Tanuki-Anime

Tanuki.pl

Wyszukiwarka recenzji

Otaku.pl

Anime

Oceny

Ocena recenzenta

9/10
postaci: 9/10 grafika: 9/10
fabuła: 9/10 muzyka: 6/10

Ocena redakcji

8/10
Głosów: 5 Zobacz jak ocenili
Średnia: 8,40

Ocena czytelników

8/10
Głosów: 23
Średnia: 7,96
σ=1,04

Kadry

Zrzutka
Zrzutka
Zrzutka
Zrzutka
Źródło kadrów: Własne (IKa)
Więcej kadrów

Wylosuj ponownieTop 10

Tajemniczy opiekun

Rodzaj produkcji: seria TV (Japonia)
Rok wydania: 1989
Czas trwania: 40×23 min
Tytuły alternatywne:
  • Daddy-Long-Legs
  • Watashi no Ashinaga Ojisan
  • 私のあしながおじさん
Postaci: Uczniowie/studenci; Pierwowzór: Powieść/opowiadanie; Miejsce: Ameryka; Czas: Przeszłość; Inne: Realizm
zrzutka

Klasyka dziewczęcej literatury w wydaniu japońskim. Dla niektórych – sentymentalny powrót do czasów młodości.

Dodaj do: Wykop Wykop.pl

Recenzja / Opis

Raz na miesiąc przez sierociniec imienia Johna Griera przechodzi huragan. Huragan, tradycyjnie zresztą, jest spowodowany wizytą przybywającego na inspekcję Komitetu Dobroczynnego i przybiera postać generalnych porządków. Tym razem jednak dodatkowo z grona najstarszych wychowanków członkowie Komitetu wybiorą jedną osobę, której przyznane zostanie stypendium umożliwiające dalsze kształcenie. Jedna z kandydatek, żywiołowa Judy Abbott postanawia w związku z tym zaprezentować się z jak najlepszej strony i zrobić dobre wrażenie na gościach. Niestety, mimo usilnych starań, a może właśnie przez nie, poczęstunek na świeżym powietrzu kończy się totalną katastrofą, a oburzeni wizytatorzy w pośpiechu opuszczają teren sierocińca. Wkrótce potem załamana Judy zostaje wezwana do gabinetu dyrektorki, panny Lippett, gdzie zamiast spodziewanej kary czeka ją zaskakująca wiadomość: jeden z opiekunów, ekscentryk, który „najwidoczniej nie ma co robić z pieniędzmi”, po przeczytaniu jej wypracowania uznał, iż Judy wykazuje niejakie talenty pisarskie i ufundował jej stypendium. Dziewczynka wkrótce na trzy lata zamieszka w internacie przy szkole dla dziewcząt im. Lincolna w New Jersey. W tym czasie za jej naukę i utrzymanie będzie płacił tajemniczy John Smith, którego tożsamość ma pozostać dla Judy nieznana, a który w zamian oczekuje listownych sprawozdań o jej postępach w nauce i codziennym życiu w szkole.

Seria Watashi no Ashinaga Ojisan, wyprodukowana przez studio Nippon Animation w ramach projektu World Masterpiece Theatre, jest adaptacją powieści Jean Webster Tajemniczy opiekun. Pod tym samym tytułem anime to gościło w latach 90. zeszłego wieku w programie drugim Telewizji Polskiej. Zapewne starsi widzowie pamiętają perypetie rudowłosej Judy Abbott oraz jej szkolnych koleżanek z „wyższych sfer”: Julii Pendelton i Sally MacBride, może także czytali pierwowzór książkowy. Dla tych jednak, którzy nie mają pojęcia o tym tytule, wspomnę o dosyć istotnej kwestii. Tajemniczy opiekun jest przykładem powieści epistolarnej (pisanej w formie listów) i taka też struktura została zachowana w anime – każdy odcinek kończy się jakby „podsumowaniem” wydarzeń przez Judy, która opisuje swoje perypetie w listach do Długonogiego Ojczulka Pajączka. Zastanawiacie się może, skąd takie dziwne określenie? Wystarczy obejrzeć dwa pierwsze odcinki i wszystko się wyjaśni.

