Tanuki-Anime

Kiedy jakieś +/- 10 lat temu oglądałam Clannad i SZLOCHAŁAM w chusteczkę, wydawało mi się, że to najcudowniejsze anime na świecie. Dzisiaj włączyłam sobie Kanon, bo akurat miałam czas i przypomniało mi się, że to taki must have podobno dla fanów tego typu historii. Po 4 odcinkach jestem niesamowicie zawiedziona, bo… to nie działa. Klimat, schemat, postacie – wszystko bardzo podobne do Clannad, ale dziś już mnie to zwyczajnie nie bierze ;( Podejrzewam, że nie dlatego, że jest słabe samo w sobie, tylko… po prostu chyba ja już wyrosłam i ta formuła przestała na mnie działać.
Może obejrzę to do końca, ale niestety, niestety – wygląda na to, że czasy, gdy z zachwytem chlipałam nad ekranizacjami visual novel odeszły bezpowrotnie…

Ale to ma wysoką ocenę, po parunastu odcinkach rzuciłem to w cholerę i dobrze, bo anime nudne jak flaki z olejem.

Jeśli bez wahania ściągam kolejne odcinki, bez zastanawiania się „a czy na pewno?”, „czy warto”, „czy mi się chce?”, „a może jednak nie?”, to znaczy, że było ogólnie naprawdę dobrze. Często porzucam anime po paru odcinkach, bo szkoda mojego czasu – nie oszukujmy się, ale anime to jest produkcja tak masowa, że znaleźć coś, co nie jest kompletnym badziewiem, wcale nie jest łatwo. Kanon trzyma poziom, utrzymuje zainteresowanie widza, ja przynajmniej byłam zainteresowana do samego końca i ani na chwilę nie pomyślałam „długo jeszcze?” (a często mi się zdarza przy anime myśleć, po co to w ogóle było zrobione i że o połowę odcinków za dużo).

Teraz szczegóły w kolejności przypominania. Grafika piękna jeśli chodzi o poziom wykonania, tła dopracowane, barwy, światła, wszystko na wysokim poziomie i miłe dla oka. Twarze – wiadomo klasyka, nie lubię tego rysunku (oczy na pół twarzy, ślicznusie buźki i tak dalej), ale też nie jest to dla mnie jakoś szczególnie przykre, żeby mi zepsuło oglądanie. Opening i ending – nie, przewijałam, nic dla mnie wartego uwagi.

Fabuła. Trzyma zainteresowanie widza. I to jest najważniejsze. Anime po prostu nie nudzi, ogląda się z zaciekawieniem kolejne odcinki, jest się ciekawym końca. Czy to wzrusza? Eee… no mnie nie bardzo, może za stara jestem :) Więc wzruszające nie, ale interesujące – tak. Więc jest dobrze :)

Postacie. Ogólnie sympatyczne, główny bohater bardzo w porządku. Dziewczynki wiadomo – słodziusie, idealne przyszłe żony dla każdego mężczyzny (głównie są w życiu zajęte robieniem słodkich minek i przysmaków dla chłopców ;)). Żałuję, że nie znam Japonii i tamtejszych zwyczajów, naprawdę chciałabym zobaczyć, jakie są społeczne wymogi wobec dziewcząt i kobiet. Czy rzeczywiście tak one funkcjonują? Wstają o piątej rano zapewne, żeby przygotowywać ślicznusie śniadanka dla kolegi i ogólnie są takie słodziaki, że tylko je do domu wziąć i hodować ;) A Sayuri to jest w ogóle cud, miód i orzeszki, istny anioł na tej ziemi ;)

Jeszcze odnośnie fabuły i postaci. Ogólnie: główny bohater, Nayuki, Ayu – tak. Makoto, Shiori, Kaori, Mai – raczej nie bardzo. Teraz trochę negatywów i czepiania się w kolejności przypomnienia. A więc:
 kliknij: ukryte 
Ja naprawdę rozumiem, że główny bohater to wspaniały, młody człowiek, ale bez przesady, że cała armia dziewczątek przez lata nie potrafi o nim zapomnieć i gotowa jest poświęcić wiele, dla jego szanownej osoby ;) Swoje życie i wspomnienia – Makoto, życie i zdrowie psychiczne – Mai (ta scena usiłowania samobójstwa mieczem – drętwe i bez sensu), ostatnie chwile życia – Shiori, wszystkie sny i marzenia w śpiączce – Ayu. No ja naprawdę rozumiem, że to najbardziej pożądany chłopał świata, ale może bez przesady? Wiem, wiem, to haremówka mimo wszystko ;)

Różne debilizmy fabularne i psychologicznie mało zrozumiałe motywy postępowania postaci. Wątek sióstr – beznadzieja, najgorszy chyba. Kaori traktuje młodszą umierającą siostrę jak ostatniego śmiecia, bo… no właśnie bo co? Dęty, naciągany powód, trudno się tym wszystkim wzruszyć. W dodatku ta diagnoza lekarska – umrzesz po tych konkretnych swoich urodzinach, buhaha :) Ciekawe, przy jakich schorzeniach określają kres życia co do daty :/ Oraz sama postać Shiori – snuje się pod tą szkołą jak… nie przymierzając – wiadomo co, ma infantylne marzenia, masakra ;)

Wątek lisa Makoto – stracony potencjał. Potencjalnie piękna historia lisicy, która z miłości przybiera ludzką postać, poświęcając życie i wspomnienia (piękny tekst, że cud wymaga dwóch ofiar: życia i wspomnień). Niestety byłoby łatwiej się tym wzruszyć, gdyby rzeczona lisica nie miała mentalności upierdliwej do granic, upośledzonej pięciolatki (te jej nocne kawały, te jej dziwaczne dźwięki, które wydaje, no co to ma być?!). Beznadziejna postać, naprawdę. Kolejna porażka – Mai i te idiotyzmy z demonami oraz śmieszno – straszna scena z nieudanym samobójstwem, te wydumane traumy… :/

Dla mnie najlepszą postacią kobiecą jest Nayuki – najbardziej spokojna i jakby postać tła. Broni się też główna historia Ayu. Te dwie rządzą, reszta raczej – mniej lub bardziej – do wymiany.

I jeszcze z realnego życia wzięte: dlaczego Nayuki i jej matka mają twarze W TYM SAMYM WIEKU? :) Kiedy matka Nayuki chodzi do pracy, z czego one w ogóle żyją, czym ona się zajmuje (bo jedyne, co robi w tym domu, to gotuje i usługuje tej całej rodzinie). Dlaczego główny bohater, z całego tego haremu, zakochuje się i wybiera właśnie dziewczynę, która wygląda jak DZIECKO z podstawówki? :) Tak, tak, wiem – kochał ją jako chłopiec, no ale moi państwo, mimo wszystko :P

Tyle czepiania, lubię się zawsze przyczepić, tak mam :) Ale ogólnie jak mówiłam – jest dobrze :)

Nie miałbym NIC do zarzucenia prócz tego że  kliknij: ukryte  Makoto wraz z „cudem” nie pojawiła się ponownie na happy end.
Chyba że jest coś co pominąłem, w szczególności że ona sama w sobie takim cudem była.
Życzenie pod koniec miało uszczęśliwić głównego bohatera,
mam rozumieć że zapomniał o biednym oswojonym lisku? :(
To jednak key, zawsze mi pozostawi coś co mi się nie spodoba. . . taka dziura w ideale. Z całą pewnością 10/10

Anime jest świetne. Nie widziałam oryginału, natomiast ta wersja jest bardzo dobra. Muzyka i grafika – cud i miód! Do dziś słucham tych utworów, zwłaszcza ost Mai był świetny. Fabuła powoli się rozkręca. Pod koniec już mi oczy wyschły XD. Wspaniała historia…
Faktem jest, że jeśli Ayu miała być główną postacią, to trochę się w tym zagubili. Ale z drugiej strony, mogło o być zamierzone. Tutaj wiele z pozoru nieważnych elementów ma znaczenie, więc to „przewijanie się” Ayu mogło być zamierzone.
Na początku trochę się pogubiłam w tej iluzji – nie iluzji, ale i tak bardzo mi się podobało.
Na koniec pytanko:  kliknij: ukryte  Czy Ayu była po prostu jakimś duchem, który świadomie był z Yuuichim i resztą/
9,5… po zaokrągleniu 10, więc:D

Obejrzałam Air, Clannad już niekoniecznie, no to wzięłam się za Kanon'a. I po seansie stwierdzam, iż nie jest to seria wybitna, wręcz nie przypadła mi do gustu. Żadna z przedstawionych historii( mam 1 wyjątek, a pro po wątku sióstr, to mnie nawet zainteresowało) nie przypadła mi do gustu. Wszystko wydawało się być nastawione na to, aby wywołać u widza wzruszenie. U mnie tego nie było, nie uroniłam ani jednej łzy, przeszłam obok tego wyjątkowo obojętnie, tak samo było z Air.
Wszystkiego było zbyt dużo! Te dziewczyny wprost zniechęcały do dalszego oglądania. Sama fabuła może nie była zła, ale nie śledziłam tego wszystkiego z jakimś wielkim zainteresowaniem. Dla mnie jedynym plusem był głos Tomokazu Sugita,który podkładał głos Ginowi z Gintamy.
Waham się między 6 a 7 chociaż nie wiem czy dać 5.
Nieco bardziej przyjazny dla otoczenia żeński harem, z jakimiś nadnaturalnymi mocami. Heh…tego jeszcze chyba nie było. Kanon przynajmniej jest przedstawiony w spokojnym klimacie.

Według mnie Kanon to ścisła czołówka jeżeli chodzi o fabułę, rewelacyjnie zbudowany dramat, chociaż faktycznie, trzeba umieć patrzeć na świat oczyma dziecka, żeby w pełni zrozumieć sens tej historii. W swojej prostocie przyciąga widza, w szczególności tajemnicza przeszłość głównego bohatera, można odczuć pewną magię bijącą z tego anime i nie chodzi mi o dosłowną interpretację tego słowa. Świetny opening, którego forma jest podobna do tego z Clannad, a dodatkowo zimowa aura potęguje przekazane emocje. Szczerze polecam tą serię.

