Tanuki-Anime

Seria zaczyna się w sposób specyficzny – następuje cofnięcie w czasie do okresu dorastania babki głównej bohaterki.

Dziewczyna jest wyjątkowo stonowana i nieprzyzwyczajona do bliższych nieco relacji z rówieśnikami, ale małymi krokami następuje progres.

W pierwszym odcinku ujęły mnie tła oraz muzyczny podkład, ale już w następnych poziom wyrównał się do innych serii typu okruchy.

Mimo bardzo introwertycznej bohaterki ogląda się przyjemnie i można wyciszyć się przed snem.

Irozuku Sekai było najlepszym anime jakie oglądałam. Bardzo podobała mi się fabuła jednak za magią nie przepadam,to w tej serii było jej dosyć niewiele i całe anime nie polegało tylko na tym. Dużo płakałam i bardzo przywiązałam się z postaciami dlatego kiedy wszystko się skończyło to płakałam jak po Titanicu. Ogółem to było moje drugie anime jakie obejrzałam dlatego sentyment jest. 10/10 chce dodać,że jest wykonane świetnie i polecam każdemu!

Wolny mikser nastrojów jak kolory świata rzeczywistego magicznego oraz wyobraźni

Bardzo dobra recenzja. Irozozuku… wydaje mi się być serią trudną do opisania. Bo nic się tu nie dzieje według oczekiwań współczesnego widza, a jednak seria konsekwentnie wprowadza widza w swój własny unikalny rytm. I ta recenzja doskonale wyłapuje i opisuje wszelkie subtelności. Świetnie mi się ją czytało, gratuluję bardzo dobrego tekstu :)

Mam wrażenie, że recenzent ma jakieś zboczenie na punkcie wystawiania wszystkiemu 7/10 (patrz: Królik, SAO) niezależnie od tekstu/ocen cząstkowych.

Chociaż w tym wypadku chociaż się cząstkowe zgadzają.

Stłasnie było mi smutno, jak oglądałam końcówkę T.T. Ale rozumiem, że to po prostu musiało tak się rozegrać. To był główny sens i morał całej historii. Historii niezwykle konsekwentnej w swojej narracji. Bohaterowie niby nie byli mega oryginalni, ale polubiłam prawie każdego z nich. Wiele wątków dałoby się pociągnąć dłużej, ale czy efekt byłby wtedy taki sam?

Historia ta z początku była powolna, wręcz nudnawa, a jednak w jakiś niezrozumiały sposób utrzymała mnie przy sobie. I absolutnie tego nie żałuję, bo spędziłam z tą serią przeciepłe chwile. Jest mi na serduszku cieplutko i dobrze po tym seansie i dlatego daję bardzo subiektywne 9.

W zasadzie moje odczucia co do tej serii pokrywają się z opiniami poniżej. Nie jest może idealnie, ale kolory, atmosfera i bohaterowie są na tyle sympatyczni, że warto dać temu anime szansę :)

Ostatecznie mogę szczerze powiedzieć, że trochę się zawiodłem końcówką, ale z drugiej strony inne zakończenie mogło popsuć całą esencję/cały wątek, więc wybaczam. P.A odwaliło kawał dobrej roboty dając do obejrzenia kompletną, ciepłą 13­‑odcinkową serię, bardzo dobrze zanimowaną, z fajnym przesłaniem. Chociaż nie jest to może szczyt marzeń, bo pacing faktycznie mógł kogoś wynudzić (jak się szuka akcji w serii okruszkowej, heh), to na moje seria zasłużyła na solidne 8/10, a ode mnie jeszcze te 0,5 punkta w gratisie :) No i jak ktoś faktycznie zwrócił uwagę, bibliotekarz okazał się być dziadkiem Hitomi :).

