x
Tanuki.pl korzysta z plików cookie w celach prowadzenia
reklamy, statystyk i dla dostosowania wortalu do
indywidualnych potrzeb użytkowników, mogą też z nich korzystać współpracujący z nami reklamodawcy.
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Szczegóły dotyczące stosowania przez wortal Tanuki.pl
plików cookie znajdziesz w
polityce prywatności.
Prawdopodobnie wytrzymałam te pierwsze odcinki tylko dlatego, że byłam zaintrygowana pomysłem na stworzenie fabuły koncentrującej się wokół nietypowej pary – dziewczyny, która może resetować rzeczywistość do zapisanego przez siebie momentu i chłopaka pamiętającego wszystkie te resety. A potem poszło już jak z płatka. Elementy układanki stopniowo zaczęły tworzyć uporządkowaną, logiczną całość, między bohaterami pojawiły się ciekawe interakcje, wydarzenia nabrały tempa, a co więcej niejednokrotnie obierały zupełnie niespodziewany kierunek.
Seria nietypowa, niedoceniona, spokojna, melancholijna, choć z początku może nieco flegmatyczna, ale na pewno warta uwagi. Mnie się podobała bardzo :)
wciągnęta
Absolutnie trafione w moje gusta.
Wszystko mi się podoba, to że bohaterowie są spokojni i myślący, to jaka jest relacja między głównymi bohaterami, to że są szczerzy i jednocześnie nie mówią sobie wszystkiego. To, że jest tu ciekawy pomysł, rozmowy, intrygujące postaci, które wcale nie muszą się obrażać, krzyczeć i zachowywać jak tsundere, to że nadzwyczajne zdolności są różnorodne, ciekawe, nietuzinkowe i pomysłowo wykorzystwane, a nie robi się z nich fajerwerków, to że w anime się dzieje mnóstwo, ale sposób prowadzenia fabuły jest spokojny i relaksujący… Faktycznie przeszkadzało mi trochę jeśli bohater był ranny a zachowywał się jakby nawet nie czuł bólu… Trochę zbyt zrównoważony. Z kolei Haruki, która powinna być bardziej zmulona pokazywała cały szereg emocji i była przy tym zabawna. To jak stara się cały czas dopasować, zmienić i zaskarbić sobie uznanie Keia. Wciągam jeden odcinek po drugim i mi dobrze :)
Re: wciągnęta
Właśnie to było fajne jak w serii z super mocami bohaterowie tak dla odmiany zamiast się lać ze swoimi adwersarzami zasiadają z nimi razem do stołu i przeprowadzają rozmowy w sposób kulturalny i uprzejmy. Punktując się nawzajem zachowując przy tym spokój. W ogóle dialogi zwłaszcza te filozoficzne są mocną stroną tej serii.
Może i była w tym przypadku zabawna, ale ja jej nie polubiłem. Dla mnie była ona takim robotem. Poza ładną buzią bez uśmiechu nie miała nic ciekawego do zaoferowania. O wiele ciekawsza dla mnie była postać tej której Haruki się najbardziej obawiała.
Ogólnie Sagrada Reset ma w sobie to coś. Co prawda pierwsze odcinki jakoś nie zachwycają, ale dałem tej serii szanse i brnąłem dalej. Jak się okazało była to słuszna decyzja, bo później mnie seria wciągała jak diabli.
No i mnie w przeciwieństwie do ostatnich serii z super mocami Sagrada Reset potrafiła zainteresować i nawet w miarę zaskoczyć.
Re: wciągnęta
Ta postać była niesamowita. Zwłaszcza w 10tym odcinku
Dla tego anime odłożyłam wszystkie inne na potem. Idealne na niedzielny wieczór.
Re: wciągnęta
Przed ostatnim rozdzialem
Spora ilość postaci, ich specyficzne umiejętności (często nie do końca od razu wyjaśnione), duża ilość dialogów / wywodów, częste i różne „resety”, dość spokojna żeby nie powiedzieć „bezduszna” atmosfera widza zmęczy, zgubi lub zanudzi.
Do tego oczywiście typowe japońskie wątki czyli obligatoryjna obecność koniecznego „biura nadzoru”; niemówienie czegoś wprost lub niedopowiedzenia (a nawet pytania zachęcające do „wywodów” / niedopowiedzeń) gdy prosi się o proste „tak” lub „nie”; spory info dumping; przedstawianie postaci o bardziej zachodnim (konkretnym – „tak” lub „nie”) usposobieniu jako prostackie, nadpobudliwe, płytkie lub po prostu złe.