TAK! TAK! TAK! To jest to! Dokładnie to! To, czego chcę od anime. Ni mniej, ni więcej. Główny bohater z silną osobowością. Cała masa drugoplanowych bohaterów z niezwykle wyrazistymi cechami. Ogrom śmiechu, płaczu, radości, łez smutku i szczęścia. I to co jest kwintesencją „okruchów życia”...  kliknij: ukryte  HAPPY END.

Przy przedostatnim odcinku się załamałem. Czułem, że już tego nie będzie. Że życie Youichi'ego będzie musiało zjechać na tor, na którym nie ma stacji Ayu. Ale ostatni odcinek… Tylko raz zdarzyło mi się, żeby ostatni odcinek przyniósł mi tyle emocji. Od strachu po wybuch radości. Był to ostatni epizod Clannad After Story. W obu przypadkach omal nie zszedłem na zawał. Studio KEY umieszczam na mojej liście na równi z Ghibli.

Aizawa Yuichi. Numer jeden. Ex aequo z Okazaki Tomoyą. Chłopak, który się nie poddał. Chciał pomóc wszystkim. I mimo traumatycznych, własnych przeżyć nie rzuca ręcznika. Walczy. Albo jak mawia Nayuki: „Faito!”.

Dzięki takim anime, aż ciepło robi się na sercu. Mimo, że Kanon to zima.
BEZ GADANIA – 10/10

Obejrzawszy Clannad od razu wziąłem się za Kanon. Anime całkiem, całkiem. Grafika, muzyka na wysokim poziomie. Fabuła sama w sobie nie jest najgorsza, a postacie… no właśnie. Nie wiem, jak jest w Air, ale mam wrażenie, że twórcy lubią zamieszczać pewne schematy postaci w swoich dziełach. Większość postaci w Kanon/Clannad ma swój bliższy lub dalszy odpowiednik w drugiej serii.
Mimo że zakończenie nie przypadło mi do gustu, to serię ogólnie oceniam pozytywnie: 7/10.

Anime oglądam od niedawna i może nie jestem jeszcze nie wiadomo jakim znawcą, ale z pewnością mogę stwierdzić, że 'Kanon' powinien zobaczyć każdy.
Nie wszyscy z pewnością lubią cukierkowe kawaii panienki, które nie zachowują się specjalnie naturalnie, ale uważam, że można to zaakceptować, spojrzeć na to z przymrużeniem oka.
Seria ta ma bardzo głęboki sens, wiele wątków, których rozwiązania jesteśmy już niemal pewni nagle całkowicie nas zaskakuje i zmienia cały bieg rzeczy. Dzięki temu anime jest wciągające i nieprzewidywalne.

Wiele osób, które oglądały pierwsze 'Clannad' czy 'Air' mogą nie ocenić 'Kanon' tak dobrze. Serie są do siebie dość podobne i kilkakrotne oglądanie podobnych wydarzeń może po prostu zanudzić widza.
Ja osobiście zaczęłam oglądanie tych dwóch serii i nie niesie to już za sobą takich samych emocji jak przy 'Kanonie'. Oczywiście nie zakończyłam ich, więc nie mam zdania na ten temat, ale coś mnie w nich denerwuje – są trochę przesadzone i zbyt nienaturalne.
Ale cóż – wypowiem się ponownie po ukończeniu ;)

Jeszcze raz gorąco zachęcam do obejrzenia tego anime, nawet osoby, których nie interesują dramaty. Każdy powinien poświęcić na to odrobinę czasu.

Clannad, Air… myślę, że te serie koło Kanon nawet nie leżały (to tylko moje skromne zdanie ;)). Kanon, ma w sobie to coś. Myślę, że to dlatego, iż pojawiły się tu  kliknij: ukryte  demony. Wprawdzie przezroczyste, ale zawsze. Uważam, że to elementy fantastyczne wyróżniły tę serię spośród tych wyżej wymienionych. Jedyne postacie, które mnie denerwowały to Shiori i Kaori. Do pozostałych bardzo się przywiązałam, zwłaszcza do Mai. Jak już piszę o postaciach, to miały one przesłodzone buźki. Na szczęście fabuła to zrekompensowała. To tyle~

Kanon, Kanon, Kanon – nie jestem w stanie stwierdzić, czy jest to moje pierwsze anime, ale z pewnością stoi na pierwszym miejscu w kwestii zapadnięcia mi w pamięci. Poruszające i odblokowujące pewien pierwiastek w człowieku, który już później z oglądającym idzie przez resztę życia (dla zaskoczonych tym wpisem jestem w stanie sprawę ukazać nieco jaśniej) :>

Interesujący, musowy tytuł dla niemalże każdego, choć sam oceniam je na 9,5/10. Najlepszy dowód na to, że taka koncepcja anime jest tym czymś, a nie puste kadry rzucane na skąpe stroje animowanych dziewcząt (choć osobiście z tym walczyć nie zamierzam :D). Majstersztyk

„Trylogię'' oglądałam w kolejności Clannad, Air, Kanon. Clannad zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie, chociaż wiele specyficznych elementów wydawało mi się zbyt absurdalne. Air zanudził mnie na śmierć i nie wzbudził żadnych głębszych emocji. Kanon postawię na tym samym poziomie co Clannad. Ponieważ tamto anime oglądałam jako pierwsze wiedziałam mniej więcej czego się spodziewać. Początkowo sądziłam, że te dwa anime będą bardzo do siebie podobne, jednak z czasem oglądania widać, że te historie są tak naprawdę bardzo odrębne, a z kolei postaci chociaż wyglądają niekiedy bardzo podobnie, mają zupełnie inne charaktery. Chociaż widać podobieństwa np.  kliknij: ukryte  śpiączka Fuko i Ayu. I tak, wiem, że to Clannad powstał później, ale ciężko odpędzić się od wrażenia, gdzie wcześniej się coś widziało.
Podsumowując- nie nudzi, jest miłe, przyjemne, nie aż tak dramatyczne jak Clannad ( kliknij: ukryte  bo wokół Yuichi'ego ciągle dzieją się cuda:)), ale potrafi wzruszyć.
8/10.

Kanon był jednym z zestawu pierwszych anime(po Ranma 1/2)oglądałem go na wbijam­‑serwer ciągle żyje a minęło z~6 lat.
Naprawdę mnie zachwycił­‑ładne projekty postaci,szata graficzna i żywy drugi plan!
Ale jego magię poznaję teraz kiedy robię sobie powtórkę­‑przypomniały mi się czasy kiedy nie byłem tak zatruty.Dzisiejsze produkcje do pięt nie dorastają Kanonowi­‑no może kinówka Haruhi i Eiga.
Zauważyłem też że lata oglądania anime mnie uwrażliwiły­‑przy niektórych scenach zbierało mi się na płacz,czego za pierwszym razem nie było.
Anime wyróżnia się też bohaterami­‑szczególnie main hero często porównywany do Kyona,ale w przeciwieństwie do Smitha Yuichi ma „jaja”(konjo XD),mają tez inne seiyuu.
Historia ma tylko jeden słaby punkt­‑spójność.
Pisze nieskładnie psia mać,ale to nie moja wina.Gorąco zachęcam do obejrzenia­‑najlepiej jest jak go oglądają osoby dopiero wkraczające w świat anime.

Pewnie nie będę oryginalny jak to powiem, ale ja również obejrzałem clannad przed kanon'em, jednak w tym co chce napisać, nie ma to chyba większego znaczenia.

Serie ogólnie oceniam na 6,5/10
+ Plusem na pewno jest grafika, ścieżka dźwiękowa, troche humoru, ładna śnieżna sceneria i w miare fabuła, pomimo całego idiotyzmu postaci, o czym opowiem niżej

- Minusem za to są prawie wszyscy bohaterowie. No na serio, z początku anime zapowiadało się na całkiem naturalną serię, a  kliknij: ukryte  mi tu naglę wychodzą jakieś nienormalne dziewczynki, gdzie jedna jest „reinkarnacją lisa”, druga chodzącym duchem, trzecia jakimś przyjacielem lisa, czwarta (ta z mieczem) to normalnie chyba z x­‑man'ów wzięta, piąta to ponoć umierająca, a „biega” po świecie jak gdyby nigdy nic.
Chyba tylko Nayuki i Sayuri były tutaj w miarę normalne. Co do Yuichi i Jun'a to mam pewne wątpliwości.
Do tego Ludzie twierdzą, że to anime wzruszą, a to jest tak wzruszające jak przypalone kotlety na talerzu


IMO Kanon to prototyp Clannad'u (i chyba się nie mylę, bo obydwa anime były w oryginale visual novelką od KEY) i właśnie za to mu dziękuje, bo gdyby nie on, to być może moje ulubione anime nigdy by nie powstało :D

już mnie tym wkurzacie. Powiem raz i nie będę powtarzać. KANO BYŁO PRZED CLANNAD!

Najpierw obejrzałem „Clannad”. Gdybym tego nie zrobił, prawdopodobnie oceniłbym tą serię troszkę lepiej.

Wyraźnie w oczy rzuciła się wtórność charakterów postaci. Główny bohater, jego przyjaciel oraz dziewczęta mają osobowości właściwie identyczne co do swoich odpowiedników w „Clannad”. Tyle że w tamtej serii wyszło to nieźle, natomiast tu.. nie trafiło to do mnie.

Pełno nadnaturalnych wyjaśnień, dziewczęta, które starano się uczynić ciekawymi, a wyszło jak zawsze, czyli nijak. Typowy haremik rodem z visual novel. Wszystkie słodkie, wielkookie i CIERPIĄCE.
Nie, nie i jeszcze raz nie.

Żadna z przedstawionych historii do mnie nie trafiła, były zbyt nastawione na efekt, czyli wzruszenie u widza. Nie wzruszyłem się, przeszedłem obok wszystkich zupełnie obojętnie. Co więc poczułem? Usilne starania twórców, by seria wypadła wiarygodnie i widz uronił trochę płynu z chlorkiem sodu.

Nie polecam.

