Tanuki-Anime

Powiem, ładne i nie zgadzam się z opinią, że to ,,Materiał rekrutacyjny Japońskich Sił Samoobrony” dla mnie to wygląda bardziej jak ,,Medicopter 117” w wersji anime

Strasznie nudne i nijakie – a ja lubię obyczaje i realia ale to było totalnie nijakie i nieruchawe

Na pewno nie nudne. Może dla spragnionych akcji to wyda się dziwne, ale tutaj każda czynność była godna uwagi. Procedury startu, lądowania, przechwytywanie ofiar, to wszystko było wręcz żywe. Tak się składa, że akurat gram zespołowo w ARMĘ II i latanie śmigłowcem w anime bardzo mi się spodobało. Napięcie to nie tylko suspens i akcja, ale tez emocje bohaterów.

Dobre anime na kilka wieczorów.

Anime poważne, bardzo realne ale… NIESAMOWICIE NUDNE.
Nawet w samym środku (niby) akcji jest niesamowicie powolnie, rozwlekle, nudno i bez napięcia.
Anime jest tylko dla osób BARDZO lubiących obyczajówki bez odrobiny napięcia albo jako odskocznia od bohaterów typu pyskaty niedorozwój który nie wiadomo czemu otrzymał wielką tajemniczą moc od wielko cycatej laski (lub idiotki wyglądającej na 12 lat) która spadała mu dosłownie z nieba.

Tak więc anime może być – ale tylko i wyłącznie jako okruchy życia, pod względem wojskowym całkowicie pozbawione akcji i ziejące nudą.

Mówiąc szczerze po obejrzeniu pierwszego odcinka miałem bardzo mieszane uczucia. Zapowiadało się według mnie wybitnie nudno, ale że jak już zacznę coś oglądać to zazwyczaj to kończę, więc zebrałem się w sobie, zapodałem jeszcze parę epków i naprawdę mnie wkręciło.
Fabuła może nie jest jakaś odkrywcza, ale jak na realia anime niewątpliwie wprowadza powiew świeżości. Jak już się przetrwa jeden czy dwa odcinki, rozkręca się i robi naprawdę ciekawa. Mamy tu poważną historię o poważnych ludziach i co ciekawe historię realistyczną. Nie mówię tu o samych helikopterach czy o prowadzeniu akcji ratowniczych, bo się na tym nie znam, ale zachowanie postaci i ich portrety psychologiczne są według mnie jak najbardziej w porządku. To fakt, że czasami można odnieść wrażenie, że są delikatnie przerysowane, ale mi to zupełnie nie przeszkadzało.
Co do grafiki to nie mam żadnych zastrzeżeń. Jest naprawdę szczegółowa i dopieszczona w najmniejszych detalach. Projekty postaci jak najbardziej mi odpowiadały. Nie były jak jakieś kolorowe lalki z wielkimi oczami tylko wyglądały całkiem naturalnie. Co ciekawe nawet efekty CGI bardzo ładnie komponowały się z tradycyjną kreską co jest rzadkością.
Do muzyki też nie mam za bardzo jak się przyczepić bo po prostu była dobra. Bardzo dobrze wpasowywała się i podkreślała aktualnie dziejące się wydarzenia.
Podsumowując, anime ma dobrą fabułę, ciekawych bohaterów, ładną kreskę i muzykę, a przy tym ogląda się je naprawdę elegancko. Ode mnie dostaje bardzo mocne i w pełni zasłużone 8.
PS. Pozostaje tylko żal, że tak mało jest takich serii, a w zamian dostajemy tony lukru, majtek, wymuszonych dramatów i czerstwych dowcipów – co w cale nie znaczy, że od czasu do czasu takich anime też nie lubię sobie obejrzeć.

Świetne anime, coś innego w dużej oprawie realizmu co jest plus jak dla mnie, oprawa graficzna a w szczególności śmigłowców po prostu świetna, wszystko naprawdę wygląda realistycznie jak w prawdziwym UH­‑60J.
Strona muzyczna bardzo pasuje do anime, klimatyczna. Jedyny minus serii, że trwa tylko 13 odcinków no i zakończenie trochę nie takie jak se wyobrażałem no ale jest jakie jest :] Mogę polecić te anime wszystkim co oczekują od anime czegoś innego niż tylko spektakularne wybuchy i super bohaterów z liceum. Moja końcowa ocena 9/10 :]

bardzo fajna seria. jest to pierwsze tzw. anime „obyczajowe” , które widziałem. seria doczekała się filmu z żywymi aktorami. Prace mają zakończyć się pod koniec 2009r.

Anime jakich mało – jak miło czasem odetchnąć od głupawych problemów nastolatków japońskich liceów czy bojowych transformacji n­‑tej odsłony wojowników x :). Nic nie ujmując komediom i romansom, obejrzenie Yomigaeru Sora to jak powiew świeżego powietrza – daje do myślenia, daje odetchnąć, pozwala podejrzeć bardzo ciekawą pracę ratowników. Dużym plusem jest to, że seria jako jedna z nielicznych pokazuje prawdziwe życie młodych ludzi zaczynających pracę zawodową. Oczekują oni pochwał i sukcesów, a tu porażka za porażką, konieczność wykazania pokory, uczenia się wszystkiego od starszych, żmudne, długie godziny treningu (lotnictwo) czy nieubłagane prawa ekonomii (wydawnictwo).

Bardzo polecam osobom, które chcą na moment odetchnąć od rozwrzeszczanych komedii :).

Niedawno obejrzałem i jestem bardzo zadowolony. Takiej serii było mi potrzeba, bez nadmiernej ilości wybuchów (rzadko spotykane^^), z powagą i realizmem. Nie będę już powielał tego, co wa­‑totem napisał choć z jednym muszę się zgodzić – zakończenie jest takie… jakby go nie było. Obyśmy doczekali się kolejnej serii.

Pozycja niewątpliwie dobra, ciekawa oraz bez fabuły. Przez to ostatnie rozumiem, ze brak jest jakiegoś głównego wątku, który miałby jasny przebieg: zawiązanie, rozwinięcie, rozstrzygnięcie. Jest to raczej opis ilus tam dni służby ratowniczej Sił Samoobrony. Jeżeli ten brak ktoś uważa za nieistotną kwestię, na pewno warto.