Tanuki-Anime

Serie typowo haremowe zwykle gdzieś mają bardzo dobrze wyjaśnione dlaczego bohaterowi się ten harem zebrał.

Ok. Czekam na przykłady. I to dużo, skoro „zwykle”. Ciekawi mnie co dla Ciebie jest dobrym wyjaśnieniem, lol. Mała porada – nie ma dobrego wyjaśnienia istnienia haremu.

Temat wcale nie jest uproszczony

Pozwól, że zacytuję z twojego posta wcześniej.

Wprawdzie trochę tam było fantastyki bo nie każdy ma genialnego rysownika i pisarza przebranych w kuse kiecki szesnastolatek i zwykle są jeszcze kwestie funduszy, ale może właśnie dzięki tym uproszczeniom cała reszta jest niezła.

tylko nie przedstawia popularnych wątków emocjonalnych, które zwykle nic wspólnego z realizmem nie mają

Z realizmem to nic wspólnego nie miały próby przekonywania Katou podniecaniem się jak dziecko, żeby dołączyła do jakiegoś dziwnego z jej punktu widzenia projektu. Jak i również  kliknij: ukryte  metoda traktowania pracowników jak śmieci w celu uzyskania lepszych rezultatów. Co ważniejsze nie mam bladego pojęcia co się kryje pod hasłem „popularne wątki emocjonalne”.

Shirobako jest bardzo podobne, z tym, że często porusza kwestie osobistych sukcesów (porażek) schodząc na grząski grunt emocji. Np. jak na aktorka głosowa dostaje akceptację, to nie obserwujemy projektu, tylko cieszymy się że wreszcie się jej udało

Ale bazując na powyższym cytacie zakładam, że chodzi po prostu o emocje ogólnie, więc pozwolę sobie odpowiedzieć w ten sposób. Brak pokazywania emocji w pracy, która wymaga kreatywności, byłby głupotą i tutaj te emocje są obecne. Może inne anime oglądaliśmy. No chyba, że chcesz mi naprawdę powiedzieć, że chociażby  kliknij: ukryte  rozmowa Utahy z mh o zaprzestaniu współpracy albo tygodniowy wyjazd Eriri spowodowany brakiem weny były pozbawione emocji. Nie wspominając o głównym bohaterze, który eksploduje podnieceniem wtedy, kiedy chodzi o tworzenie jego wspaniałej gry (tu trochę imo przesadzone reakcje miewał, ale niby nic dziwnego – otaku i on za wszystko odpowiada, więc sobie może). A Katou jest kreowana jako super powściągliwa, więc o niej nie ma co pisać.

Za to podejmuje temat motywacji, weny twórczej i terminów. Odpowiedzialności, ciężkiej pracy i utrzymania relacji.

Tak, ta motywacja, o której wyżej wspomniałem, naprawdę trzyma poziom, mh jest równie dobry… Umówmy się, motywację to tu same sobie podtrzymują Utaha i Eriri, na co wpływ ma twój ulubiony harem. Co do weny zgadzam się, ale to nic specjalnego, wszędzie tam gdzie kreatywność, pojawia się ten motyw. Nie mam bladego pojęcia jak niby podejmuje temat terminów lol, ot po prostu pojawia się, że mają termin, nie udało im się i nie ma pokazanych żadnych konsekwencji,  kliknij: ukryte  a przecież umówili się że coś tam dostarczy do kogoś. Chwila. Czy to możliwe, że to idealnie się zgrywa z twoim przykładem z Shirobako? Ups. Woleli rozegrać akcję z tym, że Eriri coś się stało. Główny bohater gdzieś tam też miał termin, żeby dać zarys scenariusza i wolał sobie siedzieć w mangach, bardzo odpowiedzialne.  kliknij: ukryte  Podejście do Eriri i jego niezachwianej wiary, że wszystko samo się zrobi też. Geniusz czy nie, człowiek to człowiek. Eriri, która odrzuca w końcu zaoferowaną pomoc (zasługa Utahy) odrzuca, „no bo jak to, ja nie dam rady?” – raczej naiwności i lekceważenia(chociaż stawiałbym na twoje ulubione emocje – zbierającą się frustrację), a nie odpowiedzialności. I pomyśleć, że to w Japonii się dzieje, gdzie praca stoi wyżej niż rodzina. Jedynie Katou i Utaha są odpowiedzialne i to zasługa ich charakterów, a nie tego, że to po prostu praca. Co do ciężkiej pracy, to nawet nie skomentuję, bo to nadmiernie eksploatowany motyw ogólnie w anime. A jeśli chodzi o „utrzymanie relacji” przez co rozumiem,  kliknij: ukryte  to że mh, Utaha i Eriri pozostali w przyjaznych stosunkach, też nie ma nic wspólnego z pracą, bo przede wszystkim się przyjaźnią/kolegują, a haremetki też podkochują.

Utaha rzeczywiście miała nie być przyjaciółką z dzieciństwa, dlatego że okres rozdzielenia był krótszy (6 miesięcy). Jednak pod względem motywu „rozstanie i odnowienie więzi” to jest to kalka relacji z innymi bohaterkami. Występują wspólne wspomnienia, fakt znajomości był zaskoczeniem dla innych bohaterek. Gdyby projekt odbywał się dwa lata później, (na studiach) nie byłoby wątpliwości że jest to przyjaciółka z dzieciństwa.