„Kanon” to ostatnia produkcja KEY'a z trylogii pór roku, którą obejrzałam. I tak, jak np. „Air” mnie zirytował, „Clannad” doprowadził do łez, tak „Kanon”... Sprawił, że po raz pierwszy po obejrzeniu anime czułam się skołowana. Wprawdzie urzekła mnie grafika i ścieżka dźwiękowa, ale niektóre z pozostałych rzeczy już tak nie zachwycają.
SPOJLER!!! SPOJLER!!! SPOJLER!!! SPOJLER!!!
 kliknij: ukryte  Po pierwsze – bohaterowie. I tutaj największe gromy polecą w stronę Makoto. Co to w ogóle miało być?!Wita go po latach stwierdzeniem, że nie wie, kim on jest, ale go nienawidzi, a jakiś czas później chce się z nim hajtać? Historia strasznie naciągana, moim zdaniem ta bohaterka zabrała czas antenowy bardziej moim zdaniem wartościowym postaciom, jak np. Mai. Tę ostatnią polubiłam chyba najbardziej z całego haremu. Walcząca z demonami zaginiona siostra bliźniaczka Konaty z „Lucky Star” i/lub Shany z „Shakugan no Shana” była wg mnie fascynującą postacią i gdybym miała odpowiedzieć, którą dziewczynę wybrałabym głównemu bohaterowi na partnerkę, bez wahania wskazałabym właśnie Mai.
Główna bohaterka, właśnie. Chryste panie. Czy tylko ja zauważyłam, że w pewnym momencie wszystkie trzy główne bohaterki każdej z części trylogii robią się do siebie podobne? No cóż, wygląd to najmniejsze, co mi w niej przeszkadzało.
Podobał mi się motyw w historii tej dziewczyny, ten, który ją upodabnia do jednej z postaci z „Clannad”. Jednakże, tutaj jest on według mnie naciągany, że mało nie pęka. Że niby wszyscy dookoła głównego bohatera mieli takie same zwidy jak on? Że niby nawet Mai, która ma silną intuicję, nie wyczuła w niej nic podejrzanego? Oh, God. Dobra, dosyć tego. Wylałam z siebie niesamowitą ilość jadu. Życzę miłej nocy!

Do Kanona podchodziłam ze sporym dystansem.Oglądałam Air i Clannad i żadne z nich nie zrobiło na mnie dużego wrażenia (Clannaduwprost nie cierpię),ale tutaj spotkała mnie niespodzianka :naprawdę mi się podobało.
Bohaterowie,pomimo,że szablonowi byli naprawdę przemili.Najbardziej polubiłam Nayuki (ciągle zaspana, chodząca po domu jak ćma i do tego jej obsesja na punkcie kotów…słodziutka była :D),Ayu również była sympatyczna,te jej inteligentne kłótnie z Yuuichim.Sam Yuuichi był świetny – upodobnienie go do Kyona z Suzumiya Haruhi no Yuuutsu było strzałem w dziesiątkę.Tak świetnie wykreowanego bohatera w anime nie widziałam już od dawna.
Podobało mi się,że wszystko działo się w zimę.Uwielbiam tę porę roku więc skoro za oknem brakuje śniegu to chociaż mogłam popatrzeć jak w Kanonie bohaterowie brodzą w nim aż po kolana ;)
Do kreski nigdy się nie przekonam.Nie lubię stylu „rysowania” Keya i nigdy nie polubię,więc akurat na to tak dużej uwagi nie zwracałam (najbardziej przerażają mnie Key'owskie nisko osadzone,gigantyczne oczy…i wymyślne fryzury,jak np.włosy Nayuki.)
Ale czym twórcy spaprali Kanona? Tak! Wątkiem Mai i Shiori.O ile ta pierwsza jeszcze jakąś rolę odegrała w fabule (no sorry, kliknij: ukryte  czy to nie ona przypadkiem w pewnym stopniu przyczyniła się do ozdrowienia Ayu?) to Shiori była tylko zbędnym dodatkiem.Okropnie mnie wkurzała. kliknij: ukryte  Przyłaziła pod tą szkołę,stała i stała i stała…a niby taka chora.Jeszcze te randkowanie z Yuuichim i całus przy fontannie.Na co ona liczyła? Z drugiej strony Yuuichi też mógł się trochę opamiętać.Niby zakochany w Ayu,a za innymi laskami to lata i obiecuje spotkania.
Moim zdaniem anime byłoby ciekawsze i przyjemniejsze gdyby przynajmniej wątek Shiori zostałby pominięty.Całą jej historię obejrzałam tak przynudzona,że skakałam z radości gdy wreszcie  kliknij: ukryte  powiedziała „żegnaj” Yuuichi,a właściwie to napisała
W Kanonie pełno było absurdalnych wątków,które jednak nie wpłynęły na obniżenie mojej oceny  kliknij: ukryte  np.to,że pomimo zimy i mrozu wszyscy chodzili bez czapek,rękawic i kurtek (Nayuki),kto w środku zimy organizuje maraton (w którym biegła Nayuki),tajemnicza choroba Shiori i ustalenie dokładnej długości życia biedaczki (do 16 urodzin,tak?),lepienie bałwana bez rękawic czy jedzenie lodów na dworze,dziewczyna unikająca swojej siostry bo ta jest chora,a fakt,że mała Ayu wspięła się na tak wysokie drzewo? Jak ona to w ogóle zrobiła? Przecież tam nie było nawet się o co złpać…czemu nie poznaliśmy rodziców Yuunichego? Przecież po wypadku Akiko mówił do lekarza,że jego rodzice nie długo przyjadą.. Takich zagadek jest dużo dużo więcej…wiem nie powinnam zwracać uwagi na takie niedociągnięcia,ale nie mogłam się powstrzymać.

Ogólnie to seria naprawdę mi się podobała.Polecam każdemu kto miał uraz do Clannada czy Air bo akurat ta seria może okazać się przełomowa.
Moja ocena – 9.Byłaby 10 gdyby nie wątek Shiori.

oglądałem to zaraz po Air i bałem się że znowu będzie kliknij: ukryte  Dołująca końcówka ale na szczęście doczekałem się zadowalającego Happy Endu w którym wszyscy żyją
Wszystkie Dziewoja po prostu Kawaii aż chciało by się je zabrać do domu(odezwał się mnie syndrom Reny;)a Yuichi chwilami nawet przebija Kyona

Jeden, jedyny spory minus tego anime to fatalne wyglądy twarzy kilku bohaterów. Do reszty się nie czepiam, bo było wmiarę ok.

Kanon jest świetny <3. Piękna kreska, OP znam całe 6 min po polsku na pamięć i urzekająca historia, szczególnie mojej ukochanej Ayu <3.

Brak mi słow żeby opisać jakie to anime jest wyjątkowe. Oglądałam całą trylogię (Air, Clannad, Kanon). Wszystkie mnie urzekły, jednak Kanon szczególnie zostanie przeze mnie zapamiętany :) Sam głowny bohater jest po prostu świetny, a w anime zostaje pokazana historia każdej z dziewczyn :D Naprawdę wciągająca i wzruszająca seria ;) Oglądałam to 4 lata temu, ale jest jedym z moich ulubionych anime, które obejrzałam (a obejrzałam ich naprawdę wieeele).
Ma urzekający klimat może też dlatego, że jest jednym z mniej licznych anime, gdzie przez całą serię trwa zima :)
Żeby nie przedłużać powiem krótko… GORĄCO POLECAM!

Kreska przepiękna, postacie bardzo ciekawe <szczególnie Ayu której jestem wierną fanką> historie przedstawione są bardzo ckliwe i poruszające . Anime obejrzałam w jeden dzień co dowodzi jego znakomitości ;).

Jak dla mnie kreska jest nie do zaakceptowania.Już te Clannadowe buźki(Clannad za nie zjechałem między innymi) lekko mnie irytowały(podobny styl)ale TO sprawiło że po 1 minucie wyłączyłem.Zdecydowanie odradzam osobom którym zależy na oprawie wizualnej(szczególnie kreski która cechuje się oczami na pół twarzy albo i wiecej)No chyba że ktoś jest fanem ludzi UFO.To oczywiście tylko moja osobista opinia.

Dla mnie Kanon 2006 nie jest może najlepszym tytułem,ale też nie najgorszym.Co prawda jeszcze go nie skończyłam,bo w pewnym momencie po prostu mi się znudziło,ale nie powiem,że jest złe.

Ktoś napisał, ze anime jest nielogiczne, bo nie wiadomo dlaczego wszyscy o tym zapominają – to wszystko jest wyjasnione na końcu..
co do pominięcia wątku z liskiem i mai tez nie rozumiem tego komentarza;p mnie osobiscie oba wątki bardzo się podobały.

Pierwsze kilka odcinków nudziło mnie i oglądałam tylko jako anime dla zabicia czasu, przyjemną rozrywkę:) Kiedy wszystko zaczęło powoli się wyjaśniac i historia kazdej bohaterki zostala osobno pokazana, wciągnęłam się w to niesamowicie i po skoczeniu goraco polecam:) Wszystkie rozwiązania są nieprzewidywalne.
Grafika całkiem dobra, chociaz te ogromne oczy czasem wyglądały dziwnie xd.
8/10

troche humoru, troche dramatu. były chwile w których szczerze się śmiałam, uroniłam też nie jedną łzę. idealne anime jak dla mnie. niezwykle nastrojowe. i co również jest ważne, doskonała kreska, dbałość o detale. zdecydowanie POLECAM!

