Tanuki-Anime

Najpierw odniosę się do zdania z recenzji:

Arte to pełen zapału do działania wolny duch, wiecznie uśmiechnięta i kipiąca pozytywną energią dziewczyna, która wierzy w równouprawnienie i szanse dla wszystkich bez względu na płeć czy pochodzenie.

Niemal ni razu nie zauważyłam (a wlasciwie tylko raz), żeby Arte wygłaszała jakieś nieco bardziej feministyczne kwestie.

Owszem, dziewczyna jest wolnym duchem, i to właśnie powoduje, że pójdzie zawsze własną droga, nawet jeżeli ta droga bywa bez sensu, albo będzie wyboista.
Do tego została w dzieciństwie dosyć rozpieszczona przez ojca, który wspierał jej egocentryzm i zamiłowanie (a właściwie miłość) do sztuki.
O tym, jak bardzo rodzice wspierający dziecko w rozwoju jego zainteresowań mają wpływ na późniejszy rozmach w karierze chyba nikogo przekonywać nie muszę, ewentualnie całkowity ich sprzeciw też może pobudzić w danej osobie nadmierną ambicję i chęć „wyzwolenia się” z oczekiwań rodziny, czy społecznych.
Przypisywanie Arte feminizmu, to prawie patrzenie na nią przez wzgląd na jej płeć, czyli podobnie jak większość postaci w serii.
Sama płeć i pochodzenie niczego w tym przypadku nie determinuje, bo mistrz i uczennica wybrali tę samą drogę różniąc się i płcią i pochodzeniem.
To miłe (dla mnie), gdy w japońskich seriach pojawia się aspekt dokonywania wolnych wyborów, silnej wolnej woli, albo wręcz antydeterminizmu.

Skrajna sytuacja wymusiła na Arte skrajną postawę. Buntu, albo całkowitej uległości.
Wybrała bunt. Ale z tą buntowniczą naturą szła w parze pasja, wytrwałość i pracowitość. A właściwie to pracoholizm.
Czy dalsze wydarzenia to kwestia jej cech charakteru, jej natury, wychowania, talentu, pochodzenia, czy łutu szczęścia?
Moim zdaniem wszystkiego naraz. Oraz ogromnej pasji i zaangażowania, bez których to wszystko nie stałoby się jej udziałem.

Czy seria jest wierna wydarzeniom, oraz realiom epoki?
Trochę tak, jednak jest to w dużej mierze japońskie i dosyć współczesne spojrzenie na owe kwestie. I tak dobrze, że choć trochę starano się przybliżyć do tematu, tak wizualnie, jak koncepcyjnie.

Że użyto gagów, ganbaryzmu i uproszczeń fabularnych?
To cecha większości anime stylizowanych.

Dla mnie grupa docelowa – to raczej pochłaniacze shoujo klimatów ;)

Oraz te osoby, które lubią czuć się pozytywnie zmotywowane po seansie :)

Stąd taki, nie inny rozwój fabuły, oraz postacie pierwszego i dalszego planu.

Ode mnie subiektywne od początkowego 4,5/10 do 8/10
plus dodatkowy punkt za tematykę.

Trochę przesłodzone, trochę przedobrzone, oraz w sumie mocno pozytywne. Taki troszkę disneyowski klimat ;)

Sympatyczne shojo. Na pewno plus za setting, nawet jeśli pewne rzeczy zostały naciągnięte na potrzeby historii.

Podoba mi się że przesłaniem historii jest „uwierz w siebie i dąż do celu” ale umówmy się że Arte stąpa po bardzo cienkiej linii ze swoimi ambicjami. Pomijając, że jej domowy mogłyby urazić wielu ludzi i narobić jej wrogów, to gdyby tak  kliknij: ukryte  jednak brakło Leo, zostałaby z niczym, bo w tamtych czasach jeszcze bardziej niż talent liczyły się plecy i „dobre słowo”. No chyba że pomogliby jej ten dziadek i kurtyzana.

To anime to bardziej jakieś dziwne shojo niż seria o renesansowym rzemiośle i problemach z nim związanych. Plastyki w nim tyle co kot napłakał w dodatku mocno zniekształconej i przekłamanej.
Jako sezonowy slice of life ujdzie…

I zbliżamy się do końca.
Nie negując wcześniejszych uwag na plus, pod koniec fabuły nie sposób dostrzec też wad.

grafika:
Gdy zaglądamy malarzom przez ramię, można ujrzeć sporo szkiców. Niektóre są całkiem udane, a przede wszystkim ukazują klasyczny styl rysunku. Postacie­‑figury nie mają nic z animowanej/rysunkowej/japońskiej estetyki. To jest dobre. Także część gotowych dzieł wygląda „legitymacyjnie”. Niemniej im dalej w las tym większy pośpiech i niedbałość. Szkice albo widzimy tylko umowne, „przepiękny” szkic biżuterii wydał mi się raczej niechlujny. Lecz prawdziwie fatalne rzeczy dzieją się w animacji postaci. Arte zmieniają się rysy twarzy, niektóre ujęcia wypaczają wszelkie proporcje. Pojawia się sporo martwych kadrów. Jest mnóstwo scen zatrzymanych albo takich, gdzie jedna postać się trochę porusza, a reszta zastyga nienaturalnie.

fabuła:
W zasadzie nie dzieje się nic zaskakującego. Sądzę, że od początku możemy przewidzieć losy bohaterki. Śmiem twierdzić, że zakończenie jest oczywiste. Ale i poszczególne epizody nie mają w sobie jakichś szalonych zwrotów akcji. Można by jedynie wyciągnąć wniosek, że nie dzieje się także nic bardzo niemożliwego ani absurdalnego.

