Tanuki-Anime

W roku 2004 zostaje wynaleziona nowa metoda psychoterapii, zwana PT. Pozwala ona tak zwanym „detektywom snu” wejść do snu innej osoby dzięki urządzeniu zwanemu DC Mini. Ich zadaniem jest rozwiązywanie problemów ludzkiej podświadomości, leczenie koszmarów czy pomoc przy interpretacji snów. Jednakże jeszcze zanim rząd zdążył zalegalizować stosowanie takiej metody terapii, jeden z prototypów DC Mini zostaje skradziony. Wkrótce potem rozpoczyna się pościg za złodziejem, który zaczyna siać spustoszenie na płaszczyźnie snów, co przekłada się bezpośrednio na nasz świat. Bardzo nietypowe dochodzenie prowadzone jest przez dr Atsuko, znaną w świecie snu jako Paprika, jednego z wynalazców DC Mini – dr. Kosaku, policjanta Toshimiego Konakawę i seniora naszej wesołej gromadki, dr. Torataro Shimę.

Przez półtorej godziny będziemy obserwować zmagania wyżej wymienionej ekipy i ani przez chwilę nie będziemy się nudzić. Akcja żwawo posuwa się naprzód, nie ma ani jednej poważnej dłużyzny. Przez cały seans towarzyszy nam rewelacyjna, kolorowa, wspaniała i płynna grafika – zaprawdę powiadam wam, jest na czym zawiesić oko. Paprika od strony wizualnej bije na łeb większość tegorocznych produkcji! Feeria barw podczas pochodu przedziwnych stworów przez centrum Tokio jest wręcz nie do opisania. O dziwo, na początku grafika nie przypadła mi do gustu. Przyczyną był projekt postaci, do którego jednak z czasem się przyzwyczaiłem.

Muzyka też na początku mi się nie podobała. Jakieś techno­‑brzdęki, plumkania i siorbania (?) – musiałem zatkać uszy. Z czasem jednak owe niezidentyfikowane dźwięki przerodziły się w poważniejsze i mniej skoczne melodie, które rewelacyjnie podkreślały nastrój danej sceny. Kolejny duży plus.

Czas na postaci. Dr Kosaku jest bardzo zdziecinniałym, a zarazem genialnym wynalazcą z poważną nadwagą i wilczym apetytem. Jego obecność często rozładowuje napiętą atmosferę. Przy okazji wykazuje spore zainteresowanie osobą Atsuko… Toshimi Konakawa to policjant z problemami. Ma uraz psychiczny do filmów (biedaczysko…), a na dodatek dręczą go wymyślne koszmary, które okazują się niezwykle skomplikowanymi puzzlami. Przy pomocy DC Mini i Papriki próbuje ułożyć je w spójną całość. Jak się okazuje, on także najwyraźniej czuje coś do nieszczęsnej pani doktor. Z kolei dr Shima jest typowym stukniętym doktorkiem­‑karzełkiem. To właśnie on nadzoruje osoby użytkujące DC Mini. Bardzo przyjemna osoba. Jedyną postacią, która rozczarowuje, jest główny szwarccharakter. Nie dość, że udało mi się go zidentyfikować stosunkowo szybko, to na dodatek okazuje się typowym megalomanem, żądnym kontroli nad światem… Ile można?

Oczywiście w samym centrum znajduje się dr. Atsuko/Paprika. Postać ta zasługuje na osobny akapit z dwóch powodów. Po pierwsze, potrafi bardzo dobrze manipulować ludźmi, dosłownie oczarowując ich swoimi słowami. Po drugie, jako Paprika zdaje się być zupełnie inną osobą, dużo pogodniejszą i milszą… Ale tylko z pozoru, bowiem nadal stara się zmanipulować innych, a w pewnym momencie nawet samą siebie…

Nie ukrywam, że jestem fanem Satoshiego Kona. Paranoia Agent ciągle zajmuje miejsce w pierwszej dziesiątce moich ulubionych anime, zaś Perfect Blue jest zdecydowanie najlepszym pełnometrażowym thrillerem anime, jaki miałem okazję oglądać, więc po Paprice oczekiwałem bardzo dużo. Jak się okazuje, zbyt dużo. Otóż reżyser upodobał sobie mieszanie świata realnego z wyimaginowanym / sennym / równoległym i przy czwartym podejściu może to już naprawdę nudzić. O ile w Perfect Blue była to nowość, Paranoia Agent świetnie rozwijał tę koncepcję, a Millenium Actress nabrała dzięki tym zabiegom nowego wymiaru, o tyle Paprika pod tym względem rozczarowuje. Owszem, akcja i samo mieszanie w głowie widza jest poprowadzone w bardzo przemyślany sposób, ale jeżeli widziało się choćby jeden z wyżej wymienionych tytułów, nie damy się tak łatwo nabrać. Niestety.

Reasumując, warto jest zainwestować w Paprikę swój czas. Film nie jest znowu aż tak skomplikowany (co nie znaczy, że prosty, o nie!), ma dosyć dynamiczną akcję, ciekawe postaci i rewelacyjną oprawę audiowizualną. Jeżeli lubicie nietypowe kryminały, pokręcone filmy psychologiczne czy też po prostu dobre kino, obejrzyjcie. Warto. Szczerze mówiąc, Paprika bije na głowę wszystkie wcześniejsze dokonania Satoshiego Kona pod niemal każdym względem. Jeśli więc nie widzieliście wcześniej żadnych filmów tego reżysera, należy do oceny końcowej dodać pół gwiazdki.