashi mukashi na początku, które wprowadzało pewien niepokój, oraz melodyjne wymawianie niektórych kwestii, czy np to jak i co mówiła Edel.


Ano, powiedziałam o katarynce, a zapomniałabym o naszym pisarzu! Straszne niedopatrzenie, ale jakoś bardzo blednie nawet przy takiej Uzurze! Irytowął mnie, lubiłam jedynie jak dostawał w zadek! Miał kilka momentów, ale za mało jak na moją sympatię…


Natomiast jeśli chodzi o ogólną konwencję, walkę za pomocą tańca. Na początku mi to troszeńkę przeszkadzało, ale potem przyjęłam bezkrytycznie wszystko co mi pokazano i nie żałuję. Jakiekolwiek głębsze zastanawianie się nad tą serią nie jest mi potrzebne. Wystarczy, że pokochałam postaci, klimat, muzykę… wszystko co tylko można. I dobrze, że są jeszcze serie, które potrafią zrobić na mnie takie wrażenie i przywrócić dawny żal i smutek, że coś co pokochałam się skończyło. I dobrze, że są jeszcze serie, które potrafią ruszyć mnie do tego stopnia żebym znowu zaczęła robić grafiki i żebym napisała tak długi komentarz jak dawniej, a myślałam że nie będzie to już możliwe. A wszystko przez jedną małą AMVkę („Fairyland”, śliczna piosenka, śliczne AMV)... jedną małą żółtą kaczuszkę…

Ludzie szok! Ja teraz nie wiem czy się śmiać czy płakać! Jakieś zwierzątka mi chodzą… co to w ogóle jest??? Pokemony? Ja wysiadam… Może i Tutu znajdzie swoich zwolenników, ale dla mnie to totalna porażka…

A wszystko zaczęło się niewinnie od pewnego AMV „Beyond” (które po sesji anime okazało sie jeszcze cudniejsze).

Aj, aj, ja zdecydowanie chcę więcej anime tego pokroju i klasy! Grafika faktycznie moze z początku odrzucać, ale całkiem szybko można łatwo ją podpiąć pod baśniowa kompozycje. Muzyka jest po prostu przecudna – i nie mówie tutaj tylko o „klasycznych” kawałkach, które całkiem często można usłyszeć. Zdecydowanie urzekający jest też opening wraz z endingiem – właściwie to ani razu ich nie przewijałam. W ogóle cała otoczka tworząca to anime to istny majstersztyk – zdecydowanie wciąga i chce sie ogladac więcej i więcej. Poczynając od baśniowego wprowadzenia przed każdym odcinkiem, poprzez nastrojowa muzyke, aż do zawiłej fabuły. Postaci nie da się nie lubić! Mnie osobiście przypadł do gustu najbardziej pierwszy łuk, zaczątek drugiego lekko jakby wyhamował z akcja, która nabrała szalenczego tempa pod sam koniec. Jestem pewna, ze niejednego zaskoczy. Co do samego zakonczenia, to uwazam je za bardzo dobre  kliknij: ukryte  generalnie zamknęli wszystkie wątki w taki klasycznie baśniowy sposób, z Myuto pozostał książę jak z obrazka, cała główna czwórka znalazła swoich połówków, w zasadzie jedyny niesmak może polegać na tym, że Ahiru pozostała kaczka – ja myślałam, że jednak wplota tu baśń brzydkiego kaczątka i zostanie łabędziem, a tu nic :D I Neko­‑sensei z kociakami i żoneczka… Muah! Poza tym zdecydowanie ciekawa role przydzielili Fakirowi, najbardziej ubóstwiam scene, gdy dowiaduje sie, ze Ahiru to kaczka, jest po prostu boska i ten rumieniec :D Całkiem całkiem zaskoczył mnie pomysł z przewijaniem historii do tyłu. I w ogóle ten cały Drosselmeyer nadał anime barw. Chyba nikt nie chciałby oddać swojej historii w jego ręce, ale trzeba mu przyznać, że był zabójczy w swoich reakcjach i komentarzach.