Pierwsza pozycja ze ,,świętaj trójcy” i chyba najlepsza.
Co do bochaterów: Yuuichi­‑Całkiem spoko, ale
wkórzyło mnie to że po tem zapomniał totalnie o
Makoto >.< I Do tego ta Ayu =.= nie cierpię jej >.<
Najlepsza chyba May o.O niewiem czemu ale mi się podobała..
werdykt­‑10/10 xD

Co tu dużo gadać, jeśli to jest szczyt możliwości jeśli chodzi o dramat anime, to chyba powinienem wrócić do komedii :[ No ale jestem tak zły i zawiedziony, że wyrzucę z siebie trochę jadu, może trochę mi ulży. Nie chce mi się bawić i zastanawiać co jest spoilerem, a co nie, więc może po prostu ukryję wszystko (jakby co jest też kilka spoilerów do Clannad, żeby nikt później nie narzekał, że nie wiedział).

 kliknij: ukryte  No dobra, może zacznijmy od najistotniejszych elementów tej serii, czyli postaci i ich dramatów:

Yuichi Aizawa, czyli jedyny (istotny) mężczyzna, przywódca naszego małego haremu. W sumie jest raczej w porządku, z tym, że denerwowało mnie, że tak jakby 'skakał z kwiatka na kwiatek'. Przez większość serii wyglądało to mniej więcej tak, że przyklejał się do jednej dziewczyny, poświęcał jej większość uwagi, po czym się odklejał i całkowicie o niej zapominał. Nie odwiedzał w szpitalu Mai i Sayuri, nie próbował się dowiedzieć co z Shiori, o Makoto też najwyraźniej szybko zapomniał. A najbardziej wkurzające było to, że choć przez 2/3 serii traktował Ayu 'normalnie' to nagle stwierdził, że jest w niej bezgranicznie zakochany. Rozumiem, że może to trochę przez to, że wróciło mu część wspomnień z dzieciństwa, ale tak czy inaczej było to niemożebnie naciągane :/

Ayu Tsukimiya, czyli dziewczyna – projekcja astralna. W zasadzie była całkiem fajna jako 'człowiek', to znaczy zanim seria przeszła do jej historii. Była dziecinna, ale to sprawiało tylko, że była bardziej urocza ;) Niestety kompletnie nie widzę jej jako 'główną bohaterkę' i dziewczynę, w której Yuichi się zakochał. Jest po prostu zbyt dziecinna :/ No ale gdyby na tym się skończyło to nie byłoby jeszcze tak źle… ale ta projekcja astralna… :/ Prawdę mówiąc oglądałem wcześniej Clannad i dość szybko domyśliłem się, że Ayu jest bardzo podobna do tamtejszej Fuko. Wprawdzie historia Fuko była jeszcze bardziej naciągana, ale w przypadku Ayu też jest strasznie dużo niedopowiedzień. Na przykład co niby robiła w czasie, gdy ponoć chodziła do szkoły? Sama tego nawet nie wiedziała? Nie, nie będę nad tym się zastanawiać, to zbyt absurdalne, nawet jeśli brać pod uwagę, że jest to świat przepełniony elementami nadprzyrodzonymi. Na koniec dodam jeszcze, że jej dziecinność strasznie kontrastowała z rolą poważnej narratorki 'ze snów'.

Nayuki Minase, czyli chyba jedyna postać, która naprawdę przypadła mi do gustu. Była naprawdę urocza, typ starszej siostry ;) Jej historia była najbardziej sensowna, choć tylko słabo zaznaczona. No i naprawdę cieszę się, że jednak postanowiono nie iść głębiej w wątek romansu między nią a Yuichim. Mała dziewczynka, która kochała się w swoim kuzynie i któremu miała coś za złe jest 'miła'. Prawie dorosła dziewczyna kochająca się w swoim kuzynie zahacza już o perwersję ;)

Makoto Sawatari, czyli antropomorficzny lis. Nie przypadła mi do gustu. Gdy jeszcze umiała mówić była przez większość czasu zachowywała się jak nieodpowiedzialna, złośliwa gówniara :[ Pod koniec wątku jej charakter trochę się wyprostował, ale niedługo po tym przestała umieć mówić. Motyw dziewczyny, która niedługo umrze, słabnąca z każdym dniem jest w rzeczy samej smutny i wzruszający. Niestety będąc pod koniec kimś o wyglądzie człowieka i psychice psiaka nie łapie się pod wyżej wspomniany motyw. Po prostu jak wzruszać się, widząc jęczącą i popiskującą dziewczynę :/

Shiori Misaka, czyli dziewczyna na baterie. W zasadzie drugie podejście do motywu dziewczyny, która niedługo umrze. Lepsze niż w przypadku Makoto, ale również spalone :/ Wzruszające byłoby widzieć jak słabnie z dnia na dzień zbliżając się do dnia, w którym miałaby umrzeć. Zamiast tego widzimy ją w zasadzie przez cały czas w pełni zdrowia, jedzącą lody na kilkustopniowym mrozie -.- Nie przypominam sobie, by chociaż raz zasłabła, czy się zmęczyła. Co to niby za śmiertelna choroba, której nie da się wyleczyć, a która nie daje żadnych objawów? W rzeczy samej wygląda to tak, jakby rzeczywiście działała na baterie – dopóki mają jeszcze w sobie trochę mocy, Shiori działa normalnie, ale lekarze stwierdzili, że prawdopodobnie za tydzień baterie się wyczerpią i wtedy Shiori umrze -.- I naprawdę szkoda tych baterii, bo poza tym wątek Shiori był całkiem sensowny i mógł być naprawdę wyciskający łzy.

Mai Kawasumi , czyli łowca stworzonych przez siebie demonów. W sumie ona sama nie przypadła mi do gustu (miałem nadzieję, że ostatecznie choć trochę się otworzy), to jednak wątek jej i Sayuri był całkiem ciekawy – gdy już mój umysł zaakceptował to, że po szkole latają demony, a sama szkoła nie jest na noc w ogóle zamykana czy strzeżona, oczywiście. Problem polegał jednak na tym, że nie był on dla mnie specjalnie wzruszający, a to przecież miał być dramat.

To tyle indywidualnie o bohaterach. Jeśli chodzi o grafikę to była naprawdę bardzo przyjemna i nie mam jej raczej nic do zarzucenia, za to muzyka mnie mocno zawiodła. Mam wrażenie, że było jej niewiele i była raczej niezauważalna, a przecież to przede wszystkim muzyka powinna budować klimat i w połączeniu z smutnym nastrojem i wzruszającymi monologami wyciskać łzy z oczu. W tej serii oprawa muzyczna po prostu nie spełniła swojego zadania.

Może jakieś końcowe wnioski i spostrzeżenie. Tak jak na początku wspomniałem dość mocno się zawiodłem na tej serii, szczególnie jeśli brać pod uwagę jak jest przez wiele osób wychwalana. Była po prostu średnia. Dramaty bohaterów były w większości zbyt naciągane i ufantastycznione by mogły wzruszyć. Zakończenie też bardzo mi się nie podobało. Wyglądało to trochę, jakby reżyser postanowił po kolei kosić wszystkie bohaterki, by na koniec stwierdzić, że to jednak zbyt przygnębiające, więc w ostatnim odcinku wszystkie 'postawił na nogi' mówiąc, że to był cud :/

I na koniec jeszcze aby nikt nie rzucał mi tekstów, że po prostu nie lubię dramatów. Oglądałem Clannada i ostro się popłakałem gdy umarła Nagisa i Ushio. Wiele łez wycisnęły ze mnie takie serie jak NHK ni Youkuso czy Onegai Twins. Bardzo mile spędziłem czas przy takich anime jak Aria, Mushishi czy Byousoku 5 cm, które z wartką akcją nie mają nic wspólnego. Ale w Kanon nie widzę żadnej wspaniałości. Jest po prostu zbyt naciągane i niedopracowane.

6/10

Jedno z moich ulubionych anime, każdy odcinek dostarczał mi sporo emocji. Jedyne anime, które doprowadziło mnie do łez. Ba, płakałam jak bóbr. Nie raz.

Kanon jest w piątce moich ul. anime :)
Po obejrzeniu byłem  kliknij: ukryte  w szoku – nie do końca rozumiem o co w tym chodziło – nagle Ayu w szpitalu – ta historia to w jego głowie powstała ?

10/10 – nic dodać nic ująć chociaż przez pierwsze 6­‑7 odc nic się specjalnie nie działo jak kojarzę lecz naprawdę polecam ponieważ jest to anime tak dobre jak angel beats czy clannad itp. :)

Nie dam rady tego obejrzeć. Oczy głównych bohaterek są strasznie duże, a ja nie lubię tego w anime. Na dodatek, kiedy to oglądam, zalewa mnie słodyczą. Zdecydowanie pozycja nie dla mnie. Oceniać nie będę, bo nie dotrwałem do końca.

To anime było po prostu masakrycznie NUDNE. Zero napięcia, zero zaskoczenia, nic tylko utarte schematy. Dramat to to był. Dla widza. Przetrwałam ponad połowę. I powiedziałam basta. Już nawet ten przedramatyzowany Clannad był lepszy. Lubię dramaty. Urzekły mnie tytuły jak „Elfen Lied” czy serial „Koizora” z Seto Kojim. Ale tego nie pomlecam.

Doskonale anime;) obejrzalem wczesniej i clannad, i air, i obie czesci tale of me*o*ies, tsukishime i pare innych, i nie zamierzam ich do siebie porownywac. Kazda z nich jest opowiescia zamknieta sama w sobie, jezeli istenija jakies swiadome zapozyczenia to nie przeszkadzaly mi one w odbiorze filmu, ale ja nie szukam ich na sile – nie da sie zrobic filmu, ktory nie ma podobnych elementow do jakiegokolwiek innego. Wydaje mi sie, ze ten akurat film stoi najwyzej z podobnych serii, byc moze dlatego, ze glowny bohater to chyba jedyna meska postac 'z jajami'. Pozartuje, da w leb, nie jest jakims pokreconym emo i zachowuje sie wyjatkowo dojrzale. Naprawde, jego charakter wyjatkowo sie wyroznia na tle innych bohaterow podbnych opowiesci. Jego brak wspomnien wkurza na poczatku, ale potem chyba jest dobrze wytlumaczony  kliknij: ukryte  po takiej traumie, gdzie, jako dziecko, byl przekonany ze jego przyjaciolka zginela, mozna sobie to spokojnie wytlumaczyc. Odcial sie od wspomnien i zamknal je gleboko. chociaz fakt, ze reszta ludzi nic mu specjalnie nie mowi o tych zamierzchlych czasach jest dziwny. Matka nuyiko (?) wspomniala nawet o drzewie, wiec znala historie ayu, i nic nie zrobila z dziewczyna, ktora nie chodzi do szkoly, i ktora sie przedstawila jej tak calkowicie? male bledy, ale nie zmieniaja calosci.
Jest to jedne z najlepszych anime do tej pory, i zaluje jedynie, ze ilosc podobnych filmow, ktorych nie obejrzalem, wciaz sie zmniejsza.

