Tanuki-Anime

Firma Avex, zajmująca się szeroko pojętą rozrywką, 20 grudnia 2006 roku oddała w ręce fanów owoc „strategicznego sojuszu” i współpracy ze znanym producentem eksperymentalnych krótkich form, Studiem 4C – kolekcję czterech krótkometrażówek. Studio to wydawało podobne kolekcje już dawniej (na przykład zbiór sześciu filmików z 2002 roku, znany pod tytułem Digital Juice), jednak tym razem całkowicie zmieniono podejście do projektu. Zgodnie ze słowami Eiko Tanaki, współzałożyciela Studio 4C, przyjęto założenie, że każdy z planowanych klipów ma być jednocześnie teledyskiem, częścią kolekcji krótkometrażówek przeznaczonej do wydania na DVD oraz pilotem bądź demonstracją koncepcji dłuższej produkcji anime – filmu albo serii telewizyjnej. Cztery produkcje prezentują bardzo zróżnicowany poziom i różne techniki, zaś jako ilustracji muzycznej użyto piosenek wykonawców, mających podpisane kontrakty z firmą Avex.

Kung­‑fu Love jest trzecią i chyba najbardziej oryginalną i udaną z tych krótkometrażówek. Reżyserem i twórcą projektów jest Yasuhiro Aoki, utalentowany animator znany z m.in. z filmów Sailor Moon. Jako ilustrację muzyczną wybrano Twinkle, którą śpiewa popularna piosenkarka, Kumi Koda. Można odnieść wrażenie, że żywa osobowość artystki, która w 2006 roku niemal stale gościła na szczytach japońskich list przebojów, w jakiś sposób odbija się w postaci głównej bohaterki, Hanako Kichijoji. Hanako jest z pozoru zupełnie zwyczajną dziewczyną, entuzjastycznie przyjmującą zapewnienia swojego chłopaka, Ichimojiego, o wielkiej miłości i gotowości do stanięcia w jej obronie choćby przeciw całemu światu. Jednak wkrótce Korea wypowie Hanako wojnę, a światowe media zaczną rozwodzić się nad tym, jak to Hanako winna jest wszelkim nieszczęściom, od katastrofalnych powodzi po krach na giełdzie. Cóż, w każdym razie para dostaje doskonały pretekst do ucieczki we dwoje. Oczywiście, jak we wszystkich romansach, na północ! Czy jednak entuzjazm Ichimojiego nie wywietrzeje w obliczu przeciwności losu?

Już od samego początku widza uderza nowatorski, bardzo charakterystyczny styl animacji. Kreska jest prosta, a jednak dojrzała i elegancka. Ogromną rolę odgrywają kontrastujące, żywe kolory oraz śmiałe operowanie światłem i uwarstwionymi, częściowo transparentnymi elementami w kadrze. W połączeniu z purnonsensową, z konieczności ledwie zarysowaną fabułą pełną niewymuszonego humoru i wyśmiewania powagi, z jaką zwykliśmy traktować wszystko dokoła, daje to znakomity efekt. Ilustracja muzyczna to w gruncie rzeczy typowy j­‑pop, jednak obecne w piosence motywy – pełen tajemnic świat, zderzanie przypadku i przeznaczenia – pasują do całości. Niewiarygodna jest też płynność animacji, choć być może nie powinienem się dziwić, gdyż zgodnie z materiałami prasowymi i internetową stroną projektu, Aoki na potrzeby tych dziesięciu minut przygotował ponad sześć tysięcy rysunków – pięciokrotnie więcej niż powstaje dla typowej serii telewizyjnej.

Wydaje mi się, że ta krótkometrażówka może pokazywać, w jakim kierunku zmierza japońska animacja, i mam szczerą nadzieję, że Aoki dostanie szansę, by swój pomysł przedstawić w bardziej kompletnej formie, na przykład w postaci filmu. Czy tak się stanie i czy przyszłe anime będą naśladować taki styl rysowania – czas pokaże.