Podsumowując, anime mozna nawiązac do słów Drosselmeyer z końca każdego odcinka – myślę, że każdy kto wychował się na baśniach i choć już „wyrósł”, to nadal podświadomie lubuje sie we wszelkich rzeczach tego typu i jak małe dziecko po każdym odcinku chce dalszej części. I tu dostaje taka klasycza baśń, ale dojrzalsza i bardziej intrygująca – bo to baśń jednocześnie stawiająca pytania, negująca klasyczne hepi endy i morały. Ot, takie typowe charakterystyczne dodatki do anime (emo, angst, mrok :D), zgrabnie wpleciony w motywy baśniowe. Jak dla mnie boskie! 9/10

śliczne, zabawne, wspaniałe, poruszające – własnie skończyłam i nie mogę jeszcze złapać tchu! ostatnio tak ogrzał watashi no kokoro Natsume, ale to jest zupełnie coś innego – cudna, wielopoziomowa baśń, rzeczywiście przypominająca europejską klasykę (i ten intertekstualizm!), a te wstępy „dawno, dawno temu” oraz świat, gdzie był zamknięty kruk, graficznie przywodziły mi na myśl rosyjskie animacje i poczułam się strasznie nostalgicznie ;) koncepcja (czy też struktura ;) świata genialna, przy całej baśniowości wręcz filozoficzna, pokazuje uniwersalizm „opowieści” i dowodzi, że najsilniejszą siłą we wszechświecie jest narratywizm. a może jednak… nadzieja? ach…
grafika i muzyka dopasowane cudownie i zwłaszcza ta druga wspaniale podkreślająca i współtworząca klimat (żałuję tylko, że lepiej się na tym nie znam), bohaterowie znakomici i złego słowa nie powiem na nikogo, łącznie z Mytho i Drosselmeyerem… ale Fakir i Ahiru są oczywiście najlepsi i niemałą zasługę mają tu rzecz jasna ich seiyuu (ach, ten głęboki głos chmurnego chłopca i kwak brzydkiego kaczątka ;) (tylko kto mu wymyślił takie imię…??)
seria dla dzieci i dla dorosłych, każdy znajdzie tu coś dla siebie i nieobejrzenie tego byłoby po po prostu straszną stratą! Polecam gorąco!

obejrzalam naprawde duzo anime, ale Princess Tutu jest najwspanialszym jakie do tej pory widzialam! Poprostu brak mi slow by wyrazic moje uczucia do tej opowiesci. naprawde jest wspaniale i fantasyczne etc. polecam kazdemu:)

uwazam ze anime to jest naprawde super ekstra wypsnie dobre! dawno czegos tak dobrego nie ogladalam! swietna muzyka, swietna fabula, klimat, poprostu wszytsko! kazda postac jest niepowtarzalna, wyjatkowa i charektyrystyczna dla siebie. naprawde anime wciagajace i to bardzo. jedyne w swoim rodzaju ;] polecam!

Dawno nie widzialam tak przyjemnej ,cieplej i bezpretensjonalnej serii, przy okazji nie razacej nuda i sztampą. Sam nietypowy sposob opowiadania historii juz czyni ja ciekawa, kolejnym czynnikiem jest wszechobecna klasyczna muzyka klasyczna i balet. Perelka polecam

Mam 21 lat, 60% obejrzanych przeze mnie serii to ecchi i haremówki, ale i tak pokochałem to anime. Klimat serii był niesamowity, kojarzył mi się raczej z europejskimi baśniami niż z japońską animacją. Skojarzenia z dziadkiem do orzechów pojawiły mi się nie tylko muzyczne i baletowe :) I ta surrealistyczna otoczka. Co prawda musiałem delikatnie przymknąć oko na pewne aspekty (magicial girls zazwyczaj nie trawię), ale inne pokochałem jak kreska która pasuje do opowiedzianej historii (poza tym zawsze powtarzam, że nudno by było gdyby wszystkie anime wyglądały tak samo, choćby nie wiem jak piękne były) jak i głos Ahiru (niech ktoś mi powie że nie pasuje do kaczki :) )