To anime zdecydowanie robi wiele żeby do siebie zniechęcić i dziwne, że w jego świecie nikt jeszcze oficjalnie nie zwariował lub że nikt nie wpadł na pomysł żeby pozwolić tam komuś zwariować co prawdopodobnie wyszłoby wszystkim na zdrowie… zarówno postaciom jak i widzom. Tak, to anime jest zdecydowanie ciekawe.
7 odcinków
Jak widać niżej, byłem innego zdania po pierwszym epizodzie, ale wbrew dominującym trendom chęć porzucenia serii zmniejszała się z odcinka na odcinek. Wszystko przez to, że to anime jest inne niż zwykle. Nie wiem, czy to otwarty bunt przeciwko przyjętym konwencjom, czy akurat tak wyszło, ale tu nie stara się wykreować sympatycznych postaci, żeby od razu przyciągnąć widza na stałe przed ekran – przeciwnie, bohaterowie są początkowo odrzucający, a dopiero później pokazują się z lepszej strony i okazuje się, że da się ich w specyficzny sposób polubić (albo paść ofiarą syndromu sztokholmskiego, jak kto woli sobie interpretować). Towarzyszy temu przemyślana fabuła, chociaż może odrobinę zbyt skomplikowana, bo przy niektórych wątkach trzeba być bardzo uważnym i czytać między wierszami. W najnowszych odcinkach czuć to mniej, ale nie wiem, czy spuścili z tonu, czy to kwestia przyzwyczajenia. Przyzwyczaić się da również do filozoficznych dialogów, które nie stanowią wartości dodanej, ale częściej mają sens niż nie mają. W porównaniu do Subete ga F ni Naru jest znośnie. W każdym razie siłą jest tu spójna fabuła (co w przypadku zabaw z cofaniem czasu, przewidywaniem przyszłości itp. jest trudne do zrealizowania) i parę niecodziennych rozwiązań – być może to z postaciami również; dwusezonowość sporo obiecuje. Najczęściej wymieniane wady wydają mi się pozorne, jeśli spojrzy się na wszystko w szerszej perspektywie. Boli tylko zmanierowany ending i akurat to boleć niestety nie przestanie…
Re: 7 odcinków
Hm… abstrahując od poziomu poszczególnych epizodów, to póki co wstrzymałabym się od takich osądów. Czy tu faktycznie jest spójna fabuła, tego dowiemy się najpewniej na samym końcu, bo to akurat seria z rodzaju tych, w których jedno głupie rozwiązanie może zmienić wszystko. Na razie nie wiadomo o co w tym wszystkim chodzi i do czego to zmierza, a to będzie tu raczej kluczowe.
Mnie póki co się nie udało przyzwyczaić. One są zbyt drętwe i naciągane po prostu. Faktycznie, jest lepiej, niż w Subete, ale to akurat żadna zaleta, bo tam poziom dialogów szorował o dno. xd
Ja póki co nadal podtrzymuje swoją opinię z 4 epka. Z jednej strony jest to ciekawe, ale mocno naciągane pod względem sposobu zachowania bohaterów. Nie zachowują się oni ani trochę logicznie, a niestety ich konkretne wybory wpływają na przebieg fabuły. W związku z tym nie mogę stwierdzić, by ta była faktycznie tak przemyślana, skoro wpływ na nią ma coś, co jest mocno niewiarygodne pod kątem realizmu. I nie, nie da się na to spojrzeć z „szerszej perspektywy”, bo wymagałoby to zarzucenia wiarygodności na rzecz spójności li tylko wewnętrznej. Nie mogę przyjąć, że „okay, jest to nielogiczne, ale skoro pasuje do przekazu, to przymknę na to oko”.
Także dla mnie to na razie wciąż anime z potencjałem, póki co niewykorzystanym. Owszem, dwusezonowość jest obiecująca, ale pod warunkiem, że nie wyczerpią wkrótce mych pokładów cierpliwości.