postaci:
Większość dobrze dopasowuje się do poziomu fabuły. Nie mamy tutaj budzących respekt czarnych charakterów, nie ma powalających złożonych osobowości. Prawie wszyscy są albo mili, albo nieco gburowaci. Gburowatość nie niesie za sobą nic poważniejszego.
Ciekawą postacią jest może jedynie Yuri Falier, który potrafi być intrygujący. Po jego wyglądzie spodziewamy się amanta, bawidamka i lekkoducha szastającego kasą. Z kolei odkrywamy cechy które zaskakują. W dodatku nie jest ciepłą bułą. Dla rodziny będzie bardzo troskliwy, ale Arte potrafi rzec co naprawdę o niej myśli. A za uprzejmym uśmiechem kryje się zarówno intelekt, jak i pewna nieszablonowość. Reszta postaci jest nijaka. Nawet jak ktoś nie lubił Arte, to z czasem się oczywiście do niej przekonuje, jakżeby inaczej. Przyjaciele są słodcy jak miód.

postać główna:
Arte po czasie zaczyna jednak męczyć, a przede wszystkim jej rozterki. Na początku dostajemy dzielą dziewczynę, która nie daje się zgnębić przeciwnościom. Następnie gdy sprawy się uładzają i klarują, Arte wymyśla sobie problemy. I jej wewnętrzne przemyślenia do niczego nie prowadzą. Trwa w transie póki ktoś jej nie szturchnie i nie powie „ogarnij się”. No słabe.
Wolałabym już aby pociągnięto konflikt artystycznego świata i kobiety jako artystki. Gdy ludzie wokół zaczynają to akceptować to seria trochę traci sens.

Po obejrzeniu prawie całości skłaniam się raczej ku ocenie 6/10.
Można obejrzeć, nie jest bardzo złe, nie jest także ani zabawne, ani przesadnie wciągające. Ot historyjka.

Może jestem wyjątkowo wyposzczona… A może to tylko upodobanie do tematu, jakim jest rysowanie? Nie ważne, że seria odrobinę balansuje na linii realizmu i bezsensu. No bo przecież. przykłady:
... na wszelki wypadek ukrywam, choć to niewielki spoiler

 kliknij: ukryte  1) Bohaterka, która nigdy w ręku nie miała młotka, włada nim doprawdy niczym inżynier budowlaniec. A może to po prostu moja zazdrość gdyż moje wkręty tkwią w podbitce prosto tylko w 40%, a gwoździe papiaki w 30%. Mimo wielkiej miłości do wyrzynarki wciąż deski potrafią być ucięte lekko z ukosa, a pomiary robione dwa razy czasem chyba i wystarczają. Ale Arte wystarcza odrobina samozaparcia i wszystko jest cacy.

2) Można podnieść coś ciężkiego za pomocą prostych pleców i ugiętych kolan. Specjaliści w podnoszeniu ciężarów to poświadczą. Ale dla dziewczyny, która nigdy nie nosiła nic cięższego niż talerz z przekąskami to przecież niezła gratka. Znów wiara we własne siły jest ponad logiką.

3) Nawet siedząca w domu całe życie szlachcianka, ma dostęp do historii miłosnych. Zwłaszcza nastolatka. Jej infantylizm, nieświadomość i zaślepienie są idiotyczne.

4) Mistrz, który mówi: „nie, to jest źle, zrób jeszcze raz” to bez sensu. Przydałaby się choć skromna uwaga: „popraw proporcje”, „zrób delikatniejszy szkic” albo „zależy mi tylko na zarysie”. Ale nie. Na potrzeby fabuły bohaterka musi zmarnować kupę czasu na 20 takich samych szkiców. Rozumiem ćwiczenia. To nie były ćwiczenia.

Znalazłoby się i więcej takich elementów, ale nie w tym rzecz.
Jest też sporo pozytywnych cech. Kilka ciekawostek dotyczących ówczesnego życia rzucanych przez narratora.
Zbiór narzędzi i technik malarskich. Odrobina realistycznej makabry jak s kliknij: ukryte  ekcje zwłok i okrutny półświatek ubogiej prostytucji. To mi się spodobało, bo stanowi kontrast do bohaterki.

Czy bohaterka jest zła? Nie do końca. To co się może nie podobać jest oczywiste. Za to podoba mi się w niej:

1) Umiejętności (paradoksalnie). Nie jest bezużyteczną gułą. Zaradna, pracowita, zdolna i wszechstronna (tu płócienko, tam chlebek).
2) Zrozumienie swojego celu. To, że chce swój sukces zawdzięczać głównie sobie, a nie pomocy innych.
3) ganbaryzm.
Bo ja uwielbiam jak postać jest tak zmotywowana i haruje po nocach i robi rzeczy heroiczne i niemożliwe. Po to oglądam anime, bo taka postawa mnie motywuje. Od razu wstępuje we mnie chęć robienia RZECZY. Bo ja jestem bardzo podatna na fikcję i nawet jeśli jest to tylko rysunkowa, naciągana historia, to podczas gdy sama muszę czemuś sprostać myśl o takiej bohaterce podnosi mnie na duchu.

I właśnie dlatego anime mi się podoba. Czekam na następne odcinki i liczę, że nie będą gorsze. Będę usatysfakcjonowana zakończeniem otwartym i fabułą prowadzącą donikąd. Tylko taką zbitką historyjek od zera do bohatera. Na razie ode mnie 7/10. Jak mnie zaskoczą pozytywnie jakąś głębią to może dobije do 7,5 :D

Drugi odcinek był tak głupi, że zniweczył wszystkie nadzieje, jakie miałam po obejrzeniu pierwszego :(

Trochę naiwne, ale przyjemnie się ogląda, bo po prostu jest ładne :) Tylko ciekawi mnie, jak długo anime o malowaniu może być interesujące dla widza.