Fabuła składa się z luźno powiązanych epizodów przedstawiających życie Judy w szkole oraz problemy, z jakimi musi się zmierzyć, ukrywając swoje pochodzenie przed bogatymi koleżankami. Jednak nie tylko pochodzenie, a raczej jego brak, sprawia jej kłopoty. Okazuje się bowiem, że Judy musi się nauczyć wiele o „normalnym” życiu poza murami sierocińca – są bowiem sytuacje czy rzeczy, w których ocenie doświadczenie wyniesione z „ochronki” ma się nijak do rzeczywistości, a które dla koleżanek Judy są chlebem powszednim. Ot, chociażby tak trywialna sprawa, jak prezenty świąteczne, robienie zakupów w ilościach przekraczających wszelkie normy (vide Julia), nawiązywanie kontaktów towarzyskich czy karygodne wprost zaległości Judy pod względem oczytania (sama wizyta Judy w bibliotece szkolnej jest warta zapamiętania). Na szczęście nasza bohaterka równie szybko się uczy, jak popada w tarapaty, więc z każdym odcinkiem nabiera doświadczenia, pozwalającego jej normalnie funkcjonować między koleżankami. Co więcej, jej obecność ma zauważalnie dobry wpływ na współlokatorki: wyniosłą Julię i nieśmiałą Sally, których charaktery podczas tych trzech spędzonych wspólnie lat zmieniają się nie do poznania. To właśnie jest jednym z atutów tej produkcji – wyraźnie można zaobserwować ewolucję postaci i śledzić, jak w miarę nabywania bagażu doświadczenia zmienia się ich sposób postrzegania świata, zachowanie, a nawet priorytety.

Także rysownicy nie zapomnieli, że projekt postaci powinien się zmieniać na przestrzeni trzech lat. Wyraźnie bowiem widać, jak dziewczęta z podlotków zmieniają się w młode kobiety – i widoczne jest to zarówno w sposobie rysowania bohaterek jako takich, jak i w sposobie ich ubierania. Realia są stylizowane na początki XX wieku, ale oczywiście to nie przeszkadza twórcom radośnie wprowadzać wynalazków i mody zarówno z dwudziestolecia międzywojennego, jak i końca XIX wieku. Na uwagę zasługują również ręcznie malowane tła, przedstawiające okolice szkoły – jednak już pejzaże miast robią mniejsze wrażenie, chociaż starano się zadbać o autentyczność pokazanych miejsc. Postacie są rysowane realistycznie – nie spotkamy tu ani wielkich oczu, ani wymyślnych fryzur w kolorach tęczy, ani czternastolatek z nogami do szyi. Niestety, w jednym przypadku rysownicy najwidoczniej zapomnieli o tak trywialnej rzeczy, jaką jest stała proporcja wzrostu do otaczającego świata – w przypadku wuja Julii, Jervisa, zafundowali nam prawdziwego wielkoluda, którego wzrost zmienia się w zależności od osoby przy nim aktualnie się znajdującej. Na szczęście jest to jedna z niewielu wpadek, jakie można było zauważyć podczas seansu.

Przedstawionej historii towarzyszy oczywiście muzyka. Tło muzyczne jest dopasowane do tego typu produkcji – klasycznej serii familijnej – wystarczy stwierdzić, że muzyka jest miła i sympatyczna, ale nie wpadająca w ucho, odpowiednio także dopasowana do danej sytuacji, którą widzimy na ekranie. Natomiast zarówno melodyjny opening Growing Up, jak i ending Kimi no Kaze, są wykonywane przez Mitsuko Horie, seiyuu Judy, znaną z udziału w wielu klasycznych produkcjach, takich jak Mahou Shoujo Lalabel, Ai Shoujo Pollyanna Monogatari czy Sailor Moon Sailor Stars.

Tajemniczy opiekun jest pozycją, którą bez wahania zarekomendowałabym każdemu (także rodzicom), a zwłaszcza malkontentom, narzekającym na zbytnią brutalność japońskich produkcji. Taka adaptacja klasyki literatury dziecięcej jest warta obejrzenia. Dla tych zaś, którzy pamiętają ją z polskiej telewizji, może być miłym powrotem do czasów młodości.

IKa, 3 marca 2007

Twórcy

RodzajNazwiska
Studio: Nippon Animation
Autor: Jean Webster
Projekt: Shuuichi Seki
Reżyser: Kazuyoshi Yokota
Scenariusz: Nobuyuki Fujimoto
Muzyka: Kei Wakakusa