Nim rozpoczęły się tegoroczne ferie zimowe, zaplanowałem sobie co będę podczas nich robił. W skrzętnie dopracowanym harmonogramie zajęć nie mogło zabraknąć miejsca na Kanona. Nie było by w tym nic szczególnego, gdyby nie fakt, że obejrzałem go po raz trzeci i dokładnie o tym samym czasie co w poprzednich latach. Ktoś zada pytanie- czy się nie znudziłem ? Otóż nie, a powiem nawet więcej, za każdym kolejnym razem wrażenie po obejrzeniu jest jeszcze wspanialsze. Na nowo odkrywałem całe bogactwo, skupiając uwagę za każdym razem na innym elemencie, tak, aby żaden szczegół nie uszedł mojej uwadze. Wspomnę tutaj, że obawiałem się z początku, tego iż oprócz smaczków zacznę wyłapywać wady, jednakże obawa ta okazała się bezpodstawna. Kanon zwyczajnie nie posiada słabych stron. Nie wiem czy to anime tylko na mnie tak wpłynęło. Wiele bowiem jest tytułów o bardzo zbliżonych tematyce i wykonaniu, a jednak żaden z nich nie ma '' tego czegoś '' co w moim przekonaniu posiada właśnie Kanon. Biorę za przykład Air, który jest dziełem tych samych twórców, o niemalże identycznym scenariuszu, docenionym przez wytrawnych widzów, a jednak całkowicie do mnie nie przemawiającym.
W czym tkwi fenomen Kanona ? Skąd się bierze te niezwykłe uczucie tuż po obejrzeniu, dla którego nie znajduję innego określenia niżeli tylko- magia. Skąd pochodzi ten nieopisany smak melancholii przemieszanej z radością ? Czy to za sprawą bajkowej zimy i nieustannie opadających płatków śniegu, muzyki, czy tez może samej opowieści opowiedzianej powoli, barwnie, bez troski o szczegóły, jakgdyby pochodziła z dziecięcego snu. Dla mnie Kanon jest dziełem jedynym i niepowtarzalnym. Stawiam go dalece wyżej niżeli wszystkie tytuły pokrewne z którymi dotychczas miałem styczność. W moim przypadku zapadł głęboko w pamięci i daje o sobie przypominać za każdym razem gdy spoglądam na przykryte śniegiem dachy i drzewa. Kto wie, może w przyszłym roku znów po niego sięgnę.

A ja obejrzałem Kanon jak pierwszy z „trylogii” i mnie osobiście powalił na kolana. I owszem zdarzały się słabsze odcinki, nie mniej jednak, nie zaszkodziło to całości.
Jak dla mnie seria, warta polecenia każdemu kto lubi się pośmiać i wzruszyć od czasu do czasu.
W mojej ocenie Kannon to pozycja obowiązkowa, i wciąż na samym szczycie moich ulubionych anime.

Mnie Kanon nie poruszył, po obejrzeniu Air i obu serii Clannada miałem ciągle wrażenie wtórności, że to wszystko już było. Yuuichi jest prawie identyczny jak Tomoya z Clannada, Kitagawa jest niemalże kopią Sunohary. Ayu (Fuuko) jest śpiączce i żyje pod postacią ducha(?). Na dodatek w każdej z tych serii jest jakiś słodziuuuutki zwierzaczek (piesek, świnka, kotek). Z całej „trylogii” najbardziej podobał mi się Air, pewnie dlatego, że oglądałem go na początku. Kanon nie wzbudził już we mnie żadnych emocji i tylko czekałem, kiedy się skończy.

Jeżeli nudzą was haremówki/romanse/dramaty odpuście sobie. To anime jest arcydziełem w tej dziedzinie. Zdecydowanie wole clannada, jednak jak by się kto przyjżał to oba są od jednego producenta…. key

Zatem jeżeli anime z półki clannad / air wam pasują MUSICIE to zobaczyć

Jeżeli ww anime nudzą was…. POMINĄĆ tę pozycję

Dla mnie 8/10

Ogladalem kanona i claneda i kanon zdecydowanie lepszy oby dwie serie mi sie podobaja ale w kanonie jest bardziej wyczuwalny klimat.
Z postaciami roznie chyba bardziej przypadly mi do gustu te z claneda chodz nie wszystkie ale za to historie bohaterow lepiej sa przectawione w kanonie. Oby dwie serie maja plusy i minusy ale za kanonem przemawia wlasnie ten klimat o ktorym wpsomnialem.

Absolutnie genialne anime i bardzo dobre postaci. A o grafice to już nawet nie wspominam, bo to było dzieło sztuki, zwłaszcza te zimowe krajobrazy, które wprost kocham. A co do fabuły, bardzo zgranie łączyła się komedia z dramatem, niemniej tego drugiego chyba więcej. Żadna z tych historii nie była przesadnie oryginalna, niemniej wszystkie zrobiły na mnie wielkie wrażenie i parę razy się popłakałem… Tylko nie bardzo potrafiłem załapać czym w końcu była „młoda” Ayu. No bo ta „Prawdziwa” przez cały ten czas była śpiączce, więc wersja młoda to swego rodzaju dych? Projekcja umysłowa? A może tak jak sugerowała Shiroyi, cała ta historia była tylko snem, chorej dziewczyny? I tak na koniec, ciekawe z czego u licha był zrobiony słynny dżem?

Kreska zabija ... :S

Nie wiem czym autor sie tak zachwycał , dla mnie to kolejne anime troszeczke więcej niż średnie.
Stosowana jako środek nasenny może i dostała by taką ocene,ale tak to żadna rewelacja ;O

Wszystko zostało już powiedziane ;D

Brawo bije temu w czyim umyśle zrodziła się myśl stworzenia Kanon'a. Owacje na stojąco dostanie również ten , który wpadł na pomysł remake'u. Seria jest wręcz świetna i znajduje się w mojej ścisłej czołówce Anime wartych świeczki. Kreska , fabuła i muzyka „trzymają fason”. Brawo to nie jest seria pod publiczkę. Jeśli lubicie niebanalne anime – to jest pozycja obowiązkowa.

Radze odpuscic sobie watek liska i demon huntera bo to totalna porazka i obejzec kilka pierwszych odcinkow a pozniej przejsc na koniec. Ocena za calosc : 6/10 , bez w.w odcinkow 8/10

Trudno mi powiedzieć, dlaczego jest dla mnie to anime takie wyjątkowe… Może ze względu na mój „absolutny ideał kobiecości” w postaci wiecznie śpiącej Nayuki (utożsamiam się z nią), a może przez pokazanie Głównego bohatera jako zwykłego gościa, do którego lgną „osobliwe” dziewczyny i za bardzo nie wie, jak sobie poradzić.
Kreska niezwykle przypadła mi do gustu:
10/10

Odpadlem po 3 odcinkach…

W tym anime nie ma nic ciekawego, denerwuja tylko paskudnie narysowane postacie kobiet (kwadraty). Zupelnie nielogiczne anime – jakim cudem wszyscy maja nagle amnezje… bez sens.

Świetne anime, jedno z lepszych, poza tym Kyoto Animation(lubię każde anime tego studia. Fabuła wciągająca, losy poruszające, kreska ładna, z dbałością o szczegóły, bez luk w fabule, niedopowiedzianych kwestii, prawie ideał, jednak zaskoczył, i to negatywnie mnie ostatni epizod, miałem nadzieję na negatywne zakończenie, tak bosko zrobione jak w  kliknij: ukryte  Air'rze, które trzyma jeszcze długo z myślą dlaczego tak się stało, bo przecież mogło się dobrze skończyć, i to jest świetne, tu nie jest to tak fajnie, emocjonalnie zrobione  kliknij: ukryte  bo taka seria cudów, gdzie tylko tak naprawdę Makoto(chodź i tak nie do końca, bo przecież już pod koniec się pojawia ta „druga” Makoto, myślę, że przecież to nie ta sama, bo ona poza breloczkiem na kluczu i tych bułkach nie ma nic wspólnego z tą poprzednią, a raczej wolę tak myśleć, bo co ma lisica do jakiejś laski którą poznał w dzieciństwie)nie zostaje cudownie uzdrowiona. Naprawdę liczyłem na mniej „cudowne” zakończenie, poza tym 10.

To po prostu trzeba obejrzeć, oczywiscie pozycja wymagająca, emocjonalna i do tego z piękną kreską. Pozycja obowiazkowa.

hmmm ... mimo, iż wydawało mi sie, że jest to świetne anime, które zawiera wiele wspaniałych histori i potrafiło mnie nawet wzruszyć to nie mogę go dobrze ocenić . Dlaczego ? Chyba dlatego, że odniosłem po obejrzeniu całej seri pewne bardzo dziwne wrażenie . A mianowicie :  kliknij: ukryte  czy głowny bohater tego anime nie okazał się przpadkiem w efekcie strasznie bezduszny i egoistyczny ? Czy tylko mi sie wydaję, iż gdy ktoś pod wpływem jednej bohaterki całkowicie zapomina o reszcie to coś tutaj jest nie tak ? A mianowicie dziewczynie, która umarła, którą podobno kochał i niby wziął z nią ślub, dwóch przyjaciólkach leżacych w szpitalu, umierającej ciotce, umierającej przyjaciółce i kuzynce którą podobno też bardzo sobie cenił ... nie wiem jak wam ale mi się to wydaje poprostu nieco chore ;/

Ukryto spoiler. Moderacja

Znawcą nie jestem, wielu anime w życiu nie widziałem, a to jest właściwie moim pierwszym dramatem bez elementów przemocy. Gdyby ktoś teraz poprosił mnie o opisanie Kanona dwoma słowami, powiedziałbym „chore jazdy”. Gdybym miał go opisać jednym słowem, użyłbym raczej „przepiękne”!
Historia jest bardzo wyraźna i wciągająca, pomimo tego, że część wątków następuje kolejno po sobie bez całkowitego przenikania się w czasie (co jednak tworzy serię bardziej klarowną). I chociaż momentami można przypuszczać co się dalej stanie, to jednak 3­‑4 ostatnie odcinki wbijają w fotel, a wyjaśnienie całej opowieści wręcz zgniata!
Nie wypłaczecie przy Kanonie całego kartonu chusteczek, ale możliwe, że rękaw na otarcie łezki się przyda.

Może nie jest to wyjątkowo głębokie anime i może lekko kiczowate, ale za to bardzo wzruszające i ciepłe. I ma za to u mnie 10/10. NA pewno trzyma klimat i poziom z Air, a może jest nawet lepsze.