Ogólnie strasznie wynudziłam się przy tej serii, ciągnie się to niemiłosiernie, kilka razy zastanawiałam się czy jest sens oglądać dalej. Sens jest, bo mimo wszystko zakończenie bardzo przypadło mi do gustu, 2 ostatnie odcinki ogląda się już z przyjemnością. Nie wiem jednak czy dla tych dwóch warto było brnąć przez wcześniejszych 11 zwłaszcza, że tak naprawdę nie polubiłam jakoś specjalnie żadnej z postaci. Oryginalnością nie grzeszą i niestety dla mnie są zwyczajnie bezpłciowi. Mimo wszystko plus za zakończenie i wizualnie też wypada bardzo ładnie. Może gdyby zrobili z tego film, a nie 13­‑odcinkową serię (która się dłuży i nie wyobrażam sobie obejrzeć więcej niż 1 odcinek za jednym posiedzeniem) oceniłabym wyżej, a tak 6/10.

Bardzo ładne zakończenie. Obawiałem się trochę o końcówkę ale twórcy poradzili sobie z nią bardzo zręcznie – cieszy mnie, że wyciągnęli lekcje z poprzednich produkcji.

Jedyne, czego mi brakowało to  kliknij: ukryte  domknięć shipów w afterze – można tylko zgadywać, czy Asagi odważyła się wyznać uczucia Shou(oraz czy się zeszli), czy Chigusa i Kurumi zostali parą oraz czy Yuito znalazł nową miłość. Forma przedstawienia tych informacji nie musiałaby być nawet jakoś specjalnie sugestywna – wystarczyłoby kilka prostych kadrów, no ale cóż.

Tak poza tym, to pozostaje przy tym, co napisałem w swoim pierwszym komentarzu – z tą różnicą, że to faktycznie jest seria szkolna.

Bardzo się cieszę, że od czasu do czasu właśnie pojawi się bajka tego typu i ktoś potrafi jeszcze ją dobrze zrealizować. Czekam na więcej okruch od PA Works – bo wiem, że jest na co czekać.

Solidne 7/10.

No nie, niby miało być 12, jest 13, w jakiś sposób się cieszę, ale jest mi smutno. W każdym razie tak dobrze mi się ogląda, że nie mam zielonego pojęcia co musiałoby się stać, by to cudo nie dostało ode mnie co najmniej 9/10. Z oceną wstrzymam się do ostatniego odcinka, jednak dla mnie jest to potężne zaskoczenie tego sezonu i szczerze? Cieszę się, że to anime w moim przypadku mówiąc o dawnych dziejach potrafi zachować taką autentyczność. A odrobina magii dodaje całości wyjątkowego charakteru :)

Awwwww, miałem się wkurzyć na dziurę logiczną że niby babcia swoją wnuczkę na minę wpuszcza, ale końcówka wygrała. Taka perełka w anime rzadko się zdarza.

Nie wierzę… Ale chyba wystawię temu 9.

Ten odcinek był po prostu przepiękny! Niby powolutku, niby nudno, ale jednak po cichutku dzieją się Rzeczy… Piękne Rzeczy. Oczywiście z oceną końcową, poczekam do ostatniego odcinka, ale już teraz mogę powiedzieć, że to jest po prostu perełka. Nie każdy lubi perły, ale w swojej klasie to będzie niezwykle mocna pozycja.

Dziwne to anime… Bo ogólnie jest nudne, ale nie mogę przestać go oglądać…

Wszystko idzie niby wooolno i nie ma Zagrożenia Świata TM. Prawie porzuciłam tę serię, ale coś mnie przy niej trzyma… Może to fakt, że ta „wooooolność” jest całkiem naturalna? I że postaci, chociaż o „sztampowych” osobowościach zachowują się naturalnie i się rozwijają?

W sumie nie wiem do końca… Ale oglądając to, jest mi cieplutko na sercu, więc ocenię na końcu pewnie wysoooko :3

Wszystko spoko, ale straszne nudy. Postaci są nieciekawe, motyw przewodni jest spoko, ale fabuła ciągnie się niemiłosiernie… ja odpadam.

Tak mnie zastanawia – czy kolory wymieniane przez bohaterkę w czasie malowania w odcinku 3 są to najpopularniejsze/najczęściej używane kolory w świecie malarstwa, czy może reżyser naoglądał się za dużo Boba Rossa i innych kolorów nie zna?

Piengne. Przyjemna kompozycja kolorów i cudnej muzyki. Coś czuję, że to będzie idealna seria na zbliżającą się jesień :)

Jest to mój trzeci i ostatni z jesiennych faworytów, cieszę się więc, że na razie zaprezentował się bardzo udanie.