Re: 7 odcinków
Bohaterowie zachowują się nie tyle nielogicznie, co ich rozumowanie różni się od rozumowania zwykłych ludzi. Nigdzie nie utrzymuje się jednak, że to są zwykli ludzie – widać zresztą, że Sagrada też nie jest normalnym miastem – więc nie można pisać o jakiejś niespójności. A ewentualny dysonans między „logiką widza” a „logiką postaci” mógł mieć miejsce w pierwszym odcinku, dwóch, ale od tego czasu dano więcej wglądu w to, jak postacie myślą. Trzeba to mierzyć miarą wyraźnie dołączoną do serii, a nie swoją. Jeśli pijesz do swojego komentarza po 4 odcinku, to tamte zarzuty da się w większości odeprzeć (zostaje ten, że widza słabo wprowadza się w to, o którą postać chodzi i kim ona jest), ale zrobienie tego konkretnie wymagałoby ode mnie ponownego seansu.
Re: 7 odcinków
Nigdzie też nie jest pokazane, że posiadają oni jakiś iny poziom psychiki od „normalnych” ludzi. Teoretycznie od takowych odróżnia ich tylko posiadanie nadprzyrodzonych zdolności, ale to nie powinno wpływać na ich sposób rozumowania, a przynajmniej nie na takim poziomie. Wydaje mi się, że za bardzo chcesz to naciągnąć, żeby pasowało do twojej wizji serii, ale osobiście uważam, że wykreowanie czegoś stojącego całkowicie w opozycji do „logiki widza” bez jakiegokolwiek wyjaśnienia i zostawienie tego na poziomie „domyślcie się sami” jest sporą wadą. Można zostawić pole do wyobraźni, ale nie powinno się próbować ukryć braku sensu za ścianą niedopowiedzeń. I tu również dochodzi kwestia spójności fabularnej, bo ważne jest, by do końca serii wyjaśnili jakoś mechanizmy stojące za kreacją bohaterów.
Jeśli twoje odparcie moich zarzutów sprowadza się do tego, o czym pisaliśmy na forum, to nadal się z tym nie zgadzam i wciąż uważam, że nadinterpretujesz wiele rzeczy. Na razie seria na pewno nie zasługuje na miano „dobrej”, bo chociaż ma kilka zalet, na czele z intrygującą historią, dość dobrym zastosowaniem motywu cofania się w czasie i nieszablonowym sposobem przedstawiania wszystkiego, to jednocześnie posiada dużo wad, wśród których poczesne miejsce zajmują niestety sztuczni bohaterowie.
Re: 7 odcinków
Rozumiem, że gdzieś generalnie siedzi założenie, że bohaterowie są „normalni” (lub normalni w standardach anime), ale po pierwsze bardzo osłabia się ono już samym faktem istnienia tu supermocy. Po drugie widać odstępstwa od normalności w przyjętej konwencji (jeśli wolisz, może być „stylu”), gdzie panuje brak emocji, rozbudowane dialogi, filozoficzne wtrącenia. Nie trzeba jawnie ogłaszać, że coś tu jest inaczej, jeśli wyraźnie widać, że jest inaczej i tak długo jak jest to spójne, trudno coś temu zarzucić. Nie możesz też oczekiwać, że od samego początku pokażą pełne kreacje bohaterów, skoro póki co są one odkrywane stopniowo na zasadzie stawiania ich w kolejnych sytuacjach. Nie przemawia do mnie zarzut dotyczący tego, że bohaterowie nie mogą nie być „normalni” bez wytłumaczenia – to samo można skierować w stronę Monogatari, które w kwestii bohaterów i wyjaśnień różni się głównie tym, że tamtejsze postacie są sympatyczne w przeciwieństwie do tych tutaj.
DROP
Po 4 epku
Zwłaszcza ten 4 odcinek wypadł jak dla mnie kompletnie bez sensu. No bo tak:
kliknij: ukryte 1. Najpierw pojawia się jakaś dziewczyna‑duch, którą teoretycznie powinniśmy kojarzyć, bo wygląda, jakby odegrała w serii większą rolę wcześniej. W sensie nikt się nie przejmuje jakimś wprowadzeniem i nie ma zamiaru jej nam jakkolwiek przedstawić/przybliżyć. Jak sobie prześledziłam 3 odcinek, okazało się, że ona się w nim pojawiła, ale dosłownie jako postać kompletnie drugoplanowa. No nic… pal licho to, ale bohaterka bardzo cieszy się z tego, że jest duchem i właściwie w nosie ma to, że została zabita. Zabita przez kogo? Przez gościa, którego głos słyszeliśmy w poprzednim epku. Przypominam, że cały czas wszyscy o wszystkich gadają tak, jakbyśmy my ich dobrze znali i wiadomo było o co chodzi. Jakby to było naturalne, że gość, który ni z gruchy ni z pietruchy udziela pomocy bohaterom w poprzednim epku, w tym był mordercą koleżanki ze szkoły owych bohaterów.