Przez masę pochlebnych opinii dla tej serii postanowiłem się z nią zapoznać. mam za sobą już 15 odcinków i nie potrafię pojąć co jest w niej dobrego? Kreska ładna ale to dla mnie trochę za mało. Ślamazarne tempo akcji przez co wieje nudą, wszystkie postaci są irytujące przez co nie da się do nich przywiązać, masa debilnych pomysłów. Najgorsze jest to że serię ogląda się całkowicie obojętnie- smutne momenty nie smucą a wesołe nie śmieszą. Obejrzę ją do końca i może zmienię zdanie jeśli czymś mnie Kanon pozytywnie zaskoczy ale jak na razie nędza :/

Dla miłośników romansów pozycja obowiązkowa:)

Sięgnołem po Kanon z nódów czekając na nowe epki CodeGeass:R2.Z początku myślałem że to kolejne „romansidło” dla dziewczyn w różowych ubrankach.Jednak zmieniłem zdanie już po 1 odcinku.Anime ma niesamowitą grafikę,wspaniałą muzykę i jest dopieszczone pod każdym wzgledem.Niesamowicie wciągająca fabuła pozostawia nutę tajemnicy nawet po ostatniim odcinku.Jest to jednocześnie najsmutniejsze anime jakie wyszło do tej pory.Jedynym minusem(a może jeszcze jednym plusem) jest właśnie zakończenie.Nie do kończa pozostaje wyjaśnione czy to tylko sen Ayu?Czy może sen Aizawy?A moze wszystko On sam sobie wymyślił w szalenstwie?Dobrze by było gdyby np: w Oav odpowiedziano dokładniej co tak naprawdę się działo.Polecam to anime wszystkim któży mają ochotę na coś więcej niż płytkie anime:)

Właśnie skończyłem oglądać to Anime i nie mogę się otrząsnąć z wrażenia.
Zaczynając oglądać pierwszy odc. Myślałem ze nie przypadnie mi ono do gustu, lecz myliłem się fabuła jest tak wciągająca że chce się oglądać dalej. Dramatyczne sytuacje pewnie nie jednemu wycisną łzy z oczu, ale seria posiada tez wiele bardzo zabawnych momentów a duży wpływ ma na to sam Yuuichi który jest chyba najbardziej normalnym gościem ze wszystkich haremówek jakie widziałem. Z dziewcząt najbardziej przypadły mi do gustu Ayu Mai i Nayuki. Grafika po prostu cudna. Na temat poszczególnych wątków nie ma się co wypowiadać. Bo nie wiem ile bym musiał o tym pisać:p.
Zachęcam a raczej nalegam do oglądania tego Anime.

Anime jest niezłe ,chodz czasami mialem zdanie ze autorzy kanona chca sie znecac nad widzami prezentujac tragedie za tragedia ,lecz warto czekac na zakonczenie bo jest ładne polecam

No i w końcu wypowiem się w komentarzu. Dawno tego nie robiłam, ale chyba nie wyszłam z wprawy.

Więc od czego by tu zacząć? Bohaterowie. Naprawdę rewelacyjni. Yuuichi bardzo mi się spodobał i mogę go zaliczych do mojego TOP 10. To głównie dzięki niemu śmiałam się przy tej serii jak przy mało której. Mimo, że to dramat do humor jest tu naprawdę przedni i nie raz śmiałam się w głos.
Jeśli chodzi o dziewczęta. Na początku irytowały mnie Akiko i Shiori. Później to wrażenie mineło i polubiłam je. Przejmowałam się ich problemami i przeżywałam wszystko co działo się z nimi na ekranie.
Nayuki, Ayu, Mai, Sayuri – te od razu zyskały moją sympatię i im dalej oglądałam tym bardziej je lubiłam. Ich hitorie mną poruszyły i nie mam zastrzeżeń co do ich rozwiązania. Ale o tym szerzej za chwilę.
Makoto. Ta mnie od początku wkurzała. Głupi bachor, któremu wszystko wolno. Irytowała mnie strasznie swoją głupotą, ignorancją i dziecinnością. Yuuichi chciał ją wyprowadzić na ludzi, ale niestety niezbyt to mu się udało, choć ma u mnie plusa za chęci.  kliknij: ukryte  Dopiero gdy Makoto upodobniła się do dziecka autystycznego, to byłam skłonna ją oglądać. Irytowało mnie trochę, że poświęcają jej tyle czasu, ale już to przebolałam. No i naprawdę fajnie i zgrabnie rozwiązali jej wątek.

Muzyka. Piękna. Rozpływam się za każdym razem, gdy ją słyszę. To co leci w tle to poezja wręcz. Opening wspaniały, ending o dziwo przypadł mi do gustu, a wersja Last Regrets z 23 odcinka jest jedną z pieknięjszych piosenek jakich słyszałam. Głos tej kobiety brzmi przecudnie, jakby sam anioł śpiewał.

Grafika jest niesamowita. Na te krajobrazy mogłabym wiecznie patrzeć. Zachody słońca, ośnieżone i nocne miasto… Dzieła sztuki wręcz. Animacje też dopieszczone, zwłaszcza spadającego śniegu czy nawet samych poruszająch się postaci.

Fabuła jest spójna, wszytsko łączy się w zwartą całość, każde wydarzenie czy wątek zostaje rozwiązany. Co do Ayu. Ja wszystko zrozumiałam.  kliknij: ukryte  Ayu była w śpiączce i jej silne pragnienie zmaterializowało jej duszę. Gdy jednak odkryła prawdę, nie mogła już utrzymać ciała, dlatego musiała odejść i czekać, aż Yuuichi ją odnajdzie. Jeszcze chwilka o zakończeniu. Bardzo mi się podobało. Bałam się, że ona tak zostanie, ale jednak się obudziła. Kocham happy endy;D

Dla mnie anime jest dobre, gdy zżyję się z bohaterami i razem z nimi mocno przeżywam to co dzieje się na ekranie. No i oczywiści te apsekty o których wspomniałam wcześniej. Kanon spełnił te wymagania wyśmienicie.

mowiac szczerze, pierwsze odcinki troche zrazily mnie do tego anime. bez zadnych emocji ogladalam kolejne ep. ale kiedy fabula zaczynala nabierac tempa i watek z Ayu zaczal sie rozwijac Kanon coraz bardziej mnie wciagal. w efekcie czego ostatnie finalowe odcinki obejrzalam z zapartym tchem:) nie spodziewalam sie takiego toku fabuly, ktora bardzo, bardzo mile mnie zaskoczyla. a samo rozwiazanie wszystkiego bylo naprawde piekne, a moment kiedy Yuichi plakal przy lozku Ayu a potem wiozl ja na wozku potrafil wycisnac lezke;) tak po drobnej kalkulacji Kanon stawiam niestety nizej niz Air i moj ulubiony Clannad. ale ogolnie oceniam ta serie bardzo pozytywnie, w ktorej nie da sie rowniez nie zwrocic uwagi na bardzo nastrojowa i sympatyczna muzyke.nie jest to moj ulubiony typ anime(fantasy rlz:D), ale mozna sie przy tym odprezyc;)

Fanom tego typu anime polecam:)

To anime jest super! Podoba mi się i szkoda że ma tylko 24 odcinków. Polecam każdemu to anime.

To anime wywarło na mnie naprawdę duże wrażenie.Nie spodziewałem się że tak się w nie emocjonalnie zaangażuje.Zawsze stroniłem od płaczliwych anime ale w tym wypadku przekonała mnie znakomita kreska i piękne zimowe scenerie.Opowieśc jest naprawdę wciagająca (chyba że ktos oglądał poprzednią część, czy też grał w grę), postacie bohaterów, mimo, jak wspomniano w recenzji, troche dziecinnego zachowania są naprawdę fajne i sympatyczne.Historia w tym anime jest niezwykle ciekawa.Poznawanie przeszłości bohaterów i odkrywanie ich tajemnic jest bardzo interesujące.Mamy tu dziwne moce, demony i inne rzadko spotykane w takich anime rzeczy.Trzeba też wspomnieć ze „Kanon 2006” jest bardzo wzruszający, nie raz łezka wam się w oku zakręci(no chyba że jesteście macho menami albo twardymi heroinami ale to nie do was jest kierowane to anime)czy też nawet popłyną łzy po policzkach.Polecam oglądanie z dziewczyną lub chłopakiem(ja niestety oglądałem sam ;() i wspólne przeżywanie losów postaci.
Jescze raz goraco polecam i zachęcam do zanużenia się w śnieżno­‑melancholijny świat „Kanona”

V2 vs V1 czyli pojedynek pomiędzy wersjami 2006, a 2002. Co o tym myślicie?
Wg mnie:
2006:
+ dokładniejsze omówienie postaci
+ bardziej ukryty główny wątek i bardziej tajemnicza
+ oprawa graficzna(osobiście nie robi mi to tak wielkiej różnicy)
+/- zmodyfikowane postacie głównie główny bohater, ma nieco inny charakter (nie zbliżona do Kyona z Suzumiya Haruhi no Yuutsu) przez co czasami teksty są jakby momentami nie pasujące
+/- rozdzielenie poszczególnych postaci, przez to trochę bardziej zalatuje to na haremówkę kliknij: ukryte  , bo mamy laskę, żegnamy ją i kolejna i tak w małym kole
 – sinusoidalna przyciągalność widza umacnia wrażenie, że to czysta haremówka, ale to dramat

2002:
 – oprawa graficzna słaba jak na 2002 rok
+/- ilość odcinków, niestety tu przegrywa z 2006 bo tamta ma więcej czasu na poszczególne postaci. Za to niema tutaj wydzielonych osobno momentów dla Pań, dzięki temu niema tu się wrażenia, że „koleś leci na wszystkie”.
+ fabuła bardziej zwarta, nie gubimy głównego wątku, podczas gdy 2006 naprawdę wypada obejrzeć 2 razy.
Co wy sądzicie?
_{info dla moderatora kliknij: ukryte  wiem to nie jest forum, a ja staram się by był to raczej komentarz­‑porównanie niż dyskusja.}

Obejrzałem wszystkie 24 epy i jak podejrzewałem mój poprzedni komentarz trzebaby nieco zmienić (oops brak edit). Kanon jako całość o wiele lepiej się prezentuje głównie ze względu 3 odcinków spajających i ... (no nie, to by był wielki spoiler). Jako odrębne części jest bez ładu  kliknij: ukryte  i taki ma być :), ale niestety trzeba przebrnąć przez sporą ilość odcinków które są typowe  kliknij: ukryte  (wydają się, ale to też spoiler wiec ukryte ^^).
 kliknij: ukryte  Najbardziej męcząca była 'koleżanka z pod szkoły', momentami miałem jest dość, a w odcinkach o niej po prostu marzyłem by już zniknęła.
Podsumowując nie jest to zły tytulik, jest dobry, ale no właśnie ... nie każdy przebrnie przez 24 odcinki by się o tym przekonać. Osobiście uważam, że w tej kategorii Air jest trochę lepsze, może dlatego, że od razu skupia się na jednym wątku.