Dla Ciebie dzieciństwo to pierwsze 20 lat czy nawet jak 80­‑letnia babcia będzie miała 2 lata przerwy w kontakcie z kimś, to ten ktoś będzie przyjacielem z dzieciństwa? Jest coś takiego jak okres dojrzewania i z reguły zaczyna się w okolicach rozpoczęcia gimnazjum. Poza tym więź na zasadzie autor­‑fan nazywać przyjaźnią, to co najmniej grubo przesadzone. Rozdzieleni także nie byli, bo w szkole się widywali, a to że widz nie śledził tych wydarzeń, nie ma nic do rzeczy. I nie trzeba być rozdzielonym, żeby ktoś był przyjacielem z dzieciństwa lol.

Zresztą gdyby to była 2/3 przyjaciółka z dzieciństwa to bym pewnie nie zauważył, ale 4 haremetki z tą samą nonsensowną kalką to przesada.

Jest tylko jedna – Eriri, Michiru teoretycznie można by uznać, ale nie pasuje do kryteriów haremetki. Poza tym 4? Chyba jakby Izumi doliczyć, ale to jeszcze gorzej niż Michiru –  kliknij: ukryte  co prawda ma potencjał, jako że dołączy do składu, ale obecnie stanowczo nie. A jak tak lubisz wszystkich bliskich mh wrzucać do haremu, to pominąłeś brata Izumi.

Żeby nie było, nie krytykuję animca, tylko podejście, że praca jest przedstawiona realnie. Nigdy tego od Saekano nie oczekiwałem. Co więcej niektóre zachowania, które skrytykowałem uważam za poprawnie przedstawione z punktu widzenia relacji bohaterów. A co do jeszcze Shirobako, to właśnie dobrze scenę pokazali, bo to raczej oczywiste, że człowiek się będzie cieszyć i pewnie świętować (tym bardziej po zaprezentowaniu swoich umiejętności, a nie CV i gadki), kiedy w końcu dostał pracę w swojej branży. Może przerzuć się na filmy dokumentalne.

A tak w ogóle pan trollujesz mocno, już totalnie bez logiki. Raczej nie będzie mi się chciało dalej dyskutować.

PS.

ale to nie tłumaczy dlaczego haremetki są aż tak głupie, żeby przez lata bujać się w gościu, który się nimi nie interesuje.

A to wytłumacz mi pan, jak w realnym świecie istnieją takie kobiety (a i faceci się zdarzają). Jak jest się młodym, to pasuje stwierdzenie „serce nie sługa”, a i bywa tak, że ludzie sobie potrafią wmówić, to czego pragną czy unikać stawiania sobie trudnych pytań (albo bardziej poprawnie odpowiadania na nie). Pominę zaburzenia związane z emocjami i ogólnie gospodarkę hormonalną.

Tworzyli wcześniej grę o jakiejś losowej nazwie. Teraz zdecydowali się na następny projekt o faktycznej nazwie serii, co sugerowałoby, że całość tak naprawdę się dopiero zacznie. Dlaczego mieliby kończyć historię rozpoczynając projekt(grę) o tytule faktycznej historii? Mam nadzieję, że tym razem jest jaśniej.

Hype train fanów jRPG jest wielki od dawna. Klasyczne jRPG nie sprzedają się zachodzie tak dobrze jak w Japonii, nadal mają jednak dużą ilość fanów.

Właśnie. Fanów jRPG. Nadal to są gry skierowane i robione pod konkretnego odbiorcę, który jest przygotowany na to, że dostanie znowu to samo, bo chce dostać znowu to samo. Tylko,że to jest nisza w niszy.

Zachód tłucze właśnie kolejne militarne strzelanki

Zauważ, że do czasy, gdy ten gatunek się ustabilizował, to każda seria wprowadzała coś innowacyjnego, co później stawalo się (ale najczęściej nie) standardem. Podałeś przykład gatunku, w którym trudno już o coś innowacyjnego i coraz częściej autorzy sięgają wręcz do korzeni.

Nowy Tomb Raider, Nier: Automata, Yakuza 0, Persona 5, Horizon Zero Dawn, nowy Deus Ex, czy wreszcie Dark Souls i Bloodborne

Zauważ, że większość z tych gier nie ma wiele wspólnego z tym, czego oczekują fani jRPG. Ponadto mają ugruntowaną pozycję na światowym rynku, albo mają wielką siłę przebicia, bo są po prostu solidnie wykonane (czego nie można Japończykom odmówić). Ale jak one mają się do naszego klona dragonquesta z Saekano? Nijak. Po pierwsze – mają szersze grono odbiorców, a po drugie przyciągają nowych ludzi właśnie innowacyjnością. Nie celują w niszę (może poza Personą, ale w porównaniu do reszty to nie jest blockbuster). Ja w żadnym wypadku nie wypominam temu, co robią w Saekano, że to wygląda tak, jak wygląda. Ja wypominam to, że taka gra nie ma szans na sukces podobny do powyższych tytułów, a wszyscy w anime i chyba sam autor są przekonani, że to się nie może nie udać. W tym tkwi problem.