Tym razem mamy do czynienia ze światem, w którym magia istnieje praktycznie jako uzupełnienie codzienności. Pomaga w wielu prozaicznych rzeczach, co nie znaczy, że nie jest fascynująca. Po prostu wyjątkowo obeszło się bez wielkich zaklęć ratujących świat. Sam ten pomysł jest już warty uwagi i przypomina mi magię ze świata Flying Witch.

Do tego wszakże musimy dołożyć też dramę i jeśli już gdzieś należy szukać potencjalnych niebezpieczeństw, to właśnie tutaj. To, że bez dramatu się nie obejdzie, to akurat wiadomo od początku, pytanie tylko brzmi czy z tym nie przesadzą i na ile naturalnie zostanie on rozwiązany. Na razie zaczęli się dość delikatnie, więc może tym razem się jednak uda.

Dodatkowym plusem dla mnie jest tutaj obecność bohaterów obojga płci, którzy prawdopodobnie odegrają równorzędne role (wyłączając główną dwójkę oczywiście). Byleby nie wprowadzili jakiegoś naciąganego motywu wielokąta romantycznego i będzie dobrze. Raczej tego tu nie zapowiadają w każdym razie – kiedy w pierwszym odcinku wszyscy myśleli, że Hitomi to sekretna dziewczyna Shou, specjalnie patrzyłam, czy któraś z bohaterek podejrzanie reaguje na tę rewelację i na szczęście u żadnej takiego zachowania nie zauważyłam. Patrząc po plakacie promocyjnym, zostaje jeszcze jedna dziewczyna, ale to akurat babcia głównej bohaterki z przyszłości, więc chyba nie wysłałaby swojej wnuczki do przeszłości, gdyby chciała z nią konkurować.

Oczywiście wizualnie jest bardzo ładnie, ale to P.A. Works, oni tak mają. Co prawda Glasslipa zepsuli, ale tu chyba tego nie powtórzą.

Także ja na razie jestem bardzo dobrej myśli i liczę na porządną serię o magii, przyjaźni i miłości w szkolnej odsłonie, z lekką nutką dramatu.

Całkiem fajne przedstawienie zastosowania magii w codziennym życiu, bez efektownych walk, wyścigu szczurów i szkolnej otoczki, która często ma miejsce w seriach z gatunku magic. Tutaj mamy bardziej praktyczne zastosowania – ludzie na co dzień kupują magię uśmiechu, czar wyszukiwania rzeczy zgubionych, czy podręczną tęczę. Oczywiście wykorzystują też magię do innych dziedzin życia, takich jak choćby komunikacja ale seria próbuje skierować widza na tę „baśniową” wręcz czasami stronę magii.

To niecodzienne spojrzenie na magię jest jak najbardziej na plus, problem zaczyna się w momencie, kiedy zaczynamy mówić o fabule… Bohaterką historii jest aspołeczna dziewczyna, która przestaje widzieć świat w kolorach, nienawidzi otaczającej jej magii i jest zmęczona wygodnym światem; bardzo możliwe, że powoli zaczyna popadać w depresję. Niedługo potem z pomocą przychodzi babcia, która chwali się swoim ostatnim dziełem, czyli unikalnym czarem ze szkoły czasu i chwilę później postanawia, że wyśle swoją wnuczkę w przeszłość. Z jednej strony brzmi to ciekawie, z drugiej przypomina filar pod przesyconą teen dramę.

Od bajki bije klimat ciepła, twórcy nie szczędzą na ładnych krajobrazach i pozwala bardzo fajnie wczuć się w to, co widzimy na ekranie. Grupka przyjaciół przypomina tę, którą widzieliśmy w podobnych tworach tego samego studia – po charakterystykach bohaterów nie należy spodziewać się cudów, natomiast jak najbardziej są to „życiowe”(zresztą PA nigdy nie miał większego problemu z wykreowaniem emocjonalnych charakterów, które „przemawiają” do widza).

Mamy tutaj oryginalny twór PA Works, więc to tak naprawdę Hit or Miss. Póki co jestem zaintrygowany i mam nadzieję, że nie skończymy z drugim Glasslipem.