Dla oglądających: przebrnijcie; wg. mnie warto.

PS.
w 24ep 22:08  kliknij: ukryte  lisek w tle :) – miracle fox :)

Scalono.
Moderacja

Wybrałem chyba najodpowiedniejszą porę na oglądanie Kanona. Zimę miałem zarówno za oknem, jak i na ekranie, co niewątpliwie potęgowało mój nastrój i zachwyt nad tym anime.

Kiedyś myślałem, że jestem całkowicie odporny na romanse, i takie rzeczy zdecydowanie nie są dla mnie. Jednakże pewnego dnia nie wiadomo dlaczego zacząłem oglądać Clannad. To było to. Ale jako, że Clannad jest serią „currently airing”, a ja chciałem więcej i więcej, to cóż miałem począć? Zabrałem się za Kanon 2006. I oznajmiam wszem i wobec – to najpiękniejsze anime, jakie do tej pory widziałem.

W przeszłości nawet nie śniło mi się, że powiem to o romansie, jednak złamałem się. Ale co tam.

Chwile spędzone nad 24 odcinkami Kanona były magiczne. Seria jest olśniewająca. Fabuła wciąga, trzyma w napięciu, aż pałałem się, aby wiedzieć, co dalej. I nawet jeżeli w fabule są dziury, nawet jeżeli coś jest nie w porządku – nic mnie to nie obchodzi. Dla mnie bomba.

Kanon jest również pierwszym anime (ba, jest to druga produkcja wszelkiej maści, która tego dokonała), przy której musiałem powstrzymywać łzy. I to nie jeden raz. To po prostu do mnie trafiło, wczułem się we wszystko, było wspaniale.

Bardzo spodobały mi się łagodne przejścia pomiędzy (jak już wspomniano) „kyonowatym” (czyli jakże genialnym) humorem Yuuichiego a momentami, w których dramat aż wyciekał monitorem. Nie ma tu sztuczności, poganiania, wszystko jest idealne, przepiękne. Aż brak mi epitetów, aby to opisać.

Chyba nie jestem również odporny na słodkie animowane panny, ponieważ cała gromadka kanonowa tak cieszyła moje oczy, tak mnie radowała, że aż oniemywałem. Do teraz chodzę po domu i mówię „Uguu~", czy też „Fight!” [czyt. „fajto!”]. Przecudowne, przecudowne, przecudowne! Ba, jakże mógłbym zapomnieć o głównym bohaterze, który trafia do mojego TOP 3 postaci. Tyle ile na Kanonie nie uśmiałem się jeszcze na żadnym innym anime. Humor jest tu najwyższych lotów. Często musiałem robić pauzę, aby się wyśmiać do woli i niczego nie pominąć. Sam Yuuichi jest świetny, ciepły, opiekuńczy. Gdyby wszyscy główni bohaterzy tacy byli…

Grafika jest obłędna. Całą zimową scenerię, wszystkie postacie, sytuacje oglądałem z opadniętą szczęką. To właśnie grafika nadawała temu wszystkiemu ten jakże magiczny klimat, uguu~, jakże ona była cudowna! Chyba nie przesadzę, jeżeli napiszę, że najcudowniejsza ze wszystkich anime, jakie do tej pory widziałem („5 centimeters per second” nie oglądałem), no, może na równi z Ergo Proxy.

A muzyka? Właśnie moje uszy raczone są utworami z serii. Była zapierająca dech w piersiach. Tak klimatycznych utworów, tak pasujących do danego tytułu nie widziałem jeszcze nigdy. Nigdy. To klasa sama dla siebie. Nic, tylko słuchać i słuchać. Jedynie opening i ending niezbyt mi się podobały, ale co się będę nad tym rozstrząsał?

Kończąc… Oglądać! Oglądać! Oglądać! To jest po prostu boskie. Aż kończą mi się pochwalne określenia w tym tekście, aby nie powtarzać się. Seria jest idealna, perfekcyjna, cudowna. Przez ostatni tydzień (czyli podczas oglądania Kanon) tylko całe dnie czekałem, aż wieczorem, kiedy się ściemni, usiądę z herbatą i zanurzę się w ten przepiękny świat. Świat Kanona.

10/10

Kannon '06 jest bardzo dobre, niezle historie i „kawaii” dziewczeta.

Niestety trochę smętne anime. Kreska brzydsza od kreski z anime Air o muzyce już nawet nie wspominając.
Nie wiem po co wspominać o Elfen Lied które nie ma nic wspólnego z Kanon może poza tym że jest lepsze.

Biorę wszystko w spoiler, bo nie ma sensu zostawać nieukrytych pojedyńczych zdań niezawierających spoilera ;]
 kliknij: ukryte  Seria bardzo dobra, choć według mnie, Air jest lepsze. Głównie dlatego, że był tam jeden wątek(dziewczyny w niebie), który ciągnął się przez całą serię, nawet bohaterki poboczne należały do niego. A tu? Każda bohaterka to osobna historia.Zaczyna mnie też męczyć ciągła obecność w takich seriach elementów magicznych­‑zaczynam odczuwać potrzebe obejrzenia takiej serii, ale z normalnymi problemami, bez lisów zamieniających sie w ludzi, magicznych mocy.
Co do postaci, to są dość dobre, mimo że stereotypowe. Dobrze, że Air obejrzałam pierwsze, bo nie miałam takiego wrażenia jak tutaj­‑że już tą panienkę widziałam w drugiej serii tych samych autorów.
Makoto jest całkiem spympatyczna, mimo że jest typem wrednego z pozoru dzieciaka. Jej osobowość i wygląd prawdopodobnie był ukształtowany na wzór Makoto, która podobała się Yuuichiemu w dzieciństwie.Nie da sie nie zauważyć, że manga, którą lisica czyta jest wzorowana na komiksach Ryoko Ikedy…Makoto była w porządku, ale na ukochaną Yuuichiego sie nie nadawała. Miło, że wziął z nią ślub, mimo że jej nie kochał. Chociaż dla niego to była tylko zabawa, gra, wiedział, że Makoto umrze zaraz.
Mai tez jest w porządku, dzięki temu że miała tez jakieś ludzkie cechy, w przeciwieństwie do przyjaciółki Michiru z Air. Nie była tylko cichą pięknością, ale też miała cechę komiczną, jaką niewątpliwie byo walenie po głowie przyjaciół, gdy powiedzieli coś niewłaściwego.Sayuri była urocza.
Ayu to zdecydowanie moja faworytka, jej „uguuu” było przeurocze, nie mówiąc już o jej sprzeczkach z Yuuichim. Świetna z nich para, dobrze, że to oni są razem….Zdecydowaniue wątek Ayu jest najciekawszy.
Nayuki jest także bardzo fajna, bardzo wzruszający był wątek z Akiko oraz jej załamaniem, nie mówiąc już o tym ze śnieznym króliczkiem.Przy niej widać niedopracowanie Yuuichiego­‑tyle ciężkich rzeczy się działo, Makoto odeszła, Ayu zniknęła a on nie popadł w żadną głębszą depresję, działał dalej. Trochę to kiepskie było, bo wyglądało, jakby się nie przejmował wogóle, a przecież tak nie było. Fajnie, że Yuuichi jest takim normalnym, trochę wrednym chłopakiem­‑powalające, że nie zorientował się, że to o nim mówiła Nayuki, kiedy byli w kawiarni. Przecież to jasne, że się w nim podkochiwała…
Jedyną postacią, która mnie do białej gorączki doprowadzała była Shiori. Co za nudna panienka, jej wątek był sztucznie rozciągnięty, a jej postać kompletnie mdła. W pewnym momencie miałam nadzieję, żeby jak najszybciej wykorkowała, żeby wreszcie nastał kolejny wątek.Już jej siostra była ciekawsza­‑miała charakterek, była sympatycziejsza i mimo wszystko dało sie zrozumieć jej postępowanie. I pocałunek z Yuuichim? WTF? Sama się dobrała do chłopaka, niewiedząc, co on do niej czuję :P A przecież nie kochał jej. Pomagał jej jak każdej innej dziewczynie.Z Ayu razem się pocałowali, widać było po rumieńcach, że są w sobie zakochani…Szkoda tylko, że Yuu bardziej nie rozpaczał po jej zniknięciu.

Grafika jest śliczna, mimo że to nie mój typ oczu…Jednak wygląda to o wiele ładniej od starej wersji, która jest paskudna.
Opening i ending jest dużo ładniejszy, oba są prześliczne, niewiem, jaki ending był w 1 serii, ale Last Regrets nie zachwycało.
Wszyscy, któzy lubią tego typu serię powinni obejrzeć nowego Kanona. Śliczna seria, żeby tylko Shiori się tak nie ciągnęła i bohater był bardziej jeszcze emocjonalny(nie mylić z emo!) byłoby jeszcze lepiej. 8/10.