2. Potem pojawia się laska z poprzedniego odcinka (ta, która chciała wskrzeszenia kota) i atakuje głównego bohatera. Ten przed śmiercią ratuje się resetem do czasu rozmowy w szkole z główną bohaterką. Czyli o ile dobrze kojarzę, to jeszcze przed uratowaniem kota i chyba nawet przed prośbą o uratowanie go. Pal licho, bo kotem już się nikt szczególnie nie przejmuje. Teraz na tapecie jest MacGuffin, którym okazuje się tajemniczy czarny kamień. Rzekomo skradziony przez tego gościa od telefonów (i mordercy z innej linii czasowe). On jednak tego nie ma, natomiast posiada go laska‑duch, która tu jeszcze żyje. Kiedy go przynosi ta od kota ją atakuje i nawet rani. Okazuje się, że ta od kota ma jakieś problemy z tym całym Biurem i chce im zaszkodzić. I teraz zaczyna się najlepsze…
3. Bohaterowie spotykają się z nią nad rzeką, w miejscu, gdzie przedtem ich zaatakowała. Bohater wyzywa ją na pojedynek, w którym stawką jest to, czy on do niej dołączy, czy ona będzie musiała mu się podporządkować. I ustawia to tak, że ginie. Ot tak, po prostu, właściwie sam się zabija, żeby tamta się załamała. Następuje reset, więc się pojawia tam gdzie stał przed walką, a tamta się poddaje. Przy okazji dowiadujemy się, że na tamtą nie działa reset, nie bardzo wiem dlaczego i na jakiej zasadzie. Bo kiedy bohaterka robi reset, czyli cofa czas, to tamta wciąż znajduje się w miejscu, w którym była przed resetem, w takiej samej pozie. Czyli to nie tylko to, że zostają jej wspomnienia, ale fizycznie się jakby przenosi? Tylko pytanie jakim cudem jest w stanie to zrobić. A, no i najśmieszniejsze – wcześniej chciała resetu, żeby zapomnieć o śmierci tej dziewczyny‑ducha, aczkolwiek nie miała problemu by ją zranić. To właściwie co jej tak zależało, żeby o tym zapomnieć? Ale w sumie co tam – najważniejsze, że na końcu bohaterowie się zaprzyjaźniają.
Właściwie to będę kontynuowała seans tylko dlatego, by się przekonać, czy to będzie miało jakiś sens. Bo nie wierzę, że można wykreować tak sztuczne postaci „przez przypadek”. Seria chyba chce być poważna i głęboka, ale przez to, że nic tu się kupy nie trzyma póki co jest po prostu męcząca.
DROP
Cholera, z opisu brzmiało naprawdę ciekawie i przede wszystkim emocjonująco (!!!) – cofanie się w czasie, by naprawiać nieszczęścia itp., a tu taka… przegadana seria, która bardzo próbuje być czymś więcej – bez powodzenia.
A w 4. odcinku nawet grafika siadła. Chociaż yślałam, że to akurat będzie ostatnim aspektem, który może się spsuć, jako że postaci mało się ruszają, więc animacja nie powinna być bardzo kosztowna.
Nie warto.
Pierwszy odcinek
odcinek 1
Najbardziej intrygującą częścią odcinka była peronowa ławeczka na dachu szkoły. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć jakieś interesujące jej ujęcia w ciągu następnych dwóch odcinków. A jak dobrze pójdzie, to jednego.
Ostrożny optymizm po 1 odcinku
Wiele osób może natomiast zniechęcić stosunkowo wolne tempo rozwoju sytuacji.
po 1 epku
Dam temu szansę, bo ma to potencjał, ale jeśli bohaterowie się nie poprawią, to nijak nie uda się z tego zrobić dobrej serii niestety.