P.S. Polecam AMV „Hold Me On”, dzięki któremu w ogóle zainteresowałem się tą serią :)

Znalazłam je przez przypadek…Zaczęłam oglądac i się zakochałam! Jedna z piekniejszych historii jakie widziałam! Cudowna baśń, która urzekła mnie od początku. Zakończenie rzeczywiście zaskakujące ale piękne- w końcu nie wszystko musi kończyć się jak u Disneya:) Dziwi mnie tylko jedno- dlaczego wszyscy narzekają na „proporcje” bohaterów? Dla mnie to kolejny plus tego anime! W końcu to baśń a tam nie wszystko powinno być realne. Poza tym przywołuje na myśl filmy dla dzieci a to naprawde bardzo miłe.
P.S. Nie jako pierwsza stwierdzam, ze Fakir jst cudowny- patrząc na niego żałuje, ze nie jestem animowana;)

Jeśli ktoś by mnie zapytał czy podobało mi się to
anime to odpowiedziałabym.:
Tak,tak i jeszcze raz TAK.!
Cudowne postacie {mimo że troszeczkę nieproporcjonalne}
świetna ścieżka dźwiękowa {opening wymiata}
i cała fabuła również jest magiczna.<3

Pokochałam tą anime. ^^ ;D

podobało mi się….choć mam 16 lat podobało mi się :D tylko jestem rozczarowana końcem…

Ładnie zrobiona tylko te proporcje kończyn…. :P

<sub>Jeżeli chcecie sobie o fabule serii podyskutować, to możecie to robić do woli na forum. Komentarze nie do tego służą.

Wycięto dyskusję.

[-]
Egzekutor GTW FT
Moderatorus Rex</sub>

Fakir ruuuuleeeeezzz! Wcale nie jest ponury i nieprzystępny xD nieśmiały jest i tyle :D W pewnych momentach ale wygląda to jak TEGO typu związek (te głaskanie Mytho po włosach przez Fakira arghhhh… mało by brakowało a wrzuciliby jakąś scenke yaoi… -.-))

Jestem dopiero w trakcie 11 odcinka i jak dotąd bardzo mi się podoba.Co prawda denerwuje mnie fakt, że mniejwięcej moge stwierdzić co będzie po następnej scenie, ale to pomińmy, bo czasami lubie wiedzieć 'co za zakrętem' ^^
Fakt zgadzam się opinii, że mają ciut zaduże głowy i chude kończyny.Mam koleżanke po szkole baletowej i ma łydki 3 razy większe od moich, a w ten mandze mają zaskakująco chude.
Moją uwagę przykół także głos głownej bohatekrki.Strasznie mi się podoba i moim zdaniem wspaniale pasuje do osobowości dziewczyny :)

Na początku miałam sobie to anime odpuścić. Po dwóch pierwszych odcinkach PTutu wydało mi się bardzo nieprawdopodbne i dziwne. Ale im dalej zagłębiałam się w historię, tym bardziej mi się podobało, choć na jestem za duża na takie historie (mam 16 lat, a ja to anime poleciłabym dziewczynom w wieku ok.10­‑13 lat. Muzyka jest cudowna, postać Fakii tak wspaniale dopracowana (Mutho był mdły, Rue mnie wkurzała, zwłaszcza pod koniec, do Ahiru nie mam zastrzeżeń, Neko sensei początkowo był niestrawny, ale później mnie śmieszył) fabuła bardzo ciekawa(pomijając  kliknij: ukryte  zapychacze z Rue i Mutho ==*). Anime posiada swój śliczny, baśniowy klimacik i to ma u mnie duży plusik. Całość oceniam na 8/10 ;)