No właśnie. Yuuichi był zdecydowanie najlepszym bohaterem haremówki jakiego widziałam. Kyon się może utopić. Yuuichi jest zdecydowanie od niego lepszy. Przeszkadzało mi w nim tylko kilka rzeczy. Przy każdej historii zadawał nie te pytania które powinien. Nie będę się posługiwać przykładami, ale za każdym razem byłam zdziwiona że pyta o właściwie nieważne rzeczy, istotę sprawy niejako pomijając. Najbardziej by mi to przeszkadzało przy Ayu ze względu na szczególny jego do niej stosunek gdyby nie to, że przez wcześniejsze historie zdołałam się przyzwyczaić. O tę ostatnią z Ayu mam ciężką pretensję do twórców bo została potraktowana szalenie zdawkowo. No i nie bardzo wiem co tak naprawdę się stało. Owszem mogę się domyślać, nawet dosyć dużo się domyślam ale wolałabym wiedzieć bardziej na pewno. Chociaż muszę szczerze przyznać, że byłam rozczarowana zakończeniem. Nie, nie zakręconym jak świński ogon wyjaśnieniem hitorii z Ayu, ale happy endem. Takim normalnym. Odcinki mniej więcej do 21 były fantastyczne. Sposób w jaki przedstawiano wydarzenia, klimat, ogólny nastrój. Wszystko podobało mi sie szaleńczo tymczasem potem to oklapło. A już nie podobało mi się to co robił Yuuichi pod koniec z Ayu. Nie pasowało mi to do niego. Zachowywał się… dziwnie. Zbyt nagłe to było dla mnie. Mogli nieco obciąć wątek z Makoto na rzecz rozbudowania nieco tego z Ayu. Nie przymierzając dla mnie bardziej był zżyty z chociażby Mai. Irytowało mnie trochę to jak się zachowywał w stosunku do Nayuki. Aporpos Nayuki jestem szczęśliwa, że to ją sobie wybrałam na ulubioną bohaterkę. Ona mi się bezgranicznie spodobała (i nie, dżem truskawkowy nie ma tu NIC do rzeczy ^^), jak puściła oko do Yuuichiego zaraz w początkowych odcinkach od razu wiedzałam którą z nich będę lubić najbardziej. Na początku byłam pewna że nikogo tam nie polubię. Oj myliłam się. Nayuki była jedną z najbardziej uroczych postaci jakie zdarzało mi się widzieć. Byłam i nadal jestem nią zachwycona. Między innymi za jej zwyczaje jeśli chodzi o spanie, za budzik (za każdym razem jak słyszałam nagranie z budzika, który mu dała wrażenia miałam identyczne…), za dżem truskawkowy, za Kerupi (on był nawet na jej fartuchu…). I generalnie coś w sobie miała. Mai też mi sie podobała. Odcinek z balem oglądałam kilka razy przez nią. O samym Yuuichim nie wspominam, bo jak już pisałam był fantastyczny. Nie dawał sobą pomiatać, miał zabójcze poczucie humoru, bardzo fajnie się zachowywał. Pierwszy raz miałam wrażenie że oglądam normalnego osobnika płci męskiej, inteligentnego bo z poczuciem humoru. Po prostu normalny, zwyczajny chłopak. Wszędzie spotyka się przerysowane postacie z cechami charakteru co najmniej dziwnymi. Dlatego cały czas jestem Yuuichim zachwycona. Taka ciepła postać. Chociaż jak dla mnie trochę za szybko się zaprzyjaźniał z każdą napotkaną jednostką płci żeńskiej. Jakiś nieurodzaj tam na panów panował. Nie wiem, może ja się nie znam na męskiej psychice i panowie są skłonni do takich zachowań jak spotkają urocze dziewczęta… Co nie znaczy, że mi się nie podobało. To też było coś innego. On się praktycznie nie czerwienił. Pod koniec dopiero nadrabiał zaległości… Chyba to mi nie pasowało przy końcowych odcinkach, nagła zmiana zachowania. Azkolwiek nie miał różnych głupich zahamowań jakie zwykli posiadać nieudacznicy z haremówek.

Co do fabuły tak ogólnie. Bardzo mi się podobała, podobał mi się sposób w jaki snuto całą opowieść. Nie wiem jak to opisać ale cała historia prowadzona była płynnie, powoli. Trochę się to popsuło pod koniec ale i tak mi się podobało. Mam tylko zastrzeżenia, co dla mnie samej jest dziwne bo wszak wolę happy endy i Yuuichiego polubiłam na tyle żeby mu życzyć jak najszczęśliwszej przyszłości, do końcówki, mam takie dziwne uczucie, że czegoś nie powiedziano, coś pominięto i generalnie zrobiono to nie tak jak powinno być zrobione. Ale podobało mi się umiejętne preplatanie wątków poważniejszych z elementmi komediowymi. Przez to Kanon nie był mdły, oglądało się go bardzo przyjemnie.

Co do strony technicznej to waham się czy pisać. Grafika była absolutnie prześliczna i po raz kolejny (po Darker than Black) przekonałam się co to znaczy grafika na 10. I jak wielka jest różnica między 10 a 9 w ocenie. Nie mogłam się napatrzeć na drzewa, zatrzymywałam sobie poszczególne ujęcia tylko po to żeby patrzeć na tła albo padający śnieg, wszystkie sceny z padającym śniegiem wywierały na mnie duże wrażenie… To było przepiękne. Na początku przeszkadzały mi oczy i uproszczone włosy, ale teraz dochodzę do wniosku że właśnie w swojej prostocie były ładne. Nie jakoś specjalnie udziwnione. Co do muzyki, także piękna. Nie mam nic do zarzucenia. Przepiękny, klimatyczny opening i ending bardzo mi pasowały do ogólnego klimatu serii.

Jakby to ująć ? Zdaje się że mam kolejną serię, którą bardzo wysoko cenię. Na ten moment trzecią. Ale Kanon coś w sobie ma. Przepiękna opowieść. Magiczny klimat. Naprawdę nie zobaczyć tego to byłaby wielka strata. I wbrew pozorom jak dla mnie to więcej ma z komedii niż dramatu. Wszak kończy się optymistycznie. Słowem, gorąco polecam.

Przyznam się szczerze. Na te anime czekałam od czasu kiedy zapowiedzieli,że je zrealizują. Kiedy doczekałam się zaczęłam ogladać ją zachwycając się piękną grafiką i muzyką, która stała na wysokim poziomie. Nie podobało się okrojenie trochę historii związaną z Nayuki i Ayu, oraz  kliknij: ukryte  że Nayuki nie widziała ukradkiem pocałunku Yuuichiego z Ayu jak to było w grze i w Kanonie 2002
Dalsza część była w porządku. Mam nadzieję,że Clannad który też wkrótce na jesień będzie puszczony dorówna także Kanon 2006

Gdy próbowałem oglądać różne haremówki, to zazwyczaj łapałem się na myślach w stylu „Czemu wszystkie kobiety uganiają się za jakimś półgłówkiem/nieudacznikiem?”. Rozumiem, że takie podejście do sprawy działa kojąco na serca sfrustrowanych, japońskich otaku, ale mnie to odrzuca. Na tle takich produkcji ta wersja Kanona to zupełnie nowa jakość. Wreszcie miałem okazję oglądać sensownego bohatera, którego podejście prawdopodobnie byłoby skuteczne również w rzeczywistym świecie. Tak więc duży plus za wartości edukacyjne.

Co do grafiki, to w dużej mierze zgadzam się z Zegarmistrzem. Niestety oprócz podziwiania krajobrazów i przechadzek po mieście, postacie dużo czasu spędzają w zamkniętych pomieszczeniach i tam niestety wychodzą braki w budżecie. Wnętrza są schematyczne i złożone głównie z wielkich, jednokolorowych płaszczyzn (plus jakaś roślinka albo obrazek dla niepoznaki). Wbrew pozorom w anime można ożywić nawet takie bezduszne pomieszczenia i puste szkolne korytarze, ale tutaj ta sztuka się nie udała.

O ile pierwsze 2/3 serii to dla mnie pokaz kunsztu fabularnego (uwzględniając niszową tematykę dziecinnych panienek), to dalszy ciąg już nie oddziaływał w takim stopniu na moje emocje (choć desperacko starałem się wczuć w klimat). Podejrzewam, że poświęcenie większej ilości czasu antenowego występującym tam postaciom niedużo by pomogło, bo na pewne elementy moe chyba się uodporniłem.

Kanon 2006 można polecić bardziej sentymentalnej części męskiej widowni, ponieważ im nie będzie przeszkadzać niezbyt rozbudowana psychika kobiecych postaci. Tytuł ten w mojej hierarchii stawiam wyżej niż Air i mam nadzieję, że ekranizacja kolejnej gry z cyklu (Clannad) okaże się jeszcze bardziej udana.

„Kyonowaty” humor Yuuichiego (zupełna nowość, tak w stosunku do poprzedniej serii, jak gry), przyjemna dla ucha muzyka, ale przede wszystkim szczegółowa, drobiazgowo przemyślana i staranna grafika sprawiają, że Kanon 2 należy do mojego „Top 10”. Wiedząc że nie zdobędę się na obiektywizm, wolałem nie sięgać po pióro, i miałem rację – Zeg napisał dokładnie to, co trzeba napisać.

Z zadowoleniem odnotowałem, że w odróżnieniu od poprzedniczki, Kanon 2006 wykorzystuje nie własne remixy, ale muzykę żywcem z gry, oraz albumów 'Arrange' wydawanych przez Key Sound. I dobrze, ten label to znak jakości sam w sobie. Jednak najistotniejsze jest, że KyoAni zdołało zebrać tą samą, ultragwiazdorską obsadę seiyuu – Akemi Satou, Yui Horie, Ayako Kawasumi, Maaya Sakamoto… i wiele, wiele innych. Jedyna istotna zmiana, to oczywiście Yuuichi, którego gra Tomokazu Sugita (jak już się zapewne domyślacie, ten sam aktor grał Kyona w „Haruhi…”).

W ostatecznym rozrachunku, denerwuje relatywnie skrótowe potraktowanie łuków właściwie wszystkich bohaterek, zwłaszcza Nayuki, po tym jak całą pierwszą połowę serii niemal niepodzielnie okupuje nieco denerwująca Makoto. Jednak wrażenie „chaotycznego kolażu” wyniesione z pierwszej serii znika, a całość jest wreszcie zrozumiała – nie tylko dla osób znających grę. Całość, bo w pierwszej serii, poza drastycznymi skrótami, właściwie całkowicie usunięto np. postać Sayuri…

Dla widzów nie stroniących od haremówek, ta seria to pozycja obowiązkowa… podobnie jak kolejna seria w grupie, oparta o kolejną grę tego samego zespołu… bowiem po „lecie Air” i „zimie Kanon” nadciąga produkowana już „wiosna Clannad” – czyli pierwsza produkcja, w której po sukcesie gry Kanon zespołowi dano budżet oraz całkowicie wolną rękę…